ମୋଗଲକାଳ କଥା । ପୁରୀର ଏକ ଅକ୍ଷାତ ପଲ୍ଲୀରେ ଜଣେ ନିରୀହ, ନିଷ୍ପାପ ହୃଦୟ ପଣ୍ଡିତ ମହାତ୍ମା ରହୁଥିଲେ ।
ଅଳ୍ପରେ କହିଲେ ପଣ୍ଡିତେ ବଡ଼ ଗରିବ ଥିଲେ ।
ଦିନେ ପଣ୍ଡିତଙ୍କ ଗାମୁଛା ନଦୀରେ ଗାଧୋଇବା ସମୟରେ ଦୂରକୁ ଭାସି ଗଲା । କୌଣସି ଜିନିଷ ହଜିଗଲେ ସାଧାରଣତଃ ଆମେ ମଣିଷମାନେ ଦୁଃଖୀ ହୋଇଯାଅନ୍ତି ।
ପଣ୍ଡିତେ ମନେ ମନେ ସାମାନ୍ୟ ଦୁଃଖୀ ହେଲେ
ହିସାବ କିତାବ କଲେ କେତେ ଟଙ୍କା ଆଗପଛକରି ଖରଚ କଲେ ନୁଆ ଗାମୁଛା ଟାଏ କିଣିହେବ ।
ତାଙ୍କ ମୁଣ୍ଡ଼କୁ ଏକ ଉପାୟ ଆସିଲା
ପଣ୍ଡିତେ ଠିକ କଲେ ସେ ସେତେ ଦିନ ଯାଏଁ ଦାଢୀ ବନାଇବେ ନାହିଁ ଯେତେଦିନ ଯାଏ ଗାମୁଛା ର ମୂଲ୍ଯର ଟଙ୍କା ଜମା ନ ହୋଇଯାଇଛି ।
କିଛି ଦିନ ବିତିଯାଅନ୍ତେ ଦିନେ
ପଣ୍ଡିତେ ଗାଁରୁ କଟକ ନଗର କୌଣସି କାମ ରେ ଯାଇ ଥାଅନ୍ତି ।
ଦୂରରୁ ଜଣେ ମୌଲବୀ କୁ ଆସୁଥିବାର ଦେଖିଲେ ପଣ୍ଡିତେ...
ମୌଲବୀଙ୍କର ଲମ୍ବା ଦାଢୀ ଥିଲା
ପଣ୍ଡିତେ ଆଗରୁ କେବେ ମୁସଲମାନ ଲୋକଙ୍କୁ ଦେଖି ନଥିଲେ କି ସେ ଜାତି ବିଷୟରେ ତାଙ୍କର ସେତିକି ଜ୍ଞାନ ନଥିଲା ।
ତହୁଁ ପଣ୍ଡିତେ ମୌଲବୀ ସାହେବଙ୍କ ନିକଟକୁ
ଯାଇ କହିଲେ
"ଏ କଥା ଜାଣି ବହୁତ ଦୁଃଖ ହେଲା ତେବେ ଆପଣଙ୍କର ଚଦର ହଜିଯାଇଛି ନା କମ୍ବଳ ଭାଇ"
😂😁😀😜😝
No comments:
Post a Comment