“ଗୋଦାଵରୀଠାରୁ ଗଙ୍ଗାଯାଏ ଵ୍ୟାପୀ
କୀର୍ତ୍ତିମାଳା ଯା’ର ଵିରାଜେ ଅଦ୍ୟାପି
ଏକାମ୍ରେ କୋଣାର୍କେ ଯା’ କୀର୍ତ୍ତି ଭାସ୍ଵର
ଯୋଗ୍ୟପୁତ୍ର ତୁମ୍ଭେ ସେହି ଉତ୍କଳର।”
ସାମନ୍ତ ଚନ୍ଦ୍ରଶେଖରଙ୍କୁ ଆମେ ପଠାଣି ସାମନ୍ତ ଭାବେ ଜାଣନ୍ତି କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କର ପୂରା ନାମଟି ହେଲା ମହାମହୋପାଧ୍ଯାୟ ଚନ୍ଦ୍ରଶେଖର ସିଂହ ହରିଚନ୍ଦନ ମହାପାତ୍ର ସାମନ୍ତ । ତେବେ ତାଙ୍କର ଡାକନାମ ପଠାଣି କାହିଁକି ହେଲା ?
ଓଡ଼ିଶାରେ କେଵଳ ସେ ହିଁ ନୁହନ୍ତି ଅନେକ ଲୋକଙ୍କୁ ଆଗେ ପଠାଣି ନାମ ଦିଆଯାଉଥିଲା । କିନ୍ତୁ ଆଜିକାଲି ଆଉ କେହି ଏଭଳି ନାମକୁ ମରହଟିଆ ଭାବି ଦେଉନାହାନ୍ତି । ପ୍ରକୃତରେ ଆଗେ ଅପର୍ତ୍ତିଆଣିମାନଙ୍କୁ ପଠାଣି ଭଳି ଅନେକ ନାଆଁ ଦିଆଯାଉଥିଲା । ଫଳତଃ ପୂର୍ଣ୍ଣଚନ୍ଦ୍ର ଭାଷାକୋଷରେ ପଠାଣି ସାମନ୍ତଙ୍କ ଵିଷୟରେ ଲେଖାଅଛି ଯେ “ସେ ଅପର୍ତ୍ତିଆଣି ଥିଵାରୁ ପିତାମାତା ଶିଶୁକୁ ପଠାଣି ନାମ ଦେଇଥିଲେ।” ଅପ୍ରତ୍ୟୟରୁ ଅପର୍ତ୍ତିଆଣୀ ଶବ୍ଦର ସୃଷ୍ଟି । ଯାହାଠାରେ ବଞ୍ଚିଵାର ପ୍ରତ୍ୟୟ ଵିଶ୍ୱାସ ନ ଥାଏ ତାକୁ ଏ ଦେଶରେ ଅପ୍ରତ୍ୟୟ କୁହାଯାଉଥିଲା । ପରେ ଏ ଶବ୍ଦ ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାରେ ଅପର୍ତ୍ତି ଓ ଅପର୍ତ୍ତିଆଣି ହୋଇଛି ।
ଯେଉଁ ପିଲାର ଉପର ଭାଇ ଵା ଭଉଣୀ ମରିଯାଇଥାନ୍ତି ତାକୁ ମଧ୍ୟ ଯମ ଭୟରେ ଲୋକେ ଏଭଳି ଗୋଟିଏ ନାମ ଦେଉଥିଲେ । ଆଗେ ଓଡ଼ିଶାରେ ଲୋକଵିଶ୍ଵାସ ପ୍ରଚଳିତ ଥିଲା ଯେ ଏଭଳି ନାମକରଣ ଦ୍ଵାରା ଅପର୍ତ୍ତିଆଣୀ ପିଲାକୁ ଯମ ଘୃଣା କରି ଛାଡ଼ି ଯିଵ । ତେଣୁ ଏହି ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟରେ ପିତା ମାତା ସେମାନଙ୍କର ଗୋଟିଏ ଗୋଟିଏ ଘୃଣ୍ୟ ନାମ ଦେଉଥିଲେ । କେହି କେହି ଶିଶୁର ଜନ୍ମମାତ୍ରେ ତାହାକୁ କୌଣସି ଦେବତାଙ୍କୁ ଦାନ କରି ଦିଅନ୍ତି। ପରେ ପିଲା ନ ମରି ବଞ୍ଚି ଗଲେ ପିଲାର ଵ୍ରତ ଵା କାନ ଫୋଡ଼ା ବେଳେ କିଛି ଧନ ଦେଇ ପୁଣି ପିଲାକୁ ଦେଵତାଙ୍କଠାରୁ କିଣି ଆଣନ୍ତି। ଅପର୍ତ୍ତିଆଣୀ ପିଲାଙ୍କର ଜନ୍ମ ପରେ ନାକ ଫୋଡ଼ି ଦେଵାର ପ୍ରଥା ଓଡ଼ିଶାରେ ପ୍ରଚଳିତ ଥିଲା । କେତେକ ଜଣାଶୁଣା ଓଡ଼ିଆ ଅପର୍ତ୍ତିଆଣି ନାମଗୁଡ଼ିକ ହେଲା :
ଅକାରଣ,ଅଗାଧୁ,ଅଜୀଵ,ଅଧୁଆ,ଅରୁଚା,ତିକଡ଼ି,ଦୁଃଖା,ଅଶାନ୍ତି,ଧଡ଼ି,କାଠି,ମାଗତା,ମାଗନ୍ତା,ଭାଲୁ,ହାତୀ,ମାଗୁଣି,ଲଣ୍ଡା(ନଣ୍ଡା),ଶୁଖା,ଶୁକରା,ଶୂକୁରୀ,ଶେନ୍ତା,ଶେନ୍ତେଇ,ଶେନ୍ତେରା,ଅଜି,ଅପ,କାଙ୍ଗାଳ,ଗୁହିଆ,ଧୋବଣୀ,ଦୁଃଖୀ,ଧୋବା,ନକଡ଼ି,ଛକଡ଼ି,ନିମେଇ,ପଞ୍ଚୁ,ପଞ୍ଚୀ,ପଞ୍ଚେଇ,ପାଣୁ,ପାଲୁଣୀ,ଫକୀର,ଫକୀରୀ,ବାଉରି,ଭିକାରୀ,ମାଗୁଣିଚରଣ,ମିଛି,ମିଛୁ,ଶୁକୀ,ହଗୁରା,ହାଡ଼ି,ଗଜି,ନିଆସି,ହୀନ,ଅପର୍ତ୍ତି,ଅପର୍ତ୍ତିଆ, ହାଡ଼ିଆ, କେଳା,କଣ୍ଡୁରିଆ,ବିଲେଇ,ଭାଲୁଆ ,ପଠାଣି,ଝରା,ବଗା,କନ୍ଧ,ଗୋଵରା,ଗୁବୁରି,ପଠାଣିଆ,ଦିକଡ଼ିଆ,ହଡ଼ା,ଦୁଃଖା,ଅଲା,କଲେଇ,ବେଙ୍ଗ,ଛକଡ଼ିଆ,ଫକୀର,ଗୁହିଆ,କିଣା,ବିକା,କିଣୀ,ବିକୀ,ପାଲୁଣୀ ଓ ହାଡ଼ିଆଣୀ ଇତ୍ୟାଦି ।
ଓଡ଼ିଶାରେ ଅନେକ ପ୍ରସିଦ୍ଧ ଵ୍ୟକ୍ତିଙ୍କର ଅପର୍ତ୍ତିଆଣି ନାମଗୁଡ଼ିକ ରଖାଯାଇଥିଲା । ଉଦାହରଣ ସ୍ୱରୂପ ଫକୀରମୋହନ ସେନାପତି, ଭିକାରୀ ବଳ, ଭିକାରି ଚରଣ ପଟ୍ଟନାୟକ,ବାଉରି ବନ୍ଧୁ କର ଓ ମାଗୁଣି ଚରଣ କୁଅଁର ଇତ୍ୟାଦି । ତେଣୁ ଓଡ଼ିଶାରେ ଅପର୍ତ୍ତିଆଣୀମାନଙ୍କର ପ୍ରକୃତ ନାମକୁ ଯମଠାରୁ ଲୁଚାଇ ରଖିଵା ଆଶାରେ ସେମାନଙ୍କୁ ଏଭଳି ଡାକନାମ ଦିଆଯିଵାର ପରମ୍ପରା ପ୍ରଚଳିତ।
କିନ୍ତୁ ଓଡ଼ିଶାରେ କେଵଳ ଯେ ଅପର୍ତ୍ତିଆଣି ପିଲାଙ୍କୁ ଏଭଳି ଡାକ ନାମ ଦିଆଯାଉଥିଲା ତାହା ନୁହେଁ ଅନେକ ପିଲାଙ୍କୁ ଲୋକେ ସ୍ନେହରେ ନାନା ଡାକନାମ ଦେଉଥିଲେ ପୁଣି କେତେକ ଡାକନାମ ପିଲାଙ୍କ ରୂପ,ରଙ୍ଗ,ସ୍ଵଭାଵ ଓ ସେମାନଙ୍କ ଆକାରକୁ ଦୃଷ୍ଟିରେ ରଖି ମଧ୍ୟ ରଖାଯାଉଥିଲା । ଏହିଭଳି କେତେକ ନିଚ୍ଛକ ଓଡ଼ିଆ ଡାକନାମ ହେଲା : ଫାପୁଲା,ଫାପୁଲି,କଇରି,ଢମା,ଟିମା,ଚେମା,ଚେମି,ଚାରିଆଖିଆ,ଖୁଜାରୀ,ଅହଲି,ନିହଲି,ଚୁଇଁ,ସାନ,ଚେଇଁଆ,କୁନି,ଟୁଆଁ,ଟୁଇଁ, ବିଲେଇ,କାଳିଆ,ଟମା,କାଲା ଓ ଛୋଟା ଇତ୍ୟାଦି । ଆଉ କେତେକ ଡାକନାମଗୁଡ଼ିକ ମୂଳ ତତ୍ସମ ନାମଗୁଡ଼ିକୁ ସଂକ୍ଷିପ୍ତ କରି ମଧ୍ୟ ଓଡ଼ିଶାରେ ରଖାଯାଇଥାଏ । ଯଥା : ଅକୁର ଓ ଅଙ୍କୁର(ଅର୍କୂର),ଅଚ୍ୟୁତ(ଅଚ୍ୟୁତାନନ୍ଦ),ଅଦେଈ(ଅଦୈତ),ଅନନ୍ତା(ଅନନ୍ତ),ଅନା,ଅନାଦି,ଅନାମ,ଅନି,ଅଭି(ଅଭିରାମ, ଅଭିମନ୍ୟୁ ଵା ଅଭୟଚରଣ),ଆର୍ତ୍ତି(ଆର୍ତ୍ତବଲ୍ଲଭ, ଆର୍ତ୍ତତ୍ରାଣ),ସନ୍ତ,ସନ୍ତୁ,ସନ୍ତଷ୍,ସନ୍ତିଆ,ସନ୍ତୁଆ(ସନ୍ତୋଷ),ଉଜି(ଉଜ୍ଜଳମଣୀ),ଏକାଦଶିଆ,ଏକେଇ(ଏକାଦଶୀ),କପିଳା(କପିଳ),କମଳି(କମଳା),କଣ୍ଠ(ନୀଳକଣ୍ଠ),କାନ୍ତ(ରାଧାକାନ୍ତ, ଶ୍ୟାମାକାନ୍ତ, ଲକ୍ଷ୍ମୀକାନ୍ତ),କୁଶା ଓ କୁଷ୍ଟଁ(କୃଷ୍ଣ),ଖତି(କ୍ଷେତ୍ରମଣି),ଖତୁଆ,ଖେତରା(କ୍ଷେତ୍ରଵାସୀ,କ୍ଷେତ୍ରମୋହନ),ତ
ଚଇତନ,ଚଇତନିଆ(ଚୈତନ୍ୟ),ଚମ୍ପାଇ ଓ ଚମ୍ପେଇ(ଚମ୍ପା),ଚିତିରା(ଚିତ୍ରା,ଚିତ୍ରାନନ୍ଦ),ଜଇ,ଜଇଆ ଵା ଜୟୀ(ଜୟକୃଷ୍ଣ),ଦନୁ(ଜନାର୍ଦ୍ଦନ),ଦାମା(ଦାମୋଦର),ଦିନ ଓ ଦିନୁ(ଦିନବନ୍ଧୁ),ଦିବା ଓ ଡିବା(ଦିଵାକର),ଦିବ,ଦୁବା ଓ ଦିରିବ(ଦିଵ୍ୟସିଂହ),ଦୁଶା ଓ ଧୁଶା(ଦୁଃଶାସନ),ଧନୀ(ଧନେଶ୍ୱର ଓ ଧନେଶ୍ୱରୀ),ନଗା ଓ ନାଗା(ନଗେନ୍ଦ୍ର),ନନ୍ଦା(ନନ୍ଦ),ନର(ନରୋତ୍ତମ),ନିରା,ନୀଳ ଵା ନୀଳା(ନୀଳମଣୀ),ନେତା,ନେତେରା ଓ ନେତ(ନେତ୍ରାନନ୍ଦ ଓ ନେତ୍ରମଣି),ପରି ଓ ପରିମି(ପରମାନନ୍ଦ),ପାର,ପାରା ଓ ପାରୀ(ପାର୍ଵତୀ),ପୀତ ଓ ପୀତୁ(ପୀତାମ୍ବର ଓ ପୀତାମ୍ବରୀ),ପୁନ , ପୁନା ଓ ପୁନି(ପୂର୍ଣ୍ଣଚନ୍ଦ୍ର,ପୂର୍ଣ୍ଣାନନ୍ଦ ଓ ଅନ୍ନପୂର୍ଣ୍ଣା),ବଇଦ(ଵୈଦ୍ୟନାଥ),ବଟ,ବଟୁଆ ଓ ବଟିଆ(ବଟକୃଷ୍ଣ),ବନି(ଵନମାଳୀ),ବଳିଆ(ବଳଭଦ୍ର),ବାଜୀ,ବାଜିଆ(ସତ୍ୟବାଦୀ, ବ୍ରଜବନ୍ଧୁ),ବାଲିଆ(ବାଳକୃଷ୍ଣ),ବୁରୁନ୍ଦା(ଵୃନ୍ଦାଵତୀ),ମଦନା(ମଦନ,ମଦନମୋହନ),ମନୁ(ଅଭିମନ୍ୟୁ),ମାଗା(ମାଗୁଣି),ରଙ୍ଗୀ ଓ ରଙ୍ଗିଆ(ରଙ୍ଗାଧର),ରତନୀ(ରତ୍ନା,ରତ୍ନମଣୀ),ରସା(ରସାନନ୍ଦ),ରାଜୁ,ରାଜା(ରାଜେଶ, ରାଜକିଶୋର),ରାଧୀ(ରାଧା),ରାମ(ରାମଚନ୍ଦ୍ର),ରାହାସ(ରାସଵିହାରୀ),ରେଵ(ରେଵତୀ),ଲାବୀ,ଲାବୁ ଓ ଲାବେନୀ(ଲାଵଣ୍ୟଵତୀ),ଲୋକନି,ଲୋକା(ଲୋକନାଥ),ଶକ୍ରା(ଶକ୍ର),ଶଚି(ଶଚୀନ୍ଦ୍ର),ଶିଵା(ଶିଵ),ଶୁକା,ଶୁକ(ଶୁକଦେଵ),ଶୁକୁରି, ଶୁକୁରୁ, ଶୁକୁରେଇ, ଶୁକ୍ରି, ଶୁକ୍ରୁ, ଶୁକ୍ରେଇ, ଶୁକୁରା; ଶୁକୁରିଆ, ଶୁକ୍ରିୟା, ଶୁକ୍ରା(ଶୁକ୍ର), ଶୁକୁରୀ. ଶୁକୁରେଈ, ଶୁକ୍ରୀ, ଶୁକ୍ରେଈ(ଶୁକ୍ରୀ),ସଇତ ଓ ସଇତୁ(ସତ୍ୟଵାଦୀ),ଶଙ୍କରା ଓ ଶଙ୍କରୁ(ଶଙ୍କର,ଶଙ୍କର୍ଷଣ),ସଦେଇ(ସଦାନନ୍ଦ,ସଦାଶିଵ),ସନା,ସନିଆ,ସନାଇ,ସନେଇ,ସନି, ସନୁ(ସନାତନ),ସବର,ସରବ(ସର୍ଵେଶ୍ଵର),ସାଦୀ(ସାଧଵୀ),ସିତୁ(ସୀତାରାମ),ସିଦା,ସିଦୁ,ସିଧୁ(ସିଦ୍ଧନାଥ, ସିଦ୍ଧେଶ୍ୱର),ସୁଦୁରା,ସୁଦୁରୀ(ସୁଦର୍ଶନ),ସୁନେଈ(ସୁନାମଣୀ),ହଟିଆ(ହଟ,ହଟକେଶ୍ବର),ହାଡି଼ଆ(ହାଡ଼ିବନ୍ଧୁ),ହାରା(ହାରାମଣୀ),ହୁରୀ(ହୃଷୀକେଶ),ହୁରୁଦା(ହୃଦାନନ୍ଦ),ହେମ ଓ ହେମା(ହେମପ୍ରଭା, ହେମଲତା, ହେମନ୍ତକୁମାରୀ, ହୈମଵତୀ) ଇତ୍ୟାଦି...
କନ୍ୟା ସନ୍ତାନର ଇଚ୍ଛା ନଥାଇ ଏକାଧିକ କନ୍ୟା ହେଲେ ସେମାନଙ୍କର ନାମ ଦିଆଯାଏ ଅଶାନ୍ତି,ନିଆସି ଓ ଅଖୁଜା ଇତ୍ୟାଦି ରଖାଯାଏ ।
ଓଡ଼ିଶାରେ ଗାଈ,ବଳଦ,ଛେଳି,ବିଲୃଇ ଓ କୁକୁର ଆଦି ଜୀଵଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ କେତେକ ଡାକନାମ ଦିଆଯାଏ ଯଥା : ଟିପୁ,କାଳିଆ,ଅଲା,ବଉଳା,ଧୁବୁଲି,ନେପାଳି,ଗୁରୁବାରୀ,ନେତ,ମିଟୁ,ଟମି,ପୁଷି,ଗାଣ୍ଡୁ,କାଳୀ,ଲେପାକାନିଆ,ବଣ୍ଡା,ଲେଠି,ଗୁରିଆ,ବାଘ,କାଳୁ,ଭୀମା,ଶୁକୁରୀ,ଭାଲୁଆ,ଟିଟି,ବୁଧେଇ,ରୁବୁଲି,ଡେଙ୍ଗୀ,କପିଳା,କାଶିଆ,ବିଲୁ,ମିଉଁ,ଚମ୍ପେଇ,ଚାନ୍ଦ,ମେଟୁଆ,ଗୁଟନ,ମଇନ,ରେଣ୍ଠ,ହୀରା,ଛନକି,ଓଲେଇ,ମୋତି,ଝରି,ବଳିଆ,ପପଲୁ,ଝୁମୁରୀ,ରୁପୁ,ଘୁମ,ଘରମଣି,କହରା,ବଉଳା,ଖୁଦ ଓ ପାଣ୍ଡି ଇତ୍ୟାଦି...
ଓଡ଼ିଶାର ଲେଖକମାନେ ଆପଣା ଆପଣା ନାମ ପ୍ରକାଶ ନ କରି ଲେଖାରେ ଗ୍ରହଣ କରିବା ଅନ୍ଯ ଡାକନାମ ରଖିଵାର ଉଦାହରଣ ମଧ୍ୟ ରହିଛି । ଏହି ପ୍ରକ୍ରିୟାକୁ ଵିଦେଶରେ Nom-de-plume ଓ pseudonym କୁହାଯାଏ । ସମ୍ବାଦପତ୍ର ଓ ସାମୟିକ ପତ୍ରର ଲେଖକମାନେ ଵ୍ୟଙ୍ଗ ଵିଦ୍ରୂପ ପୂର୍ଣ୍ଣ ଵା ଗୁରୁତର ଅଭିଯୋଗ ଅଥଵା ସମାଲୋଚନା ଯୁକ୍ତ ଵିଷୟ କୌଣସି ପ୍ରବନ୍ଧ ଲେଖି ସେହି କାରଣରୁ ଵା ଅନ୍ଯ କିଛି କାରଣରୁ ତହିଁରେ ନିଜର ପ୍ରକୃତ ନାମ ନ ଲେଖି ଗୋଟିଏ କାଳ୍ପନିକ ଵା ଆକ୍ଷରିକ ଅର୍ଥଵିଶିଷ୍ଟ ନାମ ଦିଅନ୍ତି। ଫକୀରମୋହନ ସେନାପତି କେତେକ ଲେଖାରେ ତାଙ୍କ ନାମ ଧୂର୍ଜଟି ରଖିଥିଲେ। ପଣ୍ଡିତ କୁଳମଣି ଦାସ ଉଦ୍ଭଟ୍ଟ ଶ୍ଲୋକମାନଙ୍କ ପଦ୍ଯାନୁଵାଦରେ ଉତ୍କଳ ସାହିତ୍ୟ ପତ୍ରିକାରେ ଆପଣାର ନାମ ବାଚସ୍ପତି ଶର୍ମା ଓ ସମ୍ମାର୍ଜନୀଶୀର୍ଷକ ପ୍ରବନ୍ଧମାନଙ୍କରେ ଵିଷ୍ଣୁଶର୍ମା ରଖିଅଛନ୍ତି। ଶବ୍ଦକୋଣାର୍କ ପୂର୍ଣ୍ଣଚନ୍ଦ୍ର ଭାଷାକୋଷର ସଂକଳକ ଗୋପାଳ ଚନ୍ଦ୍ର ପ୍ରହରାଜ ଭାଗବତ ଟୁଙ୍ଗି ଆଦି ପ୍ରବନ୍ଧରେ ଆପଣା ନାମ ଦୁର୍ମୁଖ ଶର୍ମା ରଖିଥିଲେ। ଖ୍ୟାତନାମା ବ୍ଯକ୍ତିଙ୍କ ଲେଖା ଦେଖି ପାଠକମାନେ ଲେଖାକୁ ସ୍ୱାଧୀନ ଭାବରେ ଆଲୋଚନା ନ କରି ଲେଖକଙ୍କ ନାମ ଦେଖି ତଦ୍ଦ୍ୱାରା ଚାଳିତ ହୋଇ ନିଜର ସ୍ୱାଧୀନ ମନ୍ତଵ୍ୟ ଵା ମତ ସଂଗଠନ ବା ପ୍ରକାଶ କରିବେ ନାହିଁ, ଏହି ଆଶଙ୍କାରେ କେତେକ ଖ୍ୟାତନାମା ଲେଖକ ମଧ୍ୟ ଡାକ ନାମ ଵ୍ୟଵହାର କରୁଥିଲେ। ୟୁରୋପରେ ଆଗେ ମହିଳା ତଥା ରାଜପରିଵାରର ଲେଖକ ଲେଖିକାମାନେ ମଧ୍ୟ ଏଭଳି ଛଦ୍ମନାମ ଵ୍ୟଵହାର କରୁଥିଲେ ।
ମାତ୍ର ପୃଥିଵୀର ଅନ୍ୟ ଅଞ୍ଚଳ ଅପେକ୍ଷା ଓଡ଼ିଶାରେ ଡାକନାମ ରଖାଯିଵାର ପରମ୍ପରା ଅଧିକ ଗଭୀର । ଆଗେ ଅପର୍ତ୍ତିଆଣି ପିଲାଙ୍କୁ ଡାକନାମ ଦିଆଯାଉଥିଲା ଏଵଂ ଏବେ ବି କେହି କେହି ଏଭଳି ନାମକରଣ କରନ୍ତି। ଆମ ଓଡ଼ିଶାରେ ଜାତକରେ ରାଶିଗତ ନାମ ଗୋଟିଏ ଥାଏ, ପିତା ମାତା ସ୍ନେହରେ ଗୋଟିଏ ଡାକନାମ ଦିଅନ୍ତି। ଶାଶୂ ଘରେ ଵଧୂକୁ ଶାଶୁ ଶଶୁର ଗୋଟିଏ ନୂଆ ନାମ ଦିଅନ୍ତି। ଆଗେ ଓଡ଼ିଶାରେ ଶାଶୁଶଶୁର ଆଦି ଗୁରୁଜନଙ୍କ ନାମ ଧରିଵା ନିଷିଦ୍ଧ ଥିଲା ଏଵଂ ଏହାକୁ କଡ଼ାକଡ଼ି ଭାବେ ପାଳନ କରାଯାଉଥିଲା । , ଏଥିପାଇଁ ଯେବେ କୌଣସି ଵଧୂର ଵା ଭୃତ୍ୟର ନାମ ଶଶୁର ଘରର ଵା ଖାମିନ୍ଦଙ୍କ ପରିଵାରର କୌଣସି ଗୁରୁଜନଙ୍କ ନାମ ହୋଇଥାଏ ତେବେ ଶଶୁର ଘରେ ଵା ଭୃତ୍ୟସ୍ୱାମୀମାନେ ଵଧୂକୁ ଵା ଭୃତ୍ୟକୁ ଗୋଟିଏ ନୂଆ ନାମ ଦେଉଥିଲେ। ଏବେ ବି କେଉଁଠି କେଉଁଠି ଏଭଳି ଡାକନାମ ରଖାଯାଏ । ପୋଷ୍ୟ ପୁତ୍ରମାନଙ୍କୁ ଗ୍ରହିତାମାନେ ନୂଆ ନାମ ଦିଅନ୍ତି। ଗୋଟିଏ ତତ୍ସମ ନାମରେ ବେଶି ଅକ୍ଷର ଥିଵାରୁ ଯେଉଁ ନାମ ଉଚ୍ଚାରଣ କରିଵାକୁ ଆୟାସ ପଡ଼େ ତାକୁ ଲୋକେ ଗୋଟିଏ ସଂକ୍ଷିପ୍ତ ନାମ ଦିଅନ୍ତି। ପିତାମାତା ଆଦି ପିଲାଙ୍କୁ ଗେଲବସରରେ ଗୋଟିଏ ଗେହ୍ଲା ଡାକ ନାଆଁ ଦେଇଥାନ୍ତି। ଶିଶୁମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟ ନାମକରଣ ପରେ ପିତାମାତାଦି ଗୁରୁଜନମାନେ ନୂଆ ଡାକନାମ ଦିଅନ୍ତି। କୃପଣ ଓ ଦୁଷ୍ଟ ଵ୍ୟକ୍ତିର ନାମ ଉଚ୍ଚାରଣ କରିଵା ଅଶୁଭ, ଏଥିପାଇଁ ସେମାନଙ୍କୁ ଲୋକେ ଗୋଟିଏ ଗୋଟିଏ ଡାକ ନାମ ଦେଇ ଥାଆନ୍ତି। ସାଙ୍ଗସୁଖମାନେ ସ୍ନେହରେ ଵା ଥଟ୍ଟାପରିହାସରେ ଆପଣା ମଧ୍ୟରେ ଡାକ ନାମ ଦିଆଦେଇ ହୁଅନ୍ତି। ଏକନାମଧାରୀ ଏକାଧିକ ଵ୍ୟକ୍ତିଙ୍କୁ ବାରିଵା ପାଇଁ ମଧ୍ୟ ଓଡ଼ିଶାରେ ଡାକନାମ ଦିଆଯାଏ। କୃପଣ, ଅଦତା ଆଦି ବ୍ଯକ୍ତିଙ୍କୁ ଚିଡ଼ାଇଵା ପାଇଁ ଵା ଘୃଣା ପ୍ରକାଶ କରିଵା ପାଇଁ ଗୋଟିଏ ଗୋଟିଏ ଡାକନାମ ବି ଦିଆଯାଏ। ବେଳେବେଳେ ଓଡ଼ିଶାରେ ପ୍ରଚଳିତ ଡାକନାମଗୁଡ଼ିକ ଦେଖି କାହାକୁ କାହାକୁ ତାହା ଅପ୍ରୀତିକର ଲାଗିପାରେ ତେବେ ପୃଥିଵୀର ସବୁ ଦେଶରେ ସବୁ ସଂସ୍କୃତିରେ ଡାକନାମ ରଖିଵାର ପରମ୍ପରା ଅଳ୍ପବହୁତେ ପ୍ରଚଳିତ କିନ୍ତୁ ଏହା ସର୍ଵାଧିକ ଜଟିଳ ଓ ଗହନ ରୂପେ ଓଡ଼ିଶାର ଜନସମାଜରେ ଦୃଶ୍ୟ ହୋଇଥାଏ ।
No comments:
Post a Comment