ତେବେ ଏହାର ସଂକ୍ଷିପ୍ତ ସରଳ ଉତ୍ତର ଯାହା ଅନେକେ କୁହନ୍ତି ଯେ ମାନଵମାନେ ଯେତେବେଳେ ଇତିହାସ ଠିକ୍ରେ ଲେଖିଵା ଶିଖିଲେ ସେତେବେଳେ ତିନିଜଣ ଵ୍ୟକ୍ତିଙ୍କୁ ମାନଵସମାଜ ମହତ୍ତ୍ଵ ଦେଉଥିଲା ଏଵଂ ସେହି ତିନିଜଣ ଵ୍ୟକ୍ତି ହେଲେ ବୁଦ୍ଧ, ଜିଶୁ ଓ ହୁଜୂର ପୀସ୍ ! ଏହି ତିନିଜଣ ଐତିହାସିକ ଵ୍ୟକ୍ତି ସଭ୍ଯତାର ଗତିକୁ ସର୍ଵାଧିକ ପ୍ରଭାଵିତ କରିଥିଲେ । ବୁଦ୍ଧକୁ ଆମେ ସେତେ ମହତ୍ତ୍ଵ ଦେଲେ ନାହିଁ ଏଵଂ ତାଙ୍କର ଖ୍ୟାତି ବି ଏସିଆ ମହାଦେଶ ମଧ୍ୟରେ ସୀମିତ ଥିଲା ତେଣୁ ସେ ଵିଶ୍ଵଵ୍ଯାପୀ ହୋଇପାରିଲେ ନାହିଁ। ହୁଜୂର ପୀବୀୟୁଏଚ୍ଙ୍କର ଚେଲାଚାମୁଣ୍ଡା ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ପୃଥିଵୀର ବହୁତ ବଡ଼ ଅଂଶକୁ ଜିତିଗଲେ କିନ୍ତୁ ମଧ୍ଯଯୁଗୀୟ ଚିନ୍ତାଧାରାକୁ ଧରି ରଖି ସମୟ ସହିତ ଖାପଖୁଆଇ ନପାରିଵାରୁ ତଥା ଵିଜ୍ଞାନକୁ ମହତ୍ତ୍ଵ ନଦେଇ ମରହଟିଆ କଥାକୁ ପ୍ରଶୟ ଦେଵାରୁ ତାଙ୍କର ମୁଣ୍ଡିଆଳ ହୁଜୁର୍ ପିସ୍ ବି ସାରା ପୃଥିଵୀରେ ଗ୍ରହଣୀୟ ହେଲେ ନାହିଁ ।
ଜିଶୁଙ୍କ ଚେଲାଚାମୁଣ୍ଡା ପୃଥିଵୀର ଵିଭିନ୍ନ ଦେଶରେ ଆଧିପତ୍ୟ ଵିସ୍ତାର କରିଵାରେ ସଫଳ ହେଲେ, ତାଙ୍କର ଅନୁସରଣରକାରୀମାନେ ସଙ୍ଘବଦ୍ଧ ଭାବେ କାର୍ଯ୍ୟ କଲେ, ଵିଜ୍ଞାନକୁ ପ୍ରଥମେ ଗ୍ରହଣ ନକଲେ ବି ପରଵର୍ତ୍ତୀକାଳରେ ତାହାର ଉପାଦେୟତାକୁ ବୁଝି ଵୈଜ୍ଞାନିକ ସମାଜକୁ ପ୍ରୋତ୍ସାହିତ କଲେ । ବଡ଼ ବଡ଼ ଖ୍ରୀଷ୍ଟିଆନ ଐତିହାସିକ ଆସି ମାନଵ ଜାତିର ଇତିହାସ ଲେଖି ବସିଲାବେଳେ b.c ଓ a.c ଆଧାରରେ ତାକୁ ଵର୍ଣ୍ଣନା କଲେ ତେଣୁ ସେମାନେ ଵୈଶ୍ଵିକ କାଳପଞ୍ଜିକା ବି ନିଜ ମହାପୁରୁଷଙ୍କ ନାଆଁରେ ଚଳାଇଵାରେ ସଫଳ ହେଲେ ।
ଯୋର୍ ଯାର ମୁଲକ୍ ତାର ନ୍ୟାୟରେ ଏବେ ତାଙ୍କରି ପଞ୍ଜିକା ଆଉ ନଵଵର୍ଷକୁ ସାରା ପୃଥିଵୀଵାସୀ ମୁଣ୍ଡେଇ ବୁଲୁଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଏହାର କିଛି ଔଚିତ୍ୟ ଅଛି କି ?
ମାନବ ଜାତିର ଇତିହାସ ଅତ୍ୟଳ୍ପେ ୬୦ ଲକ୍ଷ ଵର୍ଷ ପୁରୁଣା, ଏଵଂ ଉକ୍ତ ସମୟକାଳ ମଧ୍ୟରେ ଗତ ୨୦ ହଜାର ଵର୍ଷ ତଳେ ଆମେ ପ୍ରଥମେ କୁକୁର ପାଳିଵା ଶିଖିଲେ,୧୨ ହଜାର ଵର୍ଷ ତଳେ ଚାଷ କରିଵା ଶିଖିଲେ, ସମଗ୍ର ଵିଶ୍ୱରେ ଜ୍ଞାନର ଵିସ୍ତାର କଲୁ ତଥା ଵ୍ୟାପିଗଲୁ,ଵିଭିନ୍ନ ଉପାୟରେ ନିଆଁ ଜଳାଇଵା ଶିଖିଲୁ, ଚକ ତଥା ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ଅତ୍ୟାଵଶ୍ୟକୀୟ ଵସ୍ତୁର ଉଦ୍ଭାଵନ କରିଲୁ, ଵିଶାରକାୟ ପ୍ରାସାଦ ସୁଉଚ୍ଚ ପ୍ରାର୍ଥନାଗୃହ ଓ ନଗର ନିର୍ମାଣ କଲୁ,ଉନ୍ନତ ସାହିତ୍ୟ ସର୍ଜନା କରି ଭାଷାକୁ ରୁଦ୍ଧିମନ୍ତ କଲୁ, ଆଧ୍ୟାତ୍ମିକ ଓ ଦର୍ଶନ ଶାସ୍ତ୍ରରେ ଅଦ୍ଭୁତ ପାରଙ୍ଗମତା ଲାଭ କଲୁ, ପିରାମିଡ ନିର୍ମାଣ କରିଥିଲୁ,ଅନେକ ମାନଵ ସଭ୍ୟତାର ବିକାଶ କରିଥିଲୁ । ଏହି ସବୁ ମାନଵୀୟ ଉପଲବ୍ଧିର କ'ଣ କୋୖଣସି ଐତିହାସିକ ମହତ୍ତ୍ଵ ନାହିଁ ?
ତେବେ ଏସବୁ କଥାକୁ ବାଦ୍ ଦେଲେ ବି ବର୍ତ୍ତମାନର ତଥାକଥିତ ଵୈଶ୍ଵିକ ପଞ୍ଜିକାରେ ଏତେ ବଡ଼ ଅଵ୍ୟଵସ୍ଥା ରହିଛି ଯେ ନକହିଲେ ନଚଳେ ତଥାପି କାହିଁକି କେହି ଏ ଵିଷୟରେ କୌଣସି ଆଲୋଚନା କରନ୍ତି ନାହିଁ । ଏହାର ସବୁଠାରୁ ବଡ଼ ଦୋଷ ହେଲା ଏହି ପଞ୍ଜିକାରେ କୌଣସି ବର୍ଷ ୦ ହିଁ ନାହିଁ ଏଵଂ ୧ b.cରୁ ସିଧା ୧ a.cକୁ ଡେଇଁ ପଡ଼ିଛି । ମଝିରେ ଶୂନ୍ୟ ବୋଲି କୌଣସି ଵର୍ଷ ହିଁ ନାହିଁ। ଏହି ଆଧାରରେ ଦେଖିଲେ ପ୍ରଥମ ଖ୍ରୀଷ୍ଟାଦ୍ଦରୁ ୧୦୦ ଖ୍ରୀଷ୍ଟାଦ୍ଦ ମଧ୍ୟରେ ୧୦୦ ଵର୍ଷ ନୁହେଁ ଵରଂ ୯୯ ବର୍ଷ ରହିଛି । ଫଳତଃ କୁହାଯାଇପାରେ ଯେ ଵର୍ତ୍ତମାନ ପ୍ରକୃତରେ ୨୦୨୩ ଖ୍ରୀଷ୍ଟାଦ୍ଦ ନୁହେଁ ଵରଂ ୨୦୨୨ ଖ୍ରୀଷ୍ଟାଦ୍ଦ ଚାଲିଛି ।
ପାଇଥାଗୋରସଙ୍କ ସମୟରୁ ପାଶ୍ଚାତ୍ୟର ବୁଦ୍ଧିଜୀଵୀମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଶୂନ୍ୟକୁ ନେଇ ବଡ଼ ଭୟଙ୍କର ଧାରଣା ଜନ୍ମ ନେଇଥିଲା ।
ଶୂନ୍ୟ ସେମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଏକ ଶୈତାନିକ ଏଵଂ ଅନାଵଶ୍ୟକ ଧାରଣା ହୋଇଥିଵାରୁ ସେମାନେ ଶୂନ୍ୟକୁ ଭୟ କରୁଥିଲେ ଏଵଂ ତାକୁ ମହତ୍ତ୍ଵ ଦେଇନଥିଲେ । ସେହି ସମୟରେ ଭାରତୀୟ ବୁଦ୍ଧିଜୀଵୀମାନେ ଶୂନ୍ୟର ଉପାଦେୟତାକୁ ହୃଦୟଙ୍ଗମ କରି ତାକୁ ଗଣିତରେ ଏକ ଅପରିହାର୍ଯ୍ୟ ଅଙ୍ଗ ଵିଵେଚିତ କଲେ, ଶୂନ୍ୟ ଉପରେ ଦର୍ଶନ ଶାସ୍ତ୍ର ଲେଖିଲେ,ଶୂନ୍ୟ ଆଧାରିତ ଆଧ୍ୟାତ୍ମିକ ଶାସ୍ତ୍ର ପ୍ରଣୟନ ହେଲା ,ଶୂନ୍ୟ ଵ୍ୟଵହାର କରି ପ୍ରାଚୀନ ଭାରତୀୟ ବୁଦ୍ଧିଜୀଵୀମାନେ ଗଣିତରେ ଦଶମିକର ପ୍ରୟୋଗ କଲେ ଏଵଂ ଏସବୁ ଵିନା ଗଣିତ ଓ ଵିଜ୍ଞାନ କେବେ ବି ଅଗ୍ରଗତି କରିପାରି ନଥାନ୍ତା । କିନ୍ତୁ ଠିକ୍ ସେହି ସମୟରେ, ଯେତେବେଳେ ରୋମାନମାନେ କ୍ୟାଲେଣ୍ଡର ତିଆରି କଲେ, ସେମାନଙ୍କ ଗଣିତରେ ଶୂନ୍ୟ ବୋଲି କିଛି ନଥିଲା,ତେଣୁ ନିଜ ପଞ୍ଜିକାରେ “ଵର୍ଷ ୦”କୁ ଛାଡ଼ି ଦେଵା ପରି ମୂର୍ଖତା ମଧ୍ୟ ସ୍ଵାଭାଵିକ ଥିଲା ।
ଏଣୁ ମାନଵଜାତିର ଇତିହାସକୁ ମାତ୍ର ୨୦୦୦ ଵର୍ଷର ଦୃଷ୍ଟିକୋଣରେ ଦେଖିଲେ କେଵଳ ଇତିହାସ ଵିଷୟରେ ଆମର ଵିଚାର ହିଁ ଵିକୃତ ହୁଏ ନାହିଁ, ଵରଂ ମାନଵିକତାର ବିକାଶକୁ ବୁଝିଵା ମଧ୍ୟ କଷ୍ଟକର ହୋଇଯାଏ ।
ଅତଃ ଵର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ ଏହି ଅବୈଜ୍ଞାନିକ କାଳପଞ୍ଜିକାକୁ ତ୍ୟାଗକରି ଦେଇ ଏକ ନୂତନ କାଳପଞ୍ଜିକା ପ୍ରଣୟନ କରିଵାର ଆଵଶ୍ୟକତା ଦେଖା ଦେଇଛି । ଆମ୍ଭମାନଙ୍କୁ ଏମିତି ଏକ କାଳପଞ୍ଜିକା ସୃଷ୍ଟି କରି ପ୍ରଣୟନ କରିଵାକୁ ହେଵ ଯାହା ମାନବଜାତିର ଇତିହାସକୁ ପ୍ରକାଶ କରିପାରୁଥିଵ ଏଵଂ ଆମ ପର ପିଢ଼ିକୁ ସଚେତନ କରାଇ ପାରୁଥିଵ ଯେ ଆମେ ମାତ୍ର ୨୦୦୦ ଵର୍ଷ ତଳର ମାନଵ ଜାତି ନୁହେଁ ଵରଂ ଆମ ମାନଵ ସଭ୍ୟତା ୬୦ ଲକ୍ଷ ଵର୍ଷ ପୁରାତନ । ଆମେ ମାନଵମାନେ କିଏ, ଆମେ କେଉଁଠାରୁ ଆସିଛୁ ଏଵଂ ଆମକୁ ଆଜି ଏଠାରେ ପହଞ୍ଚିଵା ପାଇଁ କେତେ ସଂଘର୍ଷ କରିଵାକୁ ପଡି଼ଛି ତାକୁ ଦର୍ଶାଇ ପାରୁଥିଵା ଭଳି କାଳପଞ୍ଜିକା ପ୍ରଣୟନ ହେଵା ଆଵଶ୍ୟକ ।
No comments:
Post a Comment