ସଭ୍ୟତା ଓ ସଂସ୍କୃତିର ଅର୍ଥ
ଆଜ ପୂରା ବଦଳି ଯାଇଛି ।
ପର ସଂସ୍କୃତିର ହନୁକରଣକୁ
ଵିକାଶ ବୋଲା ଯାଉଛି ।
ନିଶାଶକ୍ତ,ଝିଅଚୋର,ଭ୍ରଷ୍ଟ,
ଅଭଦ୍ର,ମୂର୍ଖ ଓ ପାଷାଣ୍ଡ ।
ଏହି ଯୁଗରେ ବୋଲାଉ ଅଛନ୍ତି
ଏ ସରବେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ମୁଣ୍ଡ ।
ବିଲାତିପିଠା ଉପରେ ପୋତି
କେତେଗୋଟି ମହମଵତୀ ।
ଜନ୍ମଦିନ ପାଳଇ ଭାରତୀୟ
ଛାଡ଼ି ସ୍ଵଦେଶ ସଂସ୍କୃତି ।
ଯଵନଙ୍କ ପରି ମଣ୍ଡପରେ
ଥୁଅନ୍ତି ଦୁଇଟି ସିଂହାସନ ।
ଚତୁର୍ଥୀରେ ଵରଵଧୂ ବସନ୍ତି
ତ୍ୟାଗି ଲଜ୍ଜା ସମ୍ମାନ ।
ଯଵନଙ୍କର ଡେଉଁରିଆ ପିନ୍ଧନ୍ତି,
ମଲେ ସମାଧୀ କରନ୍ତି ।
ଗ୍ରେଗେରୀୟ ନଵଵର୍ଷ ପାଳି
ରାତ୍ରେ ବହୁତ ମାତନ୍ତି ।
ମ୍ଲେଚ୍ଛଙ୍କଠାରୁ ମାଂସ ଅଣ୍ଡା
କିଣନ୍ତି ପ୍ରତିଦିନ ।
ତଥାପି ନିଜକୁ ହିନ୍ଦୁ ବୋଲାଇ
ଗର୍ଵ କରନ୍ତି ସେଇ ଜନ ।
ନିଜ ଦେଶୀୟ ଭାଷାରେ ମିଶାଇ
ପଣ ପଣ ଵୈଦେଶିକ ଶବ୍ଦ।
ଗୋଳେଇ ଘାଣ୍ଟି ଫେଣ୍ଟିଣ
ଭାଷା କରୁଛନ୍ତି ଅଶୁଦ୍ଧ ।
ଧ୍ବନିଵିଜ୍ଞାନ ଅକ୍ଷରତତ୍ତ୍ଵ
ଆଉ ମାନୁ ନାହାନ୍ତି ।
ସରଳୀକରଣର ଦ୍ଵାହିଦେଇ
ଭାଷା ଅଶାସ୍ତ୍ରୀୟ କରନ୍ତି।
ଭାଷା ସଂସ୍କୃତି ସମାଜ
ଵିକାଶ ନାମେ କରି ଦୂଷିତ ।
ଏ ଯୁଗେରେ ଗାଉଛି ମାନଵ
ଚିତ୍କାରି ଉନ୍ନତିର ଗୀତ ...!
No comments:
Post a Comment