ଲୋକେ କୁହନ୍ତି କର୍ଣ୍ଣଙ୍କର ଉଚ୍ଚତା ୧୮ ଫୁଟ, ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କର ୧୬ ଫୁଟ ଥିଲା । ମନୁଷ୍ୟର ଉଚ୍ଚତା ଯଥାକ୍ରମେ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ୨୮ ହାତ (ପ୍ରାୟ ୪୨ ଫୁଟ), ତ୍ରେତାଯୁଗରେ ୧୪ ହାତ (ପ୍ରାୟ ୨୧ ଫୁଟ), ଦ୍ୱାପରଯୁଗରେ ୭ ହାତ (ପ୍ରାୟ ୧୦.୫ ଫୁଟ) ଏଵଂ କଳିଯୁଗରେ ୩.୫ ହାତ (ପ୍ରାୟ ୫.୨୫ ଫୁଟ) ଥିଲା । ତେବେ ପୁରାଣରେ କୋଉଠି ଏକଥା ଵର୍ଣ୍ଣନା ହୋଇଛି ପଚାରିଲେ ଉତ୍ତର ମିଳିପାରେ ନାହିଁ । ପ୍ରାଚୀନ କାଳରେ ହୋମୋ ହୋବିଲିସଙ୍କ ଭଳି ପ୍ରାଚୀନ ମାନଵମାନେ ହାରାହାରି ୪ ଫୁଟ ଉଚ୍ଚତା ଵିଶିଷ୍ଟ ହେଉଥିଲେ ବୋଲି ଜୀଵାଶ୍ମ ପ୍ରମାଣ ରହିଛି । ହୋମୋ ଇରକଟସ୍,ହୋମୋ ନିଅଣ୍ଡରଥାଲ୍ ଓ ହୋମୋ ସାପିଏନ୍ସଙ୍କର ଯେତେ ଜୀଵାଶ୍ମ ମିଳିଛି ତହିଁରୁ ସ୍ପଷ୍ଟ ହୁଏ ଯେ ମଣିଷମାନଙ୍କ ଆକାର କେବେବି ୧୦ ଫୁଟରୁ ଅଧିକ ହୋଇନାହିଁ । ତେବେ କେହି କେହି ପୁରାତାତ୍ତ୍ଵିକ ପ୍ରମାଣକୁ ନମାନି କୁହନ୍ତି - "ଦ୍ଵାପର ତ୍ରେତୟା ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଵର୍ଣ୍ଣ ଅନୁସାରେ ଲୋକେ ଉଚ୍ଚ ହେଉଥିଲେ ଏଵଂ ଯୋଉ ଜୀଵାଶ୍ମ ମିଳିଛି ତାହା ଆଦିଵାସୀ ଅନାର୍ଯ୍ୟଙ୍କର ଅଟେ । ପ୍ରାଚୀନ ଭାରତୀୟମାନେ ଶଵ ଜଳାଇ ଦେଉଥିଵାରୁ ୧୦ ଫୁଟ୍ ଉଚ୍ଚତା ଵିଶିଷ୍ଟ ମାନଵମାନଙ୍କର ଜୀଵାଶ୍ମ ମିଳେ ନାହିଁ !”
ମନେ କରନ୍ତୁ ଭାରତରେ ଦୀର୍ଘ ଆକାରର ମନୁଷ୍ୟ ଥିଲେ ତାହେଲେ ତନ୍ମଧ୍ୟରେ କେହି ହେଲେ ତ ପ୍ରାକୃତିକ ଵିପର୍ଯ୍ୟୟ କିମ୍ଵା ଯୁଦ୍ଧ ଆଦିରେ ମରିଥିଵ ଏଵଂ ସେ ଲୋକର ଦାହ ସଂସ୍କାର ହୋଇନଥିଵ । କିନ୍ତୁ ସେଭଳି ଏକ ମନୁଷ୍ୟର ଜୀଵାଶ୍ମ ଆମକୁ ମିଳିନାହିଁ । ପୁଣି ଯଦି ତିନି ଯୁଗରେ ଵର୍ଣ୍ଣ ଆଧାରରେ ମଣିଷଙ୍କ ଉଚ୍ଚତା ଅଧିକ ରହୁଥିଲା ତାହେଲେ ଵର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ ତାହା କାହିଁକି ଘଟିତ ହେଉନାହିଁ ? କାହିଁକି ଚାରି ଵର୍ଣ୍ଣର ଏଵଂ ଭାରତ ବାହାରର ଲୋକମାନଙ୍କର ହାରାହାରି ଉଚ୍ଚତା ପ୍ରାୟତଃ
ଛଅଫୁଟ ହିଁ ରହିଛି ? କ'ଣ ଵିଜ୍ଞାନ ଦୃଷ୍ଟିରୁ ୧୦ ଫୁଟ୍ରୁ ଅଧିକ ଉଚ୍ଚର ମନୁଷ୍ୟ ହେଵା ସମ୍ଭଵ କି ?
ମନୁଷ୍ୟ ଶରୀରର ଅସ୍ଥି, ମାଂସପେଶୀ, ଏଵଂ ସ୍ନାୟୁମାନଙ୍କର ଗଠନ ଏକ ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ଉଚ୍ଚତା ଓ ଓଜନ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଶରୀରର ଗତିଶୀଳତା ଓ ସ୍ଥିରତାକୁ ସମର୍ଥନ କରିଵା ପାଇଁ ଵିକଶିତ ହୋଇଛି। ସାଧାରଣତଃ ମନୁଷ୍ୟର ଉଚ୍ଚତା ୫ ରୁ ୭ ଫୁଟ ମଧ୍ୟରେ ରହିଥାଏ ଏଵଂ ଏହା ଜୈଵିକ ଦୃଷ୍ଟିରୁ ଅନୁକୂଳ ଅଟେ। କିନ୍ତୁ ୧୮ ଫୁଟ୍ ଵା ଅଧିକ ଉଚ୍ଚତାରେ ଶରୀରର ଓଜନ ଏତେ ଅଧିକ ହେଵ ଯେ ଅସ୍ଥିଗୁଡ଼ିକ ତାହାକୁ ସମର୍ଥନ କରି ରଖିପାରିବେ ନାହିଁ। ଅସ୍ଥିର ଘନତା ଓ ଶକ୍ତି ଏକ ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ସୀମା ମଧ୍ୟରେ ରହିଥାଏ ଏଵଂ ଅତ୍ୟଧିକ ଓଜନ ଯୋଗୁଁ ହାଡ଼ଗୁଡ଼ିକ ଭାଙ୍ଗିଯାଇପାରେ କିମ୍ବା ଗଠନଗତ ଅସ୍ଥିରତା ସୃଷ୍ଟି କରିପାରେ । ଆଧୁନିକ ଯୁଗରେ ଅତ୍ୟଧିକ ଉଚ୍ଚତା ସମ୍ପନ୍ନ ରବର୍ଟ ଓ୍ୱାଡ଼ଲୋ(୮'.୧୧''ଉଚ୍ଚ)ଙ୍କ ପରି ଵ୍ୟକ୍ତିମାନେ ଅସ୍ଥି ସମ୍ବନ୍ଧୀୟ ସମସ୍ୟା ଏଵଂ ଗତିଶୀଳତାରେ ଅସୁବିଧାର ସମ୍ମୁଖୀନ ହୁଅନ୍ତି। ଏହାକୁ ଆଧାର କରି କହିହେବ ଯେ ୧୮ ଫୁଟ ଵା ୪୨ ଫୁଟ ଉଚ୍ଚତାର ମନୁଷ୍ୟ ଶରୀର ଜୈବଵକ ଦୃଷ୍ଟିରୁ ସମ୍ଭଵ ନୁହେଁ।
ଏକ ୧୮ ଫୁଟ ଵା ଅଧିକ ଉଚ୍ଚତା ଵିଶିଷ୍ଟ ଶରୀରରେ ରକ୍ତସଂଚାଳନ ଵ୍ୟଵସ୍ଥା ଅତ୍ୟନ୍ତ ଜଟିଳ ହେଵ। ମନୁଷ୍ୟର ହୃତ୍ପିଣ୍ଡ ଏକ ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ଆକାର ଓ ଶକ୍ତି ସହିତ ରକ୍ତକୁ ଶରୀରର ଵିଭିନ୍ନ ଅଙ୍ଗ, ଵିଶେଷତଃ ମସ୍ତିଷ୍କକୁ ପମ୍ପ୍ କରିଵା ପାଇଁ ଵିକଶିତ ହୋଇଛି। ଏକ ଅତ୍ୟଧିକ ଉଚ୍ଚ ଶରୀରରେ ରକ୍ତକୁ ମସ୍ତିଷ୍କ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ପହଞ୍ଚାଇଵା ପାଇଁ ଅସାଧାରଣ ଶକ୍ତିଶାଳୀ ହୃତ୍ପିଣ୍ଡ ଆଵଶ୍ୟକ ହେବ, ଯାହା ମନୁଷ୍ୟ ଶରୀରର ଜୈଵିକ କ୍ଷମତାର ସୀମା ଵର୍ହିଭୁତ ଵିଷୟ ଅଟେ । ଏତଦଵ୍ୟତୀତ ଗୁରୁତ୍ୱାକର୍ଷଣ ଶକ୍ତି ଯୋଗୁଁ ରକ୍ତ ନିମ୍ନାଙ୍ଗରେ ଜମା ହେଵାର ସମ୍ଭାଵନା ରହିଛି ଯାହା ରକ୍ତସଂଚାଳନ ଵ୍ୟଵସ୍ଥାକୁ ଆହୁରି ଜଟିଳ କରିଦେଵ। ଆଧୁନିକ ଚିକିତ୍ସା ଵିଜ୍ଞାନ ଅନୁସାରେ ଏତେ ବଡ଼ ଶରୀରରେ ରକ୍ତସଂଚାଳନ ବଜାୟ ରଖିଵା ଜୈଵିକ ଦୃଷ୍ଟିରୁ ଅସମ୍ଭଵ।
ଏକ ଅତ୍ୟଧିକ ଉଚ୍ଚ ଶରୀରରେ ଅମ୍ଳଜାନ ଓ ପୋଷକ ତତ୍ତ୍ୱମାନଙ୍କର ଵିତରଣ ମଧ୍ୟ ଏକ ବଡ଼ ସମସ୍ୟା ହୋଇପାରେ। ମନୁଷ୍ୟ ଶରୀରରେ ଅମ୍ଳଜାନ, ଫୁସଫୁସ ମାଧ୍ୟମରେ ଗ୍ରହଣ କରାଯାଇ ରକ୍ତ ମାଧ୍ୟମରେ ସମଗ୍ର ଶରୀରକୁ ପରିଵହନ କରାଯାଏ। କିନ୍ତୁ ଏକ ୧୮ ଫୁଟ ଵା ୪୨ ଫୁଟ ଉଚ୍ଚତା ଵିଶିଷ୍ଟ ମାନଵ ଶରୀରରେ ଅମ୍ଳଜାନର ଚାହିଦା ଅତ୍ୟଧିକ ହେବ । ଏତେ ବଡ଼ ଶରୀରରେ ଅମ୍ଳଜାନ ପରିଵହନ କରିଵା ପାଇଁ ଅସାଧାରଣ କ୍ଷମତା ଵିଶିଷ୍ଟ ଫୁସଫୁସ ଓ ରକ୍ତସଂଚାଳନ ବ୍ୟବସ୍ଥା ଆଵଶ୍ୟକ। ଏହା ମନୁଷ୍ୟ ଶରୀରର ଜୈଵିକ ସୀମା ଵର୍ହିଭୁତ କାରଣ ଏତେ ବଡ଼ ଶରୀରରେ ଅମ୍ଳଜାନ ଓ ପୋଷକ ତତ୍ତ୍ୱର ଵିତରଣ ଅସମ୍ଭଵ ଭାବେ ଜଟିଳ ହେଵ।
ପୃଥିଵୀର ମାଧ୍ୟାକର୍ଷଣ ଶକ୍ତି ମନୁଷ୍ୟ ଶରୀରର ଗଠନ ଓ ଵିକାଶ ଉପରେ ଗଭୀର ପ୍ରଭାବ ପକାଇଛି। ମନୁଷ୍ୟର ଅସ୍ଥି, ମାଂସପେଶୀ, ଏଵଂ ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ଅଙ୍ଗମାନ ପୃଥିଵୀର ଗୁରୁତ୍ୱାକର୍ଷଣ ଶକ୍ତି ଅନୁଯାୟୀ ଵିକଶିତ ହୋଇଛି। ଏକ ୧୮ ଫୁଟ ଵା ୪୨ ଫୁଟ ଉଚ୍ଚତା ଵିଶିଷ୍ଟ ଶରୀର ଏହି ଗୁରୁତ୍ୱାକର୍ଷଣ ଶକ୍ତି ଵିରୁଦ୍ଧରେ ସ୍ଥିର ରହିପାରିଵ ନାହିଁ। ଏତେ ବଡ଼ ଶରୀରର ଓଜନ, ଅସ୍ଥି ଓ ମାଂସପେଶୀ ଉପରେ ଅତ୍ୟଧିକ ଚାପ ପ୍ରଦାନ କରିଵ ଫଳତଃ ସାମାନ୍ୟ ଗତିଶୀଳତା ବଜାୟ ରଖିଵା ଅସମ୍ଭବ ହୋଇଯିଵ। ଆଧୁନିକ ଯୁଗରେ ଅତ୍ୟଧିକ ଉଚ୍ଚତା ଵିଶିଷ୍ଟ ଵ୍ୟକ୍ତିମାନେ ଗତିଶୀଳତା ଓ ସ୍ଥିରତା ସମ୍ବନ୍ଧୀୟ ସମସ୍ୟାର ସମ୍ମୁଖୀନ ହୁଅନ୍ତି ତେଣୁ ଏଥିରୁ ସ୍ପଷ୍ଟ ହୋଇଯାଏ ଯେ ସେମାନଙ୍କଠାରୁ ଦୁଇଗୁଣ ତିନିଗୁଣ ଅଧିକ ଉଚ୍ଚତା ଶାରୀରିକ ଦୃଷ୍ଟିରୁ ଅସମ୍ଭଵ।
ମଣିଷ ଶରୀରର ଉଚ୍ଚତା ୧୬ ଫୁଟ୍ ଵା ୧୮ ଫୁଟ୍ ହେବା ଅସମ୍ଭବ ହେଵାର ଆଉ ଏକ ପ୍ରମୁଖ କାରଣ ସ୍କେଲିଂ ନିୟମ ଵା Square-Cube Law ଅଟେ। ଏହି ନିୟମ ଜୈଵିକ ଶରୀରର ଆକାର ଵୃଦ୍ଧି ସହିତ ତାହାର ଶାରୀରିକ ଗଠନ ଓ କାର୍ଯ୍ୟକାରିତା ଉପରେ ପ୍ରଭାବ ଵିଷୟରେ ବୁଝାଇଥାଏ। ଏହା ଗାଲିଲିଓ ଗାଲିଲେଇଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ୧୬୩୮ ମସିହାରେ ତାଙ୍କ ପୁସ୍ତକ "Two New Sciences" (Discorsi e Dimostrazioni Matematiche Intorno a Due Nuove Scienze) ରେ ଵର୍ଣ୍ଣନା କରାଯାଇଥିଲା। ଗାଲିଲିଓ ବୁଝାଇଥିଲେ ଯେ କୌଣସି ଵସ୍ତୁର ଆକାର ବଢ଼ିଲେ, ତାହାର ଆୟତନ ଓ ଓଜନ ଘନଫଳ (cube) ଅନୁସାରେ ବଢ଼େ, କିନ୍ତୁ ତାହାର ଶକ୍ତି ଵା ସମର୍ଥନ କ୍ଷମତା କେଵଳ କ୍ଷେତ୍ରଫଳ (square) ଅନୁସାରେ ବଢ଼େ।
ମଣିଷ ଶରୀରର ଉଚ୍ଚତା ଯଦି ଦୁଇଗୁଣ ହୁଏ (ଯେମିତି ୬ ଫୁଟରୁ ୧୨ ଫୁଟ ଵା ଅଧିକ), ତେବେ ଶରୀରର ଆୟତନ ଓ ଓଜନ ଆଠ ଗୁଣ (2³) ବଢ଼ିଯାଏ, କିନ୍ତୁ ଅସ୍ଥି ଓ ମାଂସପେଶୀର ଶକ୍ତି କେଵଳ ଚାରି ଗୁଣ (2²) ବଢ଼େ। ୧୬ ଫୁଟ ଵା ୧୮ ଫୁଟ ଉଚ୍ଚତାରେ ଏହି ଅସନ୍ତୁଳନ ଆହୁରି ଗମ୍ଭୀର ହୁଏ। ଅସ୍ଥିଗୁଡ଼ିକ ଏତେ ଓଜନ ଵହନ କରିଵାକୁ ଅକ୍ଷମ ହେଵେ, ଯାହା ଅସ୍ଥିଭଙ୍ଗ ଵା ଶାରୀରିକ ଅକ୍ଷମତାର କାରଣ ହେଵ।
ଅସ୍ଥିର ଗଠନ ମଣିଷ ଶରୀରରେ ଏକ ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ସୀମା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଓଜନ ସମର୍ଥନ କରିପାରେ। ମଣିଷର ଅସ୍ଥି ମୁଖ୍ୟତଃ କ୍ୟାଲସିୟମ ଫସଫେଟ୍ ଓ କୋଲାଜେନରେ ଗଠିତ ଯାହା ଏକ ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ଶକ୍ତି ଓ ନମନୀୟତା ପ୍ରଦାନ କରେ। କିନ୍ତୁ ଯଦି ଶରୀରର ଆକାର ୧୮ ଫୁଟ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ବଢ଼େ, ତେବେ ଅସ୍ଥିଗୁଡ଼ିକୁ ଅସାଧାରଣ ରୂପେ ମୋଟା ଓ ଭାରୀ ହେଵାକୁ ପଡ଼ିଵ ଫଳତଃ ଶରୀରର ଗତିଶୀଳତାକୁ ତାହା ହ୍ରାସ କରିଵ। ଏହା ସତ୍ତ୍ୱେ, ଏତେ ମୋଟା ଅସ୍ଥି ମଧ୍ୟ ଅତ୍ୟଧିକ ଓଜନର ଚାପ ସହିପାରିଵ ନାହିଁ, କାରଣ ଅସ୍ଥିର ଜୈଵିକ ଗଠନରେ ଏକ ସୀମା ଅଛି।
ମାଂସପେଶୀ ମଧ୍ୟ ଏହି ସ୍କେଲିଂ ନିୟମରେ ସୀମିତ। ମାଂସପେଶୀର ଶକ୍ତି ତାହାର କ୍ରସ୍-ସେକ୍ସନାଲ କ୍ଷେତ୍ରଫଳ ଉପରେ ନିର୍ଭର କରେ, ଯାହା ଶରୀରର ଆକାର ବଢ଼ିଲେ ଆନୁପାତିକ ଭାବେ ବଢ଼େ ନାହିଁ। ଏକ ୧୮ ଫୁଟ ଉଚ୍ଚ ମଣିଷର ମାଂସପେଶୀଗୁଡ଼ିକୁ ଅତ୍ୟଧିକ ଓଜନ ଉଠାଇଵା ଓ ଗତିଶୀଳତା ବଜାୟ ରଖିଵା ପାଇଁ ଅସାଧାରଣ ଶକ୍ତି ଆଵଶ୍ୟକ ହେଵ ଯାହା ଜୈଵିକ ସୀମା ମଧ୍ୟରେ ଅସମ୍ଭଵ। ଏହା ସହିତ, ମାଂସପେଶୀଗୁଡ଼ିକୁ ଅମ୍ଳଜାନ ଓ ପୁଷ୍ଟି ଯୋଗାଇଵା ପାଇଁ ରକ୍ତସଂଚାଳନ ଵ୍ୟଵସ୍ଥା ଉପରେ ଅତ୍ୟଧିକ ଚାପ ପଡ଼ିଵ, ଯାହା ପରେ ଆଲୋଚନା କରାଯିବ।
ଏହି ନିୟମର ପ୍ରଭାବ କେଵଳ ଅସ୍ଥି ଓ ମାଂସପେଶୀ ଉପରେ ସୀମିତ ନୁହେଁ। ଶରୀରର ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ଅଙ୍ଗ, ଯେମିତି ହୃତ୍ପିଣ୍ଡ, ଫୁସଫୁସ, ଓ ରକ୍ତନଳୀ, ମଧ୍ୟ ଏହି ଅସନ୍ତୁଳନରୁ ପ୍ରଭାଵିତ ହୁଏ। ଉଦାହରଣ ସ୍ୱରୂପ, ହୃତ୍ପିଣ୍ଡର ଆକାର ମଧ୍ୟ କ୍ଷେତ୍ରଫଳ ଅନୁସାରେ ବଢ଼େ, କିନ୍ତୁ ଏତେ ବଡ଼ ଶରୀରକୁ ରକ୍ତ ଯୋଗାଇଵା ପାଇଁ ହୃତ୍ପିଣ୍ଡକୁ ଅସାଧାରଣ ଶକ୍ତି ସହିତ କାର୍ଯ୍ୟ କରିଵାକୁ ହେଵ ଫଳରେ ତାହା ଜୈଵିକ ସୀମା ଅତିକ୍ରମ କରିଯିଵ। ସେହିପରି, ଫୁସଫୁସର କ୍ଷେତ୍ରଫଳ ଅମ୍ଳଜାନ ଗ୍ରହଣ କରିଵା ପାଇଁ ପର୍ଯ୍ୟାପ୍ତ ହେଵ ନାହିଁ ଯାହା ଶରୀରର ଶକ୍ତି ଆଵଶ୍ୟକତାକୁ ପୂରଣ କରିପାରିଵ ନାହିଁ।
ଏହି ସ୍କେଲିଂ ନିୟମ ପ୍ରକୃତିରେ ଅନେକ ଜୀଵଙ୍କ ଆକାର ସୀମିତ କରିଥାଏ। ସେଥିପାଇଁ ଡାଇନୋସର ଭଳି ଵିଶାଳ ଜୀବମାନେ ନିଜର ଓଜନ ସମର୍ଥନ କରିଵା ପାଇଁ ଅତ୍ୟଧିକ ମୋଟା ଅସ୍ଥି ଓ ଶକ୍ତିଶାଳୀ ମାଂସପେଶୀ ଵିକଶିତ ହୋଇଥିଲେ, କିନ୍ତୁ ତଥାପି ସେମାନେ ଜଳଚର ଵା ଅର୍ଦ୍ଧ-ଜଳଚର ଜୀଵନଶୈଳୀ ଅବଲମ୍ବନ କରିଥିଲେ ଵା ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ଶାରୀରିକ ଅନୁକୂଳନ କରିଥିଲେ। ମଣିଷର ଶରୀର ଏଭଳି ଚରମ ଅନୁକୂଳନ ପାଇଁ ଵିକଶିତ ହୋଇନାହିଁ, କାରଣ ମଣିଷର ଵିଵର୍ତ୍ତନୀୟ ଇତିହାସ ଅଧିକ ଗତିଶୀଳତା ଓ ଶକ୍ତି ଦକ୍ଷତା ଉପରେ ନିର୍ଭର କରେ।
ତାଛଡ଼ା ଏକ ୧୬ ଫୁଟ ଵା ୧୮ ଫୁଟ ଉଚ୍ଚ ମଣିଷ ଶରୀରର ପୁଷ୍ଟି ଓ ଶକ୍ତି ଆଵଶ୍ୟକତା ଅସାଧାରଣ ହେବ। ଶରୀରର ଆକାର ବଢ଼ିଲେ, ମେଟାବୋଲିକ୍ ହାର ମଧ୍ୟ ବଢ଼ିଥାଏ, ଯାହା ଅଧିକ ଖାଦ୍ୟ ଓ ଶକ୍ତି ଆବଶ୍ୟକ କରେ। ଏକ ସାଧାରଣ ମଣିଷ (୬ ଫୁଟ ଉଚ୍ଚତା) ଦୈନିକ ପ୍ରାୟ ୨୦୦୦-୨୫୦୦ କିଲୋକ୍ୟାଲୋରୀ ଆଵଶ୍ୟକ କରେ। ଯଦି ଶରୀରର ଆକାର ତିନି ଗୁଣ ବଢ଼େ, ତେବେ ଶକ୍ତି ଆଵଶ୍ୟକତା ଆନୁମାନିକ ଭାବେ ୨୭ ଗୁଣ (3³) ବଢ଼ିପାରେ। ଅର୍ଥାତ୍, ଏକ ୧୮ ଫୁଟ ଉଚ୍ଚ ମଣିଷ ଦୈନିକ ଲକ୍ଷାଧିକ କିଲୋକ୍ୟାଲୋରୀ ଆଵଶ୍ୟକ କରିପାରେ
। ଏମିତି କୌଣସି ଏକ ମାନଵର କଳ୍ପନା କରନ୍ତୁ ଯିଏ ୧୮ ଫୁଟ୍ ଉଚ୍ଚ ହୋଇଥିଵ ଏଵଂ ଅସମ୍ଭଵ ପରିମାଣର ଖାଦ୍ୟ ଖାଇ ଚାଲିଥିଵ । ତାକୁ ଦେଖି ଆପଣ ମଣିଷ କହିବେ ନା ଅସୁର କହିବେ ? ଏତେ ବଡ଼ ବଡ଼ ମନୁଷ୍ୟ ପୁଣି ଥାଳିଏ ଭାତ ଖାଇ ଶାନ୍ତିରେ ବସିଯିବେ ନା ଗଛ ପତ୍ର ଜୀଵ ଯାହା ପାଇବେ ଭୋକ ମେଣ୍ଟେଇଵାକୁ ଗିଳି ଚାଲିବେ ?
ପୁରାତନ ଯୁଗରେ କୃଷି ଓ ଖାଦ୍ୟ ଉତ୍ପାଦନ ସୀମିତ ଥିଲା ତେଣୁ ୧୮ ଫୁଟ୍ ଉଚ୍ଚ ଅସଂଖ୍ୟ ମଣିଷଙ୍କ ପାଇଁ ଏତେ ପରିମାଣର ଖାଦ୍ୟ ଉପଲବ୍ଧ ହେଵା ଅସମ୍ଭଵ ଥିଲା। ଆଜିର ଖାଦ୍ୟ ଭଣ୍ଡାର ମଧ୍ୟ ସେମାନଙ୍କ ପାଇଁ ନିଅଣ୍ଟ ପଡ଼ିଯାଆନ୍ତା । ପୂର୍ଵକାଳରେ ମଣିଷମାନେ ଶିକାର ଓ ସଂଗ୍ରହ ଉପରେ ନିର୍ଭର କରୁଥିଲେ ଏଵଂ ଖାଦ୍ୟ ସଂଗ୍ରହ କରିଵା ସେତେବେଳେ ଏକ କଷ୍ଟସାଧ୍ୟ କାର୍ଯ୍ୟ ଥିଲା। ଜଣେ ୧୮ ଫୁଟ ଉଚ୍ଚ ମଣିଷକୁ ଖାଦ୍ୟ ଯୋଗାଇଵା ପାଇଁ ଏକ ଵିଶାଳ ପରିମାଣର ପଶୁ ଶିକାର କରିଵା ଵା ଅନେକ ଏକର ଜମିରୁ ଶସ୍ୟ ସଂଗ୍ରହ କରିଵା ଆଵଶ୍ୟକ ହେବ, ଯାହା ପ୍ରାୟତଃ ଅସମ୍ଭଵ ବୋଧ ହୋଇଥାଏ ।
ଏହା ସହିତ, ଖାଦ୍ୟ ପରିପାକ କରିବା ପାଇଁ ଏକ ବିଶାଳ ପାଚନ ତନ୍ତ୍ର ଆଵଶ୍ୟକ ହେଵ। ମଣିଷର ପାଚନ ତନ୍ତ୍ର ଏତେ ପରିମାଣର ଖାଦ୍ୟ ପ୍ରକ୍ରିୟାକରଣ ପାଇଁ ଅନୁକୂଳ ନୁହେଁ। ଏକ ଵିଶାଳ ଶରୀରରେ ଅନ୍ତଃନାଡ଼ୀ ଓ ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ଅଙ୍ଗଗୁଡ଼ିକୁ ମଧ୍ୟ ଅଧିକ ପୁଷ୍ଟି ଆଵଶ୍ୟକ ହେଵ, ଯାହା ଶରୀରର ଅନ୍ୟ ସିଷ୍ଟମ ଉପରେ ଅତିରିକ୍ତ ଚାପ ସୃଷ୍ଟି କରିଵ।
ଏକ ବିଶାଳ ଶରୀରର ମେଟାବୋଲିକ ହାର ଅତ୍ୟଧିକ ହେଵ ଯାହା ଅନେକ ଜୈଵିକ ସମସ୍ୟା ସୃଷ୍ଟି କରିପାରେ। ମେଟାବୋଲିଜିମ ଶରୀରର ଶକ୍ତି ଉତ୍ପାଦନ ଓ ଵ୍ୟଵହାର ପ୍ରକ୍ରିୟା ଅଟେ । ଏକ ୧୮ ଫୁଟ ଉଚ୍ଚ ଶରୀରରେ, ମେଟାବୋଲିକ ହାର ଏତେ ଅଧିକ ହେଵ ଯେ ତାହା ଶରୀରରେ ଅତ୍ୟଧିକ ତାପ ଉତ୍ପନ୍ନ କରିଵ। ଏହି ତାପ ଶରୀରର ମସ୍ତିଷ୍କ ଓ ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ଅନ୍ତଃସ୍ଥ ତନ୍ତ୍ରଗୁଡ଼ିକୁ କ୍ଷତିଗ୍ରସ୍ତ କରିପାରେ।
ମଣିଷର ଶରୀର ଏକ ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ତାପମାତ୍ରା(୩୭°c.) ବଜାୟ ରଖିଵା ପାଇଁ ଅନକୂଳିତ ହୋଇଛି। ଏତେ ବଡ଼ ଶରୀରରେ ତାପମାତ୍ରା ନିୟନ୍ତ୍ରଣ କରିଵା ଅତ୍ୟନ୍ତ କଷ୍ଟକର ହେଵ କାରଣ ଶରୀରର ଭିତରୁ ଉତ୍ପନ୍ନ ତାପ ବାହାରକୁ ବାହାରିଵା ପାଇଁ ପର୍ଯ୍ୟାପ୍ତ କ୍ଷେତ୍ରଫଳ ଉପଲବ୍ଧ ହେଵ ନାହିଁ। ଏହା ହାଇପରଥର୍ମିଆ ଵା ଅତ୍ୟଧିକ ଗରମ ହେଵାର ସମସ୍ୟା ସୃଷ୍ଟି କରିଵ ଯାହା ଜୀଵନ ପାଇଁ ଵିପଜ୍ଜନକ।
ପୁଣି, ଏତେ ଅଧିକ ମେଟାବୋଲିକ ହାର ପାଇଁ ଅମ୍ଳଜାନ ଓ ପୁଷ୍ଟିର ଆଵଶ୍ୟକତା ମଧ୍ୟ ବଢ଼ିଵ। ମଣିଷର ଫୁସଫୁସ ଓ ରକ୍ତସଂଚାଳନ ତନ୍ତ୍ର ଏତେ ପରିମାଣର ଅମ୍ଳଜାନ ଓ ପୁଷ୍ଟି ଯୋଗାଇଵା ପାଇଁ ଅନୁକୂଳ ନୁହେଁ। ଏହା ଶରୀରର ଅଙ୍ଗଗୁଡ଼ିକୁ ଅମ୍ଳଜାନର ଅଭାବ ଵା ହାଇପୋକ୍ସିଆର ସମ୍ମୁଖୀନ କରାଇଵ, ଯାହା ଅଙ୍ଗ ଵିଫଳତାର କାରଣ ହେଵ।
ମଣିଷର ଵିଵର୍ତ୍ତନ ଏକ ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ଆକାର ଓ ଶାରୀରିକ ଗଠନ ଅନୁକୂଳ କରିଛି, ଯାହା ପ୍ରାୟ ୫-୭ ଫୁଟ ଉଚ୍ଚତା ମଧ୍ୟରେ ରହିଛି। ଏହି ଆକାର ଶକ୍ତି ଦକ୍ଷତା, ଗତିଶୀଳତା, ଓ ବଞ୍ଚିଵା ପାଇଁ ଆଵଶ୍ୟକୀୟ ଅନୁକୂଳନ ମଧ୍ୟରେ ଏକ ସନ୍ତୁଳନ ବଜାୟ ରଖେ। ମଣିଷର ଵିଵର୍ତ୍ତନୀୟ ଇତିହାସ ଦେଖିଲେ, ଆମର ପୂର୍ଵପୁରୁଷମାନେ, ଯେମିତି ହୋମୋ ସେପିୟନ୍ସ ଓ ହୋମୋ ନିୟାଣ୍ଡରଥାଲେନ୍ସିସ, ଏକ ସୀମିତ ଆକାର ଵିକଶିତ କରିଥିଲେ, ଯାହା ସେମାନଙ୍କୁ ଶିକାର, ସଂଗ୍ରହ, ଓ ପରିଵେଶଗତ ଚ୍ୟାଲେଞ୍ଜ ସହ ମୁକାବିଲା କରିଵାରେ ସାହାଯ୍ୟ କରୁଥିଲା।
ଏକ ୧୬ ଫୁଟ ବା ୧୮ ଫୁଟ ଉଚ୍ଚ ଶରୀର ଵିଵର୍ତ୍ତନୀୟ ଦୃଷ୍ଟିରୁ ଅନୁକୂଳ ନୁହେଁ। ଏତେ ବଡ଼ ଶରୀର ଅଧିକ ଶକ୍ତି ଖର୍ଚ୍ଚ କରେ, ଯାହା ଖାଦ୍ୟର ଅଭାବ ଥିଵା ପରିଵେଶରେ ବଞ୍ଚିଵା ପାଇଁ ଅସୁବିଧାଜନକ। ଏହା ସହିତ, ଅତ୍ୟଧିକ ଉଚ୍ଚତା ଶାରୀରିକ ସମସ୍ୟା ବଢ଼ାଇଥାଏ, ଯେମିତି ଅସ୍ଥିଭଙ୍ଗ, ହୃଦ୍ରୋଗ, ଓ ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟ ସମସ୍ୟା। ଵିଵର୍ତ୍ତନ ସର୍ଵଦା ଏକ ଶାରୀରିକ ଗଠନକୁ ଅନୁକୂଳ କରେ ଯାହା ଜୀଵନ ବଜାୟ ରଖିଵା ଓ ପ୍ରଜନନରେ ସଫଳତା ପ୍ରଦାନ କରେ। ୧୮ ଫୁଟ ଉଚ୍ଚତା ଏହି ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ପୂରଣ କରିପାରେ ନାହିଁ।
ମଣିଷର ଶରୀର ଦୁଇ ପାଦରେ ଚାଲିବା ପାଇଁ ଵିକଶିତ ହୋଇଛି, ଯାହା ଏକ ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ଆକାର ଓ ଓଜନ ସନ୍ତୁଳନ ଆଵଶ୍ୟକ କରେ। ଏକ ଵିଶାଳ ଶରୀର ଏହି ସନ୍ତୁଳନରେ ବାଧା ଉତ୍ପନ୍ନ କରିଵ ଯାହା ଗତିଶୀଳତା ଓ ଦକ୍ଷତାକୁ ହ୍ରାସ କରିଵ। ଆଧୁନିକ ମଣିଷଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଅତ୍ୟଧିକ ଉଚ୍ଚତା ଥିଵା ବ୍ୟକ୍ତିମାନେ (ଯେମିତି ୭-୮ ଫୁଟ ଉଚ୍ଚ ଵ୍ୟକ୍ତି) ପ୍ରାୟତଃ ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟ ସମସ୍ୟା ଯେମିତି ମେରୁଦଣ୍ଡ ସମସ୍ୟା, ହୃଦ୍ରୋଗ, ଓ ସାନ୍ଧି ଯନ୍ତ୍ରଣାର ସମ୍ମୁଖୀନ ହୁଅନ୍ତି। ୧୮ ଫୁଟ ଉଚ୍ଚତାରେ ଏହି ସମସ୍ୟାଗୁଡ଼ିକ ଅନେକ ଗୁଣ ବଢ଼ିଯାଏ। ଜଣେ ୧୮ ଫୁଟ୍ ଉଚ୍ଚର ଵ୍ୟକ୍ତି କେବେହେଲେ ବି ଜଣେ ୬ ଫୁଟ୍ର ଵ୍ୟକ୍ତିଙ୍କ ପରି ଦୃତଗତିରେ ଦୌଡ଼ି ପାରିଵ ନାହିଁ।
ପୁରାତନ ଯୁଗରେ, ପରିବେଶଗତ ଅଵସ୍ଥା ଏକ ୧୬ ଫୁଟ ବା ୧୮ ଫୁଟ ଉଚ୍ଚ ମଣିଷ ଶରୀରକୁ ସମର୍ଥନ କରିଵା ପାଇଁ ଅନୁକୂଳ ନଥିଲା। ପୃଥିଵୀର ଅମ୍ଳଜାନ ସ୍ତର, ଖାଦ୍ୟ ଉପଲବ୍ଧତା, ଓ ଜଳଵାୟୁ ଅଵସ୍ଥା ଏକ ବିଶାଳ ଶରୀରର ଆଵଶ୍ୟକତା ପୂରଣ କରିଵା ପାଇଁ ପର୍ଯ୍ୟାପ୍ତ ନଥିଲା। ଉଦାହରଣ ସ୍ୱରୂପ, ଆଧୁନିକ ମଣିଷର ଵିକାଶ ପ୍ରାୟ ୨ ଲକ୍ଷ ଵର୍ଷ ପୂର୍ଵେ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଥିଲା ଯେତେବେଳେ ପୃଥିଵୀର ଅମ୍ଳଜାନ ସ୍ତର ଆଜିକାର ସ୍ତର ସହ ସମାନ ଥିଲା (ପ୍ରାୟ ୨୧%)। ଏହି ଅମ୍ଳଜାନ ସ୍ତର ଏକ ୧୮ ଫୁଟ ଉଚ୍ଚ ଶରୀରର ଶକ୍ତି ଆଵଶ୍ୟକତା ପୂରଣ କରିଵା ପାଇଁ ଅପର୍ଯ୍ୟାପ୍ତ ଅଟେ। ହଁ ଆଜକୁ ପ୍ରାୟ ୩୦୦ ନିୟୁତ ଵର୍ଷ ପୂର୍ଵେ କାର୍ବନିଫେରସ ଯୁଗରେ ଯେତେବେଳେ ଅମ୍ଳଜାନ ସ୍ତର ୩୫% ଥିଲା ସେତେବେଳେ ଵିଶାଳ କୀଟପତଙ୍ଗ ଓ ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ଜୀଵ ଵିକଶିତ ହୋଇଥିଲେ। କିନ୍ତୁ ମଣିଷର ଵିକାଶ ଏକ ଭିନ୍ନ ପରିବେଶରେ ହୋଇଛି ଯେଉଁଠାରେ ଅମ୍ଳଜାନ ସ୍ତର ଓ ଖାଦ୍ୟ ଉପଲବ୍ଧତା ଏତେ ବଡ଼ ଶରୀରକୁ ସମର୍ଥନ କରିଵା ପାଇଁ ଅନୁକୂଳ ନଥିଲା।
ପୁରାତନ ଯୁଗରେ ମଣିଷମାନେ ଶିକାରୀ ପଶୁଙ୍କଠାରୁ ନିଜକୁ ରକ୍ଷା କରିଵା ଓ ଖାଦ୍ୟ ସଂଗ୍ରହ କରିଵା ଅଦି ଅନେକ ପରିଵେଶଗତ ସମସ୍ୟାର ସମ୍ମୁଖୀନ ହେଉଥିଲେ । ଏକ ବିଶାଳ ଶରୀର ଏହି ସମସ୍ୟାଗୁଡ଼ିକର ସାମ୍ନା କରିଵାରେ ଆହୁରି ଜଟିଳ ପରିସ୍ଥିତି କରିଥାନ୍ତା । ସେସମୟରେ ଵିଶାଳକାୟ ମନୁଷ୍ୟ ଥିଲେ ଅତ୍ୟଧିକ ଖାଦ୍ୟ ଆଵଶ୍ୟକ କରୁଥାନ୍ତେ ଫଳତଃ ସେମାନଙ୍କ ଗତିଶୀଳତା ହ୍ରାସ ପାଇଥାନ୍ତା । କଳ୍ପନା କରନ୍ତୁ ପ୍ରାଚୀନ କାଳରେ ଭୟଙ୍କର ପରିସ୍ଥିତିରେ ଅଠର ଫୁଟ୍ ଉଚ୍ଚର ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଦୃତଗତିରେ ଚାଲି ନପାରି ଅନେକ ହିଂସ୍ରଜନ୍ତୁଙ୍କ ଆକ୍ରମଣର ସମ୍ମୁଖୀନ ହେଉଛନ୍ତି। ଗୋଟେ ପାଠ ପଢ଼ା ପିଲା ବି କହି ଦେଵ ଯେ ଏତେ ବଡ଼ ଆକାରର ମନୁଷ୍ୟ ଆଦୌ ସେଭଳି ଭୟଙ୍କର ପରିସ୍ଥିତିରେ ବଞ୍ଚିନପାରେ । ତଥାପି ଯଦି କିଛି ଲୋକଙ୍କୁ ଲାଗୁଛି ଯେ ୧୮ ଫୁଟ୍ ଵା ତାଠାରୁ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ଵ ଉଚ୍ଚତା ଵିଶିଷ୍ଟ ମନୁଷ୍ୟ ଆଗକାଳରେ ପୃଥିଵୀ ପୃଷ୍ଠରେ ଥିଲେ ଵିଶେଷତଃ ବ୍ରାହ୍ମଣମାନେ ଓ କ୍ଷତ୍ରିୟମାନେ ଅଠର କୋଡ଼ିଏ ଚାଳିଶ ଫୁଟ୍ ଉଚ୍ଚର ହେଉଥିଲେ ତାହେଲେ ସେମାନେ ତହିଁର ପ୍ରମାଣ ଦିଅନ୍ତୁ । ଅଠରଖଣ୍ଡ ସଂସ୍କୃତ ପୁରାଣରେ କେଉଁ ଅଧ୍ୟାୟରେ କେଉଁଠି ଲେଖା ହୋଇଛି କୃଷ୍ଣ ଅର୍ଜୁନ କର୍ଣ୍ଣ ଇତ୍ୟାଦି ଵୀରମାନେ ଦାନଵ ଆକାରର ହେଉଥିଲେ ତାହା ଲେଖା ଥିଲେ ଦେଖାଇ ଦିଅନ୍ତୁ ।
No comments:
Post a Comment