Monday, June 27, 2022

ଶ୍ରୀଜଗନ୍ନାଥ ମନ୍ଦିରର ନିର୍ମାତା କିଏ ?



"ଶ୍ରୀଜଗନ୍ନାଥ ମନ୍ଦିରର ନିର୍ମାତା କିଏ ?"

ଓଡ଼ିଶାଵାସୀମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଏହି ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତର ଦେଵା ସହଜ ନୁହେଁ । ଐତିହାସିକ ଓ ପୌରାଣିକ ମତ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ହୋଇଥିଵାରୁ ଏହି ପ୍ରଶ୍ନଟିର ଯୁକ୍ତିଯୁକ୍ତ ଉତ୍ତର ମିଳିପାରେ ନାହିଁ । 

ପୁରାଣ ଓ କିମ୍ବଦନ୍ତୀ କହେ ମାଳଵର ରାଜା ଇନ୍ଦ୍ରଦ୍ୟୁମ୍ନ ସର୍ଵପ୍ରଥମେ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ଜଗନ୍ନାଥଙ୍କ ମନ୍ଦିର ନିର୍ମାଣ କରିଥିଲେ । କିନ୍ତୁ ରାଜା ଇନ୍ଦ୍ରଦ୍ୟୁମ୍ନଙ୍କ ସପକ୍ଷରେ ଆଦୌ ଐତିହାସିକ ପ୍ରମାଣ ନାହିଁ । ମାଳଵରେ ଇନ୍ଦ୍ରଦ୍ୟୁମ୍ନ ନାମରେ କୌଣସି ରାଜା ଥିଲେ କି ନାହିଁ ତାହାର ଐତିହାସିକ ତଥ୍ୟ ମିଳେନାହିଁ । ଏହି ପୌରାଣିକ ମତ ସପକ୍ଷରେ ପୌରାଣିକ ମତ ଵିଶ୍ଵାସୀମାନେ କୁହନ୍ତି ଯେ ଇନ୍ଦ୍ରଦ୍ୟୁମ୍ନ ସତ୍ୟଯୁଗର ରାଜା ହୋଇଥିଵାରୁ ତାଙ୍କ ସମ୍ବନ୍ଧରେ କଳିଯୁଗରେ ତଥ୍ୟ ଉଣ୍ଡିଵା ଧୃଷ୍ଟତା ମାତ୍ର । ତେବେ ଐତିହାସିକ କୁହନ୍ତି ଇନ୍ଦ୍ରଦ୍ୟୁମ୍ନ ପ୍ରକୃତରେ ରାଜଶକ୍ତିର ପ୍ରତୀକମାତ୍ର । ଐତିହାସିକଙ୍କ ମତରେ ଵିଭିନ୍ନ ସମୟକାଳରେ ନାନା ରାଜବଂଶ ଦ୍ଵାରା ଶ୍ରୀଜଗନ୍ନାଥ ମନ୍ଦିରର ଉତ୍ତରୋତ୍ତର ଉନ୍ନତି ସାଧିତ ହୋଇଥିଵାରୁ ସମସ୍ତ ରାଜଶକ୍ତିଙ୍କର ପ୍ରତିନିଧିତ୍ଵ କରିଛନ୍ତି ରାଜା ଇନ୍ଦ୍ରଦ୍ୟୁମ୍ନ। 

ଅଦ୍ୟପି ଓଡ଼ିଶାରେ ଗଙ୍ଗ ରାଜବଂଶର ପ୍ରତିଷ୍ଠାତା ରାଜା ଅନନ୍ତବର୍ମନ ଚୋଡ଼ଗଙ୍ଗ ଦେଵଙ୍କଦ୍ୱାରା ଦ୍ୱାଦଶ ଶତାବ୍ଦୀରେ ଵର୍ତ୍ତମାନର ପୁରୀ ଶ୍ରୀଜଗନ୍ନାଥ ମନ୍ଦିର ନିର୍ମାଣ କରାଯାଇଛି ବୋଲି ଵିଶ୍ୱାସ କରାଯାଏ । ଏହା ସାଧାରଣ ଭାବେ ସ୍ୱୀକୃତ । ପୁରୀ ଶ୍ରୀଜଗନ୍ନାଥ ମନ୍ଦିର (ଶ୍ରୀମନ୍ଦିର) ଚୋଡ଼ଗଙ୍ଗ ଦେଵଙ୍କ ସମୟରେ ନିର୍ମିତ ହୋଇଥିଲା ବୋଲି ବହୁ ଵିଶିଷ୍ଟ ଐତିହାସିକ ତଥା ଗଵେଷକ ମତ ଦେଇଛନ୍ତି । 

କେତେଜଣ ଵିଦ୍ୱାନ ମତ ଦିଅନ୍ତି ଯେ ଚୋଡ଼ଗଙ୍ଗଦେଵ ମନ୍ଦିର ନିର୍ମାଣ କାର୍ଯ୍ୟ ଆରମ୍ଭ କରାଇଥିଲେ, କିନ୍ତୁ ଅନଙ୍ଗଭୀମଦେଵ(୩ୟ)ଙ୍କ ସମୟରେ ତାହାର ନିର୍ମାଣ କାର୍ଯ୍ୟ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇଥିଲା ।

କେଉଁ ଐତିହାସିକ ପୁରୀ ଶ୍ରୀମନ୍ଦିର ନିର୍ମାଣ ସମ୍ବନ୍ଧରେ କ'ଣ କ'ଣ ମତ ଦେଇଛନ୍ତି ତାହା ନିମ୍ନରେ ପ୍ରଦତ୍ତ ହେଲା...

(କ)ଷ୍ଟର୍ଲିିଙ୍ଗ୍‍ ତାଙ୍କର ଓଡ଼ିଶା ଇତିହାସରେ ଲେଖିଛନ୍ତି ଯେ, ଅନଙ୍ଗଭୀମଦେଵ (୩ୟ) ଖ୍ରୀଷ୍ଟାବ୍ଦ ୧୧୯୬ରେ ମନ୍ଦିର ନିର୍ମାଣ କରାଇଥିଲେ । 
 
(ଖ)ହଣ୍ଟରଙ୍କ ମତରେ ମନ୍ଦିର ନିର୍ମାଣ ଖ୍ରୀଷ୍ଟାବ୍ଦ ୧୧୭୪ରେ ଆରମ୍ଭ ହୋଇ ୧୧୯୮ରେ ଶେଷ ହେଲା । 

(ଗ)ଆର୍‍. ଡି. ବାନାର୍ଜିଙ୍କ ମତରେ ଏକାଦଶ ଶତାବ୍ଦୀର ଶେଷ ଭାଗରେ ଚୋଡ଼ଗଙ୍ଗ ଦେଵ ମନ୍ଦିର ନିର୍ମାଣ କରାଇଥିଲେ ।

(ଘ)ମହାମହୋପାଧ୍ୟାୟ ସଦାଶିଵ କାଵ୍ୟକଣ୍ଠ ଲେଖିଛନ୍ତି ଯେ, ଖ୍ରୀଷ୍ଟାବ୍ଦ ୧୧୯୬ରେ ଚୋଡ଼ଗଙ୍ଗଦେଵ ମନ୍ଦିର ନିର୍ମାଣ କରାଇଥିଲେ । 

(ଙ)ମାଦଳାପାଞ୍ଜିରେ ଉଲ୍ଲେଖ ଅଛି ଯେ ଅନଙ୍ଗଭୀମ ଦେଵ ମନ୍ଦିର ନିର୍ମାଣ କରାଇଥିଲେ । 

(ଚ)ଇତିହାସ ପ୍ରାଧ୍ୟାପକ କୈଳାସ ଚନ୍ଦ୍ର ଦାସଙ୍କ ମତରେ ଚୋଡ଼ଗଙ୍ଗ ଦେଵଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ମନ୍ଦିର ନିର୍ମାଣ କରାଯାଇଥିଲା ଓ ସେଥିରେ ଵିଗ୍ରହମାନଙ୍କୁ ଖ୍ରୀଷ୍ଟାବ୍ଦ ୧୧୨୪-୨୫ରେ ସ୍ଥାପନା କରାଯାଇଥିଲା ।

(ଛ)ଵିଶିଷ୍ଟ ଗଵେଷକ ତଥା ଶିଳାଲେଖଵିତ୍‍ ଡକ୍ଟରର ସତ୍ୟନାରାୟଣ ରାଜଗୁରୁ ତାଙ୍କର
"ଶ୍ରୀପୁରୁଷୋତ୍ତମ ଓ ଶ୍ରୀମନ୍ଦିର" ପ୍ରବନ୍ଧରେ ଲେଖିଛନ୍ତି ଯେ ଶ୍ରୀକ୍ଷେତ୍ରର ସମୁଦ୍ରତଟରେ ଏକ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ମନ୍ଦିର ଥିଲା । କୌଣସି କାରଣରୁ ଏହି ମନ୍ଦିର ଭାଙ୍ଗିପଡ଼ିଵାରୁ ଏହାର ଦେଵତାଙ୍କୁ ରାଜା ଯଯାତି (୨ୟ)ଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ନିର୍ମିତ ଏକ ନୂତନ ମନ୍ଦିରକୁ ସ୍ଥାନାନ୍ତର କରାଯାଇଥିଲା । ଯଯାତିକେଶରୀଙ୍କ ଉକ୍ତ ମନ୍ଦିରଟି ହେଉଛି ଵର୍ତ୍ତମାନର ଶ୍ରୀଜଗନ୍ନାଥ ମନ୍ଦିର ଭିତରବେଢ଼ାର ଦକ୍ଷିଣ ପାର୍ଶ୍ୱରେ ଥିଵା ନୃସିଂହଦେଵଙ୍କ ମନ୍ଦିର । ଏକାଦଶ ଶତାବ୍ଦୀର ପ୍ରଥମାର୍ଦ୍ଧରେ ନିର୍ମିତ ଏହି ଵିଷ୍ଣୁ ମନ୍ଦିରରେ ଚତୁର୍ଭୁଜ ଵିଶିଷ୍ଟ ଶ୍ରୀପୁରୁଷୋତ୍ତମଙ୍କର ବିଗ୍ରହ ସ୍ଥାପନ କରାଯାଇଥିବା ସମ୍ଭଵ । ଏହି ବିଗ୍ରହ ନୀଳ ପ୍ରସ୍ତରରେ ନିର୍ମିତ ହୋଇଥିଲା । ରାଜା ଚୋଡ଼ଗଙ୍ଗଦେଵଙ୍କ ଜୀଵନକାଳରେ ମନ୍ଦିର ନିର୍ମାଣ ଯଦିଓ ପ୍ରାଥମିକ ସ୍ତରରେ ଶେଷ ହୋଇସାରିଥିଲା, ବହୁକାଳ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସେଥିରେ କାରୁକାର୍ଯ୍ୟ ଶେଷ ହୋଇ ପାରି ନଥିଲା । ଖ୍ରୀଷ୍ଟାବ୍ଦ ୧୨୩୦ରେ ପୁରୀର ଶ୍ରୀଜଗନ୍ନାଥ ମନ୍ଦିର ଓ ସେଥିରେ ପ୍ରତିଷ୍ଠିତ ଵିଗ୍ରହମାନଙ୍କୁ ଅନଙ୍ଗଭୀମଦେଵ (୩ୟ) ସମ୍ପନ୍ନ କରିଥିଲେ । ଯାଗଯଜ୍ଞରେ ପ୍ରଥମେ ନୃସିଂହଙ୍କ ପ୍ରତିମା ସ୍ଥାପନ କରି ତାଙ୍କରି ପୂଜା ସମ୍ପନ୍ନ କରିଵା ଵିଧି ଧର୍ମଶାସ୍ତ୍ରରେ ଉଲ୍ଲେଖ ଅଛି । ସେହି ନୃସିଂହଙ୍କ ଵିଗ୍ରହକୁ ଯଜ୍ଞ ନୃସିଂହ ନାମରେ ପରିଚିତ କରାଯାଏ । ବୋଧହୁଏ ଶ୍ରୀମନ୍ଦିର ପ୍ରତିଷ୍ଠାପାଇଁ ଯଜ୍ଞ ନୃସିଂହ ପୂଜିତ ହୋଇଥିଲେ; ତାଙ୍କୁ ନୃସିଂହ ମନ୍ଦିରରେ ସ୍ଥାପନ କରିଥିଵାରୁ ସେହି ମନ୍ଦିର ପରଵର୍ତ୍ତୀ ୧୩ଶ ଶତାବ୍ଦୀ ବେଳକୁ ନୃସିଂହଙ୍କ ନାମରେ ପରିଚିତ ହେଲା । ଏଣୁ ମହାରାଜା ଯଯାତିଙ୍କ ରାଜତ୍ୱ କାଳରେ ଏକାଦଶ ଶତାବ୍ଦୀର ଶ୍ରୀପୁରୁଷୋତ୍ତମ ମନ୍ଦିର ତ୍ରୟୋଦଶ ଶତାବ୍ଦୀରେ ଅର୍ଥାତ୍‍ ପ୍ରାୟ ଦୁଇଶହ ଵର୍ଷ ପରେ 'ନୃସିଂହ ମନ୍ଦିର'ରେ ପରିଣତ ହୋଇଥିଵା ସୁନିଶ୍ଚିତ । 

ପୁନଶ୍ଚ ଡକ୍ଟର ରାଜଗୁରୁ ତାଙ୍କର
"ଶ୍ରୀମନ୍ଦିର ଶିଳ୍ପ କଳାରେ ଵୈଷ୍ଣଵ ସଂସ୍କୃତି" ପ୍ରବନ୍ଧରେ ଲେଖିଛନ୍ତି, ଚୋଡ଼ଗଙ୍ଗ ଦେଵ ବଡ଼ ଦେଉଳ ନିର୍ମାଣ କରାଇଵା ପୂର୍ଵରୁ ନୃସିଂହ ମନ୍ଦିରରେ ତିନି ମୂର୍ତ୍ତିି ଶ୍ରୀ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ, ଶ୍ରୀବଳଭଦ୍ର ଓ ଦେଵୀ ସୁଭଦ୍ରାଙ୍କୁ ସ୍ଥାପନକରିଥିଲେ । କିନ୍ତୁ ପୂର୍ଵରୁ ସେହି କ୍ଷୁଦ୍ର ମନ୍ଦିରଟି ଶ୍ରୀପୁରୁଷୋତ୍ତମଙ୍କ ପାଇଁ ଉଦ୍ଦିଷ୍ଟ ଥିଲା । ସେଥିର ଆକାର ପ୍ରକାରରୁ ଏହା ହିଁ ଜଣାଯାଇଛି । କିନ୍ତୁ କୌଣସି ଅଜ୍ଞାତ କାରଣରୁ ସେହି ମନ୍ଦିରରେ ପ୍ରତିଷ୍ଠିତ ଶ୍ରୀପୁରୁଷୋତ୍ତମ ଵିଗ୍ରହଙ୍କୁ ସ୍ଥାନାନ୍ତର କରାଯାଇଥିଲା । ଅନ୍ତତଃ ୧୧୩୭ ଖ୍ରୀଷ୍ଟାବ୍ଦ ଯାଏ ବଡ଼ଦେଉଳ ନିର୍ମାଣ କାର୍ଯ୍ୟ ଆରମ୍ଭ ହୋଇ ନଥିଲା । ବଡ଼ ଦେଉଳ ନିର୍ମାଣ ନିମନ୍ତେ କର୍ମକାର କୁଳପୁତ୍ର ପଲ୍ଲ ନାମକ ଉତ୍କଳର ଜଣେ ଶିଳ୍ପୀଙ୍କୁ ଦାୟିତ୍ୱ ନ୍ୟସ୍ତ କରାଯାଇଥିଲା । ଏତେ ବଡ଼ ଵ୍ୟୟବହୁଳ ମନ୍ଦିର ଚୋଡ଼ଗଙ୍ଗଦେଵଙ୍କ ଜୀବନକାଳରେ ପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇ ପାରି ନଥିଵ ବୋଲି ରାଜଗୁରୁ ସେହି ପ୍ରବନ୍ଧରେ ସନ୍ଦେହ ପ୍ରକାଶ କରିଛନ୍ତି । 

(ଜ)ଅନଙ୍ଗଭୀମ ଦେଵଙ୍କ ନଗରୀ-ତାମ୍ରଶାସନରୁ ଜଣାଯାଏ ଯେ, କାଶ୍ୟପ ଗୋତ୍ରୀୟ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଚନ୍ଦ୍ରକର ଶର୍ମାଙ୍କୁ ନୂତନ ଶ୍ରୀମନ୍ଦିର ପ୍ରତିଷ୍ଠା କର୍ମରେ ଆଚାର୍ଯ୍ୟ ରୂପେ ବରଣ କରାଯାଇଥିଲା । ଏହି ତଥ୍ୟ ଆଧାରରେ ମଧ୍ୟ କେତେକ ଗଵେଷକ ଅନଙ୍ଗଭୀମଦେଵ ଶ୍ରୀମନ୍ଦିର ନିର୍ମାଣ କରାଇଛନ୍ତି ବୋଲି ମତ ଦିଅନ୍ତି । 

(ଝ)ଵିଶିଷ୍ଟ ଐତିହାସିକ ପ୍ରଫେସର ନବୀନ କୁମାର ସାହୁ ତାଙ୍କ "ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ଉପାସନା" ପ୍ରବନ୍ଧରେ ଲେଖିଛନ୍ତି, ଵର୍ତ୍ତମାନର ନୃସିଂହ ମନ୍ଦିର ହେଉଛି ସମ୍ଭଵତଃ ଦ୍ୱିତୀୟ ଯଯାତି ମହାଶିଵ ଗୁପ୍ତ(ଖ୍ରୀ. ୧୦୨୩-୧୦୪୦) ନିର୍ମାଣ କରାଯାଇଥିଵା ପୁରୁଷୋତ୍ତମ-ନୃସିଂହ ମନ୍ଦିର । ପରଵର୍ତ୍ତୀ କାଳରେ ନୃସିଂହ ମନ୍ଦିରର ସଂସ୍କାର ସାଧନ କରାଯାଇଛି ଏଵଂ ତାହାର କେତେକ ଭଗ୍ନାଂଶ ମାର୍କଣ୍ଡେଶ୍ୱର ମନ୍ଦିରର ସଂସ୍କାର ସମୟରେ ଵ୍ୟଵହାର କରାଯାଇଛି । ପୁରୁଷୋତ୍ତମଙ୍କ ମନ୍ଦିର (ବଡ଼ଦେଉଳ) ଚୋଡ଼ଗଙ୍ଗ ଦେଵଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଆଂଶିକ ଭାବେ ନିର୍ମିତ ହୋଇଥିଵା ଏଵଂ ପରେ ତାହା ଅନଙ୍ଗଭୀମ ଦେଵଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ପରିସମାପ୍ତ ହେଲା ବୋଲି ଯେଉଁ ଅଭିମତ ପ୍ରକାଶ ପାଏ ତାହା ନିଶ୍ଚିତ ରୂପେ ଭ୍ରମାତ୍ମକ । 

(ଞ)ଗଵେଷକ ରଵି ରାୟ ୧୯୯୩ ଖ୍ରୀଷ୍ଟାବ୍ଦରେ ଚୌଦ୍ୱାର ଅଞ୍ଚଳରୁ ଏକ ତାମ୍ରଲେଖ ଆଵିଷ୍କାର କରିଥିଲେ । ଏହି ତାମ୍ରଲେଖ ଚୋଡ଼ଗଙ୍ଗ ଦେଵଙ୍କ ପୁତ୍ର କାମାର୍ଣ୍ଣବ ଦେଵଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ପ୍ରଦତ୍ତ । ଏହାକୁ ଭିତ୍ତି କରି ଗଵେଷକ ରଵି ରାୟ ଲେଖିଛନ୍ତି ଯେ ଵର୍ତ୍ତମାନର ପୁରୀ ଶ୍ରୀଜଗନ୍ନାଥ ମନ୍ଦିରର ନିର୍ମାତା ଚୋଡ଼ଗଙ୍ଗଦେଵ ନ ହୋଇ ପାରନ୍ତି । ଚୋଡ଼ଗଙ୍ଗଦେଵଙ୍କ ଉତ୍କଳ ଵିଜୟର ବହୁ ପୂର୍ଵରୁ ଏହି ଶ୍ରୀଜଗନ୍ନାଥ ମନ୍ଦିର ଵିଦ୍ୟମାନ ଥିଲା । କିନ୍ତୁ ଐତିହାସିକ କୈଳାସ ଚନ୍ଦ୍ର ଦାଶ ତାମ୍ରଲେଖରେ ପ୍ରଦତ୍ତ ତଥ୍ୟ ଯଥେଷ୍ଟ ନୁହେଁ ଏଵଂ ଗ୍ରହଣୀୟ ନୁହେଁ ବୋଲି ଲେଖିଛନ୍ତି ।

ଶ୍ରୀମନ୍ଦିରର ଚାରିଟି ଭାଗ ରହିଛି 
ଯଥା- ଵିମାନ, ମୁଖଶାଳା, ନାଟମନ୍ଦିର ଓ ଭୋଗମଣ୍ଡପ ।

 ଵିମାନ (ଗର୍ଭଗୃହ) ଓ ମୁଖଶାଳା ହିଁ ଚୋଡ଼ଗଙ୍ଗଦେଵ ନିର୍ମାଣ କରାଇଥିଲେ ବୋଲି କେତେକ ଗଵେଷକଙ୍କ ମତ । ନାଟମନ୍ଦିର ଏବେ ସାଧାରଣତଃ ଜଗମୋହନ ନାମରେ ପରିଚିତ । ନାଟ ମନ୍ଦିର(ଜଗମୋହନ)ଓ ଭୋଗମଣ୍ଡପ ଯଥାକ୍ରମେ ରାଜା ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ଦେଵ(ଖ୍ରୀଷ୍ଟାଦ୍ଦ ୧୪୬୮-୧୪୯୭) ଏଵଂ ରାଜା ପ୍ରତାପରୁଦ୍ର ଦେଵ (ଖ୍ରୀଷ୍ଟାଦ୍ଦ ୧୪୯୭-୧୫୩୩)ଙ୍କ ସମୟରେ ନିର୍ମାଣ କରାଯାଇଥିଵା କଥା କୁହାଯାଇଛି । କିନ୍ତୁ 'ମାଦଳା ପାଞ୍ଜି'ରେ ଉଲ୍ଲେଖ ଅଛି ଯେ,ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ଦେଵ ତାଙ୍କର ୭ମ ଅଙ୍କରେ ଭୋଗମଣ୍ଡପ ତୋଳାଇଥିଲେ । ସେ ମଧ୍ୟ ନାଟମନ୍ଦିର ନିର୍ମାଣ କରାଇଥିବେ । ଏହି ରାଜା ଶ୍ରୀମନ୍ଦିରର ଭିତର ବେଢ଼ା (କୁରୁମ ବେଢ଼ା)ଗଢ଼ାଇଥିଲେ । ରାଜା କପିଳେନ୍ଦ୍ର ଦେଵଙ୍କ ସମୟ(ଖ୍ରୀ ୧୪୩୫-୧୪୬୮)ରେ ୧୫ ଅଙ୍କରେ ବାହାର ବେଢ଼ା ଗଢ଼ାଯାଇଥିଲା ବୋଲି 'ମାଦଳା ପାଞ୍ଜି'ରେ ଉଲ୍ଲେଖ ଅଛି । 

ପ୍ରୋକ୍ତ ତଥ୍ୟସବୁ ପାଠ କଲାପରେ ଅଧିକାଂଶ ହୃଦୟଙ୍ଗମ କରିବେ ଯେ ଶ୍ରୀମନ୍ଦିର ନିର୍ମାଣ କାର୍ଯ୍ୟ ଅନେକ ରାଜାଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ଉତ୍ତରୋତ୍ତର ହୋଇଥିଲା । କେହି ଜଣେ ରାଜା ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଶ୍ରୀମନ୍ଦିର ନିର୍ମାଣ କରିନାହାନ୍ତି । ସେଥିପାଇଁ ଏହି ଵିଵାଦର ସମାଧାନ ହେତୁକ ରାଜବଂଶର ପ୍ରତୀକ ଭାବେ ଓଡ଼ିଆ ଜାତି ଇନ୍ଦ୍ରଦ୍ୟୁମ୍ନଙ୍କୁ ଶ୍ରୀମନ୍ଦିର ନିର୍ମାତା ଭାବେ ଗ୍ରହଣ କରିଥିଲା । 

ଇନ୍ଦ୍ରଦ୍ୟୁମ୍ନଙ୍କୁ ଶ୍ରୀମନ୍ଦିର ନିର୍ମାତା ଭାବେ ଗ୍ରହଣ କରିଵା ପଛରେ ଅନେକ କାରଣ ଥିଲା । ଯଥା—

(କ) ଶ୍ରୀମନ୍ଦିର ପୁରାଣ ପ୍ରସିଦ୍ଧ ତଥା ପୁରାତନ ମନ୍ଦିର ବୋଲି ପ୍ରତିପାଦ୍ୟ କରିଵା

(ଖ)ଅନେକ ରାଜବଂଶର ରାଜା ଶ୍ରୀମନ୍ଦିର ନିର୍ମାଣ କ୍ଷେତ୍ରରେ ଯୋଗଦାନ କରିଥିଵାରୁ କୌଣସି ଗୋଟିଏ ରାଜବଂଶକୁ ମନ୍ଦିର ନିର୍ମାଣର ଶ୍ରେୟ ନଦେଇ ସମସ୍ତ ରାଜବଂଶର ସମ୍ମାନ ହେତୁକ ଇନ୍ଦ୍ରଦ୍ୟୁମ୍ନ ନାମରେ ସେମାନଙ୍କୁ ଅଭିହିତ କରାଇଵା

(ଗ) ଉତ୍ତର ଭାରତରେ ଶ୍ରୀମନ୍ଦିର ତଥା ଶ୍ରୀଜଗନ୍ନାଥଙ୍କୁ ଲୋକପ୍ରିୟ କରାଇଵା ପାଇଁ ଉତ୍ତର ଭାରତୀୟଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ମନ୍ଦିର ନିର୍ମିତ ହୋଇଅଛି ବୋଲି ପ୍ରଚାର କରାଇଵା ।

(ଘ) ଶ୍ରୀମନ୍ଦିର ସତ୍ୟଯୁଗରୁ ଏଯାଵତ୍ ରହିଛି ବୋଲି ଲୋକଙ୍କ ମନରେ ଵିଶ୍ଵାସ ଜନ୍ମାଇଵା । 

 ଇନ୍ଦ୍ରଦ୍ଯୁମ୍ନଙ୍କ ଶ୍ରୀମନ୍ଦିର ନିର୍ମାଣ ସମ୍ବନ୍ଧୀୟ ପୌରାଣିକ କଥାରେ ମଧ୍ୟ ଏହିକଥା ସୁକ୍ଷ୍ମ ଭାବେ କଥିତ ହୋଇଛି । 
 
ସେହି କଥା ଅନୁସାରେ ଇନ୍ଦ୍ରଦ୍ୟୁମ୍ନ ପୁରୀ ଜଗନ୍ନାଥ ଦେଉଳ ତୋଳାଇ ତାକୁ ପ୍ରତିଷ୍ଠା କରିଵା ପାଇଁ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ ଡ଼ାକିଵାକୁ ଯାଇଥିଲେ। ଏହି ଅଵସ୍ଥାରେ ଅନେକ କାଳ ବିତିଗଲା। ଏଣେ ବାଲି ଉଡ଼ି ଦେଉଳଟି ପୋତି ହୋଇଗଲା। 

ପରଵର୍ତ୍ତୀ ଜନୈକ ରାଜା ଗାଲମାଧଵ ଘୋଡ଼ା ଝପଟାଇ ଯାଉଥିଲାବେଳେ ଘୋଡ଼ାର ଟାପୁ ଦେଉଳର ନୀଳ ଚକ୍ରାଗ୍ରରେ ବାଜିଵାରୁ ସେ ବାଲି ଖୋଳାଇ ଦେଉଳ ରଖିଲେ ଓ ଇନ୍ଦ୍ରଦ୍ଯୁମ୍ନ ଫେରିଆସିଵାରୁ ଗାଲମାଧବ ଏ ଦେଉଳ ତୋଳାଇଥିଵା ଦାବୀ କଲେ । ତେବେ ଇନ୍ଦ୍ରଦ୍ଯୁମ୍ନ ନାମକ ପୋଖରୀରେ ଥିଵା କୂର୍ମମାନେ ଇନ୍ଦ୍ରଦ୍ଯୁମ୍ନ ଦେଉଳ ତୋଳାଇ ଥିଲେ ଏହା ପ୍ରମାଣ କରିଦେଲେ। ସେହିଦିନଠାରୁ ମିଥ୍ଯା ଦାବି କରିଵା ଵ୍ୟକ୍ତିକୁ ଓଡ଼ିଶାରେ ଗାଲମାଧଵ କୁହାଗଲା ଏଵଂ ଏଭଳି ବାରମ୍ବାର ମିଥ୍ୟା କଥା କହି ଅନ୍ୟକୁ ଠକିଵାକୁ ଚେଷ୍ଟା କଲା ତାକୁ ଗାଲୁଆ କୁହାଗଲା । 

ଏହି ପୌରାଣିକ ଆଖ୍ୟାନରେ ଇନ୍ଦ୍ରଦ୍ୟୁମ୍ନ ହେଲେ ସବୁ ରାଜବଂଶର ପ୍ରତିନିଧି ଆଉ 
ଗାଲମାଧଵ ହେଲେ କୌଣସି ଗୋଟିଏ ନିର୍ଦ୍ଧିଷ୍ଟ ରାଜବଂଶ ଵା ରାଜପୁରୁଷ ‌। ଅର୍ଥାତ୍ ପୌରାଣିକ କଥାଦ୍ଵାରା ପରୋକ୍ଷରେ କହିଦିଆଯାଇଛି ଯେ ଶ୍ରୀମନ୍ଦିର କେହି ଜଣେ ଵ୍ୟକ୍ତି ନିର୍ମାଣ କରାଇନାହାନ୍ତି ଵରଂ ନାନା ରାଜବଂଶ ଦ୍ଵାରା ଶ୍ରୀଜଗନ୍ନାଥ ମନ୍ଦିରର ନିର୍ମାଣ କାର୍ଯ୍ୟ ସମ୍ପାଦିତ ହୋଇଅଛି । 

ତେବେ ଇନ୍ଦ୍ରଦ୍ୟୁମ୍ନ ହୁଅନ୍ତୁ ଯଯାତି କେଶରୀ ହୁଅନ୍ତୁ ଵା ଚୋଡ଼ଗଙ୍ଗ ଦେଵ କିମ୍ବା ଅନଙ୍ଗଭୀମଦେଵ ହୁଅନ୍ତୁ କେହି ବି ପ୍ରକୃତରେ ଶ୍ରୀମନ୍ଦିର ନିର୍ମାଣ କରିନାହାନ୍ତି ସେମାନେ ଶ୍ରୀମନ୍ଦିର ନିର୍ମାଣ କରାଇଛନ୍ତି । 

ପ୍ରକୃତରେ ଵିଭିନ୍ନ ସମୟକାଳରେ ଶ୍ରୀମନ୍ଦିର ନିର୍ମାଣ କରିଛନ୍ତି ଏ ଦେଶର କରଦାତା ଜନତା ,ଶିଳ୍ପୀ ଓ ଶ୍ରମିକମାନେ ଏଵଂ ସେମାନଙ୍କୁ କେଵଳ ଏକଜୁଟ କରି ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ଓ ଆଦେଶ ମାତ୍ର ଦେଇ କାମ କରାଇଛନ୍ତି ଵିଭିନ୍ନ ସମୟର ରାଜପୁରୁଷମାନେ ତେଣୁ ଶ୍ରୀମନ୍ଦିରର ପ୍ରକୃତ ନିର୍ମାତା ଆମେ କାହାକୁ କହିଵା ?

କାନ୍ଧରେ ପଥର ବୋହିଥିଵା ଶ୍ରମିକ,ପଥର କାଟି ଯୋଡି଼ଥିଵା ଶିଳ୍ପୀ ନା ସେମାନଙ୍କୁ ଆଦେଶ ଦେଇ କାର୍ଯ୍ୟ କରାଇଥିଵା ରାଜପୁରୁଷ ?

ସାମଗ୍ରିକ ଭାଵରେ କୁହାଯାଇପାରେ ଯେ ଓଡ଼ିଶାଵାସୀ ଜନତା ହିଁ ପ୍ରକୃତରେ ଶ୍ରୀମନ୍ଦିରର ନିର୍ମାତା...

•••••••••ତଥ୍ୟ ଉତ୍ସ••••••••••
•ଶ୍ରୀଜଗନ୍ନାଥ (ମହୀମୋହନ ତ୍ରିପାଠୀ )
•ପୂର୍ଣ୍ଣଚନ୍ଦ୍ର ଭାଷାକୋଷ 
••••••••••••••••••••••••••••

Thursday, June 16, 2022

କଳିଙ୍ଗ ଦେଶରେ ଦୋଳି,ଦୋଳିଗୀତ ଓ ଲୋକଵିଶ୍ଵାସ

ଦୋଳି ଓ ଦୋଳିଖେଳ ଓଡ଼ିଶାରେ ବହୁ ପ୍ରାଚୀନ କାଳରୁ ପ୍ରଚଳିତ । ଆଗେ ଓଡ଼ିଶାରେ ସାଧାରଣତଃ ରଜ ଓ ଦୋଳ ପର୍ଵରେ ଦୋଳି ଖେଳା ଯାଉଥିଲା । ଏ ଦେଶରେ ଦୋଳ ଉତ୍ସଵ ସମୟରେ ଦୋଳମଣ୍ଡପରେ ଲୋକେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଦୋଳି ଖେଳାନ୍ତି ଏଵଂ ଲୋକମାନେ ନିଜେ ରଜପର୍ଵରେ ଦୋଳି ଖେଳିଥାନ୍ତି । 

ଦୋଳି ଏକ ଓଡ଼ିଆ ଶବ୍ଦ ଏଵଂ ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାର କ୍ରିୟା ଶବ୍ଦ ଦୋଳେଇଵା ମଧ୍ୟରେ ଥିଵା ମୂଳ ଓଡ଼ିଆ ଧାତୁ ଶବ୍ଦ ଦୋଳି ଧାତୁରୁ ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଅଛି । ସଂସ୍କୃତ କ୍ରିୟା ଦୁଳ୍ ଧାତୁ ସହିତ ଓଡ଼ିଆ ଦୋଳି ଧାତୁ,ଦୋଳ ଓ ଦୋଳେଇଵା ଆଦି ଶବ୍ଦ ସମୋଦ୍ଧୃତ । ଓଡ଼ିଶାରେ ଦୋଳେଇଵା ଵା "to swing" ଅର୍ଥରେ ଆହୁରି ଅନେକ କ୍ରିୟା ଶବ୍ଦ ପ୍ରଚଳିତ । ଯଥା —

•ଉକୁଚି ହେଵା
(କେତେକ ଅଞ୍ଚଳରେ ଉକୁଚି ଦେଵା କ୍ରିୟା ଦୋଳିକୁ ପଟା ଓ ଦଉଡ଼ି ଗୁଡ଼ାଇ ଗଛରେ ଖୋସିଵା ଅର୍ଥରେ ମଧ୍ୟ ଵ୍ୟଵହୃତ ହୋଇଥାଏ) 

•ଓଳମିଵା/ଓଳମି ହେଵା — ତଳକୁ ଲମ୍ବିଵା ଓ ଦୋଳିଵା
(ସଂସ୍କୃତ ଅଵଲମ୍ବନ ସହିତ ସମୋଦ୍ଧୃତ ତଥା ଗଞ୍ଜାମ ଅଞ୍ଚଳରେ ପ୍ରଚଳିତ ବୋଲି ଭାଷାକୋଷରେ କଥିତ ହୋଇଛି)

•ଓହଳିଵା—
(ଝୁଲିବା ଲମ୍ବିବା ଦୋଳିବା ଆଦି ଅର୍ଥରେ ଏ ଶବ୍ଦ ଵ୍ୟଵହାର କରାଯାଇଥାଏ)

•ଝୁଲିଵା 
(ଏ କ୍ରିୟା ଶବ୍ଦଟି ଲଟକିବା,ତଳକୁ ଲମ୍ବି ଦୋହଲିଵା,ଫାସି ଲଟକାଇ ହେଵା ଵା ଫାସି ଘେନିଵା,ଢଳିଵା,ଇତସ୍ତତଃ ଦୋଳାୟମାନ ହେଵା,ଓହୋଳିପଡ଼ିଵା ଓ ଦୋଳିଵା ଆଦି ଅର୍ଥରେ ପ୍ରୟୋଗ ହୋଇଥାଏ)

•ଦୋଳିଵା
(ଏ କ୍ରିୟା ଶବ୍ଦଟି ଉଭୟ ଝୁଲିଵା ଓ ହଲିଵା ଅର୍ଥରେ ପ୍ରୟୋଗ ହୋଇଥାଏ)

•ଲଟକିଵା/ନଟକିଵା/ଲଡ଼କିଵା
(ଝୁଲିଵା,ଦୋଳିଵା ଓ ଝୁଲି ପଡି଼ଵା ଅର୍ଥଜ ଶବ୍ଦ)

•ଲୁଳିଵା
(ଏ ଶବ୍ଦଟି ଝୁଲିଵା, ଲଟକିଵା,ଦୋହଲିଵା,କ୍ଳାନ୍ତ ହେଵା, ଥକିଯିଵା,ମଉଳିଵା, ମ୍ଲାନହେଵା,ଝାଉଁଳିଵା ଆଦି ଅର୍ଥରେ ପ୍ରୟୋଗ ହୋଇଥାଏ)

•ଦୋଳି ପହଞ୍ଚାଇଵା( a swing)
(ଅନ୍ୟ ଵ୍ୟକ୍ତିକୁ ଦୋଳାରେ ଝୁଲାଇଵା)

•ପେଙ୍ଗିଵା/ପେଙ୍ଗା ମାରିଵା
(ସଂ—ପ୍ରେଙ୍ଖା = ଝୁଲିଵା/
ଗୋଡ଼ ଓ ବାହୁଦ୍ବାରା ବଳ ପ୍ରୟୋଗ କରି ନିଜେ ଦୋଳି ପହଞ୍ଚାଇ ହେଵା ଵା ଖେଳିଵା)

ଏତଦଵ୍ୟତୀତ ଏ ଦେଶରେ ଅନେକ ଜାତୀୟ ଦୋଳି ପ୍ରଚଳିତ ଯଥା — ଦଉଡ଼ି ଦୋଳି,ଡଙ୍ଗା ଦୋଳି, ଚକ୍ରି ଦୋଳି,
ପଟାଦୋଳି, ବାଉଁଶ ଦୋଳି,ରାମ ଦୋଳି ଓ ବାକ୍ସ ଦୋଳି ଇତ୍ୟାଦି ଇତ୍ୟାଦି



ପ୍ରାଚୀନ ଓଡ଼ିଆ ସାହିତ୍ୟରେ ଦୋଳି ଶବ୍ଦର ବହୁଳ ପ୍ରୟୋଗ ହୋଇ ଳଥିଵା ଦେଖାଯାଏ । 

ଓଡ଼ିଆ ଲିଖିତ ସାହିତ୍ୟରେ ଦୋଳି :

ଜଗନ୍ନାଥ ଦାସଙ୍କ ରଚିତ ଓଡ଼ିଆ ଭାଗଵତର ଦଶମ ସ୍କନ୍ଧରେ ଦୋଳି ଶବ୍ଦର ପ୍ରୟୋଗ ଏମନ୍ତ ହୋଇଅଛି...

“ବସ୍ତ୍ର ବାନ୍ଧନ୍ତି ବୃକ୍ଷ ଡାଳେ । 
ଦୋଳି କରନ୍ତି କୁତୁହଳେ ॥”

କଵି ବଳରାମ ଦାସ ଜଗମୋହନ ରାମାୟଣରେ ଦୋଳି ଶବ୍ଦ ଵ୍ୟଵହାର କରି ଲେଖିଛନ୍ତି...

"ରତ୍ନସିଂହାସନେ ନେତର ଯେ ଦୋଳି ପାରି । ଵିଜୟ ନାରାୟଣ ବଡିମାପଣ ଛାଡି଼ ॥" 

ସେହିପରି କଵି ଦୀନକୃଷ୍ଣ ଦାସ(୧୬୫୦–୧୭୧୦) ତାଙ୍କ ରସକଲ୍ଲୋଳ କାଵ୍ୟରେ ମଧ୍ୟ ଦୋଳି ଶବ୍ଦ ପ୍ରୟୋଗ ପୂର୍ଵକ ଲେଖିଛନ୍ତି

"କନକର ଦୀପାଵଳୀ ଚାରି ପାରୁଶରେ ଜାଳି
ଚାରୁ ଚନ୍ଦ୍ରାତପମାନ ନେଇ ମଣ୍ଡିଲେ ।
କର୍ପୂର ଚନ୍ଦନ ଛରା ପକାଇ ସେ ପୁର ତୋରା
କରାଇ, ଅଳକାପୁରତୋରା ଖଞ୍ଜିଲେ ।
କନ୍ୟା ଖମ୍ବେ ଖଟାଇ ଦୋଳି
କୁମାରଙ୍କୁ ଶୁଆଇ ଦେଲେ ହୁଳହୁଳି ॥”

କଵିସମ୍ରାଟ ଉପେନ୍ଦ୍ର ଭଞ୍ଜଙ୍କ ଲାଵଣ୍ଯଵତୀ କାଵ୍ୟରେ ଦୋଳି ଶବ୍ଦ ଵ୍ୟଵହାର କରାଯାଇ ଲେଖାଅଛି

"ସୂତିକାଗୃହରେ ଯେତେ ଵିଧି ଶେଷ କଲେ । ଦଶ ବିଂଶ ଦିନେ ଦୋଳି ଶୟନ ବିହିଲେ ଯେ ।”

ସେହିପରି କଵି ଵୈଦେହୀଶ ଵିଳାସ କାଵ୍ୟରେ ମଧ୍ୟ ଦୋଳି ଶବ୍ଦର ପ୍ରୟୋଗ କରି ପଦେ ରଚନା କରିଛନ୍ତି

"ବଡିମା-ତତି ଶୋଭାର ଶ୍ରୁତି ବିଶ୍ରାମ ଖଟ ଦୋଳି। 
ବୋଲି ପାଟଳି ପା ବୋଲୁଁ ଟଳିଲାର ଉପମା ଝଳି॥"

ଗୋପୀନାଥ ଦାସଙ୍କ ଖୁଦୁରୁକୁଣୀ ଓଷାଗୀତରେ ଆମେ ଦୋଳି ଶବ୍ଦ ଥିଵା ଦେଖିଵାକୁ ପାଇଥାନ୍ତି 

"ଭୋଜନ କରାଇଵ ଆଣି । 
କ‌ହି ଅପୂର୍ଵ ରସଵାଣୀ ॥
ଦୋଳିରେ ଦୋଳି ପଞ୍ଚାଇଵ । 
ନିମିଷେ ହେଳା ନ କରିଵ ॥

ସମାନ କଥା କଵି ଦୁଷ୍କର ନାୟକ ଖୁଦୁରୁକୁଣୀ ଗୀତ ଓ ତଅପୋଇ ଉପାଖ୍ୟାନରେ ଏମନ୍ତ ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି

"ବେଳ ଜାଣି ଅନ୍ନ କୁଙ୍କୁମ ଲେପନ ପାନ ଭାଙ୍ଗି ଦେଵ, ଦୋଳି ଖେଳାଇଵ, 
ଖଟେ ଶୁଆଇଵ, କଟୁ ନ କହିଵ”

ଆଗେ ସାଧାରଣତଃ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ସମ୍ବନ୍ଧୀୟ କାଵ୍ୟ କଵିତାରେ ଦୋଳିଖେଳ ଵିଷୟରେ ଉଲ୍ଲେଖ ରହୁଥିଲା । କିନ୍ତୁ ଊନବିଂଶ ଶତାବ୍ଦୀ ପରଠାରୁ ଓଡ଼ିଆ କଵି ଲେଖକମାନେ ସାଧାରଣ ଜନତାଙ୍କ ଜୀଵନଯାପନ ଉପରେ ସାହିତ୍ୟ ଲେଖିଵାରେ ଵ୍ରତୀ ହେଲେ । ତେଣୁ ଓଡ଼ିଆ ଲୋକଙ୍କ ଗାଉଁଲି ଦୋଳିଖେଳ କଥାମାନ ସାହିତ୍ୟରେ ସ୍ଥାନ ପାଇଵାକୁ ଲାଗିଲା...

ରାଧାନାଥ ରାୟ ଉଷା କାଵ୍ୟରେ ଦୋଳି ଶବ୍ଦ ଵ୍ୟଵହାର କରି ଲେଖିଛନ୍ତି

"ଅସଂଖ୍ୟ କଳାପୀ ଵର୍ଣ୍ଣୋଜ୍ଜ୍ୱଳ ଚାରୁ-କଳପ ତୋଳି, ଵ୍ରତ‌ତୀ-ଦୋଳାରେ ଖେଳୁଥିଲେ ତ‌ହିଁ ଅନିଳେ ଦୋଳି”

କ୍ରମେ ଓଡ଼ିଆ ସାହିତ୍ୟରେ ଶିଶୁଗୀତ ରଚନାର ପରମ୍ପରା ଆରମ୍ଭ ହେଲା ଏଵଂ ବାଳକ ଵାଳିକା ତଥା କିଶୋର କିଶୋରୀଙ୍କର ପ୍ରିୟ ଦୋଳି ଖେଳର ଉଲ୍ଲେଖ ସେସବୁ ସାହିତ୍ୟରେ ସ୍ଥାନ ପାଇଲା

କଵା ନନ୍ଦକିଶୋର ବଳ ହୋଓରେ ବାଇଆ ହୋ” ଶିଶୁଗୀତରେ ଲେଖିଛନ୍ତି...

“କୋଳି ଖାଉ ଥାଉ ଶିଆରି ଲଟାରେ କୃଷ୍ଣ ଖେଳୁଥିବେ ଦୋଳି ଶିଆରି ବଣରେ ବାଇଆ ବସା ଗୋ ! ହୋଓରେ ବାଇଆ ହୋଓ !”

ସେହିଭଳି ଉଦୟନାଥ ଷଡ଼ଙ୍ଗୀ ତାଙ୍କ ଶିଶୁ କଵିତା "ଦୋଳି ଖେଳ"ରେ ଆଉ ପାଦେ ଆଗେଇ ଯାଇ ଲେଖିଲେ...

“ଦୋଳିରେ ଦୋଳି ପଵନ ଦୋଳି 
ଦୋଳି ଖେଳିଵା ଆସ
ଗଛର ଡାଳେ ଦୋଳିଟି ଝୁଲେ
ତଳେ କଅଁଳ ଘାସ”

ବହୁତ ପରେ ମାଗୁଣୀ ମହାପାତ୍ର(ଏହାଙ୍କର ୧୯୫୨ ମସିହାରେ ଦୋଳିଗୀତ ପ୍ରକାଶିତ)ଙ୍କ ଭଳି କିଛି ଉଦ୍ୟମୀ ଓଡ଼ିଆ ପ୍ରାଚୀନ କାଳରୁ କଥିତ ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାର ଲୋକ ସାହିତ୍ୟରେ ପ୍ରଚଳିତ କେତେକ ମୁଖ୍ୟ ମୁଖ୍ୟ ରଜଦୋଳି ଗୀତକୁ ସଂଗ୍ରହ କରି ପ୍ରକାଶ କରିଥିଲେ। ପ୍ରକୃତରେ ଏମାନେ ରଚୟିତା ନଥିଲେ ଵରଂ ସମାଜର କଥିତ ଭାଷାରେ ପ୍ରଚଳିତ ଲୋକ ସାହିତ୍ୟକୁ ସଂଗ୍ରହ କରି ନିଜ ଅନୁସାରେ ବଦଳାଇ ଲୋକଙ୍କ ପାଖରେ ପହଞ୍ଚାଇଥିଲେ । କେହି କେହି ମାଗୁଣି ମହାପ୍ରାତ୍ରଙ୍କ ୧୯୫୨ ମସିହାରେ ପ୍ରକାଶିତ ପୁସ୍ତକକୁ ଦେଖି ଭାବନ୍ତି ଯେ ସେ ରଜ ଦୋଳି ଗୀତର ସୃଷ୍ଟିକର୍ତ୍ତା ମାତ୍ର ତାଙ୍କର ସେଭଳି ଭାବି ମତଵ୍ୟକ୍ତ କରିଵା ଠିକ୍ ନୁହେଁ ‌ । ମାଗୁଣି ମହାପାତ୍ର ଯେ କି ଆଜକୁ ସତୁରୀ ଵର୍ଷ ତଳେ ଖଣ୍ଡିଏ ପୁସ୍ତକ ପ୍ରକାଶ କରିଦେଇଥିଲେ ତାହା କ'ଣ ଏତେ ମାତ୍ରାରେ ଲୋକପ୍ରିୟ ହୋଇଗଲା ଯେ ୧୯୫୦ରୁ ୧୯୮୦-୯୦ ଯାଏଁ ରେଡ଼ିଓ,ଟିଵି, ସମ୍ବାଦପତ୍ର ପହଞ୍ଚି ନଥିଵା ବଣ ଜଙ୍ଗଲ ଘେରା ଦୁର୍ଗମ ଗ୍ରାମାଞ୍ଚଳରେ ପହଞ୍ଚି ଗଲା ?
ପୁନଶ୍ଚ ସତୁରୀ ଵର୍ଷ ମଧ୍ୟରେ ମାଗୁଣି ମହାପାତ୍ରଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ସଂଗୃହୀତ କେତେଗୋଟି ଲୋକଗୀତ ଆଧାରରେ ସହସ୍ର ସହସ୍ର ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ରଜଦୋଳି ଗୀତ ବୌଦ୍ଧ, ସୋନପୁର,ଦେଵଗଡ଼ଠାରୁ ପୁରୀ ଯାଏଁ ବାଲେଶ୍ଵରଠାରୁ ଗଞ୍ଜାମ ତଥା ସିଂହଭୂମି ଯାଏଁ ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଯାଇଥିଵା ମଧ୍ୟ ଯୁକ୍ତିଯୁକ୍ତ ଲାଗୁନାହିଁ ‌ । ନିଶ୍ଚୟ ତାଙ୍କର ବହୁ ପୂର୍ଵରୁ ଓଡ଼ିଶାରେ ରଜଦୋଳି ଗୀତ କଥିତ ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାରେ ସୃଷ୍ଟି ହୋଇ ଚଳୁଥିଲା ଏଵଂ ତନ୍ମଧ୍ୟରେ କେତେକ ଵିଶିଷ୍ଟ ଗୀତକୁ ମାଗୁଣି ମହାପାତ୍ର ସଂଗ୍ରହ କରି ନିଜ ଶୈଳୀରେ ଲେଖି ପ୍ରକାଶ କରିଥିଲେ । ପୂର୍ଣ୍ଣଚନ୍ଦ୍ର ଭାଷାକୋଷ ୧୯୩୨ ମସିହାରେ ସଂକଳିତ ହୋଇ ପ୍ରକାଶ ପାଇଥିଲା ମାଗୁଣି ମହାପାତ୍ରଙ୍କ ରଜଗୀତ ବହି ପ୍ରକାଶ ହେଵାର ୧୫-୧୮ ଵର୍ଷ ପୂର୍ଵରୁ ସେଥିରେ ଅଵିଭକ୍ତ ସମ୍ବଲପୁର ଜିଲ୍ଲାରେ ପ୍ରଚଳିତ "ପରା(ପଡ଼ା/ସାହି)" ଶବ୍ଦ ତଳେ ସମ୍ବଲପୁରୀ ଓଡ଼ିଆରେ ପୂର୍ଵେ ପ୍ରଚଳିତ ଥିଵା ଏକ ଦୋଳୀଗୀତ ଉଲ୍ଲେଖ କରାଯାଇଛି...

"କାଁଚି କାଁଚି କାଁଚି, 
ଆମରି 'ପରା'କୁ ନ ଯିବୁ ନାଚି। 
ପୁଣ୍ଡା ତଲେ ଦେବି ଖାଁଚି।"

ଏଥିରୁ ଜଣାଯାଏ ଯେ ମାଗୁଣି ମହାପାତ୍ରଙ୍କ ବହୁ ପୂର୍ଵରୁ କେଵଳ ଉପକୂଳ ଓଡ଼ିଶା ହିଁ ନୁହେଁ ଵରଂ ଅଵିଭକ୍ତ ସମ୍ବଲପୁର ଜିଲ୍ଲା ଯାଏଁ ମଧ୍ୟ ଦୋଳୀ ଗୀତ ପ୍ରଚଳିତ ଥିଲା । ଆମ ଓଡ଼ିଶାରେ ଅଞ୍ଚଳ ଭେଦରେ ସହସ୍ରାଧିକ ଦୋଳିଗୀତ ପ୍ରଚଳିତ । 
ନିମ୍ନରେ କେତେକ ଜଣାଶୁଣା ଦୋଳିଗୀତ ପ୍ରଦତ୍ତ ହେଲା...

"ଵନସ୍ତେ ଡାକିଲା ଗଜ, 
ଵରଷକେ ଥରେ ଆସିଛି ରଜ ଲୋ, 
ଘେନି ନୂଆ ସଜବାଜ ।"

"ଦୋଳି ଉଡ଼େ ସାଇଁ ସାଇଁ ସଙ୍ଗାତ ଲୋ
ଦୋଳି ଉଡ଼େ ସାଇଁ ସାଇଁ
ମୋ ଭାଇ ଯୁଦ୍ଧରୁ ଫେରିଵା ପାଇଁ ଲୋ 
ଦୁଆରେ ବସିଛି ଚାହିଁ ।"

"କଳିଙ୍ଗ ଅଙ୍ଗ ଜିଣିଵ ସଙ୍ଗାତ ଲୋ , 
କଳିଙ୍ଗ ଅଙ୍ଗ ଜିଣିଵ
ହାତୀ ଘୋଡ଼ା ଚଢ଼ି ପଟୁଆର କରି ଭାଇ ମୋର ଆସୁଥିଵ ।"

"ରଜ ଦୋଳି କଟମଟ
ମୋ ଭାଇ ମୁଣ୍ଡରେ ସୁନା ମୁକୁଟ ଲୋ
ତୋ ଭାଇ ମୁଣ୍ଡରେ ଜଟ ।"

"ଦୋଳି ପଟା ଖେଳୁଥିଲି ଲୋ
ଦୋଳି ପଟା ଖେଳୁ ଥିଲି
ବାପା ଡାକି ଦେଲେ ଯଶୋଦା
ବୋଲି 
ହାତ ଧୋଇ ଭାତ ଦେଲି ଲୋ 
ହାତ ଧୋଇ ଭାତ ଦେଲି...।"

"ଗଛ ଦୋଳି ପଟା ଦୋଳି ସଙ୍ଗାତ ଲୋ
ଫୁଲ ଦୋଳି ଲୁଗା ଦୋଳି
କୋଳି ଖାଇ ଖାଇ ଦୋଳି
ଖେଳୁଥିଲେ ଦେଖିବେ ମାଇପେ ଭଳି ।"

"ପିତା ଶାଗ ବୁଦି ବୁଦି, 
ଭାଇ କାହା ସଙ୍ଗେ କଲେ ପୀରତି କଲା ଲୋ, 
ହାତୁ ଦେଇ ସୁନା ମୁଦି । "

"ଅରୁଆ ଚାଉଳ ଖିରି
ଝୁଣ୍ଟିଆ ଶବଦେ କମ୍ପାଇ ଦେଲା
ଏଇବାଟେ ଗଲା ଗୋରୀ"

"ଜାମୁ କୋଳି କଳା କଳା
ଦୋଳି ନ ବସୁଣୁ ବେଗ ତୁ 
ପଳା ଲୋ  
ଚାହିଁ ଥିବେ ଗଳା ମାଳା ।"

"ଆମ୍ୱୁଲ ମାଠିଆ ପେଟ
ଵରଷେ ଜଗିଲି ଗାଧୁଆ ତୁଠ
ଦିନେ ନ ପାଇଲି ଭେଟ"

"ଲାଜକୁରୀ ନୂଆ ଵୋହୂ
ସଙ୍ଗାତ ଲୋ  
ଲାଜକୁରୀ ନୂଆ
ବୋହୁ
ହୁଳହୁଳି ଦେବ କଣରେ ଥାଇ ଲୋ
ଜଳେ ଦୀପ ଦାଉ ଦାଉ ।"

"ଝଟ ଝଟଦୋଳି ଝୁଲା ସଙ୍ଗାତ ଲୋ ଝଟ ଝଟ ଝୁଲା ଦୋଳି
ଭାଇ ବନ୍ଦିଵା ମୋ ହୋଇଛି ପାଳି ଲୋ ନୂଆ‌ଵୋହୂ କଲା କଳି।"

"କୂଅରେ ପଡି଼ଲା ଇଟା
ଜୁଆଳି ବାଡିରେ ଭାଙ୍ଗିବ ଅଣ୍ଟାଲୋ
ଶିଖାଇବି ଧାନକୁଟା ।"

"ଆଖୁବାଡ଼ି ଖସଖସ
ଯାଦୁଆ ଡାକୁଛି ଯାଦୁଆଣୀକୁ
ରମ୍ପାରମ୍ପି ହେଵା ଆସ"

"ଆଠଗଡ଼ ବୋଇରାଣୀ
ଶୁଖିଲା ନଡି଼ଆ ପଇଡ ପାଣି
ବୁଢୀ଼ ଦିନେ ଭୁଆଷୁଣୀ"

"ଆଳି ରାଇଜର କେନ୍ଦୁ
ଆଳିଆ ଲେଖାରେ ବାଳିଆ ବନ୍ଧୁ
କେତେ ଲହରେଇ କାନ୍ଦୁ"

"କାଉ ବେକରେ ମାଳି
ତିନିଘର କଳି ଲଗେଇ ଦେଲା
ଏଇ ସରୁମୁହିଁ କାଳି"

"ଖଡୁ ଭଲକରି ମାଜ
ରାଜା ତ ଜାଣିଲେ,
ରାଇଜ ଜାଣିଲା
ଆଉ କାହିଁପାଇଁ ଲାଜ ।"

"ସାତଥର ଗଲି ଗଙ୍ଗା
ଥରେ ଚାଲିଗଲି ଚନ୍ଦରଭାଗା ଲୋ
ମୁହଁ ପଡି଼ଗଲା ରଙ୍ଗା"

"ପଛକଥା ମନେ ନାହିଁକି
ତାଳଗଛ ମୂଳେ ମାଡ଼ ମାରିଥିଲୁ
ବାଇଗଣ ପୋଡା ପାଇଁକି ।"

"ଚୋର ପଳେଇଲା ଖରେ
ଗହ୍ଲେଇନାନୀର ଧନୁଆ କଣ୍ଠି
ଛିଡି ପଡି଼ଗଲା ତଳେ ।"

"ଦୋଳିଆ ଭାଇରେ ଦୋଳିଆ ଭାଇ ,
ଦୋଳି ପହଞ୍ଚାଇ ଦେ
ଦୋଳିରେ ଯେତେକ କଉଡ଼ି ଅଛି
ସବୁ ପଛେ ଗଣି ନେ ।"

"ବିଲ ବରଗଛ ଛାଇ
ପରିହାସ ଛଳେ ଦେଲି ମୁଁ କହି
ମୋ ଗୁଣ୍ଠୁଣୀ ହାତୀ ଲୋ
ହସ ଖେଳେ ଦିନ ଯାଉ ବହି ।"

"ବଣରେ ଲାଗିଲା ନିଆଁ
ପିଠିରେ ଲଗାଇ ଦେବି ମୁଁ ଚିଆଁ
ମୋ ଭଉଣୀ ମାନେ ହୋ
କାହିଁ ନପାଇଵ ତୁମେ ରାହା ।"

"ନଈ ଅତଡା଼ରେ ଦୁବ
ଏକା ଗଲେ ସିନା ସରମ ହେଵ ଲୋ
ସଙ୍ଗେ ଯିବେ ଗଜାମୂଗ ।"

"ବାହାଲ‌ ଉପରେ ଲେମ୍ବୁ
ମରିଗଲେ‌ ପିଲା ପାଉଁଶ ‌ହେବୁ
ଏ ସୁଖ କାହୁଁ ‌ପାଇବୁ ?"

"ବାଉଁଶ ସରୁ ପଵନ
ଯେପରି ବହୁଛି ଥଣ୍ଡା
ପଵନ ଲୋ
ସେହିପରି ଆମ୍ଭ ମନ ।"

"ରାଶିରୁ ଛାଡ଼ିଲା ଚୋପା, 
ଗୋଡ଼ରେ ନାଇଛୁ ସରୁ ଅଳତା ଲୋ, 
ମଥାରେ ସିନ୍ଦୂର ଟୋପା ।"

"ମାଧୋଇ ଅଣ୍ଟାରେ ଗୋଠ
ଏଇ ଗୋଠ ଲାଗି ଯିବି କଟକ ଲୋ 
ଆଣିବି ସୁନା ମୁକୁଟ ।"

"ଉଡ଼ିଲା ଶୁଆ ନାହାକା, 
ଦୋଳିଟା କାହିଁକି ଲାଗୁଛି ଏକା ଲୋ, 
କାହା ଵିନା ଏକା ଏକା ।"

"ଅଦିନେ ଜହ୍ନି ରାଇତା
ଚନ୍ଦ୍ରମା ମୁଖଟି ଶୁଖି ଯାଇଛି ଲୋ
କହୁ ନାହାନ୍ତି ସେ କଥା ।"

"ପାଚିଲା ଭଇଁଚ କୋଳି, 
ବେକରେ ନାଇଚି ଗଜରା ମାଳି ଲୋ, 
ଝୁଲାଅ ରଜର ଦୋଳି ।" 

"ଇଙ୍କର ବଣର ଘାସ
‌ଦିନେ ଦେଖା ନାହିଁ  
କାଳେ ଦେଖା ନାହିଁ
ଆଜି ବଡ଼ ଵିଶୁଆସ ।"

"ପଣସ ପାଚିଲା ଵନେ, 
ଵନ ପୋଡ଼ିଗଲେ ଦୁନିଆ ଜାଣେ ଲୋ, 
ମନକଥା କିଏ ଜାଣେ ।"

"ଢିଙ୍କିରେ କୁଟିଲି ଗୋଲମରିଚ ଲୋ
ପାଆରେ ମାପିଲି ଘିଅ 
ଉପର ସାହିକି ଝିଅ ନଦେଵ ଲୋ
ମାରିବେ ଜାଉଁଳି ଡିହ ।"

"ଶଙ୍ଖ ମଲମଲ ଗିନା, 
ଦରଦ ଜାଣେଲୋ ଦରଦୀ ସିନା ଲୋ, 
ବଣିଆ ଚିହ୍ନେଟି ସୁନା ।"

"ବାରିକି ସୁନ୍ଦର କଦଳୀ ଗଛ ଲୋ
ପିଢାକୁ ସୁନ୍ଦର ପୋଇ
ଘରକୁ ସୁନ୍ଦର
ଦେଈ ଭାରିଜା‌ ଲୋ
ରଗଡି଼ଵ ମୁଗଜାଇ ।"

"ନିମ୍ବର ବୁକେ ଚନ୍ଦନ, 
ଦେଵତା ଗଢ଼ାଇଲା ନାରୀ ଜୀଵନ ଲୋ, 
ଦେଲା ତହିଁ ଯଉଵନ ।"

"ଢମଣା ଛାଡ଼ିଲା କାତି, 
ପୁରୁଷ ସିନାଲୋ ଭ୍ରମର ଜାତି ଲୋ, 
ନୂଆ ଖୋଜୁଥାନ୍ତି ନିତି ।"

"ପାକେଲା ବାଉଁଶ ବାଡ଼ି
ହସି କଥା କହ କୁସୁମ କଢି଼ ଗୋ
ଚାକିରୀ ଆସିଛି ଛାଡି଼।"

"ଭଲେ ଆସିଛ କି ମନ୍ଦେ ଆସିଛ
କୁମ୍ଭ ଧରି ଗୋଡ଼ ଧୁଅ
ତୁମରି ଭାରିଜା ପଦାରେ ଅଛନ୍ତି
କରମ ଆଦରି ଶୁଅ।"

"ବଣ ଭୁଆଁ ଛାଡେ ରଡି
ଘଡି଼ ଘଡି଼ ମା' ଡାକିବ ନାହିଁ ଲୋ ,
ଦୋଳିରୁ ଯିବି ମୁଁ ପଡ଼ି ।"

"ଚାନ୍ଦରେ କଳଙ୍କ ଚିହ୍ନ, 
ନଵ ଯଉଵନି କିଆଁ ଗୁମାନ ଲୋ, 
ଆସିଲେଣି ଜୀଵ ଧନ ।"

"ପୋଖରୀ ତୁଠ ପଥର, 
ତତେ ଦେଖିଥିଲି ବାଲି ବନ୍ଧରେ ଲୋ, 
ଆଖି ଥିଲା ଏଣେ ତୋର ।"

"ଦୋଳି ଦଉଡ଼ି ସାଜେ
ଯେଉଁ ପରଵତେ ବାଜେଣି ବାଜେଲୋ
ଗଙ୍ଗା ବାଲି ଖଡ଼ୁ ମାଜେ ।"

"ସାହାଡ଼ା ଗଛର ଛାଇ, 
ସେଦିନ କଥାକି ତୋ ମନେ ନାଇଁ ଲୋ, 
ଏତେ ଆନମନା କାହିଁପାଇଁ ।"

"ଦୋଳି ମୁଣ୍ଡେ ଦେଲି ଜଉ
ଏଇ ଜଉ ଟିକ ସଂସାରେ ଥାଉ ଲୋ
ଦୋଳି ଖେଳି ଦିନ ଯାଉ ।"

"ପର୍ଵତ ଶିଖରେ ଧାନ ଉସାଁଇଲି 
ମୟୂର ଖାଇଲା ଖୁଣ୍ଟି
ଆଣେଲୋ ଏବେ 
ଝୁମୁକି ଝାଣ୍ଟି ମୟୂର
ଗଲାଣି ଉଠି ।"

"ଖୋସାରେ ଖୋସିଲି ଫୁଲ, 
କେତେ ଦେଖାଉଛୁ ନୁଖୁରା ଗେଲରେ, 
ଭାଙ୍ଗି ଦେବି ତୋର ଗାଲ ।"

"ନଈର ଶୁଖିଲା ବାଲି, 
କେତେ ଫୁଲି ହେଉ ପୁଚୁକିଗାଲି ଲୋ, 
ଦେଖାଉଛୁ କେତେ ବେଲି ।"

"ବାଜିଲା ତେଲିଙ୍ଗି ବାଜା, 
ରସିକ ଯେ ଜାଣେ ସ୍ନେହର ମଜା ରେ, 
ସେ ସିନା ମୋ ମନ ରଜା ।"

"କେଲୁଣୀ ରାନ୍ଧୁଛି ଖେଚୁଡ଼ି ଭାତ
ଖେଚୁଡ଼ି ଭାତ ଲୋ 
କେଳା ବୋଲୁଅଛି ଗୀତ ।"

"ଲୁଚିଗଲା ମେଘେ ଚାନ୍ଦ, 
ଦୋଳି କଟକଟ କରେ ଶବଦ ଲୋ, 
ଵହନ୍ତେ ପଵନ ମନ୍ଦ ।"

"ଦୋଳି ହୁଏ ରଟରଟ, 
ମୋ ଭାଇ ମୁଣ୍ଡରେ ସୁନା ମୁକୁଟ ଲୋ, 
ଦିଶୁଥାଏ ଝଟଝଟ ।"

"ପରଵତେ ଜଳେ ନିଆଁ, 
ପହଞ୍ଚାଇ ଦୋଳି ତେଣେ ନ ଚାହାଁ ଲୋ, 
ପୁଣି ହେଵ ବାଆଁ ଡାଁ ।"

"ଦୋଳି ମୁଣ୍ଡି କଟ‌କଟ
ଯେବେ ମୋ ଭାଇନା ବାହା
ହୋଇ ଯିବୁ
ଆଣିବି ଫୁଲ ମୁକୁଟ ।"

"ଉତୁରି ପଡ଼ିଲା ଦୁଧ, 
ଉଙ୍କି ମାରି ମାରି ଅନାଉ ଥାଏ ଲୋ, 
ନନ୍ଦର ଉଦିଆ ଚାନ୍ଦ ।"

"ଛତରା ବଜାର ହାଟ, 
ଛକି ବସିଥିଵ ଚଗଲା କାହ୍ନୁଲୋ, 
ଛନ୍ଦରେ ମାଗିଵ ଘାଟ ।"

"ଥୋଡ଼ମଞ୍ଜା କଲି ରାଇ, 
କଣ ନ କଲେ କଳା କହ୍ନାଇ ଲୋ, 
ମୁହଁକୁ ଯା ନ ଅନାଇ ।"

"କରମଙ୍ଗା କଲି ରାଇ, 
ମଥୁରାକୁ ଗଲେ କଳା କହ୍ନାଇ ଲୋ, 
କଣ୍ଟ ଦେଇ ଗଲେ କାହିଁ ।"

"ସାଉଁଟିଲି ବିଲ ଘଷି, 
କିମ୍ପାଇଁ ରାଧିକା ବସିଲା ରୁଷି ଲୋ, 
ଫୁଲ ଶେଜ ହେଲା ବାସି ।"

"କଟକଟ ହୁଏ ଦୋଳି,
ଭାଉଜଙ୍କ ମନ ଯାଇଛି ଜଳି ଲୋ, 
ଭାଇ ଵିଦେଶୁ ନଇଲେ ବୋଲି ।"

"ଗରଜେ କଳା ବଉଦ, 
ମୋତେ ତ ବରଷ ହେଲା ଚଉଦ ଲୋ, 
ଗଲାଣି ପିଲା ସୁଆଦ ।"

"ବଇଁଶୀ ବାଜିଲା କୁଞ୍ଜେ, 
ବଡ଼କଥା ବଡ଼ ଲୋକଙ୍କୁ ସାଜେ ଲୋ, 
ଛୋଟ କଲେ ଛାଟ ବାଜେ ।"

"ଲାଞ୍ଜ ଟେକିଗଲା ବାଘ, 
ମନେ ରଖିଥିବୁ ସାଙ୍ଗ
ନଇଁ ଚାଲୁଥିବୁ ବଡ଼ଙ୍କ ଆଗେ ଲୋ, 
ଲାଗିଵ ନାହିଁଟି ଦାଗ ।"

"ଛତୁ ଫୁଟେ ଵରଷାରେ
ମାରୁଛୁ ହାତ ନିଶରେ, 
ଛତରାଟା କେତେ ଛଇ ଦେଖାଉ ରେ, 
ଅଛି କି ତୋ ଭରସାରେ ।"

"କରଡ଼ି ଖସିଲା ଆମ୍ବ, 
ପର କାହୁଁ ଘର ପରାଣୀ ହେବେ ରେ, 
ମନ ଜାଣି ଖଞ୍ଜି ଦେଵ ।"

"ବିରାଡ଼ି ଛିଙ୍କିଲା ବଣେ, 
ଆଗରେ ଯାଉଛି ନାଗର ଜଣେ ଲୋ, 
ମୁଣ୍ଡି ଝାଡୁ ଖାଲି ପଣେ ।"

"ଅଦିନେ ପଣସ ସିଠା, 
ଵଚନରେ ଯାର ନ ଥାଏ ମିଠା ଲୋ, 
ସେଟା ବାଡ଼ ପକା କଣ୍ଟା । "

"ପାହାନ୍ତି ରାବିଲେ ପେଚା, 
ଯିଏ ହୋଇଥିଵ ସିଂହର ବଚା ଲୋ, 
ନ ଦେଵ ପଛଘୁଞ୍ଚା ।"

"ମଇଁଷି ଶିଙ୍ଗରେ ଖସା,
ମଉସା ପୁଆଟା ଏଡ଼େ ସହସା ଲୋ, 
ମତେ କଲା ଲୋକହସା ।"

"ଜାରା ମାରିଦେଲା ବାଣ, 
ଯାହାଠାରେ ଯାର ମିଶିଛି ମନ ଲୋ, 
ସେହି ଜାଣେ ତାର ଗୁଣ ।"

"କାଟି ଗଲି କଳାଦୁବ, 
ଝିଅ ଜନମରେ ଏତିକି ଲାଭ ଲୋ, 
ବନ୍ଧୁ ଘର ଅରଜିଵ ।"

"କାଳୀଗାଇ ଦୁଧ କ୍ଷୀରି, 
ନୂଆ ପୀରତିରେ ମଉଜ ଭାରି ଗୋ, 
ପୁରୁଣାଟି ନିମ୍ବ ପରି ।"

"ଆମ୍ବ ପତ୍ର ଗହଳିଆ, 
ପ୍ରୀତି ପଙ୍କେ ତୁହି ହେବୁ ଗୋଳିଆ ଲୋ, 
ତୋଫା ହେଵଟି ଧୁଳିଆ ।"

"ଥିରି ଥିରି ଚାଲେ ହାତୀ, 
ଥୟ ନ ହେଉଛି କିମ୍ପା ଏ ଛାତି ଲୋ, 
ଥକା ଦୋଳି ହେଲା ରାତି ।"

"ପାଚିଲା ଆମ୍ୱ ପଣସ, 
ଆସ ଭାଇମାନେ ଦୋଳିରେ ବସ, 
ନ କରି ମନ ଵିରସ l"

"ପାଚିଲା ଭଇଁଚ କୋଳି, 
ବେକରେ ନାଇଚି ଗଜରା ମାଳି ଲୋ, 
ଝୁଲାଅ ରଜର ଦୋଳି । "

"ଘୋଡା଼ ଗୋଡ଼ ଠାକୁ ଠାକୁ, 
ଆମେ ଯାଇଥିଲୁ ତୁମ ଗାଆଁକୁ, 
ନ କହିଲ ବସିଵାକୁ l"

"ଚାଳରେ ବସିଲା ବଣି, 
ରାଧା ଚାଲିଗଲେ ଯମୁନା ପାଣି, 
କୃଷ୍ଣ କଥା ମନ ଜାଣି l "

"ଚିରିଲି ବାଉଁଶ ବତା, 
ଉପରେ ବନ୍ଦୁଛି ସୂର୍ଯ୍ୟ ଦେଵତା, 
ତଳେ ବନ୍ଦେ ଵସୁମାତା l "

"ଜୟ ମା କିଚେକେଶ୍ୱରୀ, 
ତଵ ପାଦପଦ୍ମେ କରି ଗୁହାରୀ, 
ରଖ ମତେ ଦୟାକରି l"

"ଜାମୁକୋଳି ନଦବଦ, 
ଯିଏ ଖାଉଛନ୍ତି ହାଣ୍ଡିଆ ମଦ, 
ତା ସଙ୍ଗେ ପୀରତି ମନ୍ଦ l"

"ଥୋଡମଞ୍ଜା କଲି ରାଇ, 
ମଥୁରାକୁ ଗଲେ କଳା କହ୍ନାଇ ଲୋ, 
କଣ୍ଟ ଦେଇ ଗଲେ କାହିଁ ।"

"ପୋଖରୀ ତୁଠ ପଥର, 
ତତେ ଦେଖିଥିଲି ବାଲି ବନ୍ଧରେ ଲୋ, 
ଆଖି ଥିଲା ଏଣେ ତୋର ।"

"ଫୁଲ ଖୋସିଲି କାନରେ, 
ବରଷକେ ରଜ ଆସିଛି ଥରେ, 
ଦୋଳି ଖେଳିଵା ସାଙ୍ଗରେ l "

"ବାଜିଲା ତେଲିଙ୍ଗି ବାଜା, 
ରସିକ ଯେ ଜାଣେ ସ୍ନେହର ମଜା ରେ, 
ସେ ସିନା ମୋ ମନ ରାଜା ।"

"ବାଡିର ବାଡିଆ ଗବ, 
ମରି ହଜିଗଲେ ପାଉଁଶ ହେବ, 
ଏ ଭାବ କାହୁଁ ପାଇଵ ? "

"ବିରାଡ଼ି ଛିଙ୍କିଲା ବଣେ, 
ଆଗରେ ଯାଉଛି ନାଗର ଜଣେ ଲୋ, 
ମୁଣ୍ଡି ଝାଡୁ ଖାଲି ପଣେ ।"

"ମଦରଙ୍ଗା ଶାଗ ରାଇ, 
ପଖାଳ ଭାତକୁ ଚିଲିକା ଶୁଖୁଆ, 
ମାଣିକ ପାଟଣା ଦହି ।"

"ଶାଗ ଖରଡିଲି ଡାଙ୍ଗେ, 
ଶାଶୁ ଗାଳିଦେଲେ ନଣନ୍ଦ କହିଲେ, 
କାଲି ଯିବି ଭାଇ ସଙ୍ଗେ । "

"ସଜନା ଗଛର ଅଠା, 
ତତେ କହିଥିଲି ଗୁପତ କଥା ଲୋ, 
ଦାଣ୍ଡେ କଲୁ ହଟହଟା । "

ଦୋଳିକୁ ନେଇ ପ୍ରଚଳିତ ଲୋକଵିଶ୍ଵାସ:

ଦୋଳି ସମ୍ବନ୍ଧୀୟ ଅନେକ ଲୋକଵିଶ୍ଵାସ ଓଡ଼ିଶାରେ ପ୍ରଚଳିତ । ଯଥା—

(କ) ବେଙ୍ଗ ସମ୍ବନ୍ଧୀୟ ଲୋକଵିଶ୍ଵାସ 

କଥିତ ଅଛି ଯେ ରଜପର୍ଵରେ ଦୋଳି ନଖେଳିଲେ କାଠ ବେଙ୍ଗ ହୋଇ ଜନ୍ମ ଲଭିଵାକୁ ହୁଏ । ଦୋଳି ଖେଳିଵାକୁ ମନା କରୁଥିଵା ଅବୁଝା ପିଲାଏ ନିଜ ସଂସ୍କୃତି ପରମ୍ପରାକୁ ପାଳନ କରନ୍ତୁ ସେଥିପାଇଁ ଭୟମିଶ୍ରିତ ଏଭଳି ଏକ ଲୋକଵିଶ୍ଵାସର ପ୍ରଚଳନ ହୋଇଥିଵା ସମ୍ଭଵ । 

(ଖ)ସର୍ପ ସମ୍ବନ୍ଧୀୟ ଲୋକଵିଶ୍ଵାସ 

ଆମ ଓଡ଼ିଶାର ରଜୋତ୍ସଵ ସମୟରେ ତିନିଦିନ କାଳ ଓ ତତ୍ପରେ କେତେକ ଦିନ ଯାଏଁ ପିଲାଏ ସକାଳ ଦ୍ବିପହର ଓ ଅପରାହ୍ନରେ ଦୋଳି ଖେଳିଥାନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଏହି ସମୟରେ ସେମାନଙ୍କୁ ସନ୍ଧ୍ୟା ତଥା ରାତିରେ ଦୋଳି ଖେଳିଵାକୁ ବାରଣ କରାଯାଇଥାଏ । କାରଣ ଓଡ଼ିଶାରେ ଲୋକଵିଶ୍ଵାସ ପ୍ରଚଳିତ ଯେ ସନ୍ଧ୍ୟା ତଥା ରାତିରେ ଦୋଳି ଖେଳିଲେ ଦୋଳିର ଦଉଡ଼ି ସାପରେ ପରିଣତ ହୋଇଯାଏ । 

ଆଧୁନିକ ଯୁଗରେ କେହି କେହି ଏହାକୁ ଅନ୍ଧଵିଶ୍ଵାସ ବୋଲି ଅଭିହିତ କରୁଅଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଏହି ଲୋକଵିଶ୍ଵାସ ପଛରେ ଥିଵା ଵୈଜ୍ଞାନିକ କାରଣକୁ ସେମାନେ ଉପଲଵ୍ଧି କରିନାହାନ୍ତି । 

ସାଧାରଣତଃ ଵର୍ଷାଋତୁ ସମୟରେ ଗଛମାନଙ୍କରେ ଵିଷାକ୍ତ ସର୍ପମାନେ ଵିଚରଣ କରିଥାନ୍ତି । ଲାଉଡଙ୍କିଆ,ଡାଳୁଆଗୋଖର ଆଦି ଅନେକ ସର୍ପ ଵୃକ୍ଷରେ ରହିଵାକୁ ବୁଲିଵାକୁ ପସନ୍ଦ କରନ୍ତି ‌ । ରାତ୍ରୀସମୟରେ ସେମାନେ ଦୋଳିର ଦଉଡ଼ି ଉପରକୁ ଚାଲି ଆସିଵା ଅସମ୍ଭଵ ନୁହେଁ ‌ । 

ନିଶ୍ଚୟ ପୂର୍ଵେ ଆମ ସମାଜରେ ଅନେକ ପିଲା ବଡ଼ ଲୋକଙ୍କ ଆକଟ ନମାନି ସନ୍ଧ୍ୟା ଵା ରାତିରେ ଗଛ ଡାଳରେ ବନ୍ଧାଥିଵା ଦୋଳି ଖେଳି ସରରପ ଦଂଶନର ଶିକାର ହୋଇଥିବେ ଯାହା ଫଳରେ ଏଭଳି ଏକ ଲୋକଵିଶ୍ଵାସ ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଥିଵ । 

(ଗ) ଡାହାଣୀ/ ପିଶାଚୁଣୀ /ବ୍ରହ୍ମରାକ୍ଷସ /ଓଥରା ଆଦି ଅଶରୀରୀ ସମ୍ବନ୍ଧୀୟ ଲୋକଵିଶ୍ଵାସ 

ଓଡ଼ିଶାର ଅଧିକାଂଶ ଅଞ୍ଚଳରେ ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ଦୋଳି ଖେଳ ବନ୍ଦ କରି ଦୋଳିକୁ ସେଇମିତି ନ ଓହଳେଇ ଉକୁଚି ଦେଵା(ଖୋସି ଦେଵା)ର ପରମ୍ପରା ପ୍ରଚଳିତ । କୁହାଯାଏ ରାତିରେ ଦୋଳିକୁ ଓହଳେଇ ଛାଡ଼ି ଆସିଲେ ସେଥିରେ ମୃତ ଆତ୍ମାମାନେ ବସି ଦୋଳି ଖେଳନ୍ତି । ଆଉ କେତେକ ଅଞ୍ଚଳରେ ରାତିରେ ଦୋଳି ଖେଳିଲେ ଓଥରା ଓ ବ୍ରହ୍ମରାକ୍ଷସ ଇତ୍ୟାଦି ଅତୃପ୍ତ ଆତ୍ମାଙ୍କ ଯୋଗୁଁ ଡାଳ ଭାଙ୍ଗିଵା ତଥା ପ୍ରାଣ ନାଶ ହେଵାର ଲୋକଵିଶ୍ଵାସ ପ୍ରଚଳିତ । ସାଧାରଣତଃ ଗଛ ଦୋଳି କୌଣସି ମଟକା ଦୁର୍ଵଳ ଗଛଶାଖାରେ ବନ୍ଧାଯାଇଥିଲେ ଭାର ନ ସହିପାରି ଭାଙ୍ଗିଯାଏ । ଆଗକାଳରେ ରାତିରେ ଦୋଳି ଖେଳୁଥିଵା ସମୟରେ ଗଛର ଡାଳ ଭାଙ୍ଗି ପଡି଼ଗଲେ ଆଜି ଭଳି ହଠାତ୍ ଚିକିତ୍ସା ହୋଇପାରୁନଥିଲା । ତେଣୁ ରାତିରେ ଅଶୀରୀରୀମାନଙ୍କ ନାମରେ ଭୟ ଦେଖାଇ ଦୋଳି ଖେଳିଵାକୁ ବାରଣ କରାଯାଉଥିଲା । ପ୍ରକୃତରେ ରଜ ଏମିତି ଏକ ପର୍ଵ ଯାହା ଵିଷୟରେ ଯେତେ ଲେଖିଲେ ବି ସରିଵ ନାହିଁ । ତେବେ ସେ ଯାହା ହେଉ ରଜ ପର୍ଵ ,ଦୋଳି ଓ ଦୋଳି ଗୀତ ସମ୍ବନ୍ଧୀୟ ଆହୁରି ଗହନ ଗଵେଷଣା ଆଵଶ୍ୟକ ।


Wednesday, June 15, 2022

ପୃଥିଵୀର ଏକ ଶ୍ରେଷ୍ଠ,ଵୈଜ୍ଞାନିକ ଓ ପ୍ରାକୃତିକ ପର୍ଵ : ରଜପର୍ଵ"

"ରଜପର୍ଵ"ର ନାମ ମଧ୍ୟରେ 'ରଜ' ଶବ୍ଦଟି ଥିଵାରୁ ଓଡ଼ିଶାର କିଛି ଲୋକଙ୍କୁ ରଜୋତ୍ସଵର ରଜ ନାମଟି ଅଶ୍ଳୀଳ ବୋଧ ହେଉଅଛି । "ରଜସ୍ଵଳା" କଥାଟି କିଛି ଲୋକଙ୍କ ମନକୁ ପାଉନାହିଁ । କେହି କେହି ଵିଚ୍ଛିନ୍ନତାଵାଦୀ ଏହାକୁ ଭିତ୍ତିକରି ପ୍ରତିଵର୍ଷ ଉତ୍ତର, ଦକ୍ଷିଣ,ପୂର୍ଵ ତଥା ମଧ୍ୟ ଓଡ଼ିଶାର ଲୋକଙ୍କୁ ଅପମାନିତ କରୁଛନ୍ତି । 

ପୃଥିଵୀର କୋଉ ନାରୀ ହୋଇଅଛି ଯିଏ ଵିନା ରଜସ୍ଵଳାରେ ସନ୍ତାନ ଉତ୍ପତ୍ତି କରିଛି ?

ସୁଶ୍ରୁତଙ୍କ ସୂତ୍ରସ୍ଥାନର ଚତୁର୍ଦ୍ଦଶ ଅଧ୍ଯାୟରେ କୁହାଯାଇଛି

“ରଞ୍ଜିତାସ୍ତେଜସା ତ୍ଵାପଃ ଶରୀରସ୍ଥେନ ଦେହିନାମ୍ ।
ଅଵ୍ଯାପନ୍ନାଃ ପ୍ରସନ୍ନେନ ରକ୍ତମିତ୍ଯଭିଧୀୟତେ ॥
ରସାଦେଵ ସ୍ତ୍ରିୟା ରକ୍ତଂ ରଜଃସଂଜ୍ଞଂ ପ୍ରଵର୍ତ୍ତତେ ।
ତଦ୍ବର୍ଷାଦ୍ବାଦଶାଦୂର୍ଦ୍ଧ୍ଵଂ ଯାତି ପଞ୍ଚାଶତଃ କ୍ଷୟମ୍ ॥ 
ନାରୀଣାଂ ରଜସି ଚୋପଚୀୟମାନେ ଶନୈଃ ଶନୈଃ ସ୍ତନଗର୍ଭାଶୟଯୋନ୍ଯଭିଵୃଦ୍ଧିର୍ଭଵତି । 

ସେହିପରି ଵାଭଟଙ୍କର ଶାରୀରସ୍ଥାନ ପ୍ରଥମ ଅଧ୍ଯାୟରେ ଉଲ୍ଲେଖ ଅଛି

“ମାସି ମାସି ରଜଃସ୍ତ୍ରୀଣାଂ ରସଜଂ ସ୍ରଵତି ତ୍ର୍ଯହମ୍ । 
ଵତ୍ସରାଦ୍ଦ୍ଵାଦଶାଦୂର୍ଦ୍ଧଂ ଯାତି ପଞ୍ଚାଶତଃ କ୍ଷୟମ୍ ॥ ”

ତେଣୁ ରଜସ୍ଵଳା ଵିନା କୌଣସି ନାରୀ ସନ୍ତାନ ଉତ୍ପତ୍ତି କରିପାରିଵା ଅସମ୍ଭଵ । 
ପୃଥିଵୀମାତା ନାରୀ ଭାଵରେ କଳ୍ପିତା । ସାରା ଵିଶ୍ଵରେ ମାଟିକୁ ମାଆ କଳ୍ପନା କରାଯାଇଛି । ଏ କଳ୍ପନା ପୁଣି କପୋଳକଳ୍ପିତ ନୁହେଁ ଵରଂ ଆଧ୍ୟାତ୍ମିକ ଓ ଵୈଜ୍ଞାନିକ । 



 କେତେକ ସଭ୍ୟତାକୁ ଛାଡ଼ି ଦେଲେ ପୃଥିଵୀର ପ୍ରାୟ ୯୦% ଭାଗ ସଭ୍ୟତାରେ ପ୍ରକୃତିକୁ ଵା ପୃଥିଵୀକୁ ମାତା ରୂପରେ କଳ୍ପନା କରି Mother Nature ଵା Mother earth ଭାବେ ଅଭିହିତ କରାଯାଇଛି। 

ପ୍ରାଚୀନ ଇଜିପ୍ଟରେ ପୃଥିଵୀକୁ Geb ତଥା ଆକାଶକୁ Nut ରୂପେ କଳ୍ପନା କରାଯାଇଥିଲା । ଇଜିପ୍ଟର ଲୋକେ ପୃଥିଵୀକୁ ଦେଵ ଓ ଆକାଶକୁ ଦେଵୀ କଳ୍ପନା କରିଥିଲେ । ଏ ଅଞ୍ଚଳରେ ଜଳାଭାଵ ଉତ୍କଟ ଥିଲା ଏଵଂ ଆକାଶରୁ ଵର୍ଷା ହେଵା ଫଳରେ ସେମାନଙ୍କର ଜୀଵନଧାରଣ ସମ୍ଭଵ ହୋଇପାରୁଥିଲା ବୋଲି ସେମାନେ ଭୂମିକୁ ପୁରୁଷ ତଥା ଆକାଶକୁ ସ୍ତ୍ରୀ କଳ୍ପନା କରିଥିଲେ । 

ଇଜିପ୍ଟର ପ୍ରାଚୀନ ସଭ୍ୟତାକୁ ଛାଡ଼ି ଦେଲେ ପ୍ରାଚୀନ ଆମେରିକୀୟ ମାୟା- ଇନକା- ଆଜଟେକ୍ ସଭ୍ୟତା , ଅଧିକାଂଶ ଆଫ୍ରିକୀୟ ଜନଜାତୀୟ ସଭ୍ୟତା,ପ୍ରାଚୀନ ଗ୍ରୀକ୍-ରୋମାନ୍ ସଭ୍ୟତା, ପ୍ରାଚୀନ ଜର୍ମାନ୍-ନୋର୍ସ୍ ସଭ୍ୟତା,ପ୍ରାଚୀନ ଭାରତୀୟ ସଭ୍ୟତା ତଥା ପ୍ରାଚୀନ ଚୀନ ଦେଶୀୟ ସଭ୍ୟତାରେ ପୃଥିଵୀ ଵା ଭୂମିକୁ ଦେଵୀ ତଥା ମାତା ରୂପରେ କଳ୍ପନା କରାଯାଇଥିଲା । 


ପ୍ରାଚୀନ ଆମେରିକୀୟ ଲୋହିତ ଜନଜାତି Aztec ମାନେ ପୃଥିଵୀକୁ Tonantzin କହୁଥିଲେ ଯାହାର ଆକ୍ଷରିକ ଅର୍ଥ "ଆମ ମାଆ” ସେହିପରି Inca ଜାତୀୟ ଲୋକେ ପୃଥିଵୀକୁ Pachamama(ମାତା ପୃଥିଵୀ) କହୁଥିଲେ । ଚୀନ ଦେଶରେ ପୃଥିଵୀଙ୍କୁ Hou Tu ଓ Di Mu ନାମରେ ଦେଵୀ ରୂପରେ କଳ୍ପନା କରି ପୂଜା କରାଯାଉଥିଲା । ଭୀଏତନାମୀ ଲୋକେ ପୃଥିଵୀକୁ ଦେଵୀ Mẫu Địa ନାମରେ ଆରାଧନା କରୁଥିଲେ । ଆଫ୍ରିକାର ଘାନା ଦେଶର Bono ଜନଜାତିର ଲୋକେ ପୃଥିଵୀକୁ Asase Ya , Asase Yaa, Asaase Yaa , Asaase Afu ଓ 
Aberewaa ଆଦି ନାମରେ ଦେଵୀ ଭାବେ ପୂଜା କରୁଥିଲେ । Basque ଲୋକେ ସ୍ପେନ ଓ ଫ୍ରାନ୍ସ ଦେଶରେ ଵସଵାସ କରନ୍ତି । ସେମାନେ ପୂର୍ଵେ ପୃଥିଵୀକୁ Amalur,Ama Lur or Ama Lurra ଦେଵୀ ଭାବେ ପୂଜା କରୁଥିଲେ । Basque ଲୋକଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଲୋକଵିଶ୍ଵାସ ପ୍ରଚଳିତ ଯେ ପୃଥିଵୀମାତା Amalur ଉଭୟ Ekhi(ସୂର୍ଯ୍ୟ) ଓ Ilazki(ଚନ୍ଦ୍ର) ଙ୍କ ଜନ୍ମଦାତ୍ରୀ । ଆଜି ବି Amalur ଦେଵୀଙ୍କୁ Basqueମାନେ ମାତୃଦିଵସ ଉପଲକ୍ଷେ ମନେ ପକାଇଥାନ୍ତି । ଗ୍ରୀକ୍‌ମାନେ ପୃଥିଵୀକୁ Gaia ଦେଵୀ ଭାବରେ ପୂଜା କରୁଥିଲେ ସେହିପରି ରୋମାନମାନେ ପୃଥିଵୀକୁ ଦେଵୀ Terra ଆଖ୍ୟା ଦେଇଥିଲେ । ସେଇଥିପାଇଁ ଆଜି ବି କେତେକ science fiction ଚଳଚ୍ଚିତ୍ରରେ ପୃଥିଵୀକୁ Terra ଅଭିହିତ କରାଯାଏ । ନୋର୍ସମାନେ ପୃଥିଵୀକୁ Jörð (Jord) ଦେଵୀ ରୂପରେ କଳ୍ପନା କରି ପୂଜୁଥିଲେ । ସେହିପରି ମଙ୍ଗୋଲୀୟ ଓ ତୁର୍କ ଦେଶର ଲୋକେ ପୃଥିଵୀକୁ ଦେଵୀ Umay (Eje), ଲିଥୁଆନିଆର ଲୋକେ ଦେଵୀ Žemyna,Māoriମାନେ ଦେଵୀ - Papatūānuku,Latvian ଲୋକେ ଦେଵୀ Zemes māte ଓ Māra 
 ଏଵଂ ଆରବ ଦେଶରେ ପ୍ରାକ୍ ଆରବୀୟ ଦେଵୀ alllat ରୂପେ ପୂଜାର୍ଚ୍ଚନା କରୁଥିଲେ । ଭାରତ ଵର୍ଷରେ ପୃଥିଵୀମାତାଙ୍କୁ ମହୀମାତା,ଭୂଦେଵୀ,ବସୁମତୀ, ଶକ୍ତି,ପ୍ରକୃତି, ଗାୟତ୍ରୀ ତଥା ଗୋମାତା ରୂପରେ ଜଣେ ଦେଵୀ ଭାବେ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ପନ୍ଥରେ କଳ୍ପନା କରାଯାଇଛି । ଗୋଣ୍ଡୀମାନେ ଭୀମାଲଙ୍କୁ ପୃଥିଵୀ ଧାରଣକାରୀ ଦେଵ ତଥା ପୃଥିଵୀମାତାଙ୍କୁ ଭୂମ ଵା ଭୂମା ଅଭିହିତ କରିଅଛନ୍ତି । ଓଡ଼ିଶାର ଜନଜାତୀୟ ଅଞ୍ଚଳରେ ପୃଥିଵୀମାତା ଧରଣୀପେନୁ ଭାବେ ପୂଜା ପାଆନ୍ତି । 



ଅତଏଵ ଓଡ଼ିଶାର ଲୋକେ ପୃଥିଵୀକୁ ମାତା କଳ୍ପନା କରି ରଜୋତ୍ସଵ ପାଳନ କରିଵା କୌଣସି ଦିଗରୁ ଅଯୁକ୍ତିଯୁକ୍ତ ଅଵୈଜ୍ଞାନିକ ନୁହେଁ । 

ଯେହେତୁ ପୃଥିଵୀର ଅଧିକାଂଶ ଭୂଭାଗରେ ପୃଥିଵୀମାତା ନାରୀ ରୂପରେ କଳ୍ପିତା ଏଵଂ ଏ ଚରାଚର ପୃଥିଵୀରେ ତାଙ୍କର କୀଟଠାରୁ ମାନଵ ଯାଏଁ ଶୈଵାଳଠାରୁ ଦ୍ରୁମଯାଏଁ ଅସଂଖ୍ୟ ସନ୍ତାନ ସନ୍ତତି ତେଣୁ ସେ ପୁତ୍ରଵତୀ ମାତା ରଜୋଵତୀ ନହେଲେ ଏତେ ସନ୍ତାନ ଜାତ ହେବେ କି ?

ଏହି ଵିଚାରକୁ ଗ୍ରହଣ କରି ଓଡ଼ିଶାର ଲୋକେ ରଜପର୍ଵର କଳ୍ପନା କରିଅଛନ୍ତି । 

ତେବେ କେଵଳ ଓଡ଼ିଶାରେ ନୁହେଁ ଦକ୍ଷିଣ ଭାରତର ତାମିଲନାଡୁ, କର୍ଣାଟକ ତଥା କେରଳର ମଧ୍ୟ ଭାଗରେ ଵସଵାସ କରୁଥିଵା ତୁଲୁ ଭାଷୀ ଲୋକେ ମଧ୍ୟ ପୃଥିଵୀମାତା ତିନି ଦିନ ଧରି ରଜସ୍ଵଳା ହେଵାର ଵିଶ୍ଵାସ କରନ୍ତି ଏଵଂ ଫେବୃଆରୀ ୧୦ରୁ ଫେବୃଆରୀ ୧୪ ମଧ୍ୟରେ ଧରଣୀମାତାଙ୍କୁ ଆରାଧନା କରିଵା ହେତୁକ ಕೆಡ್ಡಸ(keḍḍasa) ଵା Keddaso ନାମରେ ଏକ ତ୍ରିଦିଵସୀୟ ପର୍ଵ ପାଳିଥାଆନ୍ତି । 

 ନାରୀମାନଙ୍କର ରଜଃସ୍ରାଵ ତିନିଦିନ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ହୁଏ ଓ ଚତୁର୍ଥଦିନ ରଜୋନିଵୃତ୍ତି ହୋଇଥାଏ । ଚତୁର୍ଥ ଦିଵସରେ ଋତୁ ସ୍ନାନାନନ୍ତର ପ୍ରଥମେ ପତିଙ୍କ ମୁଖ ଅଵଲୋକନ କରିଵା ଉଚିତ୍ କାରଣ ଋତୁସ୍ନାନର ଅଵ୍ୟଵହିତପରେ ଯେଉଁ ରୂପ ଦର୍ଶନ କରାଯାଏ ତଦନୁରୂପ ସନ୍ତାନ ଗର୍ଭରେ ଜନ୍ମେ ବୋଲି ଭାରତଵର୍ଷରେ ଲୋକଵିଶ୍ଵାସ ପ୍ରଚଳିତ। ଋତୁସ୍ରାଵ ହେଵା ପ୍ରକ୍ରିୟା ପ୍ରାକୃତିକ ଏଵଂ ଏଥିରେ ଲଜ୍ଜାବୋଧର କୌଣସି ସ୍ଥାନ ନାହିଁ । ପ୍ରକୃତି ଓ ପ୍ରକୃତିର ସମସ୍ତ ପ୍ରତିରୂପ ମଧ୍ୟରେ ଏହି ପ୍ରକ୍ରିୟା ସମଦୃଶ୍ଯ ହୁଏ ‌। 
 
ଭାରତୀୟ ଆଧ୍ୟାତ୍ମ ଶାସ୍ତ୍ରରେ ନାରୀକୁ ପ୍ରକୃତିଠାରୁ ଜାତ ଉଲ୍ଲେଖ କରାଯାଇଛି । ପୃଥିଵୀର ଜୀଵନୀଶକ୍ତି ହେଉଛି ପ୍ରକୃତି ।ଏହି ପ୍ରକୃତି ପ୍ରତ୍ୟେକ ଜୀଵିତ ଵସ୍ତୁ ମଧ୍ୟରେ ରହିଛି । ପ୍ରକୃତିର ଉପସ୍ଥିତି ଵିନା କୌଣସି ଗ୍ରହରେ ଜୀଵନ ଜାତ ହେଵା ଅସମ୍ଭଵ । ଏହି ପ୍ରକୃତିକୁ ଵୈଜ୍ଞାନିକ ଦୃଷ୍ଟିକୋଣରୁ ମଧ୍ୟ ଵିଚାର କରାଯାଇପାରେ । ମଙ୍ଗଳଗ୍ରହରେ Geographical ସକ୍ରିୟତା ନଥିଵାରୁ ସେଠାରେ Biographical ସକ୍ରିୟତା ସମ୍ଭଵ ହୋଇପାରିନାହିଁ । ଏ ଉଭୟ ପ୍ରକାରର ସକ୍ରିୟତାକୁ ହିଁ ସାମୁହିକ ଭାଵରେ ‘ପ୍ରକୃତି’ କୁହାଯାଇଛି । କୌଣସି ଗ୍ରହରେ ଜୀଵ ସୃଷ୍ଟି ପାଇଁ ଏ ଉଭୟ ତତ୍ତ୍ଵ ନିତାନ୍ତ ଆଵଶ୍ୟକ ‌। 


ତେଣୁ ଯେମିତି ନାରୀ ତିନିଦିନ ଋତୁମତୀ ହୋଇଥାଏ ଠିକ୍ ସେହିପରି ପୃଥିଵୀମାତା ଵା ପ୍ରକୃତି ତିନିଦିନ କାଳ ଋତୁମତୀ ହେଵା କଳ୍ପନା କରାଯାଇଛି । 

ତାହେଲେ ରଜପର୍ଵର ନିର୍ଦ୍ଧିଷ୍ଟ ତିନିଦିନ କେଉଁ ଆଧାରରେ ନିର୍ଣ୍ଣୟ କରାଗଲା ? 
 
ଭାରତଵର୍ଷରେ ଵର୍ଷାକାଳକୁ ଚର୍ତୁମାସ୍ୟା କୁହାଯାଏ ଯାହା ଆଷାଢ଼ ମାସରୁ ଆରମ୍ଭ ହୋଇ ଆଶ୍ଵିନ ମାସ ଯାଏଁ ଚାରିମାସ ରହିଥାଏ । ଆଷାଢ଼ ମାସର ଠିକ୍ ଏକଦିନ ପୂର୍ଵରୁ ରଜପର୍ଵର ପ୍ରଥମ ଦିନ ପହିଲି ରଜ ପାଳନ ହୋଇଥାଏ । ମଧ୍ୟମ ଦିଵସ ହେଉଛି ରଜ ସଂକ୍ରାନ୍ତି ଏହିଦିନକୁ ମିଥୁନ ସଂକ୍ରାନ୍ତି ମଧ୍ୟ କୁହାଯାଏ । 

ଏହି ଦିଵସତ୍ରୟରେ ଭାରତଵର୍ଷର କଳିଙ୍ଗ ଦେଶରେ ହଳ, ପୃଥିଵୀଖନନ, ଵୀଜବପନାଦି କୃଷିକର୍ମ ନିଷିଦ୍ଧ ହୋଇଥାଏ । ଵୃଷମାସର ଶେଷଦିନକୁ 'ପହିଲିରଜ' ଓ ମିଥୁନ ମାସର ସଂକ୍ରାନ୍ତି ଦିନକୁ ଭୂଇଁନଅଣ ଓ ମିଥୁନ ମାସର ଦ୍ବିତୀୟ ଦିନକୁ 'ଠାକୁରାଣୀ ଗାଧୁଆ' ବୋଲାଯାଏ। ପୃଥିଵୀ ରଜସ୍ବଳା ହେଵା ପରେ ମିଥୁନ ଦ୍ବିତୀୟ ଦିନ ଶୁଦ୍ଧି ସ୍ନାନ କରିଵାର ଶାସ୍ତ୍ରରେ ଲେଖାଅଛି। ଆମ ଦେଶରେ ହିନ୍ଦୁ ସ୍ତ୍ରୀମାନେ ପୃଥିଵୀମାତା ଆରାମ କରନ୍ତି ବୋଲି ସେମାନେ ନିଜେ ମଧ୍ୟ ତାଙ୍କ ପ୍ରକୃତି ଶକ୍ତିର ଅଂଶ ହୋଇଥିଵାରୁ ସମସ୍ତ ନାରୀଜାତିର ସମ୍ମାନାର୍ଥେ ଏ ତିନିଦିନ ରାନ୍ଧନ୍ତି ନାହିଁ ଏଵଂ ଭୂମି ଉପରେ ଖାଲି ଗୋଡ଼ରେ ଚାଲନ୍ତି ନାହିଁ ତଥା ଦୋଳି ଖେଳି ଉତ୍ସଵରୂପେ ଏହି ତିନିଦିନକୁ ପଳିଥାଆନ୍ତି।

ପୁନଶ୍ଚ ଅଧୁନା ସମାଜ ମଧ୍ୟରେ କେହି କେହି ରଜପର୍ଵରେ ଥିଵା ରଜ ଶବ୍ଦକୁ ଧରି ଯୁକ୍ତି ବାଢ଼ନ୍ତି ଯେ ଏ ପର୍ଵର ଏଭଳି ନାମକରଣ ଅଵୈଜ୍ଞାନିକ ମାତ୍ର ସେମାନେ ରଜ ଶବ୍ଦର ସୂକ୍ଷ୍ମ ଶବ୍ଦାନୁଶୀଳନ କରିନଥିଵାରୁ ଏଭଳି ମନ୍ତଵ୍ୟ ଦେଇ ପରୋକ୍ଷରେ ନିଜର ଅଜ୍ଞତା ତଥା ହୀନମାସିକତାର ହିଁ ପରିଚୟ ଦେଇଥାନ୍ତି ‌ । 

ତେବେ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କର ଆକ୍ଷେପର ଶିକାର ହୋଇ ଉପକୂଳ ଓଡ଼ିଶାର କେତେକ ଲୋକ ଆଜିକାଲି ରଜ ଶବ୍ଦର ଭାଵନାତ୍ମକ ଵ୍ଯାଖ୍ଯା କରିଵାକୁ ଯାଇ ମତ ଦେଉଛନ୍ତି...

ର+ଜ=ରଜ
‘ର’ ର ଅର୍ଥ ସଂସାର, 
ଜ’ ର ଅର୍ଥ ଯୋଚିଵା

କିନ୍ତୁ ଏଭଳି ଶହ ଶହ ଵ୍ଯାଖ୍ଯା କରାଯାଇପାରେ
ଯଥା—
‘ର’ ର ଅର୍ଥ ରଚନା
‘ଜ’ ର ଅର୍ଥ ଜଳ

ଶବ୍ଦର ଏଭଳି ଵ୍ଯାଖ୍ଯା ଯେତେ ମନୋଜ୍ଞ, ଚିତ୍ତାକର୍ଷକ ଲାଗୁଥିଲେ ହେଁ ନିରୁକ୍ତି ଵ୍ଯାଖ୍ଯା ପରି ବୈଜ୍ଞାନିକ ଓ ପ୍ରାମାଣିକ ନୁହେଁ । 'ର' ଆଉ 'ଜ' ମିଶି ରଜ ଶବ୍ଦ ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଛି ବୋଲି ମତ ଦେଵା ଶବ୍ଦତତ୍ତ୍ଵ ଦୃଷ୍ଟିରୁ ଅଵୈଜ୍ଞାନିକ ଓ ଭାରତୀୟ ନିରୁକ୍ତି ତତ୍ତ୍ଵର ଵିପରୀତ ଆଚରଣ । 

ଅନେକଙ୍କ ମତରେ ଆମ ସମାଜରେ ଏହି ତିନି ଦିନ ପୃଥିଵୀ ରଜସ୍ଵଳା ହେଵାର କଳ୍ପନା କରାଯାଇଥିଲା ବୋଲି ଏହି ପର୍ଵର ନାମକରଣ ରଜ ହୋଇଅଛି ।

"ପଣ୍ଡିତ ସର୍ଵସ୍ଵ" ଗ୍ରନ୍ଥରେ ପୃଥିଵୀମାତା ରଜସ୍ବଳା ହେଵାର ପ୍ରମାଣ ଵାକ୍ଯ ଅଛି ଏଵଂ ତାହା ହେଲା

“ଵୃଷାନ୍ତେ ମିଥୁନସ୍ଯାଦୈ ତଦ୍ଦ୍ବିତୀୟ ଦିନ ତ୍ରୟଂ ।
ରଜସ୍ବଳା ସ୍ଯାତ୍ ପୃଥିଵୀ କୃଷିକର୍ମଵିଗର୍ହିତଂ ॥

ହଳାନାଂ ଵାହନଂ ଚୈଵ ଵୀଜାନାଂ ଵପନଂ ତଥା । 
ତାଵଦେଵ ନ କୁର୍ଵୀତ ଯାଵତ୍ ପୃଥ୍ବୀ ରଜସ୍ବଳା ॥

ପୃଥ୍ବୀ ରଜସ୍ବଳାଯାଵତ୍ ଖନନଂ ଛେଦନଂ ତ୍ଯଜେତ୍ ।
ଅନ୍ଯ କର୍ମାଣି କୁର୍ଵାତ ପୈତ୍ରଂ ଦୈଵଂ ନମାନୁଷଂ ॥”

କିନ୍ତୁ ରଜ ଶବ୍ଦର ଅର୍ଥ କେଵଳ ରଜସ୍ଵଳା ନୁହେଁ ଵରଂ ଏହାର ବହୁ ଵିଧ ଅର୍ଥ ରହିଛି ।

ତିନିଗୋଟି ପ୍ରକୃତି ଵା ଗୁଣ ରହିଛି ସେହି ତାହା ହେଲା ସତ୍ତ୍ଵ,ରଜ,ତମ ଏଵଂ ତନ୍ମଧ୍ୟରେ ‘ରଜ’ ଗୁଣ ସୃଷ୍ଟିତତ୍ତ୍ଵର ଧ୍ଯୋତକ । 

‘ରଜ’ ତତ୍ତ୍ଵ ଯୋଗୁଁ ଜୀଵ ସୃଷ୍ଟି ସମ୍ଭଵ ହୁଏ । ଵର୍ଷାଋତୁ ଆଗମନ ସହ ପୃଥିଵୀରେ ଅନେକ କୀଟ ପତଙ୍ଗ ଓ କ୍ଷୁଦ୍ର ଵିଶାଳ ପାଦପ ଜାତ ହୋଇଥାନ୍ତି । ରଜ ପର୍ଵ ସମୟରେ ଓଡ଼ିଶାରେ ଵର୍ଷାରମ୍ଭ ଘଟେ ଏଵଂ କଳିଙ୍ଗ ଦେଶରେ ନଵ ପାଦପ ଓ କୀଟପତଙ୍ଗାଦି ଜାତ ହୋଇଥାନ୍ତି । ଏ କଥା ସମସ୍ତେ ମାନିଵେ ଯେ ପୃଥିଵୀର ଅନ୍ଯତମ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ରାଷ୍ଟ୍ର ଭାରତଵର୍ଷର ଅଧିକାଂଶଭାଗରେ ହେଉଥିଵା ଵର୍ଷା ହିମାଳୟ ପରି ଵିଶାଳ ପର୍ଵତମାଳା ଯୋଗୁଁ ମୌସୁମୀ ଵାୟୁ ପ୍ରଭାଵରୁ ହୋଇଥାଏ । 
ଭାରତଵର୍ଷରେ ମୌସୁମୀର ଆଗମନ ହୁଏ ଜୁନ୍ ମାସର ୫ରୁ ୨୦ ଦିନାଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଆଉ ରଜପର୍ଵ ବି ପାଳିତ ହୋଇଥାଏ ଏହି ଜୁନ୍ ମାସର ୧୩ରୁ ୧୬ ଦିନାଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ । ତେଣୁ ଭାରତୀୟ ଜଳଵାୟୁ ଵିଶେଷତଃ କଳିଙ୍ଗ ଦେଶର ଜଳଵାୟୁ ଆଧାରରେ ଭାରତରେ ରଜପର୍ଵର କଳ୍ପନା କରାଯାଇଛି ଫଳତଃ ଏ ପର୍ଵ ସମୟରେ ପୃଥିଵୀରେ ଵିଶେଷତଃ କଳିଙ୍ଗ ଦେଶରେ ରଜଗୁଣ ଵୃଦ୍ଧି ପାଉଥିଵାରୁ ଏହି ପର୍ଵର ନାମ ରଜପର୍ଵ ହୋଇଅଛି । 

ରଜ ଶବ୍ଦର ଅନ୍ୟ ଏକ ଅର୍ଥ "ପୁଷ୍ପ ପରାଗ" ଅଟେ । ରଜ ଶବ୍ଦକୁ ସଂସ୍କୃତ ଭାଗଵତରେ ପରାଗ ଅର୍ଥରେ ପ୍ରୟୋଗ କରାଯାଇଛି...
  
“ପଦ୍ମକୋଶରଜୋ ଦିକ୍ଷୁ ଵିକ୍ଷିପତ୍ପଵନୋତ୍ସଵମ୍ ॥ ”
(ଭାଗଵତ । ୪ । ୨୪ । ୨୨ ।) 

ରଜ ପର୍ଵ ସମୟରେ ଓ ତତ୍ପରେ ଅନେକ ଵୃକ୍ଷରେ ପୁଷ୍ପ ଫୁଟେ ଏଵଂ ତହିଁରେ ମହୁମାଛି ତଥା ପ୍ରଜାପତିଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ପରାଗ ସଙ୍ଗମ ଯୋଗୁଁ ସେ ଫୁଲ କ୍ରମଶଃ ଫଳ ଓ ଵୀଜରେ ପରିଣତ ହୋଇଥାଏ । ଏ ଦୃଷ୍ଟିରୁ ମଧ୍ୟ ଏହି ପର୍ଵରୁ ରଜପର୍ଵ କୁହାଯିଵା ସମୀଚିନ ହୃଦବୋଧ ହେଉଅଛି । 

ରଜ ଶବ୍ଦର ଅନ୍ୟ ଏକ ଅର୍ଥ ଆକାଶ ତଥା ପାଣି ଵା ଜଳ । ଋକଵେଦରେ ଜଳ ଅର୍ଥରେ ରଜ ଶବ୍ଦର ଵ୍ୟଵହାର ରହିଛି...

 “ଵିୟତ୍ତିରୋଧରୁଣମଚ୍ଯୁତଂ ରଜୋତିଷ୍ଠିପୋ ଦିଵ ଆତାସୁ ବର୍ହଣା । ”
(ଋଗ୍ଵେଦେ । ୧ । ୫୬ । ୫ ।)

ଆମେ ସମସ୍ତେ ଜାଣନ୍ତି ଯେ ରଜପର୍ଵ ସମୟରେ କଳିଙ୍ଗ ଦେଶରେ ମୌସୁମୀ ଆଗମନ ଯୋଗୁଁ ଵର୍ଷା ହୋଇଥାଏ । ଏହି ସମୟରେ ଵର୍ଷାଜଳ ପ୍ରାପ୍ତ ହେଉଥିଵାରୁ ଏ ପର୍ଵକୁ ରଜପର୍ଵ କୁହାଯିଵା ମଧ୍ୟ ଯୁକ୍ତିଯୁକ୍ତ ଅଟେ । 

ରଜ ଶବ୍ଦର ଆଉ ଏକ ଅର୍ଥ ରେଣୁ ଵା ଧୂଳି । ଏହି ଅର୍ଥରେ ଚରଣରଜ ଭଳି ଶବ୍ଦ ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଅଛି ପୁନଶ୍ଚ ଶାସ୍ତ୍ରରେ ମଧ୍ୟ ରଜ ଶବ୍ଦ ରେଣୁ ଅର୍ଥରେ ଵ୍ୟଵହୃତ ।‌

“ପାଦାହତଂ ଯଦୁତ୍ଥାଯ ମୂର୍ଦ୍ଧାନମଧିରୋହତି ।
ସ୍ଵସ୍ଥାଦେଵାପମାନେଽପି ଦେହିନସ୍ତଦ୍ବସଂ ରଜଃ ॥ ”
(ମାଘେ । ୨ । ୪୬ ।)

ସାଧାରଣତଃ ରଜପର୍ଵ ସମୟରେ ଵର୍ଷା ହେଵାରୁ ପୂର୍ଵେ ଗ୍ରୀଷ୍ମଋତୁରେ ଆକାଶରେ ଉଡ଼ିବୁଲୁଥିଵା ଧୂଳିକଣା ଵର୍ଷାଜଳ ସହିତ ମିଶି ତଳକୁ ଚାଲି ଆସେ । ଫଳରେ ଆକାଶ ନିର୍ମଳ ତଥା ଵାୟୁ ସ୍ଵଚ୍ଛ ହୋଇଯାଏ । ଏଭଳି ସମୟରେ ରଜ ପର୍ଵ ପାଳିତ ହୋଇଥାଏ । 

ରଜ ଶବ୍ଦର ଅନ୍ୟ ଏକ ଅର୍ଥ ହେଲା ଭୁଵନ ଵା ପୃଥିଵୀମାତା । ଭୁଵନ ଶବ୍ଦର ଏକ ଅର୍ଥ ଚଉଦ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ,ଆନ ଏକ ଅର୍ଥ ଜଳ ମଧ୍ୟ ଅଟଇ । ଗୃହ ତଥା ଜୀଵକୁ ମଧ୍ୟ ଭୁଵନ କୁହାଯାଏ । ସ୍ଵୟଂ ଧରଣୀମାତାଙ୍କୁ ଆରାଧନା କରିଵାର ପର୍ଵ ହେଉଛି ରଜପର୍ଵ ଏଵଂ ଯେହେତୁ ତାଙ୍କର ଏକ ନାମ "ରଜ" ତେଣୁ ସେହି ନାମ ଆଧାରରେ ଏହି ପର୍ଵର ରଜ ନାମକରଣ କରାଯାଇଛି। 

ହଳ କରାହୋଇଥିଵା କ୍ଷେତକୁ ରଜ କୁହାଯାଏ ବୋଲି ପୂର୍ଣ୍ଣଚନ୍ଦ୍ର ଭାଷାକୋଷରେ ଉଲ୍ଲେଖ ଅଛି । ପ୍ରକୃତରେ ଆଗକାଳରେ ରଜ ପୂର୍ଵରୁ ବିଲରେ ହଳ କରି କୃଷକ ଵର୍ଷାକୁ ଅନାଇ ରହୁଥିଲା ଏଵଂ ଵର୍ଷା ଆଗମନ ପରେ କୃଷିକ୍ଷେତ୍ରରେ ଲାଗିପଡୁ଼ଥିଲା । ରଜ ପର୍ଵ ପୂର୍ଵରୁ କୃଷିକ୍ଷେତ୍ରକୁ ହଳ କରି ସେଥିରେ ଥିଵା ମାଟିକୁ ପିଟି ଗୁଣ୍ଡ କରି ଖେତକୁ ଚାଷୋପଯୋଗୀ କରିଥାଏ କୃଷକ । ଦକ୍ଷିଣ ପଶ୍ଚିମ ଓଡ଼ିଶାର "ଢେଲାପିଟଣା ପର୍ଵ" ଏହି କୃଷି ପ୍ରକ୍ରିୟାର ଏକ ସାଂସ୍କୃତିକ ରୂପ ।
 
ସେହିପରି ରଜ ଶବ୍ଦର ଅନ୍ୟ କେତେକ ଅର୍ଥ ହେଲା "ବାଦଲ ,ପ୍ରକାଶ, ଵାଷ୍ପ,ପାଉଁଶ ଓ ରାତ୍ରୀ" । 

ରଜଶବ୍ଦର ପ୍ରୋକ୍ତ ସମସ୍ତ ଅର୍ଥଗୁଡି଼କର ଵ୍ଯଵହାରରେ କଳିଙ୍ଗ ଦେଶର ରଜପର୍ଵ ସମୟର ଚିତ୍ର ଆଙ୍କାଯାଇପାରେ...

ଯଥା—
“ଵର୍ଷାଋତୁର ଆଗମନରେ 
ଆକାଶରେ ବାଦଲମାନେ ଜଳ ଵର୍ଷା କରୁଅଛନ୍ତି । 

ଵର୍ଷାକାଳ ଆସିଵା ଦେଖି ଚାଷୀମାନେ ବିଲରେ ହଳ କରୁଅଛନ୍ତି । 

ଵର୍ଷାଋତୁର ଆଗମନରେ ବୃକ୍ଷରେ ନଵ ପୁଷ୍ପ ପ୍ରଷ୍ଫୁଟିତ ହୋଇ ତାହାର ପରାଗ ଓ ଵାସ ଚାରିଆଡ଼େ ଖେଳିଯାଇଛି ।

ଗ୍ରୀଷ୍ମକାଳୀନ "ଧୂଳି ଉଡ଼ିଵା ପ୍ରକ୍ରିୟା" ଵର୍ଷା ହେଵା ଯୋଗୁଁ ବନ୍ଦ ହୋଇଯାଇଛି ଫଳରେ ଚାରିଆଡ଼େ ସ୍ଵଚ୍ଛ ନିର୍ମଳ ପରିଵେଶ ଦୃଷ୍ଟିଗୋଚର ହେଉଅଛି ।



 ଏଭଳି ସୁନ୍ଦର ପରିଵେଶରେ ରଜପର୍ଵର ଆଗମନ ହୋଇଗଲାରୁ କଳିଙ୍ଗରେ ସର୍ଵତ୍ର ସଜବାଜ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଯାଇଛି,ଏଠାକାର ଭୁଵନମାନ ଚଳଚଞ୍ଚଳ ଵ୍ଯସ୍ତଵହୁଳ ହୋଇଉଠିଛି ।”

ପୁଣି ରଜ ଶବ୍ଦର ସୂକ୍ଷ୍ମ ନିରୁକ୍ତିତତ୍ତ୍ଵ ଆଧାରରେ ମଧ୍ୟ ଏହାର ଵ୍ୟାଖ୍ୟା କରାଯାଇପାରେ । 'ରଜ' ଶବ୍ଦକୁ ସଂସ୍କୃତ ଧାତୁଶବ୍ଦ ‘ରନ୍ଜ ଵା ରଞ୍ଜ୍’ ଧାତୁରୁ ନିଷ୍ପନ୍ନ କରଯାଇଛି । 

ଏ ଧାତୁଶବ୍ଦରୁ ନିମ୍ନଲିଖିତ ଅର୍ଥରେ ରକ୍ତ,ରଙ୍ଗ ଆଦି ଶହ ଶହ ଶବ୍ଦ ନିଷ୍ପନ୍ନ ହୋଇଅଛି

•ରଙ୍ଗକରିଵା; ରଙ୍ଗାଇଵା
•ଆସକ୍ତ ହେଵା; ଅନୁରକ୍ତ ହେଵା
•ରଞ୍ଜିତ ହେଵା; ରଙ୍ଗାଯିଵା
•ନାଲି ପଡ଼ିଵା
•ପ୍ରଣୟାସକ୍ତ ହେଵା
•ଆନନ୍ଦିତ ହେଵା
•ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ହେଵା

ଆମ ପ୍ରାକୃତିକ ପର୍ଵ ‘ରଜ’ ସମୟରେ ବି
ପୃଥିବୀ ସବୁଜ ରଙ୍ଗରେ ରଙ୍ଗେଇଯାଏ, ଵର୍ଷା କାଳ ଆଗମନ ଯୋଗୁଁ ରଜଗୁଣରେ ବୃଦ୍ଧି ହେତୁ
ଚାରିଆଡ଼େ ସର୍ଵପ୍ରାଣିଙ୍କ ମନରେ ଅନୁରକ୍ତି,କାମନା ବୃଦ୍ଧି ପାଏ,ଜଗତଯାକରେ ସୁଖ ସନ୍ତୋଷ ଓ ଆନନ୍ଦମୟ ପରିଵେଶର ଆଗମନ ହୁଏ ।


ଏହା ହେଉଛି ରଜ ଶବ୍ଦ ଓ ରଜପର୍ଵ ମଧ୍ଯରେ ଥିଵା ପ୍ରାକୃତିକ ଗୂଢା଼ର୍ଥ ଯାହା ଏ ପର୍ଵର ମହାନତା ପ୍ରକଟ କରିଥାଏ । 

ତେଣୁ ଯଦି କେହି ରଜପର୍ଵକୁ ନେଇ ଓଡ଼ିଶାଵାସୀଙ୍କୁ ଵ୍ୟଙ୍ଗ୍ୟ କରୁଅଛି ତାହା ତାହାର ଅଜ୍ଞାନତା ଛଡ଼ା ଆଉ କ'ଣ ହୋଇପାରେ । 

ଯିଏ ରଜ ଶବ୍ଦର ନିରୁକ୍ତି ଜାଣିନାହିଁ,ରଜ ପର୍ଵର ତାତ୍ତ୍ଵିକ ଵୈଜ୍ଞାନିକ ଦିଗ ହୃଦୟଙ୍ଗମ କରିନାହିଁ କି ନାରୀଜାତି ତଥା ପ୍ରକୃତିମାତା ଵା ମାଟିମାଆର ସମ୍ମାନ କରିଵା ଶିଖିନାହିଁ କେଵଳ ସେହି ଅମାନଵୀୟ ଵ୍ୟକ୍ତି ହିଁ ରଜ ପର୍ଵକୁ ହୀନ ଦୃଷ୍ଟିରେ ଦେଖି ଓଡି଼ଶାଵାସୀଙ୍କୁ ଟାପରା କରିପାରେ । ନାରୀଜାତିକୁ ସମ୍ମାନ ଦେଇ ଜାଣିଥିଵା ପ୍ରତ୍ୟେକ ମାନଵ ରଜପର୍ଵ ଭଳି ଏକ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଵୈଜ୍ଞାନିକ ପର୍ଵର ମହତ୍ତ୍ଵ ନିଶ୍ଚିତ ଉପଲଵ୍ଧି କରିପାରେ । 

••••••••••••••••••••••

Tuesday, June 14, 2022

“ରଜ ପର୍ଵ ସହିତ ସାମଞ୍ଜସ୍ୟ ଥିଵା କିଛି ଭାରତୀୟ ପର୍ଵ”



ଓଡ଼ିଶାର ଵିଭିନ୍ନ ଜନଜାତିର ଲୋକ ପ୍ରତିଵର୍ଷ ୧୩ ଜୁନରୁ ୧୬ ଜୁନ ମଧ୍ୟରେ ରଜୋତ୍ସଵ ପାଳିଥାଆନ୍ତି । 

ରଜ ପ୍ରକୃତି ପୂଜନର ଉତ୍ସଵ ,ସର୍ଵ ଜୀଵଙ୍କର ମାତା ଧରଣୀମାତାଙ୍କୁ ଆରାଧନାର ପର୍ଵ ହେଉଛି ରଜପର୍ଵ । 

ଭାରତ କ'ଣ ସାରା ପୃଥିଵୀରେ ଏଭଳି ପର୍ଵ ପାଳନ ଵିରଳ । ତେବେ ଭାରତରେ ଆଉ ଏକ ଅଞ୍ଚଳରେ ମଧ୍ୟ ଏହି ଧରଣର ଉତ୍ସଵ ଵର୍ଷର ଭିନ୍ନ ସମୟରେ ପାଳିତ ହୋଇଥାଏ । 

ଦକ୍ଷିଣ ଭାରତର ତାମିଲନାଡୁ, କର୍ଣାଟକ ତଥା କେରଳର ମଧ୍ୟ ଭାଗରେ ତୁଲୁ ଭାଷୀ ଲୋକେ ଵସଵାସ କରନ୍ତି । ଏହି ଅଞ୍ଚଳକୁ ତୁଲୁନାଡ଼ୁ କୁହାଯାଏ । 

ଏହି ତୁଲୁଭାଷୀମାନେ ಕೆಡ್ಡಸ(keḍḍasa) ଵା Keddaso ନାମରେ ଏକ ତ୍ରିଦଵସୀୟ ପର୍ଵ ପାଳିଥାଆନ୍ତି । 

ତୁଲୁନାଡ଼ୁ ଅଞ୍ଚଳରେ ಕೆಡ್ಡಸ(keḍḍasa) ପର୍ଵ ପ୍ରତିଵର୍ଷ ୧୦ ଫେବୃଆରୀରୁ ୧୪ ଫେବୃଆରୀ ମଧ୍ୟରେ ପାଳିତ ହୋଇଥାଏ । 

ଓଡ଼ିଶାର ରଜପର୍ଵ ସହିତ ଏହି ପର୍ଵର ଅନେକ ସମାନତା ରହିଛି । ଯଥା—


🌸ಕೆಡ್ಡಸ(keḍḍasa) ଓ ରଜୋତ୍ସଵ
ଉଭୟ ପର୍ଵ ତିନିଦିନ ଧରି ପାଳିତ ହୋଇଥାଏ

🌸ଉଭୟ ପର୍ଵରେ ଚତୁର୍ଥ ଦିନ ଵସୁମତୀ ସ୍ନାନର ପରମ୍ପରା ପ୍ରଚଳିତ

🌸ଉଭୟ ପର୍ଵ କୃଷିଭିତ୍ତିକ ପର୍ଵ ଏଵଂ ಕೆಡ್ಡಸ(keḍḍasa) ତଥା ରଜୋତ୍ସଵ ପାଳିତ ହେଉଥିଵା ତିନି ଦିନ କୃଷକମାନେ କୃଷିକାର୍ଯ୍ୟ ତଥା ଭୂମି ଖନନ କରନ୍ତି ନାହିଁ 

🌸ଉଭୟ ପର୍ଵରେ ତିନିଦିଵସର ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ନାମକରଣ ହୋଇଛି । ତ୍ରୀଦିଵସୀୟ ಕೆಡ್ಡಸ(keḍḍasa) ପର୍ଵର ପ୍ରଥମ ଦିନକୁ 
Keddasa , ଦ୍ଵିତୀୟ ଦିନକୁ Nadu Keddasa ଓ ଶେଷ ଦିନକୁ Kade Keddasa କୁହାଯାଉଥିଲା ବେଳେ ଓଡ଼ିଶାର ରଜୋତ୍ସଵର ପ୍ରଥମ ଦିଵସକୁ ପହିଲି ରଜ ଵା ରଜ, ଦ୍ଵିତୀୟ ଦିଵସକୁ ରଜ ସଂକ୍ରାନ୍ତି ଓ ଶେଷ ଦିଵମକୁ ଶେଷ ରଜ ଵା ରଜ ବାସୀ କୁହାଯାଇଥାଏ । 

🌸ଓଡ଼ିଶାର ରଜ ପର୍ଵ ପରି ତୁଲୁନାଡୁର ಕೆಡ್ಡಸ(keḍḍasa) ପର୍ଵ ପାଳନ ସମୟରେ କେତେକ ଗୀତ ଗାୟନ ହୋଇଥାଏ କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ଓଡ଼ିଶାର ଲୋକଙ୍କ ପରି ଦୋଳି ଖେଳୁଥିଵା ସମୟରେ ଏସବୁ ଗୀତ ଗାୟନ କରନ୍ତି ନାହିଁ 


ଓଡ଼ିଶାର ରଜ ପର୍ଵ ଓ ତୁଲୁନାଡୁର ಕೆಡ್ಡಸ(keḍḍasa) ପର୍ଵ ମଧ୍ୟରେ ସାମଞ୍ଜସ୍ୟ ଅପେକ୍ଷା ପାର୍ଥକ୍ୟ ତତୋଽଧିକ । ଯଥା—

🏵️ଉଭୟ ପର୍ଵର ରୀତିନୀତି ଓ ସମୟକାଳ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ । ରଜପର୍ଵ ଵର୍ଷା ଆଗମନ ସମୟରେ ପାଳିତ ହେଉଥିଵାଵେଳେ ಕೆಡ್ಡಸ(keḍḍasa) ପର୍ଵ ଵସନ୍ତ ଋତୁରେ ପାଳିତ ହୋଇଥାଏ । 

🏵️ରଜପର୍ଵ ମିଥୁନ ସଂକ୍ରାନ୍ତିକୁ ଆଧାର କରି ପାଳିତ ହୋଇଥାଏ କିନ୍ତୁ ಕೆಡ್ಡಸ(keḍḍasa) ପର୍ଵ କୌଣସି ସଂକ୍ରାନ୍ତି ଵା ପୂର୍ଣ୍ଣିମା ଭଳି ଵିଶିଷ୍ଟ ତିଥିରେ ପାଳିତ ହୋଇନଥାଏ । 


🏵️ରଜ ପର୍ଵରେ ଦୋଳି ଖେଳର ପ୍ରଚଳନ ଅଛି କିନ୍ତୁ ତୁଲୁନାଡୁରେ ଦୋଳି ଖେଳନ୍ତି ନାହିଁ

🏵️ସାଧଵ ଵୋହୂ ପୋକର ପୂଜା ରଜ ପର୍ଵରେ ପ୍ରଚଳିତ କିନ୍ତୁ ସେଭଳି କୌଣସି ପ୍ରଥା ତୁଲୁନାଡୁ଼ର ಕೆಡ್ಡಸ(keḍḍasa) ପର୍ଵ ସମୟରେ ପାଳିତ ହୋଇନଥାଏ

🏵️ରଜ ପର୍ଵରେ ଗ୍ରାମାଞ୍ଚଳର ମହିଳାମାନେ କଟା ବଟା ନକରିଵାର ପରମ୍ପରା ରହିଛି କିନ୍ତୁ ଏଭଳି କୌଣସି ପରମ୍ପରା ಕೆಡ್ಡಸ(keḍḍasa) ପର୍ଵରେ ଥିଵା ଜଣାଯାଏ ନାହିଁ ।

🏵️ତୁଲୁନାଡୁର ಕೆಡ್ಡಸ(keḍḍasa) ପର୍ଵରେ ପଶୁ ଶିକାର କରିଵାର ପରମ୍ପରା ରହିଛି । ସାଧାରଣତଃ ଚାଷୀମାନେ ସେମାନଙ୍କର ଫସଲ ନଷ୍ଟ କରୁଥିଵା ବନ୍ୟଜନ୍ତୁଙ୍କର ଶିକାର ଶୀତଦିନେ କରୁଥିଲେ ଯାହା ଏହି ପର୍ଵ ସହିତ ସଂଯୁକ୍ତ ହୋଇଅଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ରଜପର୍ଵ ସମୟରେ ଶିକାର କରିଵାର ପରମ୍ପରା ଦେଖାଯାଏ ନାହିଁ । 

ମୋଟ ଉପରେ କହିଵାକୁ ଗଲେ ଗୋଟିଏ ପଟେ ରଜ ଏକ ସାତ୍ଵିକ ପର୍ଵ ହୋଇଥିଲା ବେଳେ ତୁଲୁନାଡୁର ಕೆಡ್ಡಸ(keḍḍasa) ପର୍ଵ ସମୟରେ ଶିକାର ତଥା ମାଂସ ଭକ୍ଷଣ ହେଉଥିଵାରୁ ଏହା ରାଜସିକ ପର୍ଵ ପଦଵାଚ୍ୟ । ଗୋଟିଏ ପଟେ ଓଡ଼ିଆମାନେ ସାଧଵଵୋହୂ ଭଳି ନିରୀହ କ୍ଷୁଦ୍ର ଜୀଵକୁ ରଜ ସଂକ୍ରାନ୍ତି ଦିନ ପୂଜା କରୁଥିଵା ବେଳେ ତୁଲୁନାଡ଼ୁର ಕೆಡ್ಡಸ(keḍḍasa) ପର୍ଵରେ ଫସଲ ନଷ୍ଟ କରୁଥିଵା ତୃଣଭୋଜୀ ଜଙ୍ଗଲୀ ଜୀଵଙ୍କର ଶିକାର କରିଵାର ପରମ୍ପରା ପ୍ରଚଳିତ । 

ପୂର୍ଵକାଳରେ ବିହାର ,ଉତ୍ତର ପ୍ରଦେଶ ଓ ମଧ୍ୟ ପ୍ରଦେଶରେ ଶ୍ରାଵଣ ମାସରେ ଦୋଳି ଖେଳର ପରମ୍ପରା ପ୍ରଚଳିତ ଥିଲା । 

ଭାରତରେ ଆଉ ଦୁଇଟି ପରମ୍ପରା ସହିତ ଓଡ଼ିଶାର ରଜପର୍ଵର ସାମାନ୍ୟ ସାମଞ୍ଜସ୍ୟ ରହିଛି ‌ । ଵିଶେଷତଃ ଦୋଳିଖେଳ ସମ୍ବନ୍ଧୀୟ ସାମଞ୍ଜସ୍ୟ । ଉତ୍ତର ଭାରତରେ ଶ୍ରାଵଣ ତଥା ଭାଦ୍ରଵ ମାସରେ ଦୋଳି ଖେଳର ପରମ୍ପରା ପୂର୍ଵେ ପ୍ରଚଳିତ ଥିଲା ଏବେ କେତେକ ଗ୍ରାମାଞ୍ଚଳକୁ ଛାଡ଼ି ଦେଲେ ଅନ୍ୟତ୍ର ଏହା ଲୁପ୍ତ ହୋଇସାରିଛି । 

ଓଡ଼ିଶାରେ ମୌସୁମୀ ଵର୍ଷା ଜୁନ ମାସରେ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଯାଏ କିନ୍ତୁ ଉତ୍ତର ଭାରତରେ 
ଏ ଧରଣର ଵର୍ଷା ଏହାରକେତେକ ଦିନ ପରେ ହୋଇଥାଏ । ଯେତେବେଳେ ଶ୍ରାଵଣ ମାସରେ ଵର୍ଷାରମ୍ଭ ହେଉଥିଲା ସେତେବେଳେ ଉତ୍ତର ପ୍ରଦେଶ, ବିହାର ଓ ମଧ୍ୟ ପ୍ରଦେଶର ଲୋକେ ଗଛରେ ଦୋଳି ବାନ୍ଧି ଖେଳୁଥିଲେ । ଗ୍ରାମ ସହର ସବୁଠି ଦୋଳି ଖେଳ ହେଉଥିଲା । କନ୍ୟାମାନେ ରୁଣ୍ଢ ହୋଇ ଗଛରେ ଦୋଳି ବାନ୍ଧି ଖେଳୁଥିଲେ । କୁହାଯାଏ ଉତ୍ତର ଭାରତରେ ଦୋଳି ଖେଳର ପରମ୍ପରା ପ୍ରଥମେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଆରମ୍ଭ କରିଥିଲେ । ସେଥିପାଇଁ ଉତ୍ତର ଭାରତରେ ପ୍ରଚଳିତ ଶ୍ରାଵଣ ମାସର ଗୀତ ସାଧାରଣତଃ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ଭଜନ ହୋଇଥାଏ । ନିମ୍ନରେ ବ୍ରଜବୋଲୀରେ ରଚିତ କେତେକ କୃଷ୍ଣଦୋଳୀ ଗୀତର ପଂକ୍ତି ଉଦାହରଣ ସ୍ୱରୂପ ପ୍ରଦତ୍ତ ହେଲା...

(କ)"ହିଂଡୋଲା ବାଗ ମେଂ ଡାଲୋରେ, ଝୁଲନ ଆଈ ରାଧିକା ପ୍ଯାରୀରେ ||

କାହେ କେ ଖଂବ ଗଡ଼ଵାୟେରେ, କାହେ କୀ ଡାଲୀଂ ଡୋରିୟାଁ ପ୍ଯାରୀରେ || ହିଂଡୋଲା...”

(ଖ)"ଅମ୍ବୁଆ କୀ ଡାଲୀ ପେ ଝୂଲା ପଡ୍ଯୋ ହୈ ରାଧା ସଂଗ ଶ୍ଯାମ ଝୂଲେଂ ଧୀରେ ଧୀରେ ଶ୍ଯାମ ତେରୀ...
ହମ ସବ ଆଏ ଶରଣ ମେଂ ତେରୀ
ହମକୋ ଭୀ ଦର୍ଶନ ମିଲେ ଧୀରେ ଧୀରେ ॥ ଶ୍ଯାମ ତେରୀ ...”

(ଗ)“ଅରୀ ବହନା ଝୂଲା ତୋ ଝୂଲେଂ ନଂଦଲାଲ, ଝୁଲାଵେଂ ପ୍ଯାରୀ ରାଧିକା |
ରେସମ କୀ ଡୋରୀ ଡାଲୀ କଦମ ପେ
ଅରୀ ବହନା, ପଟଲୀ ମେଂ ଜଡ଼େ ହୀରା ଲାଲ || ଝୁଲାଵେଂ ପ୍ଯାରୀ...”

ଆଧୁନିକ ଯୁଗର ପ୍ରଭାଵ,ବହୁ ସଂଖ୍ୟାରେ ଵୃକ୍ଷ କର୍ତ୍ତନ, ମହିଳାମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ଅପରାଧ ବୃଦ୍ଧି, ସାମାଜିକ ସୌହାର୍ଦ୍ଦ୍ୟର ଅଭାଵ ଓ ଵ୍ୟସ୍ତ ଜୀଵନଶୈଳୀ ଆଦି କାରଣରୁ ଏ ପରମ୍ପରା ଉତ୍ତର ଭାରତରୁ ପ୍ରାୟତଃ ଲୁପ୍ତ ହୋଇଯାଇଅଛି । 

ଉତ୍ତର ପ୍ରଦେଶ ଓ ବିହାରର କେତେକ ଅଞ୍ଚଳରେ ଆଜି ବି ଭାଦ୍ରଵ କୃଷ୍ଣ ତୃତୀୟା ଦିନ "କଜରୀ ପର୍ଵ" ପାଳନ ସମୟରେ ଦୋଳି ବାନ୍ଧି କନ୍ୟାମାନେ କଜରୀ ଗୀତ ଗାଇ ଗାଇ ଦୋଳି ଖେଳନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଏହି ପରମ୍ପରା ମଧ୍ୟ ଧୀରେ ଧୀରେ ଲୁପ୍ତ ହେଵାକୁ ବସିଛି । 

ଆଜିକାଲି ଓଡ଼ିଶାରେ ମଧ୍ୟ ରଜପର୍ଵର ସ୍ଥିତି ପୂର୍ଵ ପରି ରହିନାହିଁ । ପରିଵେଶ ପ୍ରଦୂଷଣ ଯୋଗୁଁ ସାଧଵଵୋହୂ,ସାଧଵାଣୀ,ରଜପୋକ,ମଖମଲୀ ପୋକ ଵା ପାଟପୋକ ଆଉ ଆଗ ଭଳି ଗାଆଁ ଗଣ୍ଡାରେ ମିଳୁନାହାନ୍ତି କି ସେମାନଙ୍କୁ ଆଗେ ଯେମିତି ଆଦର ସ‌ହକାରେ ପୃଥିଵୀ ମାତା ଜ୍ଞାନ କରି ରଜ ସଂକ୍ରାନ୍ତି ଦିନ ପୂଜା କରାଯାଉଥିଲା ସେ ପରମ୍ପରା ଅଧୁନା ଅନେକ ସ୍ଥାନରେ ଛାଡ଼ି ଦିଆଯାଇଛି । ରଜ ପର୍ଵକୁ ନେଇ ଓଡ଼ିଶାର ଲୋକଙ୍କ ମନରେ ପୂର୍ଵ ସୌହାର୍ଦ୍ଦ୍ୟ ଓ ଉତ୍ସାହ ନାହିଁ । ଆଞ୍ଚଳିକଵାଦ ଯୋଗୁଁ ବୌଦ୍ଧ , ସୋନପୁର ଓ ଦେଵଗଡ଼ ଜିଲ୍ଲାରେ ରଜ ପର୍ଵ ପାଳନର ପରମ୍ପରା ଲୋକେ ଛାଡ଼ିଵାକୁ ଲାଗିଲେଣି । 
ମୋଟ ଉପରେ କହିଵାକୁ ଗଲେ ରଜ ପର୍ଵକୁ ସେଥି ସହିତ ସଂପୃକ୍ତ ପରମ୍ପରାକୁ ଆଧୁନିକ ନଵ୍ୟ ଯୁଵକ ଯୁଵତୀମାନେ ପୂର୍ଵ ପିଢ଼ି ପରି ସେତେ ମହତ୍ତ୍ଵ ଦେଉନାହାନ୍ତି । 
 

Sunday, June 12, 2022

“ବାଥୁଡ଼ୀ ଜନଜାତିରେ ରଜୋତ୍ସଵ ଓ ଦୋଳିଗୀତ”


ବାଥୁଡି ଓଡ଼ିଶାର ଅନ୍ୟତମ ଜନଜାତି  ।
ଏମାନଙ୍କର ମୂଳ ମାତୃଭାଷା ବାଥୁଡ଼ୀ ଓଡ଼ିଆ ।  ଓଡିଶାର ଉତ୍ତର ପଶ୍ଚିମାଞ୍ଚଳର ଏମାନେ ଅଧିଵାସୀ । କେଵଳ ଓଡ଼ିଶା ନୁହେଁ ଵରଂ ବାଥୁଡି ସମ୍ପ୍ରଦାୟର ଲୋକେ ଝାଡଖଣ୍ଡ ଓ ପଶ୍ଚିମବଙ୍ଗରେ ମଧ୍ୟ ଵସଵାସ କରୁଥିଵା ଜଣାଯାଏ ।

୨୦୧୧ ମସିହା ଜନଗଣନା ଅନୁସାରେ ସେମାନଙ୍କ ଜନସଂଖ୍ୟା ପ୍ରାୟ ୨୨୦,୮୫୯ ବୋଲି ଦର୍ଶାଯାଇଛି । ସେମାନଙ୍କୁ ଭାରତ ସରକାର ଏକ ଅନୁସୂଚିତ ଜନଜାତି ଭାଵରେ ଶ୍ରେଣୀଭୁକ୍ତ କରିଛନ୍ତି ।

ଵିଶେଷତଃ ବାଥୁଡି ସମ୍ପ୍ରଦାୟ ଓଡିଶାର ମୟୂରଭଞ୍ଜ ଜିଲ୍ଲାର ପଞ୍ଚପୀର ମାଳଭୂମି ଓ ଶିମିଳିପାଳର ଜଙ୍ଗଲ ପରିସର , ବାଲେଶ୍ଵର ଜିଲ୍ଲାର ନୀଳଗିରି ଅଞ୍ଚଳ ତଥା କେନ୍ଦୁଝର ଜିଲ୍ଲାରେ ଵସଵାସ କରନ୍ତି । 

ବାଥୁଡ଼ୀମାନେ ଵିଶ୍ୱାସ କରନ୍ତି ଯେ,ସେମାନେ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ବାହୁରୁ ଉତ୍ପନ୍ନ । ତେଣୁ ଏମାନେ ବାଥୁଡ଼ୀ ବୋଲାଇଲେ ।
ବାଥୁଡି ସଂପ୍ରଦାୟର ଆଉ କେତେକ ଲୋକ ମତ ଦିଅନ୍ତି ଯେ , ବାସୁଳି ଵା ଵସୁମାତାଙ୍କର ବାର ପୁତ୍ର ଥିଲେ , ସେହି ପୁତ୍ରଙ୍କ ନାମ ଅନୁସାରେ ବାରଟି ବଂଶ ରହିଥିଲା । ଵସୁମାତା ଵା ବାସୁଳିଙ୍କ ସନ୍ତାନ ହୋଇଥିଵାରୁ ଏମାନେ କାଳକ୍ରମେ ବାଥୁଡ଼ୀ ଵିଦିତ ହେଲେ ।

କଥିତ ହୁଏ ପରଵର୍ତ୍ତୀ ସମୟରେ ବଂଶ ବୃଦ୍ଧି ହେଵାରୁ ବାଥୁଡି ବାର ଭାଇ ପୁଣି ୫୨ ବଂଶରେ ବିଭକ୍ତ ହେଲେ ।

ବାଥୁଡି ସଂପ୍ରଦାୟର ଲୋକମାନଙ୍କର ଆରାଧ୍ୟ ଦେଵତାଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ବଡାମ,ମହାଵୀର , ବାରଖଣ୍ଡା ବାଉନାଵୀର , ବାସୁଳି , ବାଉଳାଶୁଣି , ବଡ଼ପାଟ , ଵନଦୁର୍ଗା ଆଦି ଦେଵାଦେଵୀ ପ୍ରଧାନ । 

ନିମ୍ନରେ ବାଥୁଡ଼ୀ ଜନଜାତିର କେତେକ ଜଣାଶୁଣା ବଂଶ ଓ ବନ୍ଧନୀ ମଧ୍ୟରେ ଗୋତ୍ରର ନାମୋଲ୍ଲେଖ କରାଗଲା...

•ଗୋତ୍ର(ବଂଶ )
•ଶଙ୍ଖିଆଳ(ପାଣିପୋକ)
•ପଧୁରିଆ(ହସ୍ତୀ,ପରାଶର)
•ଖଣ୍ଡେଇ(ସାଲୁକ, କୁଶ , ନାଗେଶ୍ବର) •ମଢେଇ(ଗଣେଷ , ନାଗେଶ୍ବର)
•ପରିହାଳ (ଧାନଫୁଲ)
•ନାଇକ (ନାଗେଶ୍ବର)
•ଗାଆଣ (ପାଣିପୋକ)
•ରଣଶିଆ(ସାଲୁକ)
•କୁଅଁର(କୁଶ)
•ବିଶ୍ବାଳ(କୁଶ)
•ପାତ୍ର(ପାର୍ଷିଆଳ , ପାଣିପୋକ)
•ଜାମୁଡ଼ିଆ(ସାଲୁକ)
•କୁମ୍ଭାରିଆ(ଧାନଫୁଲ)
•ଗିରି (ଧାନଫୁଲ)
•ଝରିଆଳ (ନେତ)
•ମାଟିଆଣ (ନାଗେଶ୍ବର)
      
  ବାଥୁଡ଼ୀମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଅଧିକାଂଶ "ବାଥୁଡ଼ୀ ଓଡ଼ିଆ ଶୈଳୀ"ରେ  କଥାଭାଷା ହୋଇଥାନ୍ତି ଏଵଂ କିଛି ବାଥୁଡ଼ୀ ଲୋକ ହୋ ତଥା କୁଡ଼ମଲୀ ଶୈଳୀରେ ଭାଷାରେ ମଧ୍ୟ କଥାଵାର୍ତ୍ତା  କରିଥାନ୍ତି ।

ବାଥୁଡି ସଂପ୍ରଦାୟରେ ପାଳନ କରାଯାଉଥିଵା ଵିଭିନ୍ନ ପର୍ଵପର୍ଵାଣି ମଧ୍ୟରୁ ରଜ ପର୍ଵ ଅନ୍ୟତମ । ବାଥୁଡି ସମ୍ପ୍ରଦାୟ ପକ୍ଷରୁ ରଜ ପର୍ଵକୁ ଅତି ଆନନ୍ଦ ଉଲ୍ଲାସରେ ପାଳନ କରାଯାଇଥାଏ । ରଜପର୍ଵରେ ସେମାନେ ବାସୁକୀ ଵସୁମତାଙ୍କୁ ପୂଜା ଅର୍ଚ୍ଚନା କରିଥାନ୍ତି । ରଜ ପର୍ଵ ସାଧାରଣତଃ ତିନିଦିନ ଧରି ପାଳନ କରାଯାଇଥାଏ ।
ବାଥୁଡ଼ୀ ଭାଷାରେ ରଜପର୍ଵର ପ୍ରଥମ ଦିନକୁ ପାଣି ବୁହା ରଜ, ଦ୍ଵିତୀୟ ଦିନକୁ ରଜ ଓ ଶେଷ ଦିନକୁ ରଜ ବାସୀ କୁହାଯାଏ ।  ଏହି ତିନି ଦିନ ବାଥୁଡ଼ୀମାନେ ଅନ୍ୟ ଓଡ଼ିଆମାନଙ୍କ ପରି କୃଷି କାର୍ଯ୍ୟରୁ ନିଜକୁ ନିଵୃତ୍ତ ରଖିଥାନ୍ତି। ଏହା ପରେ ଆରମ୍ଭ ହୁଏ କୃଷି କାମ।

ବାଥୁଡି ସଂପ୍ରଦାୟର ରଜ ପର୍ଵରେ ବୋଲାଯାଉଥିଵା ରଜ ଦୋଳିଗୀତ ହେଉଛି ମୁଖ୍ୟ ଆକର୍ଷଣ ।  ଦୋଳି ଖେଳ ସମୟରେ ସେମାନେ ଢାଙ୍ଗୁଆ - ଢାଙ୍ଗୁଳି, ସାଙ୍ଗସାଥି , ପ୍ରେମିକ-ପ୍ରେମିକାମାନଙ୍କୁ ଲକ୍ଷ୍ୟକରି ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରକାର ଗୀତ ବୋଲିଥାନ୍ତି । ଏମାନଙ୍କର ରଜ ଦୋଳିଗୀତ ଗୁଡିକ ବହୁ ରାଗରାଗିଣୀ ଯୁକ୍ତ, ସ୍ବର ମଧୁର ଓ ଭାବ ସରସ ।
ଏହିସବୁ ଦୋଳୀଗୀତରେ ଓଡ଼ିଶାର ଅନ୍ୟ ଅଞ୍ଚଳ ପରି ଜୀଵନର ପ୍ରେମ-ଵିରହ , ଆନନ୍ଦ-ଉଲ୍ଲାସ , ଆମୋଦ-ପ୍ରମୋଦ , ଅଭାଵ-ଅନଟନ , ଦୁଃଖ ଦାରିଦ୍ର୍ୟର ଚିତ୍ର ପ୍ରସ୍ଫୁଟିତ ହୋଇଥାଏ ।

ନିମ୍ନରେ ବାଥୁଡ଼ୀ ଓଡ଼ିଆର କେତେକ ରଜଦୋଳୀ ଗୀତ ପ୍ରଦତ୍ତ ହେଲା...

"କବାଟରେ ଦୁଇକାନି
ତୋ ଦେହ ଛୁଇଁଲେ ପାତଳି ଲୋ
ମୋ ଦେହ ହାନି
ବାଜିଯିବ ନୁଗା କାନି ।"

"ବାଟରେ ଡେଙ୍ଗା କୁଳୁଚି
ନ ପାଇ ଭାଇ ତତେ ମରୁଛି ,
ତତେ ମରୁଛି ହେ
ନଯାଇ ପ୍ରାଣ ରହିଛି ।"

"ଦାଣ୍ଡେ ଦାଣ୍ଡେ ହଂସ ,
ମତେ ଦେଖି ପାତଳି ଲୋ
କି ନାଗି ହଁସ
ନାଗିଯିଵ ତିରି ଦୋଷ ।”

"ବାଡ଼ରେ ରୋଇଲି ବେତ
ପ୍ରଥମେ ବନ୍ଦିଲି ଗ୍ରାମ ଦେବତୀଙ୍କୁ
ଏ ଦଣ୍ଡବତ
ଅନୁକୂଳ ହେଲା ଏ ଗୀତ ।"

"ଆହାରେ ସଙ୍ଗାତ ମିତ
ଓଡ଼ିଶାର ଠାକୁର ଜଗତର ନାଥ
ଜଗତର ନାଥ ହୋ
ସଭିଏଁ ଗାଆନ୍ତି ଗୀତ ।"

"ଗୋଡରେ ଲେଖିଲି ହଂସ
ମୋତେ ଛାଡି଼ କାନ୍ତ ଯିବେ ଵିଦେଶ
ଯିବେ ଵିଦେଶ ହୋ
ସବୁ ହେବ ମୋର ଵିଷ ।”

"ଶୂନ୍ୟରେ ଉଡ଼ଇ ଶାରୀ
ଦୁଇଚାରି ଦିନେ ଆସିବି ଫେରି
ଆସିବି ଫେରି ହୋ
ରହିଥିବୁ ଦେହ ଧରି ।"

"ବେଲ ଗଡେ଼ ରାଇ ଗଡେ଼
ତତେ ଯେତେବେଳେ ମନରେ ପଡେ଼ ମନରେ ପଡେ଼ ହୋ
  ଦୁଇ ଆଖି ଲୁହ ଗଡେ଼ ।"
 
"ଛାଇନି ପତର ଛତା
ରହ କହିଦେବି ଦୁଃଖର କଥା
ଦୁଃଖର କଥା ହୋ
ଶୁଣିନେ ଖାଇଵ ମଥା ।"

"ବାଳିରି ବାଳିଆ ଗେବ
ଦିନୁ ଦିନୁ ଭାଇରେ ହେନୁ ଗରିବ
ହେନୁ ଗରିବ ହୋ
ଆଉ କି ରଖିବ ଭାବ ।"

ନିଜକୁ ଵସୁମାତା ବାସୁଳିଙ୍କର ସନ୍ତାନ ମନେ କରୁଥିଵାରୁ ପ୍ରକୃତି ମାତାଙ୍କର ଆରାଧନର ପର୍ଵ 'ରଜପର୍ଵ'କୁ ବାଥୁଡ଼ୀ ଜନଜାତିରେ ଏକ ମହତ୍ତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ ପର୍ଵ ଭାବେ ଵିଚାର କରାଯାଏ ।

ପୂର୍ଵ , ଦକ୍ଷିଣ ଓ ମଧ୍ୟ ଓଡ଼ିଶା ଭଳି ଉତ୍ତର ଓଡ଼ିଶାରେ ମଧ୍ୟ ରଜ ପର୍ଵ ଅନ୍ୟତମ ପ୍ରଧାନ ପର୍ଵ ଅଟଇ ଏଵଂ କେଵଳ ଓଡ଼ିଆମାନେ ହିଁ ନୁହେଁ ଏହାର ବାଥୁଡ଼ୀ ,କୁଡ଼ମଲୀ ଆଦି ଵିଭିନ୍ନ ଜନଜାତି ତଥା ଜୁଆଙ୍ଗ ଓ ଭୂୟାଁ ପରି କଳିଙ୍ଗୀ ଜନଜାତିଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ବି ରଜପର୍ଵ ପାଳନ କରିଵାର ପରମ୍ପରା ରହିଛି ।

Saturday, June 11, 2022

ଢେଲାପିଟାଣି ଓ ରଜୋତ୍ସଵ

କୁହାଯାଏ ବାରମାସର ତେର ପରଵ କିନ୍ତୁ ସମଗ୍ର ଓଡ଼ିଶାରେ ବାର ମାସରେ ଶତାଧିକ ପର୍ଵ ପାଳିତ ହୋଇଥାଏ ।

ସେହିପରି ଏକ ପର୍ଵ ହେଉଛି ଢେଲାପିଟାଣି ପରଵ୍ । ଏହା ଦେଶିଆ ସମାଜ ମଧ୍ୟରେ ସୀମିତ ଏକ ପର୍ଵ ଵିଶେଷ । ଵର୍ଷାମାସ ପୂର୍ଵରୁ ଏହା ପାଳନ କରାଯାଏ ।

ଢେଲାପିଟାଣି ପରଵ୍‌ରେ ଗାଁର ଧାଙ୍ଗଡ଼ା ଧାଙ୍ଗିଡ଼ୀମାନେ ନୂତନ ଵସ୍ତ୍ର ପରିଧାନ କରି ଜମିକୁ ଯାଇ ଚାଷ କରାଯାଇଥିଵା ଜମିକୁ ପୂଜାର୍ଚ୍ଚନା କରନ୍ତି । ପୂଜାପରେ ଜମିର ମାଟିକୁ କୋଡ଼ଣ ଦ୍ବାରା ଗୁଣ୍ଡ କରାଯାଏ । ଲଟାବୁଟା କଟାଯାଏ । ମାଟିକୁ ଗୁଣ୍ଡ କରିଵାବେଳେ ସେମାନେ ସେମାନଙ୍କର ଗୋଷ୍ଠୀ ନୃତ୍ୟର ଆଶ୍ରା ନିଅନ୍ତି । ମାଟିର ଉର୍ଵରତା କାମନା କରନ୍ତି ଓ ଆନନ୍ଦରେ ଢୋଲ ମହୁରୀର ତାଳେତାଳେ ଗାଇ ଉଠନ୍ତି

“ମାଟିମା ମାଟିମା ଜୁହାର ଆମର ଢୋକେ ପରୁର୍ କାଜେ, ଶାଗ୍ ଭାତ ଦେ’ ନଇଲେ ମରିବୁ ଭୁକେ ।”

ପୂର୍ଵ, ଦକ୍ଷିଣ, ମଧ୍ୟ ତଥା ଉତ୍ତର ଓଡ଼ିଶାରେ ପାଳିତ ହେଉଥିଵା ରଜପର୍ଵ ସହିତ ଏହି ଢେଲାପିଟାଣି ପରଵ୍‌ର ସମ୍ପର୍କ ଥାଇପାରେ କାରଣ...

(କ)ଉଭୟ ପର୍ଵ ଵର୍ଷା ଆଗମନ ପୂର୍ଵରୁ ହୋଇଥାଏ

(ଖ)ଉଭୟ ପର୍ଵରେ ଵର୍ଷା ଆଗମନ ପୂର୍ଵରୁ ଓଡ଼ିଶାଵାସୀମାନେ ପୃଥିଵୀ ମାତାଙ୍କୁ ଆରାଧନା କରନ୍ତି

(ଗ)ଉଭୟ ପର୍ଵରେ ଓଡ଼ିଶାଵାସୀ କୃଷକ କୃଷିକ୍ଷେତ୍ରକୁ ଯାଇ ଧରିତ୍ରୀମାତାର ପୂଜାର୍ଚ୍ଚନା କରେ ।

(ଘ) ରଜ ପରଵ ପୂର୍ଵରୁ ଭୂମିରେ ହଳ କରି ମାଟି ପିଟି ସମତୁଲ କରାଯାଏ ଏଵଂ ପର୍ଵ ପାଳନ ଉତ୍ତାରୁ ଵର୍ଷା ହେଵା ପରେ ପରେ ଵିହନ ଶୁଣାଯାଏ (ଅଵଶ୍ୟ ଆଜିକାଲି ଵିଶ୍ଵତାପନ ଯୋଗୁଁ ଵର୍ଷା ଅନିୟମିତତା ଲାଗି କୃଷକ ଵର୍ଷା ଅଧିକ ହେଵା ପରେ ହିଁ ମଞ୍ଜି ବୁଣନ୍ତି) ।

"ଢେଲାପିଟାଣି ପରଵ୍"‌ ନାମକରଣ "ଢେଲା ଓ ପିଟିଵା" ଏହି ଦୁଇ ଶବ୍ଦକୁ ନେଇ କରାଯାଇଛି ।

ଆମ ଭାଷାରେ
ଢେଲା ଶବ୍ଦଟି  ବଡ଼ ଟେକା ଵା ଟେଳା, ବଡ଼ ବଡ଼ ମାଟି ପିଣ୍ଡୁଳା ଓ ଢେଗା(ବର୍ତ୍ତୁଳ ଓ ବଡ଼, ଡିମ୍ବାକୃତି,ଗୋଟିକିଆ କାଠି, ବଡ଼ କଉଡ଼ି) ଆଦି ଅର୍ଥରେ ପ୍ରୟୋଗ ହୋଇଥାଏ ସେହିପରି କୋବା(ଭୂଇଁ ପିଟି ସମତୁଲ କରିଵାର ମୁଗୁର) ତଥା  ମାଡ଼ ଵା ପ୍ରହାରକୁ ପିଟଣା/ପିଟଣି କୁହାଯାଏ ।

ଢେଲାପିଟାଣି ଆଉ ରଜ ପର୍ଵ ଉଦାହରଣ ମାତ୍ର, ଏହିପରି ଅନେକ ପର୍ଵ ପର୍ଵାଣୀ ଚାଲିଚଳଣି ରହିଛି । ପାର୍ଵତ୍ୟାଞ୍ଚଳର କଳିଙ୍ଗୀଲୋକଙ୍କ ସହିତ ଉପକୂଳ ଓଡ଼ିଶାର କଳିଙ୍ଗୀମାନଙ୍କ ସାଂସ୍କୃତିକ ସମ୍ପର୍କ ପ୍ରାଚୀନ କାଳରୁ ଅଙ୍ଗାଙ୍ଗୀ ଭାବେ ଜଡ଼ିତ ।

Monday, June 6, 2022

ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାରେ ଆଈ ଶବ୍ଦ ; ଅତୀତ ଓ ଵର୍ତ୍ତମାନ

ପ୍ରାଚୀନ ଓଡ଼ିଆରେ ପୂର୍ଵେ ଆଈ ଶବ୍ଦ ମାତାଙ୍କୁ ସମ୍ବୋଧନାର୍ଥେ ପ୍ରୟୋଗ ହେଉଥିଲା ଅଧୁନା ମାତାମହୀ ତଥା ପିତାମହୀଙ୍କୁ ଆଈ ସମ୍ବୋଧନ କରାଯାଇଥାଏ ।

ତେବେ ଆସାମ ଓ ମହାରାଷ୍ଟ୍ରରେ ଆଈ ଶବ୍ଦ ଆଜି ବି ମାତା ଅର୍ଥରେ ପ୍ରୟୋଗ ହେଉଅଛି  ।

ଏକ ଲୋକପ୍ରିୟ ମତାନୁସାରେ ଆର୍ଯ୍ୟ ଓ ଆର୍ଯ୍ୟା ଶବ୍ଦରୁ ଅଜା ଓ ଆଈ ଶବ୍ଦ ଆସିଥିଵା ଅନେକ ବୁଦ୍ଧିଜୀଵୀ ମତ ଦିଅନ୍ତି । ସେହିପରି ଅପଭ୍ରଂଶବୋଧିନୀ ଅଭିଧାନ ଅନୁସାରେ ଆଈ ଶବ୍ଦଟି ସଂସ୍କୃତ "ଆର୍ଯ୍ୟକୀ" ଶବ୍ଦର ଓଡ଼ିଆ ରୂପ ।

ମାତ୍ର ଓଡ଼ିଶାର  ଆଷ୍ଟ୍ରିକ ଓ ଦ୍ରାଵିଡ଼ ଭାଷାଗୁଡି଼କରେ ମଧ୍ୟ ଆଈ ଶବ୍ଦ ସହ ସମସାଦୃଶ୍ୟ ଅନେକ ଶବ୍ଦ ଚଳୁଅଛି

ଉଦାହରଣ ସ୍ୱରୂପ ...

🟣ଗଦଵା ଵା ଗୁତଵ ଭାଷାରେ ମାଆଙ୍କୁ ଇୟଂ କୁହାଯାଏ ।

🟣ଓରାଓଁରେ ମାଆଙ୍କୁ ଆୟାଙ୍ କୁହାଯାଏ ।

🟣କିସାନ୍ ଵା କୁଣାହାଁରେ ମାଆଙ୍କୁ ଆୟା/ଆୟାଂ ଓ ଆୟାଙ୍ଗ ସମ୍ବୋଧନ କରାଯାଏ ।

🟣କୁଈ ତଥା କୁଭି ଭାଷାରେ ମାଆଙ୍କୁ "ଆଜି" ଡାକନ୍ତି ।

🟣କୋୟା ଭାଷାରେ ମାଆଙ୍କୁ ୟାୟା ଓ ୟାୱା କୁହନ୍ତି ।

🟣ଗୋଣ୍ଡୀ ଭାଷାରେ ୟାୟା ଶବ୍ଦଦ୍ଵାରା ମାତାଙ୍କୁ ସମ୍ବୋଧନ କରାଯାଏ ।

🟣ଦେଶିଆ ଓଡ଼ିଆରେ ମାଆଙ୍କୁ ଆୟା ଡକାଯାଏ ।

🟣ବଣ୍ଡା ଭାଷାରେ ୟଂ ଓ ଇୟଂ ଆଦି ଶବ୍ଦ ମାତାଙ୍କୁ ସମ୍ବୋଧନାର୍ଥ ପ୍ରୟୋଗ କରାଯାଏ ।

🟣ଭୁଂଜିଆରେ ଓୟା ଶବ୍ଦର ଅର୍ଥ ମାଆ ।

🟣ସଉରାରେ ମାଆଙ୍କୁ ୟାଙ୍ ଡକାଯାଏ ।

🟣ସାଦ୍ରୀରେ ଆୟୋ ଶବ୍ଦ ମାତା ଶବ୍ଦର ପ୍ରତିଶବ୍ଦ ।

🟣ସାନ୍ତାଳୀରେ ମାଆଙ୍କୁ ଏଙ୍ଗା ଓ ଅୟୋ କୁହାଯାଏ ।

🟣ଡିଡାୟୀରେ ଇଆଁଙ୍ଗ୍ ଶବ୍ଦ ଵ୍ୟଵହାର କରି ମାତାଙ୍କୁ ସମ୍ବୋଧନ କରାଯାଏ ।

🟣ପରଜୀ ଭାଷାରେ ମାଆଙ୍କୁ ଇୟ୍'ୟା କୁହାଯାଏ ।

🟣ଭତ୍ରୀ ଓ ହଲଵୀ ଓଡ଼ିଆରେ ମାଆଙ୍କୁ ଆୟା ଡକାଯାଏ ।

ଇତ୍ୟାଦି ଇତ୍ୟାଦି ...

ଅର୍ଥାତ୍ ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାରେ ପୂର୍ଵେ ମାତା ଅର୍ଥରେ ପ୍ରଚଳିତ ଥିଵା ଆଈ ଶବ୍ଦଟି ସମ୍ଭଵତଃ ଜନଜାତୀୟ ମୂଳର କିଂଵା ଓଡ଼ିଆ ପ୍ରାଚୀନ ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାରେ ଆର୍ଯ୍ୟା ଶବ୍ଦଜ ଆଈ ଶବ୍ଦର ବହୁଳ ଵ୍ୟଵହାରରୁ ପ୍ରଭାଵିତ ହୋଇ ଵିଭିନ୍ନ କଳିଙ୍ଗୀ ଜନଜାତୀୟ ଭାଷା ମଧ୍ୟରେ ଆଈ ଶବ୍ଦ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ରୂପରେ ପ୍ରଚଳିତ ହୋଇଅଛି ।

ମତାନ୍ତରେ ଆଈ ଶବ୍ଦ ବୋଉ,ବେଇ,ବୁଆ,ବାବା,ବବା,ଦଦା,ମାମା,ମମା,ନାନୀ,ନନା ଆଦି ଶବ୍ଦ ଭଳି child babbling ଯୋଗୁଁ ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଥିଵା ମଧ୍ୟ ସମ୍ଭଵ ।

ପୂର୍ଵେ ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାରେ ଆଈ ଶବ୍ଦଟି ମାତା ଅର୍ଥରେ ପ୍ରୟୋଗ ହେଉଥିଵାରୁ ଅନେକ ପ୍ରାଚୀନ ସାହିତ୍ୟିକ କୃତିରେ ଏ ଶବ୍ଦଟି ମାତା ଶବ୍ଦର ଏକ ପ୍ରତିଶବ୍ଦ ଭାବେ ଵ୍ୟଵହୃତ ହେଇଥିଲା ।

ଉଦାହରଣ ସ୍ୱରୂପ...

ସାରଳା ଦାସ ତାଙ୍କର ସାରଳା ମହାଭାରତର ଭୀଷ୍ମପର୍ଵରେ ଆଇ/ଆଈ ଶବ୍ଦ ଏମନ୍ତ ପ୍ରୟୋଗ କରିଛନ୍ତି...

"ଅନମିତ ବିଶୋଇ ଅଵରଣେ ମଧ୍ଯପାତ୍ର,
ଅଥାପନ ଛତ୍ରୀ ଅଭାଵୀ ମଇତ୍ର ।
ଅଭାଵି ଭାରିଯା ଯେ ଵିଵାଦପ୍ରିୟ ଆଇ,
ୟେତକ ଲୋକନ୍ତ ଵିଶ୍ଵାସ ନ ଯାଇ ॥"

କଵି ଵିଶ୍ଵନାଥ କୃତ ଵିଚିତ୍ରରାମାୟଣରେ ଆଈ ଶବ୍ଦକୁ ମାତା ଅର୍ଥରେ ପ୍ରୟୋଗ କରିଛନ୍ତି

“ଦଶରଥ ସୂତ, ଜଗତେ ଵିଦିତ,
କୈକେୟୀ ମୋହର ଆଈ।”

ଓଡ଼ିଆ ରାମାୟଣର “ଲକ୍ଷ୍ମଣ ଶକ୍ତିଭେଦରେ ଶ୍ରୀରାମଙ୍କ ଶୋକ”  ଅଧ୍ୟାୟରେ ରାମଚନ୍ଦ୍ର ନିଜ ମାତାଙ୍କୁ ଆଈ କହୁଛନ୍ତି ।

“ଅର୍ଥଭାଗ ବାଣ୍ଟି ଯେ ନିଅନ୍ତି ଭାଇମାନେ ।
କଷ୍ଟ ପାଇବ ବୋଲି ଅଇଲା ଘୋରବନେ ।
ଆରେ ଆରେ ଲକ୍ଷ୍ମଣ ତୁ ମୋ ପ୍ରାଣ ସ୍ବରୂପ ।
କାହିଁ ବସି ବାକୁ ତୁ ଅର୍ଜିଲୁ ଏଡ଼େ ପାପ ।
ସର୍ବ ସୁଲକ୍ଷଣ ତୁହିଁ ଅଟୁ ମୋର ଭାଇ ।
ଘରକୁ ଗଲେ ଯେ ମୋତେ କି ବୋଲିବେ ଆଈ ।”

ସେଇମିତି ଜଗନ୍ନାଥ ଦାସ ତାଙ୍କ ଓଡ଼ିଆ ଭାଗଵତରେ ମଧ୍ୟ ଆଈ ଶବ୍ଦକୁ ମାତା ଅର୍ଥରେ ଵ୍ୟଵହାର କରିଯାଇଛନ୍ତି ...

“ଏମନ୍ତେ ପାହିଲା ରଜନୀ
ଦେଵକୀ ମୁଖ ଚାହିଁ ଭଣି ॥
ତୋର ଉଦରେ ଜଗନ୍ନାଥ ।
ଜଗତ ରଖିଵେ ତୋ ସୁତ ॥
ଶୁଦ୍ଧ ଚୈତନ୍ୟ ରୂପ ଘେନି ।
ପ୍ରକାଶ ହୋଇଵେ ମେଦିନୀ ॥
କଂସର ଭୟ ଛାଡ଼ ଆଈ ।
ଯାହାର ନାମେ ଦୁଃଖ ନାହିଁ ॥”

ଏହି ଆଈ ଶବ୍ଦଟି ଵିଭିନ୍ନ ଅଞ୍ଚଳରେ ଵିଭିନ୍ନ ଅର୍ଥରେ ପ୍ରୟୋଗ ହୋଇଥାଏ । ପୂର୍ଵ ତଥା ମଧ୍ୟ ଓଡ଼ିଶାରେ ମାତାମହୀଙ୍କୁ ଆଈ ସମ୍ବୋଧନ କରାଯାଏ ସେହିପରି ଦକ୍ଷିଣ ପଶ୍ଚିମ ଓଡ଼ିଶାରେ ପିତାମହୀଙ୍କୁ ଆଈ ସମ୍ବୋଧନ କରାଯାଉଛି । କେତେକ ଅଞ୍ଚଳରେ ଆଈମା, ଗୋସେଇଁ ଆଈ ତଥା ଆଈଶାଶୁ(ପତି ଵା ପତ୍ନୀର ମାତାମହୀ) ଆଦି ଶବ୍ଦ ମଧ୍ୟ ପ୍ରଚଳିତ ।

ଅନୁମାନ କରାଯାଇପାରେ ଯେ ଆଜକୁ ପ୍ରାୟ ପାଞ୍ଚଶହ ଵର୍ଷ ତଳେ  ଓଡ଼ିଶାରେ ମାତା ଅର୍ଥରେ ମାଆ ଓ ଆଈ  ଏହି  ଦୁଇଟି ଶବ୍ଦ ଚଳୁଥିଲା ଏଵଂ ପରେ ଏ ଶବ୍ଦଟି ମାତାମହୀ ଵା ମାଆଙ୍କ ମାଆଙ୍କୁ ସମ୍ବୋଧନାର୍ଥ ପ୍ରୟୋଗ ହେଵାକୁ ଲାଗିଲା

ଆଜିକାଲି ଯେପରି ପିତାମହୀ ଓ ମାତାମହୀଙ୍କୁ ଆଧୁନିକ ବାଳକ ବାଳିକାମାନେ "ମାଆ" ଡାକୁଛନ୍ତି ତଥା ନିଜ ମାତାମାନଙ୍କୁ ମମି,ମାମା ଓ ବୋଉ ଡାକୁଛନ୍ତି ପୂର୍ଵେ ସେହିପରି ମାଆଙ୍କ ମାଆ ଓ ବାପାଙ୍କ ମାଆଙ୍କୁ ଆଈ ଡାକିଵା ଆରମ୍ଭ କରିଦେଇଥିଵେ ଫଳତଃ ଆଈ ଶବ୍ଦଟି ପରେ ମାତାମହୀ ତଥା ପିତାମହୀଙ୍କ ପ୍ରତି ସମ୍ବୋଧନ କରିଵା ହେତୁକ ଵ୍ୟଵହୃତ ହେଵାକୁ ଲାଗିଲା ।

.................................
ଅକିଞ୍ଚନ ଶିଶିର ସାହୁ ମନୋଜ
...........…...................

ଏକ ମୌଳିକ ଓ ପ୍ରାଚୀନ ଓଡ଼ିଆ ଶବ୍ଦ: ଆଈଆଈ

ଜାପାନରେ କୋଡ଼ିଏ ହଜାର ପାଖାପାଖି Ainu ଜନଜାତିର ଲୋକେ ଥିଲେ ବି ସେମାନଙ୍କର ମୂଳ Ainu ଭାଷାରେ ମାତ୍ର ପାଞ୍ଚ ଦଶଜଣ ଲୋକ କଥାଭାଷା ହୋଇପାରୁଛନ୍ତି । ମରିଵାକୁ ବସିଥିଵା...