“ଶୂନ୍ୟ ‘୦” ସଂଖ୍ୟା”

ଆଜଟେକ୍ସ, ଇନକା ଓ ଇଜିପ୍ଟର ପ୍ରାଚୀନ ମାନଵ ସଭ୍ୟତାରେ ମଧ୍ୟ ଶୂନ୍ୟ ଆକାରର ଵିଭିନ୍ନ ଚିହ୍ନ ଆଵିଷ୍କାର ହୋଇଥିଲା । ପ୍ରାଚୀନ ଇଜିପ୍ଟରେ nfr (𓄤) ବୋଲି ଏକ ଚିହ୍ନ ଵ୍ୟଵହାର ହେଉଥିଲା । ପ୍ରାଚୀନ ଇଜିପ୍ଟରେ ଏହାକୁ Nefertiti, Nefertari ଓ Neferhotep ଆଦି ଵିଭିନ୍ନ ନାମରେ ଜଣାଯାଉଥିଲା ।  ଏହା ଶୂନ୍ୟ ଅର୍ଥରେ ଵ୍ୟଵହାର ହେଉଥିଲା କି ନାହିଁ ସ୍ପଷ୍ଟ ନୁହେଁ ତେବେ କେତେକ ଗଵେଷକ କୁହନ୍ତି  ପ୍ରାଚୀନ ଇଜିପ୍ଟରେ ଗୃହନିର୍ମାଣ ସମୟରେ 'nfrw' ଶବ୍ଦ 'level zero'  ଓ  'nfr'  zero balance ଅର୍ଥରେ ପ୍ରୟୋଗ ହେଉଥିଲା । nfr (𓄤)ର ଅର୍ଥ ଉଦାରହୃଦୟ , ସୁନ୍ଦର,ଭଲ ଓ ଉତ୍କୃଷ୍ଟ ବୋଲି କେତେକ ଅଭିଧାନରେ ଉଲ୍ଲେଖ ରହିଛି । ଆମେରିକାର ପ୍ରାଚୀନ ମାୟା ସଭ୍ୟତାର ଗଣନ ପଦ୍ଧତିରେ 𝋠 ବୋଲି ଏକ ଚିହ୍ନ ଯାହା ଦେଖିଵାକୁ ଖାଲି ଶଙ୍ଖ 🐚 ଶାମୁକା 🦪 ଵା 🐌 ଘୁଲି ଆକାରର ,ଏହାକୁ ଶୂନ୍ୟ ଅର୍ଥରେ ଵ୍ୟଵହାର କରାଯାଉଥିଵା ଜଣାଯାଏ । ଗଵେଷକମାନେ କୁହନ୍ତି ଆମେରିକାର ପ୍ରାଚୀନ ଅଧିଵାସୀ ଲୋହିତ ଭାରତୀୟମାନେ ମଧ୍ୟଏସିଆ ଓ ସାଇବେରିଆକୁ ପାରକରି ଆଲାସ୍କା ଦେଇ ଆମେରିକାରେ ପଦାର୍ପଣ କରିଥିଲେ । ସେଠାରୁ ସେମାନେ ସାରା ଆମେରିକାରେ ଵ୍ୟାପି ଯାଇଥିଲେ ଏଵଂ ହଜାର ହଜାର ଵର୍ଷ ଵସଵାସ କଲାପରେ ସେମାନଙ୍କର ମାୟା,ଇନକା ଓ ଆଜଟେକ୍ସ ଆଦି ସଭ୍ୟତା ଗଢିଉଠିଥିଲା । ଭାରତୀୟ ପୁରାଣକଥାରେ ସପ୍ତଦ୍ଵୀପ ଵା ସାତଗୋଟି ମହାଦେଶର କଥା ରହିଛି । ପୁରାଣକୁ ଇତିହାସ ମନେକରୁଥିଵା ଲୋକେ ଵିଶ୍ଵାସ କରନ୍ତି ଯେ ଏମାନେ ପୁରାଣୋକ୍ତ ସେହି ସପ୍ତଦ୍ଵୀପ ମଧ୍ୟରେ ଦୁଇ ଦ୍ଵୀପରେ ଵାସକରୁଥିଵା ଅଧିଵାସୀ । ହୁଏତ ପ୍ରାଚୀନ କାଳରେ ଲୋହିତ ଭାରତୀୟମାନଙ୍କ ସହିତ ପୁରୁଣା ଵିଶ୍ଵର ଲୋକଙ୍କର  କୌଣସି ପ୍ରକାରେ ସମ୍ପର୍କ ରହିଥିଲା ଫଳତଃ ସେମାନେ ଶୂନ୍ୟ ତଥା ସଂଖ୍ୟାଗଣନର ଵ୍ୟଵହାର ଜାଣିଥିଲେ । ଅଦ୍ୟପି ପାଶ୍ଚାତ୍ୟ ଗଵେଷକମାନେ କୁହନ୍ତି ଯେ ସେମାନେ ଆପେ ଖାଲି  ଘୁଲି ଵା ଶଙ୍ଖର ଖୋଳପକୁ ଶୂନ୍ୟର ସଂଜ୍ଞା ଦେଇ ଏଭଳି ଏକ ଆଵିଷ୍କାର କରିଥିଲେ ।

କିଛି ଵର୍ଷ ତଳେ ଭାରତଵର୍ଷର ଗ୍ଵାଲିୟର ଦୁର୍ଗ ମଧ୍ୟରେ ଅଵସ୍ଥିତ ଏକ ଛୋଟିଆ ମନ୍ଦିର କାନ୍ଥରେ ଶୂନ୍ଯ (୦) ଅଙ୍କିତ ହୋଇଥିଵା ଜଣାପଡି଼ଲା ।  ଏହାକୁ ଶୂନ୍ଯ  ଲିଖନର ଦ୍ଵିତୀୟ ପୁରାତନ ଜ୍ଞାତ ଉଦାହରଣ ବୋଲି ଅଭିହିତ କରାଯାଇଛି । ଗଵେଷକଙ୍କ ମତରେ ଉକ୍ତ ମନ୍ଦିରରେ ସେହି ଶୂନ୍ଯକୁ ଆଜକୁ ପ୍ରାୟ ୧୫୦୦ ଵର୍ଷ ପୂର୍ଵେ ଅଙ୍କିତ କରାଯାଇଥିଲା ।

ସେହିପରି ପ୍ରାଚୀନ ବକ୍ଷାଳୀ ପାଣ୍ଡୁଲିପିରେ ଶୂନ୍ଯର ପ୍ରୟୋଗ କରାଯିଵା ସହ ସେଥିରେ ତହିଁର ସଂକେତ ମଧ୍ୟ  ନିଶ୍ଚିତ ହୋଇଥିଲା । ବକ୍ଷାଳୀ ପାଣ୍ଡୁଲିପି କେବେ ଲେଖାଯାଇଥିଲା ତାହା ଆଜି ବି ଅସ୍ପଷ୍ଟ କିନ୍ତୁ ଆର୍ଯ୍ୟଭଟ୍ଟଙ୍କ ପୂର୍ଵରୁ ଏହା ଲେଖାଯାଇଥିଵା ଜଣାଯାଏ ।

ବକ୍ଷାଳୀ ପାଣ୍ଡୁଲିପି ମଧ୍ୟରେ ଶୂନ୍ଯକୁ  ଏକ ବିନ୍ଦୁ (Dot) ରୂପରେ ନିରୂପିତ କରାଯାଇଛି ଏଵଂ ତାହାକୁ  'ଶୂନ୍ଯସ୍ଥାନ' କୁହାଯାଇଛି। ପରେ  ନାଟ୍ୟକାର ସୁବନ୍ଧୁ ତାଙ୍କର ଵାସଵଦତ୍ତା ନାଟକରେ 'ଶୂନ୍ଯବିନ୍ଦୁ' ଶବ୍ଦ ଵ୍ୟଵହାର କରିଛନ୍ତି । ଗଣିତର ଇତିହାସ ଦୃଷ୍ଟିରୁ ଵାସଵଦତ୍ତା ନାଟକ  ମହତ୍ଵପୂର୍ଣ୍ଣ କାରଣ ଏଥିରେ ସୁବନ୍ଧୁ  "ଶୂନ୍ଯବିନ୍ଦୁ" ଶବ୍ଦର ପ୍ରୟୋଗ କରିଛନ୍ତି ।   ଶୂନ୍ଯର ସ୍ଵରୂପ (ଆକାର) ଵିଷୟରେ ଉଲ୍ଲେଖ ଏହି ଗ୍ରନ୍ଥରେ ମିଳିଥାଏ ।‌

ଵିଶ୍ଵଂ ଗଣୟତୋ ଵିଧାତୁଃ ଶଶିକଠିନୀଖଣ୍ଡେନ ତମୋମଷୀଶ୍ଯାମେଽଜିନ ଇଵ ଵିୟତି ସଂସାରସ୍ଯାତିଶୂନ୍ଯତ୍ଵାତ୍ ଶୂନ୍ଯବିନ୍ଦଵ ଇଵ ଵିତତାସ୍ ତାରା ଵ୍ଯରାଜନ୍ତେତି।”

(ଅର୍ଥ - ଵିଧାତା ଵିଶ୍ଵର ଗଣନା କରନ୍ତି । ତାଙ୍କ ପାଖରେ ଚନ୍ଦ୍ରରୂପୀ ସୁଧାଖଣ୍ଡ  ଅଛି । ଅନ୍ଧକାରରୂପୀ ସ୍ଯାହୀଯୁକ୍ତ କଳା ଆକାଶରୂପୀ ମୃଗଚର୍ମ ଅଛି । ଗଣନା କରି ଵିଧାତାଙ୍କର ମନେ ହେଉଛି ଯେ ଏ ସଂସାର ଶୂନ୍ଯ ଅଟଇ ।  ଏଥିରେ କିଛି ବି ନାହିଁ ‌ । ତହୁଁ ସେହି ସୁଧାଖଣ୍ଡ ସାହାଯ୍ୟରେ ସେ ମୃଗଚର୍ମ ଉପର ତାରା ରୂପକ ଶୂନ୍ଯବିନ୍ଦୁ ସୃଷ୍ଟି କରିଅଛନ୍ତି । ସେହି ତାରା ଉକ୍ତ କାଳଵିଶେଷରେ ପ୍ରକାଶିତ ହେଉ ଥିଲେ ।)

ତେବେ ୨୦୧୭ରେ, ଵକ୍ଷାଳୀ ପାଣ୍ଡୁଲିପିରୁ  ତିନୋଟି ନମୁନା ନେଇ ତହିଁର ରେଡିଓକାର୍ବନ ଵିଶ୍ଲେଷଣ କରାଗଲା । ପରୀକ୍ଷଣରୁ ପ୍ରାପ୍ତ ପରିଣାମ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ ଥିଲା । କାରଣ ସେହି ତିନିଗୋଟି  ନମୁନାର ସମୟକାଳ ତିନୋଟି ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ଶତାବ୍ଦିର ବୋଲି ଜଣାପଡି଼ଥିଲା । ପ୍ରଥମ ନମୁନାଟି ୨୨୪CEରୁ  ୩୮୩CE,
ଦ୍ଵିତୀୟଟି  ୬୮୦CEରୁ–୭୭୯CE, ତଥା ତୃତୀୟ ନମୁନାଟି ୮୮୫CEରୁ–୯୯୩CEର ହୋଇଥିଵା ଜଣାପଡି଼ଲା । ଏହି ପ୍ରଶ୍ନର  ଉତ୍ତର ଆଜି ବି ମିଳିପାରିନାହିଁ ଯେ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ଶତାବ୍ଦୀରେ ରଚିତ ଭୋଜପତ୍ର ଲିଖିତ ପୃଷ୍ଠା କେମିତି, କିପରି ,କିଏ ଓ କାହିଁକି ଏକାଠି ଯୋଡି଼ଥିଲା ।

ଵିଭିନ୍ନ ସଭ୍ୟତାରେ ଶୂନ୍ୟ ସମସାଦୃଶ୍ୟ ଚିହ୍ନ ଥିଲେ ହେଁ ଭାରତରେ ଆର୍ଯ୍ୟଭଟ୍ଟଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ଏହାର ଵିଶେଷ ଵ୍ୟଵହାର ଵିଧିର ଆଲୋଚନା କରାଯାଇଥିଲା ।

ଗଣିତରେ ଶୂନ୍ଯ, ପ୍ରଥମ ପ୍ରାକୃତିକ ପୂର୍ଣାଙ୍କ ସଂଖ୍ଯା ଅଟେ । ଏହା ଅନ୍ଯ ସମସ୍ତ ସଂଖ୍ଯାଦ୍ଵାରା ଵିଭାଜିତ ହୋଇ ଯାଏ  । କେଵଳ ଶୂନ୍ଯ ହିଁ ଏକମାତ୍ର ସଂଖ୍ଯା ଅଟେ ଯାହା ଵାସ୍ତଵିକ, ଧନାତ୍ମକ, ଋଣାତ୍ମକ, ଏଵଂ ପୂର୍ଣତଃ କାଳ୍ପନିକ ବି ଅଟଇ ‌ ।

ଆରବୀୟମାନେ ଭାରତୀୟମାନଙ୍କ ସହିତ ଵ୍ୟାପାର ଵାଣିଜ୍ୟ କରୁଥିଵାରୁ ସୁମାରି କରିଵା ହେତୁକ ସେମାନଙ୍କୁ ଉନ୍ନତ ଗଣନ ପଦ୍ଧତିର ଆଵଶ୍ୟକତା ହୋଇଥିଲା । ଫଳତଃ ସେମାନେ ଭାରତୀୟ ଗଣନ ପଦ୍ଧତିକୁ ଅଙ୍ଗୀକାର କଲେ । ସେମାନେ ଶୂନ୍ୟ ଶବ୍ଦକୁ ନେଇ   صِفْر‎ (ṣifr, “nothing, cipher”)କହିଲେ, ପରେ ତାହା ଲାଟିନ୍ ଭାଷାରେ zephirum ହେଲା ଏଵଂ
ସ୍ପେନ, ଇଟାଲୀ ଓ ଫ୍ରାନ୍ସର ଲୋକେ ଉକ୍ତ ଶବ୍ଦକୁ ନେଇ zero ଭାବେ ଵ୍ୟଵହାର କଲେ ।

ଭାରତୀୟ ଶୂନ୍ୟ ଶବ୍ଦର ଦୁଇଗୋଟି ସମ୍ଭାଵିତ ନିରୁକ୍ତି ପୂର୍ଣ୍ଣଚନ୍ଦ୍ର ଭାଷାକୋଷରେ  ଲେଖାଅଛି...
⚫ସୁ(ଅତିଶୟ)+ଊନ(ନ୍ଯୂନ)+ଯ => ଶୂନ୍ୟ
⚫ଶୂନା(ପ୍ରାଣୀଵଧ)+ହିତାର୍ଥେ. ଯ => ଶୂନ୍ୟ

ତେବେ ପାଶ୍ଚାତ୍ୟ ଭାଷାଵିଦମାନେ ଏହି ଶୂନ୍ୟ ଶବ୍ଦର ମୂଳ ପ୍ରାକ୍ ଭାରୋପୀୟ ଧାତୁ *ḱewh₁- (“to swell”) ସହିତ ସମୋଦ୍ଧୃତ ବୋଲି ମତ ଦିଅନ୍ତି ।
Avestan ଭାଷାର  𐬯𐬏𐬭𐬀‎ (sūra) ଶବ୍ଦର ଅର୍ଥ ଗାତ,ଛିଦ୍ର ଏଵଂ ଗୋଟିଏ ସମତଳ ସ୍ଥାନରୁ କିଛି ଦ୍ରଵ୍ୟ ଖାଲି କରିଦେଲେ ଶୂନ୍ୟ କରିଦିଆଗଲେ ତାହା ଗାତ ଅଭିହିତ ହୋଇଥାଏ । ସେହିପରି Armenian ଭାଷାର սոր (sor) ଶବ୍ଦର ଅର୍ଥ ମଧ୍ୟ ଗାତ ଵା ଛିଦ୍ର । ହିନ୍ଦୀରେ ମଧ୍ୟ सुराख़ ବୋଲି ଏକ ଵୈଦେଶିକ ମୂଳର ଶବ୍ଦ ଛିଦ୍ର ଵା କଣା ଅର୍ଥରେ ଚଳୁଅଛି ।  ପାଶ୍ଚାତ୍ୟ ଭାଷାଵିଦମାନେ କୁହନ୍ତି ଶୂନ ସହିତ ଗ୍ରୀକ୍ ଭାଷାର κύλα (kúla, “holes under the eyelids”) ଓ κοῖλος (koîlos, “hollow”) ମଧ୍ୟ ସଗୋତ୍ରୀୟ ସମ୍ବନ୍ଧ ରହିଛି ‌ । ଏହିପରି ଲାଟିନ୍ cavus (“hollow”) ମୂଳର cave(ଗୁମ୍ଫା) ଶବ୍ଦଟି ମଧ୍ୟ ଶୂନ୍ୟ ଶବ୍ଦ ସହିତ ସମୋଦ୍ଧୃତ ଅର୍ଥାତ୍ ସମ ମୂଳରୁ ଉଦ୍ଧୃତ । *ḱewh₁, ଏହି ଗୋଟିଏ ମୂଳ ଭାରୋପୀୟ ଶବ୍ଦରୁ ଏହିପରି ଆହୁରି ସହସ୍ର ସହସ୍ର ଶବ୍ଦ ଵିଭିନ୍ନ ଭାରୋପୀୟ ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଅଛି ଏଵଂ ପାଶ୍ଚାତ୍ୟ ଭାଷାଵିଦମାନେ ସେହି ମୂଳ ଶବ୍ଦଟିକୁ Proto Indo European root ଆଖ୍ୟା ଦେଇଛନ୍ତି ।

ଅସ୍ତୁ ଶୂନ୍ୟ ଶବ୍ଦଟି ଭାରତୀୟ ମାନକ ଶାସ୍ତ୍ରୀୟ ଭାଷା ସଂସ୍କୃତ ତଥା ଓଡ଼ିଆରେ ରିକ୍ତତାସୂଚକ ବିନ୍ଦୁ 'ଠ' ସଂଖ୍ଯା ଵା ନଥିଵାର ପରିଚାୟକ ମୁଣ୍ଡଳା ଵ୍ୟତୀତ ଆହୁରି ଅନେକ ଅର୍ଥରେ ଵ୍ୟଵହୃତ ହୋଇଥାଏ । ଆକାଶକୁ ଶୂନ୍ୟ କୁହାଯାଏ ପୁନଶ୍ଚ ଶୂନ୍ୟ ମଣ୍ଡଳ ଶବ୍ଦର ମଧ୍ୟ ଆମ୍ଭ ଭାଷାରେ ଵ୍ୟଵହାର ରହିଛି । ବାୟୁ ଵା ଅନ୍ଯଵସ୍ତୁ ରହିତ ରିକ୍ତ ସ୍ଥାନ ଯଥା ଅନ୍ତରୀକ୍ଷକୁ ଶୂନ୍ୟ କୁହାଯାଏ । ଅଭାଵ, ରିକ୍ତତା,ନିର୍ଜ୍ଜନସ୍ଥାନ,ଅନଵସ୍ଥିତି ଆଦି ଅର୍ଥରେ ଶୂନ୍ୟ ଶବ୍ଦଟି ଏକ ଵିଶେଷ୍ୟ ଶବ୍ଦ ପରି ପ୍ରୟୋଗ ହେଉଥିଵା ବେଳେ ଏ ଶବ୍ଦ ଵିଶେଷଣ ଭାବେ  ରିକ୍ତ,ଖାଲି, ଫମ୍ପା,ନିର୍ଜ୍ଜନ,ନିସ୍ତଵ୍ଧ,ତୁଚ୍ଛ, ଅନଵସ୍ଥିତ ଵା ସ୍ଥିତିରହିତ,ଵିଷର୍ଣ୍ଣ, ଅପକ୍ଷାପାତ,କପଟତା ହୀନ ଓ ନିରର୍ଥକ ଅର୍ଥରେ ଵ୍ୟଵହୃତ ହୋଇଥାଏ । ହୀନ ଅର୍ଥରେ
ଅନ୍ୟ ଶବ୍ଦ ସଙ୍ଗେ ଶୂନ୍ୟ ଶବ୍ଦ ଯକ୍ତ ହୋଇଥାଏ ଯଥା—ଧନଶୂନ୍ୟ; ପ୍ରାଣଶୂନ୍ୟ ଇତ୍ୟାଦି ।

ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାରେ ଶୂନ୍ୟ ଶବ୍ଦଟି ଚାରିଗୋଟି ସ୍ବତନ୍ତ୍ର ଅର୍ଥରେ ଵ୍ୟଵହୃତ ହୋଇଥାଏ ବୋଲି ପୂର୍ଣ୍ଣଚନ୍ଦ୍ର ଭାଷାକୋଷରେ ଉଲ୍ଲେଖ ରହିଛି ।

ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାରେ ଵିଶେଷ୍ୟ ଭାବେ ବିନ୍ଦୁ ଅର୍ଥରେ ଶୂନ୍ୟ ଶବ୍ଦର ଵ୍ୟଵହାର ହୋଇଛି ।

ତୋ ଵର୍ଣ୍ଣ ବେଦରୁ ବାହାର,
ଠୁଳ ଶୂନ୍ୟରୁ ଅଭ୍ଯନ୍ତର।”
( ଭୂପତି ରାୟ, ପ୍ରେମ ପଞ୍ଚାମୃତ)

ଵିଶେଷଣ ଶବ୍ଦ ଭାବେ ଶୂନ୍ୟ ଶବ୍ଦଟି ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାରେ ତିନୋଟି ଅର୍ଥରେ ଵ୍ୟଵହାର ହୋଇଥାଏ ।
(କ)ଯହିଁରେ କୌଣସି କାରଣ ନିର୍ଣ୍ଣୟ କରାୟାଇ ନ ପାରେ ସେ ସ୍ଥିତିକୁ ଆମ ଭାଷାରେ ଶୂନ୍ୟ କୁହାଯାଏ । ସାଧାରଣତଃ ଏ ଅର୍ଥରେ ଶୂନ୍ୟ ଶବ୍ଦଟି ଅନ୍ୟ ଶବ୍ଦ ସହିତ ଯୁକ୍ତ ହୋଇଥାଏ ଯଥା—ଶୂନ୍ୟଫୋଟକା, ଶୂନ୍ୟଫୁଲା।

(ଖ)ଆକାଶରୁ ଶୁଣାଯିଵାକୁ ଶୂନ୍ୟ କୁହାଯାଏ ।
  ଯଥା — ଶୂନ୍ୟଵାଣୀ,ଶୂନ୍ୟଶବଦ ଇତ୍ୟାଦି
  । ଶୂନ୍ୟ ଶବଦ ଏହା ଶୁଣି ।
   ଆନନ୍ଦେ କର୍ଣ୍ଣ ବୀରମଣି ।
   ଦାଢ୍ୟତା ଭକ୍ତି,କର୍ଣ୍ଣରାଜା ସମ୍ବାଦ

(ଗ)ଯନ୍ତ୍ର ପରିଚାଳିତ, ଯାହା ଦୃଶ୍ଯମାନ ଜୀଵଜନ୍ତୁଙ୍କଦ୍ବାରା ଚାଳିତ ନୁହେଁ ତାକୁ ଶୂନ୍ୟ କୁହାଯାଏ
ଯଥା—ଶୂନ୍ୟଗାଡ଼ି ଵା ଶୂନଗାଡି଼

ଭାରତ ଓ ଵିଶ୍ଵର ଵିଭିନ୍ନ ଭାଷାରେ ଭାରତୀୟ ଶୂନ୍ୟ ଶବ୍ଦ ସହିତ ସମୋଦ୍ଧୃତ ସମ ଅର୍ଥଜ ପ୍ରତିଶବ୍ଦ ପ୍ରଚଳିତ ହୋଇଅଛି । ନିମ୍ନରେ ସେହିପରି କିଛି ଶବ୍ଦର ସୂଚୀ ପ୍ରଦାନ କରାଗଲା ।

ସଂସ୍କୃତ—ଶୂନ୍ୟ
ଓଡ଼ିଆ— ଶୂନ,ଶୁ‘ଉ’ନୁ(କଥିତ ଓଡ଼ିଆ),ଶୂନ୍ୟ
ଅହମିଆ— সূঞ (xuñ)
ବଙ୍ଗାଳୀ— শূন্য (śunjô)
ଧୀଵେଶୀ—ސުން‎ (sun̊)
ପାଲୀ— suñña
ଵର୍ମୀ—သုည (su.nya)
ମୋନ(Mon)—သုည
ଥାଇ— สูญ (sǔun, “ଶୂନ,ଖାଲି, ଅଦୃଶ୍ୟ”),ศูนย์ (sǔun)
ଲୂ(Lü)—ᦉᦳᧃ (ṡun, “ଶୂନ୍ୟ , ଅଦୃଶ୍ୟ”)
ପଞ୍ଜାବୀ— ਸੁੰਨ (sunn)
ସିଂହଳୀ— ශුන්යය (śunyaya)
ଆରବିକ୍— صِفْر‎ (ṣifr)
ଲାଓ—ສູນ (sūn)
କନ୍ନଡ଼ —ಸುನ್ನ (sunna) ଓ ಸೊನ್ನೆ (sonne)
ତେଲୁଗୁ—శూన్యము (śūnyamu),సున్న  (sunna)
ସ୍ଵାହିଲୀ —sifuri(ଆରବୀ ଦେଇ)
ଆର୍ମାଇକ୍— ציפר‎ m (ṣīpar) ଓ ܨܺܝܦܰܪ‎ (ṣīpar)
ଅଜରବୈଜାନୀ— sıfır
ଆର୍ମେନୀୟ—զրո(zro; ଲାଟିନ୍ ଦେଇ)
ଅଷ୍ଟୀୟ—cero
କବର୍ଡୀୟ— зыри (zəri)
ଲାଟିନ୍—,zerum ,zephirum, cifra
ମାଳୟୀ(ରୁମୀ ଶୈଳୀ)— kosong, sifar
ପସ୍ତୋ—صفر‎(séfәr)
ପାର୍ସୀ—صِفر‎(sefr)
ସାମୋଆନ୍— selo

ପୁରାତନ ଵିଶ୍ଵରେ(ଆଫ୍ରିକା,ୟୁରେସିଆ) ଶୂନ୍ୟ ଵା “କିଛି ନଥିଵା”କୁ ପ୍ରକାଶ କରିଵାପାଇଁ କୌଣସି
ଚିହ୍ନ ନଥିଲା । ଲୋହିତ ଭାରତୀୟମାନେ ଖାଲି ଘୁଲି ଵା ଗେଣ୍ଡା ଅଥଵା ଶଙ୍ଖର ଖୋଳାପାକୁ ଶୂନ୍ୟର ସଂଜ୍ଞା ଦେଇଥିଲେ ବି ତାହା ପୁରାତନ ଵିଶ୍ଵରେ ପହଞ୍ଚିପାରିନଥିଲା । କିନ୍ତୁ ଭାରତୀୟମାନେ  “କିଛି ନାହିଁ” ସଂଜ୍ଞାକୁ ସୂଚାଇଵା ହେତୁକ  ‘୦’ ର ଵ୍ୟଵହାର କଲେ । ଫଳତଃ ଶୂନ୍ୟର ‘୦’ ପ୍ରତୀକ ହେତୁ ଗଣିତର ଚରମ ଵିକାଶ ସମ୍ଭଵପର ହୋଇପାରିଛି  ।

ଓଡ଼ିଆଭାଷାର ଅନେକ ପୁରାତନ ସାହିତ୍ୟରେ ଶୂନ୍ୟ ଶବ୍ଦଟି ଵିଶେଷ ଭାବେ ଵ୍ୟଵହାର ହୋଇଅଛି ।

ଓଡ଼ିଶାର ମହାକଵି ସାରଳା ଦାସ ଅନ୍ତରୀକ୍ଷ ଓ ଶ୍ରୀଭଗଵାନଙ୍କୁ ଶୂନ୍ୟ ଵିଚାର କରି ଲେଖିଛନ୍ତି

“ଆଦି ହୁଂ ଶୂନ୍ୟ
ଶୂନ୍ୟହୁଂ ଜାତ ପବନ
ପବନ ହୁଂ ଜାତ ହୋଇଲେ
ଯୋଗପୁରୁଷ ଶୂନ୍ୟ ।”

ସେହିପରି ଜଗନ୍ନାଥ ଦାସ ଵିରଚିତ ଓଡ଼ିଆ ଭାଗଵତର ଵିଭିନ୍ନ ସ୍ଥାନରେ ନାନା ଅର୍ଥରେ ଶୂନ୍ୟ ଶବ୍ଦ ଵ୍ୟଵହୃତ ହୋଇଅଛି ...
ଯଥା—

“ଯେ ଶୁକ ଏକାନ୍ତ ଗମନ ।
କରିଣ ଦେହ କଲେ ଶୂନ୍ୟ ॥”
(ପ୍ରଥମ ସ୍କନ୍ଧ,ଭାଗଵତ)

“ନାଭିରୁ ପ୍ରକାଶେ ଗଗନ ।
ଗୁଣଙ୍କ ବୃତ୍ତି ଘେନି ଶୂନ୍ୟ ।”
(ତୃତୀୟ ସ୍କନ୍ଧ,ଭାଗଵତ)

“କାର୍ଯ୍ୟ ଅର୍ଥେ ଯେତେ ବେଳ ଯାଇ ଵହି । ସର୍ବ-ଶୂନ୍ୟ-ମାର୍ଗେ ଯାଇ ତେତେମାତ୍ର ରହି ।”
(ଚତୁର୍ଥ ସ୍କନ୍ଧ,ଭାଗଵତ)

“କେମନ୍ତେ ଧରିବୁ ଜୀଵନ ।
ଦିଶଇ ଦଶଦିଗ ଶୂନ୍ୟ । ”
(ସପ୍ତମ ସ୍କନ୍ଧ,ଭାଗଵତ)

“ଶୂଳ ଆସନ୍ତେ ଶୂନ୍ୟ ପଥେ ।
ଵାସଵ ଧନୁ ଧରି ହସ୍ତେ ।”
(ଅଷ୍ଟମ ସ୍କନ୍ଧ,ଭାଗଵତ)

“ଧୂମ ପୂରିତ ଶୂନ୍ୟ ମଧ୍ୟେ ।
ବେଗେ ଧାଇଁଲା ଘୋରନାଦେ ॥”
(ନବମ ସ୍କନ୍ଧ,ଭାଗଵତ)

“ରୋହିଣୀ ନାମ ଵିଦ୍ୟମାନ ।
ତାହାର ଗର୍ଭ ଅଛି ଶୂନ୍ୟ ॥”
(ଦଶମ ସ୍କନ୍ଧ,ଭାଗଵତ)

“ଶୂନ୍ୟ ମଣ୍ଡଳେ ରଥେ ଥାଇ ।
କପୋଳେ ଵେନିକର ଦେଇ ॥”
(ଏକାଦଶ ସ୍କନ୍ଧ,ଭାଗଵତ)

ଜଗନ୍ନାଥ ଦାସଙ୍କ ପରେ ନିଜର ସହ ସହ ଗୀତିକଵିତାରେ ଭୀମଭୋଇ, ଅଚ୍ୟୁତାନନ୍ଦ ଦାସ ଓ ଵନମାଳୀ ଦାସ ଆଦି ଅନେକ କଵି ଶୂନ୍ୟ ଶବ୍ଦର ଵ୍ୟଵହାର କରିଯାଇଛନ୍ତି । ଯଥା—

“ଗୁରୁୟେ ବୋଇଲେ ତୋର ପିତା ମାତା ଶୂନ୍ୟ ।
ଆଜ‌ହୁଂ ହୋଇଲ ମୋର ଧର୍ମର ନନ୍ଦନ ହେ । ”
(ଵନମାଳୀ ଦାସ)

“ଶୂନ୍ୟ କୁଞ୍ଜରୁ ଏ ବାଜଇ ଵୀଣା ।
କେଉଁଠାରେ ଅଛି ଗୋପ ପାଟଣା ।
(ଗୋପ)ଧ୍ୟାନ ଲାଗିଛିରେ
ଅନାହତ ଧ୍ୱନି-ଘରେ ।
ନିଶବଦ ଘରୁ ଶବଦ ହୋଇଲା
ରାତ୍ର ତିନି ଘଡ଼ିଠାରେ ॥”
( କଵି ଗୋଵିନ୍ଦ)

“ଶୂନ୍ୟ ସ୍ୱରୂପ ହେ,
ଘୋଟିଅଛ ତ୍ରିଭୁଵନ ମହୀ,
ସୁଜ୍ଞାନୀ ଜନଙ୍କୁ ଚିତ୍ତରେ ଅଦୃଶ
କୁଜ୍ଞାନୀକି ପଥ ଦିଶୁନାହିଁ ।”
( ଭୀମଭୋଇ)

“ଶୂନ୍ୟ ବ୍ରହ୍ମକୁ ହେ,
ଦେଖିଵ ଯେମନ୍ତେ ଜ୍ଞାନ ଡୋଳେ ।
କଳ୍ପନାକୁ କାଟି ଜନ୍ମ ମୃତ୍ୟୁ ମେଣ୍ଟି
ଏକ୍ୱୈଶ ପୁରକୁ ଜିଣିଗଲେ ।”
(ଭୀମଭୋଇ)

“ଅଶୂନ୍ୟ ହୋଇଣ ଯେ ଥିଲାକ ଏକ ସ୍ଥାନ
ଅଦଭୁତ ସ୍ୱରୂପେ ହୋଇଲା ଏକ ଶୂନ୍ୟ ।
ସେହି ଶୂନ୍ୟ ମଧ୍ୟରେ ଯେ ନିରାକାର ସ୍ଥିତି
ନିରାକାର ଅଙ୍ଗରୁ ପରମ ବ୍ରହ୍ମମୂର୍ତ୍ତି ।”
(ଅଚ୍ୟୁତାନନ୍ଦ ଦାସ)

ଏ ମାଟି ପଥର ଏ ଜଳ ପଵନ
ଏମାନେ ନ ଥିଲେ କେହି,
ଶୂନ୍ୟ ଶୂନ୍ୟ ମହାଶୂନ୍ୟ
  ଅନ୍ଧକାର ଥିଲା ନିଶବଦ ହୋଇ ।”
(ଅଠସ୍ତରୀ ବୋଲି, ଭୀମଭୋଇ)

ତେବେ ପୃଥିଵୀରେ ଏମିତି ଅନେକ ଭାଷା ରହିଛି ଯେଉଁଥି ଶୂନ୍ୟପାଇଁ ମୌଳିକ ଶବ୍ଦ ପ୍ରଚଳିତ ଅଛି ।

ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାରେ ଶୂନ୍ୟ , ଶୂନ୍,ଶୂନ ଓ ଶୂନୁ ଛଡ଼ା ଆଳୁ,ଗୋଲ ଆଳୁ ଓ ମୁଣ୍ଡୁଳା ଆଦି ଶବ୍ଦ ମଧ୍ୟ ଶୂନ୍ୟ ଅର୍ଥରେ ଵ୍ୟଵହାର ହୋଇଥାଏ । ପୂର୍ଣ୍ଣଚନ୍ଦ୍ର ଭାଷାକୋଷରୁ ଜଣାଯାଏ ଯେ ଓଡି଼ଆ ଭାଷାରେ ନାସ୍ତି ଶବ୍ଦର ମଧ୍ୟ ଶୂନ୍ୟ ଅର୍ଥରେ ଵ୍ୟଵହାର ରହିଛି । ଯଥା —
“ଟଙ୍କା ଶୁନ୍ ଅଣା ନାସ୍ତି ତିନି ପାହୁଲା।”  ପୁନଶ୍ଚ ଆକାଶ,ଖ,ଗଗନ,ଗୋଳ,ଅମ୍ବର,ହ ଓ ଵିନ୍ଦୁ ଆଦି ଶବ୍ଦ ଶୂନ୍ୟସଂଖ୍ୟା ଅର୍ଥରେ ମଧ୍ୟ ପୁରାତନ ଭାରତୀୟ ଗଣିତଜ୍ଞମାନେ ଵ୍ୟଵହାର କରିଛନ୍ତି । ସମ୍ଭଵତଃ “ଫଳ” ଶବ୍ଦପରି ଶୂନ୍ୟ ଶବ୍ଦର ଭାରତରେ “୦ ସଂଖ୍ୟା” ଅର୍ଥରେ ବହୁଳ ଵ୍ୟଵହାର ଯୋଗୁଁ ଏହାର ଅନ୍ୟ ପ୍ରତିଶବ୍ଦ ସୃଷ୍ଟି କରିଵାର ଆଵଶକ୍ୟତା ପଡ଼ିନଥିଲା ।

ୟୁରୋପର ଵିଭିନ୍ନ ଭାଷାରେ ଶୂନ୍ୟ ସଂଖ୍ୟା ପାଇଁ ନିମ୍ନଲିଖିତ ଶବ୍ଦମାନ ଵ୍ୟଵହାର ହୋଇଥାଏ ।

ବେଲାରୁଷି— нуль(nulʹ)
ବୁଲଗେରୀ— ну́ла(núla)
ଚେଜ୍— nula
ଡନିଶ୍— nul
ଡଚ୍— nul
ଫିନ୍ନିଶ୍—nolla
ଇଉରୋଜୀୟ— ნული (ଜର୍ଜିଆ)
ଜର୍ମାନ— null (de), Null (de)
ଆଇରିଶ୍— neamhní, nialas, náid
ରୁଷିଭାଷା—нуль (nul), ноль (nolʹ)

ଏ ସବୁ ଶବ୍ଦ  Proto-Italic *ne oinolos ମୂଳର ବୋଲି ପାଶ୍ଚାତ୍ୟ ଭାଷାଵିଦମାନେ ମତ ଦିଅନ୍ତି ।

ne (“ନାହିଁ”) ଓ  *oinos (“ଏକ”) କିଂଵା
ūllus (“କୌଣସି”) ଯୁକ୍ତ କରାଯାଇ ଶବ୍ଦଟି ଅତୀତରେ ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଥିଲା । ପ୍ରାକ୍ ଇଟାଲିକ୍ ଶବ୍ଦ oinosର
ପ୍ରାଚୀନ ଗ୍ରୀକ୍ οἶος (oîos) ଓ ସଂସ୍କୃତ ଏକ (éka) ଶବ୍ଦ ସହିତ ସଗୋତ୍ରୀୟ ସମ୍ପର୍କ ରହିଛି । ସେହିପରି ପ୍ରାକ୍ ଇଟାଲିକ୍ ne ର ମଧ୍ୟ ଇଂରାଜୀ No ,ସଂସ୍କୃତ ନାସ୍ତି ତଥା ଓଡ଼ିଆ ନାହିଁ ସହିତ ସମୋଦ୍ଧୃତଗତ ସମ୍ପର୍କ ଥିଵା ଜଣାଯାଏ ।

ଚୀନ ଦେଶରେ ଶୂନ୍ୟ ସଂଖ୍ୟକୁ ଶବ୍ଦରେ ପ୍ରକାଶ କରିଵା ପାଇଁ କାଣ୍ଟୋନିଜ୍‌ରେ 零 (ling4),ଡୁଂଗାନ୍‌ରେ лин (lin),ଗାନ୍ ଭାଷାରେ 零 (lin4 / liang4),ହାକ୍କାରେ
零 (làng),ଜିନ୍ ଭାଷାରେ Jin 零 (ling1), ମାଣ୍ଡାରିନରେ 零 (líng),ମିନ୍ ବେଇରେ 零 (lâing),ମିନ୍ ଡଙ୍ଗ୍‌ରେ 零 (lìng),ମିନ୍ ନାନ୍‌ରେ 空 (zh-min-nan) ଓ 零 (lêng / lân),ତିଓଚେଓରୈ空 (kang3) ଓ 零 (lêng5),ୱୁ(Wu) ଭାଷାରେ  零 (lin) ତଥା ଜି଼ଆଙ୍ଗ୍‌ଭାଷାରେ(Xiang) 零 (lin2)
କୁହାଯାଇଥାଏ ଏଵଂ ଚୀନରେ “〇” ଚିହ୍ନଦ୍ଵାରା ଶୂନ୍ୟକୁ ପ୍ରକାଶ କରାଯାଏ ।

କୋରିଆରେ yeong ,ryeong ଓ gong ଆଦି ଶବ୍ଦ ଶୂନ୍ୟ ଅର୍ଥରେ ଵ୍ୟଵହାର ହେଉଥିଲାବେଳେ ଜାପାନରେ
零(れい, rei) ଓ  ゼロ (zero) ଶବ୍ଦର ଵ୍ୟଵହାର ରହିଛି ।

ଏତଦଵ୍ୟତୀତ ପୃଥିଵୀରେ ଅନେକ ଭାଷା ମଧ୍ୟ ଅଛି ଯହିଁରେ ଶୂନ୍ୟକୁ ପ୍ରକାଶ କରିଵାପାଇଁ ମୌଳିକ ଶବ୍ଦ ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଅଛି
ଯଥା—
ଚାମ୍ମୋରେ— tåya’
ଚେରୋକି— ᎧᏂᎩᏛ (kanigidv) ଓ Ꮭ ᎪᎱᏍᏗ (tla gohusdi)
ହିବ୍ରୁ—אֶפֶס‎(éffes)
ହୱାଇ ଭାଷା— ʻole
ଇଗାଲା— òfo
ଇଗବୁ— efu
ଲକୋଟା— tákuni
ମାଲାଗାସୀ— aotra (mg)
ମଳୟାଳ଼ମ—പൂജ്യം (pūjyaṃ)
ମଙ୍ଗୋଲୀୟ—тэг (teg) ଓ бинт(bint)
ଖ୍ଵେ଼ଚୁଆ(Quechua)—ch'usaq
ସିନ୍ଧି—ٻُڙِي‎(buri)
ଅମହାରିକ୍: ባዶ (bado)

ଓଡ଼ିଶାରେ ଷାଠିଏରୁ ଅଧିକ ଜନଜାତୀୟ ଭାଷା ପ୍ରଚଳିତ ଅଛି ତେବେ  ହୋ ଭାଷାରେ ‘ଟଂ’ ,ସଉରା ଭାଷାରେ ‘ତେଡେର୍’ ତଥା ବଣ୍ଡା ଭାଷାରେ ‘ମାସାଆରାଗ୍’ ଆଦି ଶବ୍ଦ ଶୂନ୍ୟ ଅର୍ଥରେ ଵ୍ୟଵହାର ହେଉଥିଵା ପ୍ରୋକ୍ତ ଭାଷାଗୁଡି଼କର ଅଭିଧାନରୁ ଜଣାଯାଏ । ଏତଦଵ୍ୟତୀତ ଓଡ଼ିଶାରେ ପ୍ରାୟତଃ ଏଠାକାର ଅଧିକାଂଶ ଅଧିଵାସୀ ସେମାନଙ୍କ କଥିତ ଭାଷାରେ ଶୂନ୍, ଶୂନ,ଶୁଏନ୍ ,ଶୂଇନ୍ ଓ ଶୂନୁ ଆଦି ଶବ୍ଦ ଵ୍ୟଵହାର କରୁଥିଵା ଦୃଶ୍ୟ ହୋଇଥାଏ ।

ଅସ୍ତୁ,ଵିଶ୍ଵର ଅନେକ ପ୍ରାଚୀନ ସଭ୍ୟତାରେ “ନାସ୍ତି” ଵା “Nothing”କୁ ପ୍ରକାଶ କରିଵା ପାଇଁ ଚିହ୍ନ ଥିଲା କିନ୍ତୁ ଭାରତରେ ପ୍ରଥମେ ଶୂନ୍ୟର ଗଣିତରେ ପ୍ରୟୋଗ ହୋଇଥିଲା । ମାୟା ସଭ୍ୟତାର ଘୁଲି ଖୋଳପାରୁ କଳ୍ପିତ ଶୂନ୍ୟ ଚିହ୍ନ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ ଭାବେ ଭାରତର ଶୂନ୍ୟ ସହିତ ମିଶିଯାଏ । ମାତ୍ର ଲୋହିତ ଭାରତୀୟମାନଙ୍କର ୟୁରେସିଆ ତଥା ଆଫ୍ରିକାର ଲୋକଙ୍କ ସହିତ ପ୍ରାଚୀନ କାଳରେ ସାମାଜିକ, ରାଜନୈତିକ ଓ ସାଂସ୍କୃତିକ ସମ୍ବନ୍ଧ ନଥିଲା ବୋଲି ପାଶ୍ଚାତ୍ୟ ଗଵେଷକ ମତ ଦିଅନ୍ତି  । ଫଳତଃ ଵର୍ତ୍ତମାନକାଳରେ ପ୍ରଚଳିତ ଶୂନ୍ୟ ଚିହ୍ନ ଵିଶ୍ଵକୁ ଭାରତଠାରୁ ମିଳିଥିଲା ବୋଲି କୁହାଯାଇଥାଏ  ।

ହାତୀମାଂସ

ସିଂହଟିଏ ଓ ତା'ର ଭଣଜା ବିଲୁଆଟିଏ ଗୋଟିଏ ଗୁମ୍ଫାରେ ରହୁଥିଲେ । ସିଂହ ବଡ଼ ଚତୁର ସେ ନିଜର ପ୍ରଶଂସା ଅନ୍ୟଦ୍ଵାରା କରେଇଵାରେ ବଡ଼ ସୁଖପାଏ । ପ୍ରାଣୀ ମାତ୍ରକେ ଡରିମରି ତାହାର ପଦ ବନ୍ଦନା କରିଵାକୁ ବାଧ୍ୟ ହୁଅନ୍ତି  । ସିଂହଟି ତା ଭଣଜା ବିଲୁଆକୁ
ସବୁଵେଳେ ହାତୀ ମାଂସ ଖୁଆଇଵାର ସ୍ଵପ୍ନ ଦେଖାଏ କିନ୍ତୁ ସେ କେଵେ ବି ତା ଜୀଵନକାଳରେ ହାତୀଟିଏ ଶିକାର କରିପାରିନାହିଁ କି ସେଭଳି ସୁଯୋଗ କେଵେ ତାକୁ ମିଳିନାହିଁ । ଛୋଟବେଳେ ଯେତେବେଳେ ସେ ବଡ଼ ପରିଵାରରେ ରହୁଥିଲା ତାକୁ ହାତୀ ମାଂସ ଖାଇଵାକୁ ମିଳିଯାଇଥିଲା ।

ତେବେ ବିଲୁଆ ଆଶା ଛାଡି଼ନଥାଏ କି ସିଂହଟି ବିଲୁଆକୁ ହାତୀ ମାଂସର ସ୍ଵପ୍ନ ଦେଖାଇଵା ବନ୍ଦ କରିନଥାଏ ।

କିନ୍ତୁ ସମୟ ସହ ସିଂହ ବୁଢ଼ା ହେଵାକୁ ଲାଗିଲା ଏଣେ ତା ଶରୀରରେ ମଧ୍ୟ ପୂର୍ଵ ପରି ଆଉ ସେତେ ବଳ ଓ ମନରେ ଉତ୍ସାହ ନଥାଏ । ସେ ଵା କିପରି ଆଉ ହାତୀ ମାରିପାରିଵ ?

କିନ୍ତୁ ତା'ର ଯେତେବେଳେ ମନେପଡ଼େ ସେ ବିଲୁଆକୁ ହାତୀ ମାଂସର କଥା ଶୁଣେଇ ଦିଏ ।

ଦିନେ ସତକୁ ସତ ସେ ଜଙ୍ଗଲକୁ ଗୋଟାଏ ହାତୀ ଦଳ
ଆସିଲା । ସିଂହ ତା ଜୀଵନରେ କେବେବି ହାତୀ ଦେଖିନଥିଲା କେଵଳ ତା ଵିଷୟରେ ତା ମାଆଠାରୁ ଶୁଣିଥିଲା ଓ ଛୋଟବେଳେ ଥରେ ଅଧେ ହାତୀ ମାଂସ ଚାଖିଥିଲା ।

ଏଇ ବୁଢ଼ା ଵୟସରେ ଵିଶାଳକାୟ ହାତୀମାନଙ୍କୁ ଦେଖି ତା ଅଵସ୍ଥା କ'ଣ ଯେ ହୋଇଥିଵ ତାହା କଳ୍ପନାତୀତ । ଏବେ ସିଂହ କ'ଣ କରିଵ ? ହାତୀର ସେ ଯୋଉ ରୂପ ରଙ୍ଗ ଆକାର ପ୍ରକାର ସବୁ ତା ଭଣଜା ବିଲୁଆ ଆଗରେ ଗପିଥିଲା ତାକୁ ଦେଖି ସେ ତ ହାତୀକୁ ଚିହ୍ନି ସାରିଵଣି !

ତା ଆଶଙ୍କା ସତ ହେଲା,ସିଂହର ଭଣଜା ବିଲୁଆ ବାଟରେ ହାତୀ ପଲ୍ଲକୁ ଦେଖି ଵୃଦ୍ଧ ସିଂହକୁ ଜଣାଇଵାକୁ ଧାଇଁଆସିଲା । ସିଂହ ନଜାଣିଲାପରି ଅଭିନୟ କରି ତାକୁ ଏଭଳି ଧଇଁସଇଁ ହୋଇ ଛୁଟିଆସିଵାର କାରଣ ପଚାରନ୍ତେ ବିଲୁଆ ତାକୁ ବାଟରେ ହାତୀପଲ୍ଲ ଦେଖିଥିଵା କଥା କହିଲା ।

ସିଂହ ମିଛଟାରେ ଉତ୍ସାହିତ ହେଵାର ଅଭିନୟ କରି ଭଣଜ ବିଲୁଆକୁ କହିଲା— ଵାଃ ଵାଃ ବହୁତ ବଢି଼ଆ ! ଆମେ ତାହେଲେ କାଲି ହାତୀ ଶିକାର କରିଵାକୁ ଯିଵା !
ବିଲୁଆ ଏହା ଶୁଣି ଆନନ୍ଦରେ ନାଚି ଉଠିଲା । ଏତେ ଦିନ ଧରି ସେ ଯେଉଁ ହାତୀ ମାଂସ କଥା ଶୁଣିଥିଲା କାଲି ସେ ତାହାର ସ୍ଵାଦ ଲାଭ କରି ଆମୋଦିତ ହେଵ । ଏହା କଳ୍ପନା ମାତ୍ରକେ ତାହାର ହୃଦୟ ଖୁସିରେ ଭରିଯାଉଥିଲା ।

ସିଂହ ସିନା କହୁ କହୁ ହାତୀ ଶିକାର କଥା କହିଦେଲା କିନ୍ତୁ ସେ କାମ ଯେ କେଡ଼େ କଠିନ ତାହା ତାକୁ ଭଲ ଭାବରେ ଜଣାଥିଲା । ତେଣୁ ସେ ଗୋଟିଏ ଯୋଜନା କଲା । ରାତିରେ ବିଲୁଆ ଲୁଚି ଲୁଚି ହାତୀମାନଙ୍କ ପାଖକୁ ଯାଇ ସେମାନଙ୍କ ଗୋଡ଼ତଳେ ପଡ଼ି ସେ ଜଙ୍ଗଲରୁ ଚାଲିଯିଵାକୁ ଅନେକ ଅନୁନୟ ଵିନୟ ହେଲା । ହାତୀମାନେ ଦେଖିଲେ ସ୍ବୟଂ ଜଙ୍ଗଲର ରାଜା ଆସି ତାଙ୍କୁ  ଅନୁରୋଧ କରୁଛି ତେଣୁ ସେମାନେ ସିଂହ କଥା ମାନି ରାତାରାତି ସେ ଜଙ୍ଗଲ ଛାଡ଼ି ଅନ୍ୟତ୍ର ଚାଲିଗଲେ ।

ସେଇଠୁ ସିଂହ କ'ଣ କଲା ନା ଗୋଟିଏ ଛୋଟ ବିଲୁଆକୁ ମାରି କିଛି ମାଂସ ନେଇ ଗୁମ୍ଫାକୁ ଚାଲିଆସିଲା

ବିଲୁଆକୁ ଏସବୁ ଜଣାନଥାଏ ସେ ଆନନ୍ଦ ମନରେ ଶୋଇଯାଇଥିଲା । ସକାଳ ହେଲାରୁ ବିଲୁଆ ଉଠି ଦେଖିଲା ଗୁମ୍ଫାରେ ସିଂହର ଦେହହାତ ରକ୍ତାକ୍ତ କିନ୍ତୁ ତା' ପାଖରେ ମାଂସ ପଡି଼ଥିଲା ।

ସିଂହ ପାଖକୁ ଯାଇ ବିଲୁଆ ଘଟଣା କ'ଣ ପଚାରନ୍ତେ ସିଂହ କହିଲା— ବାବୁରେ ତୋତେ ସକାଳୁ ଶିକାର କରିଵାକୁ ଉଠାଇଵାରୁ ତୁ ଉଠିଲୁ ନାହିଁ ସେଇଠୁ ମୁଁ ଏକାକୀ ଶିକାର କରିଵାକୁ ବାହାରି ଗଲି । ପ୍ରାଣପଣେ ହାତୀ ପଛରେ ଦୌଡି଼ଲି କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ଦୌଡ଼ି ପଳାଇଗଲେ । ତଥାପି ଗୋଟାଏ ହାତୀର ପିଚାକୁ କାମୁଡ଼ି ଧରିଥାଏ । ସେ ମୋତେ ତା ବଡ଼ ବଡ଼ ଗୋଡ଼ ତଳେ ଚାପିଦେଵାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରିଵାରୁ ମୁଁ ଖଣ୍ଡିଆ ଖାବରା ହୋଇଗଲି । କିନ୍ତୁ ମୋ ମନରେ କେଵଳ ତୋ କଥା ଥିଲା ତେଣୁ କୌଣସି ମତେ ତା ଦେହରୁ ପୁଳାଏ ମାଂସ ତୋପାଇଁ ନେଇ ଆସିଛି  ।

ବିଲୁଆ ତା ସିଂହମାମୁର କଥା ଶୁଣି ଗଦଗଦ ହୋଇଗଲା । ସେ ଦୌଡ଼ି ଯାଇ ହାତୀ ମାଂସ ଚାଖନ୍ତେ ବାନ୍ତି କରି ପକେଇଲା ।

ଛି ଛି ଛି !!! ହାତୀ ମାଂସ ଏତେ ବାଜେ ? ମାମୁଁ ତମେ ତ କହୁଥିଲ ହାତୀ ମାଂସ ଭାରି ସୁଆଦିଆ କିନ୍ତୁ...!
  ଵିରକ୍ତ ହୋଇ ବିଲୁଆ କହିଲା ...

ସେଇଠୁ ସିଂହ ତାକୁ କହିଲା— ହଁରେ ଭଣଜା ମୁଁ ବି ଭାବୁଥିଲି ହାତୀ ମାଉଁସ ସୁଆଦିଆ କିନ୍ତୁ ଏବେ ବୁଝୁଛି ଛୋଟବେଳେ ପରିଵାର ସହିତ ମିଳିମିଶି ଖାଉଥିଵାରୁ ସେ ମାଂସ ସହ ମାଆର ସ୍ନେହ ମିଶି ସ୍ଵାଦିଷ୍ଟ ଲାଗୁଥିଲା ...

ମଧୁଵାଣୀ(ଉତ୍କଳ ଗୌରଵ ମଧୁସୂଦନ ଦାସ)

ମଧୁସୂଦନ ଦାସ ତାଙ୍କର ଵିଭିନ୍ନ ଭାଷଣ ମଧ୍ୟରେ କହିଥିଵା କେତେକ ଵିଶିଷ୍ଟ ଵାଣୀ ମଧୁଵାଣୀ...

🔵ଆମ୍ଭେମାନେ ସମସ୍ତେ କାର୍ଯ୍ୟ କଲାବେଳେ ଥରେ ଆମ୍ଭମାନଙ୍କର ଭାବିଵା ଉଚିତ୍ ଯେ, ମୋ କାର୍ଯ୍ୟଦ୍ବାରା ମୋ ଜାତିର ମାନ ବଢ଼ୁଛି କି ନାହିଁ ।


🔵ଭଗବାନଙ୍କଠାରେ ଵିଶ୍ଵାସ ରଖି ସତ୍ୟପଥରେ ଏକନିଷ୍ଠ ଭାବରେ ନାନା କାର୍ଯ୍ୟରେ ଲାଗିପଡ଼ । ପଡ଼ୋଶୀ ଜାତିଙ୍କ ଚିତ୍ତକୁ ତୁମେ ନିଶ୍ଚୟ ଆକର୍ଷଣ କରିପାରିଵ ।

🔵ମୋ ଜାତିର ପୀଠରେ ତୁମର ଜୀଵନକୁ ଵଳିଦାନ କର । ପୂର୍ଵେ ଏ ଜାତି ଯେଉଁ ଗୌରବର ଅଧିକାରୀ ହୋଇଥିଲା, ସେ ଗୌରବ ଲାଭ କର ।

🔵ଅନ୍ୟକୁ ସାହାଯ୍ୟ କରିଵାପାଇଁ ସର୍ଵଦା ପ୍ରସ୍ତୁତ ରୁହ। ଶେଷ ସମୟରେ ଭଗଵାନଙ୍କ ଦ୍ଵାରରେ ତୁମ କାର୍ଯ୍ୟର ମୂଲ୍ୟାୟନ ହେଵ : ତୁମେ ଯଦି ଭଲ କରିଥିଵ, ତେବେ ତୁମ ଆଗକୁ ଭଗଵାନ ଆସି କହିଵେ—ଆସ, ମୋର ପ୍ରିୟ ଶିଶୁ ! ତୁମକୁ ମୁଁ ଜୀଵନର ମୁକୁଟ ଦେବି ।

🔵ନିଜ ସକାଶେ ଜୀବନ ଧାରଣ କରିଵା ମନୁଷ୍ୟ ଜୀଵନର କଦାପି ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ନୁହେଁ । ଈଶ୍ବର ଏ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟରେ କାହାକୁ ସୃଷ୍ଟି କରିନାହାନ୍ତି ।

🔵ମୁଁ ଵିଶ୍ବାସ କରେ ନାହିଁ ସେ ଈଶ୍ବରଙ୍କ ଜଗତର କେହି ମନୁଷ୍ୟ ସ୍ୱାର୍ଥପର ହୋଇପାରେ । ଯେ ସ୍ବାର୍ଥପର, ସେ ଈଶ୍ବରଙ୍କ ଆଜ୍ଞା ଲଙ୍ଘନ କରିଅଛି । ଈଶ୍ବର କାହାରିକୁ ସ୍ଵାର୍ଥପର ହେଵାକୁ ଦିଅନ୍ତି ନାହିଁ ।

🔵ଆଜି ତୁମ୍ଭେ ଓ ଆମ୍ଭେ ଅଛୁ, କାଲି ତୁମ୍ଭେ ଓ ଆମ୍ଭେ ଚାଲଯିଵା । ତଥାପି ମନୁଷ୍ୟ ଶରୀର ପରି ଆମ୍ଭର ଜାତି ଦିନକୁ ଦିନ ବଢୁ଼ ଥିଵ । ଜନନୀ ସେଵାରେ ଆତ୍ମଗର୍ଵ, ସ୍ବାର୍ଥପରତା ତ୍ୟାଗ କରିଵାକୁ ହେଵ । ମୁଁ ଵା ତୁମ୍ଭେମାନେ କାଲି ଏହି ସଂସାରରୁ ଚାଲଯିଵା, କିନ୍ତୁ ଜାତି ଅମର ଓ ଚିରଜୀବୀ ।

🔵ଯଦି ଉନ୍ନତି ଲଭିଵାକୁ ଇଚ୍ଛାକର, ଵୀଜ ଯେପରି ନୀଚକୁ ଯାଇ ଵୃକ୍ଷକୁ ଉଚ୍ଚକୁ ଉଠାଏ, ସେହିପରି ନିଜେ ନୀଚକୁ ଯାଅ ଓ ଜାତିରୁ ଉଚ୍ଚକୁ ଉଠାଅ ।

🔵ଦୋଷ ଗୁଣ ଦେଖିବା ସମ୍ବନ୍ଧରେ ମୋର ଵକ୍ତଵ୍ୟ ଏହି ଯେ ଯୋଡ଼ିଏ ଆଖିରୁ ଗୋଟିଏ ଆଖି ବନ୍ଦ କର ଓ ଗୋଟିଏ ଆଖି ଖୋଲି ରଖ । ବନ୍ଦ ଆଖିରେ ଜାତିର ଦୋଷଗୁଡ଼ିକ ଦେଖ । ଖୋଲା ଆଖିରେ ସେମାନଙ୍କର ଗୁଣଗୁଡ଼ିକ ନିରୀକ୍ଷଣ କର ।

ଯାହାର ଆମ୍ଭେ ମାମୁ (ଶରଦ ଯୋଶୀ)

ଜନୈକ ସଜ୍ଜନ ବନାରସରେ ପହଞ୍ଚିଲେ। ଷ୍ଟେସନରେ ଉହ୍ଲାଉଥାଆନ୍ତି ଏତିକିବେଳେ ଜଣେ ଯୁଵକ ତାଙ୍କ ଆଡ଼କୁ ଦୌଡ଼ି ଅଇଲା । 

'ମାମୁ ! ମାମୁ !' - ଟୋକାଟା ତାଙ୍କର ପାଦ ଛୁଇଁ ଯୁହାର ହେଲା ।  

ସଜ୍ଜନ ଜଣକ ତାକୁ ଚିହ୍ନି ନଥିଲେ । 

କହିଲେ - “ତୁମ୍ଭେ କିଏ ?”

“ମୁଁ ମୁନ୍ନା। ଆପଣ ମୋତେ ଚିହ୍ନିପାରୁନାହାନ୍ତି କି ?” 

'ମୁନ୍ନା?' ସେ ଭାଵିଵାକୁ ଲାଗିଲେ ।

'ହଁ , ମୁନ୍ନା। ମାମୁ ଆପଣ ମୋତେ ପୁରା ଭୂଲିଗଲେଣି ! , ହଁ ଵା , ଏତେ ଵର୍ଷ ହେଇଗଲାଣି ନା ଆଉ କ'ଣ ମୋ କଥା ମନେ ଥିଵ ।'

'ଆଉ ବାବୁ ତୁମ୍ଭର ସବୁ କୁଶଳ ମଙ୍ଗଳ ତ ?'

'ଆଜ୍ଞା ଭଲ ! ମୁଁ ଆଜିକାଲି ଏଇଠି ରହୁଛି।'

'ଆଚ୍ଛା।'

'ହଁ ଆଜ୍ଞା।'

ମାମୁ ନିଜ ଭଣଜା ସହିତ ବନାରସ ବୁଲିଵାକୁ ଲାଗିଲେ । ଯାହା ହେଉ, କେହି ତ ଜଣେ ସାଥିରେ ଅଛି ।‌ କେବେ ଏ ମନ୍ଦିର, କେବେ ସେ ମନ୍ଦିର ଏମିତି କେତେ ଆଡ଼େ ବୁଲି ଅଇଲେ । 

ତହୁଁ ଆସି ପହଁଚିଲେ ଗଙ୍ଗାଘାଟ ପାଖରେ । 

“ଭାବୁଛି , ସ୍ନାହାନ କରିନେଵା ଉଚିତ୍ ହେଵ ।

'ମୁନ୍ନା’, ଗାଧୋଇ ପଡି଼ଵା ?”

'ନିଶ୍ଚୟ ମାମୁ ! ବନାରସ ଆସିଛନ୍ତି ଯେତେବେଳେ ସ୍ନାନ କରିଵେନି , ଏହା କେମିତି ସମ୍ଭଵ ?'

ମାମୁ ଗଙ୍ଗାନଦୀରେ ବୁଡି଼ “ହର ହର ଗଙ୍ଗେ ହର ହର ଗଙ୍ଗେ” ଉଚ୍ଚାରୁ ଥାଆନ୍ତି । 

ନଦୀରୁ ବାହରକୁ ବାହାରି ଦେଖନ୍ତି ତ ତାଙ୍କର ସବୁ ଦରଵ 

କୁଆଡ଼େ ଚାଲିଯାଇଛି । କପଡ଼ା ନାହିଁ ! ସେ ଟୋକା... ମୁନ୍ନା ବି ନାହିଁ !

'ମୁନ୍ନା... ଏ ମୁନ୍ନା!'

କିନ୍ତୁ ମୁନ୍ନା ସେଠାରେ ଥିଲେ ତ ଶୁଣିଵ । ସେ ତ ତଉଲିଆ ଖଣ୍ଡେ ଗୁଡେ଼ଇ ଘାଟ ଉପରଟାରେ ଠିଆ ହୋଇଛନ୍ତି । 

' ଭାଈ , ଆପଣ ମୁନ୍ନାକୁ ଦେଖିଛନ୍ତି ?'

'କିଏ ମୁନ୍ନା?'

'ସେହି ମ ଯାହାର ଆମ୍ଭେ ମାମୁଁ ।'

' ବୁଝିପାରିଲିନି ଆଜ୍ଞା।'

'ଆରେ, ଯାହାର ଆମ୍ଭେ ମାମୁଁ ସେହି ମୁନ୍ନା।'

ସେ ତଉଲିଆଟି ପିନ୍ଧି ଥାଆନ୍ତି ଆଉ ଇଆଡ଼େ ସିଆଡେ଼ ଦୌଡୁ଼ଥାନ୍ତି । ମୁନ୍ନା ମିଳିଲାନି ।

ଭାରତୀୟ ନାଗରିକ ଓ ଭାରତୀୟ ଵୋଟର ଭାବେ ଆମର ବି ଏଇ ପରିସ୍ଥିତି ହେ ବୁନ୍ଧୁଗଣ ! ନିର୍ଵାଚନ ଋତୁରେ କିଏ କେତେ ଆସନ୍ତି ଆଉ ଆମ ଚରଣ ଧରିଵାକୁ ସୁଦ୍ଧା କୁଣ୍ଠାବୋଧ କରିନଥାଆନ୍ତି । ମୋତେ ଚିହ୍ନିନା ମୁଁ ପା ଏଥର ନିର୍ଵାଚନରେ ଛିଡ଼ା ହେଇଛି । ତୁମର ଭାବୀ ଏମ୍.ପି. । ମୋତେ ଚିହ୍ନିନା ? 

 ଆପଣ ପ୍ରଜାତନ୍ତ୍ରର ଗଙ୍ଗାରେ ବୁଡି଼ପଡ଼ନ୍ତି । ବାହରକୁ ବାହାରିଵାରୁ ଆପଣ ଦେଖନ୍ତି ଯେ ସେହି ଲୋକ ଯିଏ କାଲି ଆପଣଙ୍କ ଚରଣ ଛୁଇଁ ଵୋଟ୍ ଭିକ୍ଷା ମାଗିଵାକୁ ଆସିଥିଲା , ଆପଣଙ୍କ ଵୋଟ୍ ନେଇ ଉଭାନ ହୋଇ ସାରିଛି । ଵୋଟ୍‌ର ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ପେଟିଟିକୁ ନେଇକରି ପଳାଇଯାଇଛି । 

ସମସ୍ଯାର ଘାଟ ଉପରେ ଆମ୍ଭେମାନେ ତଉଲିଆ ଗୁଡେ଼ଇ ଠିଆ ହୋଇଛନ୍ତି । ସମସ୍ତଙ୍କୁ ପଚାରୁଛନ୍ତି - ଆଜ୍ଞା ! ସେ ଲୋକଟିକୁ ଆପଣ ଦେଖିଛନ୍ତି କି ? ଆରେ ସେହି ମ ଯାହାର ଆମେ ଵୋଟର ,ଯାହାର ଆମ୍ଭେ ମାମୁ । ଆରେ ସେହି, ଯିଏ ଏଇଥର ନିର୍ଵାଚନ ସମୟରେ ମାମୁ ମଉସା ଡାକି ଵୋଟ ମାଗିଵାକୁ ଆସିଥିଲା ! ପାଞ୍ଚଵର୍ଷ ଏହିପରି ତଉଲିଆ ପିନ୍ଧି ଘାଟ ଉପରେ ଠିଆ ହୋଇ ହୋଇ ଵିତିଯାଇଥାଏ ।  

(ମୂଳ ରଚନା — ହିନ୍ଦୀ ଵ୍ୟଙ୍ଗକାର “शरद जोशी”ଙ୍କର “जिसके हम मामा हें”ର ଓଡ଼ିଆ ଭାଵାନୁଵାଦ ! )

ଉପଯୁକ୍ତ ବେଶ ପକାଇ ଆସ(ମନୋଜ ଦାସ)

ଗୋଟିଏ ରାଜ୍ୟ ଜୟ କଲେ ରାଜା ତାଙ୍କ ପୋଷାକରେ ଖଣ୍ଡିଏ ନୂଆ ହୀରା ଲଗାନ୍ତି । ରାଜ୍ୟ ପରେ ରାଜ୍ୟ, ଚାରି ଛଅ ରାଜ୍ୟ ଜୟ କରି, ପଗଡ଼ି ଓ ପରିଧେୟରେ ଚାରି ଛଅ ଚେକା ହୀରା ଝଲସାଇ ରାଜା ନିଜ ନଅରକୁ ପ୍ରତ୍ୟାଵର୍ତ୍ତନ କରୁଥିଲେ । ଡେରା ପଡ଼ିଥିଲା ଗୋଟିଏ ପର୍ଵତର ପାଦଦେଶରେ । ଦୁଇ-ରାଜ୍ୟ ମଝିରେ ଏଇଟା ଗୋଟାଏ ଜନହୀନ ପ୍ରାୟ ବଣ ମୁଲକ । ସୈନ୍ୟଵାହିନୀ ଶୋଇ ପଡ଼ିଥିଲେ । ରାଜା ତାଙ୍କ ଶିଵିର ବାହାରେ ନିଶାର୍ଦ୍ଧରେ ପଦଚାରଣା କରୁଥିଲେ । ହଠାତ୍ ସମ୍ମୁଖଵର୍ତ୍ତୀ ପର୍ଵତ ଉପରେ ଏକ ଅଦ୍ଭୁତ ନୀଳାଭ ଆଲୋକ ତାଙ୍କର ଦୃଷ୍ଟିଗୋଚର ହେଲା । ତାଙ୍କ ହୃଦୟ ଵିସ୍ମୟ, ଚମକ ଏବଂ ଆନନ୍ଦରେ ଭରିଗଲା । ସେ ଆଲୋକ ଯେ ଅସାଧାରଣ, ସେଥିରେ ସନ୍ଦେହର ଅଵକାଶ ନ ଥିଲା । ଵିସ୍ମିତ ରାଜା ମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କୁ ନିଦରୁ ଉଠାଇଲେ ଓ ସେ ଆଲୋକ ଦେଖାଇଲେ । ମନ୍ତ୍ରୀ ଅତି ସ୍ବାଭାଵିକ ଭାବରେ କହିଲେ, “ମହାରାଜ, ମୁଁ ସନ୍ଧ୍ୟାବେଳେ ଆଖପାଖ ଲୋକଙ୍କଠୁଁ ଶୁଣିଥିଲି କି ସେ ପର୍ଵତ ଉପରେ ଜଣେ ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ରହନ୍ତି । ଶୀତ ରାତି । ସେ ନିଆଁ ଜାଳିଛନ୍ତି ।” 

—ମନ୍ତ୍ରୀ । ତୁମକୁ ସେ ଆଲୋକ କିପରି ଲାଗୁଛି ? "ରାଜାଙ୍କ ପ୍ରଶ୍ନରେ ଵିସ୍ମିତ ହୋଇ ମନ୍ତ୍ରୀ କହିଲେ, "ମଣିମା। ଶୁଖିଲା କାଠପତ୍ର ଜାଳିଲେ ନିଆଁ ଯେପରି ହେଵା କଥା, ଏହା ସେହିପରି ।” 

“ଆଚ୍ଛା, ଶୋଇଵ ଯାଅ ।" କହିଲେ ରାଜା । ସେ ବୁଝିଲେ ଯେ ଆଲୋକର ଯେଉଁ ଵିଶେଷତ୍ଵ ସେ ଦେଖୁଛନ୍ତି, ମନ୍ତ୍ରୀ ତାହା ଦେଖିପାରୁ ନାହାନ୍ତି । ପ୍ରଭାତ ହେଲା । ରାଜା ସନ୍ନ୍ୟାସୀଙ୍କୁ ଭେଟିଵାର ଅନୁମତି ପ୍ରାର୍ଥନା କରି ଦୂତ ପଠାଇଲେ । ଦୂତ ଫେରିଆସି କହିଲେ, “ ସନ୍ନ୍ୟାସୀ କହୁଛନ୍ତି କି, ତାଙ୍କୁ ଭେଟିଵାକୁ ହେଲେ ରାଜା ଉପଯୁକ୍ତ ବେଶ ପକାଇ ଯିଵା ଦରକାର ।” “ ଅଵଶ୍ୟ ।” କହି ରାଜା ତାଙ୍କର ରତ୍ନଖଚିତ ପୋଷାକ ଓ ପଗଡ଼ି ଲଗାଇ ବାହାରି ପଡ଼ିଲେ । ସେ ପର୍ଵତ ଅଧା ଚଢ଼ିଵା ବେଳକୁ ସନ୍ନ୍ୟାସୀଙ୍କର ଜଣେ ଚେଲା ଆସି କହିଲେ,

 “ ଗୁରୁଦେଵ ମଣିମାଙ୍କୁ ଦୂରରୁ ଦେଖିଛନ୍ତି । ସେ କହିଲେ କି ଆପଣ ଉପଯୁକ୍ତ ବେଶ ପକାଇ ଆସିଵା ଦରକାର ।” 

ରାଜା ନୀରଵରେ ଶିଵିରକୁ ଆସି ରତ୍ନପୋଷାକ ଉତାରି, ଜଣେ ସାଧାରଣ ନାଗରିକର ପୋଷାକ ପିନ୍ଧିଲେ ଓ ନିଜକୁ ନିଜେ କହିଲେ, “ଵାସ୍ତଵିକ୍ ରାଜ-ପୋଷାକରେ ସନ୍ନ୍ୟାସୀଙ୍କ ପାଖକୁ ଯିଵାକୁ ଵାହାରିଵାଟା ବୋକାମି ଛଡ଼ା ଆଉ କ'ଣ । ” ସେ ପର୍ଵତ ଚଢ଼ିଵାକୁ ଆରମ୍ଭ କରନ୍ତେ ପୁଣି ଜଣେ ଚେଲା ଆସି କହିଲା, 

“ ମହାରାଜ । ଗୁରୁଦେଵ କହୁଛନ୍ତି କି, ଆପଣ ଉପଯୁକ୍ତ ବେଶରେ ଆସନ୍ତୁ । ରାଜା ଅଗତ୍ୟା ତମ୍ବୁକୁ ଫେରିଲେ ଓ ଏଥର ଗେରୁଆ ଲୁଗାପଟା ଯୋଗାଡ଼ କରି ପିନ୍ଧି, ପୁଣି ପର୍ଵତ ଚଢ଼ିଵାକୁ ଆରମ୍ଭ କଲେ । 

“ ମହାରାଜ ! ଗୁରୁଦେବ କହିଲେ କି ଆପଣ ଉପଯୁକ୍ତ ବେଶ ପକାଇ ଆସନ୍ତୁ । ” ତୃତୀୟ ଚେଲାଟାଏ ତାଙ୍କୁ ଆସି କହିଲା ।

 ରାଜା କାନ୍ଦ କାନ୍ଦ ଦେଖାଗଲେ । ମନ୍ତ୍ରୀ ତାଙ୍କ କାନରେ କହିଲେ, “ମହାରାଜ ! ସେ ଉଦ୍ଧତ ସାଧୁକୁ ଏହିକ୍ଷଣି ଧରି ଆଣି ଆପଣଙ୍କ ଆଗରେ ହାଜର କରିଦେବି ।”

 ରାଜା ଧୀର କଣ୍ଠରେ କହିଲେ, “ ମନ୍ତ୍ରୀ। କେତେ ରାଜା ମହାରାଜାଙ୍କୁ ବନ୍ଦୀ କରି ତ ମୋ ଆଗରେ ତମେ ଓ ସେନାପତି ହାଜର କରିଛ । ଜଣେ ନିରସ୍ତ, ନିର୍ଵାକ୍ ସାଧୁଙ୍କୁ ଧରି ଆଣିଵାରେ ବାହାଦୁରି କ'ଣ ?”ଶିଵିର ଭିତରେ ଏକାକୀ ରାଜା ଅଶ୍ରୁରୋଧ କରିପାରିଲେ ନାହିଁ । ଵାସ୍ତଵିକ, ଆଜିଯାଏଁ ସେ ନିଜକୁ କେଡ଼େ ପ୍ରଭାଵଶାଳୀ, କ୍ଷମତାଶାଳୀ ମନେ କରି ଆସିଥିଲେ । ଇଏ ହେଲା କ’ଣ ? ବେଶ ବୋଇଲେ ସାଧୁ କ’ଣ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ? ଯୋଗ୍ୟତା ? ଵାସ୍ତଵିକ, ସେ କ'ଣ ଜଣେ ସାଧୁଙ୍କୁ ଭେଟିଵାକୁ ଯୋଗ୍ୟ ? ସେ ଏ ପ୍ରଶ୍ନ ଉପରେ ଯେତିକି ଚିନ୍ତା କଲେ, ସେତିକି ଵିମର୍ଷ ବୋଧ କଲେ । ଅର୍ଥାତ୍ ଜୀଵନରେ ସେ ଯେତେ ଵିଜୟ ପ୍ରାପ୍ତି କରିଛନ୍ତି, ଯେତେ ମୁଣ୍ଡ କାଟ କରି ତଳେ ଲୋଟାଇ ଦେଇଛନ୍ତି, ସେ ସବୁ ତାଙ୍କୁ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ ଆଖରେ ଵିରାଟ କରି ଥାଇପାରେ, କିନ୍ତୁ ସାଧୁଙ୍କ ଆଖିରେ ସେ ଅଯୋଗ୍ୟ ! 

 

“ ପୁଅ ! ଏ ବେଶରେ ତମେ କେତେ ସୁନ୍ଦର ଦିଶୁଛ ।”

ଏ ଅପୂର୍ଵ କଣ୍ଠସ୍ଵର ରାଜାଙ୍କୁ ଚମକାଇ ଦେଲା । ସେ ଅନାଇଵା ବେଳକୁ ତାଙ୍କ ଆଗରେ ଉଭା ସ୍ଵୟଂ ସନ୍ନ୍ୟାସୀ । ରାଜା ତାଙ୍କ ପାଦରେ ଲୋଟିଗଲେ । ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ତାଙ୍କୁ ଉଠାଇ କୁଣ୍ଢାଇ ପକାଇ କହିଲେ

 “ହୃଦୟରେ ଏହିଭଳି ନମ୍ରତା ବୋଧଠୁଁ ବଳି

  ସୁନ୍ଦର ସାଜ ଆଉ କିଛି ନାହିଁ” । 

“ମହାଭାଗ ! ମୁଁ କେଡ଼େ ମୂର୍ଖ ଥିଲି । ରାଜ୍ୟ ପରେ ରାଜ୍ୟ ଜୟ କରି ନିଜକୁ ଗୌରଵାନ୍ବିତ ବୋଧ କରୁଥିଲି ।” ରାଜା ମୃଦୁକଣ୍ଠରେ କହିଲେ ।

 “ହଁ ଵତ୍ସ । ସେ ଗୌରଵବୋଧ ଅଜ୍ଞାନପ୍ରସୂତ । ଆଜି ତମେ ଜ୍ଞାନର ଉଷାଲୋକରେ ଉପନୀତ ।" ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ରାଜାଙ୍କୁ ଆଶୀର୍ଵାଦକରି ବୁଲିପଡ଼ି ଚାଲିଗଲେ । 

------------------------------------------------------

© ଗଳ୍ପସମ୍ରାଟ ଶ୍ରୀମନୋଜ ଦାସ

------------------------------------------------------

------------------------------------------------------

-------------------------------------------------------

ପ୍ରଥମଠାରୁ ଦ୍ଵାଦଶ ଶ୍ରେଣୀ ଓଡ଼ିଆ ସାହିତ୍ୟ ବହିଗୁଡି଼କ ମଧ୍ୟରେ କେଵଳ ପଞ୍ଚମ ଓ ଦ୍ଵାଦଶ ଶ୍ରେଣୀର ସାହିତ୍ୟ ବହିରେ ମନୋଜ ଦାସଙ୍କ ଦୁଇଗୋଟି ଗଳ୍ପ ସ୍ଥାନ ପାଇଛି । ମୁଁ ଉଚ୍ଚ ଵିଦ୍ୟାଳୟରେ ପଢୁ଼ଥିଵା ସମୟରେ ତାଙ୍କର ଏକ ପ୍ରବନ୍ଧ ସାହିତ୍ୟ ବହିରେ ଥିଲା ଯାହା ଏବେ ଆଉ ନାହିଁ । ପ୍ରୋକ୍ତ କାହାଣୀଟି ପଞ୍ଚମ ଶ୍ରେଣୀ ଓଡ଼ିଆ ସାହିତ୍ୟ ବହିରୁ ସଂଗୃହୀତ । 

------------------------------------------------------

------------------------------------------------------

-------------------------------------------------------