ଥରେ ବଙ୍ଗର ନଵାବ, ରାଜା କୃଷ୍ଣଚନ୍ଦ୍ରଙ୍କ ରାଜ୍ଯକୁ ଗଲେ ଏଵଂ ରାଜଧାନୀରେ ନିଜର ଛାଉଣୀ ଲଗାଇଲେ। କିଛି ସମୟ ପରେ ସେହି ଛାଉଣୀ ଆଡ଼କୁ ଗୋଟେ ମୋଟା ଷଣ୍ଢ ଆସିଲା। ନଵାବ ନିଜର ସିପାହୀମାନଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ଷଣ୍ଢକୁ ଧରାଇ ସେଦିନ ଦିନ ରାତିରେ ତାକୁ ମାରିକରି ତାହାର ମାଂସ ରନ୍ଧନ କରିଵାକୁ ରଷେଇଆକୁ ଆଦେଶ ଦେଇ ଦେଲେ ।
କିଛି କ୍ଷଣରେ ଏହି ଦୁର୍ଘଟଣାର ସମ୍ବାଦ ରାଜା କୃଷ୍ଣଚନ୍ଦ୍ରଙ୍କୁ ଜ୍ଞାତ ହେଲା । ସେ ଗହନ ଚିନ୍ତାରେ ପଡ଼ି ଗଲେ। ରାଜା ନିଜ ପିତାଙ୍କ ଶ୍ରାଦ୍ଧ ଦିନ ସେହି ଷଣ୍ଢ ଉପରେ ମୋହର ଲଗାଇ ତାକୁ ଛାଡ଼ି ଦେଇଥିଲେ କିନ୍ତୁ ଦୁର୍ଭାଗ୍ୟକୁ ଏବେ ତାହା ନଵାବ ଓ ତାଙ୍କ ଲୋକଙ୍କ ଖାଦ୍ୟ ହେଵାକୁ ଯାଉଛି !
ରାଜା ଚିନ୍ତିତ ଥିଵା ଦେଖି ଵିଦୂଷକ ଗୋପାଳ କାରଣ ଜାଣି ନଵାବଙ୍କୁ ଭେଟିଵାକୁ ଛାଉଣୀକୁ ଗଲେ ଏଵଂ ତାଙ୍କୁ କହିଲେ —“ହଜୂର, ମୁଁ ଆମର ନଗ୍ର ପକ୍ଷରୁ ଆପଣଙ୍କ ପ୍ରତି କୃତଜ୍ଞତା ପ୍ରକଟ କରିଵାକୁ ଆସିଅଛି। ସେ ଷଣ୍ଢକୁ ମାରିଦେଲେ ଆମ୍ଭମାନଙ୍କର ବହୁତ ଉପକାର ହେଵ । ସେହି ମୋଟୁଆ ଷଣ୍ଢଟା ଆମ୍ଭମାନଙ୍କର ଘର ବାଡ଼ିରେ ପଶି ଯାହା ତ ଉଦୁରୁମତା ହେଵା କଥା ହେଉଛି ପୁଣି ଲୋକେ ପୋଖରୀ ପାଣି ଗଲାବେଳେ ତାଙ୍କୁ ମାରି ଗୋଡ଼ାଇ ତାଙ୍କର ଵିଷ୍ଟା ଭକ୍ଷଣ କରିଵାକୁ ବି ପଛାଉ ନାହିଁ । ରାଜାଙ୍କ ଷଣ୍ଢ ବୋଲି ସିନା ଆମ୍ଭେମାନେ ୟାକୁ କିଛି କରିପାରୁନଥିଲୁ କିନ୍ତୁ ଆପଣ ତାକୁ ଉପଯୁକ୍ତ ଶାସ୍ତି ଦେଇ ଆମ୍ଭମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ଅଶେଷ ଉପକାର କରୁଛନ୍ତି ।”
ନଵାବ ଯେମିତି ଜାଣିଲେ ଷଣ୍ଢଟା ଗୋଟାଏ ଵିଷ୍ଟାଖିଆ ଜୀଵ ସେ ଏକବାରେ(ହଠାତ୍) ନାକ ଟେକି ଛି ଛି କହି ସେ ଷଣ୍ଢକୁ ଛାଡ଼ି ଦେଵାକୁ ଆଦେଶ ଦେଲେ ।
ଏଣେ ରାଜା କୃଷ୍ଣଚନ୍ଦ୍ର ଯେତେବେଳେ ଗୋପାଳଙ୍କର ବୁଦ୍ଧିମତା ଜାଣିଲେ ସେ ତାଙ୍କୁ ଅନେକ ପୁରସ୍କାର ଦେଲେ ।
•••••••••••••••••••••••••••••
No comments:
Post a Comment