Dancing Mania: ମଧ୍ୟଯୁଗୀୟ ୟୁରୋପର ରହସ୍ୟମୟ ମୃତ୍ୟୁ ନୃତ୍ୟ

ମଧ୍ୟଯୁଗୀୟ ଇଉରୋପରେ ପ୍ଲେଗ୍‌ ଵ୍ୟାପିଵା ସହିତ ଧର୍ମୀୟ ଉତ୍ତେଜନା ମନୁଷ୍ୟ ମନକୁ ଆତଙ୍କିତ କରୁଥିଲା ବେଳେ, ଏକ ଅଜଣା ଓ ରହସ୍ୟମୟ ଘଟଣା ସମାଜକୁ ଆହୁରି ଭୟଭୀତ କରିଥିଲା । ଏହା Dancing Mania ନାମରେ ଏକ କୁଖ୍ୟାତ ଅଵିଶ୍ୱାସନୀୟ ସାମାଜିକ ଘଟଣା, ଯେଉଁଥିରେ ଶତ ଶତ ଲୋକ ନିୟନ୍ତ୍ରଣ ବାହାରେ ନାଚୁଥିଲେ, ଥକିଯାଇ ଅଚେତ ହେଵା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ କିମ୍ବା ମୃତ୍ୟୁ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ। Dancing Maniaର ନାଚ ଆଜିକାଲିର କ୍ଲବ୍ କିମ୍ବା ଯାତ୍ରାପାର୍ଟି ନାଚ ପରି ନଥିଲା ।‌ Dancing maniaର ନାଚ ମୃତ୍ୟୁ ପୂର୍ଵର ଵିକଳ ନୃତ୍ୟ ଥିଲା କିନ୍ତୁ ଏ ନୃତ୍ୟ କାହିଁକି କୋଉଥିପାଇଁ ହେଉଥିଲା ତାହା ସେତେବେଳେ କେହି ଜାଣିପାରିନଥିଲେ । 

ମଧ୍ୟଯୁଗୀୟ ୟୁରୋପର ଵିଭିନ୍ନ ଦେଶରେ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ସମୟରେ Dancing mania ଦେଖାଯାଇଥିଲା । ୧୩୭୪ ମସିହାରେ, ଜର୍ମାନୀର ଆଖେନ୍ ନଗରରେ ଏକ ଅଜଣା ଶକ୍ତି ଜନତାଙ୍କୁ କଵଳିତ କଲା। ଜଣେ ଵ୍ୟକ୍ତି ରାସ୍ତାରେ ହଠାତ୍ ନାଚିଵଂ ଆରମ୍ଭ କଲେ ଏଵଂ କିଛି ସମୟ ମଧ୍ୟରେ ଅନ୍ୟମାନେ ତାଙ୍କ ସହ ଯୋଗ ଦେଲେ। ଏହି ନାଚ କୌଣସି ସଙ୍ଗୀତ ଵା ଉତ୍ସଵର ଅଂଶ ନଥିଲା; ଏହା ଥିଲା ଏକ ଅନିୟନ୍ତ୍ରିତ, ଅସ୍ତଵ୍ୟସ୍ତ ଗତିଯୁକ୍ତ ତାଳ ଲୟହୀନ ମୃତ୍ୟର ନୃତ୍ୟ । ଏହି ନୃତ୍ୟ ଲୋକଙ୍କ ଇଚ୍ଛାକୃତ ନଥିଲା । କୌଣସି ଶକ୍ତି କଵଳରେ ପଡ଼ି ଲୋକମାନେ ନାଚି ନାଚି କାନ୍ଦୁଥିଲେ, ଚିତ୍କାର କରୁଥିଲେ ଏଵଂ କେତେକ କ୍ଷଣ ପରେ ଅଚେତ ହୋଇ ପଡ଼ି ଯାଉଥିଲେ କିମ୍ବା ମରିଯାଉଥିଲେ। ଏହି ଘଟଣା ରାଇନ୍ ନଦୀ ଅଞ୍ଚଳ ଦେଇ ଫ୍ରାନ୍ସ, ଇଟାଲୀ ଓ ନେଦରଲ୍ୟାଣ୍ଡସ୍‌କୁ ଵ୍ୟାପିଗଲା। 

Dancing Mania ସମ୍ବନ୍ଧୀୟ ସବୁଠାରୁ ପ୍ରସିଦ୍ଧ ଘଟଣା ୧୫୧୮ରେ, ଷ୍ଟ୍ରାସବୁର୍ଗରେ ଘଟିଥିଲା । ସେହି ଵର୍ଷ ଜୁଲାଇ ମାସରେ ଏହି ନଗରର ଫ୍ରାଉ ଟ୍ରଫେଆ ନାମକ ଜଣେ ମହିଳା ରାସ୍ତାରେ ନାଚିଵା ଆରମ୍ଭ କଲେ। ତାଙ୍କ ନାଚ ଦେଖି ଅନ୍ୟମାନେ ଯୋଗ ଦେଲେ, ଏଵଂ ଦିନକ ମଧ୍ୟରେ ଶତାଧିକ ଲୋକ ଏକ ଅଜଣା ଉନ୍ମାଦରେ ନାଚୁଥିଲେ। ଏହି ଘଟଣା ଦୁଇ ମାସ ଚାଲିଥିଲା ଏଵଂ ଅନେକେ ଥକା, ଅଂଶୁଘାତ ଓ ହୃଦଘାତ ଯୋଗୁଁ ମୃତ୍ୟୁଵରଣ କରିଥିଲେ। ସମକାଳୀନ ଵିଵରଣୀ ଅନୁଯାୟୀ Dancing maniaର ଶିକାର ହୋଇ ଦିନକୁ ୧୫ ଜଣ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ମରୁଥିଲେ। ତେବେ ଷ୍ଟ୍ରାସବୁର୍ଗର ଘଟଣା ପୂର୍ଵରୁ ବି ଅନୁରୂପ ଘଟଣା ୧୨୩୭ରେ ଶିଶୁମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଓ ୧୩୪୭ରେ ଇଟାଲୀରେ ଦେଖାଯାଇଥିଲା। ଇଟାଲୀରେ ଏହାକୁ ଟାରାଣ୍ଟିଜମ୍ କୁହାଯାଉଥିଲା, ଯାହା ଟାରାଣ୍ଟୁଲା ବୁଢ଼ିଆଣୀର କାମୁଡ଼ା ସହ ଜଡ଼ିତ ଥିଲା ବୋଲି ଵିଶ୍ଵାସ କରାଗଲା ।

ମଧ୍ୟଯୁଗୀୟ ୟୁରୋପୀୟମାନେ ଏହାକୁ ଦୈଵୀ ଶାପ ଵା ସେଣ୍ଟ ଵିଟସ୍‌ଙ୍କ ଅଭିଶାପ ବୋଲି ଵିଶ୍ୱାସ କରୁଥିଲେ। କେତେକ ଏହାକୁ ଭୂତଗ୍ରସ୍ତତା ଵା ମନ୍ତ୍ରବଳ ଦ୍ୱାରା ଘଟୁଥିଵା ଵ୍ୟାଖ୍ୟା କରୁଥିଲେ। କିନ୍ତୁ ଆଧୁନିକ ଵିଜ୍ଞାନ ଆଧାରରେ Dancing Mania କାହିଁକି ଘଟିଥିଲା ତତ୍ ସମ୍ବନ୍ଧୀୟ ଅନେକ ଥିଓରୀ ଉପସ୍ଥାପନ କରାଯାଇଛି । 

ମାସ୍ ସାଇକୋଜେନିକ୍ ଇଲନେସ୍ (MPI) ତନ୍ମଧ୍ୟରେ ସବୁଠାରୁ ଗ୍ରହଣୀୟ ଥିଓରୀ। ମଧ୍ୟଯୁଗୀୟ ଇଉରୋପ ଏକ ଅସ୍ଥିର ସମୟରେ ଥିଲା ।‌ ବ୍ଲାକ୍ ଡେଥ୍ (ପ୍ଲେଗ୍) ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ଲୋକଙ୍କ ଜୀଵନ ନେଇଥିଲା, ଦାରିଦ୍ର୍ୟ ଓ ଅନାହାର ଵ୍ୟାପକ ଥିଲା ଏଵଂ ଧର୍ମୀୟ ଉତ୍ତେଜନା ଲୋକଙ୍କ ମନରେ ଭୟ ଓ ଅନିଶ୍ଚିତତା ସୃଷ୍ଟି କରିଥିଲା। ଏହି ମାନସିକ ଚାପ ଏକ ସାମୂହିକ ମନୋଵୈଜ୍ଞାନିକ ପ୍ରତିକ୍ରିୟା ସୃଷ୍ଟି କରିଥାଇପାରେ, ଯେଉଁଥିରେ ଜଣେ ଵ୍ୟକ୍ତିଙ୍କ ଆଚରଣ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ସଂକ୍ରମିତ କରୁଥିଲା। ଏହା ଏକ ସାମାଜିକ “ମହାମାରୀ” ଥିଲା, ଯହିଁରେ ମନୁଷ୍ୟ ମନର ମାନସିକ ସଂକ୍ରମଣ ଶାରୀରିକ ରୋଗ ସଂକ୍ରମଣ ଅପେକ୍ଷା ଅଧିକ ଶକ୍ତିଶାଳୀ ଥିଲା।

ଏର୍ଗଟ୍ ପଏଜନିଂ ଥିଓରୀ ଅନୁଯାୟୀ, ଏର୍ଗଟ୍ ନାମକ ଏକ ଫଙ୍ଗସ୍, ଯାହା Rye(Secale cereale) ଶସ୍ୟରେ ଜନ୍ମେ, ଏହାର କାରଣ ହୋଇଥାଇପାରେ। ଏର୍ଗଟ୍‌ ଫଙ୍ଗସ୍‌ରେ LSD ପରି ହାଲୁସିନୋଜେନିକ୍ ରାସାୟନିକ ପଦାର୍ଥ ଥାଏ, ଯାହା ଖାଦ୍ୟ ମାଧ୍ୟମରେ ଶରୀରରେ ପ୍ରଵେଶ କରି Convulsions, ହାଲୁସିନେସନ୍ ଓ ଅନିୟନ୍ତ୍ରିତ ଆଚରଣ ଘଟାଇଥାଇପାରେ।ଯେହେତୁ Dancing mania ସମ୍ବନ୍ଧୀୟ ଘଟଣା ଶସ୍ୟ ଉପରେ ନିର୍ଭରଶୀଳ ଅଞ୍ଚଳରେ ଅଧିକ ଦେଖାଯାଇଥିଲା ତେଣୁ ଏହି କାରଣରୁ Dancing mania ଘଟଣାଗୁଡ଼ିକ ଘଟିଥିଵା କେହି କେହି ଵିଶ୍ଵାସ କରନ୍ତି । 

ମଧ୍ୟଯୁଗୀୟ ଇଉରୋପରେ ଆଜି ଭଳି ଵୈଜ୍ଞାନିକ ଵିଶ୍ଵାସ ପରିଵର୍ତ୍ତେ ଧର୍ମିକ ଵିଶ୍ଵାସ ଅଧିକ ଦୃଢ଼ ଥିଲା । ଭାରତରେ ଆମେ ମଝିରେ ମଝିରେ ଗୋଟିଏ ଗୋଟିଏ ଖିରସ୍ତାନୀ ଅନୁଷ୍ଠାନ ଦ୍ଵାରା ଲୋକଙ୍କୁ ଧର୍ମ ନାଆଁରେ ନଚାଉଥିଵାର ଦେଖିଵାକୁ ପାଆନ୍ତି । ସେତେବେଳେ ବି ୟୁରୋପର ଖିରସ୍ତାନୀଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଏ ଧରଣର ଧାର୍ମିକ ଉନ୍ମାଦ ଓ ଅନ୍ଧଵିଶ୍ଵାସ ପ୍ରବଳ ମାତ୍ରାରେ ରହିଥିଲା । ତତ୍କାଳୀନ ୟୁରୋପୀୟମାନେ ଵିଶ୍ୱାସ କରୁଥିଲେ ଯେ ନାଚ ମାଧ୍ୟମରେ ସେମାନେ ଦୈଵୀ ଶକ୍ତି ସହ ସଂଯୋଗ ସ୍ଥାପନ କରୁଛନ୍ତି ବା ଅଭିଶାପରୁ ମୁକ୍ତି ପାଉଛନ୍ତି। ଇଟାଲୀରେ, ଟାରାଣ୍ଟିଜମ୍ ଏ ଧରଣର ଏକ ଲୋକଵିଶ୍ୱାସରୁ ଉତ୍ପନ୍ନ ହୋଇଥିଲା ।‌ସେତେବେଳେ ଇଟାଲୀର ଖିରସ୍ତାନୀ ଭାବୁଥିଲେ ଟାରାଣ୍ଟୁଲା ବୁଢ଼ିଆଣୀର ଵିଷକୁ ନାଚ ମାଧ୍ୟମରେ ଦୂର କରାଯାଇପାରେ । ଏହି ଵିଶ୍ୱାସ ଏକ ସାଂସ୍କୃତିକ ରୀତିରେ ପରିଣତ ହୋଇଥିଲା, ଯେଉଁଥିରେ ଟାରାଣ୍ଟେଲା ନାମକ ନୃତ୍ୟ ଏହାର ଅଂଶ ହେଲା। ଏହି ଥିଓରୀକୁ ଵିଶ୍ଵାସ କରୁଥିଵା ଲୋକେ କୁହନ୍ତି Dancing mania ଭଳି ଘଟଣା ତତ୍କାଳୀନ ଖିରସ୍ତାନୀ ସମାଜ ମଧ୍ୟରେ ଵ୍ୟାପିରହିଥିଵା ଅନ୍ଧଵିଶ୍ଵାସ ଯୋଗୁଁ ଦେଖାଦେଇଥିଲା ।‌

କେହି କେହି ଗଵେଷକ ଏହାକୁ ହାପରା ରୋଗ ଵା ଅନ୍ୟ ନ୍ୟୁରୋଲୋଜିକାଲ ଅଵସ୍ଥା ସହ ଯୋଡ଼ିଛନ୍ତି। କିନ୍ତୁ Dancing mania ଏକ ଏକ ସାମୂହିକ ଘଟଣା ଥିଵାରୁ, ଏକମାତ୍ର ନ୍ୟୁରୋଲୋଜିକାଲ କାରଣ ଅପେକ୍ଷା ସାମାଜିକ ଓ ମନସ୍ତାତ୍ତ୍ୱିକ କାରଣ ଅଧିକ ପ୍ରଭାଵଶାଳୀ ହେଇଥିଵା ସମ୍ଭଵ ।

ତେବେ ମଧ୍ୟଯୁଗୀୟ ୟୁରୋପରେ Dancing Maniaର ଫଳାଫଳ ଥିଲା ଭୟାଵହ।ଷ୍ଟ୍ରାସବୁର୍ଗରେ ଥକା, ହୃଦଘାତ ଵା ଅନ୍ୟ ଶାରୀରିକ କାରଣରୁ ଶତାଧିକ ଲୋକ ମୃତ୍ୟୁଵରଣ ମରିଥିଲେ। ତତ୍କାଳୀନ କର୍ତ୍ତୃପକ୍ଷ ଏହାକୁ ନିୟନ୍ତ୍ରଣ କରିଵା ପାଇଁ ଅଜଣା ଉପାୟ ଅଵଲମ୍ବନ କରିଥିଲେ। କେତେକ ସ୍ଥାନରେ, ନାଚକୁ ପ୍ରୋତ୍ସାହିତ କରାଯାଇଥିଲା, କାରଣ ସେମାନେ ଭାବୁଥିଲେ ଏହା ଦୈଵୀ ଅଭିଶାପରୁ ମୁକ୍ତି ଦେଵ। ଅନ୍ୟ ସ୍ଥାନରେ, ନାଚକୁ ନିଷେଧ କରାଯାଇଥିଲା, କିନ୍ତୁ ଏହା ଅଧିକ ଉତ୍ତେଜନା ସୃଷ୍ଟି କରିଥିଲା। ଧର୍ମୀୟ ନେତାମାନେ ମନ୍ତ୍ର ଓ ପ୍ରାର୍ଥନା ମାଧ୍ୟମରେ ଏହାକୁ ନିୟନ୍ତ୍ରଣ କରିଵାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରିଥିଲେ, କିନ୍ତୁ ଅଧିକାଂଶ କ୍ଷେତ୍ରରେ ଏହା ଅସଫଳ ହୋଇଥିଲା।

ଏହି ଘଟଣା ସମାଜରେ ଏକ ଗଭୀର ପ୍ରଭାଵ ଛାଡ଼ିଥିଲା। ଏହା ଧର୍ମୀୟ ଓ ସାମାଜିକ ସଂସ୍କାର ପାଇଁ ଚାପ ସୃଷ୍ଟି କରିଥିଲା ଏଵଂ ଲୋକଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଭୟ ଓ ଅନ୍ଧଵିଶ୍ୱାସକୁ ଆହୁରି ବଢ଼ାଇଥିଲା। ଦୀର୍ଘକାଳୀନ ଦୃଷ୍ଟିରୁ, Dancing Mania ମନୋଵିଜ୍ଞାନ ଓ ସାମୂହିକ ଆଚରଣ ଉପରେ ଗଵେଷଣାର ଏକ ପ୍ରମୁଖ ଵିଷୟ ହୋଇଛି।

ଅସ୍ତୁ ଆଧୁନିକ ଯୁଗରେ, Dancing Mania ଏକ ରହସ୍ୟମୟ ଐତିହାସିକ ଘଟଣା ଭାବେ ସାହିତ୍ୟ, ଚଳଚ୍ଚିତ୍ର ଓ କଳାରେ ସ୍ଥାନ ପାଇଛି। ୧୮୩୨ରେ ଜଷ୍ଟସ୍ ହେକର୍‌ଙ୍କ ପୁସ୍ତକ "The Dancing Mania"ରେ ଏହା ଵିଷୟରେ ପ୍ରଥମ ଵିସ୍ତୃତ ଵିଵରଣୀ ପ୍ରକାଶ ପାଇଥିଲା, ଯାହା ଗଵେଷକମାନଙ୍କୁ ଏହାର ମନସ୍ତାତ୍ତ୍ୱିକ ଓ ସାମାଜିକ କାରଣ ଅନୁସନ୍ଧାନ କରିଵାକୁ ପ୍ରେରିତ କରିଥିଲା। ମଧ୍ୟଯୁଗୀୟ ଚିତ୍ରକଳାରେ, ଏହି ଘଟଣାକୁ ଅସହାୟ ଓ ଉନ୍ମାଦଗ୍ରସ୍ତ ଲୋକଙ୍କ ଚିତ୍ର ମାଧ୍ୟମରେ ଚିତ୍ରଣ କରାଯାଇଛି।

ଆଧୁନିକ ଚଳଚ୍ଚିତ୍ର ଓ ଡକ୍ୟୁମେଣ୍ଟାରୀରେ, ଷ୍ଟ୍ରାସବୁର୍ଗ ଘଟଣାକୁ ଏକ ଅଜଣା ମହାମାରୀ ଭାବେ ଚିତ୍ରଣ କରାଯାଇଛି। ଏହାକୁ ଆଧୁନିକ ସାମୂହିକ ହିଷ୍ଟେରିଆ ଘଟଣା, ଯେପରିକି ୨୦୧୧ରେ ନ୍ୟୁୟର୍କର "ଲେ ରୟ ହାଇସ୍କୁଲ"ରେ ହଠାତ୍ ଦେଖାଦେଇଥିଵା "ଟିକ୍ ଡିଜଅର୍ଡର" ସହ ତୁଳନା କରାଯାଏ। 

Dancing Mania ଘଟଣାଗୁଡ଼ିକର ଇତିହାସରୁ ମଧ୍ୟଯୁଗୀୟ ୟୁରୋପୀୟମାନେ କେତେ ଧାର୍ମିକ ଅନ୍ଧଵିଶ୍ଵାସୀ ଥିଲେ ତାହା ଜଣାପଡ଼େ । ତେବେ ଏହି ଧାର୍ମିକ ଅନ୍ଧଵିଶ୍ଵାସର କୁପ୍ରଭାଵକୁ ଅନୁଭଵ କରି ୟୁରୋପୀୟ ସମାଜର ବୁଦ୍ଧିଜୀଵିମାନେ ଏଥିରୁ ସମାଜକୁ ମୁକୁଳାଇଵା ପାଇଁ ପନ୍ଦରଶହ ଶତାବ୍ଦୀରୁ କାର୍ଯ୍ୟ ଆରମ୍ଭ କରିଦେଲେ । ୟୁରୋପରେ ପଞ୍ଚଦଶ ଶତାବ୍ଦୀର ପୁନର୍ଜାଗରଣ(Renaissance) ତଥା ଷୋଡ଼ଶ ଶତାବ୍ଦୀର ଵୈଜ୍ଞାନିକ ଵିପ୍ଳଵ ଯୋଗୁଁ ୟୁରୋପୀୟ ସମାଜ ବଡ଼ କଷ୍ଟରେ ଧାର୍ମିକ ଅନ୍ଧଵିଶ୍ଵାସରୁ ମୁକୁଳି ପାରିଥିଲା । ଯଦି ସେତେବେଳେ ୟୁରୋପୀୟ ସମାଜରେ ବହୁ ଶତାବ୍ଦୀ ଵ୍ୟାପ୍ତ ସାଂସ୍କୃତିକ, ଧାର୍ମିକ ଓ ଵୈଜ୍ଞାନିକ କ୍ରାନ୍ତି ଘଟିନଥାନ୍ତା ତେବେ ଆଜି ବି ୟୁରୋପର ଖିରସ୍ତାନୀ Dancing Maniaର ଶିକାର ହୋଇ ଦାଣ୍ଡ ବାଟରେ ନାଚୁଥାଆନ୍ତେ । 

••••••••••••••••••••••••••••••

ରୋମ୍ ନଗର ପ୍ରତିଷ୍ଠାର କାହାଣୀ

ଅନେକ ଶତାବ୍ଦୀ ପୂର୍ଵେ, ଇଟାଲୀର ଆଲବା ଲଙ୍ଗା ନାମକ ଏକ ପ୍ରାଚୀନ ନଗରରେ, ରାଜା ନୁମିଟର ଶାସନ କରୁଥିଲେ। ତାଙ୍କର ଜଣେ ସୁନ୍ଦରୀ ଝିଅ ଥିଲେ, ନାମ ରେଆ ସିଲଭିଆ। କିନ୍ତୁ ନୁମିଟରଙ୍କ ଭାଇ ଆମୁଲିଅସ୍ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଲୋଭୀ ଓ କ୍ଷମତାକାଙ୍କ୍ଷୀ ଥିଲେ। ସେ ନୁମିଟରଙ୍କୁ ସିଂହାସନରୁ ହଟାଇ ନିଜେ ରାଜା ହେଲେ। ନିଜ ଶାସନକୁ ସୁରକ୍ଷିତ ରଖିଵା ପାଇଁ ଆମୁଲିଅସ୍ ନିଜ ଝିଆରୀ ରେଆ ସିଲଭିଆଙ୍କୁ ଵେଷ୍ଟାଲ ଵର୍ଜିନ୍ ହେଵାକୁ ବାଧ୍ୟ କଲେ, ଯାହା ତାଙ୍କୁ ଵିଵାହ ଓ ସନ୍ତାନ ଜନ୍ମ ଦେଵାରୁ ବଞ୍ଚିତ କରିଥାଏ। ଵେଷ୍ଟାଲ ଵର୍ଜିନମାନେ ରୋମର ସମାଜରେ ଅତ୍ୟନ୍ତ ସମ୍ମାନିତ ଥିଲେ ଏଵଂ ସେମାନଙ୍କର ମୁଖ୍ୟ କାର୍ଯ୍ୟ ଥିଲା ଦେଵୀ ଵେଷ୍ଟାଙ୍କ ମନ୍ଦିରରେ ପଵିତ୍ର ଅଗ୍ନିକୁ ଜଳାଇ ରଖିଵା, ଯାହା ରୋମର ସମୃଦ୍ଧି ଓ ସୁରକ୍ଷାର ପ୍ରତୀକ ଥିଲା। ଵେଷ୍ଟାଲ୍ ଵର୍ଜିନ୍‌ମାନେ ୩୦ ଵର୍ଷ ପାଇଁ ନିରନ୍ତର କୁମାରୀତ୍ୱ ରକ୍ଷା କରିଵାର ଶପଥ ନେଉଥିଲେ ।‌ ସେମାନଙ୍କୁ ଵିଵାହ କରିଵା ଓ ସନ୍ତାନ ଜନ୍ମ ଦେଵା ମନା ଥିଲା। ସାଧାରଣତଃ ୬ ରୁ ୧୦ ଵର୍ଷ ଵୟସରେ ଉଚ୍ଚ ବଂଶୀୟ ପରିଵାରରୁ ଝିଅମାନଙ୍କୁ ଵେଷ୍ଟାଲ ଵର୍ଜିନ ଭାବେ ବଛାଯାଉଥିଲା।ସେମାନଙ୍କ ସଂଖ୍ୟା ସାଧାରଣତଃ ୬ ଥିଲା, ଯାହାଙ୍କୁ ରୋମର ପ୍ରଧାନ ପୂଜାରୀ (Pontifex Maximus) ଚୟନ କରୁଥିଲେ। 

ଵେଷ୍ଟାଲ ଵର୍ଜିନ୍ ରୂପେ ରେଆ, ଦେଵୀ ଵେଷ୍ଟାଙ୍କ ମନ୍ଦିରରେ ନିଷ୍ଠାର ସହ ସେଵା କରୁଥିଲେ, କିନ୍ତୁ ଗୋଟିଏ ରାତିରେ ଏକ ଅଲୌକିକ ଘଟଣା ଘଟିଲା। 

ଯୁଦ୍ଧ ଓ ଶକ୍ତିର ଦେଵତା ମାର୍ସ, ରେଆ ସିଲଭିଆଙ୍କ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟରେ ମୁଗ୍ଧ ହେଲେ। ଦିଵ୍ୟ ରୂପରେ ତାଙ୍କ ନିକଟକୁ ଆସି ମାର୍ସ ଦେଵତା, ରେଆଙ୍କୁ ଗର୍ଭଵତୀ କଲେ। ଏହି ଅଲୌକିକ ସମ୍ପର୍କରୁ ରେଆ ଯାଆଁଳା ଶିଶୁ, ରୋମୁଲସ୍ ଓ ରେମୁସ୍‌ଙ୍କୁ ଜନ୍ମ ଦେଲେ। କିନ୍ତୁ ଏହି କଥା ପରେ ଆମୁଲିଅସ୍ କୌଣସି ପ୍ରକାରେ ଜାଣିପାରିଲେ। ଆମୁଲିଅସ୍ ଏହି ଶିଶୁମାନଙ୍କୁ ନିଜ ସିଂହାସନ ପାଇଁ ଵିପଦ ମନେ କରି ଏକ ନିଷ୍ଠୁର ନିଷ୍ପତ୍ତି ନେଲେ। ସେ ରେଆ ସିଲଭିଆଙ୍କୁ ଦଣ୍ଡିତ କରି ଆଦେଶ ଦେଲେ ଯେ ଦୁଇଶିଶୁଙ୍କୁ ଏକ ଟୋକେଇରେ ରଖି ଟାଇବର ନଦୀରେ ଭସାଇ ଦିଆଯାଉ। 

ନଦୀର ସ୍ରୋତ ଶିଶୁମାନଙ୍କୁ ବହୁ ଦୂରକୁ ନେଇଗଲା, କିନ୍ତୁ ସମାନ୍ୟ ଭାଗ୍ୟ ଯୋର୍ ଥିଲା । ଟୋକେଇଟି ନଦୀକୂଳରେ, ପାଲାଟାଇନ ପାହାଡ଼ ନିକଟରେ, ଏକ ଵୃକ୍ଷମୂଳରେ ଅଟକିଗଲା। ସେଠାରେ ଏକ ବିଲୁଆଣୀ, ନିଜ ଶାଵକମାନଙ୍କୁ ପାଳୁଥିଲା ଯେ ଏହି ଶିଶୁମାନଙ୍କୁ ଦେଖିଲା। ମାତୃଭାବରେ ଆପଣାଇ ବିଲୁଆଣୀଟି ରୋମୁଲସ୍ ଓ ରେମୁସଙ୍କୁ ନିଜ ଦୁଗ୍ଧ ପିଆଇ ପାଳିଵାକୁ ଲାଗିଲା।

 ଅନେକ ଦିନ ପରେ, ଫାଉସ୍ତୁଲସ୍ ନାମକ ଜଣେ ଦୟାଳୁ ପଶୁପାଳକ ଏହି ଶିଶୁମାନଙ୍କୁ ଖୋଜି ପାଇଲେ। ସେ ଓ ତାଙ୍କ ପତ୍ନୀ ଲାରେନ୍ସିଆ ଏହି ଶିଶୁମାନଙ୍କୁ ନିଜ ସନ୍ତାନ ପରି ପାଳିଲେ। 

ରୋମୁଲସ୍ ଓ ରେମୁସ୍ ଯୁଵକ ହେଵା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଫାଉସ୍ତୁଲସ୍ ଓ ତାଙ୍କ ପତ୍ନୀ ଲାରେନ୍ସିଆଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ପଶୁପାଳକ ଭାବେ ପାଳିତ ହେଉଥିଲେ। ସେମାନେ ଶକ୍ତିଶାଳୀ, ସାହସୀ ଓ ନେତୃତ୍ୱ ଗୁଣରେ ପୂର୍ଣ୍ଣ ଥିଲେ, ଯାହା ସେମାନଙ୍କୁ ଅନ୍ୟ ପଶୁପାଳକମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଭିନ୍ନ ସ୍ଵତନ୍ତ୍ର କରାଉଥିଲା। ତାରକାଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ରୋମୁଲସ୍ ଓ ରେମୁସ୍ ସତେ ଯେମିତି ସୂର୍ଯ୍ୟ ଓ ଚନ୍ଦ୍ରଙ୍କ ପରି ପ୍ରତିଭାତ ହେଉଥିଲେ । ସେମାନଙ୍କ ଅସାଧାରଣ ଗୁଣ ଓ ଚେହେରା ଫାଉସ୍ତୁଲସ୍‌ଙ୍କ ମନରେ ସନ୍ଦେହ ଜନ୍ମାଇଥିଲା ଯେ ଏହି ଶିଶୁମାନେ ସାଧାରଣ ନୁହଁନ୍ତି। 

ଦିନେ ରେମୁସ୍ ଆଲବା ଲଙ୍ଗାର ରାଜା ଆମୁଲିଅସ୍‌ଙ୍କ ପଶୁପାଳକମାନଙ୍କ ସହ ଏକ ଵିଵାଦରେ ଜଡ଼ିତ ହେଲେ, ଯାହା ଫଳରେ ତାଙ୍କୁ ବନ୍ଦୀ କରାଗଲା। ରୋମୁଲସ୍ ତାଙ୍କ ଭାଇଙ୍କୁ ମୁକ୍ତ କରିଵା ପାଇଁ ଆଗେଇ ଆସିଲେ। 

ଫାଉସ୍ତୁଲସ୍ ଆଲବା ଲଙ୍ଗାରେ ରେଆ ସିଲଭିଆଙ୍କ ଗର୍ଭଵତୀ ହେଵା ଓ ଶିଶୁମାନଙ୍କୁ ନଦୀରେ ଭସାଇ ଦିଆଯିଵାର ଖବର ଶୁଣିଥିଲେ। ସେ ଏହା ମଧ୍ୟ ଜାଣିଥିଲେ ଯେ ରେଆ ସିଲଭିଆ ରାଜା ନୁମିଟରଙ୍କ ଝିଅ ଥିଲେ ଏଵଂ ଶିଶୁମାନେ ତାଙ୍କ ପୁତ୍ର ହୋଇପାରନ୍ତି। ତେଣୁ, ସେ ରୋମୁଲସ୍ ଓ ରେମୁସ୍‌ଙ୍କ ପ୍ରକୃତ ପରିଚୟ ଵିଷୟରେ ଆଗରୁ ଅନୁମାନ କରିଥିଲେ ଵା ଆଂଶିକ ଜାଣିଥିଲେ। ଯେତେବେଳେ ଫାଉସ୍ତୁଲସ୍ ତାଙ୍କ ପାଳିତ ପୁତ୍ରଙ୍କୁ ଵିପତ୍ତିରେ ପଡ଼ିଵାର ଦେଖିଲେ ସେ ନିଷ୍ପତ୍ତି ନେଲେ ଯେ ଏବେ ସତ୍ୟ ପ୍ରକାଶ କରିଵାର ସମୟ ଆସି ଯାଇଛି। ସେ ରୋମୁଲସ୍ ଓ ରେମୁସ୍‌ଙ୍କୁ କହିଲେ ଯେ ସେମାନେ ରେଆ ସିଲଭିଆଙ୍କ ପୁତ୍ର, ଯିଏ ରାଜା ନୁମିଟରଙ୍କ ଝିଅ ଥିଲେ ଏଵଂ ମଙ୍ଗଳ ଦେଵତା ମାର୍ସଙ୍କଦ୍ୱାରା ସେମାନଙ୍କର ଜନ୍ମ ହୋଇଥିଲା। ସେ ଏହା ମଧ୍ୟ ପ୍ରକାଶ କଲେ ଯେ ଆମୁଲିଅସ୍ ସେମାନଙ୍କୁ ଶିଶୁ ଅଵସ୍ଥାରେ ଟାଇବର ନଦୀରେ ଭସାଇ ଦେଇଥିଲେ, କିନ୍ତୁ ଗୋଟିଏ ବିଲୁଆଣୀ ତାଙ୍କୁ ପୁତ୍ର ଭଳି ପାଳିଥିଲା । 

 

ସବୁ ଜାଣି ରୋମୁଲସ୍ ଓ ରେମୁସ୍‌ଙ୍କ ମନରେ ପ୍ରତିଶୋଧର ବହ୍ନି ଜଳି ଉଠିଲା। ସେମାନେ ଆଲବା ଲଙ୍ଗା ଫେରି ଆମୁଲିଅସ୍‌ଙ୍କୁ ପରାସ୍ତ ଓ ନିହତ କରି ନିଜ ଅଜା ନୁମିଟରଙ୍କୁ ସିଂହାସନ ଫେରାଇ ଦେଲେ। 

କିନ୍ତୁ ରୋମୁଲସ୍ ଓ ରେମୁସଙ୍କ ମନରେ ନିଜେ ଏକ ନୂଆ ସହର ପ୍ରତିଷ୍ଠା କରିଵାର ସ୍ୱପ୍ନ ଥିଲା। ସେମାନେ ଟାଇବର ନଦୀ କୂଳରେ, ଯେଉଁଠାରେ ବିଲୁଆଣୀ ସେମାନଙ୍କୁ ପାଳିଥିଲା, ସେହି ସ୍ଥାନ ବାଛିଲେ। କିନ୍ତୁ କେଉଁ ପାହାଡ଼ ଉପରେ ସହର ଗଢ଼ାଯିଵ ଏଵଂ କିଏ ଏହାର ନେତୃତ୍ୱ ନେଵ, ଏହା ନେଇ ଭାଇ ଦୁଇଜଣଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଵିଵାଦ ଦେଖାଦେଲା। ରୋମୁଲସ୍ ପାଲାଟାଇନ ପାହାଡ଼ ପସନ୍ଦ କରିଥିଲେ, ଆଉ ରେମୁସ୍ ଆଵେନ୍ଟାଇନ ପାହାଡ଼ ଚାହୁଁଥିଲେ। 

ଏହି ଵିଵାଦର ସମାଧାନ ପାଇଁ ସେମାନେ ଦେଵତାଙ୍କ ସଙ୍କେତ ଖୋଜିଵାକୁ ନିଷ୍ପତ୍ତି ନେଲେ। ଏହି ସଙ୍କେତ ଦେଖିଵା ପାଇଁ ସେମାନେ ଅଗୁରୀ ପ୍ରଥା ଅନୁସରଣ କରିଥିଲେ। ପ୍ରାଚୀନ ରୋମରେ, “ଅଗୁରୀ” (augury) ନାମକ ଏକ ଧାର୍ମିକ ପ୍ରଥା ଥିଲା, ଯେଉଁଥିରେ ପକ୍ଷୀମାନଙ୍କର ଉଡ଼ାଣ, ଆଚରଣ ଵା ସଂଖ୍ୟା ଆଧାରରେ ଦେଵାତାଙ୍କ ଇଚ୍ଛା କିମ୍ବା ଭଵିଷ୍ୟତଵାଣୀର ଆକଳନ କରାଯାଉଥିଲା। ଏହି ସଙ୍କେତଗୁଡ଼ିକୁ ଅଗୁର (augurs) ନାମକ ଧାର୍ମିକ ଵିଷଜ୍ଞମାନେ ଵ୍ୟାଖ୍ୟା କରୁଥିଲେ। ଅଗୁରୀ ପ୍ରଥା ଅନୁସାରେ ରେମୁସ୍ ପ୍ରଥମେ ଛଅଟି ଶାଗୁଣା ଦେଖିଲେ, କିନ୍ତୁ ରୋମୁଲସ୍ ବାରଟି ଶାଗୁଣା ଦେଖି ନିଜକୁ ଵିଜେତା ଘୋଷଣା କଲେ।

 ରୋମୁଲସ୍ ପାଲାଟାଇନ ପାହାଡ଼ରେ ସହର ନିର୍ମାଣ ଆରମ୍ଭ କଲେ ଏଵଂ ଏକ ପ୍ରାଚୀର ଗଢ଼ିଵାକୁ ଲାଗିଲେ। ରେମୁସ୍, ହତାଶ ହେଲେ ରାଗିଯାଇ ରୋମୁଲସ୍‌ଙ୍କ ପ୍ରାଚୀରକୁ ଅଵଜ୍ଞାରେ ଡେଇଁ ପାରି ହୋଇଗଲେ। ଏହା ରୋମୁଲସଙ୍କୁ ଏତେ କ୍ରୁଦ୍ଧ କଲା ଯେ ସେ ରେମୁସଙ୍କୁ ହତ୍ୟା କରିଦେଲେ। କିନ୍ତୁ ପରେ ଦୁଃଖରେ ଭାଙ୍ଗିପଡ଼ି, ରୋମୁଲସ୍ ନିଜ ନାମରେ ସହରଟିକୁ “ରୋମ” ନାମ ଦେଲେ ଓ ଏହାର ପ୍ରଥମ ରାଜା ହେଲେ। 

କିନ୍ତୁ ନିଜ ଭାଇକୁ କ୍ରୋଧ ଆଵେଗରେ ହତ୍ୟା କରିଥିଵାରୁ ରୋମୁଲସ୍‌ ଆଜୀଵନ ମାନସିକ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଭୋଗ କରିଥିଲେ ।‌ କୁହାଯାଏ 

ପ୍ରାୟ ଖ୍ରୀ.ପୂ. ୭୫୩ରେ “ରୋମ” ନଗର ସ୍ଥାପିତ ହୋଇଥିଲା । ରୋମକୁ ଶକ୍ତିଶାଳୀ କରିଵା ପାଇଁ ରୋମୁଲସ୍ ଆଶ୍ରୟ ସ୍ଥାନ (Asylum) ଘୋଷଣା କଲେ, ଯେଉଁଠାରେ ପଳାତକ, ଦୁଃଖୀ,ଦରିଦ୍ର ଓ ଅପରାଧୀମାନେ ଆସି ନୂଆ ଜୀଵନ ଆରମ୍ଭ କରିପାରିବେ। ଏହା ରୋମର ଜନସଂଖ୍ୟା ବଢ଼ାଇଥିଲା। କିନ୍ତୁ ସେତେବେଳେ ରୋମ୍ ସହରରେ ମହିଳାଙ୍କ ଅଭାବ ଥିଲା। ଏହାର ସମାଧାନ ପାଇଁ ରୋମୁଲସ୍ ପଡ଼ୋଶୀ ସାବାଇନ ଜାତିର ମହିଳାମାନଙ୍କୁ ଅପହରଣ କରି ଆଣିଵାକୁ ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ଦେଇଥିଲେ। ଏହା ସାବାଇନମାନଙ୍କ ସହ ଯୁଦ୍ଧର କାରଣ ହେଲା କିନ୍ତୁ ପରେ ରୋମୀୟ ଓ ସାବାଇନମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ସନ୍ଧି ହୋଇଥିଲା । ରୋମୁଲସ୍ ରୋମର ପ୍ରଥମ ରାଜା ହେଲାପରେ ଓ ଏକ ସେନା, ସନେଟ (Senate) ଓ ଧାର୍ମିକ ଵ୍ୟଵସ୍ଥା ଗଠନ କଲେ। ସେ ରୋମୀୟ ସମାଜକୁ “ପାଟ୍ରିସିଆନ” (ଉଚ୍ଚ ଵର୍ଗ) ଓ “ପ୍ଲେବିଆନ” (ସାଧାରଣ ଜନତା) ଏହିପରି ଦୁଇଭାଗରେ ଵିଭାଜିତ କରିଥିଲେ।ରୋମୁଲସ୍ ଵିଭିନ୍ନ ଧାର୍ମିକ ଅନୁଷ୍ଠାନ ଓ ମନ୍ଦିର ପ୍ରତିଷ୍ଠା କରି ରୋମକୁ ଏକ ଧାର୍ମିକ କେନ୍ଦ୍ର ଭାବେ ଗଢ଼ି ତୋଳିଥିଲେ। 

ରୋମୁଲସ୍ ପ୍ରାୟ ୩୭ ଵର୍ଷ ଶାସନ କରିଵା ପରେ ଦିନେ ଏକ ରହସ୍ୟମୟ ଘଟଣାରେ ଏକ ଵିଶେଷ ଧାର୍ମିକ ଅନୁଷ୍ଠାନ ସମୟରେ, କ୍ୟାମ୍ପସ୍ ମାର୍ସିଅସ୍ ନାମକ ସ୍ଥାନରେ ସେ ଅନ୍ତର୍ଦ୍ଧାନ ହୋଇ ଗଲେ। ମାର୍ସ ଦେଵତା ତାଙ୍କୁ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ନେଇଗଲେ ଏଵଂ ସେ “କ୍ୱିରିନସ୍” ନାମକ ଦେଵତା ରୂପେ ପୂଜା ପାଇଲେ। 

-----------------------------

ରୋମୁସ୍ ଓ ରୋମୁଲସ୍‌ଙ୍କ ଏହି କାହାଣୀ ମୁଖ୍ୟତଃ ଲିଭିଙ୍କ ରଚିତ ରୋମାନ ଇତିହାସ ଗ୍ରନ୍ଥ "ଆବ୍‌ ଉର୍ବେ କଣ୍ଡିଟା" (Ab Urbe Condita, ଅର୍ଥାତ୍‌ "ନଗରୀର ପ୍ରତିଷ୍ଠା ପରଠାରୁ")ରେ ଉଲ୍ଲେଖ ଅଛି। ଏହା ରୋମର ପୌରାଣିକ ପ୍ରତିଷ୍ଠାତା ରୋମୁଲସ୍ ଓ ତାଙ୍କ ଭାଇ ରେମୁସ୍‌ଙ୍କ କାହାଣୀ ଵର୍ଣ୍ଣନା କରେ। ଏହି କାହାଣୀ ଅନ୍ୟ ରୋମାନ ଲେଖକମାନଙ୍କ ରଚନାରେ ମଧ୍ୟ ଆଂଶିକ ଉଲ୍ଲେଖ ମିଳେ, ଯେପରିକି ପ୍ଲୁଟାର୍କଙ୍କ "ଲାଇଭ୍ସ ଅଫ ରୋମୁଲସ୍" ଏଵଂ ଓଭିଦ୍‌ଙ୍କ "ଫାସ୍ଟି" ଇତ୍ୟାଦି।

ତେବେ ରୋମ ନଗର ପ୍ରତିଷ୍ଠାର ଏହି କାହାଣୀର ସାମଞ୍ଜସ୍ୟ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବଳରାମଙ୍କ କଥା ସହିତ ରହିଛି, ପାର୍ଥକ୍ୟ ବି ଅନେକ ଅଛି। ଇଟାଲୀର ଆଲବା ଲଙ୍ଗା ନଗରରେ ନୁମିଟର୍ ଶାସନ କରୁଥିଲେ ଯାହାଙ୍କୁ ତାଙ୍କ ଭାଇ ଆମୁଲିଅସ୍ ଗାଦିଚ୍ୟୁତ କରିଥିଲେ। ଠିକ୍ ସେହିପରି ଉଗ୍ରସେନ ମଥୁରା ନଗରୀର ଶାସକ ଥିଲେ ଯାହାଙ୍କୁ ତାଙ୍କ ପୁତ୍ର କଂସ ଗାଦିଚ୍ୟୁତ କରିଥିଲେ । ନୁମିଟରଙ୍କ ଝିଅ ରେଆ ସିଲଭିଆଙ୍କ ଛୁଆଙ୍କୁ ତାଙ୍କ ଦଦା ଆମୁଲିଅସ୍ ନଗର ପାଖରେ ବହି ଯାଉଥିଵା ଟାଇବର ନଦୀରେ ଭସାଇ ଦେଵାକୁ ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ଦେଇଥିଲେ ।‌ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ଜୀଵନଗାଥାରେ ସେହି ନଦୀ ଥିଲା ଯମୁନା ଯାହାକୁ ପାର କରି ଵସୁଦେଵ ନନ୍ଦପୁରକୁ ଯାଇ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଛାଡ଼ି ଆସିଥିଲେ । 

ରେଆ ସି,ଭିଆଙ୍କ ପୁତ୍ର ରୋମୁଲସ୍ ଓ ରେମୁସ୍ ଯୁଵକ ହେଵା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଫାଉସ୍ତୁଲସ୍ ଓ ତାଙ୍କ ପତ୍ନୀ ଲାରେନ୍ସିଆଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ପଶୁପାଳକ ଭାବେ ପାଳିତ ହେଉଥିଲେ। ଠିକ୍ ସେହିପରି ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଗଉଡ଼ ଘରେ ନନ୍ଦରାଜା ଓ ଯଶୋଦାଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ବହୁ ଵର୍ଷ ଧରି ପାଳିତ ହୋଇଥିଲେ ।‌ ନିଜ ପ୍ରକୃତ ପରିଚୟ ଜାଣି ରୋମୁଲସ୍ ଓ ରେମୁସ୍ ଟାଇବର ନଦୀ ଆରପାଖରେ ଥିଵା ଆଲବା ଲଙ୍ଗା ନଗରକୁ ପ୍ରତିଶୋଧ ନେଵାକୁ ଯାଇ ଥିଲେ ଏଵଂ ଆମୁଲିଅସ୍‌ଙ୍କୁ ପରାଜିତ ଓ ନିହତ କରି ରାଜଗାଦି ନିଜ ଅଜା ନୁମିଟରଙ୍କୁ ସମର୍ପି ଦେଇଥିଲେ । ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବଳରାମ ମଧ୍ୟ ସେହିପରି ମଥୁରା ଯାଇ କଂସର ଗର୍ଵକୁ ଖର୍ଵ କଲେ ଫଳରେ ଭୟରେ କଂସଙ୍କର ମୃତ୍ୟୁ ହୋଇଥିଲା । ପରେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ନିଜ ଅଜା ଉଗ୍ରସେନଙ୍କୁ ମଥୁରାର ରାଜଗାଦି ସମର୍ପି ଦେଇଥିଲେ ।‌ ରୋମୁଲସ୍ ଓ ରେମୁସ୍ ଟାଇବର ନଦୀ କୂଳରେ ନୂତନ ନଗର ପ୍ରତିଷ୍ଠା କରିଵାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରିଥିଲେ ଠିକ୍ ସେହିପରି ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଓ ବଳରାମଙ୍କ ପ୍ରଚେଷ୍ଟାରେ ସମୁଦ୍ର ମଧ୍ୟରେ ଦ୍ଵାରକା ନଗରୀ ପ୍ରତିଷ୍ଠିତ ହୋଇଥିଲା । କେତେକ ସଂସ୍କରଣରେ ରେଆ ସିଲଭିଆଙ୍କୁ ଶିଶୁପୁତ୍ର ଜନ୍ମ କାରଣରୁ ଆମୁଲିଅସ୍‌ଙ୍କ ଦ୍ଵାରା କାରାଗାରରେ ବନ୍ଦି କରିଵା ତଥା ଆଉ କେତେକ ସଂସ୍କରଣରେ ମୃତ୍ୟୁଦଣ୍ଡରେ ଦଣ୍ଡିତ କରିଵା କଥା ରହିଛି । ସମାନ ଭାବେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବଳରାମଙ୍କ ଗାଥାରେ ଦେଵକୀ ଓ ଵସୁଦେଵଙ୍କୁ କାରାଗାର ହୋଇଥିଲା । ଏତଦଵ୍ୟତୀତ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଓ ବଳରାମଙ୍କ ଗାଥା ଓ ରୋମୁଲସ୍ ଓ ରେମୁସ୍‌ଙ୍କ ଗାଥା ମଧ୍ୟରେ ଯେଉଁ ପାର୍ଥକ୍ୟଗୁଡ଼ିକ ରହିଛି ତାହା କାହାଣୀରେ ପୂର୍ଵରୁ ଵର୍ଣ୍ଣନା କରାଯାଇଛି । 

••••••••••••••••••••••••••••••••••

ଆଲବା ଲଙ୍ଗା ନଗରର ଆଧୁନିକ ନାମ ଆଲବାନୋ ଲାଜିଆଲେ ଅଟେ ଏଵଂ ଏହା ଆଲବାନ ହିଲ୍ସ ଅଞ୍ଚଳ ରୂପେ ମଧ୍ୟ ପରିଚିତ ।  

ଇଟାଲୀର ରୋମ ନଗରୀଠାରୁ ଏହା ପ୍ରାୟ ୨୦-୩୦ କି.ମି. ଦକ୍ଷିଣ-ପୂର୍ଵରେ ଅଵସ୍ଥିତ। ଏହା ଏକ ପ୍ରାଚୀନ ସହର ଥିଲା, ଯାହାର ଭଗ୍ନାଵଶେଷ ଏବେ ମଧ୍ୟ ଆଲବାନ ହିଲ୍ସରେ ଦେଖାଯାଏ।

ଟାଇବର (Tiber) ନଦୀ ଇଟାଲୀର ମଧ୍ୟ ଭାଗ ଦେଇ ବହୁଥିଵା ଏକ ପ୍ରମୁଖ ନଦୀ, ଯାହା ରୋମ ନଗର ମଧ୍ୟ ଦେଇ ବହିଯାଇଛି ।

ପାଲାଟାଇନ ପାହାଡ଼ (Palatine Hill) ରୋମର ସାତୋଟି ପାହାଡ଼ ମଧ୍ୟରୁ ଗୋଟିଏ, ଆଧୁନିକ ରୋମର କେନ୍ଦ୍ରୀୟ ଅଞ୍ଚଳରେ ଅଵସ୍ଥିତ । ଏହା ପ୍ରାଚୀନ ରୋମୀୟ ଅଟ୍ଟାଳିକା ଓ ମନ୍ଦିରର ଭଗ୍ନାଵଶେଷ ପାଇଁ ପ୍ରସିଦ୍ଧ।

ଆଵେନ୍ଟାଇନ ପାହାଡ଼ (Aventine Hill)

ରୋମର ସାତୋଟି ପାହାଡ଼ ମଧ୍ୟରୁ ଅନ୍ୟତମ ଓ ଟାଇବର ନଦୀ ନିକଟରେ ଅଵସ୍ଥିତ । ଏହା ଵର୍ତ୍ତମାନ ଏକ ଶାନ୍ତ ଆଵାସିକ ଅଞ୍ଚଳ ଓ ଐତିହାସିକ ସ୍ଥଳ ରୂପେ ଜଣାଯାଏ ।

କ୍ୟାମ୍ପସ୍ ମାର୍ସିଅସ୍‌‌ର ଵର୍ତ୍ତମାନ ନାମ କାମ୍ପୋ ମାର୍ଜିଓ (Campo Marzio) ଅଟେ ଯେଉଁଠାରେ ରୋମୁଲସ୍ ଅଦୃଶ୍ୟ ହୋଇଯାଇଥିଲେ ।‌ ଏହି ସ୍ଥାନଟି ରୋମର ଟାଇବର ନଦୀର ଉତ୍ତର-ପଶ୍ଚିମ ଅଞ୍ଚଳରେ ଅଵସ୍ଥିତ। ପ୍ରାଚୀନକାଳରେ ଏହା ସାମରିକ ଓ ଧାର୍ମିକ କାର୍ଯ୍ୟ ପାଇଁ ଵ୍ୟଵହୃତ ହେଉଥିଲା; ଵର୍ତ୍ତମାନ ଏହା ରୋମର ଏକ ଜନପ୍ରିୟ ଐତିହାସିକ ଅଞ୍ଚଳ ଭାବେ ଖ୍ୟାତ।

••••••••••••••••••••••••••••••••••

•ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାରେ ପିଜୁଳି ଫଳର ଵିଭିନ୍ନ ନାମକରଣ ଏଵଂ ତହିଁର ଵିଵିଧ ରୂପ•

Barabas ନାମରେ ଜଣେ ରାଜା ଥିଲେ ଯେ ସେ ବଡ଼ ଫଳପ୍ରେମୀ ଥିଲେ । ଆମ୍ବ ପଣସ ଠାରୁ ସେଓ ଅଙ୍ଗୁର ଯାଏଁ,ନାସପାତି ଡାଳିମ୍ବ ଲିଚୁଠାରୁ ବରକୋଳି ଓ ପଇଡ଼ ଯାଏଁ ପୃଥିଵୀର ଯେତେ ଯୁଆଡ଼େ ଫଳ ମିଳେ ସବୁ ସେ ଖାଆନ୍ତି, ଖାଇଛନ୍ତି । ଫଳ ପ୍ରତି ତାଙ୍କର ଭୀଷଣ ଆକର୍ଷଣ ଥିଲା । ଥରେ ରାଜା ଫଳ ଖାଉଥିଵା ବେଳେ ଜଣେ ଵୃଦ୍ଧା ଆସି ତାଙ୍କୁ ଖାଇଵାକୁ ମାଗିଲା । ରାଜା ଵିରକ୍ତ ହୋଇ କହାଲେ ଦେଖି ପାରୁନୁ ମୁଁ ଖାଉଛି,ପଛରେ ଆସେ ଯାହା ମାଗିବୁ ଦେବି । ମୋତେ ଭାରି ଭୋକ, ଗୋଟିଏ ଫଳ ଦିଅନ୍ତେ ଯଦି ବଡ଼ ଉପକାର ହୁଅନ୍ତା ‌। ରାଜା ତ ଫଳ ଲୋଭି ସେ କୋଉ ଫଳ ଦେଉଛନ୍ତି। ଆରକ୍ଷୀମାନଙ୍କୁ ଡାକି ସେ ବୁଢ଼ୀକୁ ସେଠାରୁ ନେଇ ଯିଵାକୁ ଆଦେଶ ଦେଲେ । ବୁଢ଼ୀ ଯାଉ ଯାଉ ରାଜାଙ୍କୁ ଅଭିଶାପ ଦେଇ ଗଲା । ଅଭିଶାପ ଫଳିଲା, କିଛି ଦିନ ଭିତରେ ରାଜା ଫଳ ଭଳି ଫୁଲିଗଲେ । ଚାଲି ବୁଲି ନପାରି ରାଜାଙ୍କର ଶକ୍ତି କ୍ଷୀଣ ହୋଇଗଲା । ଶରୀର ସହିତ ରାଜାଙ୍କ ମନ ବି ଦୁର୍ଵଳ ହୋଇଗଲା ତେଣୁ ଅଳ୍ପ ଦିନ ଭିତରେ ତାଙ୍କ ପ୍ରାଣଵାୟୁ ଉଡ଼ିଗଲା । ତେବେ ଯୋଉଠି ରାଜାଙ୍କୁ ପୋତାଗଲା ସେଠାରୁ ଗୋଟିଏ ଅଦ୍ଭୁତ ଗଛ ଜନ୍ମିଲା । ସେ ଗଛର ଫଳ ମୁଣ୍ଡରେ ରାଜମୁକୁଟ ପରି ମୁକୁଟ ଦେଖାଗଲା । କଞ୍ଚାକାଳରେ କଷାୟ ଓ ପାଚିଲା ହେଲେ ଅମୃତ ପରି ମିଠା ସେ ଫଳଟି ହେଲା ପିଜୁଳି। ଲୋକମାନେ ରାଜା Barabasଙ୍କ ନାମାନୁସାରେ ପିଜୁଳିର ନାଆଁ ରଖିଲେ bayabas । ଦକ୍ଷିଣ ପୂର୍ଵ ଏସିଆର ଏହି ପିଜୁଳି ଗଛ ସମ୍ବନ୍ଧୀୟ ଲୋକକଥାଟି ଵିଶେଷ ଜଣାଶୁଣା । ତେବେ Tagalog ଆଦି ଭାଷାରେ ପ୍ରଚଳିତ ଏହି bayabas ନାଆଁଟି ସ୍ପେନୀୟ guayaba ଶବ୍ଦର ପରିଵର୍ତ୍ତିତ ରୂପ ଏଵଂ ଏହି ଏହି ସ୍ପେନୀୟ ଶବ୍ଦଟି ବି ଏକ ପ୍ରାଚୀନ ଆମେରିକୀୟ ଭାଷା Taínoର "wayaba" ଶବ୍ଦର ସ୍ପେନୀୟ ରୂପ ଅଟେ । 

ପିଜୁଳି ମୂଳତଃ ମେକ୍ସିକୋ, ମଧ୍ୟ ଆମେରିକା, ପଶ୍ଚିମ ଭାରତୀୟ ଦ୍ଵୀପପୁଞ୍ଜ(Caribbean) ଓ ଉତ୍ତର ପଶ୍ଚିମ ଆମେରିକୀୟ ଗଛ । ପରେ ପିଜୁଳି ଗଛ ଦକ୍ଷିଣ ଆମେରିକାରେ ଵ୍ୟାପିଥିଲା ।‌ ଗଵେଷକମାନଙ୍କୁ ପିଜୁଳି ଚାଷର ୪୫୦୦ ଵର୍ଷ(୨୫୦୦ ଖ୍ରୀଷ୍ଟପୂର୍ଵ) ତଳର ପ୍ରମାଣ ପେରୁର ପ୍ରତ୍ନତତ୍ତ୍ଵ ସର୍ଵେକ୍ଷଣ ଅଞ୍ଚଳରୁ ମିଳିଛି ‌। ୟୁରୋପୀୟମାନେ ଵିଶେଷତଃ ସ୍ପେନଵାସୀ ଓ ପର୍ତ୍ତୁଗୀଜ୍ ଲୋକେ ପଶ୍ଚିମ ଭାରତୀୟ ଦ୍ଵୀପପୁଞ୍ଜ ଅଞ୍ଚଳରେ ପ୍ରଥମେ ପିଜୁଳି ସହିତ ପରିଚିତ ହୋଇଥିଲେ । ସେ ସମୟରେ ଏହି ଅଞ୍ଚଳରେ ଟାଇନୋ(Taino) ନାମରେ ଏକ ଭାଷା ଚଳୁଥିଲା । ଏହି ଟାଇନୋ ଭାଷାର wayaba ଶବ୍ଦଟି ସ୍ପାନିଶ୍ ଭାଷାରେ guayaba ହୋଇ ପରେ ଇଂରାଜୀ ଭାଷାରେ guava ରୂପେ ଚଳୁଅଛି। ସ୍ପାନିଶ ଲୋକେ ଫିଲିପାଇନସକୁ ପ୍ରଥମେ ପିଜୁଳି ଗଛ ନେଇ ଯାଇଥିଲେ । ପରେ ଭାରତକୁ ସ୍ପାନିଶ ତଥା ପର୍ତ୍ତୁଗୀଜ୍‌ମାନେ ଷୋଡ଼ଶ ଶତାବ୍ଦୀର ଶେଷ ଆଡ଼କୁ କିମ୍ବା ସପ୍ତଦଶ ଶତାବ୍ଦୀର ପ୍ରାରମ୍ଭିକ କାଳରେ ପିଜୁଳି ଫଳ ଆଣିଥିଲେ । ତେବେ ଆଜି ପିଜୁଳିର ମୂଳ ଭୂଖଣ୍ଡଠାରୁ ଅନେକଗୁଣ ଅଧିକ ପିଜୁଳି ଉତ୍ପାଦନ ଭାରତରେ ହେଉଅଛି । ପୃଥିଵୀର ମୋଟ୍ ପିଜୁଳି ଉତ୍ପାଦନର ୪୫ ଭାଗ ଭାରତରେ ହିଁ ହୋଇଥାଏ । ଭାରତରେ ଏମିତି କୌଣସି ଗ୍ରାମ ନଗର ନଥିଵ ଯୋଉଠି ପିଜୁଳି ଫଳର ଗଛ ନଥିଵ । ଭାରତ ଵ୍ୟତୀତ କ୍ରମାନ୍ୱୟରେ ଚୀନ, ଥାଇଲାଣ୍ଡ, ଇଣ୍ଡୋନେସିଆ, ପାକିସ୍ତାନ ଓ ବ୍ରାଜିଲରେ ସର୍ଵାଧିକ ପିଜୁଳି ଚାଷ ହୋଇଥାଏ । ପୃଥିଵୀରେ ଆଜି ପ୍ରାୟ ୪୦୦ରୁ ଅଧିକ କିସମର ପିଜୁଳି ଚାଷଗଛ ଉପଲବ୍ଧ ତେବେ ତନ୍ମଧ୍ୟରେ ଅଳ୍ପ କେତେକ କିସମର ପିଜୁଳିଗଛ ହିଁ ଚାଷ କରାଯାଏ । ସାଧାରଣତଃ Psidium guajavaକୁ ପିଜୁଳି ଗଛ ଭାବେ ଜଣାଯାଏ ତେବେ Psidium ଵଂଶର ଅନ୍ୟ ଅନେକ ଜାତିର ଗଛକୁ ବି ଲୋକେ ପିଜୁଳି ହିଁ କହିଥାନ୍ତି । ପିଜୁଳି Myrtales ଉଦ୍ଭିଦଵର୍ଗ,Myrtaceae ଉଦ୍ଭିଦକୁଳ, ତଥା Psidium ଉଦ୍ଭିଦଵଂଶର ଗଛ ଅଟେ । ପିଜୁଳି ଏକ ଛୋଟ ଉଦ୍ୟାନ ଵୃକ୍ଷ ଅଟେ ଏଵଂ ଏ ଗଛରେ ଗ୍ରୀଷ୍ମକାଳରେ ଧଳା ଫୁଲ ଧରେ ।‌ ପିଜୁଳି ଗଛ ପ୍ରାୟ ବଙ୍କାଟଙ୍କା ହୋଇଥାଏ ଏଵଂ ଏହାର ଛାଲ ମସୃଣ । ପିଜୁଳି ଗଛର ବକଳରୁ ଛାଲ ପାଖୁଡ଼ା ଉଠିଯାଏ ତେବେ ଏହାର କାଠ ଅତି ଟାଣୁଆ ହୋଇଥାଏ । ‌ପିଜୁଳିର କଞ୍ଚାଫଳ ଓ ପତ୍ର କଷା କିନ୍ତୁ ପାଚିଲେ ସ୍ୱାଦୁ ହୁଏ। ପିଜୁଳି ଫଳ ମଧୁରରସ, ବଳକାରକ, ହୃଦୟଗ୍ରାହୀ, ସ୍ନିଗ୍ଧ, ରୁଚିକର ଓ ଶୁକ୍ରଜନକ ଅଟଇ ।

Psidium ଉଦ୍ଭିଦଵଂଶରେ ୭୮ରୁ ଅଧିକ ଜାତିର ପିଜୁଳି ଜାତୀୟ ଗଛ ରହିଛି ଏଵଂ ତନ୍ମଧ୍ୟରେ apple guava ଵା Psidium guajava ଜାତୀୟ ପିଜୁଳି ସର୍ଵାଧିକ ଲୋକପ୍ରିୟ। ଏତଦଵ୍ୟତୀତ strawberry guava ଵା Psidium cattleyanum(ନାଲିରଙ୍ଗ ଚୋପାଯୁକ୍ତ) ଜାତୀୟ ପିଜୁଳି ମଧ୍ୟ ଚାଷ କରାଯାଏ । Psidium guajava ଭାରତକୁ ଅଣାଗଲାପରେ ଏହାର ସଂସ୍କୃତ ନାମକରଣ ପାରେଵତ,ରୈଵତ, ଆରେଵତକ, ମଧୁଫଳ, ଅମୃତ ଫଳ ଓ ପାରେଵତକ ଆଦି କରାଯାଇଥିଲା । ସେହିପରି ନାଲି ରଙ୍ଗର ବଡ଼ ପିଜୁଳି ଗଛ Psidium cattleyanumକୁ ଭାରତରେ ମହାପାରେଵତ,ସାମ୍ରାଣିଜ, ଖାରିକ, ରକ୍ତରୈଵତକ, ବୃହତ୍ ପାରେଵତ, ଦ୍ୱୀପଜ ଓ ଦ୍ୱୀପଖଜ୍ଜୁର ଆଦି ନାମ ଦିଆଗଲା । ତେବେ କେନ୍ଦୁଗଛର ଗୋଟିଏ ସଂସ୍କୃତ ନାଆଁ ବି ପାରେଵତ ଅଟେ । କୃଷ୍ଣସିଂହଙ୍କ କୃଷ୍ଣ ମହାଭାରତର "ପନସ ପାରାବତ ଗମ୍ଭାରି ହରିଡ଼ା" ପଦ ମଧ୍ୟରେ ପାରାଵତ ବୋଲି ଏକ ଗଛର ଉଲ୍ଲେଖ ଥିଵା ପୂର୍ଣ୍ଣଚନ୍ଦ୍ର ଭାଷାକୋଷରୁ ଜଣାଯାଏ । ତେବେ ଏହା ପିଜୁଳି ଅର୍ଥଜ ପାରେଵତ ଗଛ ନୁହେଁ ଵରଂ କେନ୍ଦୁ ଅର୍ଥଜ ପାରେଵତ ଗଛର ଉଲ୍ଲେଖ ହୋଇଥିଵା ଅଧିକ ସମ୍ଭଵପର । ଷୋଡ଼ଶ ଶତାବ୍ଦୀ ସପ୍ତଦଶ ଶତାବ୍ଦୀରୁ ଭାରତରେ ପିଜୁଳି ଗଛ ଆସି କ୍ରମଶଃ ଚାରିଆଡ଼େ ଵ୍ୟାପିଯାଇଛି । ପିଜୁଳି ଗଛ ଭାରତରେ ଏତେ ମାତ୍ରାରେ ଵ୍ୟାପିଛି ଯେ ଆଜି ଅନେକ ଭାରତୀୟଙ୍କୁ ପିଜୁଳି ଏକ ଵୈଦେଶିକ ଗଛ କହିଲେ ଵିଶ୍ଵାସ କରନ୍ତି ନାହିଁ । ଵୈଦେଶିକ ଫଳ ହୋଇ ବି ପିଜୁଳିର ମନମୋହକ ସ୍ଵାଦ ପାଇଁ ଏହା ଶ୍ରୀମନ୍ଦିରରେ ଭୋଗ ରୂପେ ପ୍ରଦତ୍ତ ହେଉଛି ପୁଣି ଉତ୍ତର ଭାରତୀୟଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କର ପ୍ରିୟ ଫଳ ପିଜୁଳି ବୋଲି ଲୋକଵିଶ୍ଵାସ ମଧ୍ୟ ଚଳୁଅଛି । 

 

ପିଲାବେଳେ ଆମେ ପାଠ ବହିରେ ବଣିକୁ କୁନା କିପରି ପିଜୁଳି ଯାଚିଥିଲା ସେଇ କଵିତାଟି ପଢ଼ିଥିଲୁ । 

“ଦେଖିଲା କୁନା ମହୁଲ ଡାଳେ

ବସିଛି ଏକ ବଣି

ପଡୁଛି ଯେତେ ମହୁଲ ଫୁଲ

ହିସାବ କରେ ଗଣି ॥୧॥

ଡାକିଲା କୁନା କିଆଁଲୋ ବଣି

ଘଷୁଛୁ-ଥଣ୍ଟ ଡାଲେ ?

ଆ' ମୋ ପାଶେ ଖାଇବୁ ଯେବେ

ମିଠା ପିଜୁଳି ଫାଳେ ॥୨॥”

ପିଲାମାନଙ୍କର ପିଜୁଳି ସହିତ ପରିଚୟ ଛୋଟବେଳୁ ହୋଇଯାଏ । ବାଳୁତ କାଳରେ ପିଲାଏ ଅନ୍ୟ ଲୋକଙ୍କ ବାଡ଼ି ଵା ବିଲରୁ ଆମ୍ବ, ବରକୋଳି,ଖେସାରି ଚଣା,ଆଖୁ,କାକୁଡ଼ି,ବଢ଼ିଆଳ,ଜାମ୍ବୁକୋଳି,ଆତ,ଲଙ୍କାଆମ୍ବ ଓ କାନ୍ଧିଆ ଚୋରାଇ ଖାଇଵାକୁ ସୁଖ ପାଆନ୍ତି । ତେବେ ଗାଆଁଗଣ୍ଡାରେ ପିଜୁଳି ଫଳଗଛ ବି ଦେଖାଯାଏ ଯାହାର ଫଳ ଚୋରାଇ ଖାଇଵାକୁ ପିଲାଏ ସର୍ଵାଧିକ ସୁଖ ପାଆନ୍ତି । ଅମୃତ ସମ ସ୍ୱାଦଯୁକ୍ତ ଏହି ପିଜୁଳି ଫଳଟି ଭାରତ ତଥା ପୃଥିଵୀର ଅଧିକାଂଶ ଦେଶରେ ଘରେ ଘରେ ପରିଚିତ । ପାଚିଲେ ପିଜୁଳିର ରଙ୍ଗ ଯେପରି ସୁଵର୍ଣ୍ଣ ପରି ଠିକ୍ ସେହିପରି ସ୍ଵାଦ ମଧ୍ୟ ଅମୃତ ତୁଲ୍ୟ । ତେଣୁ ସଂସ୍କୃତ ଭାଷାରେ ପିଜୁଳିକୁ "ଅମୃତଫଳ"ର ସଂଜ୍ଞା ମିଳିଅଛି । ତେବେ ହିନ୍ଦୀରେ ପ୍ରଚଳିତ ପିଜୁଳି ଫଳର ଅମରୂଦ ନାମଟି ପାର୍ସୀ ଭାଷାରୁ ଆସି ଚଳୁଅଛି । ପ୍ରାଚୀନ କାଳରେ ନାସପାତି(Pear🍐)କୁ ପାର୍ସୀ ଭାଷାରେ ଅମରୂଦ କହୁଥିଲେ। ଯେହେତୁ ପିଜୁଳି ଫଳଟି ଦେଖିଵାକୁ ଅମରୂଦ ଵା ନାସପାତି ପରି ତେଣୁ ତହିଁର ନାଆଁ ବି ଅମରୂଦ ଦିଆଗଲା । 

ଓଡ଼ିଶା ତଥା ଏହାର ଵିଚ୍ଛିନ୍ନାଞ୍ଚଳରେ କିନ୍ତୁ ପିଜୁଳି ଫଳର ଅନେକ ନାମ ଚଳୁଅଛି । ଓଡ଼ିଶାର ପ୍ରତ୍ୟେକ ଜିଲ୍ଲାରେ ପିଜୁଳି ପାଇଁ ଅନ୍ତତଃ ଦୁଇ ତିନିଗୋଟି ନାଆଁ ନିଶ୍ଚୟ ମିଳିଯାଏ । 

ଵିଚ୍ଛିନ୍ନାଞ୍ଚଳ ଵସ୍ତରର ଭତ୍ରୀଭାଷୀ ଓଡ଼ିଆମାନେ ପିଜୁଳିକୁ ବେଲାତି କୁହନ୍ତି। ସମ୍ଭଵତଃ ବିଲାତରୁ ଆଗତ ଫଳ ହୋଇଥିଵାରୁ ପିଜୁଳିର ଏଭଳି ନାମକରଣ ହୋଇଛି । ଓଡ଼ିଶାର ଅନେକ ଅଞ୍ଚଳରେ ପିଜୁଳିକୁ ମେଓଆ,ମେଉଆ,ମଇଆ,ମୟା,ମାୟା,ମାଜା,ମେଗୁଆ,ମେଘୁଆ,ଲେଭୁଆ,କେଭୁଆ,ନେଉଆ ଓ ମେୱା ଆଦି ବୋଲାଯାଏ । ପ୍ରକୃତରେ ପିଜୁଳିର ଏ ସମସ୍ତ ନାମ ପାର୍ସୀ ମୂଳର ଏକ ଶବ୍ଦ میوه (mêwa)ର ପରିଵର୍ତ୍ତିତ ରୂପ । ପାର୍ସୀ ଭାଷାରେ ଫଳକୁ ମେୱା କୁହାଯାଏ। ଓଡ଼ିଶାର ପଶ୍ଚିମାଞ୍ଚଳରେ କେତେକ ଅଞ୍ଚଳରେ ପିଜୁଳିକୁ 'ବିହି' ମଧ୍ୟ କୁହାଯାଏ। ପିଜୁଳି ଫଳର ଏହି ବିହି ନାମଟି ବି ପାର୍ସୀ ମୂଳର ବୋଲି ହିନ୍ଦୀ ଶବ୍ଦ ସାଗରରୁ ଜଣାଯାଏ। ହିନ୍ଦୀ ଶବ୍ଦ ସାଗରରୁ ଜଣାଯାଏ ଯେ ଷୋଡ଼ଶ ଶତାବ୍ଦୀରେ ବ୍ରଜଭାଷାରେ ଲିଖିତ କଵି ନାଭାଦାସଙ୍କ भक्तमाल ଗ୍ରନ୍ଥରେ ବିହି ଶବ୍ଦଟି ପିଜୁଳି ଅର୍ଥରେ ପ୍ରୟୋଗ କରାଯାଇ ଲେଖାଯାଇଛି ”वहाँ संभर प्रदेश के राजमाली ने आपके साथ के संतों को बिही के फल लेने से रोक दिया ।”(ଭକ୍ତମାଲ ପୃଷ୍ଠା ୪୩୭) । ପ୍ରକୃତରେ ଆଗେ ପାରସ୍ୟ ଦେଶରେ ନାସପାତିକୁ ହିଁ ବିହି କହୁଥିଲେ ପରେ ପିଜୁଳି ଫଳ ସହିତ ପରିଚିତ ହେଵାରୁ ତହିଁର ଵାହ୍ୟ ସାମଞ୍ଜସ୍ୟ ନାସପାତି ସହିତ ଥିଵା ଦେଖି ପିଜୁଳି ଫଳର ନାଆଁ ବି ବିହି ଦିଆଗଲା । 

ସେହିପରି ପିଜୁଳି ଫଳର ପିଆରା,ପେରା,ପେଡ଼ା,ପେଢ଼ା,ପେରହା,ପେହେଡ଼ା ଓ ପେଏଡ଼ା ଆଦି ନାମ ବି ଓଡ଼ିଶାରେ ଚଳୁଅଛି । କେହି କେହି ମନେ କରନ୍ତି ଯେ ପ୍ରସିଦ୍ଧ ଭାରତୀୟ ମିଷ୍ଟାନ୍ନ ପେଡ଼ା ଵା ପେଣ୍ଡାର ରଙ୍ଗ ଯେହେତୁ ପାଚିଲା ପିଜୁଳିର ଚୋପା ପରି ପୁଣି ପେଡ଼ା ମିଠା ଭଳି ପିଜୁଳି ମଧ୍ୟ ଅତ୍ୟନ୍ତ ସ୍ବାଦିଷ୍ଟ ତେଣୁ ପିଜୁଳିର ପେଡ଼ା ନାମକରଣ ହୋଇଛି । ତେବେ ଭାଷାଵିଦମାନଙ୍କ ମତରେ ପର୍ତ୍ତୁଗୀଜ୍ pera (“pear ଵା ନାସପାତି ”) ଶବ୍ଦରୁ ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାରେ ପେଡ଼ା, ବଙ୍ଗାଳୀରେ পেয়ারা(peẏara), ଗୁଜରାଟୀରେ પેરુ (peru), ମରାଠୀରେ पेरू (perū) ଓ ସ୍ଵାହିଲୀରେ pera ଆଦି ଶବ୍ଦ ସୃଷ୍ଟି ହୋଇ ପିଜୁଳିର ନାମ ଭାବେ ଚଳୁଅଛି । ପର୍ତ୍ତୁଗୀଜ୍‌ମାନେ ଭାରତରେ ପିଜୁଳିକୁ ଆଣି Pera ନାମରେ ପରିଚିତ କରାଇଥିଲେ ତେଣୁ ସେହି ନାଆଁଟି ଵିଭିନ୍ନ ରୂପରେ ପର୍ତ୍ତୁଗୀଜମାନଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ପ୍ରଭାଵିତ ଭାରତୀୟ ଅଞ୍ଚଳରେ ରହିଯାଇଛି । 

Syzygium cumini ଵା ଜାମ୍ବୁ ,Syzygium samarangense ଵା ଜାମୁରୋଳ ଓ Psidium guajava ଵା ପିଜୁଳି ଏହି ତିନି ଜାତୀୟ ଫଳଗଛ ମୂଳତଃ ଜାମୁ ପରିଵାର Myrtaceaeରେ ଅନ୍ତର୍ଭୁକ୍ତ ।‌ ଅତଃ ଯେତେବେଳେ ଲୋକେ ପିଜୁଳିକୁ ପ୍ରଥମେ ଦେଖିଲେ ଏହାର ଫଳ ଓ ଫୁଲର ସାମ୍ୟ ଜାମୁଗଛ ସହିତ ଥିଵା ଦେଖି ନାଆଁ ରଖିଲେ ଜାମୁ,ଜାମି,ଜାମ,ଜାମ୍ବୁ,ଜାମ୍ବ,ଜାହ୍ମୁ ,ଜାହ୍ମ ଓ ଜମ୍ରୁଖ ଇତ୍ୟାଦି ଇତ୍ୟାଦି । 

ସଂସ୍କୃତ ଭାଷାରେ ସ୍ଵର୍ଣ୍ଣ ଵା ସୁନାକୁ ତାମରସ କୁହାଯାଏ। ପିଜୁଳି ପାଚିଲେ ଏହାର ଉପର ଆଵରଣ ସ୍ଵର୍ଣ୍ଣ ଵର୍ଣ୍ଣର ହୁଏ ବୋଲି ସମ୍ଭଵତଃ ଏହାର ନାମକରଣ ତତ୍ ଆଧାରରେ ତାମରସ ଓ ଟମରସ ଆଦି ହୋଇଥିଲା ‌। ପୁଣି ପିଜୁଳି ପାଚିଲେ ତାହାର ଶସ କିଂଵା ମଞ୍ଜି ଚାଉଳ ରଙ୍ଗର ହୋଇଥାଏ ପୁଣି ଅନେକ ବୀଜ ଥିଵାରୁ ଏହାର ନାମ ଚାଉଳିଆ ହୋଇଥିଵ । ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାରେ ଇଆ ପ୍ରତ୍ୟୟ ଗୁଣାର୍ଥେ ମଧ୍ୟ ଵ୍ୟଵହାର ହୁଏ । କେହି କେହି କୁହନ୍ତି ପିଜୁଳି'ର ଏହି 'ଚାଉଳିଆ' ରଖାଗଲା ପରେ ପରେ କଟକରେ 'ଚାଉଳିଆଗଞ୍ଜ' ଓ ମୟୂରଭଞ୍ଜରେ 'ଚାଉଳିଆଶୂଳ' ଅଞ୍ଚଳରେ ପିଜୁଳି ଗଛ ଲଗାଯିଵାର ତତ୍ ଆଧାରରେ ନାମକରଣ ହୋଇଥିଲା । ଏଠାରେ ଉଲ୍ଲେଖଯୋଗ୍ୟ ଯେ ପିଜୁଳି ଏକ ଵୈଦେଶିକ ଫଳ ହୋଇଥିଲେ ବି ଶ୍ରୀଜଗନ୍ନାଥ ମହାପ୍ରଭୁ ସକାଳର ଗୋପାଳବଲ୍ଲଭ ଧୂପରେ ଯେଉଁ ଫଳମୂଳ ଲାଗି ହୁଅନ୍ତି ,ତହିଁରେ ଚାଉଳିଆର ଏକ ଵିଶେଷ ସ୍ଥାନ ରହିଛି । ସେ ପିଜୁଳି ଵା ଚାଉଳିଆତକ ଯୋଗାଇ ଦେଵାକୁ ପ୍ରାଚୀନ ମଠଟିଏ ସୁଦ୍ଧା ହେରାଗୋହିରୀ ସାହିରେ ଖଞ୍ଜା ହୋଇଥିଲା ଏଵଂ ତା’ର ନାଆଁ ଚାଉଳିଆ ମଠ ।

ଦାଳିଖିଆ,ଡାଳିଖିଆ,ଡାରାଚ,ଦାରାଖ୍ୟ,ଡାଳିଖ୍ୟ କୋଳି ଆଦି ପିଜୁଳି ଫଳର ଆଉ କେତେକ ଦେଶଜ ଓଡ଼ିଆ ନାଆଁ ରହିଛି । ଏହି ଵିଶେଷ ନାଆଁଗୁଡ଼ିକ କେଉଁ ମୂଳ ଶବ୍ଦରୁ ଉଦ୍ଭଵ ହୋଇଛି ତାହା ଅସ୍ପଷ୍ଟ ତେବେ ଅନୁମାନ କରାଯାଇପାରେ ଯେ ସମ୍ଭଵତଃ ଡାଳି ଓ ଆଖ୍ୟା ଶବ୍ଦ ଯୋଗ ହୋଇ ଡାଳିଖ୍ୟ ଵା ଡାଳିକ୍ଷ୍ୟ ଶବ୍ଦଟି ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଛି ଏଵଂ ପରେ ଏ ଶବ୍ଦ ଡାଳିକ୍ଷ କୋଳି,ଡାଳିଖିଆ ,ଡାହିକ,ଡରାଚ,ଡାରାଚ,ଦାରାଖ୍ୟ ଓ ଦରଖିଆ ଆଦି ରୂପେ ପରିଵର୍ତ୍ତିତ ହୋଇଥାଇପାରେ । ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାଭାଷୀ ଆଗେ ଜଳନ୍ତା ନିଆଁ ଓ ନିଆଁ ଜଳୁଥିଵା ଉମ୍ଭେଇକୁ ଡାଳି କହୁଥିଲେ ବୋଲି ଭାଷାକୋଷରୁ ଜଣାଯାଏ । ପିଜୁଳି ଫଳଟି ଜଳନ୍ତା ନିଆଁ ପରି ହଳଦୀ ଵର୍ଣ୍ଣର ତଥା ଏ ଫଳର ଆକାର ନିଆଁ ଉମ୍ଭେଇ ପରି ଦେଖାଯାଏ ବୋଲି ଡାଳି ଶବ୍ଦ ସହ ଆଖ୍ୟା ଶବ୍ଦ ଯୋଗ କରି ଡାଳିଖ୍ୟ ଶବ୍ଦ ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଥିଵା ସମ୍ଭଵ । ଆଖ୍ୟା ଯୁକ୍ତ ଏ ଧରଣର ଅନେକ ଶବ୍ଦ ଅଛି ; ଯଥା କଦାଖ୍ୟ(କୁ+ଆଖ୍ଯା),ଗୁଡ଼ାଖ୍ୟ(ଗୁଡ଼+ଆଖ୍ୟା),ଚର୍ମାଖ୍ୟ(ଚର୍ମ+ଆଖ୍ୟା) ଓ ନାଗାଖ୍ୟ(ନାଗ+ଆଖ୍ୟା) ଇତ୍ୟାଦି । 

ଅଖଣ୍ଡ କଳିଙ୍ଗର କେତେକ ସୀମାନ୍ତ ଅଞ୍ଚଳରେ ପିଜୁଳିକୁ ସୈତାମ୍ବ,ଲକାମ,ବଦାମ ଓ ବାଜାମ୍ବ ଆଦି କୁହାଯାଏ। ଆମ୍ବ ପରି ସ୍ଵାଦିଷ୍ଟ ବୋଲି ବହୁତ ସମ୍ଭଵ ଏସବୁ ନାମକରଣ ହୋଇଅଛି ।‌

ଲଙ୍କା ଦକ୍ଷିଣରେ ଅଵସ୍ଥିତ ହୋଇଥିଵାରୁ ସେ ଦିଗରୁ ଓଡ଼ିଶାକୁ ଆନୀତ ଵୈଦେଶିକ ଦରଵକୁ ଲଙ୍କା ଶବ୍ଦ ଯୁକ୍ତ କରି ନାମକରଣ କରାଯାଇଥିଲା । ସାଧାରଣତଃ କାଜୁଗଛକୁ ଲଙ୍କାଆମ୍ବ କୁହନ୍ତି କିନ୍ତୁ କେତେକ ଅଞ୍ଚଳରେ ପିଜୁଳିକୁ ବି ଲୋକେ ଲକାମ ଓ ନକାମ୍ବ କହୁଥିଵାର ଶୁଣାଯାଏ । ପିଜୁଳିର ବଦାମ ଓ ବାଜାଆମ୍ବ ନାମକରଣ ସମ୍ଭଵତଃ ନିଶାଣର ଓଡ଼ିଆ ନାଆଁ ବାଜା ତଥା ଆମ୍ବ ଶବ୍ଦ ଯୁକ୍ତ ପୂର୍ଵକ ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଥାଇପାରେ। ପୂର୍ଣ୍ଣଚନ୍ଦ୍ର ଭାଷାକୋଷ ଅନୁସାରେ ଓଡ଼ିଶାର ଗଡ଼ଜାତରେ ନିଶାଣକୁ ଲୋକେ ବାଜା କୁହନ୍ତି। ପିଜୁଳିର ଆକାର ନିଶାଣ ପରି ଓ ଏହା ଆମ୍ବ ସଦୃଶ ସ୍ଵାଦିଷ୍ଟ ବୋଲି ଏହାର ବାଜାଆମ୍ବ

 ନାମକରଣ ହୋଇଛି ଏଵଂ ପରେ ତାହା ବଦାମ ରୂପେ ପରିଵର୍ତ୍ତିତ ହୋଇଥିଵ । ମତାନ୍ତରେ ବାଦ ଓ ଆମ୍ଵ ଶବ୍ଦ ଯୁକ୍ତ କରାଯାଇ ପ୍ରଥମେ ପିଜୁଳି ଗଛର ନାଆଁ ବାଦାମ୍ବ ରଖାଯାଇଥିଲା ଯାହା ପରେ ଗଡ଼ଜାତରେ ଵିଶେଷତଃ ଉତ୍ତର ଅନୁଗୋଳ ଓ ଦେଵଗଡ଼ର କେତେକ ଅଞ୍ଚଳରେ ବାଦାମ ଓ ବଦାମ ହୋଇଅଛି । ପିଜୁଳି ଗଛର ଫଳ ଅତ୍ୟନ୍ତ ସ୍ଵାଦିଷ୍ଟ ହେଉଥିଵାରୁ ପିଲାଏ ପଡ଼ୋଶୀଙ୍କ ବାଡ଼ିରୁ ଏ ଫଳ ଚୋରି କରିଵାକୁ ପଛାନ୍ତି ନାହିଁ । ଫଳତଃ ଅନେକ ସମୟରେ ପିଜୁଳି ଗଛ ଯୋଗୁଁ ଵାଦଵିଵାଦ ଦେଖାଦେଇଥିଵ ତେଣୁ ଏହାର ନାଆଁ ବାଦାମ୍ବ,ବାଦାମ ଓ ବଦାମ ପଡ଼ିଥିଵ । ଅନ୍ୟ ଏକ ମତ ଅନୁସାରେ ବଡ଼ବାଦାମ ଗଛର ଫଳ ଭିତରେ ଥିଵା ବାଦାମ ଶସ ଆକାରର ହୁଏ ବୋଲି ପିଜୁଳିକୁ ଗଡ଼ଜାତରେ ବାଦାମ ନାମ ଦେଇଥିଲେ । ଉଲ୍ଲେଖଯୋଗ୍ୟ ଯେ ଯେମିତି କେତେକ ଅଞ୍ଚଳରେ ପିଜୁଳିକୁ ଲକାମ ତଥା ଅନେକ ଅଞ୍ଚଳରେ କାଜୁଗଛକୁ ଲଙ୍କାଆମ୍ବ କୁହନ୍ତି ଠିକ୍ ସେହିପରି କେତେକ ଅଞ୍ଚଳରେ କାଜୁଗଛକୁ ମଧ୍ୟ ବାଜାଆମ୍ବ ତଥା ବାଦାମ କୁହାଯାଏ ବୋଲି ପୂର୍ଣ୍ଣଚନ୍ଦ୍ର ଭାଷାକୋଷରୁ ଜଣାଯାଏ । 

ଓଡ଼ିଶାର ସିଂହଭୂମି ଓ ଷଡ଼ୈକଳା ଖରସୁଆଁ ଵିଚ୍ଛିନ୍ନାଞ୍ଚଳ ତଥା ଉତ୍ତର ଓଡ଼ିଶାର କେତେକ ଅଞ୍ଚଳରେ ପିଜୁଳିକୁ ସଇତମ୍ବା,ସୈତାମ୍ବ ଓ ସୋଇତାମ୍ବ ଆଦି କୁହାଯାଏ ।‌ ପୂର୍ଣ୍ଣଚନ୍ଦ୍ର ଭାଷାକୋଷରୁ ଜଣାଯାଏ ଯେ କଥିତ ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାରେ ସତ୍ୟ ଶବ୍ଦଟି ସଇତ,

ସଇତା,ସଇତୀ,ସଇତୁ,ସତେଈ,ସଇତିଆ ଓ ସଇତୁଆ ଆଦି ନାନାରୂପ ହୋଇଅଛି। ତାହେଲେ କ'ଣ ବାଜାଆମ୍ଵ ଵା ବାଦମ,ଲଙ୍କାଆମ୍ବ ଵା ଲକାମ ଭଳି ଶବ୍ଦ ପରି ଆମ୍ବ ଶବ୍ଦରେ ସତ୍ୟ ଶବ୍ଦଟି ଯୁକ୍ତ ହୋଇ ସତ୍ୟଆମ୍ବ ଶବ୍ଦଟି ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଥିଲା ଯାହା ପରେ ଓଡ଼ିଶାର ଉତ୍ତର ଵିଚ୍ଛିନ୍ନାଞ୍ଚଳ ସଇତମ୍ବା,ସୈତାମ୍ବ ଵା ସୋଇତାମ ହୋଇଯାଇଛି ? ତେବେ ପୁଣି ପ୍ରଶ୍ନ ଉଠେ ପିଜୁଳିକୁ କାହିଁକି କେଉଁ କାରଣରୁ ଲୋକେ ସତ୍ୟଆମ୍ବ କହୁଥିଲେ ଯେ ପରେ ତାହା ସଇତମ୍ବା ଵା ସୈତାମ୍ବ ହୋଇଅଛି ? 

ପିଜୁଳିର "ସତ୍ୟଆମ୍ବ" ନାମକରଣର ସମ୍ବନ୍ଧ ସାରଳା ମହାଭାରତର “ସତ୍ୟଆମ୍ବ କଥା” ସହିତ ଜଡି଼ତ ବୋଲି ଅନୁମାନ କରାଯାଏ । ସାରଳା ମହାଭାରତର ଏହି କଥାନୁସାରେ ପାଣ୍ଡବମାନଙ୍କର ଅଜ୍ଞାତ ଵନଵାସ ସ୍ଥାନର ପରିଚୟ ପାଇଵା ସକାଶେ ଦିନେ ଦୁର୍ଯୋଧନ ମାମୁ ଶକୁନିଙ୍କ ସହିତ ମନ୍ତ୍ରଣା କଲେ ଏଵଂ ତାଙ୍କ ପରାମର୍ଶକ୍ରମେ ପୁରଚନ ପଣ୍ଡାଙ୍କ ପୁତ୍ର ଗୌରମୁଖକୁ ଡାକି ପାଣ୍ଡଵମାନଙ୍କୁ ଅନୁସନ୍ଧାନ ନିମିତ୍ତ ପଠାଇଦେଲେ । ଗୌରମୁଖକୁ ଦୁର୍ଯୋଧନ ଆଦେଶ ଦେଇଥାନ୍ତି ଯେ ଯେଉଁମାନେ ଆଶ୍ୱିନ ମାସରେ ଆମ୍ବଫଳ ଦେଇ ପାରିବେ, ସେମାନେ ପାଣ୍ଡବ ବୋଲି ଚିହ୍ନି ଆମ୍ଭକୁ ଆସି ଜଣାଅ । ଚାରିମାସ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଖୋଜିଵା ପରେ ଶେଷରେ ଗୌରମୁଖ ପାଣ୍ଡଵମାନଙ୍କୁ ଅସ୍କନ୍ଧ ଵନରେ ଠାବ କରି ତାଙ୍କର ଅତିଥି ହେଲେ । ସେ ଯୁଧିଷ୍ଠିରଙ୍କୁ ପାଚିଲା ଆମ୍ବ ଖାଇଵା ପାଇଁ ମାଗିଲେ । ଅତିଥିଙ୍କର କଥା ଶୁଣି ଯୁଧିଷ୍ଠିର ଚିନ୍ତିତ ହୋଇ ପଡି଼ଲେ । ଅସମୟରେ ଆମ୍ବ ମିଳିଵନାହିଁ ଜାଣି ମଧ୍ୟ ଯୁଧିଷ୍ଠିର ଚାରିଭାଇଙ୍କୁ ଆମ୍ବ ଆଣିଵାକୁ ପଠାଇଦେଲେ କିନ୍ତୁ ସମସ୍ତେ ନିରାଶ ହୋଇ ଫେରିଲେ । ଶେଷରେ ଯୁଧିଷ୍ଠିର ଶ୍ରୀକୃଷ୍ନଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ କଲେ ଓ ତାଙ୍କୁ ପାଣ୍ଡଵମାନେ ସତକଥା କହିଲେ । ପାଞ୍ଚଭାଇଙ୍କ ସତ୍ୟକଥା ଶୁଣି ଆମ୍ବ ଟାକୁଆରୁ ଗଜା ହୋଇ ଗଛ ହେଲା, ଫୁଲ ଫୁଟିଲା, କଷି ଧରିଲା । ଶେଷକୁ ଦ୍ରୌପଦୀଙ୍କ ସତ୍ୟକଥାରେ ଆମ୍ବଟି ପାଚି ହଳଦିଆ ପଡି଼ଗଲା । ଯୁଧିଷ୍ଠିର ଖୁସି ହୋଇ ବ୍ରାହ୍ମଣଙ୍କୁ ସେ ଅଦିନ ଆମ୍ବଟି ପ୍ରଦାନ କଲେ । ବ୍ରାହ୍ମଣ ଗଧୋଇସାରି ଖାଇବେ ବୋଲି କହି ଆମ୍ବଟି ନେଇ ସେଠାରୁ ପଳାଇଗଲେ । ମାତ୍ର ବ୍ରାହ୍ମଣଙ୍କର ମନ୍ଦ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ଜାଣିପାରି ଶ୍ରୀକୃଷ୍ନ ଆମ୍ବଟି ହରଣ କରି ନେଲେ ଓ ଦୁର୍ଯୋଧନ ପାଣ୍ଡବମାନଙ୍କ ସମ୍ବନ୍ଧରେ ଆଉ ପ୍ରମାଣ ପାରିଲେ ନାହିଁ । 

ସାରଳା ମହାଭାରତରେ ଵର୍ଣ୍ଣିତ ଏହି ସତ୍ୟଆମ୍ବ କଥାକୁ ମୂଳ କରି ସମ୍ଭଵତଃ ଓଡ଼ିଶାର ଉତ୍ତରାଞ୍ଚଳ ଓ ଉତ୍ତର ଵିଚ୍ଛିନ୍ନାଞ୍ଚଳରେ ପ୍ରଥମେ ସତ୍ୟଆମ୍ବ ନାମଟି ପ୍ରଚଳିତ ହୋଇଥିଵ ଯାହା ପରେ ସୈତାମ୍ବ,ସଇତମ୍ବା ଓ ସୋଇତାମ୍ବ ଆଦି ନାନା ରୂପ ଲଭିଅଛି । ଉତ୍ତର ଭାରତରେ ବି ଲୋକେ ପିଜୁଳିକୁ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କର ପ୍ରିୟଫଳ ମନେ କରନ୍ତି । ହୁଏତ ସତ୍ୟଆମ୍ବ କଥା ଯୋଗୁଁ ତଥା ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କର ପ୍ରିୟଫଳ ପିଜୁଳି ହୋଇଥିଵାର ଲୋକଵିଶ୍ଵାସ ପ୍ରଚଳିତ ଥିଵା ହେତୁ ଵୈଦେଶିକ ଫଳ ହୋଇ ମଧ୍ୟ ଶ୍ରୀଜଗନ୍ନାଥଙ୍କ ନିକଟରେ ପିଜୁଳି ଅର୍ପଣ କରାଯାଇଥାଏ। କେହି କେହି କୁହନ୍ତି Garcinia xanthochymusକୁ ଆଗେ ଓଡ଼ିଶାରେ ସତ୍ୟଆମ୍ବ କୁହାଯାଉଥିଲା । ପିଜୁଳି ଫଳର ରଙ୍ଗ ଓ ଆକାର ପାଚିଲା Garcinia xanthochymus ପରି ହେଉଥିଵାରୁ ଯେତେବେଳେ ଏ ଵୈଦେଶିକ ଫଳ ଭାରତକୁ ଆସିଲା ଲୋକେ ଏହାର ନାଆଁ ସତ୍ୟଆମ୍ବ ଦେଇଥିଲେ । 

     (Garcinia xanthochymus)

ଗଜପତିର କିଛି ଅଞ୍ଚଳରେ ପିଜୁଳିକୁ ଝିଲିକା କୁହନ୍ତି । ସଂସ୍କୃତ ଭାଷାର ଝିଲ୍ଲିକା ଶବ୍ଦ ସହିତ ଏହାର ସମ୍ବନ୍ଧ ଥାଇପାରେ । ଝିଣ୍ଟିକା ଓ ଝିଣ୍ଟିକାର ରାଵକୁ ଝିଲ୍ଲିକା କୁହନ୍ତି । ପିଜୁଳି ଓ ସବୁଜ ରଙ୍ଗର ଝିଣ୍ଟିକାର ରଙ୍ଗ ମଧ୍ୟରେ ସାମ୍ୟ ଦେଖି ଝିଲିକା ନାମକରଣ ହୋଇଥାଇପାରେ । ମତାନ୍ତରେ ଗୋଲାକର ଓ ହାତରେ ଧରି ବଜା ଯାଉଥିଵା ଝୁମୁକା ଵା ଝୁନଝୁନା ଵାଦ୍ୟକୁ ସଂସ୍କୃତ ଭାଷାରେ ଝିଲ୍ଲିକା କୁହନ୍ତି । ଝୁମୁକା ଵାଦ୍ୟର ଆକାର ତଥା ସେଥି ମଧ୍ୟରେ ପିଜୁଳି ଫଳର ଅନେକ ବୀଜ ଭଳି ଗୁଡ଼ାଏ ଗୁଟିକା ଥିଵାରୁ ହୁଏତ ପିଜୁଳି ସହିତ ଝୁମୁକା ଵା ଝିଲ୍ଲିକାର ସାମ୍ୟ ଦେଖି ପିଜୁଳିର ନାଆଁ ଝିଲିକା ରଖାଯାଇଥିଵ । ଅନ୍ୟ ଏକ ମତ ଅନୁସାରେ ଅତି ପତଳା ଚୋପା ଵା ଆଵରଣକୁ ଝିଲ୍ଲୀ କୁହନ୍ତି । ପିଜୁଳି ଫଳର ଚୋପା ଵା ଉପର ଆଵରଣ ବହୁତ ପତଳା ଏଵଂ ସେଓ ତଥା ନାସପାତି ପରି ପିଜୁଳି ଚୋପା ମଧ୍ୟ ଆଙ୍ଗୁଠିରେ ଛଡ଼େଇ ହୁଏ ନାହିଁ । କେହି କେହି ତ ଚୋପା ସହ ପିଜୁଳିକୁ ଖାଇଯାଆନ୍ତି । ତେଣୁ ପିଜୁଳି ଫଳର ପତଳା ଆଵରଣ ଵା ଚୋପା ଯୋଗୁଁ ହୁଏତ ଏହାର ନାଆଁ ଝିଲ୍ଲିକାରୁ ଝିଲିକା ହୋଇଥାଇପାରେ। ଏହା ମଧ୍ୟ ସମ୍ଭଵ ଯେ ପିଜୁଳି ଗଛରୁ ଛାଲ ଉତୁରୁଥିଵାରୁ ସେ ଦୃଷ୍ଟିରୁ ଏ ଗଛର ଗୋଟିଏ ନାଆଁ ଗଜପତି ଜିଲ୍ଲାରେ ଝିଲିକା ରଖାଯାଇଥିଵ । 

ହେଲେ ଓଡ଼ିଶାରେ Pisidium ଜାତୀୟ ଗଛର ସବୁଠାରୁ ଅଧିକ ଵ୍ୟଵହୃତ ନାଆଁ ହେଉଛି ପିଜୁଳି ଓ ତହିଁର ଵିଭିନ୍ନ ପରିଵୃତ୍ତ ଶବ୍ଦ ରୂପ । ଅଧୁନା ମାନକ ଓଡ଼ିଆରେ ପିଜୁଳି ନାଆଁ ହିଁ ସର୍ଵାଧିକ ଵ୍ୟଵହାର କରାଯାଏ। ଏହି ପିଜୁଳି ଶବ୍ଦଟି ଓଡ଼ିଶାର ଵିଭିନ୍ନ ଅଞ୍ଚଳରେ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ରୂପରେ ଵିଦ୍ୟମାନ । ପୂର୍ଣ୍ଣଚନ୍ଦ୍ର ଭାଷାକୋଷରେ ପିଜୁଳିର ପିଜୁଡ଼,ପିଜୁଡ଼ି,ପିଜୁଡ଼ୁ, ପିଜୁଳ,ପିଜୁଳି,ପିଦୁଡ଼,ପିଦୁଡ଼ି,ପିଦୁଡ଼ୁ,ପେଦୁଡ଼,ପେଦୁଡ଼ି,ପେଦୁର,ପେଦୁଡ଼ୁ,ପିଚୁଡ଼ି,ଫୁଗୁଡ଼ି,ବିଜୁଳି,ବିଦୁଡ଼ି,ବିଦୁଡ଼ୁ,ପେଜୁର ଓ ବିଦୁର ଆଦି ନାମର ଉଲ୍ଲେଖ ରହିଛି । ଯେମିତି ହିନ୍ଦୀ ସାହିତ୍ୟରେ ପ୍ରେମଚାନ୍ଦ ପିଜୁଳିର ଅମରୂଦ ନାମଟି ତାଙ୍କର ଅନେକ ଗଳ୍ପରେ ଵ୍ୟଵହାର କରିଛନ୍ତି ଠିକ୍ ସେହିପରି ଵ୍ୟାସକଵି ଫକୀରମୋହନ ସେନାପତି ମଧ୍ୟ ତାଙ୍କ ରେଵତୀ ଗଳ୍ପରେ ପିଜୁଳି ଫଳର ପିଦୁଡ଼ି ନାମର ଵ୍ୟଵହାର କରି ଲେଖିଛନ୍ତି “ବାଡ଼ିଯାକ ଅନାଇଲା, ଏହି ବାପା ଗଲା ବରଷ କଦଳୀ ଲଗାଇଥିଲେ, ଭଣ୍ଡା ବାହାରିଲାଣି, ଦୁଇ ବରଷ ତଳେ ମା’ ଗୋଟିଏ 'ପିଦୁଡ଼ି' ଗଛ ବାଡ଼ିରେ ରୋଇଥିଲେ, ରେବତୀ ଧାଇଁ ଧାଇଁ କୂଅରୁ ଢାଳେ ପାଣି ସେ ଗଛରେ ଦେଇଥିଲା, ସେ ଗଛ କେଡ଼େଟାଏ ହେଲାଣି, ଫୁଲ ଧରିଲାଣି ।” ଏଥିରୁ ଜଣାପଡେ଼ ଯେ ଅନ୍ତତଃ ଫକୀରମୋହନଙ୍କ ସମୟରେ ପିଜୁଳି ଫଳର ପିଦୁଡ଼ି ନାମଟି ସାହିତ୍ୟରେ ସ୍ଥାନ ପାଇଥିଲା । 

 ମାତ୍ର ପିଜୁଳି ଓ ପିଦୁଡ଼ି ଆଦି ଶବ୍ଦର ଵ୍ୟୁତ୍ପତ୍ତି ସମ୍ବନ୍ଧରେ ନାନା ମତ ଦିଆଯାଇପାରେ। କେହି କେହି କୁହନ୍ତି ପିଜୁଳିକୁ ପର୍ତ୍ତୁଗୀଜ୍‌ମାନେ ଓଡ଼ିଶାକୁ ଆଣିଥିଲେ ଏଵଂ ପର୍ତ୍ତୁଗୀଜ୍ ଭାଷାରେ ପିଜୁଳି ଵା Guava ତଥା Guavasteen(Feijoa sellowiana) ନାମକ ପିଜୁଳି କୁଳ Myrtaceae ଅନ୍ତର୍ଗତ ଏକ ପିଜୁଳି ସଦୃଶ ଗଛର ନାମ feijao ଅଟେ । ଏହି feijao ନାମଟି ହୁଏତ ଓଡି଼ଶାରେ ପିଜୁଳି ହୋଇଛି। କିନ୍ତୁ ଯଦି ପର୍ତ୍ତୁଗୀଜ୍‌ମାନଙ୍କ feijao ଶବ୍ଦରୁ , ପିଜୁଳି ଶବ୍ଦ ଉତ୍ପତ୍ତି ହୋଇଥିଲା ତାହେଲେ ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ଭାରତୀୟ ଭାଷାରେ ସେହି ସମାନ ଶବ୍ଦରୁ ଆଉ କୋଉ ସମାର୍ଥକ ଶବ୍ଦ କାହିଁକି ପ୍ରଚଳିତ ହେଲାନାହିଁ ? feijao ଶବ୍ଦରୁ ଯଦି ଓଡ଼ିଆ ପିଜୁଳି ଶବ୍ଦ ଉତ୍ପତ୍ତି ହୋଇଥିଲା ତାହେଲେ ପିଜୁଳି ଶବ୍ଦରେ 'ଳ' କୁଆଡ଼ୁ ଆସିଲା ତାହାର ଉତ୍ତର ମିଳିପାରେ ନାହିଁ । 

ମତାନ୍ତରେ କେହି କେହି କୁହନ୍ତି ପିଜୁଳିରେ ଅନେକ ବୀଜ ଥିଵାରୁ ଵୀଜ ପୂର୍ଣ୍ଣାର୍ଥେ ଵୀଜପୁର ଵା ବିଜୁଆଳ ଶବ୍ଦରୁ ବିଜୁଳି, ପିଜୁଳି ଆଦି ଶବ୍ଦ ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଛି । ଅନ୍ୟ ଏକ ମତ ଅନୁସାରେ ବୀଜଫଳ ଶବ୍ଦରୁ ବିଜୁଳି,ବିଦୁଳ, ପିଜୁଳି,ପିଚୁଡ଼ି ଓ ପିଦୁଡ଼ି ଇତ୍ୟାଦି ଶବ୍ଦ ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଛି ।‌ ତେବେ ଯଦି ବୀଜଫଳ,ବୀଜୁଆଳ କି ବୀଜପୁରରୁ ଓଡ଼ିଆ ପିଜୁଳି ଶବ୍ଦ ଉତ୍ପତ୍ତି ହୋଇଥାନ୍ତା ତା'ହେଲେ ବିଜୁଳି ଶବ୍ଦଟି ମାନକ ହୋଇଥାନ୍ତା ପୁଣି ବ ଆଦ୍ୟର ପିଜୁଳି ଫଳର ଅନେକ ଦେଶୀୟ ନାଆଁ ରହିଥାନ୍ତା କିନ୍ତୁ ଦେଖାଯାଏ ଯେ 'ପିଜୁଳି ଭଳି 'ପ' ଵର୍ଣ୍ଣ ଯୁକ୍ତ ପିଜୁଡ଼,ପିଜୁଡ଼ି,ପିଜୁଡ଼ୁ, ପିଜୁଳ,ପିଜୁଳି,ପିଦୁଡ଼,ପିଦୁଡ଼ି,ପିଦୁଡ଼ୁ,ପେଦୁଡ଼,ପେଦୁଡ଼ି,ପେଦୁର,ପେଦୁଡ଼ୁ ଓ ପିଚୁଡ଼ି ଭଳି ଶବ୍ଦ ଅଧିକ ରହିଛି କିନ୍ତୁ ବିଦୁର ଓ ବିଜୁଳି ପରି 'ବ' ଆଦ୍ୟରେ ଅଳ୍ପ ଶବ୍ଦ ଅଛି । ତିନିରେ ପିଜୁଳି ଓ 'ପ' ଆଦ୍ୟର ଏହାର ଅନ୍ୟ ପରିଵୃତ୍ତ ରୂପଗୁଡ଼ିକ ଓଡ଼ିଶାର ଵିଭିନ୍ନ ଅଞ୍ଚଳର କଥିତ ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାରେ ଚଳୁଥିଲାବେଳେ କେତେକ ସୀମିତ ନିର୍ଦ୍ଧିଷ୍ଟ ଅଞ୍ଚଳରେ ହିଁ ବିଦୁର ଓ ବିଜୁଳି ଶବ୍ଦ ଚଳୁଅଛି । ତେଣୁ ବୀଜପୁର,ବୀଜୁଆଳ କି ବୀଜଫଳରୁ ପିଜୁଳି ଶବ୍ଦ ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଥିଵାର ସମ୍ଭାଵନା ଅଳ୍ପ ଜଣାପଡ଼େ । 

 

ଏହିପରି ପିଜୁଳି ଶବ୍ଦର ଵ୍ୟୁତ୍ପତ୍ତି ସମ୍ବନ୍ଧରେ ଅନ୍ୟ କେତେକ ମତ ଦିଆଯାଇପାରେ । 

କେହି କେହି ପିତ୍ତଳ ଶବ୍ଦରୁ ପିତ୍ତୁଳି ଓ ପିତୁଆଳି ଶବ୍ଦ ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଛି ଏଵଂ ଏ ଶବ୍ଦ ପରେ ଏ ଶବ୍ଦ ପିଜୁଳି ଓ ପିଦୁଡ଼ି ରୂପେ ଚଳିଅଛି ବୋଲି ମତ ଦିଅନ୍ତି । ଉଲ୍ଲେଖଯୋଗ୍ୟ ଯେ ଭୁର୍ଜପତ୍ର ଵା Birch ଗଛର ଗୋଟିଏ ନାଆଁ ମଧ୍ୟ ପିତ୍ତଳ ଏଵଂ ପିଜୁଳି ଗଛର ଛାଲ ଛାଡ଼ିଲା ପରି ଏ ଗଛରୁ ବି ଛାଲ ଛାଡ଼ିଥାଏ । ସେହିପରି ପିଜୁଳିକୁ କେତେକ ଅଞ୍ଚଳରେ ବିଦୁର କୁହନ୍ତି ବୋଲି ପୂର୍ଵେ ଉଲ୍ଲେଖ କରାଯାଇଛି। 

ତତ୍ସମ ଵିଦୂର ଶବ୍ଦର ଦୁଇଟି ଅର୍ଥ ବହୁଦୂରତା ଓ ବହୁଦୂରଵର୍ତ୍ତୀ ଦେଶ । ପିଜୁଳି ଗଛ ବହୁଦୂରଵର୍ତ୍ତୀ ଦେଶରୁ ଏ ଦେଶକୁ ଅଣାଯାଇଛି । ତେଣୁ ଏକ ମତ ଅନୁସାରେ ତତ୍ସମ ଵିଦୂର ଶବ୍ଦରୁ ପ୍ରଥମେ ପିଜୁଳିର ନାଆଁ ବିଦୁର ହୋଇ ପରେ ପିଦୁଡ଼, ପେଦୁଡ଼, ପିଜୁଳି ଓ ବିଜୁଳି ଆଦି ଶବ୍ଦ ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଛି । କିଛି ଲୋକ କୁହନ୍ତି ଯେମିତି ନେୱା ଶବ୍ଦଟି ମାୟା ଓ ମାଯା ଉଭୟ ରୂପରେ ଚଳୁଅଛି ହୁଏତ ସେହିପରି ପିଜୁଳି ଫଳର ପିୟାରା ନାଆଁଟି ପିଜାର ହୋଇ ପରେ ପିଜୁଳି ଓ ପିଦୁର ହୋଇଯାଇଥାଇପାରେ ।‌

ପୁଣି ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାରେ Ventilago ଜାତୀୟ ଗଛଗୁଡ଼ିକୁ ପିଚୁଳି ଓ ପିଚୁରି କୁହାଯାଏ। ହୁଏତ Ventilago ଜାତୀୟ ଗଛର ଗୁଣ ଓ ରୂପ ଆଧାରରେ ଵୈଦେଶିକ ପିଜୁଳି ଗଛର ଓଡ଼ିଆ ନାଆଁ ବି ପିଚୁଡ଼ି ଦିଆଯାଇଥିଵ ଯାହା ପରେ ପିଜୁଳି ଓ ପିଦୁଡ଼ି ହୋଇଛି ? ଆଜି ବି ଓଡ଼ିଶାର କେତେକ ଅଞ୍ଚଳରେ ପିଜୁଳିକୁ ପିଚୁଡ଼ି କୁହାଯାଏ।  

ତେବେ ପିଞ୍ଜଳ,ପିଞ୍ଜଳି ଵା ପିଞ୍ଜର ଏଇ ଧରଣର ଆଉ ଏକ ଶବ୍ଦ ଯହିଁରୁ ଓଡ଼ିଆ ପିଜୁଳି ଓ ପିଦୁଡ଼ି ଶବ୍ଦ ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଥିଵାର ସମ୍ଭାଵନା ସର୍ଵାଧିକ।ସ୍ଵର୍ଣ୍ଣ,ହରିତାଳ,ପିତ୍ତଳ,ପୀତ ଵା ହଳଦିଆ ଓ ପିଙ୍ଗଳ ଵର୍ଣ୍ଣକୁ ପିଞ୍ଜଳ ତଥା ପିଞ୍ଜର କୁହନ୍ତି । ପ୍ରାଚୀନ ସଂସ୍କୃତ ସାହିତ୍ୟରେ ପିଙ୍ଗଳ ଶବ୍ଦ ଅଧିକ ପ୍ରୟୋଗ ହେଉଥିଲା ଏଵଂ ପରେ ମହାଭାରତ ରଚନା ସମୟ ବେଳକୁ ସଂସ୍କୃତ ଭାଷାରେ ପିଞ୍ଜର ଶବ୍ଦ ପ୍ରୟୋଗ କରାଯାଇଛି। ତେବେ ଵୈଦିକ ସଂସ୍କୃତ ଭାଷାରେ ବି ପିଞ୍ଜର ଶବ୍ଦର ପ୍ରୟୋଗ ଯୌଗିକ ଶବ୍ଦ କ୍ଷେତ୍ରରେ ହୋଇଛି । ଵେଦରେ ଶଷ୍ପିଞ୍ଜର ବୋଲି ହଳଦିଆ ଘାସର ଉଲ୍ଲେଖ ଅଛି ଯାହା ପ୍ରମାଣ କରେ ଯେ ଏହି ପିଞ୍ଜର ଶବ୍ଦଟି ଵୈଦିକ କାଳରେ ବି ହଳଦିଆ ଅର୍ଥରେ ଚଳୁଥିଲା । ଏ ପିଞ୍ଜର ଶବ୍ଦର ଆଉ ଏକ ରୂପ ପିଞ୍ଜଳ ,ପିଞ୍ଜଳ ଶବ୍ଦ ଅତି ସହଜରେ ପିଜଳ ଓ ପିଜୁଳିରେ ପରିଵୃତ୍ତ ହୋଇପାରେ । କହିଵା ବାହୁଲ୍ୟ ଯେପରି ପିଜୁଳି ପାଚିଲେ ହଳଦିଆ ଦିଶେ ବୋଲି ହଳଦିଆ ଓ ସୁନା ଅର୍ଥଜ ତାମରସ ଶବ୍ଦ ଆଧାରରେ ପିଜୁଳି ଫଳର ନାଆଁ ତାମରସ ହୋଇଛି ଠିକ୍ ସେହିପରି ହଳଦିଆ ରଙ୍ଗ ଯୋଗୁଁ ପିଞ୍ଜର ଵା ପିଞ୍ଜଳ ଶବ୍ଦ ଆଧାରରେ ପିଜୁଳି ଫଳର ନାମକରଣ ହୋଇଥିଲା ।  

ପିଙ୍ଗଳର ଏହି ପିଞ୍ଜର ଵା ପିଞ୍ଜଳ ରୂପରୁ ପଶ୍ଚିମ ପାହାଡ଼ି ଭାଷାର ଭାଲେସୀ ଶୈଳୀରେ

 pij̈j̈, pεj̈j̈ ଶବ୍ଦ ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଛି ଏଵଂ କସରା ରଙ୍ଗର ଏକ ଜାତୀୟ ମାଈ ଜଙ୍ଗଲୀ ଛେଳିର ନାମ ରୂପେ ଵ୍ୟଵହାର କରାଯାଉଛି ବୋଲି Sir. Ralph Lilley Turnerଙ୍କ A comparative dictionary of Indo-Aryan languages ଵ୍ୟୁତ୍ପତ୍ତିକ ଅଭିଧାନରେ ଉଲ୍ଲେଖ ଅଛି । ପୁଣି ଏହି ଅଭିଧାନ ଅନୁସାରେ ସିଂହଳୀ ଭାଷାରେ ହଳଦିଆ ଅର୍ଥଜ ପିଞ୍ଜର ଵା ପିଞ୍ଜଳ ଶବ୍ଦଟି piduru ହୋଇଯାଇଛି ଏଵଂ ଧାନର ହଳଦିଆ କାଣ୍ଡ,ନଡ଼ା ଵା straw ଓ ଶୁଖିଲା ଘାସ ଅର୍ଥରେ ଚଳୁଅଛି । ସେହିପରି ମରାଠୀ ଭାଷାର पिवळा(ହଳଦିଆ) ଓ पिवडी(ହଳିଆ ରଙ୍ଗ), ବଙ୍ଗାଳୀ ଭାଷାର পিউরি ତଥା ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାର ପିଉଡ଼ି ଓ ପ୍ୟୁଡ଼ି ଇତ୍ୟାଦି ଶବ୍ଦ ପିଙ୍ଗଳ କିମ୍ବା ଏହାର ପ୍ରତିରୂପ ପିଞ୍ଜର/ପିଞ୍ଜଳରୁ ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଛି ବୋଲି ଅନୁମାନ କରାଯାଇପାରେ । ତେଣୁ ଯେମିତି ସିଂହଳୀରେ ପିଞ୍ଜର/ପିଞ୍ଜଳ ଶବ୍ଦଟି piduru ହୋଇଯାଇଛି ଠିକ୍ ସେହିପରି ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାରେ ବି ତାହା ପିଦୁର ଓ ପିଜୁଳି ହୋଇ ହଳଦିଆ ରଙ୍ଗର ମହୁ ସମ ସ୍ଵାଦିଷ୍ଟ ଵୈଦେଶିକ ଫଳ ପାରେଵତର ଓଡ଼ିଆ ନାଆଁ ରୂପେ ପ୍ରଚଳିତ ହୋଇଥିଵାର ସମ୍ଭାଵନା ଅଧିକ ।  

ଓଡ଼ିଆ ଭଳି ଭାରତର ଵିଭିନ୍ନ ଭାଷାରେ ମଧ୍ୟ ପିଜୁଳିର ଅନେକ ନାଆଁ ରହିଛି । ହିନ୍ଦୀ ଶବ୍ଦସାଗରରୁ ପିଜୁଳିର अमरूद,रुन्नी,बिही, सफरी,जांमफळ(ରାଜସ୍ଥାନୀ) ଆଦି ନାଆଁ ମିଳେ ।‌ ଵିଭିନ୍ନ ମରାଠୀ ଶବ୍ଦକୋଷରୁ पेर,पेरु,जांब, जमरूद ଆଦି ପିଜୁଳିର ମରାଠୀ ନାଆଁ ମିଳୁଛି । 

ନେପାଳୀରେ ବି ପିଜୁଳିକୁ अम्बा ଓ बिहिँ କୁହନ୍ତି ବୋଲି କେତେକ ନେପାଳୀ ଅଭିଧାନରୁ ଜଣାଯାଏ । ଵିଭିନ୍ନ ବଙ୍ଗାଳୀ ଅଭିଧାନରେ ପିଜୁଳିର পিয়ারা(ପିୟାରା),আমরুত (ଅମରୁତ),পেয়ারা(ପେୟାରା) ଓ আমসুপারি(ଆମସୁପାରୀ) ଆଦି ନାମ ମିଳିଥାଏ । ସେହିଭଳି ସିଂହଳୀରେ ପିଜୁଳିକୁ පේර(ପେର),ପଞ୍ଜାବୀରେ

ਅਮਰੂਦ(ଅମରୁଦ),ଅହମିଆ 

মধুৰি-আম(madhuri-āma ) କୁହାଯାଏ। ତାମିଳ ଭାଷାରେ ପିଜୁଳିର

உய்யக்கொண்டான் (uyyakkoṇṭāṉ) ଓ கொய்யா (koyyā) ନାମ ଚଳୁଅଛି। ମଳୟାଳମରେ ପିଜୁଳିକୁ കൊയ്യാമരം(koyyāmaram) ଓ പേര(pēra) କୁହନ୍ତି। ତେଲୁଗୁରେ ପିଜୁଳି ଫଳର గొయ్యాపండు (goyyā-panḍu),జామ(jāma) ଓ జామి(jaami) ନାମ ଅଛି । 

କନ୍ନଡ଼ ଭାଷାରେ ପିଜୁଳିକୁ

ಪೇರಲ(pērala),ಪೇರ್ಲೆ (pērle),ಜಾಮಫಲ(jāma-phala),ಗೋವ(gōva),ಕೊಯ್ಯಾ(koyyā) ଓ ಸೀಬಿ(sībi) କୁହାଯାଏ ।‌ ଅସ୍ତୁ ଭାରତରେ ଯେତେ ଭାଷା ଅଛି ପିଜୁଳିର ସର୍ଵାଧିକ ନାଆଁ ଵିଭିନ୍ନ ପରିଵୃତ୍ତ ରୂପ ସହିତ ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାରେ ହିଁ ଚଳୁଅଛି କହିଲେ ଅତ୍ୟୁକ୍ତି ହେଵ ନାହିଁ ।‌

ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାରେ ପ୍ରଚଳିତ ପିଜୁଳି ଫଳର ଵିଭିନ୍ନ ନାମଗୁଡ଼ିକୁ ମୋଟ ୧୪ଟି ଶ୍ରେଣୀରେ ଵିଭକ୍ତ କରାଯାଇପାରେ ଏଵଂ ସେସବୁ ଶବ୍ଦଗୁଡ଼ିକର ଵ୍ୟୁତ୍ପତ୍ତି ସମ୍ବନ୍ଧରେ ଉପରେ ଵିଶଦ ଆଲୋଚନା ହୋଇଛି । ଭାରତରେ ଓଡ଼ିଆ ଭାଷା ଵ୍ୟତୀତ ଅନ୍ୟ କୌଣସି ଭାଷାରେ ପିଜୁଳି ଫଳର ଏତାଦୃଶ ନାଆଁ ମିଳେ ନାହିଁ । ଏହା ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାର ଵିଵିଧତା ଓ ଵିଶାଳ ଶବ୍ଦ ସମ୍ଭାରର ପରିଚୟ ହୋଇଥାଏ । 

“Groundhog Day” ଚଳଚ୍ଚିତ୍ରରେ ପ୍ରଦତ୍ତ ଶିକ୍ଷା: ଏକ ଦାର୍ଶନିକ ଓ ମାନଵୀୟ ଦୃଷ୍ଟିକୋଣ

“Groundhog Day” (୧୯୯୩) ହାରୋଲ୍ଡ ରାମିସ୍‌ଙ୍କ ନିର୍ଦ୍ଦେଶନାରେ ନିର୍ମିତ ଏକ କମେଡି-ଡ୍ରାମା ଚଳଚ୍ଚିତ୍ର, ଯାହା କେଵଳ ହାସ୍ୟରସ ଓ ମନୋରଞ୍ଜନ ପାଇଁ ନୁହେଁ ଵରଂ ଜୀଵନର ଗଭୀର ଦାର୍ଶନିକ ଶିକ୍ଷା ପାଇଁ ମଧ୍ୟ ପ୍ରସିଦ୍ଧ। ଏହି ଚଳଚ୍ଚିତ୍ରରେ ବିଲ୍ ମୁରେ ଅଭିନୀତ ଫିଲ କନର୍ସ ନାମକ ଜଣେ ପାଣିପାଗ ସମ୍ପର୍କୀୟ ସାମ୍ବାଦିକ ପ୍ରତିଦିନ ଫେବୃଆରୀ ୨ ତାରିଖକୁ ବାରମ୍ବାର ଜିଉଁଥିଵାର ଦର୍ଶାଯାଇଛି। ଏହି ଅଜଣା ସମୟ ଚକ୍ରରେ ଫସି ସେ ନିଜ ଜୀଵନର ଅର୍ଥ, ମୂଲ୍ୟ ଓ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ଖୋଜିଵାର ଯାତ୍ରା ଆରମ୍ଭ କରନ୍ତି। ଏହି ଚଳଚ୍ଚିତ୍ର ଆମକୁ ଆତ୍ମ-ଉନ୍ନତି, ଦୟା, ସହାନୁଭୂତି,ଜୀଵନର ପ୍ରତ୍ୟେକ ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ଜୀଵନଯାପନ ଏଵଂ ପ୍ରେମର ଗୁରୁତ୍ୱ ସମ୍ପର୍କରେ ଗଭୀର ଶିକ୍ଷା ପ୍ରଦାନ କରେ।

ଚଳଚ୍ଚିତ୍ରର ମୁଖ୍ୟ ଚରିତ୍ର ଫିଲ କନର୍ସ ପ୍ରାରମ୍ଭରେ ଜଣେ ଅହଂକାରୀ, ଆତ୍ମକେନ୍ଦ୍ରୀୟ ଓ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଅଵମାନନା କରୁଥିଵା ଵ୍ୟକ୍ତି ଭାବେ ଚିତ୍ରିତ ହୋଇଛନ୍ତି। ସେ ନିଜ ଜୀଵନ ଓ କାର୍ଯ୍ୟ ପ୍ରତି ଅସନ୍ତୁଷ୍ଟ ଥିଲେ ଏଵଂ ତାଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ସମ୍ବେଦନଶୀଳତାର ଅଭାଵ ରହିଥିଲା । 

ତେବେ ଯେତେବେଳେ ସେ ସମୟ ଚକ୍ରରେ ଫସିଯାନ୍ତି, ତାଙ୍କୁ ନିଜର ଭୁଲ୍ ଓ ଅଭାବଗୁଡ଼ିକ ଚିହ୍ନିଵାର ସୁଯୋଗ ମିଳେ। ପ୍ରତିଦିନ ଏକା ଘଟଣା ପୁନରାବୃତ୍ତି ହେଵା ଦ୍ୱାରା ସେ ଵିଭିନ୍ନ ଘଟଣାକ୍ରମରୁ ନୂତନ ଶିକ୍ଷା ଲଭି ନିଜ ଆଚରଣ, ଚିନ୍ତାଧାରା ଓ ଦୃଷ୍ଟିକୋଣକୁ ପରିଵର୍ତ୍ତନ କରିଵା ଶିଖନ୍ତି। ସେ ପିଆନୋ ବଜାଇଵା, ନୂଆ ଦକ୍ଷତା ଶିଖିଵା ଏଵଂ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ ସହ ଅଧିକ ସମ୍ବେଦନଶୀଳ ହେଵା ଆରମ୍ଭ କରନ୍ତି। 

ଚଳଚ୍ଚିତ୍ର ମଧ୍ୟରେ ତାଙ୍କର ଏହି ଯାତ୍ରା ଆମକୁ ଶିକ୍ଷା ଦେଇଛି ଯେ ଜୀଵନ ଆମ୍ଭମାନଙ୍କୁ ବାରମ୍ବାର ନିଜକୁ ଉନ୍ନତ କରିଵା ପାଇଁ ସୁଯୋଗ ଦେଇଥାଏ । ଆମେ ଚେଷ୍ଟା କଲେ ଆମର ଭୁଲଗୁଡ଼ିକୁ ଚିହ୍ନି, ସେଗୁଡ଼ିକରୁ ଶିଖି ଅଧିକ ଉତ୍ତମ ମଣିଷ ହୋଇପାରିଵା । ଚଳଚ୍ଚିତ୍ରର ମୁଖ୍ୟ ଚରିତ୍ର ଫିଲ୍‌ଙ୍କର ପରିଵର୍ତ୍ତନ ଦର୍ଶାଏ ଯେ ଆତ୍ମ-ଚିହ୍ନନ ଓ ନିଜକୁ ବଦଳାଇଵା ଜୀଵନର ଏକ ଅନନ୍ତ ପ୍ରକ୍ରିୟା।

ଫିଲ୍ ପ୍ରାରମ୍ଭରେ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ଉଦାସୀନ ଓ ଅସମ୍ମାନଜନକ ଥାଆନ୍ତି। କିନ୍ତୁ ସମୟ ଚକ୍ରରେ ଫସିଵା ପରେ ସେ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ ଜୀଵାନ ଓ ସମସ୍ୟାକୁ ବୁଝିଵା ଆରମ୍ଭ କରିଦିଅନ୍ତି । ସେ ଗୋଟିଏ ଦିନରେ ଅନେକ ଲୋକଙ୍କୁ ସାହାଯ୍ୟ କରନ୍ତି—ଯେମିତି ଜଣେ ଗୃହହୀନ ଵ୍ୟକ୍ତିଙ୍କୁ ଖାଦ୍ୟ ଦେଵା, ଗଛରୁ ପଡ଼ୁଥିଵା ପିଲାକୁ ବଞ୍ଚାଇଵା ଓ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ଦୟାଳୁ ଵ୍ୟଵହାର ଦେଖାଇଵା ଇତ୍ୟାଦି। ଏହି କାର୍ଯ୍ୟଗୁଡ଼ିକ ତାଙ୍କୁ କେଵଳ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ ପାଇଁ ନୁହେଁ ଵରଂ ନିଜ ଜୀଵନକୁ ଅର୍ଥପୂର୍ଣ୍ଣ କରିଵାରେ ମଧ୍ୟ ସାହାଯ୍ୟ କରେ।

 ଦୟା ଓ ସହାନୁଭୂତି ଜୀବନରେ ଗଭୀର ସନ୍ତୁଷ୍ଟି ଆଣିଥାଏ ବୋଲି ପରୋକ୍ଷରେ ଚଳଚ୍ଚିତ୍ରଟିରେ ଦର୍ଶିତ ହୋଇଛି । ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ସମ୍ବେଦନଶୀଳ ହେଵା ଦ୍ୱାରା ଆମେ କେଵଳ ସେମାନଙ୍କ ଜୀଵନକୁ ଉନ୍ନତ କରୁନାହୁଁ ଵରଂ ଆମର ନିଜ ଜୀଵନକୁ ମଧ୍ୟ ଅଧିକ ସୁଖମୟ କରିଥାଉ।

“Groundhog Day” ର ଅନ୍ୟ ଏକ ଗୁରୁତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ ଶିକ୍ଷା ହେଉଛି ଜୀଵନର ପ୍ରତ୍ୟେକ ମୁହୂର୍ତ୍ତକୁ ମୂଲ୍ୟ ଦେଵା। ଫିଲ୍ ପ୍ରାରମ୍ଭରେ ସମୟ ଚକ୍ରକୁ ଏକ ଅଭିଶାପ ଭାବେ ଗ୍ରହଣ କଲେ ଓ ଏଥିରୁ ମୁକ୍ତି ପାଇଵାକୁ ଚେଷ୍ଟା କଲେ। କିନ୍ତୁ କ୍ରମଶଃ ସେ ବୁଝିଲେ ଯେ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଦିନ ନୂଆ ସୁଯୋଗ ଆଣିଥାଏ। ସେ ସାମାନ୍ୟ ଜିନିଷରେ ଖୁସି ଖୋଜିଵା ଶିଖିଲେ—ଯେମିତି ନୂଆ ନୂଆ ଲୋକଙ୍କ ସହିତ କଥାଵାର୍ତ୍ତା,ହସ ଗମାତ ଓ ନୂଆ ଅନୁଭଵ ତଥା ଜ୍ଞାନ ଲାଭ । 

ଚଳଚ୍ଚିତ୍ରଟିର କାହାଣୀ ମାଧ୍ୟମରେ ଦର୍ଶକଙ୍କୁ ଵାର୍ତ୍ତା ଦିଆଯାଇଛି ଯେ ଜୀଵନରେ ସଫଳତା କେଵଳ ବଡ଼ ଲକ୍ଷ୍ୟ ଲଭିଵାରେ ନୁହେଁ ଵରଂ ପ୍ରତ୍ୟେକ ମୁହୂର୍ତ୍ତକୁ ପୂର୍ଣ୍ଣ ଉପଭୋଗ କରିଵାରେ ରହିଛି। ଆମେ ପ୍ରାୟତଃ ଭଵିଷ୍ୟତ ଵା ଅତୀତ ଵିଷୟରେ ଚିନ୍ତା କରି ଵର୍ତ୍ତମାନକୁ ଉପେକ୍ଷା କରୁ, କିନ୍ତୁ ଏହି ଚଳଚ୍ଚିତ୍ର ଆମକୁ ଵର୍ତ୍ତମାନରେ ଜୀଵନଯାପନ କରିଵାର ଗୁରୁତ୍ୱ ଶିଖାଇଥାଏ।

ଚଳଚ୍ଚିତ୍ରରେ ଫିଲ୍ ତାଙ୍କ ସହକର୍ମୀ ରୀଟା (ଆଣ୍ଡି ମ୍ୟାକଡୋୱେଲ)ଙ୍କ ସହ ପ୍ରେମରେ ପଡ଼ନ୍ତି। ପ୍ରାରମ୍ଭରେ ସେ ରୀଟାଙ୍କୁ ପ୍ରଭାଵିତ କରିଵା ପାଇଁ ସମୟ ଚକ୍ରର ସୁଯୋଗକୁ ଵ୍ୟଵହାର କରି ତାଙ୍କ ପସନ୍ଦ-ଅପସନ୍ଦ ଜାଣିଵାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରନ୍ତି। କିନ୍ତୁ ସେ ଶୀଘ୍ର ବୁଝନ୍ତି ଯେ ପ୍ରକୃତ ପ୍ରେମ କେଵଳ ଛଳନା ଵା ପରିକଳ୍ପନା ଦ୍ୱାରା ଲାଭ କରି ହୁଏ ନାହିଁ। ଯେତେବେଳେ ସେ ନିଜକୁ ଆନ୍ତରିକ ଓ ଦୟାଳୁ ଭାବେ ବଦଳାନ୍ତି, ତାଙ୍କର ସମ୍ପର୍କ ରୀଟାଙ୍କ ସହ ଅଧିକ ଅର୍ଥପୂର୍ଣ୍ଣ ହୁଏ। 

ଏହା ଆମକୁ ଶିକ୍ଷା ଦେଇଛି ଯେ ପ୍ରେମ ଓ ସମ୍ପର୍କ ନିଷ୍ଠା, ସଚ୍ଚୋଟତା ଓ ପାରସ୍ପରିକ ସମ୍ମାନ ଉପରେ ନିର୍ଭର କରେ। ପ୍ରକୃତ ସମ୍ପର୍କ ଗଢ଼ିଵା ପାଇଁ ଆମକୁ ନିଜର ଅହଂକାର ତ୍ୟାଗ କରି ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ପ୍ରକୃତରେ ବୁଝିଵା ଆଵଶ୍ୟକ।

ଚଳଚ୍ଚିତ୍ରଟି ଵିଭିନ୍ନ ଦାର୍ଶନିକ ଧାରଣା, ଯେମିତି ନିଷ୍କାମ କର୍ମ, ଅସ୍ତିତ୍ୱଵାଦ ଓ ବୌଦ୍ଧ ତତ୍ତ୍ୱ ସହ ଜଡ଼ିତ। ଚଳଚ୍ଚିତ୍ରର ମୁଖ୍ୟ ଚରିତ୍ର ଫିଲ୍‌ଙ୍କର ଯାତ୍ରା ବୌଦ୍ଧ ଧର୍ମର ସଂସାର ଚକ୍ର ଓ ମୁକ୍ତିର ଧାରଣାକୁ ସ୍ମରଣ କରାଇଥାଏ, ଯେଉଁଠି ଆତ୍ମ-ଉନ୍ନତି ଓ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ଦୟା ମାଧ୍ୟମରେ ମୁକ୍ତି ପ୍ରାପ୍ତ ହୁଏ। ଏହା ଅସ୍ତିତ୍ୱଵାଦୀ ଦୃଷ୍ଟିକୋଣକୁ ମଧ୍ୟ ସ୍ପର୍ଶ କରେ, ଯେଉଁଠି ଫିଲ ନିଜ ଜୀଵନର ଅର୍ଥ ନିଜେ ସୃଷ୍ଟି କରେ। 

ମୋଟ୍ ଉପରେ କହିଵାକୁ ଗଲେ “Groundhog Day” ଏକ ଏପରି ଚଳଚ୍ଚିତ୍ର ଯାହା ହାସ୍ୟରସ ଓ ମନୋରଞ୍ଜନ ମାଧ୍ୟମରେ ଜୀଵନର ଗଭୀର ଶିକ୍ଷା ପ୍ରଦାନ କରେ। ଏହା ଆମକୁ ଆତ୍ମ-ଉନ୍ନତି, ଦୟା, ଵର୍ତ୍ତମାନରେ ଜୀଵନଯାପନ ଓ ପ୍ରେମର ଗୁରୁତ୍ୱ ଶିଖାଇଥାଏ। ଫିଲ୍ କନର୍ସଙ୍କ ଯାତ୍ରା ଆମକୁ ଦର୍ଶାଇଛି ଯେ ଯଦି ଆମେ ନିଜକୁ ବୁଝିଵା ଓ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ସମ୍ବେଦନଶୀଳ ହେଵାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରୁ ତେବେ ଆମ ଜୀଵନରେ ପରିଵର୍ତ୍ତନ ସମ୍ଭଵ ହୋଇପାରେ । ଏହି ଚଳଚ୍ଚିତ୍ର ଆମକୁ ପ୍ରେରଣା ଦେଇଥାଏ ଯେ ଆମେ ଆମର ଜୀଵନକୁ ଅଧିକ ଅର୍ଥପୂର୍ଣ୍ଣ ଓ ସୁଖମୟ କରିପାରିଵା ଯଦି ଆମେ ଆମର ପ୍ରତ୍ୟେକ ଦିନକୁ ଏକ ନୂଆ ସୁଯୋଗ ଭାବେ ଗ୍ରହଣ କରୁ।

ପିଜୁଳି ଏକ ଆମେରିକୀୟ ଗଛ ବୋଲି କ'ଣ ପ୍ରମାଣ ଅଛି ?

ଏହା ଶତକଡ଼ା ଶହେ ଭାଗ ସତ୍ୟ ଯେ ପିଜୁଳି ଗଛ ଵା Psidium guajava (ଗୁଆଭା ସାଟିଭା)ର ଜନ୍ମସ୍ଥାନ ହେଉଛି ମଧ୍ୟ ଆମେରିକା ଏବଂ ଦକ୍ଷିଣ ଆମେରିକା। ଏହା ମୂଳତଃ ମେକ୍ସିକୋ, ମଧ୍ୟ ଆମେରିକା ଏଵଂ କାରିବିଆନ୍ ଅଞ୍ଚଳରେ ଉତ୍ପନ୍ନ ହୋଇଥିଲା। ପରେ ଏହା ଵିଶ୍ୱର ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ଉଷ୍ଣ ଏଵଂ ଉପକ୍ରାନ୍ତୀୟ ଅଞ୍ଚଳକୁ ଵ୍ୟାପିଥିଲା, ଯେପରିକି ଭାରତ, ଦକ୍ଷିଣ-ପୂର୍ଵ ଏସିଆ, ଏଵଂ ଆଫ୍ରିକା। ତେବେ ତଥାକଥିତ ସଂସ୍କୃତିଵାଦୀ ଲୋକେ ଏହି ଵୈଜ୍ଞାନିକ ଐତିହାସିକ ତଥ୍ୟଗୁଡ଼ିକୁ ଆଦୌ ଗ୍ରହଣ କରନ୍ତି ନାହିଁ । 

କିଛି ସଂସ୍କୃତଵାଦୀ ଯେମିତି ସଂସ୍କୃତ ସବୁ ଭାଷାର ମାନେ ୨୦୦ରୁ ଅଧିକ ଭାଷା ପରିଵାରର ୭୦୦୦ ଭାଷାର ଜନନୀ ଘୋଷଣା କରନ୍ତି ଠିକ୍ ସେହିପରି ସଂସ୍କୃତିଵାଦୀମାନେ କୁହନ୍ତି ଆଵକାଡୋ,କଫୀ,କାଜୁବାଦାମଠାରୁ ଆରମ୍ଭ କରି ଡ୍ରାଗନ୍ ଫୁଡ୍ ଯାଏଁ ସବୁ ଗଛ ଭାରତରେ ଜନ୍ମ ହୋଇଛି ।‌

ଏଇ ସମାନ ଚିନ୍ତାଧାରା ଆମ ଗାଆଁର ଜଣେ ଅଳ୍ପଶିକ୍ଷିତଠାରେ କିଛି ଵର୍ଷ ତଳେ ଦେଖିଥିଲି । ସେ ବି କହୁଥିଲା ମୁଁ ମାନିବିନି ପିଜୁଳି ଗଛଟା ଵୈଦେଶିକ ! ନା ଆଦୌ ନୁହେଁ ! ମୋ ଜେଜେବାପା ଅମଳରୁ ଆମ ବାଡ଼ିରେ ପିଜୁଳି ଗଛ ଅଛି ଆଉ ତମେ କହୁଛ ଵିଦେଶୀ ଗଛ ? କେମିତି ଵା ? କ'ଣ ପ୍ରମାଣ ଅଛି ? 

ପିଜୁଳି ଏକ ଵୈଦେଶିକ ଗଛ ବୋଲି ପ୍ରମାଣ ତ ବହୁତ ଅଛି କିନ୍ତୁ ମୋର ସନ୍ଦେହ ଗଵେଷକଙ୍କୁ ଗର୍ଭେଷକ ମନେ କରୁଥିଵା ଧର୍ମାନ୍ଧ,ରାଷ୍ଟ୍ରାନ୍ଧ ଓ ସଂସ୍କୃତ୍ୟାନ୍ଧମାନେ ତାହା ମାନିବେ କି ନାହିଁ । 

ତଥାପି ପିଜୁଳି କେମିତି ଏକ ଵୈଦେଶିକ ଗଛ ତତ୍ ସମ୍ବନ୍ଧୀୟ କେତେକ ଵୈଜ୍ଞାନିକ ଐତିହାସିକ ପ୍ରମାଣ ସମ୍ବନ୍ଧରେ ଆଲୋଚନା କରାଗଲା । 

 

Psidium guajavaର ଜେନେଟିକ ଵିଵିଧତା (genetic diversity) ମଧ୍ୟ-ଆମେରିକାରେ ଵିଶେଷତଃ ମେକ୍ସିକୋ, ଗ୍ୱାତେମାଲା, କୋଷ୍ଟାରିକା ଓ ପେରୁ ଭଳି ଅଞ୍ଚଳରେ ସର୍ଵାଧିକ। ଜେନେଟିକ ଅଧ୍ୟୟନ, ଯେପରିକି DNA ସିକ୍ୱେନ୍ସିଂ ଓ AFLP (Amplified Fragment Length Polymorphism) ଵିଶ୍ଳେଷଣ, ସୂଚାଇଥାଏ ଯେ Psidium guajavaର ଵନ୍ୟ ପୂର୍ଵଜ (wild progenitors) ଏଵଂ ଏହାର ସମ୍ପର୍କୀୟ ପ୍ରଜାତିମାନ (ଯେପରିକି Psidium cattleyanum, Psidium guineense) ଆମେରିକାରେ ମିଳିଥାଏ। ଏହି ଵିଵିଧତାର କେନ୍ଦ୍ର ହେଉଛି ନିଓଟ୍ରୋପିକାଲ ଅଞ୍ଚଳ (Neotropical region), ଯାହା ମଧ୍ୟ ଓ ଦକ୍ଷିଣ ଆମେରିକାକୁ ଅନ୍ତର୍ଭୁକ୍ତ କରେ।

କିନ୍ତୁ ଭାରତରେ Psidium guajavaର କୌଣସି ଵନ୍ୟ ପ୍ରଜାତି ଵା ଆଦି ରୂପ (wild relatives) ମିଳେ ନାହିଁ। ଭାରତରେ ଚାଷ ହେଉଥିଵା ପିଜୁଳି ଗଛଗୁଡ଼ିକ ହେଉଛି ଚାଷଜାତ (cultivated varieties) ଯାହା ପର୍ତ୍ତୁଗୀଜ ଓ ଅନ୍ୟ ଇଉରୋପୀୟ ବଣିକମାନଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ପ୍ରଵର୍ତ୍ତିତ ହୋଇଥିଲା। ଏହା ସୂଚାଇଥାଏ ଯେ ଏହି ପ୍ରଜାତି ଭାରତରେ ସ୍ଥାନୀୟ ନୁହେଁ। Myrtaceae ଉଦ୍ଭିଦକୁଳର ଅନେକ ପ୍ରଜାତି (ଯେପରିକି Eucalyptus, Syzygium) ଅଷ୍ଟ୍ରେଲିଆ, ଦକ୍ଷିଣ-ପୂର୍ଵ ଏସିଆ ଓ ଆମେରିକାରେ ସ୍ଥାନୀୟ। କିନ୍ତୁ Psidium ଜେନସ୍‌ର ଵିତରଣ ମୂଳତଃ ନିଓଟ୍ରୋପିକାଲ ଅଞ୍ଚଳରେ ସୀମିତ, ଯାହା ଏହାର ଆମେରିକୀୟ ଉତ୍ପତ୍ତିକୁ ସମର୍ଥନ କରେ।

ମଧ୍ୟ-ଆମେରିକା (ମେକ୍ସିକୋ, ଗ୍ୱାତେମାଲା) ଓ ଦକ୍ଷିଣ ଆମେରିକା (ପେରୁ, ବ୍ରାଜିଲ)ରେ ଖନନ ସ୍ଥଳରୁ Psidium guajavaର ମଞ୍ଜି, ପତ୍ର ଓ ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ଅଵଶେଷ ମିଳିଛି, ଯାହା ଖ୍ରୀଷ୍ଟପୂର୍ଵ 2000 ଵର୍ଷ ପୂର୍ଵରୁ ଏହାର ଚାଷ ଓ ଵ୍ୟଵହାରକୁ ସୂଚାଇଥାଏ। ଉଦାହରଣ ସ୍ୱରୂପ, ପେରୁରେ ମିଳିଥିଵା ପୁରାତନ ଅଵଶେଷ ଏହାର ସ୍ଥାନୀୟ ଉପସ୍ଥିତି ଓ ଆମେରିକୀୟ ଆଦିଵାସୀ ସଂସ୍କୃତିରେ ଏହାର ଖାଦ୍ୟ ଓ ଔଷଧୀୟ ଵ୍ୟଵହାରକୁ ଦର୍ଶାଇଥାଏ। କିନ୍ତୁ ଭାରତରେ Psidium guajavaର ପୁରାତତ୍ତ୍ୱୀୟ ଅଵଶେଷ ଵା ପୁରାତନ ସାହିତ୍ୟିକ ଉଲ୍ଲେଖ (ଯେପରିକି ବେଦ, ପୁରାଣ ଵା ଆୟୁର୍ବେଦୀୟ ଗ୍ରନ୍ଥମାନଙ୍କରେ) ମିଳେ ନାହିଁ। ଏହା ସୂଚାଇଥାଏ ଯେ ପିଜୁଳି 16ଶ ଶତାବ୍ଦୀ ପୂର୍ଵରୁ ଭାରତୀୟ ଉପମହାଦେଶରେ ଉପସ୍ଥିତ ନଥିଲା । କଲମ୍ବୀୟ ବିନିମୟ (Columbian Exchange, 15ଶ-16ଶ ଶତାବ୍ଦୀ) ସମୟରେ, Psidium guajava ଆମେରିକାରୁ ଇଉରୋପୀୟ ନାବିକ ଓ ବଣିକମାନଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଏସିଆ, ଆଫ୍ରିକା ଓ ଅଷ୍ଟ୍ରେଲିଆକୁ ନିଆଯାଇଥିଲା। ଭାରତରେ ଏହାର ଆଗମନ ପର୍ତ୍ତୁଗୀଜ ବଣିକମାନଙ୍କ ଦ୍ୱାରା 16ଶ ଶତାବ୍ଦୀରେ, ବିଶେଷତଃ ଗୋଆ ଓ ଦକ୍ଷିଣ ଭାରତୀୟ ଉପକୂଳଵର୍ତ୍ତୀ ଅଞ୍ଚଳ ମାଧ୍ୟମରେ ହୋଇଥିଲା। ପର୍ତ୍ତୁଗୀଜ ଦସ୍ତାବିଜରେ ପିଜୁଳିର ଚାଷ ଓ ଵ୍ୟାପାର ସମ୍ବନ୍ଧୀୟ ଉଲ୍ଲେଖ ମିଳେ, ଯାହା ଏହାର ପ୍ରଵର୍ତ୍ତନକୁ ସମର୍ଥନ କରେ।

Psidium guajava ଆମେରିକାର ସ୍ଥାନୀୟ ସଂସ୍କୃତିରେ ଗଭୀର ଭାବେ ସମ୍ପୃକ୍ତ। କାରିବିଆନ୍ ଅଞ୍ଚଳର Taino ଆଦିବାସୀମାନେ ଏହାକୁ "guayaba" ନାମ ଦେଇଥିଲେ, ଯାହା ଏକ Arawakan ଭାଷାରୁ ଉଦ୍ଭଵ ହୋଇଛି। ଏହି ନାମ ପରେ ସ୍ପାନିଶ ଭାଷାରେ "guayaba" ଏବଂ ଇଂରାଜୀରେ "guava" ଭାବେ ଗୃହୀତ ହେଲା। ଏହା ସୂଚାଇଥାଏ ଯେ Psidium guajava ସ୍ଥାନୀୟ ସଂସ୍କୃତିରେ ଏକ ପ୍ରମୁଖ ଫଳ ଥିଲା, ଯାହା ଖାଦ୍ୟ, ଔଷଧ ଏଵଂ ସାଂସ୍କୃତିକ ପ୍ରଥାରେ ଵ୍ୟଵହୃତ ହେଉଥିଲା। ମେକ୍ସିକୋ ଓ ପେରୁର ସ୍ଥାନୀୟ ଜନଜାତିମାନେ Psidium guajavaର ଫଳ, ପତ୍ର, ଓ ଛେଲିକୁ ଔଷଧୀୟ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟରେ (ଯେପରିକି ପେଟ ସମସ୍ୟା ଓ ଜ୍ୱର ଚିକିତ୍ସା) ଵ୍ୟଵହାର କରୁଥିଲେ। ଏହି ସାଂସ୍କୃତିକ ଵ୍ୟଵହାର ଖ୍ରୀଷ୍ଟପୂର୍ଵ ସମୟରୁ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଥିଵାର ପୁରାତତ୍ତ୍ୱୀୟ ଓ ଐତିହାସିକ ରେକର୍ଡରୁ ଜଣାଯାଏ। Taino ଵ୍ୟତୀତ, ଅନ୍ୟ ସ୍ଥାନୀୟ ଭାଷାରେ ମଧ୍ୟ Psidium guajava ପାଇଁ ଵିଭିନ୍ନ ନାମ ରହିଛି। ଉଦାହରଣ ସ୍ୱରୂପ, Nahuatl (ମେକ୍ସିକୋର ଆଜଟେକ ଭାଷା)ରେ ଏହାକୁ "xalxocotl" କୁହାଯାଉଥିଲା, ଯାହା ଏହାର ସ୍ଥାନୀୟ ଉପସ୍ଥିତି ଓ ସାଂସ୍କୃତିକ ଗୁରୁତ୍ୱକୁ ସୂଚାଇଥାଏ। ଦକ୍ଷିଣ ଆମେରିକାର Quechua ଭାଷାରେ ଏହାକୁ "sawintu" ନାମରେ ଜଣାଯାଉଥିଲା। ଆମେରିକାର ଆଦିବାସୀ ସଂସ୍କୃତିରେ Psidium guajava କେଵଳ ଖାଦ୍ୟ ନୁହେଁ ଵରଂ ଔଷଧୀୟ ଓ ଆଚାରଗତ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟରେ ମଧ୍ୟ ଵ୍ୟଵହୃତ ହେଉଥିଲା। ଉଦାହରଣ ସ୍ୱରୂପ, Maya ଓ Inca ସଭ୍ୟତାରେ ପିଜୁଳିର ପତ୍ର ଓ ଫଳ ଔଷଧୀୟ ଚିକିତ୍ସାରେ ଵ୍ୟଵହୃତ ହେଉଥିଵା ପ୍ରମାଣ ମିଳେ। ଏହା ଏହାର ଦୀର୍ଘକାଳୀନ ସାଂସ୍କୃତିକ ସମ୍ପୃକ୍ତିକୁ ସୂଚାଇଥାଏ।

କିନ୍ତୁ ଭାରତୀୟ ସାହିତ୍ୟରେ, ଯେପରିକି ଋଗ୍ବେଦ,ଅଥର୍ଵଵେଦ,ଉପନିଷଦ,ମହାଭାରତ, ରାମାୟଣ,ଚରକ ସଂହିତା ଓ ସୁଶ୍ରୁତ ସଂହିତା ଭଳି ଆୟୁର୍ଵେଦୀୟ ଗ୍ରନ୍ଥମାନଙ୍କରେ Psidium guajavaର କୌଣସି ଉଲ୍ଲେଖ ଥିଵା ଜଣାଯାଏ ନାହିଁ। ଏହି ଗ୍ରନ୍ଥଗୁଡ଼ିକରେ ଅନ୍ୟ ସ୍ଥାନୀୟ ଫଳ ଯେପରିକି ଆମ୍ବ (Mangifera indica),ଜାମୁ (Syzygium cumini), ଓ ବେଲ(Aegle marmelos) ଆଦିର ଵିସ୍ତୃତ ଵର୍ଣ୍ଣନା ରହିଛି, କିନ୍ତୁ ପିଜୁଳି ସମ୍ବନ୍ଧୀୟ କୌଣସି ଉଲ୍ଲେଖ ଅନୁପସ୍ଥିତ। ପିଜୁଳି ଭଳି ଏକ ଲୋକପ୍ରିୟ ସ୍ଵାଦିଷ୍ଟ ଫଳର ଉଲ୍ଲେଖ ପ୍ରାଚୀନ ଭାରତୀୟ ଗ୍ରନ୍ଥରେ ନରହିଵା ହିଁ ସ୍ପଷ୍ଟ କରେ ଯେ ଏହା ପଞ୍ଚଦଶ ଶତାବ୍ଦୀ ପରେ ଭାରତକୁ ଆନୀତ ହୋଇଥିଲା । ପିଜୁଳି ଫଳର ପେଡ଼ା ଭଳି ନାମ ପର୍ତ୍ତୁଗୀଜମାନଙ୍କ Pera ନାମରୁ ପ୍ରଭାଵିତ ହୋଇ ରଖାଯାଇଛି ଏହା ମଧ୍ୟ ପିଜୁଳି ଏକ ଵୈଦେଶିକ ଫଳ ହୋଇଥିଵାର ଭାଷା ତାତ୍ତ୍ବିକ ପ୍ରମାଣ ଅଟେ । 

Psidium ଜେନସ୍‌ରେ ପ୍ରାୟ 100ରୁ ଅଧିକ ପ୍ରଜାତି ରହିଛି, ଯାହାର ଅଧିକାଂଶ ଆମେରିକାରେ (ମଧ୍ୟ ଆମେରିକା, ଦକ୍ଷିଣ ଆମେରିକା, ଓ କାରିବିଆନ୍) ସ୍ଥାନୀୟ। ଉଦାହରଣ ସ୍ୱରୂପ, Psidium cattleyanum (strawberry guava) ଓ Psidium guineense ଭଳି ପ୍ରଜାତି ଆମେରିକାରେ ଵନ୍ୟ ଅଵସ୍ଥାରେ ମିଳିଥାଏ। ଏହି ଵିଭିନ୍ନତା ଏହାର ଉତ୍ପତ୍ତିର କେନ୍ଦ୍ର ଆମେରିକା ବୋଲି ସୂଚାଇଥାଏ।

କିନ୍ତୁ ଭାରତରେ Psidium ବଂଶର‌ Psidium guajava ମୂଳର‌ ଵିଭିନ୍ନ ଚାଷ କିସମ ଵା Cultivar ହିଁ ମାତ୍ର ମିଳେ, ଯେପରିକି Allahabad Safeda, Lucknow-49 ଇତ୍ୟାଦି। ଏହି ଚାଷକିସମମାନ ପ୍ରଵର୍ତ୍ତିତ ହୋଇ ସ୍ଥାନୀୟ ଜଳଵାୟୁ ଓ ମାଟି ଅନୁସାରେ ଅନୁକୂଳିତ (adapted) ହୋଇଛି। କିନ୍ତୁ Psidium guajavaର ଵନ୍ୟ ରୂପ ଵା ଅନ୍ୟ Psidium ଜାତିର ଗଛ ଭାରତରେ ଵନ୍ୟରୂପରେ ମିଳେ ନାହିଁ। ଭାରତରେ ପିଜୁଳି ଚାଷର ପ୍ରାରମ୍ଭ 16ଶ-17ଶ ଶତାବ୍ଦୀରୁ ହୋଇଥିଵାର ଐତିହାସିକ ପ୍ରମାଣ ରହିଛି । ପର୍ତ୍ତୁଗୀଜ ଓ ଡଚ୍ ଔପନିବେଶିକ ଦସ୍ତାବିଜରେ ଦକ୍ଷିଣ ଭାରତରେ (ଗୋଆ, ମାଲାବାର ଉପକୂଳ) ପିଜୁଳି ଚାଷର ଉଲ୍ଲେଖ ମିଳେ। ଏହା ପରେ ବ୍ରିଟିଶ ଶାସନ ସମୟରେ ଉତ୍ତର ଭାରତରେ (ଯେପରିକି ଉତ୍ତରପ୍ରଦେଶ) ଏହାର ଚାଷ ଵ୍ୟାପିଥିଲା। କିନ୍ତୁ ଷୋଡ଼ଶ ଶତାବ୍ଦୀ ପୂର୍ଵର ଭାରତରେ ପିଜୁଳି ଚାଷ ହେଉଥିଵାର କୌଣସି ଲିଖିତ ପ୍ରମାଣ ମିଳେ ନାହିଁ । 

ପିଜୁଳି ପତ୍ର,ଫୁଲ,ଫଳ,ଛେଲି ଓ ଚେର ଆଦିର ଗୁଣରୁ ମଧ୍ୟ ଏହା ଆମେରିକୀୟ ଗଛ ହୋଇଥିଵାର ପ୍ରମାଣ ରହିଛି । 

ପିଜୁଳିର ମଞ୍ଜି ଅତ୍ୟନ୍ତ କଠିନ (hard seed coat) ଏଵଂ resilient ଅଟେ ।‌ ଏହି କଠିନ ଆଵରଣ ମଞ୍ଜିକୁ ପାଚନତନ୍ତ୍ର (digestive systems of animals)ରେ ଅକ୍ଷତ ରହିଵାରେ ସହାୟକ ହୋଇଥାଏ, ଯାହା ଆମେରିକୀୟ ପରିଵେଶରେ ପକ୍ଷୀ ଓ ପ୍ରାଣୀ ଦ୍ୱାରା ମଞ୍ଜି ଵିସ୍ତାରରେ (zoochory) ସହାୟକ ଥିଲା। ଏହି ଗୁଣ ଆମେରିକୀୟ ନିଓଟ୍ରୋପିକାଲ (Neotropical) ଅଞ୍ଚଳର ଜୈଵଵିଵିଧତା ସହ ସମଞ୍ଜସ୍ୟପୂର୍ଣ୍ଣ, ଯେଉଁଠାରେ ଅନେକ ଗଛ, ପକ୍ଷୀ ଓ ପ୍ରାଣୀଙ୍କ ମଞ୍ଜି ଵିସ୍ତାର ଉପରେ ନିର୍ଭର କରି ଵିଵର୍ତ୍ତିତ ହୋଇଛନ୍ତି ‌। Psidium guajavaର ମଞ୍ଜି ଗଠନ ଅନ୍ୟ ଆମେରିକୀୟ ଫଳଦାୟୀ ଗଛ, ଯେପରିକି ଆଭୋକାଡୋ (Persea americana), ପେପେ (Carica papaya), ଓ ଚେରିମୋୟା (Annona cherimola) ସହ ସାମଞ୍ଜସ୍ୟପୂର୍ଣ୍ଣ। ଏହି ଗଛଗୁଡ଼ିକର ମଞ୍ଜି ମଧ୍ୟ ପ୍ରାଣୀ ଓ ପକ୍ଷୀଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଵିସ୍ତାର ପାଇଁ ଅନୁକୂଳିତ, ଯାହା ନିଓଟ୍ରୋପିକାଲ ଅଞ୍ଚଳର ଜୈଵଵିଵିଧତାର ଏକ ଵୈଶିଷ୍ଟ୍ୟ। ଏହି ସାମଞ୍ଜସ୍ୟ Psidium guajavaର ଆମେରିକୀୟ ଉତ୍ପତ୍ତିକୁ ଆହୁରି ସମର୍ଥନ କରେ। 

Psidium guajavaର ପତ୍ର ଓଭେଟ୍‌-ଲାନ୍ସୋଲେଟ (ovate-lanceolate), ଚମଡ଼ାପରି (leathery) ଓ ଚିରସବୁଜ (evergreen) ହୋଇଥାଏ, ଯାହା Myrtaceae ପରିଵାରର ଅନ୍ୟ ଆମେରିକୀୟ ସ୍ଥାନୀୟ ପ୍ରଜାତି, ଯେପରିକି Psidium cattleyanum (strawberry guava) ଓ Eugenia uniflora (Surinam cherry) ସହ ସମାନ। ଏହି ପତ୍ର ଗଠନ ଉଷ୍ଣ ଓ ଉପକ୍ରାନ୍ତୀୟ (tropical and subtropical) ଜଳଵାୟୁରେ, ଯେପରିକି ମଧ୍ୟ ଆମେରିକା, ଦକ୍ଷିଣ ଆମେରିକା, ଓ କାରିବିଆନ୍ ଅଞ୍ଚଳରେ, ଜଳ ସଂରକ୍ଷଣ ଓ ପରିଵେଶଗତ ଚାପ (ଯେପରିକି ଶୁଷ୍କତା ଵା ପ୍ରଚୁର ଵର୍ଷା) ସହନ କରିଵା ପାଇଁ ଵିଵର୍ତ୍ତିତ ହୋଇଅଛି ।

 Psidium guajavaର ଫୁଲ ଧଳା, ପାଞ୍ଚଟି ପାଖୁଡ଼ା (five-petaled), ଏଵଂ ପ୍ରଚୁର ପୁଂକେଶର (numerous stamens) ସହିତ ହୋଇଥାଏ, ଯାହା Myrtaceae ପରିଵାରର ଏକ ଵୈଶିଷ୍ଟ୍ୟ। ଏହି ଫୁଲର ଗଠନ ଓ ସୁଗନ୍ଧ ଆମେରିକୀୟ Myrtaceae ପ୍ରଜାତି (ଯେପରିକି Psidium cattleyanum, Eugenia uniflora) ସହ ସାମଞ୍ଜସ୍ୟପୂର୍ଣ୍ଣ। ଏହି ଫୁଲଗୁଡ଼ିକ ମହୁମାଛି, ପରାଗସଞ୍ଚାରକ କୀଟ (pollinating insects) ଓ ପକ୍ଷୀ (ଯେମିତିକି hummingbirds) ଦ୍ୱାରା ପରାଗସଞ୍ଚାର (pollination) ପାଇଁ ଅନୁକୂଳ, ଯାହା ଆମେରିକୀୟ ନିଓଟ୍ରୋପିକାଲ ପରିଵେଶରେ ପ୍ରଚୁର । ମଧ୍ୟ ଆମେରିକା, ଦକ୍ଷିଣ ଆମେରିକା ଓ କାରିବିଆନ୍ ଅଞ୍ଚଳରେ Psidium guajavaର ଫୁଲ ନିଓଟ୍ରୋପିକାଲ ପରିଵେଶରେ ପରାଗସଞ୍ଚାର ପାଇଁ ଅନୁକୂଳ। ଉଦାହରଣ ସ୍ୱରୂପ, hummingbirds ଓ neotropical bees ଏହି ଫୁଲରୁ ମଧୁ (nectar) ସଂଗ୍ରହ କରେ, ଯାହା ଆମେରିକୀୟ ଜୈଵଵିଵିଧତାର ଏକ ଅଂଶ। ଏହି ପରାଗସଞ୍ଚାର ଵ୍ୟଵସ୍ଥା Myrtaceae ପରିଵାରର ଆମେରିକୀୟ ପ୍ରଜାତିରେ ସାଧାରଣ। ଭାରତରେ Psidium guajavaର ଫୁଲ ମଧ୍ୟ ମଧୁମକ୍ଷିକା ଦ୍ୱାରା ପରାଗସଞ୍ଚାର ହୁଏ, କିନ୍ତୁ ଭାରତୀୟ ପରିଵେଶରେ hummingbirds ଭଳି ପରାଗସଞ୍ଚାରକ ଅନୁପସ୍ଥିତ, ଯାହା ଆମେରିକୀୟ ପରିଵେଶରେ ପିଜୁଳିର ଫୁଲର ଅନୁକୂଳନକୁ ସୂଚାଇଥାଏ। ଭାରତୀୟ Myrtaceae ପ୍ରଜାତି (ଯେପରିକି Syzygium cumini) ର ଫୁଲ Psidium guajava ଠାରୁ ଭିନ୍ନ (ଛୋଟ ଓ ଗୁଚ୍ଛ ଆକାରରେ), ଯାହା ଆମେରିକୀୟ Myrtaceae ସହ ପିଜୁଳିର ଫୁଲର ଅଧିକ ସାମଞ୍ଜସ୍ୟ ଦର୍ଶାଇଥାଏ।

 

Psidium guajavaର ଶାଖା ଚତୁଷ୍କୋଣୀୟ (quadrangular) ଓ ମସୃଣ (smooth) ହୋଇଥାଏ, ଯାହା Myrtaceae ପରିଵାରର ଆମେରିକୀୟ ପ୍ରଜାତିରେ (ଯେପରିକି Psidium cattleyanum) ଦେଖାଯାଏ। ଏହି ଗଠନ ନିଓଟ୍ରୋପିକାଲ ପରିଵେଶରେ ଗଛର ଦୃଢ଼ତା (structural resilience) ଓ ବୃଦ୍ଧି ପାଇଁ ଅନୁକୂଳ, ଯେଉଁଠାରେ ପଵନ ଓ ଵର୍ଷା ଭଳି ପରିଵେଶଗତ ଚାପ ରହିଛି।

Psidium guajavaର ଛେଲି ମସୃଣ, ପତଳା, ଏଵଂ ଲାଲ-ବାଦାମୀ (reddish-brown), ଯାହା ପରସ୍ତ ପରସ୍ତ ହୋଇ ଉଠିଥାଏ (exfoliating bark)। ଏହି ଗୁଣ ଆମେରିକୀୟ Myrtaceae ପ୍ରଜାତି (ଯେପରିକି Eugenia) ସହ ସାମଞ୍ଜସ୍ୟପୂର୍ଣ୍ଣ, ଯାହା ନିଓଟ୍ରୋପିକାଲ ଅଞ୍ଚଳରେ ଜଳ ସଂରକ୍ଷଣ ଓ ପରଜୀବୀ ସୁରକ୍ଷା ପାଇଁ ଅନୁକୂଳ। ଆମେରିକୀୟ ଆଦିଵାସୀମାନେ (ଯେପରିକି Maya, Inca) ଛେଲିକୁ ଔଷଧୀୟ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟରେ (ଯେପରିକି କ୍ଷତ ଚିକିତ୍ସା) ଵ୍ୟଵହାର କରୁଥିଲେ, ଯାହା ଆମେରିକୀୟ ସାଂସ୍କୃତିକ ସମ୍ପୃକ୍ତିକୁ ସୂଚାଇଥାଏ। ଭାରତୀୟ Myrtaceae ପ୍ରଜାତି (ଯେପରିକି Syzygium cumini) ର ଛେଲି ମୋଟା ଓ ଅନ୍ୟ ଗଠନ (rougher texture) ଦେଖାଇଥାଏ। କିନ୍ତୁ ଭାରତରେ ପିଜୁଳି ଗଛରୁ ବାହାରୁଥିଵା ପତଳା ଛେଲିର ଔଷଧୀୟ ଵ୍ୟଵହାର ପୁରାତନ ସାହିତ୍ୟରେ (ଯେପରିକି ଆୟୁର୍ବେଦ) ଅନୁପସ୍ଥିତ, ଯାହା ଆମେରିକୀୟ ସାଂସ୍କୃତିକ ଵ୍ୟଵହାର ସହ ପିଜୁଳିର ଅଧିକ ସମ୍ପୃକ୍ତି ସୂଚାଇଥାଏ।

Psidium guajavaର ମୂଳ ଅଗଭୀର (shallow-rooted) ଏଵଂ ଵିସ୍ତୃତ (extensive), ଯାହା ନିଓଟ୍ରୋପିକାଲ ପରିଵେଶରେ (ଯେପରିକି ଆମାଜନ, କାରିବିଆନ୍) ଜଳ ଓ ପୋଷକ ଶୋଷଣ ପାଇଁ ଵିଵର୍ତ୍ତିତ ହୋଇଅଛି । ଏହି ମୂଳ ଆମେରିକୀୟ Myrtaceae ପ୍ରଜାତିରେ (ଯେପରିକି Eugenia) ସାଧାରଣ, ଯାହା ଶୁଷ୍କ ଓ ଆର୍ଦ୍ର ପରିଵେଶରେ ଅନୁକୂଳନ ଦେଖାଇଥାଏ । ଆମେରିକୀୟ ଆଦିବାସୀମାନେ (ଯେପରିକି Taino, Aztec) ମୂଳକୁ ଔଷଧୀୟ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟରେ (ଯେପରିକି ପେଟ ସମସ୍ୟା ଚିକିତ୍ସା) ଵ୍ୟଵହାର କରୁଥିଲେ, ଯାହା ଆମେରିକୀୟ ସାଂସ୍କୃତିକ ସମ୍ପୃକ୍ତିକୁ ସୂଚାଇଥାଏ। ଭାରତରେ ପିଜୁଳି ଗଛ ମୂଳର ଔଷଧୀୟ ଵ୍ୟଵହାର ପୁରାତନ ସାହିତ୍ୟରେ (ଯେପରିକି ଚରକ ସଂହିତା) ଉଲ୍ଲେଖ ନାହିଁ । ଭାରତୀୟ Myrtaceae ପ୍ରଜାତି (ଯେପରିକି Syzygium) ର ମୂଳ ପିଜୁଳି ଠାରୁ ଭିନ୍ନ ଗଠନ ଦେଖାଇଥାଏ, ଯାହା ଆମେରିକୀୟ Myrtaceae ସହ ପିଜୁଳିର ଅଧିକ ସାମଞ୍ଜସ୍ୟ ସୂଚାଇଥାଏ।

ଗଵେଷକଙ୍କ ପାଖରେ ଏମିତି ଅନେକ ଵୈଜ୍ଞାନିକ ପ୍ରମାଣ ଅଛି ଯାହା ପ୍ରମାଣିତ କରେ ଯେ ପିଜୁଳି ଏକ ଆମେରିକୀୟ ଗଛ । ଧର୍ମାନ୍ଧ,ରାଷ୍ଟ୍ରାନ୍ଧ ଓ ସଂସ୍କୃତ୍ୟାନ୍ଧମାନେ ଗଵେଷକମାନଙ୍କ ସତ୍ୟ ପ୍ରମାଣକୁ ନମାନି ସେମାନଙ୍କୁ ଗର୍ଭେଷକ କହି ଅପମାନିତ କଲେ ସତ୍ୟଟା ଅସତ୍ୟ ହୋଇଯିଵ ନାହିଁ କି ଆଣ୍ଟରସନ୍‌ଟା ଅନ୍ତରପୁଅ ହୋଇଯିଵ ନାହିଁ । 

•ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡରେ ସଭ୍ୟତାର ପ୍ରକାର ଭେଦର କଳ୍ପନା ଓ ସମ୍ଭାଵନା•

ମନୁଷ୍ୟ ମନ ସବୁବେଳେ ନକ୍ଷତ୍ରମାଳାର ଅସୀମ ରହସ୍ୟ ଆଡ଼କୁ ଆକର୍ଷିତ ହୋଇଛି। ରାତ୍ରି ଆକାଶରେ ଦୃଶ୍ୟ ହେଉଥିଵା ଅଗଣିତ ତାରା ଓ ଆକାଶଗଙ୍ଗାଗୁଡ଼ିକୁ ଦେଖି ଆମ ମନରେ ଗୋଟିଏ ପ୍ରଶ୍ନ ବାରମ୍ବାର ଆସିଥାଏ : 

“ଆମେ କ’ଣ ଏ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡରେ ଏକୁଟିଆ? ନା ଏହି ଵିଶାଳ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡରେ ଅନ୍ୟ ସଭ୍ୟତା ମଧ୍ୟ ଅଛନ୍ତି?” 

ଏହି ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତର ଉଣ୍ଡିଵା ପାଇଁ ଵୈଜ୍ଞାନିକମାନେ ଏକ ଅଦ୍ଭୁତ ମାପକାଠି ପ୍ରସ୍ତୁତ କରିଛନ୍ତି, ଯାହାକୁ କାର୍ଦାଶେଭ୍ ସ୍କେଲ କୁହାଯାଏ। ଏହା ସଭ୍ୟତାମାନଙ୍କୁ ସେମାନଙ୍କର ଶକ୍ତି ଵ୍ୟଵହାର ଓ ଵୈଷୟିକ ଅଗ୍ରଗତି ଆଧାରରେ ତିନିଗୋଟି ମୁଖ୍ୟ ପ୍ରକାରରେ ଵିଭାଜିତ କରେ: 

(କ)Type I

(ଖ)Typy II

(ଗ)Type III 

ଏମିତି ଏକ ସଭ୍ୟତା ଵିଷୟରେ କଳ୍ପନା କରନ୍ତୁ, ଯେଉଁ ସଭ୍ୟତା ତା’ର ଗ୍ରହର ପ୍ରତ୍ୟେକ ଶକ୍ତି ଉତ୍ସକୁ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ରୂପେ ଆୟତ୍ତ କରିଛି। ସୂର୍ଯ୍ୟର ଆଲୋକ, ପଵନର ଗତି, ସମୁଦ୍ରର ଶକ୍ତି, ଏପରିକି ଭୂମିର ଅନ୍ତର୍ଭାଗରୁ ଆସୁଥିଵା ଜିଓଥର୍ମାଲ ଶକ୍ତି—ସବୁକିଛି ଅତ୍ୟାଧୁନିକ ଵୈଷୟିକ ସାଧନ ଦ୍ଵାରା ଵ୍ୟଵହାର ହେଉଛି। ଏଭଳି ଯଦି କୌଣସି ସଭ୍ୟତା ଥାଏ ତେବେ ତାକୁ Type I ଶ୍ରେଣୀରେ ରଖାଯିଵ । ଏଭଳି କୌଣସି ସଭ୍ୟତା ଥିଲେ ତାହାର ସଂସ୍କୃତି ଗ୍ରହଵ୍ୟାପୀ ଏକ ଓ ଅଭିନ୍ନ ହୋଇଥିଵ । ଜାତି, ଧର୍ମ କିମ୍ବା ସୀମାରେଖା ଅପେକ୍ଷା ଗ୍ରହର ସମଗ୍ର କଲ୍ୟାଣ ସେମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଅଧିକ ଗୁରୁତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ ହେଉଥିଵ । "Type I" ସଭ୍ୟତା ଜଳଵାୟୁକୁ ନିୟନ୍ତ୍ରଣ କରିପାରେ, ପ୍ରାକୃତିକ ଵିପତ୍ତିକୁ ଅଟକାଇ ପାରେ ଏଵଂ ସମ୍ବଳଗୁଡ଼ିକୁ ଏପରି ଵ୍ୟଵହାର କରେ ଯେ କେହି ଭୋକ କିମ୍ବା ଅଭାବରେ ରହେ ନାହିଁ। ପୃଥିଵୀର ମାନଵ ସଭ୍ୟତା ବର୍ତ୍ତମାନ ଏହି ସ୍ତରରୁ ଅଳ୍ପ ଦୂରରେ ଅଛି। ମନୁଷ୍ୟ ସଭ୍ୟତା ଵର୍ତ୍ତମାନ Type 0 ସଭ୍ୟତା ରୂପେ ହିଁ ରହିଛି ଵୈଜ୍ଞାନିକ ଅନୁମାନ ଅନୁସାରେ,ମାନଵ ସଭ୍ୟତା ପ୍ରାୟ 0.7 ସ୍କୋର ଅଵସ୍ଥାରେ ଅଛି ।‌ ମନୁଷ୍ୟ ଜାତି ନିଜ ଗ୍ରହର ଶକ୍ତିର ଏକ ଅଂଶ ମାତ୍ର ଵ୍ୟଵହାର କରୁଅଛି। ଏହି Type 0 ସ୍ତରରେ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଆପଣା ଗ୍ରହର ସୀମିତ ସମ୍ବଳଗୁଡ଼ିକ ଉପରେ ନିର୍ଭର କରୁଛନ୍ତି, ଯେପରିକି ଜୀଵାଶ୍ମ ଇନ୍ଧନ, ସୌର ଓ ପଵନ ଶକ୍ତିର ଆଂଶିକ ଵ୍ୟଵହାର, କିନ୍ତୁ ମନୁଷ୍ୟ ଏପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଗ୍ରହର ସମଗ୍ର ଶକ୍ତି ସମ୍ଭାଵନାକୁ ଆହରଣ କରିପାରି ନାହିଁ। ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର ଵୈଷୟିକ ସାମର୍ଥ୍ୟ ଦ୍ରୁତ ଗତିରେ ଅଗ୍ରଗତି କରୁଛି, କିନ୍ତୁ ଜଳଵାୟୁ ପରିଵର୍ତ୍ତନ, ସମ୍ବଳର ଅସମାନ ବଣ୍ଟନ ଓ ରାଜନୈତିକ ଵିଭେଦ ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ Type I ସଭ୍ୟତାରେ ପହଞ୍ଚିଵାରୁ ଅଳ୍ପ ଦୂରରେ ଅଟକାଇ ରଖିଛି। ତଥାପି ଆଶା କରାଯାଇପାରେ ଯେ ନିକଟ ଭଵିଷ୍ୟତରେ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ସୂର୍ଯ୍ୟର ସମସ୍ତ ଶକ୍ତି ଆହରଣ କରିବେ, ପୃଥିଵୀର ପ୍ରତ୍ୟେକ କୋଣକୁ ଏକ ସଂଯୁକ୍ତ ଜାଲରେ ବାନ୍ଧିବେ ଏଵଂ ମାନଵୀୟ ମୌଳିକ ଆଵଶ୍ୟକତାଗୁଡ଼ିକର ସମାଧାନ କରି ଏକ ସୁସ୍ଥ ଓ ସମୃଦ୍ଧ ଗ୍ରହ ଗଠନ କରିବେ । ଏହି ସ୍ୱପ୍ନ ଦୂର ନୁହେଁ, କିନ୍ତୁ ଏଥିପାଇଁ ପାଇଁ ମାନଵମାନଙ୍କୁ ଵୈଶ୍ଵିକ ଏକତା, ଵୈଜ୍ଞାନିକ ଆଵିଷ୍କାର ଓ ଦୀର୍ଘମିଆଦୀ ଦୃଷ୍ଟିକୋଣ ଉପରେ ଅଧିକ ଗୁରୁତ୍ଵ ଦେଵାକୁ ହେଵ । ତେବେ ଯାଇ ମାନଵ ସଭ୍ୟତା "Type I" ସଭ୍ୟତାରେ ପରିଗଣିତ ହୋଇପାରିଵ । 

ଏବେ ଆସନ୍ତୁ ଆମର କଳ୍ପନାକୁ ଆହୁରି ଦୂରକୁ ନେଇ ଯାଇ ଏକ "Type II" ସଭ୍ୟତାର ଶକ୍ତି ସାମର୍ଥ୍ୟକୁ ଆକଳନ କରି ଦେଖିଵା ! ଏକ "Type II" ସଭ୍ୟତା କେଵଳ ଗ୍ରହ ନୁହେଁ, ବରଂ ତା’ର ତାରାରୁ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଶକ୍ତି ଆହରଣ କରିପାରେ। ଏହି ସଭ୍ୟତା ଏକ ଅଦ୍ଭୁତ ରଚନା, "ଡାଇସନ୍ ସ୍ଫିୟର" ନାମକ ଏକ ଵିଶାଳ ସଂରଚନା ଗଢ଼ି ପାରନ୍ତି, ଯାହା ସୂର୍ଯ୍ୟକୁ ଘେରି ରହି ତା’ର ସମସ୍ତ ଶକ୍ତି ଗ୍ରହଣ କରିଵାର ସାମର୍ଥ୍ୟ ରଖିଥାଏ । ଏମିତି ଏକ ସଭ୍ୟତାର କଳ୍ପନା କରନ୍ତୁ,ଯେଉଁ ସଭ୍ୟତାରେ ଶକ୍ତିର ଅଭାବ କେବେ ହୁଏ ନାହିଁ ଏଵଂ ଏହି ସଭ୍ୟତା କିଛି ଘଣ୍ଟା ଵା ଏକ ଦିନ ମଧ୍ୟରେ ଅନ୍ତଃଗ୍ରହୀୟ ଯାତ୍ରା ଓ ଅନ୍ୟ ଗ୍ରହମାନଙ୍କରେ ଉପନିବେଶ ସ୍ଥାପନ କରିପାରେ। 

ଧରନ୍ତୁ ଭଵିଷ୍ୟତରେ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ପୃଥିଵୀରେ "Type II" ସଭ୍ୟତା ଵିକଶିତ କରିଵାରେ ସମର୍ଥ ହେଲେ ତେବେ ସେମାନଙ୍କ ପାଇଁ ମଙ୍ଗଳ ଵା ଶୁକ୍ର ଗ୍ରହରେ ପହଞ୍ଚିଵା ଓ ସେଠାରେ ଵସଵାସ କରିଵା ଅତି ସହଜ ହୋଇଯିଵ । ଏମନ୍ତକି ମନୁଷ୍ୟମାନେ କିଛି ଘଣ୍ଟା ଵା କିଛି ଦିନ ମଧ୍ୟରେ ଦୂରଦୁରାନ୍ତର ସୌରଜଗତକୁ ଯାତ୍ରା ମଧ୍ୟ କରିପାରିବେ । 

ଗୋଟିଏ Type II ସଭ୍ୟତାର ଵୈଷୟିକ ପ୍ରଗତି ଏତେ ଉନ୍ନତ ଯେ ଆଜି ଆମେ ଯାହାକୁ ଅଲୌକିକ ଭାବୁଛୁ, ତାହା ସେମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଅତି ସାଧାରଣ ଵିଷୟ ଅଟେ। ଏମାନଙ୍କର ସମାଜରେ ଶକ୍ତି ଓ ସମ୍ବଳର ଅସୀମ ଉପଲବ୍ଧତା ହେତୁ ଯୁଦ୍ଧ କିମ୍ବା ଅଭାବ ଭଳି ଧାରଣା ବୋଧହୁଏ ଅପ୍ରାସଙ୍ଗିକ ହୋଇପଡ଼ିଵ। ତେବେ ଏକ "Type II" ସଭ୍ୟତା ହେଵା ପାଇଁ ମାନଵଜାତିକୁ ଶତାବ୍ଦୀ କିମ୍ବା ହଜାର ହଜାର ଵର୍ଷ ଲାଗିପାରେ, କିନ୍ତୁ ଏଥିପାଇଁ ମାନଵସଭ୍ୟତାକୁ ନିରନ୍ତର ଉନ୍ନତ ଓ ଵିକଶିତ ହେଵା ନିତାନ୍ତ ଵିଧେୟ । 

ଏବେ ଆମର କଳ୍ପନାକୁ ଆହୁରି ଉଚ୍ଚକୁ ନେଇ ଯାଇ "Type III" ସଭ୍ୟତାର ଶକ୍ତି ଓ ସାମାର୍ଥ୍ୟର ମଧ୍ୟ ଆକଳନ କରି ଦେଖାଯାଉ । 

Type III ସଭ୍ୟତା ଯଦି ଏ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡରେ କୌଣସି ଗହ ଵା ସୌରଜଗତରେ ଥାଏ ତେବେ ତାହା ଅତ୍ୟନ୍ତ ଶକ୍ତିଶାଳୀ ସଭ୍ୟତା ହେଵାର ସମ୍ଭାଵନା ରହିଛି । କାରଣ ଏହି ସଭ୍ୟତାର ଜୀଵ କେବଳ ଏକ ତାରା କିମ୍ବା ସୌରମଣ୍ଡଳ ହିଁ ନୁହେଁ ବରଂ ସମଗ୍ର ଆକାଶଗଙ୍ଗାରୁ ଶକ୍ତି ଆହରଣ କରିପାରନ୍ତି। ଏକ Type III ସଭ୍ୟତା ଅଗଣିତ ତାରା ଓ ଗ୍ରହ ଉପରେ ନିୟନ୍ତ୍ରଣ ରଖିଥାଏ ଏଵଂ ତା’ର ଵୈଷୟିକ ସାମର୍ଥ୍ୟ ଏତେ ଉନ୍ନତ ହୋଇଥାଏ ଯେ ଏହା ପ୍ରାୟ ଦୈଵୀ ଶକ୍ତି ପରି ମନେ ହୋଇପାରେ। ଏମାନେ ଆକାଶଗଙ୍ଗା ଵ୍ୟାପୀ ଯୋଗାଯୋଗ ଓ ଯାତାୟାତ ଵ୍ୟଵସ୍ଥା ଗଢ଼ି ତୋଳନ୍ତି ଏଵଂ ବ୍ଲାକ୍ ହୋଲ୍ କିମ୍ବା ଅନ୍ୟ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡୀୟ ଶକ୍ତିକୁ ମଧ୍ୟ ଵ୍ୟଵହାର କରିପାରନ୍ତି। 

ଏକ Type III ସଭ୍ୟତାର ଜୀଵନ ଆମ ପାଇଁ ଅକଳ୍ପନୀୟ। ସେମାନେ ହୁଏତ ନୂତନ ତାରା ସୃଷ୍ଟି କରିପାରନ୍ତି, ଗ୍ରହମାନଙ୍କୁ ନୂଆ କରି ଗଢ଼ି ତୋଳିପାରନ୍ତି କିମ୍ବା ସ୍ଥାନ-କାଳକୁ ମଧ୍ୟ ନିୟନ୍ତ୍ରଣ କରିପାରନ୍ତି। 

ତେବେ କେତେକ ଗଵେଷକ ଏହାଠାରୁ ମଧ୍ୟ ଆଗକୁ ଯାଇ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡରେ Type IV ସଭ୍ୟତାର ସମ୍ଭାଵନ ସମ୍ବନ୍ଧରେ ବି କଳ୍ପନା କରିଛନ୍ତି । ଯଦି ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡରେ କୌଣସି ସଭ୍ୟତା Type IV ସ୍ତରରେ ପହଞ୍ଚି ଯାଏ ତେବେ ସେ ସଭ୍ୟତା ସମଗ୍ର ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡର ଶକ୍ତି ଆହରଣ କରିପାରୁଥିଵ। ସେମାନେ ହୁଏତ ସ୍ଥାନ-କାଳର ନିୟମକୁ ବଦଳାଇ ପାରନ୍ତି କିମ୍ବା ଅନ୍ୟ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡରେ ପ୍ରଵେଶ କରିପାରନ୍ତି।

 ଏପରିକି Type V ସଭ୍ୟତାର ମଧ୍ୟ ଧାରଣା ଅଛି, ଯେଉଁ ସଭ୍ୟତା ମହାବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ(Multivers)ର ଶକ୍ତି ନିୟନ୍ତ୍ରଣ କରିପାରେ ତଥା ଵିଭିନ୍ନ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ମଧ୍ୟରେ ଯାତ୍ରା ବି କରିପାରିଵାର ସାମର୍ଥ୍ୟ ରଖେ । Type VI ସଭ୍ୟତାୟ ମଧ୍ୟ କଳ୍ପନା କରାଯାଇଛି ଏଵଂ ଯଦି ଏଭଳି କୌଣସି ସଭ୍ୟତା ଥାଏ ତେବେ ସେ ସଭ୍ୟତା ଏକ Megaverseରେ ଅବସ୍ଥାନ କରେ, ଯେଉଁଠାରେ ଅନନ୍ତ ସଂଖ୍ୟକ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଏବଂ ସେଗୁଡ଼ିକର ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ଭୌତିକ ନିୟମ ଏକସାଙ୍ଗରେ ଅସ୍ତିତ୍ୱ ରଖେ। Type VI ସଭ୍ୟତାର ସାମର୍ଥ୍ୟ ଏତେ ଉନ୍ନତ ଯେ ଏହା ଆମର ଵର୍ତ୍ତମାନର ଵୈଜ୍ଞାନିକ ବୁଝାମଣାରୁ ବହୁ ଦୂର ଅଗ୍ରସର। ତଥାପି କିଛି ଇଵେଷକ ଅନୁମାନ କରନ୍ତି ଯଦି Type VI ସଭ୍ୟତାର ଅସ୍ତିତ୍ବ ଥାଏ ତେବେ ସେ ସଭ୍ୟତାର ନୂତନ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ସୃଷ୍ଟି ଓ ନିୟନ୍ତ୍ରଣ କରିପାରିଵାର ସାମର୍ଥ୍ୟ ଥିଵ । ଏହି ସଭ୍ୟତା ଅନନ୍ତ ସଂଖ୍ୟକ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଓ ସମାନ୍ତର ଵାସ୍ତଵତା ମଧ୍ୟରେ ଯାତ୍ରା କରିପାରୁଥିଵ। ୟେ ସଭ୍ୟତା ସମୟ ଓ ସ୍ଥାନର ସୀମାବଦ୍ଧତାକୁ ଅତିକ୍ରମ କରି ଅନ୍ୟ ମାତ୍ରା ଵା Dimensionରେ ପ୍ରଵେଶ କରିପାରିଵାର ସାମର୍ଥ୍ୟ ଲଭିଥିଵ । ଏଭଳି ସଭ୍ୟତା 10^66 ଓଟ୍ ଵା ତା’ଠାରୁ ଅଧିକ ଶକ୍ତି ଵ୍ୟଵହାର କରିଵାକୁ ସାମର୍ଥ୍ୟବାନ ହୋଇଥିଵ ଯାହା ସମଗ୍ର ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡର ଶକ୍ତିଠାରୁ ଅନେକ ଗୁଣ ଅଧିକ। ଏଭଳି କୌଣସି ସଭ୍ୟତା ଥିଲେ ସେ ସଭ୍ୟତାର ଜୀଵ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଶକ୍ତିଶାଳୀ ହୋଇଥିଵାର ସମ୍ଭାଵନା ଅଧିକ । ସେମାନେ ସମୟ, ସ୍ଥାନ, ଓ ଵାସ୍ତଵତାକୁ ନିଜ ଇଚ୍ଛାନୁସାରେ ଗଢ଼ିପାରନ୍ତି। ଉଦାହରଣ ସ୍ୱରୂପ, ସେମାନେ ନୂତନ ଜୀଵନ ସୃଷ୍ଟି କରିପାରନ୍ତି, ମହାଜାଗତିକ ଘଟଣାଗୁଡ଼ିକୁ ନିୟନ୍ତ୍ରଣ କରିପାରନ୍ତି, ଏପରିକି ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡର ସୃଷ୍ଟି-ଅନ୍ତ ଆଉ ଜୀଵଙ୍କର ଜନ୍ମ-ମୃତ୍ୟୁକୁ ମଧ୍ୟ ଅଟକାଇ ପାରନ୍ତି ଵା ପରିଵର୍ତ୍ତିତ କରିପାରନ୍ତି ।‌ ଏମାନେ ଅନନ୍ତ ସମାନ୍ତର ଵାସ୍ତଵତାରେ ଏକାସାଙ୍ଗରେ ଅସ୍ତିତ୍ୱ ରଖିପାରନ୍ତି, ଯେଉଁଠାରେ ଅତୀତ, ଵର୍ତ୍ତମାନ, ଓ ଭଵିଷ୍ୟତ ଏକତ୍ରିତ ହୋଇଥାଏ।

ଏସବୁ ଜାଣିଵା ପରେ ହୁଏତ କେହି କେହି ମନରେ ଵିଚାର କରୁଥାଇ ପାରନ୍ତି ଯେ Type VI ସଭ୍ୟତାଠାରୁ ବି ଉଚ୍ଚତର ସଭ୍ୟତା ଥିଵା ସମ୍ଭଵ କି ? 

ଗଵେଷକଙ୍କ ମନକୁ ବି ଏହି ପ୍ରଶ୍ନ ଆସିଥିଲା ଆଉ ସେମାନେ Type VII ସ୍ତରର ସଭ୍ୟତା ଵିଷୟରେ ନିଜର କଳ୍ପନାର ଘୋଡ଼ା ଦଉଡ଼ାଇ ମତ ପୋଷଣ କରି ବୋଇଲେ ଯେ ହଁ ଏଭଳି ଏକ ଉଚ୍ଚତର ସଭ୍ୟତାର ଅସ୍ତିତ୍ବ ଥିଵା ମଧ୍ୟ ସମ୍ଭଵ । 

ତେବେ ଯଦି Type VII ସଭ୍ୟତା ଥାଏ ତାହେଲେ ସେହି ସଭ୍ୟତା ଏକ ସର୍ଵଶକ୍ତିମାନ ସଭ୍ୟତା ହୋଇଥିଵ । Type VII କାର୍ଦାଶେଭ୍ ସ୍କେଲର ସର୍ଵୋଚ୍ଚ କଳ୍ପିତ ସ୍ତର, ଯାହା Omniverse—ଅର୍ଥାତ୍ ସମସ୍ତ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ, Multiverse, Megaverse, ଓ ଅନ୍ୟ ସମସ୍ତ Dimensions ଓ ଵାସ୍ତଵତା ଵା Realityର ସମାହାର—କୁ ନିୟନ୍ତ୍ରଣ କରିପାରେ। ଏହି ସଭ୍ୟତା ଏକ ଏପରି ସତ୍ତା ରୂପେ ଅସ୍ତିତ୍ୱ ରଖେ, ଯାହା ସମସ୍ତ ଚେତନା, ଶକ୍ତି, ଓ ଵାସ୍ତଵତାକୁ ଏକୀଭୂତ କରି ଏକ ସର୍ଵଜ୍ଞାନୀ (omniscient), ସର୍ଵଵ୍ୟାପୀ (omnipresent), ଓ ସର୍ଵଶକ୍ତିମାନ (omnipotent) ସତ୍ତାରେ ପରିଣତ ହୋଇଥାଏ। ଏହି ସ୍ତରରେ, ସଭ୍ୟତାର ଧାରଣା ଆମର ବୁଝାମଣାରୁ ବହୁ ଦୂର ଅତିକ୍ରମ କରିଯାଏ ଏଵଂ ଏହା ଏକ ଏପରି ଅସ୍ତିତ୍ୱ ହେଵ ଯାହା ସମସ୍ତ ସୃଷ୍ଟିର ମୂଳକୁ ନିୟନ୍ତ୍ରଣ କରିପାରୁଥିଵ ।

ଏହି ଧାରଣାଗୁଡ଼ିକ ଆମକୁ ଵୈଜ୍ଞାନିକ କଳ୍ପଵିଜ୍ଞାନର ସୀମାରେ ପହଞ୍ଚାଇ ଦିଏ, ଯେଉଁଠାରେ ଵାସ୍ତଵତା ଓ କଳ୍ପନା ଏକାକାର ହୋଇଯାଏ। ଏମାନଙ୍କୁ ଦେଖିଲେ ଆମେ ହୁଏତ ସେମାନଙ୍କୁ ଦେଵତା ମନେ କରିପାରୁ। କିନ୍ତୁ ଏହି ସଭ୍ୟତାର ଅସ୍ତିତ୍ୱ ଵିଷୟରେ ଚିନ୍ତା କଲେ ଏକ ରହସ୍ୟମୟ ପ୍ରଶ୍ନ ଉଠେ: ଯଦି ଏପରି ସଭ୍ୟତା ଅଛନ୍ତି, ତେବେ ଆମେ ସେମାନଙ୍କୁ କାହିଁକି ଦେଖି ପାରୁନାହୁଁ?

ଏହି ପ୍ରଶ୍ନ ଆମକୁ "ଫର୍ମି ପାରାଡକ୍ସ" ଆଡ଼କୁ ନେଇଯାଏ। ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡରେ ଅଗଣିତ ତାରା ଓ ଗ୍ରହ ଅଛି, ତେବେ ଅନ୍ୟ ସଭ୍ୟତାଙ୍କର ଚିହ୍ନ କୋଉଠାରେ? ହୁଏତ ଟାଇପ୍ II କିମ୍ବା III ସଭ୍ୟତା ଏତେ ଉନ୍ନତ ଯେ ସେମାନେ ଆମ ସହ ଯୋଗାଯୋଗ କରିଵାକୁ ଆଗ୍ରହୀ ନୁହଁନ୍ତି, ଠିକ୍ ଯେପରି ଆମେ ପିମ୍ପୁଡ଼ି ସହ କଥା ହେଵାକୁ ଆଗ୍ରହୀ ନୁହେଁ ଵା କଥା ହେଵାକୁ ଚାହିଁ ମଧ୍ୟ ପ୍ରକୃତିର ନିୟମ ଯୋଗୁଁ କଥା ହୋଇ ପାରୁନା । 

ଏମନ୍ତ ମଧ୍ୟ ହୋଇପାରେ ଯେ ହୁଏତ ଏକ Great filter—ଏକ ଅଜଣା ପ୍ରତିବନ୍ଧକ—ସଭ୍ୟତାମାନଙ୍କୁ ଏହି ସ୍ତରକୁ ପହଞ୍ଚିଵାରୁ ହିଁ ଅଟକାଇ ଦେଇଥାଏ । ହୁଏତ ସ୍ୱ-ଵିନାଶ, ଯେପରିକି ପାରମାଣଵିକ ଯୁଦ୍ଧ,ମହାଜାଗତିକ ମହାପ୍ରଳୟ ,ପରିଵେଶ ଜନିତ ଵିନାଶ ଅଥଵା ଵିଵର୍ତ୍ତନ ଯୋଗୁଁ ମାନଵ ଭଳି ଉନ୍ନତ ଜୀଵ ଜାତିମାନଙ୍କର ଵିଲୁପ୍ତିକରଣ ଯୋଗୁଁ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡର କୌଣସି ସଭ୍ୟତା ଅଧିକ ସମୟ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ତିଷ୍ଠି ହିଁ ପାରେ ନାହିଁ । ଏ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡର ଅନ୍ୟ କୌଣସି ଉନ୍ନତ ସଭ୍ୟତା ସହିତ ଆମର ସାକ୍ଷାତ ହୋଇନଥିଵାରୁ ଏଵଂ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଵିଷୟରେ ଆମ୍ଭମାନଙ୍କର ଜ୍ଞାନ ସୀମିତ ହୋଇଥିଵାରୁ ଏ ସମ୍ବନ୍ଧରେ କେଵଳ ଅନୁମାନ ହିଁ କରାଯାଇପାରେ । 

ମାନଵଜାତି, ଏବେ ଟାଇପ୍ 0 ସଭ୍ୟତା ଭାବେ O.7 ପଏଣ୍ଟ ସହିତ ନିଜର ଵିକାଶ ଯାତ୍ରା ଜାରି ରଖିଛି। କିନ୍ତୁ ମନୁଷ୍ୟଜାତିର ସ୍ୱପ୍ନ ଓ ଆକାଂକ୍ଷା ତାକୁ Type I, II, ଏଵଂ ହୁଏତ ଦିନେ ଟାଇପ୍ III ସଭ୍ୟତାରେ ମଧ୍ୟ ପହଞ୍ଚାଇ ଦେଇପାରେ । ତେବେ ଏହି ଯାତ୍ରା ସହଜ ନୁହେଁ। ମାନଵଜାତି ଅଧୁନା ଜଳଵାୟୁ ସଙ୍କଟ, ସାମାଜିକ ଅସମାନତା ଏଵଂ ନିଜର ସୀମିତ ଦୃଷ୍ଟିକୋଣକୁ ଅତିକ୍ରମ କରିଵା କ୍ଷେତ୍ରରେ ସଂଘର୍ଷ କରୁଅଛି। କିନ୍ତୁ ଆଜି ବି ମାନଵ ଯେତେବେଳେ ରାତ୍ରି ଆକାଶ ଆଡ଼କୁ ଚାହୁଁଛି, ତାରାଗୁଡ଼ିକ ତାକୁ ମନେ ପକାଇ ଦିଅନ୍ତି ଯେ ଏ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡରେ ସମ୍ଭାଵନାର ପରିମାଣ ଅସୀମ।

ମାନଵ ଜାତି ହୁଏତ ଆଜି ଏକ ଛୋଟ ଗ୍ରହରେ ଵାସ କରୁଛି, କିନ୍ତୁ ତା‌ହାର ସ୍ୱପ୍ନ ଆକାଶଗଙ୍ଗା ଓ ତା’ଠାରୁ ମଧ୍ୟ ଆଗକୁ ଯାଇ ସବୁ କିଛି ଜାଣି ନେଵାର ରହିଛି। କେଜାଣି, ମାନଵସଭ୍ୟତା ଦିନେ ସେହି ସଭ୍ୟତା ହୋଇ ପାରିଵ କି ନାହିଁ ଯେଉଁ ସଭ୍ୟତା ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ସୌରଜଗତକୁ ନିୟନ୍ତ୍ରଣ କରିପାରେ, ଆକାଶଗଙ୍ଗାରେ ଯାତ୍ରା କରିପାରେ, ଓ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡର ରହସ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଉନ୍ମୋଚନ କରିପାରେ । ତେବେ ମାନଵ ଜାତିର ଇତିହାସ ଦେଖିଲେ ହୃଦବୋଧ ହୁଏ ଯେ ଏ ଜୀଵଜାତି ଆଗକୁ ଵିଲୁପ୍ତ ନହୋଇ ତିଷ୍ଠି ଗଲେ କିଛି ବି ଅସମ୍ଭଵକୁ ସମ୍ଭଵ କରିଵାକୁ ସାମର୍ଥ୍ୟବାନ। ନିରନ୍ତର ଵିକଶିତ ହେଵାର ସ୍ୱପ୍ନ ମାନଵଜାତିକୁ ଆଗକୁ ଚାଳିତ କରି ଚାଲିଛି ଏଵଂ ଏହା ହିଁ ମାନଵଜାତିର ସବୁଠାରୁ ବଡ଼ ଶକ୍ତି ଅଟେ । ଜ୍ଞାନ ଲାଭର ଇଚ୍ଛାଶକ୍ତି,ହାରି ନଯିଵାର ମନୋଵୃତ୍ତି,ଗଭୀର କଳ୍ପନା ଶକ୍ତି ଓ ଅସୀମ ସମ୍ଭାଵନାରେ ଵିଶ୍ୱାସ ହିଁ ମାନଵ ଜାତିକୁ ଏକ ସାଧରଣ Primatesରୁ ଆଜି ଏକ ଉନ୍ନତ ଜୀଵ ଜାତି ଭାବେ ପ୍ରତିଷ୍ଠିତ କରିପାରିଛି ଏଵଂ ଆଗକୁ ମଧ୍ୟ ଏହି ଵିକାଶଯାତ୍ରା ନିରନ୍ତର ଚାଲୁ ରହିଵ ବୋଲି ଆଶା କରାଯାଇପାରେ । 

~ଇଂରାଜୀଭାଷା ଆନ୍ଦୋଳନର ଇତିହାସ ଏଵଂ ଵିଶ୍ଵରେ ଏହାର ପ୍ରଭାଵ~

୧୦୬୬ରେ ଇଂଲଣ୍ଡର ରାଜା ଏଡୱାର୍ଡ୍ ଦି କନଫେସର୍ ନିଃସନ୍ତାନ ଅଵସ୍ଥାରେ ମୃତ୍ୟୁଵରଣ କରିଥିଲେ। ତାଙ୍କ ଉତ୍ତରାଧିକାରୀକୁ ନେଇ ଵିଵାଦ ଦେଖାଦେଇଥିଲା। ହାରୋଲ୍ଡ ଗଡ଼ୱିନସନ (Harold Godwinson) ନିଜକୁ ରାଜା ଘୋଷଣା କରିଥିଲେ କିନ୍ତୁ ନର୍ମାଣ୍ଡିର ଡ୍ୟୁକ୍ William the Conqueror" ଦାବି କରିଥିଲେ ଯେ ଇଂଲଣ୍ଡର ରାଜା ଏଡୱାର୍ଡ ତାଙ୍କୁ ସିଂହାସନ ପ୍ରାପ୍ତ ହେଵାର ପ୍ରତିଶ୍ରୁତି ଦେଇଥିଲେ। ତେବେ ଇଂଲଣ୍ଡରେ ଏହି ଦାବିକୁ କେହି ମାନିଲେ ନାହିଁ ତେଣୁ ନର୍ମାଣ୍ଡିର ଡ୍ୟୁକ୍ ଉଇଲିୟମ୍ ଏକ ବଡ଼ ସୈନ୍ୟଵାହିନୀ ନେଇ ଇଂଲଣ୍ଡ ଆକ୍ରମଣ କରିଥିଲେ। ଏହି ଯୁଦ୍ଧର ମୁଖ୍ୟ ଘଟଣା ଥିଲା ହେଷ୍ଟିଂସ ଯୁଦ୍ଧ (Battle of Hastings), ଯାହା ୧୪ ଅକ୍ଟୋବର ୧୦୬୬ରେ ହୋଇଥିଲା। ଏହି ଯୁଦ୍ଧରେ ଉଇଲିୟମ୍‌ଙ୍କ ନର୍ମାନ୍ ସୈନ୍ୟ ହାରୋଲ୍ଡଙ୍କ ଆଙ୍ଗ୍ଲୋ-ସାକ୍ସନ ସୈନ୍ୟଙ୍କୁ ପରାସ୍ତ କରି ଦେଇଥିଲେ । ପରିଣାମ ସ୍ଵରୂପ ହାରୋଲ୍ଡ ଯୁଦ୍ଧରେ ମୃତ୍ୟୁଵରଣ କରିଥିଲେ। 

ନର୍ମାଣ୍ଡିର ନର୍ମାନମାନେ ପ୍ରକୃତରେ Viking ଵଂଶୋଦ୍ଭଵ ଥିଲେ ଏଵଂ ନଵମ ଓ ଦଶମ ଶତାବ୍ଦୀରେ ସ୍କାଣ୍ଡିନେଭିଆ (ଵର୍ତ୍ତମାନର ଡେନମାର୍କ, ନରୱେ ଓ ସ୍ୱୀଡେନ୍)ରୁ ଉତ୍ତର ଫ୍ରାନ୍ସକୁ ଆସିଥିଲେ। ଏହି Vikingମାନେ ଫ୍ରାନ୍ସର ନର୍ମାଣ୍ଡି ଅଞ୍ଚଳରେ ଵସତି ସ୍ଥାପନ କରିଥିଲେ ଏଵଂ ଧୀରେ ଧୀରେ ଫରାସୀ ସଂସ୍କୃତି, ଭାଷା (ଫରାସୀ, ଯାହା ଲାଟିନରୁ ଉଦ୍ଭବ) ଓ ଖ୍ରୀଷ୍ଟିଆନ ଧର୍ମ ଗ୍ରହଣ କରି ନର୍ମାନ ପରିଚୟ ଗଢ଼ିଥିଲେ। 

ଅସ୍ତୁ ୧୦୬୬ ଖ୍ରୀଷ୍ଟାବ୍ଦରେ ଇଂଲଣ୍ଡ ଉପରେ ନର୍ମାନ୍‌ମାନଙ୍କ ଵିଜୟ ପରେ ଯୁଦ୍ଧରେ ସେମାନଙ୍କର ନେତୃତ୍ୱ ନେଇଥିଵା ଉଇଲିୟମ୍ ଇଂଲଣ୍ଡର ରାଜା ହେଲେ ଏଵଂ "William ପ୍ରଥମ" ନାମରେ ଖ୍ୟାତ ହେଲେ । ତାଙ୍କୁ "William the Conqueror" ମଧ୍ୟ କୁହାଗଲା।

  

"William ପ୍ରଥମ"ଙ୍କ ଶାସନ ସମୟରେ ଇଂଲଣ୍ଡରେ ସାମନ୍ତଵାଦୀ ଵ୍ୟଵସ୍ଥା ପ୍ରଚଳିତ ହୋଇଥିଲା ଏଵଂ ଲାଟିନ ଭାଷାରୁ ଉଦ୍ଭଵ ହୋଇଥିଵା ଫରାସୀ ଭାଷା ଇଂଲଣ୍ଡର ପ୍ରଶାସନିକ ଭାଷା ହୋଇଥିଲା । ଫରାସୀ ଭାଷା ଇଂଲଣ୍ଡର ଅଭିଜାତ ଶ୍ରେଣୀରେ ପ୍ରଭାଵ ଵିସ୍ତାର କରି ପରେ ସାଧାରଣ ଵର୍ଗଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ପ୍ରଭାଵିତ କରିଥିଲା ଫଳତଃ ଇଂରାଜୀ ଭାଷାରେ ଅନେକ ଫରାସୀ ଓ ଲାଟିନ ଶବ୍ଦ ପ୍ରଚଳିତ ହୋଇଥିଲା ।

ନର୍ମାନ ବିଜୟର ପ୍ରଭାବ ଇଂରାଜୀ ଭାଷାରେ ଶବ୍ଦ ପରିଵର୍ତ୍ତନରେ ସ୍ପଷ୍ଟ ଦେଖାଯାଏ। ଉଦାହରଣ ସ୍ଵରୂପ ପ୍ରାଚୀନ ଇଂରାଜୀରେ ପର୍ଵତ ଵା ପାହାଡ଼କୁ ବୁଝାଇଵା ପାଇଁ "beorg" ଓ "dūn" ଶବ୍ଦ ଵ୍ୟଵହୃତ ହେଉଥିଲା କିନ୍ତୁ ଜର୍ମାନ ଶାସନ ପରେ ଫରାସୀ ଭାଷା ଦେଇ ଲାଟିନ ମୂଳର mountain(ଲାଟିନ mons/montisରୁ ଉତ୍ପନ୍ନ) ଚଳିଲା। ସେହିପରି, swīn(ଶୁକର) ଶବ୍ଦ ବଦଳରେ pig(ଫରାସୀ porcusରୁ) ଶବ୍ଦ ଜନପ୍ରିୟ ହେଲା। ଅନ୍ୟ ଏକ ଉଦାହରଣ ହେଉଛି justice(ନ୍ୟାୟ), ଯାହା ଫରାସୀ/ଲାଟିନ justitiaରୁ ଆସିଥିଲା, ପ୍ରାଚୀନ ଇଂରାଜୀ ଶବ୍ଦ rihtwīsnesକୁ ଵିସ୍ଥାପିତ କରିଥିଲା। 

ଏହି ଶବ୍ଦ ପରିଵର୍ତ୍ତନ କେଵଳ ଭାଷାରେ ସୀମିତ ନଥିଲା ଵରଂ ଏହା ନର୍ମାନମାନଙ୍କ ସାଂସ୍କୃତିକ ଓ ପ୍ରଶାସନିକ ଆଧିପତ୍ୟକୁ ପ୍ରତିଫଳିତ କରୁଥିଲା। ଫରାସୀ ଭାଷା, ଯାହା ଅଭିଜାତ ଶ୍ରେଣୀରେ ଵ୍ୟଵହୃତ ହେଉଥିଲା, ଧୀରେ ଧୀରେ ସାଧାରଣ ଜନତାଙ୍କ ଭାଷାରେ ମଧ୍ୟ ପ୍ରଭାଵ ପକାଇଥିଲା। ଖ୍ରୀଷ୍ଟିଆନ ଧର୍ମର ପ୍ରସାର ମଧ୍ୟ ଏହି ପ୍ରକ୍ରିୟାକୁ ତ୍ୱରାନ୍ୱିତ କରିଥିଲା, କାରଣ ଚର୍ଚ୍ଚରେ ଲାଟିନ ଭାଷାର ଵ୍ୟଵହାର ଅନେକ ଲାଟିନ ଶବ୍ଦକୁ ଇଂରାଜୀରେ ପ୍ରଚଳିତ କରାଇଥିଲା।

ଭାଷା ଵିଜ୍ଞାନ ଦୃଷ୍ଟିକୋଣରୁ, ଏହି ଧରଣର ଶବ୍ଦ ପରିଵର୍ତ୍ତନକୁ "ଶବ୍ଦ ଋଣ"(Lexical Borrowing) ଵା "ଶବ୍ଦ ଗ୍ରହଣ" (Borrowing) କୁହାଯାଏ। ଯେତେବେଳେ ଗ୍ରହଣ କରାଯାଇଥିଵା ଶବ୍ଦ ମୂଳ ଭାଷାର ଶବ୍ଦକୁ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଵା ଆଂଶିକ ଭାବେ ଵିସ୍ଥାପିତ କରେ, ତାହାକୁ "ଶବ୍ଦ ଵିସ୍ଥାପନ" (Lexical Replacement) କୁହାଯାଏ। ନର୍ମାନ ଵିଜୟ ପରିପ୍ରେକ୍ଷୀରେ ଏହି ପ୍ରକ୍ରିୟାକୁ "ସାଂସ୍କୃତିକ ଋଣ" (Cultural Borrowing) ରୂପେ ଵିଵେଚନା କରାଯାଏ, କାରଣ ଏହା ସାଂସ୍କୃତିକ, ରାଜନୈତିକ ଓ ସାମାଜିକ ପ୍ରଭାବ ଯୋଗୁଁ ଘଟିଥିଲା। ଗ୍ରହଣ କରାଯାଇଥିବା ଶବ୍ଦଗୁଡ଼ିକ ପ୍ରାୟତଃ ସ୍ଥାନୀୟ ଭାଷାରେ ଅନୁକୂଳିତ ହୋଇଥାଏ, ଯାହାକୁ "ଅନୁକୂଳନ" (Adaptation) କୁହାଯାଏ। ଅନେକ ଲାଟିନ ଓ ଫରାସୀ ଶବ୍ଦ ଏହି ସମୟରେ ସ୍ଥାନୀୟ ଇଂରାଜୀ ଭାଷାରେ ଅନୁକୂଳିତ ହୋଇ ନିଜ ମୂଳ ରୂପରୁ ସାମାନ୍ୟ ଭିନ୍ନ ହୋଇ ଆଜି ଵିଶ୍ଵରେ ଇଂରାଜୀ ଶବ୍ଦ ରୂପେ ପରିଚିତ ହେଉଛି। 

୧୦୬୬ ଖ୍ରୀଷ୍ଟାବ୍ଦର ନର୍ମାନ ଵିଜୟ ପରେ ନର୍ମାନମାନେ ଇଂଲଣ୍ଡ ଉପରେ ପ୍ରାୟ ୩୦୦ ଵର୍ଷ ଧରି ରାଜନୈତିକ ଓ ସାଂସ୍କୃତିକ ଅଧିକାର ବଜାୟ ରଖିଥିଲେ, ଯାହା ପ୍ରାୟ ୧୦୬୬ରୁ ୧୩୬୦ ଵା ୧୪୦୦ ଖ୍ରୀଷ୍ଟାବ୍ଦ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଚାଲିଥିଲା । ଉଇଲିୟମ୍ ଦି କଙ୍କରର (William the Conqueror)ଙ୍କଠାରୁ ଇଂଲଣ୍ଡରେ ନର୍ମାନ ରାଜବଂଶର ଶାସନ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଥିଲା । ଉଇଲିୟମ ପ୍ରଥମ ଓ ତାଙ୍କ ବଂଶଧରମାନେ, ଯେପରିକି ଉଇଲିୟମ୍ ଦ୍ଵିତୀୟ, ହେନେରୀ ପ୍ରଥମ ଓ ଷ୍ଟିଫେନ୍, ପ୍ରାୟ ୮୮ ବର୍ଷ (୧୦୬୬-୧୧୫୪) ଧରି ଶାସନ କରିଥିଲେ। ଏହି ସମୟରେ ଫରାସୀ ଭାଷା ଓ ନର୍ମାନ ସଂସ୍କୃତି ଇଂଲଣ୍ଡରେ ଆଧିପତ୍ୟ ଵିସ୍ତାର କରିଥିଲା।

ନର୍ମାନ ରାଜବଂଶ ପରେ ଆଞ୍ଜେଭିନ୍ (Angevin) ଵା ପ୍ଲାଣ୍ଟାଜେନେଟ୍ (Plantagenet) ରାଜବଂଶ ୧୧୫୪ରୁ ଇଂଲଣ୍ଡରେ ଶାସନ ଆରମ୍ଭ କରିଥିଲା। ଏହି ରାଜବଂଶର ରାଜାମାନେ, ଯେପରିକି ହେନେରୀ ଦ୍ଵିତୀୟ, ରିଚାର୍ଡ ପ୍ରଥମ ଓ ଜନ୍ ଆଦି ନର୍ମାଣ୍ଡି ସମେତ ଫ୍ରାନ୍ସର ଵିଭିନ୍ନ ଅଞ୍ଚଳରେ ଅଧିକାର ରଖିଥିଲେ। ଏହି ସମୟରେ ଫରାସୀ ଭାଷା ଓ ସଂସ୍କୃତି ଇଂଲଣ୍ଡରେ ପ୍ରଭାଵ ବଜାୟ ରଖିଥିଲା କିନ୍ତୁ ୧୨୦୪ରେ ନର୍ମାଣ୍ଡି ଫ୍ରାନ୍ସ ଦ୍ୱାରା ଦଖଲ ହେଵା ପରେ ନର୍ମାନ ଅଧିକାର ଦୁର୍ଵଳ ହେଵାକୁ ଲାଗିଲା। ତ୍ରୟୋଦଶ ଶତାବ୍ଦୀ ବେଳକୁ ଇଂଲଣ୍ଡରେ ଫ୍ରାନ୍ସ ଓ ଫରାସୀ ଵିରୋଧୀ ମନୋଭାଵ ଦେଖା ଦେଇଥିଲା ଯାହା ଜାତୀୟ ଆନ୍ଦୋଳନର ରୂପ ନେଇଥିଲା । 

ଇଂରେଜ ଜନତା ଫରାସୀ ଭାଷାର ଆଧିପତ୍ୟ ଵିପକ୍ଷରେ ଏକ ଭାଷା ଆନ୍ଦୋଳନ ଆରମ୍ଭ କରିଥିଲେ, ଯାହା ଇଂରାଜୀ ଭାଷାର ପୁନରୁଦ୍ଧାର ଏଵଂ ଜାତୀୟ ପରିଚୟର ପୁନଃସ୍ଥାପନ ଦିଗରେ ଗୁରୁତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ ଭୂମିକା ଗ୍ରହଣ କରିଥିଲା। 

ସେ ସମୟର ଇଂଲଣ୍ଡରେ ଅଭିଜାତ ଵର୍ଗର ଲୋକମାନେ ଫରାସୀ ଭାଷାରେ କଥାଵାର୍ତ୍ତା କରୁଥିଲେ ଯାହା ସାଧାରଣ ଜନତାଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଇଂରାଜୀ ଭାଷାର ଵ୍ୟଵହାରକୁ ହ୍ରାସ କରିଥିଲା। ଫରାସୀ ଭାଷାକୁ ପ୍ରଶାସନିକ ଭାଷା କରାଯାଇଥିଲା ଏଵଂ ଲୋକଙ୍କୁ ଫରାସୀ ଭାଷାର ଅଧିକରୁ ଅଧିକ ଵ୍ୟଵହାର ପାଇଁ ପ୍ରୋତ୍ସାହିତ କରାଯାଉଥିଲା । ଇଂରେଜ ସମାଜରେ ମଧ୍ୟରେ ଏହା ଏକ ସାଂସ୍କୃତିକ ଓ ଭାଷାଗତ ଵିଚ୍ଛିନ୍ନତା ସୃଷ୍ଟି କରିଥିଲା। କିନ୍ତୁ ଦ୍ୱାଦଶ ଓ ତ୍ରୟୋଦଶ ଶତାବ୍ଦୀରେ ଇଂରେଜମାନେ ତାଙ୍କ ଭାଷା ଓ ପରିଚୟକୁ ପୁନରୁଦ୍ଧାର କରିଵା ପାଇଁ ପ୍ରୟାସ ଆରମ୍ଭ କରିଥିଲେ। ଏହି ଆନ୍ଦୋଳନ ଧୀରେ ଧୀରେ ଏକ ଜାତୀୟ ଚେତନାର ରୂପ ନେଇଥିଲା, ଯାହା ଇଂରାଜୀ ଭାଷାକୁ ପୁନଃସ୍ଥାପନ କରିଵା ସହ ଫରାସୀ ଭାଷାର ଆଧିପତ୍ୟକୁ ଖୋଲା ଆହ୍ଵାନ କରିଥିଲା।

ଏହି ଭାଷା ଆନ୍ଦୋଳନର ଆରମ୍ଭ ମୁଖ୍ୟତଃ ମଧ୍ୟଯୁଗୀୟ ଇଂଲଣ୍ଡରେ ଜାତୀୟତାବାଦୀ ଭାଵନାର ଉଦୟ ସହ ଜଡ଼ିତ ଥିଲା। ତ୍ରୟୋଦଶ ଶତାବ୍ଦୀରେ, ଇଂଲଣ୍ଡ ଓ ଫ୍ରାନ୍ସ ମଧ୍ୟରେ ରାଜନୈତିକ ସଂଘର୍ଷ, ଯେପରିକି ଶତଵର୍ଷୀୟ ଯୁଦ୍ଧ (Hundred Years' War, ୧୩୩୭-୧୪୫୩), ଇଂରେଜ ଜନତାଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଫରାସୀ ସଂସ୍କୃତି ଓ ଭାଷା ଵିପକ୍ଷରେ ଏକ ପ୍ରତିଵାଦୀ ମନୋଭାଵ ସୃଷ୍ଟି କରିଥିଲା। ଏହି ସମୟରେ ଇଂରେଜୀ ଭାଷାକୁ ସାହିତ୍ୟ ଓ ପ୍ରଶାସନରେ ପୁନଃପ୍ରଚଳନ କରିଵା ପାଇଁ ପ୍ରୟାସ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଥିଲା। ଚତୁର୍ଦଶ ଶତାବ୍ଦୀରେ ଜେଫ୍ରୀ ଚସର୍ (Geoffrey Chaucer) ଙ୍କ ପରି ଲେଖକମାନେ ଇଂରାଜୀ ଭାଷାରେ ସାହିତ୍ୟ ରଚନା କରି ଏହାର ମର୍ଯ୍ୟାଦା ବୃଦ୍ଧି କରିଥିଲେ। ତାଙ୍କର "The Canterbury Tales" ଇଂରାଜୀ ଭାଷାରେ ଲେଖାଯାଇଥିଵା ଏକ ମହତ୍ ସାହିତ୍ୟ କୃତି ଥିଲା, ଯାହା ଇଂରାଜୀ ଭାଷାର ସାମାଜିକ ଓ ସାଂସ୍କୃତିକ ଗୁରୁତ୍ୱକୁ ପୁନଃସ୍ଥାପନ କରିଥିଲା। 

ଏହି ଆନ୍ଦୋଳନର ଅନ୍ୟ ଏକ ଗୁରୁତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ ଦିଗ ଥିଲା ପ୍ରଶାସନିକ ଓ ଆଇନଗତ କ୍ଷେତ୍ରରେ ଇଂରାଜୀ ଭାଷାର ପୁନଃପ୍ରଚଳନ। ଚତୁର୍ଦଶ ଶତାବ୍ଦୀରେ, ୧୩୬୨ ଖ୍ରୀଷ୍ଟାବ୍ଦରେ ଇଂଲଣ୍ଡର ପାର୍ଲାମେଣ୍ଟରେ ଇଂରାଜୀ ଭାଷାରେ ଵିତର୍କ କରିବାର ଆଇନ(Statute of Pleading) ପାସ୍ ହୋଇଥିଲା, ଯାହା ଅଦାଲତରେ ଇଂରାଜୀ ଭାଷାର ଵ୍ୟଵହାରକୁ ପ୍ରୋତ୍ସାହିତ କରିଥିଲା। ଏହା ଫରାସୀ ଭାଷାରୁ ଇଂରାଜୀ ଭାଷାକୁ ପ୍ରଶାସନିକ କାର୍ଯ୍ୟରେ ପୁନଃସ୍ଥାପନ କରିଵାର ଏକ ଗୁରୁତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ ପଦକ୍ଷେପ ଥିଲା। ଏହା ସହ ଇଂରେଜୀ ଭାଷାରେ ଶିକ୍ଷା ଓ ଧାର୍ମିକ ଗ୍ରନ୍ଥର ଅନୁଵାଦ ମଧ୍ୟ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଥିଲା। ଜନ୍ ୱିକ୍ଲିଫ୍(John Wycliffe) ପରି ଧାର୍ମିକ ସମାଜ ସୁଧାରକମାନେ ବାଇବେଲକୁ ଇଂରାଜୀରେ ଅନୁଵାଦ କରିଥିଲେ, ଯାହା ଇଂରାଜୀ ଭାଷାର ଜନପ୍ରିୟତା ଓ ଗ୍ରହଣୀୟତା ବୃଦ୍ଧି କରିଥିଲା। ଏହି ପ୍ରୟାସଗୁଡ଼ିକ ଇଂରେଜ ଜନତାଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଜାତୀୟ ଚେତନା ଓ ଭାଷାଗତ ଗର୍ଵକୁ ଜାଗ୍ରତ କରିଥିଲା।

ଏହି ଇଂରାଜୀ ଭାଷା ଆନ୍ଦୋଳନ ସାମାଜିକ ଓ ସାଂସ୍କୃତିକ ଦିଗରୁ ମଧ୍ୟ ଗୁରୁତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ ଥିଲା। ଫରାସୀ ଭାଷା ଅଭିଜାତ ଶ୍ରେଣୀରେ ସୀମିତ ହୋଇଥିଵା ବେଳେ, ସାଧାରଣ ଜନତା ଇଂରାଜୀ ଭାଷାରେ କଥାଵାର୍ତ୍ତା କରୁଥିଲେ। ଏହି ଭାଷାଗତ ଵିଭାଜନ ସାମାଜିକ ଅସନ୍ତୋଷ ସୃଷ୍ଟି କରିଥିଲା, ଯାହା ଇଂରାଜୀ ଭାଷାର ପୁନରୁଦ୍ଧାର ପାଇଁ ଏକ ଜନମତ ଗଠନ କରିଥିଲା। ପଞ୍ଚଦଶ ଶତାବ୍ଦୀ ସୁଦ୍ଧା, ଇଂରାଜୀ ଭାଷା ପୁନଃ ପ୍ରଶାସନ, ଶିକ୍ଷା ଓ ସାହିତ୍ୟରେ ଏକ ପ୍ରମୁଖ ଭାଷା ହୋଇଥିଲା। ହେନେରୀ ପଞ୍ଚମ(Henry V)ଙ୍କ ପରି ଇଂରାଜୀ ପ୍ରେମୀ ରାଜାଙ୍କର ଶାସନ ସମୟରେ ଭାଷାର ଵ୍ୟଵହାରକୁ ପ୍ରୋତ୍ସାହନ ଦିଆଗଲା ଫଳତଃ ଇଂଲଣ୍ଡରେ ଫରାସୀ ଭାଷାର ଆଧିପତ୍ୟ ଆହୁରି ହ୍ରାସ ହୋଇଥିଲା। ଏହି ସମୟରେ ଇଂରାଜୀ ଭାଷାରେ ଅନେକ ନୂଆ ଶବ୍ଦ ଓ ଵ୍ୟାକରଣଗତ ଗଠନ ଵିକଶିତ ହୋଇଥିଲା ଯାହା ଆଧୁନିକ ଇଂରାଜୀ ଭାଷାର ଭିତ୍ତିଭୂମି ସ୍ଥାପନ କରିଥିଲା। ଇଂରେଜମାନେ ଏହି ଜାତୀୟତାକୁ ମୂଳ ପୁଞ୍ଜି କରି ନିଜ ଦେଶକୁ ସୁଦୃଢ଼ କରିଵା କାମରେ ଲାଗି ପଡ଼ିଲେ । ପଞ୍ଚଦଶ ଶତାବ୍ଦୀର ଇଂଲଣ୍ଡ ୟୁରୋପର ଅନ୍ୟ ଅଞ୍ଚଳ ଅପେକ୍ଷା ସେତେ ସମୃଦ୍ଧ ନଥିଲା ତେବେ ଷୋଡ଼ଶ ଓ ସପ୍ତଦଶ ଶତାବ୍ଦୀରେ ଉପନିଵେଶୀକରଣ ଓ ଵାଣିଜ୍ୟ ମାଧ୍ୟମରେ ଇଂଲଣ୍ଡ ଏକ ଵିଶ୍ୱ ଶକ୍ତି ଭାବେ ଉଭା ହୋଇଥିଲା। ଇଂରେଜମାନେ ୧୬୦୭ରେ ଭର୍ଜିନିଆର ଜେମ୍ସଟାଉନରେ(USA) ପ୍ରଥମ ସ୍ଥାୟୀ ଉପନିଵେଶ ସ୍ଥାପନ କରିଥିଲେ। ହାପରେ ଵିଶ୍ଵର ଵିଭିନ୍ନ ଦେଶକୁ ଇଂରେଜମାନେ ପରାଧୀନ କରିଵା ଆରମ୍ଭ କରିଥିଲେ । 

ଭାରତଵର୍ଷ(ଭାରତ,ପାକିସ୍ତାନ,ବଙ୍ଗଳାଦେଶ, ଶ୍ରୀଲଙ୍କା,ବର୍ମା ଇତ୍ୟାଦି) ଛଡ଼ା ଇଂରେଜମାନେ 

ଅଣ୍ଟିଗୁଆ,ବରମୁଡା,ଅଷ୍ଟ୍ରେଲିଆ,ବହାମାସ୍,ବାର୍‌ବାଡୋସ୍,ବେଲିଜ୍,ବୋଟ୍‌ସ୍ୱାନା,ବ୍ରୁନୋଇ,କାନାଡା,ସାଇପ୍ରସ୍,ଡୋମିନିକା,ମିଶର,ଫିଜି ,ଗାମ୍ବିଆ,ଘାନା,ଗ୍ରେନେଡା,ଗୁୟାନା,ହଂକଂ,ଆୟାରଲ୍ୟାଣ୍ଡ,ଜାମାଇକା,ଜୋର୍ଡାନ୍,କେନିଆ,କିରିବାଟି,କୁଏତ୍,ଲେସୋଥୋ,ମାଲାୱୀ,ମାଲେସିଆମାଳଦ୍ଵୀପ,ମାଲ୍‌ଟା,ମରିସସ୍,ନାମିଭିଆ,ନାଉରୁ  

,ନାଇଜେରିଆ,ନିଉଜିଲ୍ୟାଣ୍ଡ ,ଓମାନ, ଇସ୍ରାଏଲର ଅଞ୍ଚଳ,କତାର,ସାଉଦି ଆରବ,

,ସେଚେଲସ,ସିଏରାଲିଓନ୍,ସିଙ୍ଗାପୁର ,ସୋଲୋମନ ଆଇଲ୍ୟାଣ୍ଡ,ଦକ୍ଷିଣ ଆଫ୍ରିକା,ସୁଦାନ  

,ସ୍ୱାଜିଲାଣ୍ଡ(ଏସ୍ୱାତିନୀ),ତାଞ୍ଜାନିଆ,ଟୋଙ୍ଗା,ତ୍ରିନିଦାଦ ଓ ଟୋବାଗୋ,ଟୁଭାଲୁ,ୟୁଗାଣ୍ଡା,ୟୁଏଇ,ଯୁକ୍ତରାଷ୍ଟ୍ର (୧୩ଟି ଉପନିଵେଶ),ଭାନୁଆତୁ,ଜାମ୍ବିଆ ଓ

ଜିମ୍ବାବେ (ରୋଡେସିଆ) ଆଦି ଦେଶକୁ ପରାଧୀନ କରିଥିଲେ ‌। ୧୯୨୦ ଦଶକ ବେଳକୁ ବ୍ରିଟିଶ ସାମ୍ରାଜ୍ୟ ଏତେ ଵିସ୍ତୃତ ଥିଲା ଯେ ଏ ସାମ୍ରାଜ୍ୟରେ କେବେ ସୂର୍ଯ୍ୟୋଦୟ ହେଉନଥିଲା। ୧୯୨୦ ସୁଦ୍ଧା ଇଂରେଜମାନେ ପୃଥିଵୀର ପ୍ରାୟ ୨୫% ଭୂମି ଅଞ୍ଚଳକୁ ପରାଧୀନ କରି ରଖିଥିଲେ। ଏହା ପ୍ରାୟ ୩୫.୫ ନିୟୁତ ଵର୍ଗ କିଲୋମିଟର ଅଞ୍ଚଳ ଥିଲା, ଯାହା ପୃଥିଵୀର ମୋଟ ଭୂମି ଅଞ୍ଚଳର ଚତୁର୍ଥାଂଶ ଭାବରେ ଗଣାଯାଏ। ଏହି ସାମ୍ରାଜ୍ୟ ଵିଶ୍ୱର ଵିଭିନ୍ନ ମହାଦେଶରେ, ଯଥା ଏସିଆ, ଆଫ୍ରିକା, ଉତ୍ତର ଆମେରିକା, ଅଷ୍ଟ୍ରେଲିଆ ଏଵଂ ଓସେଆନିଆରେ ଵ୍ୟାପିଥିଲା। ଆଜକୁ ମାତ୍ର ଶହେ ଵର୍ଷ ତଳେ ପୃଥିଵୀର ଚାରିଭାଗରୁ ଭାଗେ ଭୂଭାଗକୁ ପରାଧୀନ କରି ରଖିଥିଵା ବ୍ରିଟେନ୍ ମଧ୍ୟ ଏକଦା ସ୍ଵୟଂ ପରାଧୀନ ଥିଲା ବୋଲି ହୁଏତ ଅନେକେ ଜାଣିନଥିବେ ତେବେ ଏହା ସତ୍ୟ । ଇଂରାଜୀ ଭାଷା ଶିଖି ଇଂରେଜ ଜାତିର ଏହି ସତ୍ୟ ଇତିହାସ ଜାଣିଵା ପରେ ଅନେକ ଦେଶରେ ସ୍ଵାଧୀନତା ସଂଗ୍ରାମୀମାନେ ଜାତୀୟତାଵାଦୀ ଆନ୍ଦୋଳନ କରିଵାକୁ ପ୍ରେରିତ ହୋଇଥିଲେ ।

ବାର୍ବରା ମାକଲ୍‌ଙ୍କ ଅପହରଣ : ଏକ ଜିଅନ୍ତା କବରର କାହାଣୀ

୧୯୬୮ ମସିହା ଡିସେମ୍ବର ୧୭ ତାରିଖ, ସକାଳ ପ୍ରାୟ ୪ଟା ବେଳେ ଆମେରିକାର ଜର୍ଜିଆ ରାଜ୍ୟରେ ଥିଵା ଆଟଲାଣ୍ଟା ସହରର ରୋଡୱେ ଇନ୍‌ ନାମକ ମୋଟେଲରେ ଏକ ଅଭାଵନୀୟ ଘଟଣା ଘଟିଲା। ଏହି ଘଟଣାକୁ 

"Kidnapping of Barbara Mackle" ନାମରେ ଜଣାଯାଏ । 

ବାର୍ବାରା ମାକଲ୍‌, ଏକ ସମ୍ଭ୍ରାନ୍ତ ପରିଵାରରେ ଜନ୍ମିତ ୨୦ ଵର୍ଷୀୟା ଯୁଵତୀ, ସେତେବେଳେ ଆଟଲାଣ୍ଟାର ଏମୋରୀ ଵିଶ୍ୱଵିଦ୍ୟାଳୟରେ ପାଠ ପଢୁଥିଲେ। ତାଙ୍କ ପିତା ରବର୍ଟ ମାକଲ୍‌ ଥିଲେ ଫ୍ଲୋରିଡାର ଜଣେ ଧନୀ ପ୍ରୋପର୍ଟି ଡେଵ୍‌ଲପର୍ ଏଵଂ ଡେଲ୍‌ଟୋନା କର୍ପୋରେସନ୍‌ର ସହ-ପ୍ରତିଷ୍ଠାତା, ଯାହାର ମୂଲ୍ୟ ସେତେବେଳେ ପ୍ରାୟ ୬୫ ନିୟୁତ ଡଲାର(ଵର୍ତ୍ତମାନ ଏହା ପ୍ରାୟ ୫୫୨.୫ ନିୟୁତ ଡଲାର ସହିତ ସମାନ) ଥିଲା। ବାର୍ବାରାଙ୍କୁ ହଂକଂ ଫ୍ଲୁ ରୋଗ ହେଵାରୁ ତାଙ୍କ ମାଆ ଜେନ୍‌ ତାଙ୍କୁ କ୍ରିସ୍‌ମାସ ଛୁଟିରେ ଘରକୁ ଫେରାଇ ନେଵା ପାଇଁ ଆଟଲାଣ୍ଟା ଆସିଥିଲେ। ସେମାନେ ରୋଡୱେ ଇନ୍‌ରେ ଏକ ରୁମ୍‌ରେ ରହିଥିଲେ।

ସେହି ରାତିରେ, ମାଆ ଓ ଝିଅ ଶୟନ ପୂର୍ଵରୁ ଘରକଥା ହେଉଥିଲେ ଏତିକିବେଳେ କେହି ଜଣେ ରୁମ୍‌ର କବାଟ ଠକ୍ ଠକ୍ କଲା। ଜଣେ ଵ୍ୟକ୍ତି ନିଜକୁ ଡିଟେକ୍ଟିଵ୍ ବୋଲି ପରିଚୟ ଦେଇ କହିଲା ଯେ ବାର୍ବାରାଙ୍କ ପ୍ରେମିକ ଷ୍ଟୁଆର୍ଟ ହଣ୍ଟ ୱୁଡୱାର୍ଡଙ୍କର ଏକ କାର ଦୁର୍ଘଟଣା ଘଟିଛି। ଏହା ଶୁଣି ବାର୍ବରାଙ୍କ ମାଆ ଜେନ୍‌ ଭୟଭୀତ ହୋଇ କବାଟ ଖୋଲିଦେଲେ।

ପ୍ରକୃତରେ ସେମାନେ ଡିଟେକ୍ଟିଵ୍ ନୁହେଁ ଦୁଇ ଅପରାଧୀ ଥିଲେ । ମୁଖ୍ୟ ଅପରାଧି ଗ୍ୟାରୀ ଷ୍ଟିଵେନ୍‌ କ୍ରିଷ୍ଟ ଜଣେ କୁଖ୍ୟାତ ଜେଲ୍‌-ଫେରାର ଅପରାଧୀ ଏଵଂ ତାହାର ମହିଳା ସାଥି ରୁଥ୍‌ ଆଇସେମାନ୍‌-ଶିଅର୍‌ ମାସ୍କ ପିନ୍ଧି ରୁମ୍ କବାଟ ଠକ୍ ଠକ୍ କରୁଥିଲେ । 

ତେବେ ଜେନ୍ ଯେମିତି କବାଟ ଖେଲି ଦେଇଛନ୍ତି ହଠାତ୍ ଦୁଇଜଣ ଲୋକ ରୁମ୍ ଭିତରକୁ ପଶିଆସି ଏକ ବନ୍ଧୁକ ଧରି ଜେନ୍‌ଙ୍କୁ କ୍ଲୋରୋଫର୍ମ ଦେଇ ଅଚେତ କରିଦେଲେ ଓ ତାଙ୍କ ହାତପାଦ ବାନ୍ଧି ପକାଇଲେ। ବାର୍ବାରାଙ୍କୁ ବନ୍ଧୁକ ଦେଖାଇ ଯୋର୍ କରି ଏକ ନୀଳ ରଙ୍ଗର ଵଲଵୋ ଷ୍ଟେସନ୍‌ ୱାଗନ୍‌ରେ ବସାଇ ନେଇଗଲେ। ସେମାନେ ବାର୍ବାରାଙ୍କୁ ଆଟ୍‌ଲାଣ୍ଟାରୁ ପ୍ରାୟ ୨୦ ମାଇଲ ଦୂରରେ ଗ୍ୱିନେଟ୍‌ କାଉଣ୍ଟିର ଏକ ଘଞ୍ଚ ପାଇନ୍‌ ଜଙ୍ଗଲକୁ ନେଇଗଲେ। ସେଠାରେ ପୂର୍ଵରୁ ଖୋଳା ହୋଇଥିଵା ଗୋଟାଏ ଗାଡ଼ରେ ଏକ ଫାଇବରଗ୍ଲାସ୍‌-ସୁରକ୍ଷିତ ବାକ୍ସ ରହିଥିଲା। ଏହି ବାକ୍ସ ଭିତରେ ଥିଲା ଏକ ଏୟାର ପମ୍ପ, ବ୍ୟାଟେରୀ-ଚାଳିତ ଲାମ୍ପ, ଔଷଧ ମିଶା ପାଣି ଓ କିଛି ଖାଦ୍ୟ। ବାର୍ବାରାଙ୍କୁ ଏହି ବାକ୍ସ ଭିତରେ ଶୋଇଵାକୁ ବାଧ୍ୟ କରାଗଲା। ସେ କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି ଅନୁନୟ କଲେ, କିନ୍ତୁ ଅପହରଣକାରୀମାନେ ତାଙ୍କୁ କ୍ଲୋରୋଫର୍ମ ଦେଇ ବାକ୍ସ ଭିତରେ ପୁରାଇ ଢାଙ୍କୁଣୀ ବନ୍ଦ କରିଦେଲେ। ତା’ପରେ ସେମାନେ ବାକ୍ସ ଉପରେ ମାଟି ପକାଇ ବାର୍ବାରାଙ୍କୁ ଜୀଅନ୍ତା ପୋତି ଦେଲେ।

ବାର୍ବାରା ଅନ୍ଧକାର ବାକ୍ସ ଭିତରେ ଏକା ଥିଲେ। ତାଙ୍କ ମନରେ ଭୀଷଣ ଭୟ ଜାତ ହେଉଥିଲେ ବି ସେ ଏହି ଵିପତ୍ତିକୁ ମୁକୁଳିଯିବେ ବୋଲି ଆଶା ରଖିଥିଲେ। 

ବାର୍ବରା ମାଟିତଳେ ବାକ୍ସ ମଧ୍ୟରେ ପୋତି ହୋଇ ନିଜକୁ ଶାନ୍ତ ରଖିଵା ପାଇଁ କ୍ରିସ୍‌ମାସ ସମୟରେ ପରିଵାର ସହ ଆନନ୍ଦ କରୁଥିଵାର କଳ୍ପନା କରୁଥିଲେ। ସେ ନିଶ୍ଚିତ ଥିଲେ ଯେ ତାଙ୍କୁ ଉଦ୍ଧାର କରାଯିଵ। 

ଅପହରଣକାରୀମାନେ ବାର୍ବାରାଙ୍କ ପିତାଙ୍କୁ ୫୦୦,୦୦୦ ଡଲାର (୨୦୨୫ ମୂଲ୍ୟରେ ପ୍ରାୟ ୪.୬ ନିୟୁତ ଡଲାର) ମୁକ୍ତିପଣ(ransom) ଦାବି କଲେ। ରବର୍ଟ ମାକଲ୍‌ ତୁରନ୍ତ ଏହା ଦେଵାକୁ ରାଜି ହେଲେ। ପ୍ରଥମ ମୁକ୍ତିପଣ(ransom) ପ୍ରୟାସ ଵିଫଳ ହେଲା କାରଣ ଦୁଇ ପୋଲିସ୍‌ ଅଫିସର ଅଜାଣତରେ ସେହି ସ୍ଥାନ ଦେଇ ଗାଡ଼ି ଚଲାଇ ଚାଲିଯାଇଥିଲେ ଫଳତଃ ତାହା ଦେଖି ଅପହରଣକାରୀମାନେ ଗାଡ଼ି ଛାଡ଼ି ପଳାଇଲେ। 

ଅପହରଣର ଏଫ୍‌ବିଆଇ ତଦନ୍ତ ଆରମ୍ଭ କଲା। ଅପହରଣକାରୀମାନେ ଛାଡ଼ିଥିଵା ଗାଡ଼ିରୁ କିଛି ପ୍ରମାଣ ମିଳିଲା—ଫୋଟୋ, କ୍ଲୋରୋଫର୍ମ ଓ ଜର୍ଜ ଡିକନ୍‌ ନାମକ ଜଣେ ଵ୍ୟକ୍ତି ନାମରେ ଗାଡ଼ି ରେଜିଷ୍ଟ୍ରେସନ୍‌ ହୋଇଥିଵାର ଜଣାପଡ଼ିଲା । ପରେ ତଦନ୍ତରୁ ଜଣାପଡ଼ିଲା ଯେ ଜର୍ଜ ଡିକନ୍‌ ଗାରୀ କ୍ରିଷ୍ଟର ଛଦ୍ମନାମ ନାମ ଥିଲା । ୧୯୬୬ରେ କାଲିଫର୍ଣ୍ଣିଆର ଏକ ଜେଲରୁ ପଳାୟନ କଲାପରେ ଗାରୀ କ୍ରିଷ୍ଟ୍ ଏହି ଛଦ୍ମନାମ ରଖି ଜାଲ୍ କାଗଜପତ୍ର କରିଥିଲା। ଦ୍ୱିତୀୟ ମୁକ୍ତିପଣ(ransom) ପ୍ରୟାସ ସଫଳ ହେଲା ଏଵଂ ବାର୍ବରାଙ୍କ ବାପା ରବର୍ଟ ମାକଲ୍‌ ମିଆମିର ଏକ ସ୍ଥାନରେ ଟଙ୍କା ରଖି ଆସିଲେ। ଏହାପରେ ଅପହରଣକାରୀ କ୍ରିଷ୍ଟ ଏଫ୍‌ବିଆଇକୁ ଫୋନ୍‌ କରି ବାର୍ବାରାଙ୍କ ଅଵସ୍ଥାନର ଏକ ଅସ୍ପଷ୍ଟ ଵିଵରଣୀ ଦେଲା। 

୮୩ ଘଣ୍ଟାର ନିଷ୍ଠୁର ଅନ୍ଧକାର ଓ ନିର୍ଜନତା ପରେ, ୧୦୦ରୁ ଅଧିକ ଏଫ୍‌ବିଆଇ ଏଜେଣ୍ଟଙ୍କ ଅକ୍ଲାନ୍ତ ଖୋଜାଖୋଜି ଫଳଦାୟୀ ହେଲା। ଡିସେମ୍ବର ୨୦, ୧୯୬୮ରେ ସେମାନେ ଗ୍ୱିନେଟ୍‌ କାଉଣ୍ଟିର ଏକ ଜଙ୍ଗଲରେ ବାର୍ବାରାଙ୍କୁ ଖୋଳି ବାହାର କଲେ। ବାର୍ବରା ଶାରୀରିକ ଭାବେ ଅକ୍ଷତ ଥିଲେ କିନ୍ତୁ ଭୟଙ୍କର ମାନସିକ ଆଘାତ ଅନୁଭଵ କରୁଥିଲେ। ତେବେ ବାର୍ବରାଙ୍କ ଅଦମ୍ୟ ଆଶା ଓ ଧୈର୍ଯ୍ୟ ତାଙ୍କୁ ଏହି ଭୟଙ୍କର ଅଵସ୍ଥାରୁ ବଞ୍ଚାଇଥିଲା। 

୧୭ରୁ ୨୦ ଡିସେମ୍ବର ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ପ୍ରାୟ ୮୩ ଘଣ୍ଟା ଧରି ବାର୍ବରା ମାକଲ୍ ମାଟି ତଳେ ଏକ ବାକ୍ସ ମଧ୍ୟରେ ପୋତା ହୋଇ ରହିଥିଲେ ।‌ ତାଙ୍କର ମୁକ୍ତିର ଦୁଇ ପରେ ୧୯୬୮ ଡିସେମ୍ବର ୨୨ରେ ଗ୍ୟାରୀ କ୍ରିଷ୍ଟକୁ ଫ୍ଲୋରିଡାର ହଗ୍ ଆଇଲ୍ୟାଣ୍ଡରୁ ଧରାଗଲା । 

ଅପହରଣର ୭୯ ଦିନ ପରେ,ଓକ୍ଲାହୋମାରେ ଏକ ହସ୍ପିଟାଲରେ ଚାକିରି ଆଵେଦନ ଦେଵାକୁ ଆସିଥିଵା ଗ୍ୟାରୀ କ୍ରିଷ୍ଟର ମହିଳା ସାଥି ରୁଥ୍‌ ଆଇସେମାନ୍‌-ଶିଅର୍‌କୁ ୧୯୬୯ ମାର୍ଚ୍ଚ ୫ରେ ଓକଲାହୋମାରୁ ଗିରଫ କରାଗଲା । ମୁଖ୍ୟ ଅପରାଧି କ୍ରିଷ୍ଟକୁ ଆଜୀଵନ କାରାଦଣ୍ଡ ଦିଆଗଲା, କିନ୍ତୁ ୧୦ ଵର୍ଷ ପରେ ସେ ପାରୋଲ୍‌ରେ ମୁକ୍ତି ପାଇଲା। ରୁଥ୍‌କୁ ମଧ୍ୟ ଦଣ୍ଡ ମିଳିଲା, କିନ୍ତୁ ସେ କିଛି ଵର୍ଷ ପରେ ମୁକ୍ତ ହେଲା। 

ବାର୍ବାରା ନିଜର ଅନୁଭଵକୁ ଏକ ପୁସ୍ତକ “83 Hours Till Dawn”ରେ ଲେଖିଲେ, ଯାହା ୧୯୭୧ରେ ପ୍ରକାଶିତ ହେଲା। ଏହା ଦୁଇଟି ଟେଲିଭିଜନ୍‌ ଚଳଚ୍ଚିତ୍ରର ଆଧାର ହେଲା। ସେ ପରେ ଷ୍ଟୁଆର୍ଟ ୱୁଡୱାର୍ଡଙ୍କୁ ଵିଵାହ କଲେ, ଦୁଇ ସନ୍ତାନର ମାଆ ହେଲେ ଏଵଂ ଆଟଲାଣ୍ଟାରେ ଶାନ୍ତି ସହକାରେ ଜୀଵନ ଯାପନ କଲେ। ତାଙ୍କ ସାହସ ଓ ଧୈର୍ଯ୍ୟର ଏହି କାହାଣୀ ମଣିଷର ଅଦମ୍ୟ ଇଚ୍ଛାଶକ୍ତିର ଏକ ଜ୍ୱଳନ୍ତ ଉଦାହରଣ।

••••••••••••••••••••••••••••••••••

ବାର୍ବରା ୮୩ ଘଣ୍ଟା ଧରି ଏକ ଅନ୍ଧକାର, ସଙ୍କୁଚିତ ଫାଇବରଗ୍ଲାସ୍ ବାକ୍ସରେ ପୋତା ହୋଇ ରହିଥିଲେ, ଯେଉଁଥିରେ ଅକ୍ସିଜେନ, ଖାଦ୍ୟ, ଓ ପାଣିର ଅଭାବ ଥିଲା। ଏତେ ଭୟଙ୍କର ପରିସ୍ଥିତିରେ ମଧ୍ୟ ସେ ନିଜକୁ ଶାନ୍ତ ରଖିଵା ପାଇଁ ପରିଵାର ସହ କ୍ରିସ୍‌ମାସ ଉତ୍ସବର କଳ୍ପନା କରୁଥିଲେ। ଏହା ମନୋଵିଜ୍ଞାନରେ ସହନଶୀଳ ପଦ୍ଧତି(coping mechanism)ର ଏକ ଉଦାହରଣ। ଏହା ସକାରାତ୍ମକ ଵୀକ୍ଷଣ(positive visualization) ଓ ମାନସିକ ସ୍ଥିତିସ୍ଥାପକତା (mental resilience) ଦର୍ଶାଏ, ଯାହା ମଣିଷକୁ ଚରମ ମାନସିକ ଚାପ ମଧ୍ୟରେ ବି ବଞ୍ଚିଵାରେ ସାହାଯ୍ୟ କରେ।

ସେହିପରି ବାର୍ବରା ୮୩ ଘଣ୍ଟା ଧରି ସୀମିତ ଅକ୍ସିଜେନ, ଖାଦ୍ୟ, ଓ ପାଣି ସହ ବାକ୍ସରେ ବଞ୍ଚିଥିଲେ। ଏହା ମାନଵ ଶରୀରର ଦୈହିକ ସ୍ଵୀକରଣ(physiological adaptation) ଦର୍ଶାଏ। ପୁଣି ସୀମିତ ଅକ୍ସିଜେନ ଓ ଖାଦ୍ୟ ସତ୍ତ୍ୱେ ବାର୍ବରା ଜୀଵିତ ରହିଥିଲେ, ଯାହା ମାନଵ ଶରୀରର ଚୟାପଚୟୀ ପ୍ରତିକ୍ରିୟା (metabolic response) ଓ ଷ୍ଟ୍ରେସ୍ ହରମୋନ୍ (stress hormones ଯେମିତି cortisol) ର ଭୂମିକା ଦର୍ଶାଏ। ଏହି ଘଟଣାର ଅଧ୍ୟୟନରେ ହାଇପୋକ୍ସିଆ (hypoxia) ଓ ଡିହାଇଡ୍ରେସନ୍(dehydration) ପରି ଅଵସ୍ଥାରେ ଶରୀର କିପରି କାର୍ଯ୍ୟ କରେ, ତାହା ବୁଝାଯାଇପାରେ।

  

ଅପହରଣକାରୀମାନେ ବାର୍ବରାଙ୍କୁ ରଖିଵା ପାଇଁ ଏକ ଫାଇବରଗ୍ଲାସ୍-ସୁରକ୍ଷିତ ବାକ୍ସ ତିଆରି କରିଥିଲେ, ଯେଉଁଥିରେ ଏୟାର ପମ୍ପ୍, ବ୍ୟାଟେରୀ-ଚାଳିତ ଲାମ୍ପ ,ପାଣି ଓ ଖାଦ୍ୟ ରହିଥିଲା। ଏଥିରୁ ଜଣାଯାଏ ଯେ ଅପରାଧୀଙ୍କୁ ମେକାନିକାଲ ଇଞ୍ଜିନିୟରିଂ ଓ ବାୟୋଇଞ୍ଜିନିୟରିଂ ଵିଷୟରେ ଜଣାଥିଲା । ବାକ୍ସଟି ଏକ ସୀମିତ ପରିବେଶରେ ମଣିଷକୁ ଜୀଵନ୍ତ ରଖିଵା ପାଇଁ ଡିଜାଇନ୍ କରାଯାଇଥିଲା, ଯେଉଁଥିରେ ଅକ୍ସିଜେନ ଯୋଗାଣ ଓ ତାପମାତ୍ରା ନିୟନ୍ତ୍ରଣ ପାଇଁ ସରଳ ପ୍ରଯୁକ୍ତି ଵ୍ୟଵହାର ହୋଇଥିଲା। ତେବେ ଵର୍ଷ ଵର୍ଷ ଧରି ପରିଶ୍ରମ କରି ଅର୍ଜିଥିଵା ଵୈଜ୍ଞାନିକ ଓ ପ୍ରଯୁକ୍ତିଗତ ଜ୍ଞାନର ଦୁରୁପଯୋଗ କରି ଅପରାଧୀମାନେ ଶେଷରେ ଦଣ୍ଡ ଭୋଗିଲେ । ବାର୍ବରା ମାକଲ୍‌ଙ୍କ ଅପହରଣ ଘଟଣାରୁ ଏହା ମଧ୍ୟ ଶିକ୍ଷା ମିଳେ ଯେ ଜ୍ଞାନର ସଦା ସର୍ଵଦା ସଦୁପଯୋଗ ହେଵା ଉଚିତ ଅନ୍ୟଥା ଶେଷରେ ଦଣ୍ଡ ଭୋଗିଵା ସାର ହୁଏ । 

ଏଫ୍‌ବିଆଇର ମୋଷ୍ଟ ଓ୍ୱାଣ୍ଟେଡ୍ ତାଲିକା ଏକ ସରକାରୀ ତାଲିକା ଯେଉଁଥିରେ ଏଫ୍‌ବିଆଇ ଗୁରୁତର ଅପରାଧ ସହ ଜଡ଼ିତ ଓ ଫେରାର ଅପରାଧୀମାନଙ୍କୁ ରଖିଥାଏ, ଯାହାଙ୍କୁ ଧରିଵା ପାଇଁ ଜନସାଧାରଣଙ୍କ ସହାୟତା ଆଵଶ୍ୟକ ହୋଇଥାଏ। ଏହି ତାଲିକାରେ ସ୍ଥାନ ପାଇଵା ଅର୍ଥ ଅପରାଧୀଙ୍କ ଅପରାଧ ଗୁରୁତର ଏଵଂ ତାଙ୍କୁ ଧରିଵା ଅତ୍ୟନ୍ତ ଜରୁରୀ। ୧୯୬୮ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଏଫ୍‌ବିଆଇର ମୋଷ୍ଟ ଓ୍ୱାଣ୍ଟେଡ୍ ତାଲିକାରେ କୌଣସି ମହିଳାଙ୍କୁ ଅନ୍ତର୍ଭୁକ୍ତ କରାଯାଇ ନଥିଲା। ବାର୍ବରା ମ୍ୟାକଲ୍‌ଙ୍କ ଅପହରଣ ମାମଲାରେ ରୁଥ୍‌ ଆଇସେମାନ୍‌-ଶିଅର୍‌କୁ ଜଡ଼ିତ ଥିଵା କାରଣରୁ ସେ ଏହି ତାଲିକାରେ ୧୯୬୮ ଡିସେମ୍ବର ୨୦ରେ ପ୍ରଥମ ମହିଳା ଭାବେ ସ୍ଥାନ ମିଳିଥିଲା । କଥାରେ ଅଛି ମନ୍ଦିର ତୋଳିଲେ ନାଆଁ ବାଟରେ ଵିଷ୍ଟା ତ୍ୟାଗକରି ବି ନାଆଁ । ସେହି ନ୍ୟାୟରେ ଅପହରଣକାରିଣୀ ରୁଥ୍ ଅପରାଧ କରି ବି ଇତିହାସରେ ନିଜର ନାଆଁ ଲେଖାଇଵାରେ ସଫଳ ହୋଇଯାଇଛି । 

•••••••••••••••••••••••••••••••••

 

•ମାନଵ ଅସ୍ତିତ୍ୱର ଦୁର୍ଲଭତା ଓ ମୂଲ୍ୟ: ଏକ ଗହନ ଚିନ୍ତନ•

ଏହି ପୃଥିଵୀରେ ଆଜି ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ କେତେ ମଣିଷ ଜନ୍ମ ନେଇଛନ୍ତି? ଏହା ଏକ ଏଭଳି ପ୍ରଶ୍ନ ଯାହା ଆମକୁ ଆମର ଅସ୍ତିତ୍ୱର ଵିଶାଳ ପରିଦୃଶ୍ୟରେ ଆମ ନିଜର ସ୍ଥାନ ଵିଷୟରେ ଚିନ୍ତା କରିଵାକୁ ବାଧ୍ୟ କରେ । ଵୈଜ୍ଞାନିକ ଅଧ୍ୟୟନ ଅନୁସାରେ, ଗତ ୫୦,୦୦୦ ଵର୍ଷ ମଧ୍ୟରେ ପୃଥିଵୀରେ ମୋଟାମୋଟି ପ୍ରାୟ ୧୦୮ ବିଲିୟନ ମଣିଷ ଜନ୍ମ ନେଇଛନ୍ତି । ଏହି ସଂଖ୍ୟା, ଆଜିର ୮ ବିଲିୟନ ଜନସଂଖ୍ୟାର ୧୩ ଗୁଣରୁ ଅଧିକ ଅଟେ । 

୧୦୮ ବିଲିୟନର ସଂଖ୍ୟା ଶୁଣିଵାକୁ ବହୁତ ବଡ଼ ଲାଗୁଛି, କିନ୍ତୁ ଏହା ପଛରେ ଏକ ତିକ୍ତ ସତ୍ୟ ଲୁଚି ରହିଛି । ଏହି ଅଧ୍ୟୟନଗୁଡ଼ିକର ମୁଖ୍ୟ ଆଧାର ହେଉଛି ଐତିହାସିକ ଜନସାଂଖ୍ୟିକୀ ସର୍ଵେକ୍ଷଣ(Historical Demographic Surveys), ମୃତ୍ୟୁ ହାର (Mortality Rate) ଓ ଆନୁବଂଶିକ ଅଧ୍ୟୟନ (Genetic Studies) । ପ୍ରୋକ୍ତ ସମସ୍ତ ମଧ୍ୟରେ ଗୋଟିଏ ତଥ୍ୟ ପ୍ରମୁଖତାର ସହ ଉଭା ହୁଏ - ପୂର୍ଵ କାଳରେ ଅତ୍ୟଧିକ ଶିଶୁ ମୃତ୍ୟୁ ହାର । ଏହାକୁ ବୁଝିଵା ପାଇଁ ଆମକୁ ବହୁତ ପଛକୁ ଯିଵାର ଆଵଶ୍ୟକତା ନାହିଁ । ମାତ୍ର ଦୁଇ-ତିନି ପିଢ଼ି ପୂର୍ଵେ ମଧ୍ୟ, ଆମ ଗାଁ ଗଣ୍ଡାମାନଙ୍କରେ ଶିଶୁମୃତ୍ୟୁ ସାଧାରଣ ଥିଲା । ସେତେବେଳେ ଯଦି ଗୋଟିଏ ପରିଵାରରେ ୫ଟି ଶିଶୁ ଜନ୍ମ ନେଉଥିଲେ, ତେବେ ସେମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ କିଛି ହିଁ ପ୍ରାପ୍ତଵୟସ୍କ ହେଵା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ବଞ୍ଚି ରହୁଥିଲେ ।

ପ୍ରାଚୀନ କାଳରେ ଏହି ହାର ଆହୁରି ଭୟଙ୍କର ଥିଲା । ଚିକିତ୍ସା ସୁଵିଧାର ଅଭାବ, ପ୍ଲେଗ ଓ ହଇଜା ପରି ସଂକ୍ରାମକ ରୋଗ, ନିରନ୍ତର ଯୁଦ୍ଧ, ଦୁର୍ଭିକ୍ଷ ଏଵଂ ପ୍ରାକୃତିକ ଵିପର୍ଯ୍ୟୟ ଯୋଗୁଁ ଶୈଶଵ ଏକ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଵିପଦପୂର୍ଣ୍ଣ ସମୟ ହେଉଥିଲା । ଆଦିମାନଵ କାଳରେ ତ ପରିସ୍ଥିତି ଆହୁରି ଵିକଟ ଥିଲା । ଇତିହାସରେ ହୋଇଥିଵା ଅଧାରୁ ଅଧିକ ମଣିଷ ନିଜ ପାଦରେ ଚାଲିଵା ଶିଖିଵା ପୂର୍ଵରୁ ହିଁ କାଳର କୋଳରେ ସବୁଦିନ ପାଇଁ ଶୋଇ ପଡ଼ିଛନ୍ତି । 

 ଏହି କଠୋର ଵାସ୍ତଵତା ଵିଷୟରେ ଵିଚାର କଲେ ପୁଣି ଏକ ପ୍ରଶ୍ନ ଉଠେ - ପ୍ରକୃତରେ ଏମିତି କ’ଣ ଅଛି ଯାହା ଆମକୁ "ମଣିଷ" ରୂପେ ପରିଚିତ କରୁଅଛି ? 

ଜୀଵନ-ଵୃକ୍ଷରେ ଆମର ସବୁଠାରୁ ନିକଟତମ ସହସମ୍ବନ୍ଧୀ ସିମ୍ପାଞ୍ଜୀ ସହିତ ଆମର ୯୬ ରୁ ୯୮ ପ୍ରତିଶତ ଜୀନୋମ (Genome) ମେଳ ଖାଏ । ଏବେ ଯେହେତୁ ମଣିଷ ଓ ସିମ୍ପାଞ୍ଜୀ ଉଭୟଙ୍କର ପ୍ରାୟ ୨୦,୦୦୦ ଜିନ୍ ଅଛି, ଆସନ୍ତୁ ଆମେ ଏକ ସ୍ଥୂଳ ଆକଳନ ଭାବରେ ଧରିନେଵା ଯେ ମଣିଷ ମଧ୍ୟରେ ଜିନ୍‌ର ପ୍ରକାଶନ ଏଵଂ ଵିଶେଷ ଵ୍ୟଵସ୍ଥା ମଧ୍ୟ ସିମ୍ପାଞ୍ଜୀଠାରୁ ଅତ୍ୟଳ୍ପେ ଦୁଇ ପ୍ରତିଶତ ଭିନ୍ନ। ଅର୍ଥାତ୍ ୨୦,୦୦୦ ରୁ ୨% ଵା ପ୍ରାୟ ୪୦୦ ଜିନ୍ ଏପରି ରହିଛି ଯାହା ଆମକୁ "ମାନଵ" କରିଥାଏ। .

 ଏହି ୨% ପ୍ରାୟ ୪୦୦ ଵିଶିଷ୍ଟ ଜୀନ୍ସ ସହ ସମାନ, ଯାହାର ଵିଶେଷ ଵ୍ୟଵସ୍ଥା ଏଵଂ ଅଭିଵ୍ୟକ୍ତି ଆମକୁ ଭାଷା, ଚେତନା, ଅମୂର୍ତ ଚିନ୍ତନ ଓ ସଂସ୍କୃତି ପରି କ୍ଷମତା ପ୍ରଦାନ କରୁଛି ।

ଏବେ ଗଣିତର ଦୃଷ୍ଟିକୋଣରୁ ଦେଖନ୍ତୁ । ଏହି ୪୦୦ ଜୀନ୍ସକୁ କେତେ ଅନୁପମ ଉପାୟରେ ଵ୍ୟଵସ୍ଥା କରାଯାଇପାରିବ? ଏହାର ଉତ୍ତର ହେଉଛି ୪୦୦ ! ଅର୍ଥାତ୍ ୪୦୦ର ଫାକ୍ଟୋରିୟାଲ ଯାହା ପ୍ରାୟ ଏକ ଅକଳ୍ପନୀୟ ସଂଖ୍ୟା : ୨.୪୨ × ୧୦ ^ ୮୬୮ ହେଵ । ସରଳ ଶବ୍ଦରେ କହିଲେ 2 ପରେ 868 ଶୂନ୍ଯ !!!

ଏହି ସଂଖ୍ୟା ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡରେ ଥିଵା ପରମାଣୁଗୁଡ଼ିକର ମୋଟ ସଂଖ୍ୟାଠାରୁ ମଧ୍ୟ ଅନେକ, ଅନେକ ଗୁଣ ଵିଶାଳ । ଏହାର ଅର୍ଥ ହେଲା, ଆମର ଵର୍ତ୍ତମାନର ଡିଏନଏ ଆଧାରରେ ୨.୪୨ × ୧୦ ^ ୮୬୮ର ଅଧିକ ପ୍ରକାରର "ଵିଶିଷ୍ଟ ମନୁଷ୍ୟ" ସୃଷ୍ଟି କରାଯାଇପାରିଵ । 

ଆମ ପ୍ରଜାତିର ଏହି ଅସୀମ କ୍ଷମତା ଯେତେବେଳେ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡର ଵିଶାଳ ସମୟ-ଚକ୍ର ସମ୍ମୁଖରେ ରଖାଯାଏ, ତେବେ ଆଉ ଏକ ସତ୍ୟ ଉଜାଗର ହୁଏ । ଵୈଜ୍ଞାନିକମାନେ ଅନୁମାନ କରନ୍ତି ଯେ ଆଗାମୀ ୧୦୦ ଟ୍ରିଲିୟନ ଵର୍ଷ ମଧ୍ୟରେ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡର ଶେଷ ତାରା ମଧ୍ୟ ତା’ର ଇନ୍ଧନ ଜାଳି ଲିଭିଯିବ । ତା’ପରେ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡର "ଉଷ୍ମା ମୃତ୍ୟୁ" (Heat Death) ପ୍ରକ୍ରିୟା ଆରମ୍ଭ ହେଵ, ସବୁଆଡ଼େ ଶକ୍ତିର ସ୍ତର ସମାନ ହେଵ ଏଵଂ ଆଉ କିଛି ମଧ୍ୟ "ପ୍ରକଟିତ ହେଵା" ସମ୍ଭଵ ହେଵ ନାହିଁ । ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡର ଏହି ଆୟୁ ପ୍ରାୟ ୧୦^୧୦୦ ଵର୍ଷ ବୋଲି ମନେ କରାଯାଏ ।

ଏବେ ଚିନ୍ତା କରନ୍ତୁ, ଯଦି ଭଵିଷ୍ୟତରେ ପ୍ରତି ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ୧୦ ବିଲିୟନ ମଣିଷ ମଧ୍ୟ ଜନ୍ମ ନିଅନ୍ତି (ଯାହା ଏକ ଅସମ୍ଭଵ କଳ୍ପନା), ତେବେ ମଧ୍ୟ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡର ମୃତ୍ୟୁ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଜନ୍ମ ନେଉଥିଵା ମଣିଷଙ୍କ ମୋଟ ସଂଖ୍ୟା ପ୍ରାୟ ୧୦^୧୧୭ ହିଁ ହେଵ । ଏହି ସଂଖ୍ୟା, ୧୦^୮୬୮ ତୁଳନାରେ ନଗଣ୍ୟ, ବାଲିର କଣିକା ସାମ୍ନାରେ ମହାସାଗର ପରି । ଏହାର ସିଧାସଳଖ ଅର୍ଥ ହେଉଛି:

"ଯେଉଁ ମଣିଷମାନେ ଜନ୍ମ ନେଇପାରିଥାନ୍ତେ, ସେତିକି ସଂଖ୍ୟକ ମଣିଷ କେବେ ଜନ୍ମ ହିଁ ନେବେ ନାହିଁ ।"

ଅସ୍ତିତ୍ୱର ଏହି ଗହନ ସତ୍ୟ ଆମକୁ ଏକ ଗଭୀର ଦାର୍ଶନିକ ଦିଗ ଆଡ଼କୁ ନେଇ ଯାଇଥାଏ । ଆମେ କେଵଳ ସେହି କୋଟି କୋଟି ଲୋକଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଅଛୁ ଯେଉଁମାନେ ଇତିହାସର ନିର୍ମମ ପରିସ୍ଥିତିରୁ ବଞ୍ଚି ପ୍ରାପ୍ତଵୟସ୍କ ହୋଇଛନ୍ତି ପୁଣି ଆମେ ସେହି ଟ୍ରିଲିୟନ ଟ୍ରିଲିୟନ ସମ୍ଭାଵିତ ମଣିଷଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ମଧ୍ୟ ଅଛୁ ଯାହାଙ୍କୁ ଅସ୍ତିତ୍ୱରେ ଆସିଵାର ସୁଯୋଗ ମିଳିଛି । ତେଣୁ ଆମର ବଞ୍ଚିଯାଇ ଏତେ ଦିନ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଜୀଵିତ ରହିଵା ଏକ ସାଂଖ୍ୟିକ ଚମତ୍କାର ।

ମହାନ ଖଗୋଳ ବିଜ୍ଞାନୀ କାର୍ଲ ସାଗାନ ଵଏଜର୍ ଯାନ ଦ୍ଵାରା ଦୂରରୁ ଉତ୍ତୋଳିତ ପୃଥିଵୀର ଏକ ଫଟୋ, "Pale Blue Dot"କୁ ଦେଖି ତାଙ୍କ ପୁସ୍ତକ "Pale Blue Dot: A Vision of the Human Future in Space (1994)"ରେ ଲେଖିଥିଲେ:

“Look again at that dot. That's here. That's home. That's us. On it everyone you love, everyone you know, everyone you ever heard of, every human being who ever was, lived out their lives. The aggregate of our joy and suffering, thousands of confident religions, ideologies, and economic doctrines, every hunter and forager, every hero and coward, every creator and destroyer of civilization, every king and peasant, every young couple in love, every mother and father, hopeful child, inventor and explorer, every teacher of morals, every corrupt politician, every 'superstar,' every 'supreme leader,' every saint and sinner in the history of our species lived there—on a mote of dust suspended in a sunbeam.”

ତେଣୁ ଏ ପୃଥିଵୀ ଯେମିତି ଦୁର୍ଲଭ ଆମର ଅସ୍ତିତ୍ୱ ମଧ୍ୟ ଦୁର୍ଲଭ ଓ ମୂଲ୍ୟଵାନ ଅଟେ । ଇତିହାସରେ ଯେଉଁମାନେ ହଜିଗଲେ, ସେମାନେ ଆମକୁ ଜୀଵନର ମୂଲ୍ୟ ସ୍ମରଣ କରାଇଥାନ୍ତି । ଭଵିଷ୍ୟତରେ ଯେଉଁମାନେ ଅଜନ୍ମା ରହିଯିବେ, ସେମାନେ ଆମକୁ ଆମର ନିଜର ଅନୁପମ କ୍ଷମତାର ଅନୁଭଵ କରାଇଥାନ୍ତି । ତେଣୁ, ଆମର ଜୀଵିତ ହେଵା, ଚିନ୍ତା କରିଵା, ପ୍ରେମ କରିଵା ଓ ଅନୁଭଵ କରିଵା ହିଁ ନିଜେ ଏକ ସଫଳତା । ଆମେ ସେହି ଅସଂଖ୍ୟ ସମ୍ଭାଵନାଙ୍କର ପ୍ରତିନିଧି ଯାହାଙ୍କୁ କେବେ ପ୍ରକଟ ହେଵାର ସୁଯୋଗ ମିଳିନଥିଲା । ଆମର ପ୍ରତ୍ୟେକ ପଦକ୍ଷେପ, ପ୍ରତ୍ୟେକ ଚିନ୍ତା, ପ୍ରତ୍ୟେକ କର୍ମ ସେହି ଅସାଧାରଣ ସୌଭାଗ୍ୟର ସମ୍ମାନ ହେଵା ଉଚିତ ଯାହା ଆମକୁ "ପ୍ରକଟିତ ହେଵା" ପାଇଁ ମିଳିଛି । ଅତଏଵ୍, କେବେହେଲେ ବି ନିଜ ଜୀଵନକୁ ତୁଚ୍ଛ ଭାବି କୁହନ୍ତୁ ନାହିଁ ଯେ

"ଛାର ଭାଗ୍ୟ ମୋର ପିହିତ ପାଷାଣେ, 

ମୋ ଜୀଵନ ଗଢ଼ା ଅନ୍ୟ ଉପାଦାନେ । 

ଚିର ହାହାମୟ ଏ ଛାର ଜୀଵନ, 

ଜୀଵନ ନୁହଇ ଜୀଵନ୍ତ ମରଣ ।(ଚିଲିକା, ରାଧାନାଥ) 

ଆପଣଙ୍କ ଜୀଵନ ବହୁତ ମୂଲ୍ୟଵାନ ତେଣୁ ଭାଗଵତର ଵାଣୀ ଅନୁସାରେ ସମାଜ କଲ୍ୟାଣରେ ପ୍ରାଣୀ କଲ୍ୟାଣରେ ତହିଁର ସଦୁପଯୋଗ କରନ୍ତୁ

"ଧନ୍ୟ ଜୀଵନ ଏ ଜଗତେ । 

ଯେ ପ୍ରାଣ ଧରେ ପ୍ରାଣୀହିତେ ॥(୧୧ ସ୍କ.)"

ଏହି ଭାଗଵତଵାଣୀକୁ ସାକାର କରି ଆମକୁ ମିଳିଥିଵା ଦୁର୍ଲଭ ଜୀଵନକୁ ଧନ୍ୟ କରି ସଫଳ କରି ପ୍ରାଣୀ ହିତରେ କାର୍ଯ୍ୟ କରିଵା ଆମର ଜୀଵନ ଲକ୍ଷ୍ୟ ହେଵା ଆଵଶ୍ୟକ । 

ଭୀମ ଭୋଇ ସପ୍ତବିଂଶ ବୋଲିରେ ସେଥିପାଇଁ କହି ଯାଇଛନ୍ତି 

“ପ୍ରାଣୀଙ୍କ ଆରତ ଦୁଃଖ ଅପ୍ରମିତ ଦେଖୁ ଦେଖୁ କେବା ସହୁ, 

ମୋ ଜୀଵନ ପଛେ ନର୍କେ ପଡ଼ିଥାଉ ଜଗତ ଉଦ୍ଧାର ହେଉ ।”

ତେଣୁ ଯେଉଁ ଦୁର୍ଲଭ ଜୀଵନ ମିଳିଛି ତାହାର ସଦୁପଯୋଗ କରନ୍ତୁ କାରଣ ଅନେକ ଅଜନ୍ମାଙ୍କୁ 

ସେ ସୁଯୋଗ ମିଳିନାହିଁ ଏଵଂ ଆଗକୁ ଅନେକ ଅଜନ୍ମାଙ୍କୁ ମିଳିଵ ନାହିଁ ମଧ୍ୟ କିନ୍ତୁ ଆପଣ ଭାଗ୍ୟଵାନ ସେଥିପାଇଁ ଆପଣଙ୍କୁ ଏ ଦୁର୍ଲଭ ଜୀଵନ ମିଳିଅଛି ।

(ଅଜନ୍ମା : ଯିଏ ଜନ୍ମ ହୁଏ ନାହିଁ ପୁଣି ଯାହାର ଜନ୍ମ ହୋଇପାରିନାହିଁ। ଏ ଶବ୍ଦର ଏକାଧିକ ଅର୍ଥ ଅଛି ତେବେ ଏଠାରେ ଜନ୍ମ ଲଭିଵାକୁ ସୁଯୋଗ ପାଇନଥିଵା ମନୁଷ୍ୟଙ୍କୁ ଅଜନ୍ମା ବୋଲାଯାଇଛି) 

•ଗିଲଗାମେଶଙ୍କ କାହାଣୀ(Epic of Gilgamesh)•

ପ୍ରାଚୀନ ମଧ୍ୟପ୍ରାଚ୍ୟର ଧୂଳିମୟ ସମତଳ ଅଞ୍ଚଳରେ ସୂର୍ଯ୍ୟ ତା’ର ସୁନେଲି ରଶ୍ମିରେ ପୃଥିଵୀକୁ ଆଲୋକିତ କରୁଥିଲା ଆଉ ସେଠି ଗଢ଼ିଉଠିଥିଲା ଗୋଟିଏ ସୁନ୍ଦର ସୁରମ୍ୟ ଵିରାଟ ନଗରୀ । ସେ ନଗରୀକୁ ଲୋକେ ଉରୁକ ନଗରୀ ନାମରେ ଜାଣିଥିଲେ । ଏହି ମହାନ ନଗରୀର ଅତ୍ୟୁଚ୍ଚ ପ୍ରାଚୀର ଦେଵଲୋକ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଵ୍ୟାପିଥିଲା । ଉରୁକ ନଗରୀର ରାଜା ଥିଲେ ଗିଲଗାମେଶ । ସେ ଜଣେ ଦିଵ୍ୟ ପୁରୁଷ, ଯାହାଙ୍କର ଶରୀରରେ ଦୁଇ-ତୃତୀୟାଂଶ ଦୈଵୀ ରକ୍ତ ଓ ଏକ-ତୃତୀୟାଂଶ ମାନଵୀୟ ଆତ୍ମା ବହି ଚାଲିଥିଲା। ତାଙ୍କ ଉଚ୍ଚତା ଗଛ ପରି, ଶକ୍ତି ଝଡ଼ ପରି, ଆଉ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ସକାଳର ଆକାଶ ପରି ଥିଲା। କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କ ହୃଦୟରେ ଅହଂକାର କଳା ପର୍ଵତାକାର ଜମି ରହିଥିଲା। ସେ ନିଜ ପ୍ରଜାଙ୍କୁ କଠୋର ହସ୍ତରେ ଶାସନ କରୁଥିଲେ, ଯୁଵକମାନଙ୍କୁ ଯୁଦ୍ଧକୁ ପଠାଉଥିଲେ, ଆଉ ନିଜ ଇଚ୍ଛାରେ ସମସ୍ତଙ୍କ ଜୀଵନକୁ ଚଳାଉଥିଲେ।

ପ୍ରଜାଙ୍କ ଆକ୍ରୋଶ ଦେଵତାଙ୍କ କାନରେ ପହଞ୍ଚିଲା। ଆକାଶରେ ବସିଥିଵା ଦେଵୀ ଆରୁରୁ ଶୁଣିଲେ ଏହି ଅଭିଯୋଗ, ଆଉ ସେ ଗିଲଗାମେଶଙ୍କୁ ଦୃଢ଼ ହସ୍ତରେ ଆୟତ୍ତ କରିଵାକୁ ନିର୍ଣ୍ଣୟ ନଲେ । ଆରୁରୁ ଦେଵୀ ମାଟି ଓ ପଵନରେ ଏକ ନୂଆ ଜୀଵ ଗଢ଼ିଲେ ଯାହାକୀ ଏଙ୍କିଡୁ ନାମ ଦିଆଗଲା । ଏଙ୍କିଡୁ ଥିଲେ ଜଙ୍ଗଲର ପୁଅ, ତାଙ୍କ ଶରୀର ପଶୁମାନଙ୍କ ପରି ଲୋମଶ, ଆଉ ମନ ନିର୍ମଳ ଓ ମୁକ୍ତ। ସେ ଜଙ୍ଗଲରେ ହରିଣ ଓ ସିଂହମାନଙ୍କ ସହ ଦୌଡ଼ୁଥିଲେ କିନ୍ତୁ ଜଣେ ଯୁଵତୀ ଶାମହାତ୍, ତାଙ୍କୁ ମାନଵ ସଭ୍ୟତାର ପାଠ ଶିଖାଇ ଉରୁକ ନଗରୀକୁ ଆଣିଲେ।

ଉରୁକର ରାସ୍ତାରେ ଗିଲଗାମେଶ ଓ ଏଙ୍କିଡୁ ମୁହାଁମୁହିଁ ହେଲେ। ଏକ ଭୟଙ୍କର ଲଢ଼େଇ ଆରମ୍ଭ ହେଲା—ପଥର ଚୂର୍ଣ୍ଣ ହେଲା, ଧୂଳି ଉଡ଼ିଲା, ଆଉ ନଗରୀ କମ୍ପି ଉଠିଲା। କିନ୍ତୁ ଶେଷରେ, ଯେତେବେଳେ ଉଭୟେ ଥକି ପଡ଼ିଲେ, ସେମାନେ ପରସ୍ପରର ଶକ୍ତିକୁ ଦେଖି ହସିଦେଲେ। ସେହି ମୁହୂର୍ତ୍ତରୁ ସେମାନେ ହେଲେ ଅତୁଟ ବନ୍ଧୁ, ଠିକ୍ ଯେମିତି ମେସୋପୋଟାମିଆରେ Tigris ଓ Euphrates ନଦୀ ମିଶି ଏକ ହୋଇଯାଆନ୍ତି।

ଗିଲଗାମେଶଙ୍କ ମନରେ ଏକ ନୂଆ ଅଭିଳାଷ ଜାଗିଲା—ସେ ନିଜ ନାମକୁ ଅମର କରିଵା ଦେଵାକୁ ଇଚ୍ଛାକଲେ । ଗିଲଗାମେଶ ନିଜ ବନ୍ଧୁ ଏଙ୍କିଡୁଙ୍କୁ କହିଲେ, “ଆସ, ସିଡାର ଜଙ୍ଗଲକୁ ଯିଵା, ଯେଉଁଠି ରାକ୍ଷସ ହୁମ୍ବାବା ରହିଛି। ତାକୁ ମାରି ଆମେ ଵିଶ୍ୱରେ ନାଁ ରଖିବା।” ଏଙ୍କିଡୁ ସହମତ ହେଲେ, ଆଉ ଦୁହେଁ ବାହାରି ପଡ଼ିଲେ। ଜଙ୍ଗଲରେ ହୁମ୍ବାବାର ଗର୍ଜନ ପାହାଡ଼କୁ କମ୍ପାଇ ଦେଉଥିଲା, ତା’ର ଅଗ୍ନିମୟ ନିଶ୍ୱାସ ଗଛକୁ ଜାଳି ଦେଉଥିଲା। କିନ୍ତୁ ଗିଲଗାମେଶଙ୍କ ଖଡ଼୍ଗ ଓ ଏଙ୍କିଡୁଙ୍କ ସାହସ ସାମ୍ନାରେ ହୁମ୍ବାବା ନଇଁ ପଡ଼ିଲା। ସେମାନେ ଜୟୀ ହୋଇ ଫେରିଲେ, କିନ୍ତୁ ଦେଵତାମାନେ ଭୀଷଣ ଅସନ୍ତୁଷ୍ଟ ହେଲେ ।

ଦିନେ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ଓ ଯୁଦ୍ଧର ଦେଵୀ ଇଷ୍ଟାର ଗିଲଗାମେଶଙ୍କୁ ଦେଖି ମୋହିତ ହେଲେ। ସେ ତାଙ୍କୁ ପ୍ରେମ ନିଵେଦନ କଲେ, କିନ୍ତୁ ଗିଲଗାମେଶ ତାଙ୍କ ଅତୀତର କଥା ମନେ ପକାଇ କହିଲେ, “ତୁମେ ତୁମ ପ୍ରେମିକମାନଙ୍କୁ ଧୋକା ଦେଇଛ, ମୋତେ ତୁମେ ଧୋକା ଦେଵନି ବୋଲି କିଏ କହିପାରିଵ ?” ରାଗରେ ଇଷ୍ଟାର ସ୍ଵର୍ଗକୁ ଗଲେ ଆଉ ଦେଵତା ଅନୁଙ୍କୁ ସର୍ଗର ଏକ ଭୟଙ୍କର ବୃଷଭ ଗୁଗଲାନ୍ନା (Gugalanna)ଙ୍କୁ ମର୍ତ୍ତ୍ୟଲୋକକୁ ପଠାଇଵାକୁ କହିଲେ। ଏହି ବୃଷଭ ଉରୁକରେ ଆସି ଘର ବାଡ଼ି ଯାହା ପାଇଲା ଭାଙ୍ଗି ପକାଇଲା, କିନ୍ତୁ ଗିଲଗାମେଶ ଓ ଏଙ୍କିଡୁ ମିଳିତ ଭାବେ ତାକୁ ମାରି ପକାଇଲେ। ଜନତା ଉଲ୍ଲାସ କଲେ, କିନ୍ତୁ ଦେଵତାଙ୍କ ମନରେ କ୍ରୋଧ ଦ୍ଵିଗୁଣିତ ହୋଇଗଲା ।

ଦେଵତାମାନେ ସଭା ବସାଇ ନିଷ୍ପତ୍ତି ନେଲେ—ଏଙ୍କିଡୁକୁ ମରିଵାକୁ ପଡ଼ିଵ। ଦୈଵୀ କୋପରୁ ଏଙ୍କିଡୁଙ୍କୁ ଏକ ରୋଗ ଗ୍ରାସ କଲା। ଦିନ ଗଡ଼ି ଚାଲିଲା, ଏଙ୍କିଡୁ ଦୁର୍ବଳ ହୋଇ ପଡ଼ିଲେ, ଆଉ ଗିଲଗାମେଶ ତାଙ୍କ ପାଖରେ ବସି ଅଶ୍ରୁ ଝରାଇଲେ। “ମୋ ଭାଇ, ମୋତେ ଛାଡ଼ି କାହିଁକି ଚାଲିଗଲ?” ସେ ଚିତ୍କାର କରି କହିଲେ, ଯେତେବେଳେ ଏଙ୍କିଡୁଙ୍କ ଆଖି ଚିରଦିନ ପାଇଁ ବନ୍ଦ ହୋଇଗଲା। ଗିଲଗାମେଶଙ୍କ ହୃଦୟ ଖଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡ ହୋଇଗଲା, ଆଉ ତାଙ୍କ ମନରେ ଏକ ନୂଆ ଭୟ ଜନ୍ମିଲା—ମୃତ୍ୟୁର ଭୟ।

ଗିଲଗାମେଶ ଅମରତ୍ୱର ରହସ୍ୟ ଜାଣିଵାକୁ ଚାହିଁ ଜଙ୍ଗଲ, ପାହାଡ଼, ଓ ସମୁଦ୍ର ପାର ହୋଇ ଉତ୍ନାପିଷ୍ଟିମ୍ ନାମକ ଜଣେ ବୃଦ୍ଧଙ୍କ ସନ୍ଧାନରେ ଲାଗିପଡ଼ିଲେ । ଉତ୍ନାପିଷ୍ଟିମ୍ ଥିଲେ ଜଣେ ମଣିଷ, ଯିଏ ମହାପ୍ରଳୟରୁ ବଞ୍ଚି ଦେଵତାଙ୍କଠାରୁ ଅମରତ୍ୱ ପାଇଥିଲେ।

ଉତ୍ନାପିଷ୍ଟିମ୍‌ଙ୍କ କାହାଣୀ ପ୍ରାଚୀନ ମେସୋପଟାମିଆର ଅମରଗାଥା ହୋଇ ରହିଛି । ଉତ୍ନାପିଷ୍ଟିମ୍‌ ଶୁରୁନ୍ନା ନଗରୀର ବାସିନ୍ଦା, ଜଣେ ସାଧାରଣ ମଣିଷ, ଯାହାର ଜୀଵନ ମାଟିରେ କାମ କରିଵା, ପରିଵାର ପାଳିଵା ଓ ଦେଵାତାଙ୍କୁ ପ୍ରାର୍ଥନା କରିଵାରେ କଟିଯାଉଥିଲା । କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କ ନିରୀହ ଜୀଵନ ଏକ ମହାନ ଘଟଣାର ସାକ୍ଷୀ ହେଵାକୁ ଯାଉଥିଲା, ଯାହା ତାଙ୍କୁ ଅମରତ୍ୱର ପଥରେ ନେଇଗଲା।

ଦିନେ ଦୈଵୀ ଯୋଗକୁ ଆକାଶ କଳା ମେଘରେ ଢାଙ୍କି ହୋଇଗଲା। ଅନୁ ଓ ଏନ୍‌ଲିଲ୍ ଆଦି ଦେଵତାମାନେ ମଣିଷର କୋଳାହଳ ଓ ଅହଂକାରରୁ କ୍ଷୁବ୍ଧ ହୋଇ ଏକ ଭୟଙ୍କର ନିଷ୍ପତ୍ତି ନେଲେ—ସେମାନେ ପୃଥିଵୀକୁ ଏକ ମହାପ୍ରଳୟରେ ଧ୍ୱଂସ କରିବେ। କିନ୍ତୁ ଦେଵତା ଏଆ (ଜଳର ଦେଵତା) ମଣିଷ ପ୍ରତି ଦୟା ଦେଖାଇଲେ। ସେ ଉତ୍ନାପିଷ୍ଟିମ୍‌ଙ୍କୁ ସ୍ୱପ୍ନରେ ଦେଖା ଦେଇ କହିଲେ, “ହେ ଉତ୍ନାପିଷ୍ଟିମ୍, ତୁମ ନଗରୀ ଶୀଘ୍ର ଜଳରେ ବୁଡ଼ିଯିଵ। ଏକ ବଡ଼ ନୌକା ତିଆରି କର, ତୁମ ପରିଵାର ଓ ସମସ୍ତ ଜୀଵଜନ୍ତୁଙ୍କୁ ନେଇ ଜୀଵନ ରକ୍ଷା କର।”

ଉତ୍ନାପିଷ୍ଟିମ୍ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଗଲେ, କିନ୍ତୁ ସେ ଦେଵତାଙ୍କ ଆଦେଶକୁ ମାନିଲେ। ସେ ଦିନରାତି କାମ କରି ଏକ ଵିଶାଳ ବୋଇତ ଗଢ଼ିଲେ—ଏକ ଚଉକୋଣିଆ ଆକାରର ଜାହାଜ, ଯାହାର ଉଚ୍ଚତା ଓ ଚଉଡ଼ା ଏକ ଛୋଟ ପାହାଡ଼ ପରି ଥିଲା। ସେ ବୋଇତ ଭିତରେ ଅନେକ କୋଠରୀ ତିଆରି କଲେ, ଆଉ ତାକୁ ଅଠା ଓ ତେଲରେ ଜଳରୋଧୀ କରିଦେଲେ। ନଗରୀର ଲୋକେ ତାଙ୍କୁ ପାଗଳ ବୋଲି ଭାବି ଗେଲ ଗମାତ କରି ହସିଲେ,ଚିଡ଼ାଇଲେ କିନ୍ତୁ ଉତ୍ନାପିଷ୍ଟିମ୍ ମୌନ ରହି ନିଜ କାମ ଚାଲୁ ରଖିଲେ। ଶେଷରେ, ସେ ନିଜ ପତ୍ନୀ, ପୁତ୍ର, ଝିଅ ଓ ସମସ୍ତ ଜୀଵଜନ୍ତୁ—ହରିଣ, ସିଂହ, ପକ୍ଷୀ, ଓ କୀଟପତଙ୍ଗଙ୍କୁ ବୋଇତରେ ଚଢ଼ାଇଲେ। ଦ୍ୱାର ବନ୍ଦ ହେଵାମାତ୍ରେ ଆକାଶ ଫାଟି ପଡ଼ିଲା।

ଵର୍ଷା ଆରମ୍ଭ ହେଲା—ଏକ ଅନ୍ଧକାର, ଅତି ଭୟଙ୍କର ସେ ଵର୍ଷା, ଯାହା ଦିନ ଓ ରାତିକୁ ଏକାକାର କରିଦେଲା। ନଦୀମାନ ଉଛୁଳି ପଡ଼ିଲା, ପାହାଡ଼ମାନ ବୁଡ଼ିଗଲା ଆଉ ଶୁରୁନ୍ନା ନଗରୀ ଜଳରେ ଭାସିଗଲା। ଛଅ ଦିନ ଓ ଛଅ ରାତି ଧରି ଜଳ ପୃଥିଵୀକୁ ଗ୍ରାସ କଲା। ଉତ୍ନାପିଷ୍ଟିମ୍ ବୋଇତ ଭିତରେ ବସି ଶୁଣୁଥିଲେ—ବାହାରେ ଲୋକଙ୍କ ଚିତ୍କାର, ଘର ଭାଙ୍ଗିଵାର ଶବ୍ଦ, ଆଉ ପଵନର ଗର୍ଜନ। ସପ୍ତମ ଦିନରେ ସବୁ ଶାନ୍ତ ହୋଇଗଲା। ସେ ଦ୍ୱାର ଖୋଲି ଦେଖିଲେ—ଚାରିଆଡ଼େ କେଵଳ ଜଳ ଆଉ ଜଳର ଅସୀମ ସମୁଦ୍ର କିନ୍ତୁ ଜୀଵନର କୋଉଠି ବି ଚିହ୍ନ ଵର୍ଣ୍ଣ ନଥିଲା । 

ଦିନ ଗଡ଼ି ଚାଲିଲା। ଉତ୍ନାପିଷ୍ଟିମ୍ ସ୍ଥଳଭାଗର ସନ୍ଧାନରେ ଏକ କପୋତ ଛାଡ଼ିଲେ, କିନ୍ତୁ ସେ ଫେରି ଆସିଲା। ପରେ ଏକ କାଉ ଛାଡ଼ିଲେ, ସେ ମଧ୍ୟ ଫେରି ଅଇଲା। ଶେଷରେ, ଏକ ଛୋଟ ପକ୍ଷୀ ଛାଡ଼ିଲେ, କିନ୍ତୁ ସେ ପକ୍ଷୀଟି ଆଉ ଫେରିଲା ନାହିଁ। ଉତ୍ନାପିଷ୍ଟିମ୍ ବୁଝିଲେ କୋଉଠି ନା କୋଉଠି ସ୍ଥଳଭାଗ ନିଶ୍ଚୟ ରହିଛି । ଅନେକ ଦିନ ପରେ ଉତ୍ନାପିଷ୍ଟିମ୍‌ଙ୍କ ବୋଇତ ନିସିର ପର୍ଵତର ଶିଖରରେ ଅଟକି ଗଲା ।‌ ଉତ୍ନାପିଷ୍ଟିମ୍‌ ବୋଇତରୁ ବାହାରିଲେ, ଜଳ ଶୁଖି ଯାଇଥିଵା ଭିଜା ମାଟିରେ ପାଦ ଥାପିଲେ, ଆଉ ଦେଵତାଙ୍କୁ ଧନ୍ୟଵାଦ ଦେଵାକୁ ଏକ ବେଦୀ ତିଆରି କଲେ। ସେ ଅଗ୍ନି ଜାଳି ଧୂପ ଦେଲେ, ଆଉ ତା’ର ସୁଗନ୍ଧ ଆକାଶକୁ ଗଲା।

ଦେଵତାମାନେ ଏହା ଦେଖି ଆସିଲେ। ଏନ୍‌ଲିଲ୍ ପ୍ରଥମେ କ୍ରୋଧିତ ହେଲେ, କାରଣ ସେ ମଣିଷ ଵଂଶ ନାଶ କରିଦେଵାକୁ ଚାହୁଁଥିଲେ। କିନ୍ତୁ ଏଆ ତାଙ୍କୁ ଶାନ୍ତ କଲେ, କହିଲେ, “ଏ ମଣିଷ ତୁମ ଇଚ୍ଛାକୁ ମାନି ଜୀଵନର ଵୀଜ ରକ୍ଷା କରିଛି।” ଏନ୍‌ଲିଲ୍ ଉତ୍ନାପିଷ୍ଟିମ୍‌ଙ୍କୁ ଦେଖିଲେ—ତାଙ୍କ ଧୀର ଆଖି, କମ୍ପିତ ହାତ, ଆଉ ନମ୍ର ମୁଖ। ସେ ଦୟାରେ ଭରି ଉଠିଲେ। ସେ ଉତ୍ନାପିଷ୍ଟିମ୍ ଓ ତାଙ୍କ ପତ୍ନୀଙ୍କୁ ଆଶୀର୍ଵାଦ ଦେଇ କହିଲେ, “ତୁମେ ଦୁହେଁ ଏବେ ଅମର ହେଵ। ତୁମେ ଦୂର ଦ୍ୱୀପରେ ରହିଵ, ଯେଉଁଠିକୁ

ସାଧାରଣ ମଣିଷ କେବେ ଯାଇ ପାରିଵ ନାହିଁ।”

ଉତ୍ନାପିଷ୍ଟିମ୍ ଓ ତାଙ୍କ ପତ୍ନୀ ସେହି ଦ୍ୱୀପକୁ ଗଲେ । ସେ ଦ୍ଵୀପ ଏକ ଶାନ୍ତ ସୁନ୍ଦର ସ୍ଥାନ ଥିଲା ଯେଉଁଠି ସମୁଦ୍ରର ଲହରୀ ଆଉ ଆକାଶର ନୀଳିମା ମିଶି ରହିଥିଲା । ସେଠାରେ ସେମାନେ ଜୀଵନର ସ୍ମୃତି ଓ ମହାପ୍ରଳୟର କାହାଣୀକୁ ନେଇ ଅନେକ ଦିନ ବିତାଇଲେ। ଅନେକ ଶତାବ୍ଦୀ ପରେ, ଯେତେବେଳେ ଗିଲଗାମେଶ ଅମରତ୍ୱର ସନ୍ଧାନରେ ତାଙ୍କ ଦ୍ୱାରକୁ ଆସିଲେ, ଉତ୍ନାପିଷ୍ଟିମ୍ ତାଙ୍କୁ ସାମ୍ନା କଲେ। ତାଙ୍କ ମୁଖମଣ୍ଡଳରେ ସମୟର ରେଖା ନଥିଲା, କିନ୍ତୁ ଆଖିରେ ଏକ ଗଭୀର ଦୁଃଖ ଓ ଜ୍ଞାନ ଲୁଚି ରହିଥିଲା।

 ଗିଲଗାମେଶଙ୍କୁ ଦେଖି ଉତ୍ନାପିଷ୍ଟିମ୍‌ କହିଲେ, “ମୋ ଅମରତ୍ୱ ଏକ ଉପହାର, କିନ୍ତୁ ଏହା ଦେଵତାମାନେ ସ୍ଵେଚ୍ଛାରେ ମୋତେ ପ୍ରଦାନ କରିଛନ୍ତି । ମୁଁ ଅମରତ୍ୱ କେବେ ବି ଚାହିଁନଥିଲି। ମୁଁ ଦେଖିଛି ମୋ ସମସ୍ତ ବନ୍ଧୁପରିଜନ, ସାଙ୍ଗ ସାଥିଙ୍କ ମୃତ୍ୟୁ ଆଉ ମୋ ମାତୃଭୂମି ଶୁରୁନ୍ନା ନଗରୀର ଵିନାଶ। ମୁଁ ବଞ୍ଚିଛି, କିନ୍ତୁ ଏକା । ତୁମେ କିନ୍ତୁ ଜୀଵନକୁ ଗ୍ରହଣ କର, କାରଣ ଏହାର ସୀମା(ମୃତ୍ୟୁ) ହିଁ ଏହାକୁ ମୂଲ୍ୟଵାନ କରେ।” ତାଙ୍କ କଣ୍ଠରେ ଏକ କୋମଳ ଦୁଃଖ ଥିଲା, ଯେପରି ସେ ନିଜେ ଏହି ଅମରତ୍ୱର ଭାର ଅନୁଭଵ କରୁଥିଲେ। ଉତ୍ନାପିଷ୍ଟିମ୍‌ ପୁଣି ଗିଲଗାମେଶଙ୍କୁ କହିଲେ, “ଅମରତ୍ୱ ତୁମ ପାଇଁ ନୁହେଁ। ମଣିଷର ଜୀଵନ ଏକ ନଦୀ ପରି—ଏହା ବହିଯାଏ ଏଵଂ ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ସ୍ଥାନରେ ସମୁଦ୍ର ସହିତ ମିଶିଯାଏ।” କିନ୍ତୁ ଗିଲଗାମେଶଙ୍କ ଜିଦ୍ ଦେଖି ସେ ଏକ ରାସ୍ତା ଦେଖାଇଲେ—ସମୁଦ୍ର ତଳେ ଏକ ଗଛ ଅଛି, ଯାହା ଯୌଵନ ଫେରାଇ ଆଣିପାରେ।

ଗିଲଗାମେଶ ସମୁଦ୍ରରେ ବୁଡ଼ି ସେହି ଗଛ ଆଣିଲେ। ତାଙ୍କ ମନରେ ଆଶାର ଆଲୋକ ଜଳି ଉଠିଲା। କିନ୍ତୁ ଫେରିଲାବେଳେ ଗୋଟିଏ ରାତିରେ ଯେତେବେଳେ ସେ ଏକ ନଦୀକୂଳରେ ବିଶ୍ରାମ କରୁଥିଲେ, ସାପଟିଏ ଚୋରି କରି ଗଛଟିକୁ ଖାଇଗଲା। ସାପଟି ନିଜ କାତି ଛଡ଼େଇ ନୂଆ ହୋଇଗଲା, ଆଉ ଗିଲଗାମେଶ ନିରାଶ ହୋଇ ରହିଗଲେ । ସେ ଆକାଶକୁ ଚାହିଁ କାନ୍ଦିଲେ, କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କ ମନରେ ଏକ ନୂଆ ଚେତନା ଜାଗିଲା।

ଶେଷରେ, ସେ ଉରୁକ ନଗରୀକୁ ଫେରିଲେ। ନଗରୀର ପ୍ରାଚୀରକୁ ଦେଖି ସେ ବୁଝିଲେ—ଅମରତ୍ୱ ଶରୀରରେ ନୁହେଁ, କାର୍ଯ୍ୟରେ ଓ ସ୍ମୃତିରେ ଲୁଚି ରହିଛି। ସେ ନିଜ ଜୀଵନକୁ ଗ୍ରହଣ କଲେ, ଆଉ ତାଙ୍କ ନାଁ ଇତିହାସର ପଥରେ ଖୋଦିତ ହୋଇ ରହିଗଲା।

ଏହା ଥିଲା ଗିଲଗାମେଶଙ୍କ କାହାଣୀ— ମେସୋପୋଟାମିଆର ଜଣେ ମହାନ ରାଜା, ଯିଏ ମୃତ୍ୟୁକୁ ଜୟ କରିଵାକୁ ଚାହିଁ ଜୀଵନର ମର୍ମ ଆଵିଷ୍କାର କଲେ। 

•••••••••••••••••••••••••••••••••

epic of Gilgamesh ଏକ ସୁମେରୀୟ ପୁରାଣଗାଥା । ଏହା ମେସୋପୋଟାମିଆ(ଆଧୁନିକ ଇରାକ)ର ପ୍ରାଚୀନ ସଂସ୍କୃତିର ଅଂଶଵିଶେଷ ।‌

ଗିଲଗାମେଶ (Gilgamesh) : ଉରୁକ ନଗରୀର ମହାନ ରାଜା, ଯିଏ ଦୁଇ-ତୃତୀୟାଂଶ ଦୈଵୀ ଓ ଏକ-ତୃତୀୟାଂଶ ମାନଵୀୟ ଗୁଣର ଅଧିକାରୀ। ସେ ଶକ୍ତିଶାଳୀ, ସୁନ୍ଦର, କିନ୍ତୁ ପ୍ରାରମ୍ଭରେ ଅହଂକାରୀ ଓ କଠୋର ଶାସକ। ଏଙ୍କିଡୁଙ୍କ ସାଙ୍ଗରେ ବନ୍ଧୁତ୍ୱ ଓ ମୃତ୍ୟୁର ଭୟ ତାଙ୍କୁ ଜୀଵନର ମର୍ମ ଶିଖାଇଥାଏ। ଗିଲଗାମେଶ ନାମରେ ପ୍ରକୃତରେ ଜଣେ ରିଜା ମେସୋପୋଟାମିଆରେ ଥିଲେ ଯାହାଙ୍କ ସମୟକାଳ ୨୯୦୦ରୁ ୨୭୦୦ ଖ୍ରୀଷ୍ଟପୂର୍ଵ ମଧ୍ୟରେ ହୋଇଥିଵାର ଗଵେଷକମାନେ ଅନୁମାନ କରନ୍ତି । ସମ୍ଭଵତଃ ପ୍ରକୃତ ରାଜାଙ୍କ ନାମରେ epic of Gilgamesh ପୁରାଣ ଗାଥା ଭଣିତା କରାଯାଇଥାଇପାରେ ତେବେ ଏ‌ହା ଅସ୍ପଷ୍ଟ । 

ଏଙ୍କିଡୁ (Enkidu) : ଦେଵୀ ଆରୁରୁଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ମାଟି ଓ ପଵନରେ ସୃଷ୍ଟ ଏକ ଜଙ୍ଗଲୀ ମଣିଷ। ସେ ଶକ୍ତିଶାଳୀ, ନିର୍ମଳ ମନର ଅଧିକାରୀ ଏଵଂ ଗିଲଗାମେଶଙ୍କର ଅତୁଟ ବନ୍ଧୁ ହେଵା ସହ ତାଙ୍କୁ ମାନଵୀୟ ଗୁଣ ଶିଖିଥିଲେ। ଦେଵତାଙ୍କ ଶାପରେ ତାଙ୍କର ମୃତ୍ୟୁ ହୋଇଥିଲା।

ଆରୁରୁ (Aruru) : ସୁମେରୀୟ ଦେଵୀ, ଯିଏ ସୃଷ୍ଟିର ଦେବଵୀ ଭାବେ ଏଙ୍କିଡୁଙ୍କୁ ଗଢ଼ିଥିଲେ ଗିଲଗାମେଶଙ୍କୁ ଆୟତ୍ତ କରିଵା ପାଇଁ।

ଶାମହାତ (Shamhat): ଏକ ମନ୍ଦିର ଯାଜିକା, ଯିଏ ଏଙ୍କିଡୁଙ୍କୁ ସଭ୍ୟ କରିଵା ପାଇଁ ମାନଵ ସଭ୍ୟତା ସହିତ ପରିଚିତ କରାଇଥିଲେ । 

ଉରୁକ (Uruk):ପ୍ରାଚୀନ ମେସୋପୋଟାମିଆର ଏକ ପ୍ରମୁଖ ସୁମେରୀୟ ନଗର-ରାଷ୍ଟ୍ର, ଯାହା ଗିଲଗାମେଶର ରାଜଧାନୀ ଥିଲା। ଏହା ତାର ଉଚ୍ଚ ପ୍ରାଚୀର, ମନ୍ଦିର, ଓ ସଭ୍ୟତାର କେନ୍ଦ୍ର ଭାବେ ପରିଚିତ ଥିଲା। ଵର୍ତ୍ତମାନ ଏହା Warka ନାମରେ ଦକ୍ଷିଣ ଇରାକରେ ଅଵସ୍ଥିତ। ଏହା ଏକ ପ୍ରତ୍ନତାତ୍ତ୍ୱିକ ସ୍ଥାନ ଭାବେ ରହିଛି।

ସିଡାର ଜଙ୍ଗଲ (Cedar Forest): ଗିଲଗାମେଶ ଓ ଏଙ୍କିଡୁ ରାକ୍ଷସ ହୁମ୍ବାବାକୁ ମାରିଵା ପାଇଁ ଯାଇଥିଵା ଏକ ପୌରାଣିକ ଜଙ୍ଗଲ। ଏହା ସୁମେରୀୟ କାହାଣୀରେ ଏକ ରହସ୍ୟମୟ ଓ ପଵିତ୍ର ସ୍ଥାନ ଭାବେ ଵର୍ଣ୍ଣିତ।

 ଏହା ଏକ ପୌରାଣିକ ସ୍ଥାନ, ତେଣୁ ଆଧୁନିକ ଭୌଗୋଳିକ ଅଵସ୍ଥାନ ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ନୁହେଁ। କିଛି ଗଵେଷକ ଏହାକୁ ଲେବାନନର ସିଡାର ଜଙ୍ଗଲ ସହ ସମ୍ପର୍କିତ ବୋଲି ମନେ କରନ୍ତି, ଯାହା ଵର୍ତ୍ତମାନ ଲେବାନନରେ ଅଵସ୍ଥିତ।

ଶୁରୁନ୍ନା:ଉତ୍ନାପିଷ୍ଟିମ୍‌ଙ୍କ ନଗରୀ, ଯେଉଁଠାରେ ସେ ମହାପ୍ରଳୟ ପୂର୍ଵରୁ ବାସ କରୁଥିଲେ। ଏହା ମେସୋପୋଟାମିଆର ଏକ ପ୍ରାଚୀନ ସୁମେରୀୟ ନଗର ଥିଲା। ଏହାର ଵର୍ତ୍ତମାନ ନାମ Tell Fara ଏଵଂ ଦକ୍ଷିଣ ଇରାକରେ ଅଵସ୍ଥିତ। ଏହା ଏକ ପ୍ରତ୍ନତାତ୍ତ୍ୱିକ ସ୍ଥାନ।

ନିସିର ପର୍ଵତ(Mount Nisir):ମହାପ୍ରଳୟ ପରେ ଉତ୍ନାପିଷ୍ଟିମ୍‌ଙ୍କ ବୋଇତ ଯେଉଁ ପର୍ଵତରେ ଅଟକିଥିଲା। ଏହା କାହାଣୀରେ ଏକ ପୌରାଣିକ ସ୍ଥାନ ଭାବେ ଉଲ୍ଲେଖିତ। ଏହାର ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ଭୌଗୋଳିକ ଅଵସ୍ଥାନ ଅସ୍ପଷ୍ଟ। କିଛି ଗଵେଷକ ଏହାକୁ ଇରାକର କୁର୍ଦିସ୍ତାନ ଅଞ୍ଚଳରେ ଥିଵା ପିରାମାଗ୍ରୁନ ପର୍ଵତ ସହ ସମ୍ପର୍କିତ ବୋଲି ଅନୁମାନ କରନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଏହା ନିଶ୍ଚିତ ନୁହେଁ।

ଦୂର ଦ୍ୱୀପ (Distant Island):ଉତ୍ନାପିଷ୍ଟିମ୍ ଓ ତାଙ୍କ ପତ୍ନୀଙ୍କୁ ଦେଵତାମାନେ ଅମରତ୍ୱ ଦେଇ ଯେଉଁ ସ୍ଥାନକୁ ପଠାଇଥିଲେ। ଏହା ଏକ ପୌରାଣିକ ଓ ରହସ୍ୟମୟ ସ୍ଥାନ ଭାବେ ଵର୍ଣ୍ଣିତ। ଏହା ଏକ କାଳ୍ପନିକ ସ୍ଥାନ, ତେଣୁ ଆଧୁନିକ ଭୌଗୋଳିକ ଅଵସ୍ଥାନ ସ୍ପଷ୍ଟ ନୁହେଁ। ତେବେ ଏହାକୁ କେତେକ ଗଵେଷକ ପାରସ୍ୟ ଉପସାଗରରେ ଥିଵା ବାହାରେନ କିମ୍ବା ଦିଲମୁନ ଦ୍ଵୀପ ସହ ସମ୍ପର୍କିତ ବୋଲି ଅନୁମାନ କରନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ଏହା ଅନିଶ୍ଚିତ।

(Epic of Gilgameshରେ ଆଉ କିଛି ଛୋଟମୋଟ ଘଟଣା ରହିଛି ଯାହା ମୂଳ କାହାଣୀକୁ ସଂକ୍ଷିପ୍ତ ରଖିଵା ପାଇଁ ଛାଡ଼ି ଦିଆଯାଇଛି । )