ହିନ୍ଦୀ କଵଳରେ ପଡ଼ି ଭୀଷଣ ଦୁର୍ଦ୍ଦଶା ଭୋଗୁଥିଲେ ଅଵିଭକ୍ତ ସମ୍ବଲପୁର ଵା ହୀରାଖଣ୍ଡ ଅଞ୍ଚଳର ଲୋକେ । ସେ ସମୟରେ ଗଙ୍ଗାଧର ମେହେର Hindi Imposition ଵା ହିନ୍ଦୀ ଆରୋପଣ ଵିପକ୍ଷରେ ଏକ ଅତୁଳନୀୟ ସାରସ୍ଵତ ଵିପ୍ଲଵ ଆରମ୍ଭ କରିଥିଲେ । ଗତ ୭୫ ଵର୍ଷ ମଧ୍ୟରେ ମଧ୍ୟପ୍ରଦେଶ ତଥା ଛତିଶଗଡ଼ର ଅଂଶ ହେଵା ଯୋଗୁଁ ମହାସମୁନ୍ଦ,ଯଶପୁର,ଵସ୍ତର ଆଦି ଅଞ୍ଚଳରୁ ଓଡ଼ିଆ ଭାଷା ଓ ଲିପିକୁ ଯେଉଁଭଳି ଭାବେ ହିନ୍ଦିଆମାନେ ପ୍ରାୟତଃ ଲୋପ କରିସାରିଛନ୍ତି ସେହିପରି ଭାବେ ୧୮୮୦ରୁ ୧୯୦୫ ମସିହା ଯାଏଁ ହିରାଖଣ୍ଡ ଅଞ୍ଚଳରେ କରିଵାକୁ ତତ୍କାଳୀନ ଓଡ଼ିଶାଵାସୀ ହିନ୍ଦିଆ କର୍ମଚାରୀମାନେ ଚକ୍ରାନ୍ତ କରିଥିଲେ ।
ଯେତେବେଳେ ପରାଧୀନ ହୀରାଖଣ୍ଡର ପ୍ରଶାସନରେ ଓଡିଆ ଭାଷା ଲୋପ କରାଯାଇ ହିନ୍ଦୀ ପ୍ରଚଳିତ ହେଲା । ସେତେବେଳେ ଏଥିରେ ଵ୍ୟଥିତ ହୋଇ ଗଙ୍ଗାଧର ଲେଖିଥିଲେ—
“ସମ୍ବଲପୁରରୁ ଉତ୍କଳ ନିର୍ମୂଳ ହେଵାର କାରଣ ଏହି,
ରାଜକର୍ମଚାରୀ ହିନ୍ଦୀ ବାନା ଧରି ମହାରାଷ୍ଟ୍ରୀ ଛନ୍ତି ରହି ।
ସେମାନଙ୍କ ଜ୍ଞାନ ଉତ୍କଳରେ ଶୂନ୍ୟ ହେଵାରୁ ହେଲା ସଙ୍କଟ,
ଏଥିପାଇଁ ଏବେ ଉତ୍କଳ ନିର୍ମୂଳ
ହିନ୍ଦୀ ହୋଇଵ ପ୍ରକଟ ।
ସମ୍ବଲପୁରର ଅଧିଵାସୀମାନେ
ଉତ୍କଳ ଚିର ସନ୍ତାନ
ହିନ୍ଦୀ ଆଧିପତ୍ୟ ହୋଇଵା ସେଠାରେ
ଶୁଣି ସର୍ଵେ ହତଜ୍ଞାନ ।”
କିନ୍ତୁ ସେ ପୁଣି ସେହି Hindi Imposition ଵିରୁଦ୍ଧରେ ସଂଗ୍ରାମ ଆରମ୍ଭ କରିଵାକୁ ଓଡ଼ିଆ ଜାତିର ଵରପୁତ୍ରମାନଙ୍କୁ ଆହ୍ଵାନ ଦେଇଥିଲେ ।
“ବାବୁ ଶ୍ରୀ ଧରଣୀ ଘେନ ଚିନ୍ତାମଣି ବିଦ୍ୟାଭୂଷଣକୁ ମୋର
କୃଷ୍ଣ ନୀଳାମ୍ବର ଲକ୍ଷ୍ମଣଙ୍କୁ ନେଇ ସମ୍ମୁଖେ କର ସମର ।
ରାମ ଵନମାଳୀ ଦାଶ ଦୀନବନ୍ଧୁ ତୁମ୍ଭେ ତ ଯୋଗ୍ୟ ନନ୍ଦନ
ପଣ୍ଡା ଜନାର୍ଦ୍ଦନ ହେ ଵ୍ରଜମୋହନ କର ଶତ୍ରୁ ଵିମର୍ଦ୍ଦନ ।“
ଗଙ୍ଗାଧର ସେତିକିରେ ଅଟକି ଯାଇନଥିଲେ । ସେ ସେସମୟର ଓଡ଼ିଆ ଲୋକଙ୍କୁ ନିଜର ଉଦବୋଧନୀ କଵିତାଦ୍ଵାରା ଚେତାଇଥିଲେ ପୁଣି ତତ୍କାଳୀନ ହିନ୍ଦୀ ତଥା ଇଂରାଜୀ ଶାସନପ୍ରେମୀ ବୁଦ୍ଧିଜୀଵୀ ଓ ରାଜନ୍ୟଵର୍ଗଙ୍କୁ କଟୁ ଭର୍ତ୍ସନା ମଧ୍ୟ କରିଥିଲେ ।
ଗଙ୍ଗାଧର ମେହେର ଉତ୍କଳ ଜନନୀଙ୍କ ମୁଖରେ ସେହି ମାତୃଭୂମି ଵିମୁଖ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ଉକ୍ତି ଶୁଣାଇଥିଲେ
“ଛନ୍ଦ ବାବୁ ମୋର କୋମଳ ଵସନ
ଅଙ୍ଗକୁ ଯହିଁରେ ନହେଵ ପୀଡ଼ା
ଦେଵା ହେଲେ ଦିଅ ଏମନ୍ତ ଭୂଷଣ
ଯାହା ଘେନି ମୋର ନ ହେଵ ଵ୍ରୀଡ଼ା ।
ଅଙ୍ଗ ଚାହିଁ ଦିଅ ଯୋଗ୍ୟ ପରିଚ୍ଛଦ ପରିଚ୍ଛଦ ଯୋଗୁ ନ କାଟ ଦେହ
କଟା ହେଲେ ହେଵ ଜୀଵନ ଵିପଦ
ନ କର ମାତାକୁ ସେପରି ସ୍ନେହ ।
ରୋଗ ଥିଲେ ଦେହେ ପ୍ରତିକାର କର ପ୍ରକୃତିସ୍ଥ ହେଉ ଜୀଵନ ମୋର
ଭିନ୍ନ ଵର୍ଣ୍ଣେ ଯଦି ରଞ୍ଜ କଳେଵର
ହେଵ ମାତ୍ର ତାହା ଵିଭତ୍ସ ଘୋର ।
ତୁମେ ମୋତେ ଯେଉଁ ବେଶେ ସଜାଇଵ
ସେ ବେଶ ଦେଖିଵେ ଜଗତ ଜନେ
ତୁମେ ମୋତେ ଯଦି ଯତନେ ମାଜିଵ
ମାର୍ଜିତ ଉଜ୍ଜ୍ଵଳ ହେଵ ଭୁଵନେ ।
ଦେଉଁ ଦେଉଁ ମୋର ନୟନେ ଅଞ୍ଜନ
ମୁଖ ଯଦି ହେଵ କଳିମାମୟ
ପୋଛ ଗଣ୍ଡ କାଳି ନ ଦେଇ ଗଞ୍ଜନ
ହେଵ ମନୋହର କାନ୍ତି ଉଦୟ ।
ପାଇଥିଲେ ଦିଅ ଵିଦେଶୀ ପ୍ରସୂନ
ଥାଏ ଯଦି ତହିଁ କିଛି ସୌରଭ
ସୌରଭ ନ ଥିଲେ, କାନ୍ତିରେ ନିଉନ ନଥିଲେ ବଢ଼ିଵ ସିନା ଗୌରଵ !
ମସ୍ତକେ ମୋ ଟୋପି ନଦେଵ ବାବାରେ
ନ କାଢ଼ିଵ ମୋର କରୁ କଙ୍କଣ
ସିନ୍ଦୁର ବିନ୍ଦୁ ମୋ ଭାଲେ ରଖିଵରେ ନିରନ୍ତର ମନେ ଥିଵ ସ୍ମରଣ ।“
ଗଙ୍ଗାଧର ନିଜ କଲମ ବଳରେ ତତ୍କାଳୀନ ରାଜାମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ Hindi Imposition ଵିଷୟରେ ଚୁପ୍ ରହିଵା ଯୋଗୁଁ
ସମାଲୋଚନା କରିଛନ୍ତି । ନିଜମାତୃଭୂମି ବରପାଲିର ରାଜାଙ୍କ ଭର୍ତ୍ସନା କରି ଗଙ୍ଗାଧର ମେହେର ଉତ୍କଳ ଜନନୀଙ୍କ କଣ୍ଠରେ କୁହାଇଥିଲେ,
“ବରପଲ୍ଲୀପତି ଜାଣଇ ମୁହିଁ ତୁମ୍ଭର ମନ ।
ମୋହ ଲାଗି କହି ପାରିଵ ପଦେଅଧେ ଵଚନ?
ହରିହର ସିଂହ ତୁମ୍ଭେ ତ କିଛି କହିଵ ନାହିଁ
କହିଲେ ଅଵା ଉପାଧିଟି ରାଜେ ନେବେ ଛଡ଼ାଇ !”
ପୁଣି ବଲାଙ୍ଗିରର ପାଟଣା ମହାରାଜାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଗଙ୍ଗାଧର ମେହେର ଆକ୍ଷେପ କରି କହିଥିଲେ,
“ରାମଚନ୍ଦ୍ର ଦେଵ ପାଟଣା ମହିମଣ୍ଡଳେ ଶୂର
ବାଘମାରିଵାକୁ ବୁଲୁଛ ବଣେ ନିଶିଵାସର ।
ଗୁହାଳରେ ପଶି ଶୃଗାଳ ଖାଇ ଯାଉଛି ଗାଈ
ଏ ଆଡ଼କୁ କିମ୍ପା ତୁମ୍ଭର କିଛି ନଜର ନାହିଁ ?
ଏ ଗାଈଟି ମଲେ ମିଳିଵ ନାହିଁ ମଧୁର କ୍ଷୀର
ଶୃଗାଳ ନ ପଶୁ ଗୁହାଳେ ଆହେ ଚୌହାଣ ଵୀର !”
ପୁଣି ନିଜ କଵିତାଦ୍ଵାରା ଗଙ୍ଗାଧର ମେହେର କଳାହାଣ୍ଡିର ତତ୍କାଳୀନ ମହାରାଜାଙ୍କୁ କ୍ଷୋଭଭରା ଵାର୍ତ୍ତା ପଠାଇଥିଲେ –
“ଦେଖା କି ନା ରଘୁ କିଶୋର କଳାହାଣ୍ଡି ଭୂପତି
ଘର ଭାତହାଣ୍ଡି ନୁହେଁ କି ମୁଁ ଉତ୍କଳଭାରତୀ?
ସେହି ଭାତହାଣ୍ଡି ଆଗରେ ତୁମ୍ଭେ ଯାଉଛ ଫୁଟି
ଖାଇଵାକୁ ଏବେ ପଡିବ ଶୁଖା କର୍କଶ ରୁଟି ।“
ମହାରାଜା ଶ୍ରୀ ସୁଢ଼ଳଦେଵ Hindi Imposition ସଂକ୍ରାନ୍ତରେ ଵିଶେଷ କିଛି ନକହି ନକରୁଥିଵା ଜାଣି ପାରି କଵି ଉତ୍କଳମାତାଙ୍କ କଣ୍ଠରେ ସୁଢ଼ଳଦେଵଙ୍କ ପ୍ରତି କୁହାଇଥିଲେ
“ସୁଢଳ ଦେଵ ହେ ଵିଵିଧ ଗୁଣେ ହୋଇ ପଣ୍ଡିତ
ଉପାଧିମାଳରେ ନାମକୁ କରି ଅଛ ମଣ୍ଡିତ ।
ହୋଇଅଛ ଆଜ ଭାରତେ ରାଜବଂଶର ମୁନି
ଦେଖି ଦେଖି ମୋର ଏ ଦଶା କିମ୍ପା ହୋଇଛ ତୁନି?
ସ୍ଵହସ୍ତରେ ରଚି ଯତନେ ନାନାଵିଧ ଭୂଷଣ
ଯା’ ଅଙ୍ଗରେ ମଣ୍ଡିଦେଉଛ ସହି କେତେ କଷଣ ।
ରାଜ୍ୟ ଛାଡ଼ି ଆଜି ଦୁଃଖେ ସେ ଯାଉଅଛି ବାହାରି
ତାହା ପାଇଁ ପଦେ କହିଵା ଏବେ ହେଲାକି ଭାରି ?”
ମାତୃଭାଷା ପାଇଁ Hindi Imposition ଵିପକ୍ଷରେ ଯୁଦ୍ଧର ଡାକରା ଦେଵାର ସତ୍ ସାହସ ନିଜସ୍ଵ ସ୍ଵଭାବ ଗଙ୍ଗାଧରଙ୍କର ଥିଲା । ସେଥିପାଇଁ ଉତ୍କଳେ ସେ ସ୍ଵଭାଵ କଵି ବୋଲାଇଲେ । ତେବେ ଦୁଃଖର ଵିଷୟ ଅତୀତର ଇତିହାସରୁ ଓଡ଼ିଶାର ଲୋକେ କିଛି ଶିଖନ୍ତି ନାହିଁ । ଓଡ଼ିଆମାନେ ସ୍ଵାଧୀନତା ପରେ ପରେ ହିନ୍ଦୀଭାଷୀଙ୍କ ପୂର୍ଵ କୃତ୍ୟ ପ୍ରାୟତଃ ଭୁଲିଗଲେ ହେଲେ ହିନ୍ଦିଆମାନେ ଭିତରେ ଭିତରେ ଓଡ଼ିଶାର ଵିଭାଜନ ତଥା ଓଡ଼ିଆ ଭାଷା ହତ୍ୟାର ଵିଵିଧ ଷଡ଼ଯନ୍ତ୍ର ରଚି ଚାଲିଲେ ।
ଆଜି ବି ଓଡ଼ିଶାର ବୁଦ୍ଧିଜୀଵୀ,ଧନିକଜନ ଓ ରାଜନେତା ଇତ୍ୟାଦି Hindi Imposition ସମ୍ବନ୍ଧରେ ପଦେ କହିଵାକୁ ସୁଦ୍ଧା ସାହସ କରୁନାହାନ୍ତି ଵିରୋଧ କରିଵା ତ ବହୁତ ଦୂରର କଥା । ସେତେବେଳେ ଯୋର୍ ଯବର କରି ଓଡ଼ିଆ ଅଞ୍ଚଳରେ ହିନ୍ଦୀ ପ୍ରଚଳନ କରି ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାକୁ ମାରି ଦେଵା ପାଇଁ ହିନ୍ଦିଭାଷୀ ଲାଗିଥିଲେ ଆଉ ଆଜି ଓଡ଼ିଆ ଲୋକଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଆଞ୍ଚଳିକଵାଦ ସୃଷ୍ଟି କରି ଓଡ଼ିଆ ଅଞ୍ଚଳ ତଥା ଓଡ଼ିଆ ଶୈଳୀ ଛଡ଼ାଇ ନେଵାକୁ ଚକ୍ରାନ୍ତ କରୁଅଛନ୍ତି ।
ସ୍ଵଭାଵ କଵି ଗଙ୍ଗାଧର ମେହେରଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ରଚିତ ଆଉ ଏକ ଜନପ୍ରିୟ କଵିତା ହେଉଛି “ଭାରତୀ ରୋଦନ” । ଓଡ଼ିଆ ଜାତି ପ୍ରତି ଉତ୍ତର ଭାରତୀୟ ଲୋକଙ୍କ ଦ୍ଵାରା କରାଯାଇଥିଵା ପାତର ଅନ୍ତର,ଅନ୍ୟାୟ ଓ ଶୋଷଣକୁ ମନେ ପକାଇଵାର ଦିନଟିଏ ହେଉଛି ଆଜି । ଆଜିର ଏହି ଦିନରେ ଉକ୍ତ “ଭାରତୀ ରୋଦନ” କଵିତାଟି ଏଠାରେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ପ୍ରଦତ୍ତ ହେଲା...
ו•••••••••••••••••••••••
ଭାରତୀ ରୋଦନ
(ଗଙ୍ଗାଧର ମେହେର)
••••••••••••••••••••••••×
ଉତ୍କଳ ଭାରତୀ ରୋଦନ କରୁଛି କାତରେ ସମ୍ବଲପୁରେ,
ସେ ଵିକଳ ଧ୍ଵନି କର୍ଣ୍ଣରେ ପଡି଼ଲେ ନୟନେ ଲୋତକ ପୂରେ ।
ବୋଲଇ ଦୁଃଖିନୀ କେତେ କେତେ କଷ୍ଟ ସହି ମୋ କୋଳରେ ଧରି,
କୁମାରଙ୍କୁ ମୋର ପାଳନ କରୁଛି ପ୍ରାଣାଧିକ ସ୍ନେହ କରି ।
ପୁତ୍ରମାନେ ମୋର ବଢି଼ଆସୁଛନ୍ତି ଶୁକ୍ଳପକ୍ଷେ ଯଥା ଶଶୀ ,
ଶ୍ରଵଣକୁ ମୋର ତୋଷୁଥାନ୍ତି କହି ମୃଦୁଵାକ୍ୟେ ହସି ହସି ।
ନାନା ଉପହାରେ ପୂଜିବେ ମୋ ପାଦେ ଏହି ଆଶା ଥିଲା ମନେ,
ଦାଵାନଳ ଆସି ଲାଗିଯାଉଅଛି ସେ ଆଶା କୁସୁମଵନେ ।
ଫୁଟି-ଆସୁଅଛି ଆହା କି ! ସୁନ୍ଦର ସୁନ୍ଦର କୁସୁମମାନ,
କେତେ ଵୃକ୍ଷ ଅଵା ଫଳମାନ ଫଳି ହୋଇଅଛି ସାନ ସାନ ।
ଏହି ସୁଖମୟ ସମୟେ ଦଗଧ ହେଉଅଛି ଏହି ଵନ,
ଦେଖି ଵିସ୍ମୟରେ ହାହାକାର କରୁଛନ୍ତି ମୋ କୁସୁମଗଣ ।
ହିନ୍ଦୀ ସରସ୍ୱତୀ ମୋ ଛାତିରେ ବସି କରିଵ ପରା ରାଜତ୍ୱ,
ମୋ ଆଶା କାନନ ଭସ୍ମରାଶି ହେଵ ତା ନଵ ଉଦ୍ଯାନେ ଖତ ।
ଉପମାତା ଆସି ଗର୍ଭଧାରିଣୀର ମସ୍ତକେ ଚରଣ ଦେବଵ
ଏ ଦଶା ଦେଖିଲେ କେଁଉ ସନ୍ତାନର ମନରେ ଦୁଃଖ ନହେବ ।
ତା’ କୁନ୍ତ ପ୍ରହାରେ ଜୀଵନ ନ ଯିଵ
ହେଉଥିବି କଲବଲ
ମୋହ ରକ୍ଷା ପାଇଁ ଵିକଳ ମୋ ପୁଏ ମୁଖେ ଦେଉଥିବେ ଜଳ ।
ଏ କଥା ସୁମରୀ ସୁମରୀ ମୋ’ ତନୁ ହୋଇ ଆସିଲାଣି କ୍ଷୀଣ,
ଚିନ୍ତା-ଜ୍ଵର ମୋତେ ଘୋଟି ଆସିଲାଣି ରହିଵ କି ଚିର ଦିନ ?
ଆହା ରେ ଦଇଵ ଏହି କଷ୍ଟ ଦଶା
ଲେଖିଅଛୁ କି ମୋ ଭାଲେ,
ପଥର ଵର୍ଷଣ ହେଵ କି ଅକାଳେ
ମଲ୍ଲିକା କୁସୁମମାଳେ ।
କର ଯୋଡ଼ି ଏହି ପ୍ରାଥନା କରୁଛି
କୃପାମୟ ରାଜରାଜ,
କାହିଁକି ମୋଠାରେ କୃପା ଊଣା ହେଲା ଏତେ ଦିନ ପରେ ଆଜ ।
ମୋହ ଜାଣିଵାରେ ଶ୍ରୀଛାମୁରେ ମୁହିଁ କରିନାହିଁ କିଛି ଦୋଷ,
ନୀତି-ପରାୟଣ କେଉଁ କାରଣରେ ଅଭାଗିନୀ ପ୍ରତି ରୋଷ ?
ମହା କାକୁସ୍ଥରେ ଉଚ୍ଚୈସ୍ଵରେ ଦେଖ କାନ୍ଦୁଛନ୍ତି ମୋର ପୁଏ,
ଅରକ୍ଷ ରକ୍ଷକ ଏମାନଙ୍କ ପ୍ରତି କାହିଁକି କୃପା ନହୁଏ ?
ଜ୍ଞାନ କଳାକର ଶୀତଳ ଧଵଳ
ଵିଶୁଦ୍ଧ ଜ୍ଞାନ କିରଣ
ଜଗଜ୍ଜନ ହିତ କାରଣ ସତତ କରୁଛି ଵିତରଣ ।
ସେ କିରଣମାଳେ ହେଉଅଛି ଆଜ ଜଗତ ଆଲୋକମୟ,
ମୋହ ଭାଗ୍ୟେ କିମ୍ପା ଘୋଟିଆସୁଅଛି ନିଵିଡ଼ ତିମିରଚୟ ।
ଆସ ବାପଧନ ନୃପରାଜ ସିଂହ
ବରପଲ୍ଲୀ ଅଧୀଶ୍ଵର,
ତୁମ୍ଭ ପରା ଲୋକ ସହାୟ ନ ହେଲେ ହେଲି ସିନା ହତାଦର ।
କାହାକୁ କହିବି ଆଉ କେ ମୋ ଅଛି ? ଜାଣିଵାକୁ ମନକଥା,
ତୁମ୍ଭମାନେ ଯେବେ ମନ ଲଗାଇଵ
ଘୁଞ୍ଚିପାରେ ମୋର ଵ୍ୟଥା ।
ଆସ ଆସ ମୋର ପ୍ରିୟ ହରିହର
ସିଂହ ରାୟ ବାହାଦୂର,
ଵଚନରେ ମୋର କାଳି ଲାଗୁଅଛି
ଯତ୍ନେ ବେଗେ କର ଦୂର ।
ବେଳ ଥାଉଁ ଥାଉଁ ଯତ୍ନ କର ବେଗେ ଆସ ମୋ କୁମାରଗଣ,
ପାଣି ବୋହିଗଲେ ବନ୍ଧ ବାନ୍ଧିଵାର ହେଵ ସିନା ଅକାରଣ ।
ଵିନୟ ଭାଵରେ ନିଵେଦନ କର
ସର୍ଵେ ହୋଇ ଏକମୁଖ,
ଧର୍ମ ଅଵତାର ରାଜ ରାଜେଶ୍ଵର
ଅଵଶ୍ୟ ଶୁଣିବେ ଦୁଃଖ ।
ମହତ ଛାମୁରେ ପ୍ରାଥନା କରିଵା
ପ୍ରଶଂସ୍ୟ ଅଟଇ ସଦା,
ଫଳ ଲାଭ ପଛେ ନ ହେଲେ ନ ହେଵ ନୀଚେ ନ ଯାଚିଵ କଦା ।
ମୋହ ଲାଗି କେତେ ଯତନ କରୁଛି ଆହା ମୋ ଧରଣୀଧର,
ତତେ ଘେନି ମୁହିଁ ପୁତ୍ରଵତୀ ଏକା
ତୁ ମୋର ଯୋଗ୍ୟ କୁମର ।
ଆଉ କେତେଜଣ ଅଛନ୍ତି ଵତ୍ସରେ
ତୋହ ଗୁଣ ଅନୁସରି,
ଚୀରଜୀଵୀ ହୁଅ ସୁଖୀ ହୋଇଥିବି
ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ କୋଳରେ ଧରି ।
ଆଉ କେତେଗୋଟି ମହାତ୍ମା ଅଛନ୍ତି ସ୍ଵାର୍ଥପର ସିନା ସର୍ଵେ,
ଆଜି ଯାଏଁ ମୋତେ ଚିହ୍ନିନାହାନ୍ତି
ସେ ପଦ ମଦ ଧନ ଗର୍ଵେ ।
ଧନ ଯଉଵନ ନିତ୍ୟ ନୁହେଁ ବାବୁ
ପଦ୍ମଦଳେ ଜଳ ଯଥା,
ଯେ ଯାହା କରିଵ ଚିରଦିନ ପାଇଁ ରହିଯିଵ ସିନା କଥା ।
ו••••••••••••••••••••×
No comments:
Post a Comment