ଜଣେ ଲୋକ ଜନୈକ ଜମିଦାରଙ୍କ ପାଖକୁ ପୂଜାରୀ କାମ ପାଇଁ ଆସିଥିଲା । ଜମିଦାରଙ୍କୁ ଲଗିଲା ଲୋକଟି ନିହାତି ଭୁଲା ମଣିଷ । ସେ ପଚାରିଲେ , “ ତମେ କହୁଛ ଯେ କେତେ ଜାଗାରେ ତମେ ପୂଜାରୀ କାମ କରିଛ । ତେବେ ସେ ସବୁ ସ୍ଥାନରୁ ଚାକିରୀ ଛାଡ଼ି ଆସିଲ କାହିଁକି ? କ’ଣ ତମେ ବେଶି ସମୟ ଅନୁପସ୍ଥିତ ରୁହ କି ? ”
ଆଗନ୍ତୁକ ରାନ୍ଧୁଣିଆ ଲୋକଟି କହିଲା “ଆଜ୍ଞା ! ରାନ୍ଧୁଣିଆ ଅନୁପସ୍ଥିତ ରହିଲେ ସମସ୍ତେ ହଇରାଣ ହେବେନାହିଁ ?
“ତେବେ ରୋଷେଇ କରିଵା ବେଳେ ଚାଖିଵାକୁ ଯାଇ ତମେ ସବୁ ଖାଇ ଦେଵାର ବଦଭ୍ୟାସ ଅଛି କି ? ” ଜମିଦାର ପଚାରିଲେ ।
ନା , ନା , ସମସ୍ତେ ଖାଇ ସାରିଲା ପରେ ଯାହା ବଳେ ମୁଁ ଖାଏ । ” ରାନ୍ଧୁଣିଆ କହିଲା ।
ସେଇଠୁ ଜମିଦାର ପଚାରିଲେ...
ଆଚ୍ଛା ତେବେ କିଛି ଚୋରାଇଵାର ବଦଭ୍ୟାସ ଅଛି କି ? ”
“ଯେତେବେଳେ ସାରା ରେଷେଇଘର ମୋ ହାତରେ ଥାଏ ସେତେବେଳେ ମୁଁ ସେପରି କାହିଁକି କରିବି ? ” ରନ୍ଧୁଣିଆ କହିଲା । “
ଜମିଦାର ପୁଣି ପ୍ରଶ୍ନ କଲେ ।
“ତେବେ ତୁମେ ସବୁ ଜାଗାରୁ କାମ ଛଡ଼ଦେଲ କାହିଁକି ? ”
ରନ୍ଧୁଣିଆ କହିଲା ଶୁଣନ୍ତୁ ଆଜ୍ଞା
“ ପ୍ରକୃତରେ ମୋର ମନ ସ୍ଥିର ନୁହେଁ । ମୁଁ ଭୁଲିଯାଏ ଯେ ମୁଁ ଜଣେ ରାନ୍ଧୁଣିଆ । କେତେବେଳେ ମାଳୀ କାମ କଲଣି ତ କେତେବେଳେ ଘୋଡ଼ାଶାଳକୁ ଚାଲିଯାଏ । ସେଥିପାଇଁ ମୋତେ ଚାକିରୀରୁ ବାହାର କରି ଦିଅନ୍ତି । ”
(୧୯୮୨ ଜାନୁଆରୀ ଓଡ଼ିଆ ଜହ୍ନମାମୁଁ ପତ୍ରିକାର ଗଳ୍ପ)
No comments:
Post a Comment