ପୃଥିଵୀରେ ଭୀଷଣ ପରମାଣୁ ଯୁଦ୍ଧ ଲାଗିଯିଵାରୁ ମାନଵ ସଭ୍ୟତା ଆଉଥରେ ପ୍ରସ୍ତର ଯୁଗରେ ପହଞ୍ଚିଗଲା । ବହୁତ କଷ୍ଟରେ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ପୁଣି ସଭ୍ୟ ହେଲେ ଏଵଂ ଆଉଥରେ କେତେକ ଅଞ୍ଚଳରେ ରାଜତନ୍ତ୍ର ପ୍ରତିଷ୍ଠିତ ହେଲା । ପରମାଣୁ ଯୁଦ୍ଧର ୧୦୦୦ ଵର୍ଷ ପରେ ଦୁଇଜଣ ଅଲୌକିକ ଶକ୍ତି ପ୍ରାପ୍ତ ଵ୍ୟକ୍ତି ଜନ୍ମ ଲଭିଲେ । ସେମାନେ ଘନିଷ୍ଠ ବନ୍ଧୁ ଥିଲେ ଏଵଂ ସେମାନେ ପୃଥିଵୀର ଵିଭିନ୍ନ ଦେଶ ଭ୍ରମଣ କରୁଥିଲେ । ଵସ୍ତୁକୁ ଦେଖି ସେମାନେ ଅତୀତ ଦେଖିପାରୁଥିଲେ ଵା ଜାଣିପାରୁଥିଲେ । ମୋଟ ଉପରେ କହିଵାକୁ ଗଲେ ଏ ଉଭୟେ ଭୂତ ଵା ଅତୀତକୁ ରସାୟନର ଅନୁଶୀଳନ ଦ୍ଵାରା ଜାଣିପାରୁଥିଲେ ତେଣୁ ସେମାନେ ଭୂତଦର୍ଶୀ ଭାଵେ ଜଗତରେ ଚିହ୍ନାଗଲେ ।
ଦୁଇଜଣଯାକ ଭୂତଦର୍ଶୀ ଅନେକ ଛୋଟ ବଡ଼ ଗାଁ ନଗର ଅତିକ୍ରମ କରି ଗୋଟିଏ ରାଜ୍ୟରେ ପହଞ୍ଚିଲେ । ଉଭୟଙ୍କର ଦ୍ରଵ୍ୟକୁ ଦେଖି ଭୂତ ଵା ଅତୀତ କହିପାରିଵାର ଗୁଣ ଅଛି ବୋଲି ଜାଣି ସେମାନଙ୍କୁ ରାଜାଙ୍କ ଦରବାରକୁ ସ୍ୱାଗତ କରିଵା ସହ ଅତିଥି ଭାବେ ରହିଵାକୁ ଅନୁରୋଧ କରାଗଲା । ସେମାନେ ସମ୍ମତି ଜଣାଇ ଆତିଥ୍ୟ ସ୍ଵୀକାର କଲେ, କିନ୍ତୁ ଯେତେବେଳେ ସେମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଜଣକୁ ଭାତ ଦିଆଗଲା, ସେତେବେଳେ ସେ ଖାଦ୍ୟଦ୍ରଵ୍ୟ ଖାଇଵାକୁ ଉକ୍ତ ଭୂତଦର୍ଶୀ ସ୍ପଷ୍ଟ ମନା କରିଦେଲା । ଅନ୍ୟ ଜଣକ ସେହିପରି ତୁଣ ବି ଖାଇଵାକୁ ଅରାଜି ହେଲା। ରାଜାଙ୍କୁ ଏକଥା ଜଣାଗଲାରୁ ସେ ଆସି ସେହି ଦୁଇଜଣଙ୍କୁ ଖାଦ୍ୟ ଖାଇଵାକୁ ମନା କରିଵା ପଛର କାରଣ ଜିଜ୍ଞାସା କଲେ ।
ପ୍ରଥମ ଵ୍ୟକ୍ତି କହିଲା ,"ହେ ରାଜନ୍ ! ମୋତେ ଯେଉଁ ଭାତ ଦିଆଯାଇଛି ତାହା ହଜାର ହଜାର ଲୋକ ମରିଥିଵା ଏକ ଏଭଳି ଅଭିଶପ୍ତ ଭୂଭାଗରୁ ଉତ୍ପାଦିତ ହୋଇଛି ଜାଣିଲେ ଆପଣଙ୍କ ଲୋମ ଟାଙ୍କୁରୀ ଉଠିଵ ।"
ତାପରେ ରାଜା ଦ୍ଵିତୀୟ ଜଣକୁ ତୁଣ ନ ଖାଇଵାର କାରଣ ପଚାରନ୍ତେ ସେ ଲୋକଟି କହିଲା "ହେ ରାଜା ! ତୁଣରେ ପଡ଼ିଥିଵା ଏହି ପନିପରିଵାଗୁଡ଼ିକ ଯୋଉ ଭୂମିରେ ଉତ୍ପନ୍ନ ହୋଇଥିଲା ତାହା ତଳେ ହଜାର ହଜାର ଲୋକଙ୍କ କଙ୍କାଳ ଏବେ ବି ପୋତା ହୋଇଛି ।"
ସତ୍ୟତା ପରୀକ୍ଷା କରିଵା ପାଇଁ ରାଜା କିଛି ଗଵେଷକଙ୍କୁ କାମରେ ଲଗାଇ ଦେଲେ । ଵର୍ଷେ ପରେ ଯେଉଁ କଥା ସାମ୍ନାକୁ ଆସିଲା ତାହା ସମସ୍ତଙ୍କ ପାଇଁ ହୃଦୟଵିଦାରକ ଥିଲା । ରାଜାଙ୍କୁ ମିଳିଥିଵା ରିପୋର୍ଟ’ର ସାରମର୍ମ ଏମନ୍ତ...
“-ଵୈଶ୍ଵିକ ପରମାଣୁ ଯୁଦ୍ଧ ପୂର୍ଵରୁ ଗୋଟିଏ ଅଞ୍ଚଳରେ ଗୋଟିଏ ଜାତିର ସମୁଦ୍ରକୂଳିଆ ଓ ପାହାଡ଼ିଆ ଲୋକଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଗୋଷ୍ଠୀ କନ୍ଦଳ ରାଜ୍ୟରୁ ଉକ୍ତ ଦେଶକୁ ଵ୍ୟାପିଗଲା । ସମସ୍ୟା ଏତେ ଭୀଷଣ ହେଇଗଲା ଯେ ଉକ୍ତ ବଡ଼ ଦେଶରେ ଵିଭାଜନ ଭଳି ସମସ୍ୟା ଦେଖାଗଲା । ସେତେବେଳେ ଯିଏ ସେହି ଦେଶର ପ୍ରଧାନମନ୍ତ୍ରୀ ଥିଲା ସେ ଗୋଟିଏ ନିଷ୍ଠୁର ନିର୍ଣ୍ଣୟ ନେଇ ନିଜ ଦେଶର ସେହି ରାଜ୍ୟର ଲୋକଙ୍କୁ ଦମନ କରିଵା ପାଇଁ ସେନା ପଠାଇ ଦେଲା ଏଵଂ ସୈନିକମାନେ ଆସି ସେ ରାଜ୍ୟର ପାର୍ଵତ୍ୟାଞ୍ଚଳରେ କ୍ୟାମ୍ପ କଲେ । ପାହାଡ଼ିଆ ନେତାମାନେ ସେନାର ଲୋକଙ୍କୁ ସବୁ ସାହାଯ୍ୟ ସହଯୋଗ ଦେଇ ଉପକୂଳର ଲୋକଙ୍କୁ ମାରିଵା କ୍ଷେତ୍ରରେ ସାହାଯ୍ୟ କଲେ । ଯୋଉ ପାହାଡ଼ିଆ ଲୋକ ଏଥିରେ ଵିରୋଧ କଲା ତାକୁ ହତ୍ୟା କରାଗଲା । ଚାହୁଁ ଚାହୁଁ ଦିନ କେତଟା ମଧ୍ୟରେ ସେ ରାଜ୍ୟର କୋଟି କୋଟି ଲୋକ ମଲେ ଆଉ ଯୋଉ କେତେକ ବଞ୍ଚିଲେ ସେମାନେ ପଳାୟନ କଲେ । ତାପରେ ପାହାଡ଼ିଆଙ୍କ ପାଳି ପଡ଼ିଲା, ସେମାନଙ୍କୁ ମାରିମୁରା କରି ସୈନିକମାନେ ଵଣ ଜଙ୍ଗଲରେ ପୋତି ଫିଙ୍ଗି ଫେରି ଆସିଲେ ।
ତାପରେ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ଅଞ୍ଚଳରୁ ଲୋକ ଆସି ସେଠି ରହିଲେ ,ନିଜ ଭାଷା ସଂସ୍କୃତି ଚଳାଇଲେ । ଏହାର କିଛି ଦଶନ୍ଧୀ ପରେ ପରମାଣୁ ଯୁଦ୍ଧ ଲାଗିଯିଵାରୁ ସେମାନେ ମଧ୍ୟ ମଲେ । ଆମ୍ଭ ରାଜ୍ୟ ଯୋଉଠି ଅଛି ସେଇଠି ଆଗେ ସେ ରାଜ୍ୟ ଥିଲା ।...”
ଏ ରିପୋର୍ଟ ପଢ଼ି ରାଜା ଦୀର୍ଘ ନିଃଶ୍ଵାସ ନେଇ କହିଲେ, “ଆମ ପୂର୍ଵଜଙ୍କ ସହିତ ଏତେ ଅନ୍ୟାୟ ହୋଇଥିଲା ? ସତରେ ଦୁଇ ବିରାଡ଼ି ପିଠା ପାଇଁ ଲଢ଼େଇ କଲେ ମାଙ୍କଡ଼କୁ ଲାଭ ନିଶ୍ଚୟ ହେଵ ହିଁ ହେଵ...”
ରାଜା ଆଉ କିଛି କହିପାରିଲେ ନାହିଁ, ତାଙ୍କ ଚକ୍ଷୁ ଅଶ୍ରୁପୂର୍ଣ୍ଣ ତଥା ମୁଖମଣ୍ଡଳ ମଳୀନ ପଡ଼ିଯାଇଥିଲା...
××××××××××××××××××××
••#ଵିଚ୍ଛନ୍ନତାଵାଦୀହିତୋପଦେଶ••
••••••••••ଗଳ୍ପ - ୨••••••••••
××××××××××××××××××××
ଅତୀତ-ଵର୍ତ୍ତମାନ ଓ ଭଵିଷ୍ୟତ ପରସ୍ପର ସହିତ ଜଡ଼ିତ। ଅତୀତରେ ଘଟିଥିଵା ଵା ଵର୍ତ୍ତମାନରେ ଘଟୁଥିଵା କୌଣସି ବି ଘଟଣା ଭଵିଷ୍ୟତ ପାଇଁ ଵିପଜ୍ଜନକ ହୋଇପାରେ ।
ଅସମ୍ଭଵ କିଛି ନୁହେଁ, କୌଣସି ନା କୌଣସି ସମାନ୍ତରାଳ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡରେ ଏମିତି ବି ଵା ଏହିଭଳି କୋଉଠି ନା କୋଉଠି ହୋଇନଥିଵ ଵା ଆଗକୁ ହେଵ ନାହିଁ ବୋଲି କିଏ କହିଵ ? ହୁଏତ ଆଗକୁ ଏଇ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡରେ ଆମ ସହିତ ବି ହୋଇଯାଇପାରେ...! ଗୋଟିଏ ଜାତିର ଜୀଵ ହୋଇ ବି ଛୋଟ ଛୋଟ କଥାକୁ ନେଇ ପରସ୍ପର ସହିତ ଲଢ଼ିଲେ ତୃତୀୟ ଜୀଵଟିଏ ଲାଭ ନିଏ । ସେ ତୃତୀୟ ଜୀଵର ଆସନରେ ମର୍କଟକୁ ବସାଅ କି ପରଗ୍ରହୀକୁ ବସାଅ,ବିଡ଼ାଳ ଵିଵାଦରେ ଚକୁଳି ସବୁବେଳେ ସେହି ତୃତୀୟ ଜୀଵକୁ ହିଁ ମିଳିଆସିଛି ମିଳିଚାଲିଥିଵ । ଯେତେଦିନ ଯାଏଁ ବିଡ଼ାଳମାନେ ସଜାଗ ହୋଇନାହାନ୍ତି,ପିଠା ସବୁ ଥର ସଦାବେଳେ ମାଙ୍କଡ଼ ଖାଇ ଚାଲିଥିଵ...!
××××××××××××××××××××
No comments:
Post a Comment