ଅଳପ ପାଇଛୁ ହାତ ପାପୁଲୀରେ
ଅନେକ ରହିଛି ବାକୀ
ଏବେ ଠାରୁ ଯଦି ମନରେ ଗରବ
କାଲି ଯିବୁ ନିଶ୍ଚେଁ ଠକି
ଠକିଦେବେ ତୋତେ ପ୍ରଭୂ ଜନାର୍ଦନ
ଟାଣି ଟାଣି ନେବ ଯମ
କିନ୍ତୁ ଭାଙ୍ଗେନା ମୋହମାୟାର
ପ୍ରାଚୀର
ମନେ ଭରିଅଛୁ ଭ୍ରମ
ଅଳପ ଦେଖିଛୁ
ସଂସାର ପଥରେ
ବଡାଇ କରୁଛୁ କେତେ
ଦେଖିଛୁ କି ଧନ ଶ୍ରୀହରୀବଦନ
କିଁପାଇ ଗରବ ଏତେ
ଅଳପ ଜାଣିଛୁ ଜ୍ଞାନର ସାଗରୁଁ
ସମୁଦ୍ର କୁ ଶଙ୍ଖେ ସମ
ନକର ନକର ଅହଂ ରେ
ତୁଚ୍ଛାକୁ ପାଗଳା ମନ
ଅଳପ କାଳର ଜୀବନ ତୋହର
ନଶ୍ବର ମରଣଶୀଳ
ସ୍ବଳ୍ପକାଳକୁ ଗଳ୍ପରେ
ନସାରି
ଇଶ୍ବର ଶ୍ମରଣ କର ............
ଅନ୍ଧକାର ଗୃହେ
ଆଲୋକ ଲିଭାଇ
ଦିନେ ନୟନେ
କଳାକନା ବାନ୍ଧି
ବସିଲି ମୁଁ ଯେବେ
କବିତା ଲେଖି......
ଭାବହୀନ ମନ
ସିଥୀଳ ସର୍ବାଙ୍ଗ
ପେଟ ର ଭୋକ
ସ୍ବଭାଷା ବିତୃଷ୍ଣା
ଆସିଲେ ସରବେ
ମୋ ବାଟ ଓଗାଳୀ
ନଲେଖୀ କବିତା
ମାତୃଭାଷାରେ
ଲେଖୁଛି ସେବେଠୁ
ଅନ୍ୟ ଭାଷାରେ
ମନରେ
ମୁଁ ବଡ଼ ହତଭାଗ୍ୟଟି
ମୋ ଲେଖନୀ
ହେଲାଣୀ
ପର ର ଚାକର
ନିଜ ମାତା ପାଇଁ
ବେଳ ନାହିଁ ମୋର
ମୋ ପରି ସ୍ବାର୍ଥୀ
ଆଉ ଅଛି କେହି କି ?
ନିଜ ଭାଷା ନିଜ ଜାତୀ
ତ୍ୟାଗକରି
ଯେ ଗଲା
ସେ ହେଲା
ବିନାଶ ପଥେ ଯାତ୍ରୀ
ମୁଁ ମୋ ବିନାଶ
ମୋ ହାତେ କରିବି
ତୁ କିମ୍ପା ଦୌଡୁଛୁ
ମୋ ପଛେ ରେ ଭାଇ ?
କର କର
ଉଚ୍ଚ ନିଜ ମାତୃଭାଷା ତୁ
ଲେଖ ଶତ କାବ୍ୟ ଗ୍ରନ୍ଥ
ତୋ କର୍ମ ମାନ ଆଉ
କେ କରିବ କାହିଁ !!!!!!!!
ନାଗେନା ଗ୍ରାମ ଢେଙ୍କାନାଳ ର ଏକ ପୁରାତନ ଐତିହାସିକ ଗାଆଁ । ଏଠାରେ ନାଗନାଥେଶ୍ବରଙ୍କ ପ୍ରସିଦ୍ଧ ମନ୍ଦିର ଅଛି ।
ଏଇ ଗାଁ କୁ ଲାଗି ଆଉ କେତୁଟା ଗାଆଁ ଅଛି ।
ଶଙ୍କରପୁର ଭୀଁପୁର ଆଦି ।
ଶଙ୍କରପୁର ତଥା ଭୀଁପୁର ଗାଆଁରୁ ଦୁଇ ଜଣ କନ୍ୟା ଲିପି , ସୁମି ଙ୍କର ନାଗେନା ଗାଆଁ ରେ ଏକ ପରିବାରରେ ବିବାହ ହୋଇଥାଏ ।
ଏବେ
ଥରେ ନାଗେନା ଗାଆଁକୁ ଓଟ ସହ ତାର ମାଲିକ ଜଣେ କୌଣସି କାର୍ଯ୍ୟବସତଃ ଆସିଥାଏ ।
ଲିପି ନାନୀଙ୍କ ଟୁଲୁ ନାଆଁରେ ଜଣେ ଦିଅର ଟିକେ କୌତୁକପ୍ରିୟ । ଦୂରରୁ
ଓଟ ଆସୁଥିବା ଦେଖୀ ଭାଉଜକୁ ଟାକ ଛାଡିଲା ,,,,,,,,,,,
ଭାଉଜ !!!! ଭାଉଜ ଗୋ......
ଆସ ହେ ଆସ ଦେଖିବ ଆମ ଗାଆଁକୁ ଓଟ ଦେବତା ଆସିଛନ୍ତି.......
ହେଇଟି ବଲବଲକରି ଖାଲି ଚାହିଁବନାହିଁ ଟି
ମୁଣ୍ଡିଆ ମାରିବ ହଁ.......ବଡ ଚମତ୍କାରୀ ପବିତ୍ର ଜୀବ ଯେ.......
ମରୁଭୂମି ରେ ବିନା ପାଣିରେ ବଞ୍ଚିପାରନ୍ତି ଏଇ ସେ ଓଟ ଦେବ ।
ସେଇ ନୂଆ ବୋହୂ ଦ୍ବୟ ଏକେ ତ କମ ପଢା ଶିକ୍ଷିତ ଏଣେ ନିପଟ ମଫସଲ ଅଞ୍ଚଳରେ ରହୁଥିବାରୁ କେବେ ଓଟ ଦେଖୀ ନଥିଲେ କି ଠିକ ସେ ଜଣିନଥିଲେ ।
ଦିଅର କଥା କୁ ବିଶ୍ବାସ କରି ଦାଣ୍ଡ କୁ ଓଟ ଦେବତା ଦର୍ଶନାର୍ଥେ ଗଲା ବେଳକୁ ଓଟ ତାଙ୍କ ହତା ପାର ହୋଇ ଖଣ୍ଡେ ଦୂର ଆଗେଇ ଗଲାଣି
ସେଇଠୁ ଦିଅର ଟୋକା ଟୁଲୁଙ୍କୁ ପଚାରାଗଲା
କିହୋ ଏବେ କଣ ଅରାଯିବ ଯେ ?????
ସେଇଠୁ
ଟୁଲୁ କପଟ ହସ ହସି କହିଲା
ଯାଅନ୍ତୁ ବା
ତମେ ଏଇଠୁ ମୁଣ୍ଡିଆ ଗୋଟାଏ ଗୋଟାଏ ମାରି
ସେ ଯୋଉ ଓଟ ଖତ ଦାଣ୍ଡରେ ପଡିଛି ଟିକେ ଟିକେ ମୁଣ୍ଡରେ ଲଗାଇ ପକେଇବ ।
😂😂😂😂😂😂😂😂😂
ରାତିକୁ ଏ କଥା ଭେଣୋଇଙ୍କୁ କହି ଲିପିନାନୀ ବହେ ଗାଳୀ ମନ୍ଦ ଖାଇଲା
ଲିପିନାନୀ ଛାଡିବା ଜନ୍ତୁ ନୁହେଁ
ସକାଳକୁ ତେଣୁ ଟୁଲୁ ଭାଇଙ୍କ ଚା ପାଣି ଟା ଲୁଣିଆ ହେଲା
😎😎😎😎😎😎
ଏକବିଂଶ ଶତାବ୍ଦୀରେ ଅନ୍ଧବିଶ୍ବାସ ପ୍ରତି ଆଧୁନିକ ଯୁବ ସମାଜ କେତେ ସଚେତନ ଏଇ ଘଟଣାଟି
ଶୁଣିଲେ ହୃଦୟଙ୍ଗମ କରିପାରିବେ
ସମ୍ଭୁ ଆମ ଗାଆଁ ର ଜଣେ ନବଯୁବକ
କନ୍ୟା ରସିକ
ମତ୍ତ ମଦ୍ୟ ରସିକ
ଦି ତିନୋଟି ଅବଗୂଣକୁ ଛାଡିଦେଲେ
ତା ଠେଇଁ ଶହେ ଭଲଗୁଣ ଇଶ୍ବର କୁଢେଇ ଦେଇଛନ୍ତି ।
ଆଜିକାଲିକା ଯୁଗରେ ଉଚ୍ଚକୂଳ ଗୋତ୍ରରେ ଜନ୍ମ ନେବାଟା
ଯେମିତି ଅଭିଶାପ ହୋଇଗଲାଣି ନା ସରକାରୀ ଚାକିରୀ ମିଳୁଛି ନା ଅନ୍ୟ ଫାଇଦା ।
ପୁଣି ତହିଁରେ ଖଣ୍ଡାଏତ କୂଳ ସାହୁ ଉପନାମଧାରୀ ! ଥୋକେ ଲୋକ ପୁରା ନାମ ଟା ଶୁଣି ତୁମକୁ ତେଲୀ ଜ୍ଞାନ କରିବେ ଆଉ ଅଧେ ଲୋକ କିଛି ଠାଉରାଇ ନପାରି ତୁମକୁ ଛୋଟ ମଣିବେ । ସମ୍ଭୁ ଓରଫ ଶମ୍ଭୁ ଶରଣ ସାହୁ ର ଏଥିପାଇଁ ସମାଜ ଉପରେ ବଡ ରାଗ ।
ତେବେ ତା'ର ଟାରଜନ ଭଳି ବଳବପୁ ରେ ଏକ ମାତ୍ର ଦାଗ ତା କଜଳପାତିଆ
ରଙ୍ଗ ଯୋଗୁଁ ତାକୁ କେହି ପସନ୍ଦ କରନ୍ତି ନାହିଁ ।
ଏମିତିରେ ତାକୁ ଗାଆଁ ର ଏଣେ ଗୋରୀ କନିଆଁ କୁ ଦେଖୀ ଦେଖୀ one side love ହୋଇଗଲା । ବିଚରା ତିନି ପାଞ୍ଜୀରୁ ଗଲା !
ଆଉ କାମ ଦାମ କରିବାକୁ ଇଛା ହେଉନଥାଏ ।
ଝିଅ କଲେଜ ପାଠ ସାରି ଚାକିରୀ କରିଲାରୁ ଶମ୍ଭୁ ମନ ପାଣିଚିଆ ହୋଇଗଲା ।
ଆଉ ଖାଦ୍ୟ ରୁଚୁନଥାଏ
ଶମ୍ଭୁମାଆ ତା ପୁଅ ଅବସ୍ଥା ଦେଖୀ ଜାଣିଗଲା
ଇଏ ପ୍ରେମରୋଗ ।
ପୁଅଠୁଁ ସବୁ ବୁଝି ତାକୁ ବୁଝେଇ ବୁଝେଇ ରହିଲା
ସତେ କଣ କେବେ ବାମନ, ଚନ୍ଦ୍ର ଧରିବ ?
ତେବେ
ଚେଷ୍ଟାଟିଏ କଲେ କ୍ଷତି କଣ ?
ଶମ୍ଭୁ ମାଆ ଯାଇ ଗ୍ରାମ ମହାମାୟୀ
ଠାକୁରାଣୀ ଙ୍କ ପୀଠରେ ଦୁଃଖ ଜଣାଇଲା । କିଛି
କୁକୁଡା,ନାଲିପାଣି ଏବଂ ହାତଖରଚ ବନ୍ଦୋବସ୍ତ କରିଦେଲାରୁ
ଠାକୁରାଣୀ ମାନବ ଦେହରେ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ହୋଇ ଆଦେଶ ଦେଲେ !
ହଇଲୋ ଆମ ଆଦେଶ .........ଅମକେଇ ଝିଅ ସମକେଇ ପୁଅ କୁ ବାହା ହେଉ ସୁଖୀ ହେବ
ନଚେତ ତା'ର ବିଧବା ଯୋଗ ପୁଅର ମରଣଯୋଗ..........
ମହାମାୟୀ ପୀଠରେ ଘଡିଏ କୁମ୍ଭୀର କାନ୍ଦଣା
ମିଛ ମୁଣ୍ଡ ପିଟାପିଟି ପରେ
ଶମ୍ଭୁମାଆ ତା ପୁଅର one side ପ୍ରେମିକା ପାଖକୁ ତା'ର ଜଣେ ସମ୍ପର୍କୀୟା ଭଉଣୀକୁ କହି ପଠାଇଲା
ସେ ଝିଅ ଯେମିତି ଶୁଣିଛି
ହସି ହସି ଗଡିଗଲା
😂😂😂😂😂😂😂
କିହୋ ଯା ହେଲେ ବି ପଢା ଶିକ୍ଷିତ
ଝିଅ ସେ
ତୁମେ ପୁଣି ତାକୁ ଫାଙ୍କିବ ?
ଝିଅର ରୋକଠୋକ ଜବାବ
ମଦୁଆ କାଳିଆ ବେକାର ବର ଲୋଡା ନାହିଁ
ଦେବୀଙ୍କ କୃପାରୁ ମୋ ପତି ଆର୍ମୀ ଅଫିସର ହେଉ । ସିଏ ସହୀଦ ହୋଇ ଗଲେ ବି ମୁଁ ବାକୀ ଜୀବନ ସ୍ବାଭିମାନ ସମ୍ମାନ ,ସରକାରୀ ପେନସନ ପାଇ କଟାଇ ଦେବି ।
ତେବେ
ଏତକ କଥା ଶୁଣି ମଧ୍ଧ ପୁଅମାଆ ନିରାଶ ହୋଇନାହିଁ
ଯେ...........😉😉😉😉😉
ତଥାପି ଚୈଷ୍ଟା ଚଳାଇଛି । ଦେଖାଯାଉ ବିଧାତା ର ବିଧାନ କଣ କୋଉ ପାଣି କୁଆଡେ ଯାଉଛି
ସେଇ କ୍ଷଣେ ଜାଣିପାରେ
ତୁମ ପ୍ରେମ କେତେ ଗଭୀର
ପ୍ରିୟତମ !
ଯେଉଁ କ୍ଷଣେ ଆମ ପ୍ରୀତି ଶ୍ରୀଖରେ
ଶରୀର ସାହାଯ୍ୟେ
ହୁଅଇ ଆତ୍ମା ର ମିଳନ
ଆଲୋଡିତ ମନ ହୁଏ
ଓଷ୍ଠ ଆମ କମ୍ପୁ ଥାଏ
ଯେବେ ତୁମେ ବନ୍ଧନ କାଟି ଅନ୍ତ କର ମିଳନ...
ଯେବେ ବାହୁ ଯୁଗଳେ କର ଅକ୍ତିଆର ମୋ ତନ,,
ଯେବେ ଚୁମ୍ବନେ ଆଦ୍ର କର ମଥା...
ଦେଖ ଯେବେ ମୋ ନୟନେ
ପ୍ରୀତିରସେ ବୁଡି
ଯେବେ ବଢିଯାଏ ସେହି ପ୍ରେମ ସେହି ସମ୍ମାନ
ମୋ ପାଇଁ ତୁମ ମନେ ତୁମ ତନେ
ଚାକ୍ଷୁସେ ଯୌବନ ବନେ
ତେବେ ହଁ ତେବେ ହୁଏ ମୁଁ ଆଶ୍ବସ୍ତ
କି ପିରତୀ କରି କରିନାହିଁ ଭୂଲ ଟିଏ...
ତୁମେ ନୁହଁ କେବଳ ଅଙ୍ଗ ରୂପ ରସିକ
ତୁମେ ଶୋଇ ଯାଅନା ଉଚ୍ଚତାରୁ
ପଡି ତଳେ କେଭେ........
ତୁମେ ସେ ନୁହଁ ଯା ପାଇଁ
ପ୍ରେମ ବିକ୍ରି ହୁଏ
ବଳାତ୍କାରେ ବୈଶ୍ୟାଳୟେ
ତୁମେ ସେ ନୁହଁ ଯାକୁ ଡରୁଥିଲା ମୋ ମନ...
ତୁମେ ସିଏ ଯିଏ ଜାଣେ ପ୍ରେମର ମହତ୍ବ
ଯାହାକୁ ଜଣା ହୃଦ କୁ ସମ୍ମାନ ଦେବା
ତୁମେ ସେ
ଯା ପାଇଁ ମୁଁ ମାତ୍ର ଖେଳନା ନୁହଁ !
ତୁମେ
ହଁ ତୁମେ ପ୍ରିୟ
ମୋର ସଚ୍ଚା ପ୍ରେମ
ମୋ ମନ ର ପ୍ରାଣ
ମୂଳ ରଚ଼ନା
धीरज झा...
କୌଣସୀ ସହର, ସହର ନଥାଏ
ନଥାଏ କୌଣସୀ ଗାଆଁ .......
ଥାଏ କେବଳ ସ୍ମୃତି
ସେଇ ସମୟ ଯାହା
ଆମେ ସେଠାରେ ବିତାଇ ଥାଅନ୍ତି
ସେଇ ଲୋକ ମାନଙ୍କର ସ୍ମୃତି
ଯେଉଁମାନେ ଆମକୁ
ଅବା ଆମେ ସେମାନଙ୍କୁ ଭୂଲିଯାଅନ୍ତି
ଏମିତିବି ହୁଏ କେଭେ ନଯାଇ ସେ ସହର ଟା
ବି ବଡ ଭଲ ଲାଗେ
ରହୁଥାନ୍ତି ଯେହେତୁ
କେହି ହୃଦୟର ପ୍ରାଣ ପ୍ରିୟ
ସେମିତିଆ ସହର ର ନାମ ନେଲା ମାତ୍ରେ
ଓଷ୍ଠେ ହସ ଫୁଟେ
ପୁଣି କୌଣସୀ ସହରକୁ ଖୁବ ଘୃଣା କରୁଁ ମନେ
କି ଯଦି କେବେ ପାର ହେବାକୁ ସହର ଟା
ଥାଏ ଗନ୍ତବ୍ୟ ସ୍ଥଳ ମଧ୍ୟରେ
ନିଦ୍ରା ନ ଥାଇ ବି ଚକ୍ଷୁ ବନ୍ଦ କରୁଁ କାହିଁକି
ଦ୍ବିଧା ରେ
କାହିଁକିନା ସେଠି ଦେଇଥିଲା କେହି ଧୋକା
ପାଇଥିଲା ଆଘାତ ଆମ ହୃଦୟଟା କେବେ
ବର୍ଷ ବର୍ଷ ସେଠି ରହି ମଧ୍ଧ
ବେଳେ ବେଳେ
ସହରଟାକୁ ଠିକ ସେ ଜାଣିନଥାନ୍ତି ଆମେ
ଯେଣୁ ପାଇନଥିଲେ
କି ହଜାଇନଥିଲେ କିଛି ବି ତହିଁ ଆମେ
ମୁଁ କହୁଥିଲି ନା !
ସହର ମହର ନଥାଏ ,
ଥାଏ କେବଳ ସ୍ମୃତି
...........
धीरज झा जी कि कविता
"शहर शहर नही होता होती हैं तो बस यादें..."
. का #Odia भावानुवाद
ଅଦିନିଆ ବର୍ଷା ଇଏ ମନେ ବରଷିଲା
ଅଜଣାରେ ମନକୁ ମୋ କିଏ ଚୋରୀ କଲା
ଆଶାଢର ବରଷାରେ ଭିଜିଗଲା ସବୁ
ଅମାନିଆ ମନକୁ ମୋ କଲା କିଏ କାବୁ
ଅକୁହା ସେ କଥା ସବୁ କହିଯାଏ ମନ
ଶୁଣନ୍ତା କି କେହୁ ଅବା ମୋର ପ୍ରିୟଜନ
ଅନାଥ ମୋ ମନଥିଲା
ପ୍ରେମର ସଂସାରେ
ଅମାପ ସେ ପ୍ରୀତିଦେଲା
କ୍ଷଣକ ମଧ୍ଧରେ
ଅତିଥୀ
ସେ ଥିଲା ମୋର
ହୃଦୟ ସହରେ
ଆଜି ଦେଖ ଅଧିକାରୀ
ମନ ଅନ୍ତଃପୁରେ
ଆଉ କେବେ ବରଷିବ
ମନରେ ବରଷା
ଅତୀତକୁ ଚିନ୍ତାକରେ
ମନ ମୋ ସହସା
ସ୍ବାଭିମାନୀ ମନ ମୋର ଅଭିମାନ କରେ
ଅସମୟେ ଚାଲିଗଲ ଚାହିଁଲନି ଥରେ
ଆକାଶ ମନର ମୋର
ଆଜି ଖାଲି ମୋ ପଡିଛି
ଆସ ଥରେ ପ୍ରିୟ ତୁମେ
ଲୋଡା ନାହିଁ କିଛି
ଆଶା ଥିଲା ବରଷିବ
ଆଜୀବନ ତୁମେ
ଅବିବେକୀ ହେଲ
ପ୍ରିୟ ଛାଡିଗଲ ତୁମେ
ସାହିତ୍ୟ ର ସୁରମ୍ୟ ଅରଣ୍ୟେ
ଫୁଟିଲା ଏ କଳିକା ଗୋପନେ
ସୁଗନ୍ଧ ତା ପ୍ରସାରିତ ହେଲା
ଜନମନ ପ୍ରସନ୍ନ କରିଲା
କ୍ରମେ ଲୋକେ ହୋଇଲେ ଉନ୍ମତ୍ତ
ଦେଲେ ସିଏ ଭିନ୍ନ ଏକ ମତ
ମତି ମତ ଗ୍ରହଣ କରିଲା
ମନେ ମନ ଏକାକାର ହେଲା
ତାର ଗାନ ଗାଇଲେ ସକଳେ
ବଢାଇଲେ କଳେବର ଦିନୁଁଦିନ ତାରେ
ନାମ ଦେଲେ କବିତା ତାହାର
କରିପାରେ ହୃଦୟେଁ ପ୍ରହାର
ଆଜି ପୁଣି ଦ୍ରୁମଟିଏ ହୋଇ
ଜନ ମନ ନେଇଯାଏ ମୋହି
ରୂପ ତାର ଅନେକ ସଂସାରେ
କେ କୋରାନ କେ ଗୀତା କହେ
ମନେ ଯେବେ ପବିତ୍ରତା ଥିବ
ନିଶ୍ଚେ ଦିନେ କବିଟିଏ ହେବ
ଗାଇ ତାର ଅମର ଏ ଗାଥା
ମନୁଁ ମୋର ଚାଲିଯାଏ ବ୍ୟଥା
ଦିଵାନା ମୁଁ ପ୍ରେମରେ ତାହାର
ତେଣୁ କବି ବୋଲେ ଏ ସଂସାର.........
