ଭାରତରେ ପୁତିନଙ୍କୁ ମାରିଵାକୁ ଷଡ଼ଯନ୍ତ୍ର ହୋଇଥିଲା କି ?

ସେ ଦିନଟି ଥିଲା ୨୦୨୪ ସେପ୍ଟେମ୍ଵରର ଶେଷ ସପ୍ତାହ। ଆମେରିକାର ଅର୍ଥଭାଣ୍ଡାରର ଗୋପନ କୋଠରୀରେ ଏକ ଅଦୃଶ୍ୟ ହାତ ଏକ ବଡ଼ ଧରଣର ଋଣପତ୍ର ଉପରେ ସ୍ୱାକ୍ଷର କରିଥିଲା। ସାତ ବିଲିୟନ ଡଲାରର ସେହି ଋଣ ପାକିସ୍ତାନର ନାମରେ ମଞ୍ଜୁର ହୋଇଥିଲା ବେଳେ ଅନେକ ଦୂରଦୃଷ୍ଟିସମ୍ପନ୍ନ ଲୋକ ଜାଣିଥିଲେ ଯେ ଏହା କେଵଳ ଅର୍ଥନୈତିକ ସହାୟତା ନୁହେଁ, ଵରଂ ଏକ ଵିଶାଳ ରାଜନୈତିକ ଯୋଜନାର ପ୍ରଥମ ପାହାଚ। ସେହି ଯୋଜନାର ଲକ୍ଷ୍ୟ ଥିଲା ଭାରତ ଓ ରୁଷିଆର ଅଵିଚ୍ଛେଦ୍ୟ ବନ୍ଧୁତ୍ୱକୁ ଦିଲ୍ଲୀରେ ତଥା ଭାରତର ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ନଗରରେ ଏକାଧିକ ଵିସ୍ଫୋରଣ ଘଟାଇ ଚିରକାଳ ପାଇଁ ଛିନ୍ନଭିନ୍ନ କରିଦେଵା। 

୨୦୨୪ର ଦ୍ଵିତୀୟ ଭାଗରେ ଭାରତ ଓ ରୁଷିଆ ମଧ୍ୟରେ ସମ୍ପର୍କ ଏକ ଅଭୂତପୂର୍ଵ ଉଚ୍ଚତାରେ ପହଞ୍ଚି ଯାଇଥିଲା। ରୁଷିଆର ଶସ୍ତା ତେଲ ଭାରତର ଅର୍ଥନୀତିକୁ ନୂଆ ଶକ୍ତି ଦେଉଥିଲା ପୁଣି ରୁଷିଆର ମଧ୍ୟ ଅନେକାଂଶରେ ଲାଭ ହେଉଥିଲା । ଏସ୍-୪୦୦ ରକ୍ଷାଵ୍ୟଵସ୍ଥା ଓ ସୁ-୫୭ ଯୁଦ୍ଧଵିମାନର ସମ୍ଭାଵ୍ୟ ହସ୍ତାନ୍ତର ଭାରତର ସାମରିକ ଶକ୍ତିକୁ ଅପ୍ରତିହତ କରିଵାକୁ ଯାଉଥିଲା। ଏହା ଆମେରିକାର ଡିପ୍ ଷ୍ଟେଟ୍‌ର ନିଦ ଭାଙ୍ଗିଦେଇଥିଲା। ସେମାନେ ବୁଝିଥିଲେ ଯେ ଯଦି ଏହି ଦୁଇ ମହାଶକ୍ତି ଆହୁରି ନିକଟତର ହୁଅନ୍ତି, ତେବେ ଵିଶ୍ୱର ଶକ୍ତିସନ୍ତୁଳନ ସବୁଦିନ ପାଇଁ ବଦଳିଯିଵ। ତେଣୁ ସେମାନେ ଦିଲ୍ଲୀରେ ପୁତିନ୍ ଓ ମୋଦିଙ୍କୁ ଏକାଠି ହତ୍ୟା କରି ଦୁଇ ଦେଶର ସମ୍ପର୍କକୁ ଚିରକାଳ ପାଇଁ ଵିଷାକ୍ତ କରିଦେଵା ଭଳି ଏକ ଏକ ଭୟଙ୍କର ଯୋଜନା ରଚିଲେ ।

ପାକିସ୍ଥାନକୁ Imfର ଋଣ ୨୦୨୪ ସେପ୍ଟେମ୍ବର ୨୫ରେ ମଞ୍ଜୁର ହୋଇଥିଲା ଏଵଂ ପ୍ରଥମ କିସ୍ତି (ପ୍ରାୟ ୧.୦୨ ବିଲିୟନ ଡଲାର) ଅକ୍ଟୋବର ୨୦୨୪ରେ ମିଳିଥିଲା। ତାପରେ ଦ୍ୱିତୀୟ ଓ ତୃତୀୟ କିସ୍ତି ଯଥାକ୍ରମେ ମେ’ ୨୦୨୫ରେ ୧.୦୩ ବିଲିୟନ ଓ ନଭେମ୍ବର ୨୦୨୫ରେ ୧.୦୪ ବିଲିୟନ ଡଲାର ମିଳିଛି।

ଯେତେବେଳେ ବି ପାକିସ୍ତାନଦ୍ଵାରା ଆମେରିକାର କିଛି କାର୍ଯ୍ୟ କରିଵାର ଥାଏ ଆମେରିକା ଏହିପରି ପାକିସ୍ତାନକୁ IMFଦ୍ଵାରା ଟଙ୍କା ଯୋଗାଇଥାଏ । ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ଉପାୟରେ ମଧ୍ୟ ପାକିସ୍ତାନକୁ ଟଙ୍କା, ଅସ୍ତ୍ର ତଥା ତଥ୍ୟ ସମ୍ବନ୍ଧୀୟ ସାହାଯ୍ୟ ଆମେରିକା ବହୁ ଦଶନ୍ଧି ଧରି କରି ଆସିଛି ।‌ ଆଫଗାନିସ୍ତାନରେ ଅଶାନ୍ତି ସୃଷ୍ଟି କରିଵାରେ ସବୁଠାରୁ ବଡ଼ ହାତ ଆମେରିକାର ଥିଲା ଏଵଂ ଆମେରିକା ହିଁ ଟଙ୍କା ଯୋଗାଇ ପରୋକ୍ଷରେ ପାକିସ୍ତାନ ଦ୍ଵାରା ତାଲିବାନର ଗଠନ କରାଇଥିଲା । 

ତେବେ ୨୦୨୪ର ଶେଷ ଆଡ଼କୁ ଆତଙ୍କଵାଦୀଙ୍କୁ ଧନରାଶୀ ମିଳିଗଲାପରେ ସେମାନେ ଆଉଥରେ ସକ୍ରିୟ ହୋଇଗଲେ । 

ପାକିସ୍ତାନର ସୀମା ଭିତରୁ ହଜାର ହଜାର କିଲୋଗ୍ରାମ୍ ଆରଡିଏକ୍ସ ଓ ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ଵିସ୍ଫୋରକ ଭାରତ ଭିତରକୁ ପଠାଇଵାର ପ୍ରସ୍ତୁତି ଆରମ୍ଭ ହେଲା। ଲସ୍କର-ଏ-ତୈଵା ଓ ଜୈଶ-ଏ-ମହମ୍ମଦର ଆତଙ୍କଵାଦୀମାନେ ପଞ୍ଜାଵ, ହରିୟାଣା, ରାଜସ୍ଥାନ ଓ ଉତ୍ତରପ୍ରଦେଶରେ ଗୋପନ ଆସ୍ଥାନ ତିଆରି କରିଵାକୁ ଲାଗିଲେ। ସେମାନଙ୍କର ଲକ୍ଷ୍ୟ ଥିଲା ୨୦୨୫ ଡିସେମ୍ଵରରେ ଦିଲ୍ଲୀ ଆସିଵାକୁ ଥିଵା ପୁତିନ୍‌ଙ୍କ ଗସ୍ତ ସମୟରେ ଏକ ଏକାଧିକ ଵିସ୍ଫୋରଣ ଘଟାଇ ସମଗ୍ର ରାଜଧାନୀକୁ ଧୂଳିରେ ମିଶାଇଦେଵା। ଯଦି ଏହା ସଫଳ ହୋଇଥାନ୍ତା, ତେବେ ଵିଶ୍ୱ ଇତିହାସର ସବୁଠାରୁ ଭୟଙ୍କର ଆତଙ୍କଵାଦୀ ଆକ୍ରମଣ ହୋଇଥାନ୍ତା।

କିନ୍ତୁ ଭାରତର ଗୋଇନ୍ଦା ସଂସ୍ଥାମାନେ ସଚେତ ଥିଲେ ସାଵଧାନ ଥିଲେ। r&aw ଓ NIAର ଗୋପନ ସୂତ୍ରଗୁଡ଼ିକ ପାକିସ୍ତାନ ସୀମାରେ ଅସ୍ୱାଭାଵିକ ଗତିଵିଧି ଲକ୍ଷ୍ୟ କରିଥିଲେ। ୨୦୨୪ ଅକ୍ଟୋଵରରୁ ଆରମ୍ଭ କରି ନଭେମ୍ଵର ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଗୋଟିଏ ପରେ ଗୋଟିଏ ବଡ଼ ଧରଣର ଵିସ୍ଫୋରକ ଧରାପଡ଼ିଵାକୁ ଲାଗିଲା। ହରିୟାଣାର ନୂହରୁ ଆରଡିଏକ୍ସ ଭର୍ତ୍ତି ଟ୍ରକ, ରାଜସ୍ଥାନର ବାରମେରରୁ ଵିସ୍ଫୋରକ ଭର୍ତ୍ତି ଗାଡ଼ି, ପଞ୍ଜାଵର ଅମୃତସର ନିକଟରୁ ଡେଟୋନେଟର ଓ ଆରଡିଏକ୍ସର ଵିଶାଳ ଷ୍ଟକ – ସବୁ ଧରାପଡ଼ିଵାକୁ ଲାଗିଲା। ଏହି ସବୁ ଧରଗଗଡ଼ ଯୋଗୁଁ ଆତଙ୍କଵାଦୀମାନଙ୍କର ଯୋଜନା ଧିରେ ଧିରେ ନିଷ୍ଫଳ ହୋଇଚାଲିଲା ।

ଆତଙ୍କଵାଦୀମାନେ ବୁଝିଗଲେ ଯେ ସେମାନଙ୍କର ଗୋପନୀୟତା ଧରାପଡ଼ିଯାଇଛି। ସେମାନେ ଭୟରେ ବାକି ଥିଵା ଵିସ୍ଫୋରକଗୁଡ଼ିକୁ ଅନ୍ୟ ସ୍ଥାନକୁ ନେଵାକୁ ଚେଷ୍ଟା କଲେ। କିନ୍ତୁ ଭାରତୀୟ ଗୋଇନ୍ଦା ସଂସ୍ଥାର ଦୃଷ୍ଟି ଏତେ ତୀକ୍ଷ୍ଣ ଥିଲା ଯେ ସେମାନେ କୌଣସି ମୂହୂର୍ତ୍ତରେ ନିଶ୍ଚିନ୍ତ ରହିପାରୁ ନଥିଲେ। ଅନେକ ଆତଙ୍କଵାଦୀ ଧରାପଡ଼ିଗଲେ, ଅନେକେ ନିଜର ଵିସ୍ଫୋରକ ସହିତ ମାଡ଼ିଯାଇ ମରିଗଲେ। ସେମାନଙ୍କର ଵିଶାଳ ଯୋଜନା ଧୂଳିରେ ମିଶିଗଲା।

ତଥାପି ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଵିଫଳ ହେଵା ପୂର୍ଵରୁ ଆତଙ୍କଵାଦୀମାନେ ଶେଷ ଏକ ଚେଷ୍ଟା କଲେ। ୨୦୨୫ ନଭେମ୍ଵରରେ ଦିଲ୍ଲୀର ରେଡ୍ ଫର୍ଟ୍ ନିକଟରେ ଏକ ଗାଡ଼ିରେ ଵିସ୍ଫୋରଣ ଘଟାଇଲେ। କିନ୍ତୁ ଏହା ସେମାନଙ୍କର ମୂଳ ଯୋଜନାର କେଵଳ ଏକ କ୍ଷୁଦ୍ର ଅଂଶ ଥିଲା। ଏହି ଵିସ୍ଫୋରଣ ସତ୍ତ୍ୱେ ପୁତିନ୍‌ଙ୍କର ଗସ୍ତ ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ସମୟରେ ହେଲା। ୪ ଡିସେମ୍ଵର ୨୦୨୫ରେ ଯେତେବେଳେ ପୁତିନ୍ ଦିଲ୍ଲୀ ଵିମାନବନ୍ଦରରେ ଓହ୍ଲାଇଲେ ଓ ମୋଦି ତାଙ୍କୁ ଆଲିଙ୍ଗନ କରି ସ୍ୱାଗତ କଲେ, ସେତେବେଳେ ସମଗ୍ର ଵିଶ୍ୱ ବୁଝିଗଲା ଯେ ଏକ ଵିଶାଳ ଷଡ଼ଯନ୍ତ୍ର ଵିଫଳ ହୋଇଗଲା।

ସେହି ଦିନ ଦିଲ୍ଲୀର ରାଜପଥରେ ଯେତେବେଳେ ଦୁଇ ନେତା ଏକାଠି ଠିଆ ହୋଇ ହସୁଥିଲେ, ସେତେବେଳେ ସେମାନଙ୍କୁ ଦେଖି ବୋମା ଵିସ୍ଫୋରଣର ଯୋଜନା କରିଥିଵା ଶକ୍ତିଗୁଡ଼ିକ ଦୂରରୁ ଅସହାୟ ହୋଇ କେଵଳ ଦେଖୁଥିଲେ। ଭାରତୀୟ ଗୋଇନ୍ଦା ସଂସ୍ଥାର ଅପ୍ରତିମ ସତର୍କତା ଓ ନିଷ୍ଠା ଏକ ଅଭୂତପୂର୍ଵ ଵିପଦରୁ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ବଞ୍ଚାଇ ଦେଇଥିଲା। ଏହି ଘଟଣା ଭାରତର ଇତିହାସରେ ଏକ ଅମର ଅଧ୍ୟାୟ ହୋଇ ରହିଯିଵ – ଯେଉଁ ଅଧ୍ୟାୟରେ ଏକ ଅଦୃଶ୍ୟ ଯୁଦ୍ଧରେ ଭାରତ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଵିଜୟୀ ହୋଇଥିଲା ଏଵଂ ତା’ର ସବୁଠାରୁ ପୁରୁଣା ବନ୍ଧୁ ରୁଷିଆ ସହିତ ତା’ର ଵନ୍ଧୁତ୍ୱ ଆହୁରି ଅଧିକ ଅଟୁଟ ହୋଇଗଲା।

ସତ୍ୟର ଶକ୍ତି ଓ ସଚ୍ଚୋଟ ଗୋଇନ୍ଦା ତଥ୍ୟର ସମ୍ମିଳନ ଯେକୌଣସି ଷଡ଼ଯନ୍ତ୍ରକୁ ପରାସ୍ତ କରିପାରେ। ଦିଲ୍ଲୀ ସେଦିନ ବଞ୍ଚିଗଲା କାରଣ ଭାରତର ଅଦୃଶ୍ୟ ସୈନିକମାନେ ନିଜର କର୍ତ୍ତଵ୍ୟଠାରୁ କଦାପି ଵିଚ୍ୟୁତ ହୋଇ ନଥିଲେ। ଏହା ଥିଲା ଏକ ଅଦୃଶ୍ୟ ଯୁଦ୍ଧର ମହାନ ଵିଜୟ।

(ଏହି Conspiracy theoryଟି ୟୁଟ୍ୟୁବର କେତେକ ଵିଡିଓ ତଥା ରେଡିଟ୍‌ରେ ଘୂରି ବୁଲୁଛି ଏଵଂ ଯଦି ଏହା ସତ ହୋଇଥାଏ ତେବେ ବଡ଼ ଚିନ୍ତାଜନକ। ସଂକ୍ଷେପରେ ତାହା କ’ଣ ଲେଖି ଦେଇଛି। theoryଟିରେ ଆଉ କିଛି ସତ୍ୟ ଥାଉ କି ନଥାଉ ଏହା ଶତକଡ଼ା ୧୦୦ ସତ୍ୟ ଯେ ଆମ ଦେଶର ଗୋଇନ୍ଦା ସଂସ୍ଥା ଯୋଗୁଁ ହଜାର ହଜାର କିଲୋଗ୍ରାମର ଵିସ୍ଫୋରକ ଵିଗତ କିଛି ମାସ ହେଲା ଵିଭିନ୍ନ ସ୍ଥାନରେ ଧରାପଡ଼ିଥିଲା ଏଵଂ ଦିଲ୍ଲୀରେ ଧରାପଡ଼ିଵାର କିଛି ସମୟ ପୂର୍ଵରୁ ହିଁ ଵିସ୍ଫୋରଣ ଘଟିଥିଲା । ଆମେରିକା ପାକିସ୍ତାନକୁ ସବୁବେଳେ ଆତଙ୍କଵାଦ ପାଇଁ ଟଙ୍କା,ଅସ୍ତ୍ର ତଥା ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ସାହାଯ୍ୟ ଯୋଗାଇ ଆସିଛି । ଦିଲ୍ଲୀ ବୋମା ଵିସ୍ଫୋରଣ ପରେ ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ ଅନୁମାନ କରାଯାଉଥିଲା ବାବରୀ ଵିଧ୍ଵଂସ ଦିଵସ ଅଵସରରେ ବଡ଼ ଧରଣର ଵିସ୍ଫୋରଣ ପାଇଁ ଆତଙ୍କଵାଦୀ ଯୋଜନା କରୁଥିଲେ ତେବେ ୟେ ନୂଆ ଥିଓରୀ ଅଲଗା କଥା କହୁଛି) 

 

Serendipity ; ସିଂହଳ ଦେଶର ନାମରୁ ସୃଷ୍ଟ ଏକ ଇଂରାଜୀ ଶବ୍ଦ

ଇଂରାଜୀରେ Serendipity ବୋଲି ଶବ୍ଦଟେ ରହିଛି ଏହାର ଅର୍ଥ ଆଶା କରିନଥିଵା କୌଣସି ମୂଲ୍ଯଵାନ ଓ ଉତ୍ତମ ଦ୍ରଵ୍ଯ, ଵ୍ଯକ୍ତି ଵା ଭୂଭାଗ ପ୍ରାପ୍ତ ହେଵା, ଆବିଷ୍କାର କିଂଵା ଉଦ୍ଭାବନ କରିଵା  ।  ଆପଣ ଜାଣିଲେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହେଵେ ଏ ଶବ୍ଦର ସୃଷ୍ଟି ସହିତ ଶ୍ରୀଲଙ୍କାର ସମ୍ପର୍କ ରହିଛି ।

ଇଂରେଜ ଲେଖକ ଓ ରାଜନେତା Horace Walpole ୧୭୫୪ରେ ତାଙ୍କର ଜଣେ ସାଙ୍ଗକୁ ଏକ ଚିଠି ଲେଖିଥିଲେ ଏଵଂ ସେଇ ଚିଠିରେ ସର୍ଵପ୍ରଥମେ ଏ ଶବ୍ଦଟିର ଵ୍ଯଵହାର ହୋଇଥିଲା । Horace Walpole ନିଜ ସାଙ୍ଗକୁ ଏକ ପାରସ୍ଯ କାହାଣୀ “The Three Princes of Serendip” ଵିଷୟରେ ସଂକ୍ଷେପରେ ଲେଖିଥିଲେ ।

ପାରସ୍ଯ ଦେଶର ଏଇ କାହାଣୀଟି ପ୍ରଥମେ ଅମିର୍ ଖୁସ୍ରୁ ୧୩ଶହ ଶତାବ୍ଦୀରେ ଲେଖିଥିଲେ ଯାହା ପରେ ୟୁରୋପୀୟ ଦେଶଗୁଡ଼ିକରେ ଲୋକପ୍ରିୟ ହୋଇଥିଲା ।

Serendip ଦେଶର ତିନିଜଣ ରାଜକୁମାରୀ କେମିତି ଵିଶ୍ଯ ଦେଖିଵାକୁ ବାହାରିଛନ୍ତି ଏଵଂ ନୂଆ ନୂଆ କଥା ଅନୁଭଵ କରୁଛନ୍ତି ଏହା ଏହି କାହାଣୀର ମୂଳ ଵିଷୟଵସ୍ତୁ ।

ତେଵେ ପାର୍ସୀରେ ଵ୍ଯଵହୃତ ଏହି Serendip ଦେଶ ହେଉଛି ଶ୍ରୀଲଙ୍କା ଵା ସିଂହଳଦୀପ ।

ଆରବରେ ସିଂହଳଦୀପକୁ سِرَانْدِيب‎(sirāndīb) କୁହାଯାଏ ଏଵଂ ସେଇ ଶବ୍ଦକୁ ପାର୍ସୀ ଭାଷୀ سراندیپ‎(serândip) ଭାଵେ ଵ୍ଯଵହାର କରୁଛନ୍ତି ।  ଏ ଉଭୟ ଶବ୍ଦର ମୂଳ ରୂପ ହେଉଛି “ସିଂହଳଦ୍ଵୀପ” ଶବ୍ଦ । ଵର୍ତ୍ତମାନ ଶ୍ରୀଲଙ୍କାର ଆଜକୁ ପ୍ରାୟ ୨୦୦୦ରୁ ଵୈଦେଶିକ ଉପନିଵେଶ ଯାଏଁ ସିଂହଳ ନାମ ହିଁ ଲୋକପ୍ରଚଳିତ ନାମ ଥିଲା ଏଵଂ ଵୈଦେଶିକ ଶାସକ ସେ ନାମକୁ ଆହୁରି ବଦଳେଇ ସିଲୋନ୍ କରିଦେଇଥିଲେ । ସିଂହଳ ଶବ୍ଦଟି ପାଲୀଭାଷାର ଶବ୍ଦ ଯାହା ଆଜକୁ ପ୍ରାୟ ୨୦୦୦ରୁ ୧୨୦୦ ଶତାବ୍ଦୀ ଯାଏଁ ଓଡ଼ିଶାର ଲୋକଭାଷା ଥିଲା । ପାଲିରୁ ଏ ଶବ୍ଦ ଯାଇ ସଂସ୍କୃତ ଭାଷାରେ ଏକ ନାମଵାଚକ ଶବ୍ଦ ଭାଵରେ ଵ୍ଯଵହାର ହେଵାକୁ ଲାଗିଲା ।

ତେଵେ ଶ୍ରୀଲଙ୍କା ଦେଶର ଵିଭିନ୍ନ ସମୟରେ ନାନା ନାମ ରହିସାରିଛି ।

ଯଥା—
୧) ପ୍ରାଚୀନ କାଳରେ ଲଙ୍କା
୨)ସିଂହଳ
୩)ଇଲାମ୍
୪)ତପ୍ରୋଵଣ;ତାମ୍ରପର୍ଣ୍ଣି
୫)ସିଲୋନ୍
୬) ଶ୍ରୀଲଙ୍କା

ବହୁ ଵର୍ଷ ପରେ William Boyd  ଗୋଟିଏ ଶବ୍ଦ ଇଂରାଜୀ ଭାଷାରେ ଵ୍ଯଵହାର କଲେ zemblanity ଏହା Serendipityର ଵିପରୀତ ଶବ୍ଦ ଭାଵେ ଇଂରାଜୀ ଭାଷାରେ ଵ୍ଯଵହୃତ ହୋଇଥାଏ । ଇଂରାଜୀ ଅଭିଧାନରେ ଏହାର ଅର୍ଥ ଲେଖାଅଛି—
"making unhappy, unlucky and expected discoveries occurring by design"

ଉତ୍ତର ଗୋଲାର୍ଦ୍ଧର ସବୁଠାରୁ ଥଣ୍ଡା ସ୍ଥାନ ଯେଉଁଠି ହିମ ଛଡ଼ା ଆଉ କିଛି ଦୃଶ୍ୟ ହୁଏନାହିଁ ସେହି ଆଦ୍ର ମରୁଭୂମି Novaya Zemlya( Nova Zembla) ନାମରେ ଏହି ଶବ୍ଦଟି ସୃଷ୍ଟି କରାଯାଇଛି ।

 

ଅଦୃଶ୍ୟ ଲୁଗାର ଅମର ଯାତ୍ରା : ଡନ୍ ଜୁଆନ୍ ମାନୁଏଲ୍‌ଙ୍କ ମଧ୍ୟଯୁଗୀୟ ଉପକଥାରୁ ହାନ୍ସ କ୍ରିଷ୍ଟିଆନ ଆଣ୍ଡରସନ୍‌ଙ୍କ ସମ୍ରାଟ୍‌ଙ୍କର ନୂଆ ଲୁଗା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ

ହାନ୍ସ କ୍ରିଷ୍ଟିଆନ ଆଣ୍ଡରସନ୍‌ଙ୍କ ଵିଶ୍ୱପ୍ରସିଦ୍ଧ କାହାଣୀ “ସମ୍ରାଟ୍‌ଙ୍କର ନୂଆ ଲୁଗା” (The Emperor’s New Clothes, ୧୮୩୭) ଅହଂକାର ଓ ମିଛ ଗର୍ଵର ଏକ ଅମର ଉପହାସ ଅଟେ। ଏହି କାହାଣୀଟି ଅନେକେ ହୁଏତ ଶୁଣିଥିବେ । ସଂକ୍ଷେପରେ କାହାଣୀର କଥାନକ ନିମ୍ନରେ ଦିଆଗଲା । 

ଗୋଟେ ବଡ଼ ରାଜ୍ୟରେ ଜଣେ ସମ୍ରାଟ୍ ରହୁଥିଲେ, ଯାହାଙ୍କର ସବୁଠାରୁ ବଡ଼ ଵ୍ୟସନ ଥିଲା ନୂଆ ନୂଆ ଲୁଗା ପିନ୍ଧିଵା । ତାଙ୍କର ଗନ୍ତାଘରେ ଅଢେଇ ସହସ୍ରରୁ ଅଧିକ ଲୁଗା ଥିଲା, କିନ୍ତୁ ତଥାପି ସେ ସବୁବେଳେ ନୂଆ ଲୁଗା ଉଣ୍ଡୁଥିଲେ। ଦିନେ ଦୁଇ ଠକ ନିଜକୁ ସିପୁଟି(ଦର୍ଜି ) ପରିଚୟ ଦେଇ ରାଜଧାନୀକୁ ଆସି ଘୋଷଣା କଲେ ଯେ ସେମାନେ ଏକ ଅଦ୍ଭୁତ ଲୁଗା ବୁଣି ପାରନ୍ତି। ଏହି ଲୁଗାର ଵିଶେଷତ୍ୱ ଥିଲା – ଏହା ଅତି ସୁନ୍ଦର ଓ ଚମତ୍କାର, କିନ୍ତୁ ଯିଏ ଅଯୋଗ୍ୟ ଵା ବୋକା ସେ ଏହାକୁ ଦେଖି ପାରିଵ ନାହିଁ। କେଵଳ ଯୋଗ୍ୟ ଓ ବୁଦ୍ଧିମାନ୍ ଲୋକେ ହିଁ ଏହାର ରଙ୍ଗ ଓ ଡିଜାଇନ୍ ଦେଖିପାରିବେ।

ସମ୍ରାଟ୍ ଏହା ଶୁଣି ବହୁତ ଖୁସି ହେଲେ ଏଵଂ ସେମାନଙ୍କୁ ରାଜପ୍ରାସାଦରେ ରହି ଲୁଗା ତିଆରି କରିଵାକୁ କହିଲେ। ଦୁଇ ଠକ ସିପୁଟି ଖାଲି ହାତରେ ବୁଣାକାର ଭଳି ଅଭିନୟ କରି କହିଲେ, “ଆମେ ସୁନା ଓ ରେଶମରେ ଲୁଗା ବୁଣୁଛୁ।” ସମ୍ରାଟ୍ ପ୍ରଥମେ ଜଣେ ବୁଢ଼ା ଵିଶ୍ୱସ୍ତ ମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କୁ ପଠାଇଲେ। ମନ୍ତ୍ରୀ କିଛି ଦେଖି ପାରିଲେ ନାହିଁ, କିନ୍ତୁ କାଳେ ସେ ଅଯୋଗ୍ୟ ବୋଲି ପ୍ରମାଣିତ ହୋଇଯିବେ ସେଇ ଭୟରେ ଫେରି ଆସି କହିଲେ, “ମହାରାଜ, ଲୁଗାଟି ବଡ଼ ସୁନ୍ଦର ହୋଇଛି । ରଙ୍ଗ ଓ କାରୁକାର୍ଯ୍ୟ ଅଦ୍ଭୁତ।” ପରେ ଆଉ ଜଣେ ଅଧିକାରୀ ଗଲେ ଏଵଂ ସେ ମଧ୍ୟ କିଛି ନ ଦେଖି ସେହି କଥା କହି ଆସିଲେ। ଯେତେଜଣ ଦେଖିଵାକୁ ଗଲେ ସେମାନେ ସମସ୍ତେ ଏହିପରି ଭୟରେ ମିଛ କହିଲେ।

ଶେଷରେ ସମ୍ରାଟ୍ ନିଜେ ଗଲେ। ସେ ମଧ୍ୟ କିଛି ଦେଖିପାରିଲେ ନାହିଁ, କିନ୍ତୁ ନିଜକୁ ଅଯୋଗ୍ୟ ବୋଲି ସ୍ୱୀକାର କରିଵାର ଡରରେ କହିଲେ, “ଅପୂର୍ଵ ! ଏହା ମୋର ଜୀଵନର ସବୁଠାରୁ ସୁନ୍ଦର ଲୁଗା।” ଠକ ସିପୁଟିମାନେ ସମ୍ରାଟ୍‌ଙ୍କୁ ନଗ୍ନ ଅଵସ୍ଥାରେ ହିଁ ଲୁଗା ପିନ୍ଧାଇ ଦେଲେ ଏଵଂ ସମ୍ରାଟ୍ ବଡ଼ ଧୁମ୍‌ଧାମ୍‌ରେ ରାଜପଥରେ ଶୋଭାଯାତ୍ରା ବାହାର କଲେ। ସଭାସଦ, ଅମାତ୍ୟ ଓ ପ୍ରଜା ସବୁ ନିଜେ ନିଜକୁ ବୁଦ୍ଧିମାନ ଦେଖାଇଵା ପାଇଁ ଚିତ୍କାର କରି କହିଲେ, “କି ଅଦ୍ଭୁତ ଲୁଗା ! କେତେ ସୁନ୍ଦର ରଙ୍ଗ!”

କିନ୍ତୁ ହଠାତ୍ ଜଣେ ନିଷ୍ପାପ ଛୋଟ ପିଲା ଚିତ୍କାର କରି ଉଠିଲା, “କିନ୍ତୁ ରାଜାଙ୍କର ତ ଦେହରେ କିଛି ଲୁଗା ନାହିଁ! ସେ ପୁରା ନଗ୍ନ!” ଏହି ସରଳ ସତ୍ୟ କଥା ଶୁଣି ସମସ୍ତ ପ୍ରଜା ଏକା ସଙ୍ଗେ ହସି ଉଠିଲେ ଏଵଂ ସତ୍ୟ ପ୍ରକାଶ ପାଇଗଲା। ସମ୍ରାଟ୍ ଲଜ୍ଜାରେ ମୂକ ହୋଇଗଲେ, କିନ୍ତୁ ଅହଂକାର ଯୋଗୁଁ ଶୋଭାଯାତ୍ରା ଜାରି ରଖିଲେ ଏଵଂ ନଗ୍ନ ଅଵସ୍ଥାରେ ହିଁ ପ୍ରାସାଦକୁ ଫେରି ଆସିଲେ।

ହାନ୍ସ କ୍ରିଷ୍ଟିଆନ ଆଣ୍ଡରସନ୍‌ଙ୍କ ଏହି କାହାଣୀଟି ଆଜିବି ଵିଶ୍ୱର ସବୁଠାରୁ ଶକ୍ତିଶାଳୀ ଉପହାସ ଭାବେ ପଢ଼ାଯାଏ ଏଵଂ ଅହଂକାର, ମିଛ ଗର୍ଵ ଓ ସାମୂହିକ ମୌନତାର ଏକ ଅମର ଚିତ୍ରଣ ଅଟେ। ଏହା ୧୮୩୭ ମସିହାରେ “ଫେରୀ ଟେଲ୍ସ ଟୋଲ୍ଡ ଫର ଚିଲଡ୍ରେନ” ସଂକଳନର ତୃତୀୟ ଖଣ୍ଡରେ ପ୍ରଥମେ ପ୍ରକାଶ ପାଇଥିଲା।

ଏହି କାହାଣୀର ମୂଳ ଧାରଣା ଓ କାହାଣୀକଥା ସତରେ ଅନେକ ପୁରୁଣା ଅଟେ। ଆଣ୍ଡରସନ୍ ନିଜେ ସ୍ପଷ୍ଟ ଭାବେ ସ୍ୱୀକାର କରିଛନ୍ତି ଯେ ଏହାର ମୂଳ ଉତ୍ସ ହେଉଛି ସ୍ପେନୀୟ ଲେଖକ Don Juan Manuel(୧୨୮୨–୧୩୪୮)ଙ୍କ ଵିଖ୍ୟାତ ପୁସ୍ତକ El Conde Lucanor(୧୩୩୫)ର ୩୨ତମ ଉପକଥା ““ଏଜେମ୍ପ୍ଲୋ ଏନ୍ କ୍ୱେ କୋଣ୍ଟା ଦେ ଲୋ କ୍ୱେ କୋଣ୍ଟେସିଓ ଦେ ତ୍ରେସ୍ ଏଙ୍ଗାଞାଡୋରେସ୍ ଅ ଲ କ୍ୱେ ଲେ କୋଣ୍ଟେସିଓ ଅ ଲ ରେଇ ଦେ ଲାସ୍ ତ୍ରେସ୍ ଫେରିଦାସ୍” ଯାହାର ସଂକ୍ଷିପ୍ତ ଭାଵାର୍ଥ ହେଉଛି ““ତିନି ଠକ୍ ଯେଉଁମାନେ ରାଜାଙ୍କୁ ଠକିଲେ ଏଵଂ ତିନି ଆଘାତ ଵିଷୟରେ ଯାହା ଘଟିଥିଲା”।

ସେହି ମଧ୍ୟଯୁଗୀୟ ସ୍ପେନୀୟ କାହାଣୀରେ ତିନି ଠକ୍ ଏକ କଳା ରାଜା (ମୋରିଶ୍ ରାଜା)ଙ୍କୁ ଠକନ୍ତି ଏଵଂ କହନ୍ତି ଯେ ସେମାନେ ଏକ ଅଦୃଶ୍ୟ ଲୁଗା ତିଆରି କରୁଛନ୍ତି ଯାହା କେଵଳ ଵୈଧ ସନ୍ତାନମାନେ ହିଁ ଦେଖିପାରିବେ। ଶେଷରେ ଜଣେ କଳା ଘୋଡ଼ାଚାଳକ ସତ୍ୟ କହି ଚିତ୍କାର କରେ ଯେ ରାଜା ନଗ୍ନ ଅଛନ୍ତି। ଆଣ୍ଡରସନ୍ ଏହି ପୁରୁଣା କାହାଣୀକୁ ଅନେକ ପରିଵର୍ତ୍ତନ କରି ଅଧିକ ସରଳ, ତୀକ୍ଷ୍ଣ ଓ ସାର୍ଵଜନୀନ କରିଛନ୍ତି। 

ଡନ୍ ଜୁଆନ୍ ମାନୁଏଲ୍‌ଙ୍କ ପୁସ୍ତକ “El Conde Lucanor”ର ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଗଠନ ପଞ୍ଚତନ୍ତ୍ର ଓ ହିତୋପଦେଶ ଶୈଳୀରେ ଲିଖିତ ହୋଇଛି । ପୁସ୍ତକଟିରେ ମୋଟ ୫୧ଟି ଉପକଥା ରହିଛି ଏଵଂ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଉପକଥା ଏକ ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ଢାଞ୍ଚାରେ ଲେଖା ହୋଇଛି। ସେହି ଢାଞ୍ଚାଟି ଏହିପରି ଯେ Count Lucanor ଜଣେ ଯୁଵ ଅଭିଜାତ ରାଜକୁମାର ଅଟନ୍ତି। ସେ ଜୀଵନର ବିଭିନ୍ନ ସମସ୍ୟା ନେଇ ନିଜର ବୁଦ୍ଧିମାନ୍ ଓ ଅନୁଭଵୀ ଉପଦେଷ୍ଟା Patronioଙ୍କ ପାଖକୁ ଯାଆନ୍ତି ଏଵଂ ପଚାରନ୍ତି – “ଏହି ପରିସ୍ଥିତିରେ ମୁଁ କ’ଣ କରିବି?”  

ପାଟ୍ରୋନିଓ ତାଙ୍କୁ ସିଧାସଳଖ ଉପଦେଶ ଦିଅନ୍ତି ନାହିଁ। ଵରଂ କହନ୍ତି – “ମଣିମା, ଏହାର ଉତ୍ତର ମୁଁ ଆପଣଙ୍କୁ ଏକ ଉଦାହରଣ କହି ବୁଝାଇବି।” ତା’ପରେ ସେ ଏକ ଛୋଟ କାହାଣୀ କହନ୍ତି। କାହାଣୀ ଶେଷ ହେଲା ପରେ ପାଟ୍ରୋନିଓ ସେହି କାହାଣୀରୁ ନିଷ୍ପତ୍ତି ଵା ନୈତିକ ଉପଦେଶ କାଉଣ୍ଟ ଲୁକାନୋର୍‌ଙ୍କୁ ସ୍ପଷ୍ଟ ଭାବେ କହି ଦିଅନ୍ତି ଏଵଂ କାଉଣ୍ଟ ତାହା ଗ୍ରହଣ କରନ୍ତି। 

ତେଣୁ ୩୨ତମ ଉପକଥାରେ ବି ଠିକ୍ ସେହିପରି ହୋଇଛି। ପାଟ୍ରୋନିଓ ହିଁ କାଉଣ୍ଟ ଲୁକାନୋର୍‌ଙ୍କୁ ଠକ୍ ସିପୁଟିଙ୍କ କାହାଣୀ କହନ୍ତି ଏଵଂ ଶେଷରେ ତହିଁରୁ ପ୍ରାପ୍ତ ତିନି ଆଘାତ ଵା las tres feridasର ଉପଦେଶ ଦିଅନ୍ତି।

ଏହି ଢାଞ୍ଚା ମଧ୍ୟଯୁଗୀୟ ସ୍ପେନ୍ ଓ ଆରବୀୟ ସାହିତ୍ୟର ଏକ ପ୍ରଚଳିତ ଶୈଳୀ ଥିଲା ଏଵଂ ହୁଏତ ପ୍ରାଚୀନ ଭାରତୀୟ ତଥା ଗ୍ରୀକ୍ ରୋମାନ୍ କା‌ହାଣୀ ସମ୍ବଳିତ ଉପଦେଶ ଗ୍ରନ୍ଥଗୁଡ଼ିକରୁ ପ୍ରଭାଵିତ ହୋଇଥିଲା । ଏହିପରି ଉପକଥା ମାଧ୍ୟମରେ ଉପଦେଶ ଦେଲେ ଶ୍ରୋତା କିମ୍ବା ପାଠକ ନିଜେ ନିଜର ଜୀଵନ ସହିତ ତୁଳନା କରି ଶିଖିପାରନ୍ତି ଏଵଂ ଉପଦେଶଟି ଅଧିକ ଗଭୀର ଭାବେ ମନେ ରହିଥାଏ। ଏହି ଶୈଳୀ ପରେ ବୋକାଚିଓ, ଚୌସର୍ ଆଦି ଲେଖକମାନେ ମଧ୍ୟ ଅନୁସରଣ କରିଥିଲେ।

ତେବେ Don Juan Manuelଙ୍କ ପ୍ରୋକ୍ତ 

କାହାଣୀର ପ୍ରାମାଣିକ ସଂକ୍ଷିପ୍ତ ରୂପ ଏହିପରି:

କୌଣସି ଏକ ସମୟରେ ତିନି ଜଣ ଭ୍ରମଣକାରୀ ଠକ୍ ଏକ ମୋରିଶ୍ (ପଠାଣ) ରାଜାଙ୍କ ରାଜ୍ୟକୁ ଆସିଲେ। ସେମାନେ ରାଜାଙ୍କ ପାଖରେ ନିଜକୁ ଅତି ନିପୁଣ ସିପୁଟି(ଦର୍ଜି) ବୋଲି ପରିଚୟ ଦେଲେ ଏଵଂ କହିଲେ ଯେ ସେମାନେ ଏପରି ଏକ ଅଦ୍ଭୁତ ଲୁଗା ତିଆରି କରିପାରନ୍ତି ଯାହାକୁ କେଵଳ ସେହି ଲୋକେ ଦେଖିପାରିବେ ଯେଉଁମାନେ ନିଜ ବାପାଙ୍କ ଵୈଧ ସନ୍ତାନ (ଅର୍ଥାତ୍ ଯାହାର ମା’ ବାପାଙ୍କ ଵିଵାହ ହୋଇଥିଵ ଵା ସେମାନେ ନିଜ ମାଆ ବାପାଙ୍କ ସନ୍ତାନ ହୋଇଥିବେ)। 

ଯେଉଁ ଲୋକ ଅଵୈଧ ସନ୍ତାନ ସେ ଏହି ଲୁଗା ଦେଖିପାରିଵ ନାହିଁ । ରାଜା ଏହା ଶୁଣି ଅତ୍ୟନ୍ତ ଉତ୍ସାହିତ ହେଲେ ଏଵଂ ସେମାନଙ୍କୁ ପ୍ରଚୁର ସୁନା ଓ ରେଶମ କପଡ଼ା ଦେଇ ଲୁଗା ତିଆରି କରିଵାକୁ କହିଲେ। ଠକ୍‌ମାନେ ଖାଲି ଘରେ ବସି କେଵଳ ଅଭିନୟ କରୁଥାନ୍ତି ଯେ ସେମାନେ ତନ୍ତ ବୁଣୁଛନ୍ତି ଓ ସିଲେଇ କରୁଛନ୍ତି। ସେମାନେ ସୁନା ଓ କପଡ଼ା ନିଜ ପେଟିରେ ଭର୍ତ୍ତି କରି ଲୁଚାଇ ଦେଲେ।

କିଛି ଦିନ ପରେ ରାଜା ନିଜ ମନ୍ତ୍ରୀମାନଙ୍କୁ ପଠାଇଲେ ଲୁଗା ଦେଖିଵାକୁ। ପ୍ରଥମେ ଜଣେ ଯାଇ କିଛି ଦେଖିପାରିଲା ନାହିଁ, କିନ୍ତୁ କାଳେ ସେ ଅଵୈଧ ସନ୍ତାନ ବୋଲାଇଵ ଏହି ଭୟରେ ମିଛରେ କହିଲା ଯେ ଲୁଗାଟି ଅତି ସୁନ୍ଦର। ଅନ୍ୟ ମନ୍ତ୍ରୀମାନେ ମଧ୍ୟ ସେହିପରି କହିଲେ ଏଵଂ ଏକେ ଅନ୍ୟକୁ ଚାଟୁକାରିତା କଲେ। ଶେଷରେ ରାଜା ନିଜେ ଯାଇ କିଛି ଦେଖିପାରିଲେ ନାହିଁ, କିନ୍ତୁ ନିଜର ଵୈଧତା ଉପରେ ସନ୍ଦେହ କରିଵାକୁ ଭୟ କଲେ ଏବଂ କହିଲେ ଯେ ଲୁଗାଟି ଅତୀଵ ଚମତ୍କାର ହୋଇଛି।

ଶେଷରେ ବଡ଼ ଧୁମ୍‌ଧାମ୍‌ରେ ଏକ ଶୋଭାଯାତ୍ରା ବାହାର କରାଗଲା। ରାଜା ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ନଗ୍ନ ଅଵସ୍ଥାରେ ଘୋଡ଼ା ଉପରେ ବସି ଶୋଭାଯାତ୍ରା କଲେ ଏଵଂ ସମସ୍ତ ପ୍ରଜା ଓ ଅମାତ୍ୟମାନେ ମିଛରେ ଲୁଗାର ପ୍ରଶଂସା କଲେ। କିନ୍ତୁ ରାଜାଙ୍କ ପଛରେ ଯେଉଁ ଜଣେ କଳା ଘୋଡ଼ାଚାଳକ (ମୋରିଶ୍ ଦାସ) ଘୋଡ଼ାର ଲଗାମ ଧରି ଚାଲୁଥିଲା, ସେ ସ୍ପଷ୍ଟ ଦେଖିଲା ଯେ ରାଜା ନଗ୍ନ ଅଛନ୍ତି। ସେ ବଡ଼ ପାଟିରେ ଚିତ୍କାର କରି କହିଲା:

“ହେ ରାଜନ୍! ଆପଣ ନଗ୍ନ ଅଛନ୍ତି! ଆପଣଙ୍କ ଦେହରେ କୌଣସି ଲୁଗା ନାହିଁ!”

ଏହା ଶୁଣି ରାଜା ବୁଝିଗଲେ ଯେ ସେ ଠକି ହୋଇ ଯାଇଛନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ଶୋଭାଯାତ୍ରା ଜାରି ରଖିଲେ ଏଵଂ ଅଧିକ ଗର୍ଵରେ ମୁଣ୍ଡ ଉଠାଇ ଚାଲିଲେ। ଠକ୍‌ମାନେ ତା’ ପୂର୍ଵରୁ ସବୁ ସମ୍ପତ୍ତି ନେଇ ପଳାଇ ସାରିଥିଲେ।

କାହାଣୀ ଶୁଣେଇ ସାରି ପାଟ୍ରୋନିଓ (ଉପଦେଷ୍ଟା) କାଉଣ୍ଟ ଲୁକାନୋର୍‌ଙ୍କୁ ଏହି ଘଟଣାରୁ ତିନି ପ୍ରକାରର ବଡ଼ ଆଘାତ ଵା las tres feridas କ’ଣ ବୁଝାଇ ନୈତିକ ଉପଦେଶ ଦିଅନ୍ତି। ସେହି ତିନି ଆଘାତ୍ ହେଲା:

(୧)ପ୍ରଥମ ଆଘାତ – ଧନହାନି ଵା ଅର୍ଥ ହରାଇଵା

ରାଜା ଠକ୍‌ମାନଙ୍କୁ ପ୍ରଚୁର ସୁନା, ରେଶମ କପଡ଼ା ଓ ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ସମ୍ପତ୍ତି ଦେଇ ଠକି ହୋଇ ସବୁ ହରାଇଲେ। ଏହା ମଣିଷର ଜୀଵନର ପ୍ରଥମ ବଡ଼ ଆଘାତ– ଯେତେବେଳେ କେହି ମୂର୍ଖ ଭାବେ କିମ୍ବା ଅହଂକାରରେ ନିଜର ଧନ ହରାଇ ବସେ ସେତେବେଳେ ସେ ଏହି ଆଘାତ ପାଏ ।

(୨)ଦ୍ୱିତୀୟ ଆଘାତ – ସମ୍ମାନହାନି ଵା ଇଜ୍ଜତ ହରାଇଵା

ଶୋଭାଯାତ୍ରାରେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ନଗ୍ନ ହୋଇ ରାଜା ସାରା ରାଜ୍ୟ ଆଗରେ ଉନ୍ମୁକ୍ତ ହୋଇଗଲେ। ସମସ୍ତ ପ୍ରଜା ତାଙ୍କୁ ନଗ୍ନ ଦେଖି ହସିଲେ ଏଵଂ ତାଙ୍କର ରାଜକୀୟ ସମ୍ମାନ ଚିରକାଳ ପାଇଁ ନଷ୍ଟ ହୋଇଗଲା। ଏହା ଦ୍ୱିତୀୟ ଆଘାତ – ଯେତେବେଳେ ମିଛ ଗର୍ଵ ଓ ଚାଟୁକାରିତା ଯୋଗୁଁ ମଣିଷ ସମାଜ ଆଗରେ ଅପମାନିତ ହୁଏ ସେତେବେଳେ ସେ ଏହି ଆଘାତ ପାଇଥାଏ।

୩.ତୃତୀୟ ଆଘାତ୍ – ଆତ୍ମପ୍ରତାରଣାର ଆଘାତ ଵା ନିଜକୁ ନିଜେ ଠକିଵା

ଏହା ସବୁଠାରୁ ଭୟଙ୍କର ଆଘାତ । କଳା ଦାସଟି ଚିତ୍କାର କରି ସତ୍ୟ କହିଦେଲା ପରେ ମଧ୍ୟ ରାଜା ନିଜର ଭୁଲ୍ ସ୍ୱୀକାର କଲେ ନାହିଁ, ଵରଂ ଅଧିକ ଗର୍ଵରେ ମୁଣ୍ଡ ଉଠାଇ ନଗ୍ନ ଅଵସ୍ଥାରେ ଶୋଭାଯାତ୍ରା ଜାରି ରଖିଲେ। ଏହା ଦର୍ଶାଏ ଯେ ମଣିଷ ନିଜର ଅହଂକାରକୁ ଏତେ ଭଲ ପାଏ ଯେ ସ୍ପଷ୍ଟ ସତ୍ୟ ଦେଖି ମଧ୍ୟ ନିଜକୁ ଠକି ଚାଲେ – ଏହା ହେଉଛି ତିନି ଆଘାତ ମଧ୍ୟରେ ସବୁଠାରୁ ଗଭୀର ଓ ଅପୂରଣୀୟ। 

ଏହା ହିଁ ମଧ୍ୟଯୁଗୀୟ ସ୍ପେନୀୟ ମୂଳ କାହାଣୀର ସବୁଠାରୁ ଗଭୀର ନୈତିକ ଉପଦେଶ ଅଟେ, ଯାହାକୁ ଆଣ୍ଡରସନ୍ ପରେ ଆଉ ସିଧାସଳଖ କହିନଥିଲେ, କିନ୍ତୁ କାହାଣୀ ନିଜେ ହିଁ ତାହା ବୁଝାଇ ଦେଇଛି।

ହାନ୍ସ କ୍ରିଷ୍ଟିଆନ ଆଣ୍ଡରସନ୍‌ଙ୍କ ୧୮୩୭ର “ସମ୍ରାଟ୍‌ଙ୍କର ନୂଆ ଲୁଗା” ଏଵଂ ଡନ୍ ଜୁଆନ୍ ମାନୁଏଲ୍‌ଙ୍କ ୧୩୩୫ର ୩୨ତମ ଉପକଥା ମଧ୍ୟରେ ମୂଳ ଧାରଣା ଏକ ହେଲେ ମଧ୍ୟ ଅନେକ ଗୁରୁତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ ପାର୍ଥକ୍ୟ ରହିଛି। ନିମ୍ନରେ ସେହି ପାର୍ଥକ୍ୟଗୁଡ଼ିକୁ ସ୍ପଷ୍ଟ ଭାବେ ତୁଳନା କରାଗଲା।

ମାନୁଏଲ୍‌ଙ୍କ କାହାଣୀରେ ରାଜା ଜଣେ ମୋରିଶ୍ (ମୁସଲମାନ୍) ରାଜା ଅଟନ୍ତି ଏଵଂ ସେ କୌଣସି ଵିଶେଷ ଅହଂକାରୀ ବୋଲି କୁହାଯାଇନି। ଆଣ୍ଡରସନ୍‌ଙ୍କ କାହାଣୀରେ ସମ୍ରାଟ୍ ଜଣେ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଅହଂକାରୀ ଓ ଲୁଗାପ୍ରେମୀ ରାଜା ଅଟନ୍ତି ଯିଏ ରାଜକାର୍ଯ୍ୟ ଅପେକ୍ଷା ନୂଆ ନୂଆ ଲୁଗା ପିନ୍ଧିଵାକୁ ଅଧିକ ପସନ୍ଦ କରନ୍ତି। ଏହା ଦ୍ୱାରା ଅହଂକାରର ଉପହାସ ଅଧିକ ତୀକ୍ଷ୍ଣ ହୋଇଛି।

ମାନୁଏଲ୍‌ଙ୍କ କାହାଣୀରେ ତିନି ଜଣ ଠକ୍‌ଙ୍କ କଥା କୁହାଯାଇଛି। ଆଣ୍ଡରସନ୍ ଏହାକୁ ଦୁଇ ଜଣ କରି କାହାଣୀକୁ ଅଧିକ ସରଳ କରିଛନ୍ତି।

ଅଦୃଶ୍ୟ ଲୁଗାର ସର୍ତ୍ତ ହେଉଛି ଦୁଇ କାହାଣୀ ମଧ୍ୟରେ ସବୁଠାରୁ ବଡ଼ ପାର୍ଥକ୍ୟ। ମାନୁଏଲ୍‌ଙ୍କ କାହାଣୀରେ ଲୁଗାଟି କେଵଳ ସେହି ଲୋକେ ଦେଖିପାରିବେ ଯେଉଁମାନେ ଵୈଧ ସନ୍ତାନ (ବିବାହିତ ମା’ବାପାଙ୍କ ସନ୍ତାନ)। ଅଵୈଧ ସନ୍ତାନ ଏହା ଦେଖିପାରିବ ନାହିଁ। ଆଣ୍ଡରସନ୍ ଏହାକୁ ପୂରା ପରିଵର୍ତ୍ତନ କରି କହିଛନ୍ତି ଯେ ଲୁଗାଟି କେଵଳ ସେହି ଲୋକେ ଦେଖିପାରିବେ ନାହିଁ ଯେଉଁମାନେ ନିଜ ପଦଵୀ ପାଇଁ ଅଯୋଗ୍ୟ ଅଟନ୍ତି। ଏହା ଦ୍ୱାରା ଉପହାସଟି ରାଜକୀୟ ଚାଟୁକାରିତା ଓ ଆତ୍ମପ୍ରତାରଣା ଉପରେ ଅଧିକ କେନ୍ଦ୍ରୀଭୂତ ହୋଇଛି।

ମାନୁଏଲ୍‌ଙ୍କ କାହାଣୀରେ ସତ୍ୟ କହୁଛି ଜଣେ କଳା ଘୋଡ଼ାଚାଳକ ଦାସ (ଯାହାକୁ ସେ ସମୟରେ ସାମାଜିକ ଭାବେ ନିମ୍ନତମ ସ୍ଥାନ ଦିଆଯାଉଥିଲା)। ଆଣ୍ଡରସନ୍ ସେହି ଚରିତ୍ରକୁ ପରିଵର୍ତ୍ତିତ କରି ଏକ ନିଷ୍ପାପ ଛୋଟ ପିଲା କରିଦେଇଛନ୍ତି। ଏହା କାହାଣୀକୁ ଅଧିକ ସର୍ଵଜନୀନ ଓ ହୃଦୟସ୍ପର୍ଶୀ କରିଛି ଏଵଂ ଶିଶୁଙ୍କ ନିଷ୍କଳଙ୍କ ସତ୍ୟଵାଦିତାକୁ ଅମର କରିଛି।

ମାନୁଏଲ୍‌ଙ୍କ କାହାଣୀ ମଧ୍ୟଯୁଗୀୟ ନୈତିକ ଉପଦେଶ ପୁସ୍ତକର ଏକ ଅଂଶ ଅଟେ ଯାହା ରାଜକୀୟ ଉପଦେଷ୍ଟା ପାଟ୍ରୋନିଓ ଓ କାଉଣ୍ଟ ଲୁକାନୋର୍ ମଧ୍ୟରେ କଥୋପକଥନ ଆକାରରେ ଲେଖା ହୋଇଛି। ଆଣ୍ଡରସନ୍ ଏହାକୁ ଏକ ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର ଶିଶୁକାହାଣୀ ଭାବେ ଲେଖିଛନ୍ତି ଯାହା ଶିଶୁ ଓ ବଡ଼ ଉଭୟଙ୍କ ପାଇଁ ସମାନ ଭାବେ ଗ୍ରହଣୀୟ ଏଵଂ ଯାହାର ଉପହାସ ଅଧିକ ତୀକ୍ଷ୍ଣ ଓ ସାର୍ବଜନୀନ।

ସଂକ୍ଷେପରେ କହିଲେ ଡନ୍ ଜୁଆନ୍ ମାନୁଏଲ୍ ଏକ ଚତୁର ଲୋକକଥା ଲେଖିଥିଲେ ଯାହା ଅହଂକାର ଓ ଚାଟୁକାରିତାକୁ ଉପହାସ କରୁଥିଲା। ହାନ୍ସ କ୍ରିଷ୍ଟିଆନ ଆଣ୍ଡରସନ୍ ସେହି ପୁରୁଣା କାହାଣୀକୁ ନେଇ ଏତେ ସୁନ୍ଦର ଭାବେ ନୂଆ ରୂପ ଦେଇଛନ୍ତି ଯେ ଆଜି ସାରା ଵିଶ୍ୱରେ ଏହି କାହାଣୀଟି କେଵଳ ତାଙ୍କର ବୋଲି ପରିଚିତ। ସେ ଏକ ମଧ୍ୟଯୁଗୀୟ ଉପକଥାକୁ ଅମର ସାହିତ୍ୟର ଏକ ଅଂଶ କରି ଦେଇଛନ୍ତି।

କ’ଣ ଯୀଶୁ ଭାରତ ଆସିଥିଲେ କି ?

 ଓଶୋ ଓରଫ୍ ରଜନୀଶ୍ ଅନେକଥର କହିଛନ୍ତି ନିଜର ଅନେକ ବହି ମଧ୍ୟରେ ଯୀଶୁଙ୍କ ଵିଷୟରେ ଯାହା ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି ତହିଁର ସାର ହେଲା : “ଯୀଶୁ କ୍ରୁଶଵିଦ୍ଧ ହେଵା ସମୟରେ ମରିନଥିଲେ, କେଵଳ ଅତ୍ୟଧିକ ରକ୍ତସ୍ରାଵ ଯୋଗୁଁ ଅଚେତ ହୋଇଯାଇଥିଲେ। କାରଣ ସାଧାରଣ କ୍ରୁଶଦଣ୍ଡରେ ମୃତ୍ୟୁ ହେଵାକୁ ଅତ୍ୟଳ୍ପେ ୪୮ ଘଣ୍ଟା ଵା କେତେକ କ୍ଷେତ୍ରରେ ୬ ଦିନ ଲାଗେ, କିନ୍ତୁ ଯୀଶୁଙ୍କୁ ମାତ୍ର ୬ ଘଣ୍ଟାରେ କ୍ରୁଶରୁ ଓହ୍ଲାଇ ଦିଆଯାଇଥିଲା। ଏହା ପୋଣ୍ଟିୟସ୍ ପାୟଲଟ୍ ଓ ଧନୀ ଯୋସେଫ୍ ଅଫ୍ ଆରିମାଥିଆଙ୍କ ଷଡ଼ଯନ୍ତ୍ର ଥିଲା। ଶୁକ୍ରଵାର ଵିଳମ୍ବରେ ଶୁଳି ଦିଆଯାଇ ଶନିଵାର (ସବ୍ତ) ଆସିଵା ପୂର୍ଵରୁ ଶରୀର ଓହ୍ଲାଇ ନେଵାର ଵ୍ୟଵସ୍ଥା କରାଯାଇଥିଲା। ରକ୍ତସ୍ରାଵ ଯୋଗୁଁ ଯୀଶୁ ଅଚେତ ହୋଇଯାଇଥିଲେ, ମରି ନ ଥିଲେ। ଗୁମ୍ଫାରେ ରଖିଵା ପରେ ତାଙ୍କ ଅନୁକରଣକାରୀମାନେ ତାଙ୍କୁ ଉଦ୍ଧାର କରି ନେଇଯାଇଥିଲେ। ସୁସ୍ଥ ହେଵା ପରେ ଯୀଶୁ ଭାରତ ଚାଲିଆସି କାଶ୍ମୀରରେ ୧୧୦-୧୨୦ ଵର୍ଷ ବଞ୍ଚି ସେଠାରେ ମୃତ୍ୟୁଵରଣ କରିଥିଲେ।”

ତେବେ ଏହାର ସତ୍ୟାସତ୍ୟ କ’ଣ ? କ’ଣ ସତରେ ଜୀଶୁ ଭାରତ ଆସିଥିଲେ ? 

ଯୀଶୁ ଖ୍ରୀଷ୍ଟ କ୍ରୁଶରେ ମରିନଥିଲେ ଏଵଂ ପରେ ଭାରତ ଆସି କାଶ୍ମୀରରେ ୧୧୦-୧୨୦ ଵର୍ଷ ବଞ୍ଚିଥିଲେ ଏହି ଦାବିଟି ମୁଖ୍ୟତଃ ଓଶୋ (ରଜନୀଶ) ଏଵଂ ତାଙ୍କ ପୂର୍ଵରୁ ରୁଷୀୟ ଲେଖକ ନିକୋଲାସ୍ ନୋଟୋଭିଚ୍ (୧୮୯୪ରେ ପ୍ରକାଶିତ “The Unknown Life of Jesus Christ”) ଓ ପରେ ହୋଲଗର କେର୍ସ୍ଟନ୍, ଏଲିଜାବେଥ କ୍ଲେର ପ୍ରଫେଟ୍ ଆଦି ଲୋକଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ପ୍ରଚାରିତ ହୋଇଛି । ଏମାନେ ସମସ୍ତେ ଦାବି କରିଛନ୍ତି ଯେ ତିବ୍ବତର ହେମିସ୍ ଗୁମ୍ଫାରେ ଏକ ପୁରୁଣା ପାଣ୍ଡୁଲିପି ଅଛି ଯହିଁରେ “ଈଶା” ନାମରେ ଯୀଶୁଙ୍କ ଭାରତ ଆଗମନ ଓ କାଶ୍ମୀରରେ ତାଙ୍କ ସମାଧି ଵିଷୟ ଲେଖା ଅଛି ।

ଏହାର ସତ୍ୟତା କେତେ ? ଆଧୁନିକ ଗବେଷଣା ଅନୁଯାୟୀ ଏହି ଦାବିଟି ପ୍ରାୟ ଶତପ୍ରତିଶତ ଅସତ୍ୟ ଏଵଂ ଐତିହାସିକ ଭାବେ ଅସମର୍ଥିତ । କିନ୍ତୁ କେମିତି? 

ପ୍ରଥମତଃ କ୍ରୁଶରେ ମୃତ୍ୟୁ କେତେ ଶୀଘ୍ର ହୋଇପାରେ ସେ ଵିଷୟରେ ଆଧୁନିକ ଚିକିତ୍ସା ଵିଜ୍ଞାନ ଓ ପୁରାତତ୍ତ୍ଵ ଗଵେଷଣା କହୁଛି ଯେ ରୋମୀୟ କ୍ରୁଶଦଣ୍ଡ (crucifixion) ସାଧାରଣତଃ ୨-୩ ଦିନ ଲାଗୁଥିଲା ବେଳେ ଯୀଶୁଙ୍କ କ୍ଷେତ୍ରରେ ଅତ୍ୟଧିକ ଚାବୁକ ମାଡ଼ (scourging) ପରେ ରକ୍ତସ୍ରାଵ ଓ hypovolemic shock ଯୋଗୁଁ କେବଳ ୬ ଘଣ୍ଟା ମଧ୍ୟରେ ମୃତ୍ୟୁ ହେଵାର ସମ୍ଭାଵନା ବହୁତ ଥିଲା । ୧୯୮୬ରେ Journal of the American Medical Associationରେ ପ୍ରକାଶିତ ଗଵେଷଣା ପତ୍ରରେ ସ୍ପଷ୍ଟ ଲେଖାଯାଇଛି ଯେ ଯୀଶୁ କ୍ରୁଶରେ ମରିଥିଲେ ଏଵଂ ବର୍ଚ୍ଛା ଭୁଶିଵା ସମୟରେ ହୃତ୍ପିଣ୍ଡରୁ ରକ୍ତ ଓ ପାଣି (ପେରିକାର୍ଡିୟାଲ୍ ଫ୍ଲୁଇଡ୍) ବାହାରିଥିଲା ଯାହା ମୃତ୍ୟୁର ଚିକିତ୍ସାଗତ ପ୍ରମାଣ । ଯେଉଁ ଲୋକମାନେ ୬ ଦିନ ବଞ୍ଚି ରହୁଥିଲେ ସେମାନଙ୍କୁ ଆଗରୁ ଏତେ ଅତ୍ୟାଚାର କରାଯାଉ ନଥିଲା ।

ମାତ୍ର ଏହା ପଢ଼ି କିଛି ଲୋକ ପଚାରି ପାରନ୍ତି ପ୍ରମାଣ କଣ୍ ଅଛି ? ଯୀଶୁଙ୍କ ମୃତ ଶରୀର କେବେ ମିଳିନାହିଁ ତେଣୁ ଆମେ କେମିତି କହିପାରିଵା ଯେ ଯୀଶୁଙ୍କର ମୃତ୍ୟୁ ଛଅଘଣ୍ଟା ଭିତରେ ହୋଇଯାଇଥିଲା ? 

ପ୍ରଥମେ ଯୀଶୁଙ୍କ ମୃତ ଶରୀର କଥା ଉପରେ ଆଲୋଚନା କରାଯାଉ । ଆଜିଯାଏଁ ମଧ୍ୟ ଏହା ମିଳିନାହିଁ ଏଵଂ ଐତିହାସିକ ଦୃଷ୍ଟିରୁ ଏହା ମିଳିଵାର କୌଣସି ସମ୍ଭାଵନା ମଧ୍ୟ ନାହିଁ। 

ଖ୍ରୀଷ୍ଟୀୟ ଵିଶ୍ୱାସ ଅନୁଯାୟୀ ଯୀଶୁ ତୃତୀୟ ଦିନରେ ମୃତ୍ୟୁରୁ ପୁନରୁତ୍ଥାନ (resurrection) ହୋଇ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଆରୋହଣ (ascension) କରିଛନ୍ତି। ତେଣୁ ତାଙ୍କର ମୃତ ଶରୀର ପୃଥିଵୀରେ ରହିଵ ନାହିଁ। ଏହି ଵିଶ୍ୱାସ ପ୍ରାଚୀନକାଳରୁ ଆଜିଯାଏଁ ଵିଶ୍ୱର ଦୁଶଶହ କୋଟିରୁ ଅଧିକ ଖ୍ରୀଷ୍ଟିଆନଙ୍କ ମନରେ ବସା ବାନ୍ଧି ରହିଛି । ପ୍ରାଚୀନ ଖ୍ରୀଷ୍ଟୀୟ ଲେଖକମାନେ (ପଲ୍, ଇଗ୍‌ନେସିୟସ୍, ଜଷ୍ଟିନ୍ ମାର୍ଟିର୍ ଆଦି) ଏହାକୁ ବାରମ୍ବାର ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି ଯେ ଗୁମ୍ଫା ଖାଲି ମିଳିଥିଲା ଏଵଂ ଶରୀର କେହି ଚୋରେଇ ନେଇଯାଇ ନ ଥିଲା।

ତେବେ ଯଦି କେହି ନାସ୍ତିକ ଵା ଅନ୍ୟ ଧର୍ମାଵଲମ୍ବୀ ଏହି ଖ୍ରୀଷ୍ଟୀୟ ପୁନରୁତ୍ଥାନ ଲୋକଵିଶ୍ଵାସକୁ ମାନନ୍ତି ନାହିଁଁ, ତଥାପି ମଧ୍ୟ ଐତିହାସିକ କାରଣରୁ ଶରୀର ମିଳିଵା ଅସମ୍ଭଵ। କାରଣ ପ୍ରଥମ ଶତାବ୍ଦୀରେ ଜେରୁଜେଲମରେ କ୍ରୁଶଵିଦ।ଧ ଅପରାଧୀଙ୍କ ଶଵ ସାଧାରଣତଃ ସାମୂହିକ ଶଵ ଫିଙ୍ଗା ଗାଡ଼ (ଯେମିତି ଆଖ୍ରୋତ୍ ଉପତ୍ୟକାର ଗର୍ତ୍ତଗୁଡ଼ିକ) ଫିଙ୍ଗି ଦିଆଯାଉଥିଲା ଏଵଂ ଏକ ଵର୍ଷ ପରେ ହାଡ଼ଗୁଡ଼ିକ ସଂଗ୍ରହ କରି ଅଷ୍ଟୁଆରି (ossuary)ରେ ରଖାଯାଉଥିଲା। କିନ୍ତୁ ଯୀଶୁଙ୍କ କ୍ଷେତ୍ରରେ ଯୋସେଫ୍ ଅଫ୍ ଆରିମାଥିଆଙ୍କ ନିଜର ନୂଆ ଗୁମ୍ଫା କବର ଦିଆଯାଇଥିଲା ଏଵଂ ତୃତୀୟ ଦିନରେ ଗୁମ୍ଫା ଖାଲି ମିଳିଥିଲା ବୋଲି ସମସ୍ତ ପ୍ରାଚୀନ ସାକ୍ଷ୍ୟ କହୁଛି। ତେଣୁ ଶରୀର ସେଠାରୁ ଅଦୃଶ୍ୟ ହୋଇଯାଇଥିଲା। ହୋଇପାରେ ଯୀଶୁଙ୍କୁ ମହାତ୍ମା,ଦେଵତା,ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ସନ୍ତାନ ପ୍ରମାଣ କରିଵାକୁ ଯାଇ ସେସମୟର କିଛି ଲୋକେ ତାଙ୍କ ଶଵକୁ ଚୋରାଇ ନେଇଥିବେ ଏଵଂ କୌଣସି ଗୁପ୍ତ ସ୍ଥାନରେ ରଖିଥିବେ । 

୧୯୮୦ ମସିହାରେ ଜେରୁଜେଲମ୍‌ର ଦକ୍ଷିଣ ତାଲ୍‌ପିୟୋଟ୍ ଅଞ୍ଚଳରେ ଏକ ପ୍ରାଚୀନ କବର ମିଳିଥିଲା ଯେଉଁଥିରେ ୧୦ଟି ଅସ୍ଥିପାତ୍ର (ossuaries) ଥିଲା। ସେଥିମଧ୍ୟରୁ କେତେକ ପାତ୍ରରେ ଲେଖା ଥିଲା –Yeshua bar Yosef ଅର୍ଥାତ୍ Josephଙ୍କ ପୁଅ Jesus ପୁଣି “ମରିୟମ” (Mary), “ଯୋସେ” (Jose), “ମରିୟା ମାଗ୍‌ଦଲେନୀ” ବୋଲି ଏକ ପାତ୍ରରେ ଲେଖା ଥିଵାର ଦାବି କରାଯାଇଛି ଏଵଂ ଆଉ ଏକ ପାତ୍ରରେ “ଯୁଡାହ ବର୍ ୟେଶୁଆ” (Judah son of Yeshua) ଅର୍ଥାତ୍ ଯୀଶୁଙ୍କ ପୁଅ ବୋଲି ଦାବି ମଧ୍ୟ ହୋଇଛି । ଏହି କବରକୁ ନିର୍ମାତା ସିମ୍‌ଚା ଜେକୋବୋଭିଚି ଏଵଂ ଜେମ୍ସ କ୍ୟାମେରନ୍‌ ତାଙ୍କ ଡକ୍ୟୁମେଣ୍ଟାରି “The Lost Tomb of Jesus” (୨୦୦୭) ମାଧ୍ୟମରେ ଵିଶ୍ୱଵ୍ୟାପୀ ଚର୍ଚ୍ଚାକୁ ଆଣିଥିଲେ। କିନ୍ତୁ ଅଧିକାଂଶ ପ୍ରତ୍ନତତ୍ତ୍ୱଵିତ୍ ଏବଂ ବାଇବେଲ ଵିଶେଷଜ୍ଞ ଏହାକୁ ଭିତ୍ତିହୀନ ବୋଲି ମତପ୍ରକାଶ କରିଛନ୍ତି କାରଣ ସେସମୟରେ “ଯେଶୁଆ” ଓ “ମରିୟମ” ନାମ ବହୁତ ସାଧାରଣ ଥିଲା ଏଵଂ ଅସ୍ଥିପାତ୍ରଗୁଡ଼ିକରେ ଥିବା ଅସ୍ଥି ପରୀକ୍ଷା କରାଯାଇ ନ ଥିଵାରୁ ଏହା ଯୀଶୁଙ୍କ ପରିଵାର ବୋଲି କୌଣସି ପ୍ରମାଣ ନାହିଁ। ଇସ୍ରାଏଲ ପ୍ରତ୍ନତତ୍ତ୍ୱ ଵିଭାଗ ମଧ୍ୟ ଏହାକୁ ଯୀଶୁଙ୍କ କବର ବୋଲି ଗ୍ରହଣ କରେ ନାହିଁ। ତାଲ୍‌ପିୟୋଟ୍ “ପ୍ୟାଟ୍ରିଆର୍କ୍ସ କବର” ଵା “ତଥାକଥିତ ଯୀଶୁ ଫ୍ୟାମିଲି ଟୁମ୍ବ୍” ନିକଟରେ ଥିଵା ୨୦୧୦ ପରେ ଆଵିଷ୍କୃତ ଆଉ ଏକ କବରକୁ ମଧ୍ୟ କେତେକ ଗଣମାଧ୍ୟମ ଯୀଶୁଙ୍କ ପରିଵାର ସହ ଯୋଡ଼ି ଚର୍ଚ୍ଚା କରିଥିଲେ, କିନ୍ତୁ ଏହା ମଧ୍ୟ ଵିଶେଷଜ୍ଞମାନଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ନାକଚ ହୋଇଛି। ଏହା ଵ୍ୟତୀତ ଯୁରୋପରେ ମଧ୍ୟ କେତେକ ଦାବି ରହିଛି ଯାହା ଯୀଶୁ ମରି ନ ଥିଲେ ବା ତାଙ୍କ ଶରୀର ସେଠାରେ ରହିଛି ବୋଲି କହିଥାଏ। ଉଦାହରଣ ସ୍ୱରୂପ ଫ୍ରାନ୍ସର Rennes-le-Château ନିକଟରେ କେତେକ ଗୁପ୍ତ ସଙ୍ଘ (ପ୍ରିୟୋରୀ ଅଫ୍ ସାୟନ୍ ପରି) ଯୀଶୁ ଓ ମରିୟମ ମାଗ୍‌ଦଲେନୀଙ୍କ ଵଂଶଧରଙ୍କୁ ସୁରକ୍ଷା ଦେଉଥିଵା ଏଵଂ ତାଙ୍କ ଶରୀର ସେଠାରେ ରହିଛି ବୋଲି କଳ୍ପନାକାହାଣୀ ରହିଛି (ଯାହା “ଦ ଦା ଵିନ୍ଚି କୋଡ୍” ଭଳି ପୁସ୍ତକରେ ଲୋକପ୍ରିୟ ହୋଇଥିଲା), କିନ୍ତୁ ଏହାର କୌଣସି ଐତିହାସିକ ଵା ପ୍ରତ୍ନତାତ୍ତ୍ୱିକ ପ୍ରମାଣ ନାହିଁ।

ଅଧିକାଂଶ ଵିଶେଷଜ୍ଞ ମାନନ୍ତି ଯେ ଯୀଶୁଙ୍କ ମୃତ ଶରୀର କେବେ ମଧ୍ୟ ମିଳିନାହିଁ ଏଵଂ ଆଜି ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ କେହି ବି ଵିଶ୍ୱସନୀୟ ଭାବେ ଦାବି କରି ପ୍ରମାଣ ଦେଇ ପାରିନାହାନ୍ତି। ଯଦି ଯୀଶୁଙ୍କ ଶରୀର ମିଳିନାହିଁ ତେବେ କେମିତି କହିପାରିଵା ଯେ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ପୁତ୍ର ଯୀଶୁଙ୍କୁ ଭୀଷଣ ଚାବୁକ ମାଡ଼ ହୋଇଥିଲା ତଥା ତାଙ୍କ ପେଟରେ ବର୍ଚ୍ଛା ଭୁଷି ହତ୍ୟା କରାଯାଇଥିଲା ? 

ପ୍ରକୃତରେ ଯୀଶୁଙ୍କ ଚାବୁକ ମାଡ଼ (scourging) ଏବଂ ପାର୍ଶ୍ୱରେ ବର୍ଚ୍ଛା ଭୁଶା (lance thrust) ହୋଇଥିଵାର ପ୍ରମାଣ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଦୃଢ଼ ଏଵଂ ଵିଭିନ୍ନ ସ୍ତରରେ ଉପଲବ୍ଧ । ଏହାକୁ ତିନିଦିଗରୁ ବୁଝାଇ ଦେଲେ ଯେକେହି ବୁଝିଯିବେ । 

ପ୍ରଥମତଃ –ଯୀଶୁଙ୍କୁ ଭୀଷଣ ଚାବୁକ ପ୍ରହାର ହୋଇଥିଵାର ତଥା ବର୍ଚ୍ଚାରେ ଉଦର ଉପରେ ଆଘାତ କରାଯାଇଥିଵାଳ ସାହିତ୍ୟିକ ଓ ଐତିହାସିକ ପ୍ରମାଣ ରହିଛି । ଚାରୋଟି ସୁସମାଚାର (ମାଥିଉ ୨୭:୨୬, ମାର୍କ ୧୫:୧୫, ଲୂକ ୨୩:୧୬, ଯୋହନ ୧୯:୧) ସ୍ପଷ୍ଟ ଲେଖାଅଛି ଯେ ପୋଣ୍ଟିୟସ୍ ପାୟଲଟ୍ ଯୀଶୁଙ୍କୁ “ଚାବୁକ ମାରିଵାକୁ” (ଗ୍ରୀକ୍ φραγελλόω / phragelloō) ଆଦେଶ ଦେଇଥିଲେ । ୟୋହନ ସୁସମାଚାର (୧୯:୩୪)ରେ ଲିଖିତ ହୋଇଛି ଯେ ରୋମୀୟ ସୈନିକ ଜଣେ ବର୍ଚ୍ଛା (λόγχη / lonchē) ନେଇ ଯୀଶୁଙ୍କ ପାର୍ଶ୍ୱରେ ଭୁଶିଦେଲା ଏଵଂ “ସଙ୍ଗେସଙ୍ଗେ ରକ୍ତ ଓ ଜଳ ବାହାରିଲା” । ଏହି ଵର୍ଣ୍ଣନା ଅତ୍ୟନ୍ତ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷଦର୍ଶୀ ଭଳି ଏଵ ଅନ୍ୟ ସୁସମାଚାରଗୁଡ଼ିକ ସହ ଵିରୋଧ ନକରି ପୂରକ ହୋଇଛି । ଏହା ଛଡ଼ା ପ୍ରାଚୀନ ଖ୍ରୀଷ୍ଟୀୟ ଲେଖକ ଇଗ୍‌ନେସିୟସ୍ (୧୧୦ ଖ୍ରୀ.ପୂ.), ଜଷ୍ଟିନ୍ ମାର୍ଟିର୍ (୧୫୦ ଖ୍ରୀ.ପୂ.) ଓ ଟର୍ଟୁଲିଆନ୍ (୨୦୦ ଖ୍ରୀ.ପୂ.) ମଧ୍ୟ ଯୀଶୁଙ୍କ ଚାବୁକ ମାଡ଼ ଓ ବର୍ଚ୍ଛା ଭୁଶାକୁ ସ୍ଵୀକାର କରିଛନ୍ତି ।

ପୁଣି ପୁରାତତ୍ତ୍ୱ ଓ ରୋମୀୟ ଅଭ୍ୟାସର ଐତିହାସିକ ପ୍ରମାଣ ମଧ୍ୟ ଅଛି । ରୋମୀୟ କ୍ରୁଶଦଣ୍ଡରେ ଆଗରୁ ଭୟଙ୍କର ଚାବୁକ ମାଡ଼ (flagellum) ଏକ ମାନ୍ୟତାପ୍ରାପ୍ତ ନିୟମ ଥିଲା । ପ୍ରଥମ ଶତାବ୍ଦୀର ଈହୁଦୀ ଇତିହାସକାର ଯୋସେଫସ୍ ଅନେକ ଥର ଲେଖିଛନ୍ତି ଯେ କ୍ରୁଶ ପୂର୍ଵରୁ ଲୋକମାନଙ୍କୁ ଏତେ ଚାବୁକ ମାରାଯାଉଥିଲା ଯେ ସେମାନଙ୍କର ହାଡ଼ ପିଞ୍ଜରା ବାହାରି ଆସୁଥିଲା । ଚାବୁକରେ ଧାରୁଆ ଲୁହା ଓ ହାଡ଼ ଥାଏ ଯାହା ମାଂସ ଛିଣ୍ଡାଇ ଦିଏ । ୧୯୬୮ରେ ଜେରୁଜେଲମରେ ମିଳିଥିଵା ଯେହୋହାନାନ୍ ନାମକ ଜଣେ କ୍ରୁଶଵିଦ୍ଧ ଵ୍ୟକ୍ତିର ହାଡ଼ରେ ସମାନ ଚାବୁକ ଚିହ୍ନ ମିଳିଛି ।

ସବୁଠାରୁ ଗୁରୁତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ ଭୌତିକ ପ୍ରମାଣ ରୂପେ ତୁରିନ୍ କଫନ (Shroud of Turin) ବି ଅଛି । ଏହି ୪.୪ ମିଟର ଲମ୍ବା କପଡ଼ାରେ ଏକ ପୁରୁଷର ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଶରୀରର ନେଗେଟିଭ୍ ଛବି ଅଛି ଯାହାର ପିଠି ଓ ଵକ୍ଷରେ ୧୨୦ରୁ ଅଧିକ ଡମ୍ବେଲ୍ ଆକୃତିର (dumb-bell shaped) ଚାବୁକ ଆଘାତର ଚିହ୍ନ ଅତ୍ୟନ୍ତ ସ୍ପଷ୍ଟ ଦେଖାଯାଏ । ଏହି ଚିହ୍ନଗୁଡ଼ିକ ରୋମୀୟ ଫ୍ଲାଜେଲମ୍ (flagellum)ର ତିନିଟି ଧାରୁଆ ବଲ୍ ସହ ପୂରା ମେଳ ଖାଏ । ପାର୍ଶ୍ୱରେ ଏକ ବଡ଼ ରକ୍ତସ୍ରାଵ ଚିହ୍ନ ଅଛି ଯାହା ରୋମୀୟ ବର୍ଚ୍ଛା (lancea)ର ଆକୃତି ସହ ମିଶେ । ଏହି କଫୀନର ପୋଲେନ୍ (pollen) ପରୀକ୍ଷାରେ ଜେରୁଜେଲମର ବସନ୍ତ କାଳର ଫୁଲର ପରାଗ ମିଳିଛି । ୧୯୮୮ର କାର୍ବନ୍ ଡେଟିଙ୍ଗ୍‌ରୁ ଏହା ମଧ୍ୟଯୁଗୀୟ ବୋଲା ଧରାଗଲା କିନ୍ତୁ ୨୦୧୦ ପରେ ନୂଆ ଅଧ୍ୟୟନ (୨୦୧୮ X-ray dating by Liberato De Caro, Italian National Research Council)ରେ ଏହା ୧ମ ଶତାବ୍ଦୀର ବୋଲି ପ୍ରମାଣିତ ହୋଇଛି । ଵିଶ୍ୱର ଅନେକ ଵୈଜ୍ଞାନିକ ଏହାକୁ ପ୍ରାଚୀନ ରୋମୀୟ କ୍ରୁଶଦଣ୍ଡର ଶିକାର ଵ୍ୟକ୍ତିର କଫୀନ ବୋଲି ମାନୁଛନ୍ତି ।

୧୯୮୬ରେ Journal of the American Medical Associationରେ ପ୍ରକାଶିତ ପ୍ରସିଦ୍ଧ ଗଵେଷଣା (Dr. Robert Bucklin, Dr. Frederick Zugibe ଆଦି) କହୁଛି ଯେ ରକ୍ତ ଓ ଜଳ (blood and clear fluid) ବାହାରିଵା କେଵଳ ମୃତ୍ୟୁ ପରେ ହୋଇପାରେ ଯେତେବେଳେ ହୃତ୍ପିଣ୍ଡ ଫାଟି ପେରିକାର୍ଡିୟାଲ୍ ଫ୍ଲୁଇଡ୍ ଓ ପ୍ଲୁରାଲ୍ ଫ୍ଲୁଇଡ୍ ଜମା ହୋଇଥାଏ । ଜୀଵିତ ଅଵସ୍ଥାରେ ଏହା ଅସମ୍ଭଵ ।

ତେଣୁ ଯୀଶୁଙ୍କ ଶରୀର ନମିଳିଵା ସତ୍ତ୍ୱେ ଚାବୁକ ମାଡ଼ ଓ ବର୍ଚ୍ଛା ଭୁଶାର ପ୍ରମାଣ ଅତ୍ୟନ୍ତ ବହୁମୁଖୀ ଏଵଂ ପରସ୍ପର ସହ ମେଳ ଖାଉଛି ।‌ ପ୍ରାଚୀନ ଲେଖ୍ୟ, ରୋମୀୟ ଅଭ୍ୟାସ, ପୁରାତତ୍ତ୍ୱ ଚିହ୍ନ, ତୁରିନ୍ କଫନର ଭୌତିକ ଛବି ଓ ଆଧୁନିକ ଚିକିତ୍ସା ଵିଜ୍ଞାନ ସବୁ ଏକ ଗୋଟିଏ କହୁଛନ୍ତି । ଏହା ଵିଶ୍ୱର ପ୍ରାୟ ସମସ୍ତ ନିରପେକ୍ଷ ଐତିହାସିକ ଓ ଵୈଜ୍ଞାନିକମାନଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ସ୍ୱୀକୃତ ।

ତହୁଁ ଦାବି କରାଯାଏ, “ଯୀଶୁଙ୍କ ପ୍ରତି ସହାନୁଭୂତି ରଖିଥିଵା ଜଣେ ଧନୀକ ଵ୍ୟକ୍ତି ଓ ପୋଣ୍ଟିୟସ ପାଇଲଟ୍ ଉଭୟେ ଷଡ଼ଯନ୍ତ୍ର ରଚିଥିଲେ ଯେ ଯୀଶୁଙ୍କୁ ଶୁକ୍ରଵାର ଦିନ ଯେତେଦୂର ସମ୍ଭଵ ଡେରିରେ ଯେପରି କ୍ରୁଶଵିଦ୍ଧ କରି ଶୂଳିରେ ଚଢ଼ାଯିଵ କାରଣ ଶନିଵାର ଦିନ, ଇହୁଦୀ ସବୁ ବନ୍ଦ କରିଦେଇ ଥାନ୍ତି; ସେମାନଙ୍କ ସବ୍ତର ଦିନରେ ସେମାନଙ୍କୁ କୌଣସି ପ୍ରକାର କୃତ୍ୟର ଅନୁମତି ନଥିଲା ।ଶୁକ୍ରବାର ସନ୍ଧ୍ୟା ସୁଦ୍ଧା ସବୁ ଶେଷ କରାଯାଉଥିଲା ।” 

ତେବେ ଏହି କଥାଟି କୌଣସି ପ୍ରାଚୀନ ଉତ୍ସରେ ନାହିଁ । ଚାରୋଟି ସୁସମାଚାର ଓ ଯୋସେଫସ୍, ଟାସିଟସ୍, ପ୍ଲିନି ଆଦି ରୋମୀୟ-ଇହୁଦୀ ଲେଖକମାନେ ଯୀଶୁଙ୍କ ମୃତ୍ୟୁକୁ ସ୍ୱୀକାର କରିଛନ୍ତି । କ୍ରୁଶ ପରେ ବର୍ଚ୍ଛା ଭୁଶି ରୋମୀୟ ସୈନିକମାନେ ନିଶ୍ଚିତ ହେଵା ପାଇଁ କରୁଥିଲେ ଏଵଂ ସେମାନଙ୍କୁ ଭୁଲ୍ ହେଲେ ମୃତ୍ୟୁଦଣ୍ଡ ମିଳୁଥିଲା । ତେଣୁ ଏହା ଗୋଟିଏ ସୁନ୍ଦର କଳ୍ପନା କାହାଣୀ ଛଡ଼ା ଆଉ କିଛି ନୁହେଁ । 

ସେଇଠୁ କାଶ୍ମୀରରେ “ରୌଜାବଲ୍” ନାମକ ସମାଧିକୁ ଯୀଶୁଙ୍କର ବୋଲି ଯେଉଁ ଦାବି କରାଯାଏ ତାହାର କୌଣସି ପୁରାତତ୍ତ୍ୱ ପ୍ରମାଣ ନାହିଁ । ୧୯୭୦ ଦଶକରେ ଜର୍ମାନ ଗଵେଷକ ପ୍ରଫେସର ଫିଦା ହାସ୍‌ନାଇନ୍ ଏହି କଥା ପ୍ରଚାର କରିଥିଲେ କିନ୍ତୁ ପରେ ନିଜେ ସ୍ୱୀକାର କରିଥିଲେ ଯେ ଏହା କେଵଳ ଲୋକକଥା ଓ ପର୍ଯ୍ୟଟକ ଆକର୍ଷଣ ପାଇଁ ପ୍ରଚାରିତ ହୋଇଥିଲା। ସେହି ସମାଧିରେ ଥିଵା ଦୁଇଟି କବର ମଧ୍ୟରୁ ଗୋଟିଏ ୧୫ଶ ଶତାବ୍ଦୀର ମୁସଲମାନ ସାଧୁ “ୟୁଜ୍ ଅସଫ୍”ଙ୍କର ଏବଂ ଅନ୍ୟଟି ତାଙ୍କ ଶିଷ୍ୟ ସୈୟଦ ନସୀରୁଦ୍ଦୀନ‌ଙ୍କର ଅଟେ । ଡିଏନ୍‌ଏ ପରୀକ୍ଷା ଵା କାର୍ବନ୍ ଡେଟିଙ୍ଗ୍ କେବେ ହୋଇନାହିଁ କାରଣ ସ୍ଥାନୀୟ ମୁସଲମାନ ସମ୍ପ୍ରଦାୟ ଏଥିପାଇଁ ଅନୁମତି ଦିଅନ୍ତି ନାହିଁ ।

ଦାବି କରାଯାଏ ଯେ ନିକୋଲାସ୍ ନୋଟୋଵିଚ୍ ନାମକ ଜଣେ ରୁଷିଆନ୍ ସାମ୍ବାଦିକ ତଥା ଅନୁସନ୍ଧାନକାରୀ ୧୮୮୭ ମସିହାରେ ଭାରତ ଓ ତିବ୍ବତ ଗସ୍ତ କରିଥିଲେ ଏଵଂ ୧୮୯୪ ମସିହାରେ ସେ ତାଙ୍କର ବହି “The Unknown Life of Jesus Christ” (ଯୀଶୁଖ୍ରୀଷ୍ଟଙ୍କ ଅଜଣା ଜୀବନ) ପ୍ରକାଶ କରିଥିଲେ। ଏହି ବହିରେ ନୋଟୋଵିଚ୍ ଦାବି କରିଛନ୍ତି ଯେ ଲଦାଖର ହେମିସ୍ ଗୁମ୍ଫାରେ (Hemis Monastery) ସେ ଦୁଇଟି ପ୍ରାଚୀନ ତିବ୍ବତୀ ପାଣ୍ଡୁଲିପି ଦେଖିଥିଲେ, ଯେଉଁଥିରେ ଲେଖା ଅଛି “ଈଶା” ଵା ଯୀଶୁଖ୍ରୀଷ୍ଟ ବାଇବେଲରେ ଉଲ୍ଲେଖ ନଥିଵା ତାଙ୍କର ୧୨ରୁ ୩୦ ଵର୍ଷ ବୟସ ମଧ୍ୟରେ ଭାରତ ଓ ତିବ୍ବତ ଆସି ହିନ୍ଦୁ ଓ ବୌଦ୍ଧ ଧର୍ମ ଶିଖିଥିଲେ। ନୋଟୋଵିଚ୍ କହିଥିଲେ ଯେ ଗୁମ୍ଫାର ପ୍ରଧାନ ଲାମା ତାଙ୍କୁ ସେହି ପାଣ୍ଡୁଲିପି ଦେଖାଇ ତା’ର ଫରାସୀ ଅନୁଵାଦ ଶୁଣାଇଥିଲେ।

ଏଠାରେ ଜାଣି ରଖିଵା ଉଚିତ ଯେ ନୋଟୋଭିଚ୍ କେବଳ ଯୁଵାଵସ୍ଥାର ଯୀଶୁଙ୍କ ଭାରତ ଆଗମନ ଵିଷୟରେ ହିଁ ଲେଖିଥିଲେ । ବହିରେ ଯାହା କୁହାଯାଇଛି ତାହାର ସଂକ୍ଷିପ୍ତ ସାର ଏଇଆ ଯେ ଯୀଶୁ ୧୩ ଵର୍ଷ ଵୟସରେ ଘର ଛାଡ଼ି ଵ୍ୟଵସାୟୀଙ୍କ ସହ ଭାରତ ଆସିଥିଲେ । ସିନ୍ଧୁ ନଦୀ ଅଞ୍ଚଳ, ପଞ୍ଜାବ, ରାଜପୁତାନା ଓ ହିମାଳୟ ଅଞ୍ଚଳରେ ବହୁ ଵର୍ଷ ରହି ହିନ୍ଦୁ ଓ ବୌଦ୍ଧ ଗୁରୁଙ୍କ ପାଖରେ ଧର୍ମ ଶିଖିଥିଲେ । ତାଙ୍କୁ ସେଠାରେ “ଈଶା” ବା “ସନ୍ଥ ଈଶା” ନାମରେ ଡକାଯାଉଥିଲା । ୨୯ ବର୍ଷ ବୟସରେ ପୁଣି ପାଲେଷ୍ଟାଇନ୍ ଫେରିଯାଇଥିଲେ ।‌ କ୍ରୁଶଵିଦ୍ଧରୁ ନ ମରି ବଞ୍ଚି ଯାଇ ପୁଣି ଭାରତ ଆସି କାଶ୍ମୀରରେ ୧୨୦ ଵର୍ଷ ବଞ୍ଚିଵା କଥାଟି ନୋଟୋଭିଚ୍ କେବେ ଲେଖି ନ ଥିଲେ। ଏହି ଦ୍ୱିତୀୟ ଅଂଶଟି ପରଵର୍ତ୍ତୀ କାଳରେ ଆନ୍ଦ୍ରିଆସ୍ ଫାବର୍-କାଇଜର୍ (୧୯୫୦ ଦଶକ),ହୋଲଗର କର୍ସ୍ଟେନ୍ (୧୯୬୦ ଦଶକ),

ଫିଦା ହାସନାଇନ୍ (୧୯୭୦-୮୦ ଦଶକ), ଏଲିଜାବେଥ୍ କ୍ଲେର୍ ପ୍ରଫେଟ୍‌ଟ୍ ଓ ଓଶୋ ଆଦି ଲେଖକ ଓ ଚିନ୍ତାଵିଦମାନେ ଯୋଡ଼ିଛନ୍ତି । 

ଅଵଶ୍ୟ ନୋଟୋଵିଚ୍‌ଙ୍କ ଦାବି ପ୍ରକାଶ ହେଵା ସମୟରେ ପାଶ୍ଚାତ୍ୟ ଵିଦ୍ୱାନମାନେ ଏହାକୁ ଅତ୍ୟନ୍ତ ସନ୍ଦେହରେ ଦେଖିଥିଲେ। ଵିଶେଷ କରି ଅକ୍ସଫୋର୍ଡ ଵିଶ୍ୱଵିଦ୍ୟାଳୟର ପ୍ରସିଦ୍ଧ ପ୍ରାଚ୍ୟଵିଦ୍ ତଥା ସଂସ୍କୃତ ଵିଶାରଦ ମାକ୍ସ ମୁଲର୍ (Max Müller) ଏହାକୁ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଜାଲିଆତି ବୋଲି ଘୋଷଣା କରିଥିଲେ ଏଵଂ ସେ ନିଜେ ହେମିସ୍ ଗୁମ୍ଫା ସହ ଚିଠି ଲେଖାଲେଖି କରି ଖୋଜଖବର ନେଇଥିଲେ।

୧୯୨୦ ଦଶକରେ ଅନେକ ପାଶ୍ଚାତ୍ୟ ଗଵେଷକ ଓ ଯାତ୍ରୀ ନିଜେ ଲଦାଖ ଯାଇ ହେମିସ୍ ଗୁମ୍ଫାରେ ସେହି ପାଣ୍ଡୁଲିପି ଖୋଜିଥିଲେ। ସେମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଥିଲେ ବ୍ରିଟିଶ୍ ଅନୁସନ୍ଧାନକାରୀ ଜର୍ଜ ରୋରିଚ୍, ଆମେରିକାନ୍ ଧର୍ମପ୍ରଚାରକ ଡାକ୍ତାର ଏଲମର୍ ଏଲିଜାବେଥ୍ ହାର୍ଵି, ସ୍ୱାମୀ ଅଭେଦାନନ୍ଦ (ଵିଵେକାନନ୍ଦଙ୍କ ଶିଷ୍ୟ) ଆଦି। ସେମାନେ ସମସ୍ତେ ଗୁମ୍ଫାର ପୁସ୍ତକାଳୟ ଓ ଭଣ୍ଡାର ଖୋଲାଖୋଲି କରି ଦେଖିଵା ସହ ପ୍ରଧାନ ଲାମାଙ୍କ ସହ କଥା ହୋଇଥିଲେ।

ହେମିସ୍ ଗୁମ୍ଫାର ତତ୍କାଳୀନ ପ୍ରଧାନ ଲାମା ନିଜେ ଲିଖିତ ଭାବେ ଓ ମୌଖିକ ଭାବେ ବାରମ୍ବାର ଘୋଷଣା କରିଥିଲେ ଯେ ସେଠାରେ ଏପରି କୌଣସି ପାଣ୍ଡୁଲିପି କେବେ ହେଲେ ନାହିଁ କି ନଥିଲା ଏଵଂ ନିକୋଲାସ୍ ନୋଟୋଵିଚ୍ ନାମରେ କେହି ବି କେବେ ସେ ଗୁମ୍ଫାକୁ ଆସି ନଥିଲେ। ଏହି ବୟାନ ଅନେକ ପାଶ୍ଚାତ୍ୟ ଗଵେଷକଙ୍କ ରିପୋର୍ଟରେ ଲିପିବଦ୍ଧ ହୋଇଛି ଏଵଂ ଆଜି ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ହେମିସ୍ ଗୁମ୍ଫାର ଅଫିସିଆଲ୍ ଅଵସ୍ଥାନ ଏହି ଯେ ଏହା ଏକ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଜାଲିଆତି।

ପରବର୍ତ୍ତୀ କାଳରେ ଅନେକ ବିଦ୍ୱାନ ଯେପରି ଏଡଗାର୍ ଗୁଡ଼ସ୍ପିଡ୍ (ଆମେରିକା), ଡଗଲାସ୍ ଟି. ମ୍ୟାକଗେଟିଗାନ୍ (କାନାଡା), ରବର୍ଟ ଏଚ୍. ଷ୍ଟାଇନ୍ ଆଦି ବି ଏହାକୁ ନୋଟୋଵିଚ୍‌ଙ୍କ ନିଜେ ରଚିତ କାଳ୍ପନିକ କାହାଣୀ ବୋଲି ପ୍ରମାଣିତ କରିଛନ୍ତି। ଆଜି ବି ଵିଶ୍ୱର ପ୍ରାୟ ସବୁ ପ୍ରସିଦ୍ଧ ଵିଶ୍ୱଵିଦ୍ୟାଳୟ ଓ ଗଵେଷଣା ସଂସ୍ଥା ଏହି ପୁସ୍ତକକୁ ଏକ ଐତିହାସିକ ଜାଲିଆତି (historical forgery) ରୂପେ ଗ୍ରହଣ କରନ୍ତି।

 ନୋଟୋଵିଚ୍ ଯାହା କହିଥିଲେ ତା’ର କୌଣସି ପ୍ରମାଣ ଆଜିଯାଏ ମିଳିନାହିଁ ଏଵଂ ହେମିସ୍ ଗୁମ୍ଫା ନିଜେ ଓ ଅନେକ ସ୍ୱାଧୀନ ଗଵେଷକ ଏହାକୁ ପୁରାପୁରି ଅସ୍ୱୀକାର କରିଛନ୍ତି। ତେଣୁ ଏହାକୁ ଆଜି ଐତିହାସିକ ଭାବେ ଏକ ଵିଶ୍ୱପ୍ରସିଦ୍ଧ ଜାଲିଆତି ରୂପେ ଗ୍ରହଣ କରାଯାଏ। 

 

ପ୍ରାଚୀନ ଭାରତ ଵା କାଶ୍ମୀରର କୌଣସି ସାହିତ୍ୟ, ଶିଲାଲିପି, ବୌଦ୍ଧ ବା ହିନ୍ଦୁ ଗ୍ରନ୍ଥରେ ଯୀଶୁ ଵା “ଈଶା” ଵିଷୟରେ କିଛି ବି ଉଲ୍ଲେଖ ନାହିଁ । ଯଦି ଯୀଶୁଙ୍କ ଭଳି ଜଣେ ଵିଶିଷ୍ଟ ଵ୍ୟକ୍ତି ୮୦-୧୦୦ ଵର୍ଷ ଧରି କାଶ୍ମୀରରେ ରହି ଧର୍ମ ପ୍ରଚାର କରୁଥାଆନ୍ତେ ତେବେ ରାଜତରଙ୍ଗିଣୀ ଭଳି କାଶ୍ମୀରର ଐତିହାସିକ ଗ୍ରନ୍ଥରେ ଅଵଶ୍ୟ ଏହାର ଉଲ୍ଲେଖ ରହିଥାଆନ୍ତା ।

ଶେଷରେ ଏତିକି କୁହାଯାଇପାରେ ଯେ ଓଶୋ ଏହି କଥା କହିଥିଲେ ମଧ୍ୟ ଏହା ଐତିହାସିକ ନୁହେଁ ଵରଂ ଏକ ଆଧ୍ୟାତ୍ମିକ କଳ୍ପନା ଓ ପରଵର୍ତ୍ତୀ କାଳର ଜାଲିଆତି ଉପରେ ଆଧାରିତ । ଵିଶ୍ୱର ପ୍ରାୟ ସମସ୍ତ ନିରପେକ୍ଷ ପୁରାତତ୍ତ୍ୱ ଓ ଚିକିତ୍ସା ଵିଜ୍ଞାନୀମାନେ ଯୀଶୁଙ୍କ କ୍ରୁଶ ମୃତ୍ୟୁକୁ ସ୍ୱୀକାର କରନ୍ତି ଏଵଂ ଭାରତ ଆଗମନ ତଥା କାଶ୍ମୀର ସମାଧି କଥାକୁ ପୌରାଣିକ କିମ୍ବା ପର୍ଯ୍ୟଟନ ଵ୍ୟଵସାୟ ସହ ଜଡ଼ିତ ମିଥକ ମାନନ୍ତି । ତେଣୁ ଏହି ଦାବିର କୌଣସି ଵିଶ୍ୱସନୀୟ ଐତିହାସିକ ଵା ବୈଜ୍ଞାନିକ ପ୍ରମାଣ ନାହିଁ ।