ଗଡ଼ଜାତିଆ ଟୁକେଲ ଗୁଟେ ବାଲେଶ୍ଵରିଆ ଟୁକା ସାଁଘେ ଵାହା ହେଲା । ଶ୍ଵଶୁରଘରେ ଟୁକା ଛେନା ତରକାରୀ ମାଗିଲାରୁ ତାକୁ ଟୁକେଲ ଗୋବର ଘସି ରାନ୍ଧି ବାଢ଼ିଦେଲା ।
ବାଲେଶ୍ଵରରେ ନିଇତି ସକାଳେ ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ଟୁକା ତୁଣ-ଭୁଜା ଖାଉଥିଲା ଅଥଚ ଗଡ଼ଜାତିଆ ଝୀ କେ ଚାହାରେ ଭୁଜା ମିଶାଇକରି ଖାଏଵାରକେ ଭଲ ଲାଗେ ।
ଦିନେ ତାଙ୍କ ଘରେ ଭୁଜା ସରି ଯାଇଥିଲା । ସେଇଠୁ ଗଡ଼ଜାତିଆଣୀ କହିଲା, "ଭୁଜା ସରି ଯାଇଛେଁ ; ଛୁଚା ତୁନ୍ ଖାଏଵ କାଁଏ ?”
ବାଲେଶ୍ଵରିଆ ଵର ବୋଇଲା, "ଏ ବାପ ! ସେଦିନ ଗୋବର ଘସି ତରକାରୀ ରାନ୍ଧିଥିଲ, ଦେଇକି ଆଜି ଏରକଁ କିସ ଛୁଚା ତରକାରୀ ଖୁଆଇଵ ?"
.
କଥା କ'ଣ ବୁଝିଵାକୁ କିଛି ଦିନ ଲାଗିଗଲା ।
.
ପ୍ରକୃତରେ ଗଡ଼ଜାତରେ ଛୁଚା ଅର୍ଥାତ୍ ତୁଚ୍ଛା (ଖାଲି) କିନ୍ତୁ ବାଲେଶ୍ଵରିଆ ଓଡ଼ିଆ ଶୈଳୀରେ ଛୁଚା ବୋଇଲେ 'ଚୁଚୁନ୍ଦ୍ରା' । ତେଣୁ ଛୁଚା ତରକାରୀ ମାନେ ଗଡ଼ଜାତିଆଣୀ ଚୁଚୁନ୍ଦ୍ରା ତରକାରୀ ରାନ୍ଧିଥିଵ ବୋଲି ଟୁକା ଭାଵିଲା ।
ବୁଝିଲା ପରେ, ବାଲେଶ୍ଵରିଆ ଟୁକା କହିଲା, ସେଦିନ ତୁମ କଥା ଶୁଣିକିନା ମୁଁ ଏକାବେଳେକେ ରାଗିକି 'ନିଆଁ-ବାଣ୍' ହୋଇଯାଇଥିଲି ।
ଟୁକେଲ୍ କହିଲା, "ଈ ବୁଆ ଗୋ ! ତୁମର୍ ସେନେ ନିଆଁ ଲାଗିଗଲା କାଏଁ ?!"
...
No comments:
Post a Comment