ଅଲୌକିକ କନ୍ୟା କଥା

ଆନ୍ଧ୍ରକ ଦେଶର ଦୁର୍ଗାପୁରମ୍ ବୋଲି ଏକ ଗାଆଁରେ ରାଜାମଣି,ହୀରାମଣି ଓ ନାଗମଣି ନାମରେ ତିନି ଭାଇ ସାଧଵ ଥିଲେ । ସେମାନେ କାମ ପାଇଁ ସ୍ଥାନୀୟ ରାଜାଙ୍କ ପାଖକୁ ଆସିଲେ । ରାଜା ବୋଇଲେ ଏବେ ବଡ଼ କାମ କିଛି ନାହିଁ ହଁ ରୋଷେଇ ଶାଳରେ କାମ କରିଵ ଯଦି କୁହ । ସେମାନେ ରାଜି ହୋଇ କାମ କଲେ । 

କିଛି ଦିନ ପରେ ରାଜା ଦେଖିଲେ ସାନଭାଇ ନାଗମଣି ଭଲ କାମ କରୁଛି । ସେ ବଡ଼ ଦୁଇଭାଇଙ୍କ ଆଗେ ତାହାର ପ୍ରଶଂସା କଲେ । ବଡ଼ ଦୁଇଭାଇ ଏକଥା ସହି ପାରିଲେ ନାହିଁ । ସେମାନେ କପଟ କରି ରାଜାଙ୍କ ଛାମୁରେ ଜଣେଇଲେ ଯେ ସେମାନଙ୍କର ସାନ ଭାଇ ନାଗମଣି ବଡ଼ ଯୋଗ୍ୟ ,ସେ ବଡ଼ ବଡ଼ ଅଦ୍ଭୁତ ଅସାଧ୍ୟ କାର୍ଯ୍ୟ ସହଜରେ କରିପାରେ ‌ । ଛାମୁଙ୍କର ତ ପତ୍ନୀ ନାହାନ୍ତି ରାଜା ଯଦି ନାଗମଣି ଆଜ୍ଞା ଦିଅନ୍ତି ସିଏ ସୁନ୍ଦର ଅଲୌକିକ କନ୍ୟାଟିଏ ନେଇ ଆସନ୍ତା । 

ରାଜା ବହୁତ ଭାବିଲେ । ତାଙ୍କର ମଧ୍ୟ ଵିଵାହ କରିଵାକୁ ବଡ଼ ମନ ଥିଲା କିନ୍ତୁ ମନଲାଖି କନ୍ୟା ମିଳୁନଥିଲେ । ନାଗମଣିକୁ ରାଜା ଡକେଇ ପଠେଇଲେ ଆଉ ବାର ମାସ ମଧ୍ୟରେ ଅଲୌକିକ କନ୍ୟାଟିଏ ନେଇ ଆସିଵାକୁ ଆଦେଶ ଦେଲେ । ନାଗମଣି ଅଲୌକିକ କନ୍ୟା ନ ଆଣି ପାରିଲେ ତାହାର ମୁଣ୍ଡକାଟ ହେଵ ।  

କଳିଙ୍ଗ ଦେଶର ପଶ୍ଚିମରେ ସେତେବେଳେ ଉଡ୍ରଦେଶ ଅଵସ୍ଥିତ ଥିଲା । ସେହି ଉଡ୍ର ଦେଶରେ କୁଆଁରୀ ପାଟଣା ବୋଲି ଏକ ଅଲୌକିକ ସ୍ଥାନ ଥିଲା । ନାଗମଣି ସେହି କୁଆଁରୀ ପାଟଣା ଵିଷୟରେ ଜାଣିଥିଲା ତେଣୁ ବାର ମାସ ଭିତରେ କେମିତି ଅଲୌକିକ କନ୍ୟା ମିଳିଵ ସେହିକଥା ଵିଚାର କରି ସେଆଡ଼କୁ ବଢି଼ ଚାଲିଲା । ବାଟରେ ତାକୁ ଭୋକ ଲାଗିଲା । ରାଜପ୍ରାସାଦରୁ ଆଣିଥିଵା ଖାଦ୍ୟ ଖାଇଵାକୁ ବସିଥାଏ ଏତିକିବେଳେ ଜଣେ ବୃଦ୍ଧା ମହିଳା ତା ପାଖକୁ ଆସିଲେ ।

 ନାଗମଣି ବୃଦ୍ଧା ମହିଳାଙ୍କୁ ସେ ବାଢି଼ଥିଵା ଭୋଜନ କରିଵାକୁ ଅନୁରୋଧ କଲା । ବୃଦ୍ଧା ମହିଳା ସେ ଅନୁରୋଧ ସ୍ଵୀକାର ପୂର୍ଵକ ଖାଇ ବସିଲେ । ଭୋଜନ ପରେ ଵୃଦ୍ଧା ଜଣକ ତୃପ୍ତି ଲାଭ କରି ନାଗମଣିକୁ କହିଲେ 

 

"ବାପ ମୁଁ କାହା ଋଣ ରଖେନି ଆଉ ତୁ ଯୋଉ କୁଆଁରୀପାଟଣାକୁ ଅଲୌକିକ କନ୍ୟାଟିଏ ପାଇଁ ଯାଉଛୁ ତାହା ମୁଁ ଜାଣେ । ମୁଁ ତୋତେ ଗୋଟିଏ ଶଙ୍ଖ ଦେଉଛି । 

କୁଆଁରୀପାଟଣାରେ ପହଞ୍ଚି ଏହି ଶଙ୍ଖ ବଜାଇଲେ ତୋତେ କାହାର ମାୟା ଛୁଇଁ ପାରିଵ ନାହିଁ ଏଵଂ ମାୟାଵୀ ବେତାଳ ତୋହର ବୋଲ କରିବେ ‌। କୁଆଁରୀପାଟଣାର ପୁରୁଣାଗଡ଼ରେ ଗୋଟିଏ ଭଙ୍ଗା ରାଜପ୍ରସାଦ ମଧ୍ୟରେ ତିନିଜଣ ଅଲୌକିକ କନ୍ୟା ଅଛନ୍ତି । ତୁ ସେମାନଙ୍କୁ ପ୍ରାପ୍ତ କର ମୁଁ ଆଶିର୍ଵାଦ କରୁଛି ।"

 ଏତିକି ବୋଲି ଵୃଦ୍ଧା ମହିଳା ସେଠାରୁ କୁଆଡେ଼ ଉଭେଇ ଗଲେ । ନାଗମଣି କୁଆଁରିପାଟଣାରେ ପହଞ୍ଚିଵାରୁ ଶଙ୍ଖ ବଜାଇଲା ଫଳତଃ କୁଆଁରୀ ପାଟଣାରେ ଵ୍ୟାପ୍ତ ମାୟାଜାଲ ତାକୁ ସ୍ପର୍ଶ କରିପାରିଲା ନାହିଁ କି ସେଠାକାର କୌଣସି ଟେଣ୍ଟେଇ ତା ଉପରେ ଆକ୍ରମଣ କଲା ନାହିଁ। ତାପରେ ପୁରୁଣା ରାଜପ୍ରସାଦରେ ପହଞ୍ଚିଯାଇ ନାଗମଣି ପୁଣି ଶଙ୍ଖ ଫୁଙ୍କିଲା । ଶଙ୍ଖଧ୍ଵନି ଶୁଣି ଗୋଟିଏ ମାୟାବୀ ବେତାଳ ତାହାର ସ୍ଵାଗତ ପାଇଁ ସେଠାକୁ ଆସିଲା । ନାଗମଣି ମାୟାବୀ ବେତାଳକୁ ଅଲୌକିକ କନ୍ୟା ଆଣି ଦେଵାକୁ କୁହନ୍ତେ ବେତାଳ ବୋଇଲା 

 

"ଶୁଣ ସାଧଵ ! ଆମ୍ଭେ ବେତାଳମାନେ ଅଲୌକିକ କନ୍ୟାଙ୍କର ରକ୍ଷକ ଅଟୁ । ଆମ୍ଭେ ସେମାନଙ୍କୁ ଛୁଇଁଵାକୁ ଅଯୋଗ୍ୟ ଵରଂ ତୁମ୍ଭେ ନିଜେ ତାଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ ଜଣକୁ ଚୟନ କରି ବୁଝାଇ ସୁଝାଇ ନିଜ ସହିତ ନେଇପାର ‌ । କିନ୍ତୁ ସାଵଧାନ ! ସେମାନଙ୍କୁ ବଳପ୍ରୟୋଗ କରି ନେଵାକୁ ଚାହିଁଲେ ସେମାନେ କୋପ କରି ଅଦୃଶ୍ୟ ହୋଇଯିବେ ।"

ନାଗମଣି ସାଧଵ ପୁରୁଣାଗଡ଼ ମଧ୍ୟରେ ପଶି ତିନିଜଣ ଅଲୌକିକ କନ୍ୟାଙ୍କୁ ବହୁତ ବୁଝାଇଲା କିନ୍ତୁ କେହି ମାନିଲେ ନାହିଁ ଶେଷରେ ସେ ଵାଧ୍ୟ ହୋଇ ସେମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଜଣକୁ ଧରି ନେଵାକୁ ଉଦ୍ୟତ ହୁଅନ୍ତେ ସେମାନେ ଅଦୃଶ୍ୟ ହୋଇଗଲେ । 

ଵ୍ୟସ୍ତ ଵିଵ୍ରତ ହୋଇ ନାଗମଣି ସାଧଵ ପୁଣିଥରେ ବୃଦ୍ଧା ମହିଳା ଦେଇଥିଵା ମାୟାବୀ ଶଙ୍ଖ ବଜାଇଲା । ଏଥର ଶଙ୍ଖ ବାଇଵାରୁ ସେଠାରେ ଉପରୁ ତିନିଗୋଟି ଲେମ୍ବୁ ଆସି ପଡି଼ଲା । ବାଟରେ ଲେମ୍ବୁପାଣି କରି ପିଇ ହେଵ ଵିଚାର କରି ନାଗମଣି ସେହି ତିନୋଟିଯାକ ଲେମ୍ବୁ ଝୁଲାରେ ଧରି

 ବହେ ମନଦୁଃଖ କରି ଫେରିଲା । ତାହାର ଭୂଲ ଯୋଗୁଁ ତିନିଜଣ ଅଲୌକିକ କନ୍ୟା ତାକୁ ମିଳିଥାଇ ମଧ୍ୟ ଅଦୃଶ୍ୟ ହୋଇଗଲେ । ଏବେ ରାଜାଙ୍କ ହସ୍ତରେ ପ୍ରାଣ ହରାଇଵା ଅପେକ୍ଷା ଅନ୍ୟ ଦେଶକୁ ଚାଲିଯିଵା ଉତ୍ତମ ଭାବି ନାଗମଣି ସାଧଵ ଉଡ୍ରଦେଶ ତ୍ୟାଗ କରି କେକଳ ଦେଶ ପାରକରି ମେକଳ ଦେଶକୁ ଯାଉଥାଏ । ମେକଳ ଅଞ୍ଚଳଟି ଗୋଟିଏ ମାଳଭୂମି ଅଞ୍ଚଳ । ଆଜିଭଳି ସେ ଯୁଗରେ ସେହି ଅଞ୍ଚଳରେ ଏତେ କୂପ ଓ ପୁଷ୍କରିଣୀ ନଥିଲା ଵରଂ ଅନେକ ଅଚ୍ଚ ନିଚ୍ଚ ମଧ୍ୟମ ପର୍ଵତ ମଧ୍ୟରେ ଅନୁର୍ଵର ଵୃକ୍ଷହୀନ ଭୂଭାଗ ପଡି଼ ରହିଥିଲା । ମେକଳ ଦେଶର ରାଜଧାନୀକୁ ଯାଉଥିଲା ବେଳେ ବାଟରେ ତାକୁ ଭୀଷଣ ଶୋଷ ଲାଗିଲା । କୋଉଠି ପାଣି ମୁନ୍ଦାଏ ମିଳିନଥାଏ । ଲେମ୍ବୁଟିଏ ଚିପୁଡି଼ ତାହା ପାଣି ପିଇଵାକୁ ଝୁଲାରୁ କାଢ଼ି କାଟିଵାରୁ ସେଥିରୁ କୀଟାକାର ଏକ କ୍ଷୁଦ୍ର କନ୍ୟା ବାହାରି କହିଲା "ପିଣି ମୁନ୍ଦେ ଦିଅ ଗୋ ବଡ଼ ଶୋଷ ! " 

ନାଗମଣି ଚାରିଆଡ଼େ ଉଣ୍ଡିଲା ହେଲେ ଏ ଗ୍ରୀଷ୍ମ କାଳର ରିଗ୍‌ରିଗିଆ ଖରାରେ କୋଉଠୁ ପାଣି ମିଳୁଛି ? 

ଫେରି ଆସି ଦେଖିଲା ବେଳକୁ ଅଲୌକିକ କନ୍ୟା ମରି ସାରିଛି ।

ଏ ସବୁ ଦେଖି ମନରେ କେତେ କ'ଣ ଭାବି ଭାବି ନାଗମଣି ଆଉ ଖଣ୍ଡେ ଦୂର ଚାଲି ଆସିଲା । ବାଟରେ ସେ ଆଉ ଶୋଷ ସହିପାରିଲା ନାହିଁ । ଦ୍ଵିତୀୟ ଲେମ୍ବୁ କାଟିଵାରୁ ପୂର୍ଵପରି ସେଥିରୁ ମଧ୍ୟ ଗୋଟିଏ କ୍ଷୁଦ୍ରାକାର ଅଲୌକିକ କନ୍ୟା ବାହିରି ପଡ଼ି ପୂର୍ଵ ଭଳି "ବଡ଼ ଶୋଷ ,ପାଣି ଟୋପାଏ ଦିଅ ହେ” କହିଲା । ଏଥର ବି ପାଣି ପାଇଁ ନାଗମଣି ଚାରିଆଡ଼େ ବୁଲିଲା ହେଲେ କୋଉଠି ଟୋପେ ପାଣି ପାଇଲା ନାହିଁ । ଫେରିଲା ବେଳକୁ ଦ୍ଵିତୀୟ ଅଲୌକିକ କନ୍ୟା ମଧ୍ୟ ମରି ସାରିଥାଏ । 

ନାଗମଣି ମନରେ କିଛି ଚିନ୍ତାକଲା ଏଵଂ ପୂର୍ଵେ ବୃଦ୍ଧା ମହିଳା ଦେଇଥିଵା ଚମତ୍କାରୀ ଶଙ୍ଖ ଫୁଙ୍କିଵାରୁ ସିଧା ନିଜ ଦେଶରେ ଆସି ପହଞ୍ଚିଗଲା । ରାଜବାଟୀ ଖଣ୍ଡେ ଦୂର ଥାଏ କିନ୍ତୁ ସେତେବେଳକୁ ଆଉ ନାଗମଣି ଶୋଷ ସହିପାରୁନଥାଏ । କଷ୍ଟେ ମଷ୍ଟେ ପେଲି ମୁସାଣ୍ଡି ସେ ଯେନ ତେନ ପ୍ରକାରେ ରାଜବାଟୀ ମଧ୍ୟସ୍ଥ ପୋଖରୀରୁ ଆଞ୍ଜୁଳାଏ ପାଣି ଆଣି ପିଇ ନିଜର ଶୋଷ ମେଣ୍ଟାଇଲା ଏଵଂ ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ତୃତୀୟ ଲେମ୍ବୁଟି କାଟି ତହିଁରୁ ବାହାରିଥିଵା କ୍ଷୁଦ୍ର ଅଲୌକିକ କନ୍ୟାକୁ ଜଳ ପାନ କରାଇଲା । ହଠାତ୍ ଏକ ଅଦ୍ଭୁତ ଘଟଣା ଘଟିଲା । ସେହି ଅଲୌକିକ କନ୍ୟାଟି ପାଣି ପିଇ ବଡ଼ ହୋଇଗଲା । ରୂପ ରଙ୍ଗ ଗଢ଼ଣ ଦୃଷ୍ଟିରୁ ସେ ଭୁଵନସୁନ୍ଦରୀ ପ୍ରତିଭାତ ହେଉଥାଇ । ନାଗମଣି ତାକୁ ସେଇଠି ରହିଵାକୁ କହି ରାଜପ୍ରସାଦ ମଧ୍ୟକୁ ଦୌଡ଼ି ଯାଇ ରାଜାଙ୍କୁ ସମସ୍ତ କଥା ଜଣାଇଲା । 

ଇତି ମଧ୍ୟରେ ସେହି ପୋଖରୀକୁ ରାଜାଙ୍କ ରୋଷେଇଆର ଝୁଅ ପାଣି ନେଵାକୁ ଆସିଲା । ସେ ତଳକୁ ନଇଁକରି କଳସୀରେ ପାଣି ପୂରାଉଥାଏ ଏତିକିବେଳେ ପୋଖରୀ ପାଣିରେ ଅଲୌକିକ କନ୍ୟାଟିର ମୁଖ ଦେଖି ହଠାତ୍ ବଡ଼ ଉଷତ ହେଇଗଲା । ସେ ଯେ ଏତେ ସୁନ୍ଦର ଏକଥା ତ ସେ ଆଜିଯାଏଁ ଜାଣିନଥିଲା । କିନ୍ତୁ ପଛରେ ଜଣେ ସୁନ୍ଦରୀ ଅପରୂପା ସୁନ୍ଦରୀ ଯୁଵତୀ ଦେଖି ରୋଷେଇଆର ଝିଅ ରାଗିକି ନିଆଁ ହୋଇଗଲା । ସେ ସେହି ସୁନ୍ଦରୀ ଅଲୌକିକ କନ୍ୟାର ଦିହରୁ ଵସ୍ତ୍ର ଛଡ଼ାଇ ନେଇ ତାକୁ ପୋଖରୀକୁ ଠେଲି ଦେଲା ଏଵଂ ନିଜେ ସେ ଵସନ ପିନ୍ଧି ସେଠାରେ ହାତେ ଓସାରର ଓଢ଼ଣା ଟାଣି ଛିଡ଼ା ହେଲା । 

ତହୁଁ କେତେକ କାଳ ପରେ ରାଜାଙ୍କୁ ଘେନି ନାଗମଣି ସେଠାରେ ଆସି ପହଞ୍ଚିଲା । ରାଜା ଉତ୍କଣ୍ଠିତ ହୋଇ ସେଠାରେ ଛିଡ଼ା ହୋଇଥିଵା ଯୁଵତୀର ଓଢ଼ଣା ଟେକି ମୁଖ ଦେଖନ୍ତେ ଅତ୍ୟନ୍ତ କ୍ରୋଧିତ ହୋଇଉଠିଲେ । ସେଇ ରୋଷେଇୟାର ଝିଅଟି ନିତାନ୍ତ ଅସୁନ୍ଦର ଥିଲା ତେଣୁ ରାଜା ତା ମୁଖ ମଣ୍ଡଳ ଦେଖିଵା ମାତ୍ରେ ଚିଡ଼ିଯାଇ ନାଗମଣିକୁ କାରାଗାର ପଠେଇ ଦେଵାକୁ ଆଦେଶ ଦେଲେ । 

ଏହି ଘଟଣାର କେତେକ ଦିନ ପରେ ଯୋଉ ପୋଖରୀରେ ଅଲୌକିକ କନ୍ୟାକୁ ରୋଷେଇୟାର କନ୍ୟା ପକାଇଦେଇଥିଲା ସେଇ ପୋଖରୀରୁ ଭାକୁର ମାଛଟିଏ ଧରା ହେଲା । ରୋଷଶାଳରେ ତାକୁ କାଟିଲାବେଳେ ସେଥିରୁ ଗୋଟିଏ ଅପରୂପା ସୁନ୍ଦରୀ କନ୍ୟା ବାହାରି ବଡ଼ ହୋଇଗଲା । ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ସେ କନ୍ୟାକୁ ଧରି ରୋଷେଇୟା ରାଜାଙ୍କ ପାଖକୁ ଗଲା । ରାଜା ସବୁଜାଣି ସେହି ଅଲୌକିକ କନ୍ୟାକୁ ଵିଵାହ କଲେ ଆଉ ରୋଷେଇୟାର ଝିଅକୁ ତାହାର ପୋଇଲି କରି ଖଟେଇଲେ । ରାଜା ତାପରେ ନାଗମଣିକୁ କାରାଗାରୁ ମୁକ୍ତ କରି ତାକୁ ନିଜର କରିଲେ । ଏପଟେ ନାଗମଣିର ବଡ଼ ଦୁଇ ଭାଇ ରାଜାମଣି ଓ ହୀରାମଣି ଭାଗ୍ୟ ଆଦରି ଏବେବି ରୋଷଶାଳକୁ ପାଣି ଯୋଗାଉଥାନ୍ତି। 

•••••••••••••••••••••••••••

(ଜହ୍ନମାମୁଁ ହିନ୍ଦୀ ସଂଖ୍ୟା ୧୯୬୬ ଵର୍ଷ ଜାନୁଆରୀ ମାସରେ ପ୍ରକାଶିତ ଏକ ଗପ तिन निम्बूରେ କେତେକ ପରିଵର୍ତ୍ତନ କରି ଗଳ୍ପଟି ଲିଖିତ ହୋଇଛି । ମୂଳ ଗଳ୍ପର ଲେଖକ ରାଜାମଣି ଅଟନ୍ତି । ଗଳ୍ପରେ ଉତ୍କଳୀୟ ପ୍ରଭାଵ ପାଇଁ କୁଆଁରୀପାଟଣାର ନାମୋଲ୍ଲେଖ କରାଯାଇଛି । ଉଲ୍ଲେଖଯୋଗ୍ୟ ଯେ ଆଧୁନିକ ପାଟଣାଗଡ଼ ପୂର୍ଵେ କୁଆଁରୀପାଟଣା ଭାବେ ଖ୍ୟାତ ଥିଲା । )

••••••••••••••••••••••••••