ମୋ କାଳ ରେ,
ସୃଷ୍ଠି କରୁଅଛ
ତୁମ କାଳ ର
ଈଶ୍ଵରହୀନ ବସନ୍ତ
ତୁମ କାଳ ରେ
ଡାଳିମ୍ବ ଗଛର ସବୁଜତା
ଓ ଜବ୍ବା ପୁଷ୍ପ ର
ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ କାହିଁ
କୌଣସି ରଚନା ବିଧାନ
ରାତ୍ରି ଏବଂ ଦିନ ମଧ୍ୟେ
କିଛି ଗନ୍ଧ ନହିଁ
ଚଢ଼େଇ ଙ୍କର କାକଳି
କି କୋଳାହଳ ମଧ୍ୟ କେଭେ ଶୁଣିନାହିଁ
ତୁମ କାଳ ରେ
ନିସ୍ତବ୍ଧ ଉଦାସ
ନକାରାତ୍ମକତାର
ବୋଧିଵୃକ୍ଷ ହିଁ ସବୁଜ ଦିଶେ ସର୍ବଦା
ତୁମ କାଳ ରେ
ସୁଷ୍ଟି କରେ
ମୁଁ ମୋ କାଳ ର
ଈଶ୍ଵରହୀନ ହୋଲି
ମୋ କାଳେ ମୁଁ
- ତୁମ ପାଇଁ
ଟାଙ୍ଗି ଦେବାକୁ ଚାହେଁ ଖୁସି କୁ
ତୁମ ଝରକା ର ବାମ ପାସେ
ଯେଉଁଠି ଭୋକିଲା ଦ୍ଵିପହର
ଚାହିଁରହିଥାଏ
ସମୁଦ୍ର ଜଳକୁ
ସମୁଦ୍ର ଲହରୀ ଭଳି
ତୁମ ହୃଦୟ ରେ ରେ
ପୁଣ ଢ଼େଉ ଉଠେ
.ଆଦିମ ସ୍ତ୍ରୀ ଭୟ କୁ
ମନରୁ ହଟାଇ ଦେବାକୁ ଚାହେଁ
ଲହରୀ ହୋଇ ଦୂର କୁ
ନିଜ କିଁଶୁକ-ମନ ର
ଗନ୍ଧହୀନ ଫୂଲରେ
ପୁଣି ତବ ଅଙ୍ଗ ସଜାଇବା ର ଇଛା
ମୋ କାଳେ ସ୍ତଗିତ ଅଛି ପ୍ରେମ
ସ୍ତଗିତ ଅଛି ଜନ-ଶୁଣାଣୀ
ଆଜି ବିଦ୍ରୋହୀଙ୍କୁ ଦେଖାଯାଏ ସନ୍ଦେହ ଚକ୍ଷୁରେ
ଏକାଳେ ଈଶ୍ଵରହୀନ ପର୍ବ ,
ଋତୁ ପାଳିବାକୁ କଟକଣା ଅଛି
ପ୍ରେମ ସ୍ନେହ ମମତା ଠୁଁ
ବଳବାନ ହେଲାଣି କମ୍ପ୍ୟୁଟର ର ଦୁନିଆ
...
ମୋ କାଳରେ ତୁମକାଳ ର
ସାଜସଜ୍ଜା ଏଇଥିପାଇଁ ନିରର୍ଥକ
ଲୋକେ ଗୋଡ଼ାନ୍ତି
ପ୍ରୀତି ଛାଡ଼ି ବସ୍ତୁ ପଛେ
ଚାହାନ୍ତି ଭଲ ଛାଡ଼ି ଭେଲ କୁ
No comments:
Post a Comment