ମନୁଷ୍ୟର ପ୍ରଥମ ଚନ୍ଦ୍ରାଵତରଣ ଅସଫଳ ହୋଇଥିଲେ କ'ଣ ହୋଇଥାନ୍ତା ?

"ଆପୋଲୋ ୧୧ ମିଶନ୍: ଵର୍ଷ ୧୯୬୯"

 ଚନ୍ଦ୍ରପୃଷ୍ଠରେ ଚାଲିଵା ପରେ ନିଲ୍ ଆର୍ମଷ୍ଟ୍ରଙ୍ଗ୍ ଓ ଏଡୱିନ୍ ଏଲଡ୍ରିନ୍ ଲୁନାର୍ ମଡ୍ୟୁଲ୍‌ରେ ବସି କମାଣ୍ଡ ମଡ୍ୟୁଲରେ ଥାଇ ଚନ୍ଦ୍ରକୁ ପରିକ୍ରମା କରୁଥିଵା ମାଇକେଲ କଲିନ୍ସଙ୍କ ନିକଟକୁ ପହଞ୍ଚିଵାର ଥିଲା । ଏହାପରେ ହିଁ ସେମାନେ ସୁରୁଖୁରୁରେ ପୃଥିଵୀକୁ ପ୍ରତ୍ୟାଵର୍ତ୍ତନ କରିପାରିବେ । ଚନ୍ଦ୍ରପୃଷ୍ଠରେ ନିଜର କାର୍ଯ୍ୟ ସାରି ଯେତେବେଳେ ନିଲ୍ ଓ ଏଲଡ୍ରିନ୍ ଲୁନାର୍ ମଡ୍ୟୁଲ୍ ଭିତରକୁ ପ୍ରଵେଶ କଲେ, ସେମାନେ ଦେଖିଲେ ଯେ ତହିଁର ସଞ୍ଚାଳନ ସମ୍ବନ୍ଧୀୟ ଏକ ଗୁରୁତ୍ତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ ସୁଇଚ୍ ଭାଙ୍ଗି ଭୂମିରେ ପଡ଼ିଛି, ବୋଧହୁଏ ହଠାତ୍ ସେମାନଙ୍କ ଶରୀରର ଆଘାତ ଯୋଗୁଁ ଏପରି ହୋଇଥାଇପାରେ । ଏହି ସମସ୍ୟା ଯୋଗୁଁ ଵର୍ତ୍ତମାନ ଯାନଟି କିପରି ଉଡ଼ିଵ ଉଭୟ ସେ ଵିଷୟରେ ଚିନ୍ତା ଚିନ୍ତନ କରିଵାକୁ ଲାଗିଲେ ।

ଏହି ଅପ୍ରୀତିକର ଘଟଣାର ଵିଵରଣୀ ପୃଥିଵୀର କମାଣ୍ଡ ସେଣ୍ଟରକୁ ପଠାଯାଇଥିଲେ ମଧ୍ୟ କୌଣସି ସମାଧାନର ବାଟ ବାହାରିନଥିଲା। ସୌଭାଗ୍ୟଵଶତଃ, ସେହି ସମୟରେ ଏଲଡ୍ରିନଙ୍କ ପକେଟରେ ଏକ ସ୍କେଚ୍ ପେନ୍ ଥିଲା, ଯାହାକୁ ଏଲଡ୍ରିନ୍ ଭଗ୍ନ ପ୍ୟାନେଲର ଗର୍ତ୍ତରେ ପ୍ରଵେଶ କରି ଯାନଟିକୁ ସଞ୍ଚାଳନ କରିଵାରେ ସଫଳ ହୋଇଥିଲେ। ଥରେ ଭାବି ଦେଖନ୍ତୁ, ସେଦିନ ଯଦି ଏଲଡ୍ରିନଙ୍କ ପକେଟରେ ସେହି ସ୍କେଚ୍ ପେନ୍ ନଥାନ୍ତା, ତାହେଲେ କ'ଣ ସେହି ଦୁଇ ମହାକାଶଚାରୀଙ୍କ ପୃଥିଵୀ ପ୍ରତ୍ୟାଵର୍ତ୍ତନ ସମ୍ଭଵ ହୋଇଥାନ୍ତା ?

ଆପୋଲୋ ୧୧ ମହାକାଶଯାନ ଯେତେବେଳେ ଚନ୍ଦ୍ରକୁ ଉତକ୍ଷେପଣ କରାଗଲା, ସେତେବେଳେ ସମସ୍ତଙ୍କ ମନରେ ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱର କଳା ବାଦଲ ଖେଳିଯାଇଥିଲା । ଏହା ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ନିଶ୍ଚିତ ନଥିଲା ଯେ ନୀଲ୍ ଓ ଏଲଡ୍ରିନ୍ ଏହି ମହାକାଶ ଯାତ୍ରାକୁ ସଫଳତାର ସହ ସମ୍ପାଦନ କରି ସୁରକ୍ଷିତ ଭାଵରେ ପୃଥିଵୀକୁ ଲେଉଟିପାରିବେ । ତେଣୁ ତତ୍କାଳୀନ ଆମେରିକୀୟ ରାଷ୍ଟ୍ରପତି ନିକ୍ସନଙ୍କ ଭାଷଣ ଲେଖକ ୱିଲିୟମ୍ ସଫାୟାରଙ୍କୁ ଏକ ଜରୁରୀକାଳୀନ ଭାଷଣ ପ୍ରସ୍ତୁତ କରିଵାକୁ କୁହାଯାଇଥିଲା, ଯାହା ମହାକାଶ ଯାତ୍ରା ଵିଫଳ ହେଲେ ନୀଲ୍ ଓ ଏଲଡ୍ରିନ୍‌ଙ୍କୁ ହରାଇଵା ପରିପ୍ରେକ୍ଷୀରେ ପଢ଼ାଯାଇପାରିଵ। ୩୦ ଵର୍ଷ ପରେ ୧୯୯୯ ମସିହାରେ ଐତିହାସିକ ଜେମ୍ସ ମାନ୍, ନିକ୍ସନ୍ ପ୍ରଶାସନ ସମୟରେ ପ୍ରସ୍ତୁତ ହୋଇଥିଵା ଅଫିସ୍ ଦସ୍ତାବିଜର ସୂଚୀରୁ ଏହି ଭାଷଣ ପାଇଥିଲେ। ସୌଭାଗ୍ୟଵଶତଃ, ଏହି ଭାଷଣ ପଢ଼ିଵାର ଆଵଶ୍ୟକତା ହିଁ ପଡ଼ିଲାନାହିଁ କାରଣ ତିନିଜଣଯାକ ମହାକାଶଯାତ୍ରୀ ପୃଥିଵୀପୃଷ୍ଠକୁ ସୁରକ୍ଷିତ ଭାଵେ ଫେରି ଆସିଥିଲେ ।

କିନ୍ତୁ ଗୋଟିଏ ମିନିଟ୍ ପାଇଁ ମାନସିକ ସମୟଯାତ୍ରା କରି ୧୯୬୯ରେ ପହଞ୍ଚିଵା ଏଵଂ କଳ୍ପନା କରିଵା ଯେ କୌଣସି କାରଣରୁ ନୀଲ୍ ଆର୍ମଷ୍ଟ୍ରଙ୍ଗ୍ ଓ ଏଡୱିନ୍ ଏଲଡ୍ରିନଙ୍କ ଚନ୍ଦ୍ରରୁ ପୃଥିଵୀକୁ ପ୍ରତ୍ୟାଵର୍ତ୍ତନ କରିନପାରି ସବୁଦିନ ପାଇଁ ଚନ୍ଦ୍ରରେ ହିଁ ଫସି ରହିଗଲେ। ଭାବି ଦେଖନ୍ତୁ ପୃଥିଵୀଠାରୁ ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ କିଲୋମିଟର ଦୂରରେ ଦୁଇ ଜଣ ମଣିଷ ମହାକାଶର ଏକ ଅଜଣା ଗ୍ରହରେ ଫସି ରହିଛନ୍ତି ଆଉ ଆକାଶରେ ନିଜ ମାତୃଭୂମିକୁ ଅସହାୟ ନୟନରେ ଦେଖୁ ଅଛନ୍ତି,ସେଇଠାରେ ହିଁ ଖାଦ୍ୟ ପାନୀୟ ଓ ଵାୟୁ ଅଭାଵରେ ମୃତ୍ୟଵରଣ ସେମାନଙ୍କର ଶେଷ ପରିଣତି ହେଵାକୁ ଯାଉଛି । ଏହି ଵିଚାର ସହିତ, ସେହି ଅଶୁଣା ଭାଷଣକୁ ଶୁଣିଵା ଵା ପଢ଼ିଵା ଅତ୍ୟନ୍ତ ରୋମାଞ୍ଚକର ଅଟେ ।

ଆମେରିକାରେ କେବେ ପଢ଼ାଯାଇନଥିଵା ସେହି ଭାଷଣକୁ “The Greatest Speech Never Given” ଅଭିହିତ କରାଯାଏ । ନିମ୍ନରେ Bill Safireଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ଲିଖିତ ସେହି ଭାଷଣଟି ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଭାଵେ ପ୍ରଦତ୍ତ ହେଲା...

To: H. R. Haldeman

From: Bill Safire

July 18, 1969

- - - - - - - - - - - - - - - -

- - - - - - - - - - - - - - - -

IN EVENT OF MOON DISASTER:

”Fate has ordained that the men who went to the moon to explore in peace will stay on the moon to rest in peace.

These brave men, Neil Armstrong and Edwin Aldrin, know that there is no hope for their recovery. But they also know that there is hope for mankind in their sacrifice.

These two men are laying down their lives in mankind's most noble goal: the search for truth and understanding.

They will be mourned by their families and friends; they will be mourned by the nation; they will be mourned by the people of the world; they will be mourned by a Mother Earth that dared send two of her sons into the unknown.

In their exploration, they stirred the people of the world to feel as one; in their sacrifice, they bind more tightly the brotherhood of man.

In ancient days, men looked at the stars and saw their heroes in the constellations. In modern times, we do much the same, but our heroes are epic men of flesh and blood.

Others will follow, and surely find their way home. Man's search will not be denied. But these men were the first, and they will remain the foremost in our hearts.

For every human being who looks up at the moon in the nights to come will know that there is some corner of another world that is forever mankind.”

PRIOR TO THE PRESIDENT'S STATEMENT:

The President should telephone each of the widows-to-be.

AFTER THE PRESIDENT'S STATEMENT, AT THE POINT WHEN NASA ENDS COMMUNICATIONS WITH THE MEN:

A clergyman should adopt the same procedure as a burial at sea, commending their souls to "the deepest of the deep," concluding with the Lord's Prayer.

ମୋଟାମୋଟି ଭାଵରେ ପ୍ରୋକ୍ତ ଅପଢ଼ା ଭାଷଣଟିର ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାନ୍ତର ଏହିପରି...

●●●●●●

”ଭାଗ୍ୟ ତା'ର ନିଶାପ ଶୁଣାଇ ଦେଇଛି। ମାନଵିକ ଶାନ୍ତି ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟରେ ଚନ୍ଦ୍ରର ସନ୍ଧାନରେ ଯାଇଥିଵା ସେହି ଦୁଇ ସାହସୀ ଯୁଵକ ସବୁଦିନ ପାଇଁ ଚନ୍ଦ୍ରପୃଷ୍ଠରେ ରହିବେ। ଏହି ଦୁଇ ଯୁବକ ଜାଣନ୍ତି ଯେ ସେମାନଙ୍କ ବଞ୍ଚିଵାର କୌଣସି ଆଶା ନାହିଁ, କିନ୍ତୁ ସେମାନଙ୍କର ଏହି ବଳିଦାନରେ ମାନଵିକତାର ଭବିଷ୍ୟତ ଯାତ୍ରା ପାଇଁ ଆଶା ନିଶ୍ଚୟ ରହିଛି । ନିଜ ଜୀଵନକୁ ବାଜି ଲଗାଇ ଅଜଣାକୁ ଉଣ୍ଡିଵାର ଉତ୍ସାହ ଦେଖାଇଥିଵା ଏହି ଵୀର ଯୁଵକଦ୍ଵୟଙ୍କୁ ହରାଇଵାର ଦୁଃଖ ସବୁବେଳେ ତାଙ୍କ ପରିଵାର, ସେମାନଙ୍କର ଦେଶ ଓ ସମଗ୍ର ଵିଶ୍ୱଵାସୀଙ୍କ ମନରେ ରହିଥିଵ । 

.

ଏକ ସମୟ ଥିଲା ଯେତେବେଳେ ଆମର ପୂର୍ଵପୁରୁଷମାନେ ଆକାଶଗଙ୍ଗାର ଏହି ଉଜ୍ଜ୍ୱଳ ତାରକାଗୁଡ଼ି ମଧ୍ୟରେ ନିଜ ନାୟକମାନଙ୍କୁ ଉଣ୍ଡୁଥିଲେ, ଆମେ ମଧ୍ୟ ଆଜି କିଛି ଅଲଗା କରୁନାହୁଁ, କିନ୍ତୁ ମହାକାଶରେ ରହିଯାଇଥିଵା ଆମର ଏଇ ଦୁଇଜଣ ଵୀର ମାଂସ ଓ ରକ୍ତରେ ନିର୍ମିତ ମଣିଷ ଅଟନ୍ତି । ଆଜିଠାରୁ ଯେବେ ବି କୌଣସି ଵ୍ୟକ୍ତି ରାତି ଆକାଶରେ ଏହି ଚନ୍ଦ୍ରକୁ ଦେଖେ, ସେ ଜାଣିଵ ଯେ ଏହି ପୃଥିଵୀ ବାହାରେ ଏମିତି ଏକ ସ୍ଥାନ ଅଛି ଯେଉଁଠି ସବୁଦିନ ପାଇଁ ମନୁଷ୍ୟ ଉପସ୍ଥିତିର ଚିହ୍ନ ଅଙ୍କିତ ହୋଇଯାଇଛି ।”

●●●●●●●●●

ଏହି ସମଗ୍ର ପ୍ରାଣୀ ଜଗତରେ ମଣିଷ ହୁଅନ୍ତୁ କି ପଶୁ ଵା କୀଟପତଙ୍ଗ, ପ୍ରତ୍ୟେକ ଜୀଵର ନିଜ ଜୀଵନପ୍ରତି ମୋହ ରହିଛି । 

କିନ୍ତୁ ମନୁଷ୍ୟ ହେଉଛି ସୃଷ୍ଟିର ଏକମାତ୍ର ଜଣାଶୁଣା ଜୀଵ ଯିଏ "କୌତୁହଳ,ଉଦ୍ଭାଵନ ଓ ଆଵିଷ୍କାର" ପାଇଁ ମଧ୍ୟ ନିଜ ଜୀଵନକୁ ମଧ୍ୟ ଵିପଦରେ ପକାଇ ଦେଵାର କ୍ଷମତା ରଖିଛି । ଏକ ଜୀଵ ଜାତି ଭାଵରେ ମନୁଷ୍ୟର ଅନେକ ଦୋଷ ଦୁର୍ଵଳତା ସତ୍ତ୍ୱେ, ଏହି ଗୋଟିଏ ଗୁଣ ମନୁଷ୍ୟକୁ ଆଜି ପୃଥିଵୀର ମହାନ ବୁଦ୍ଧିମାନ ଜୀଵ ରୂପେ ପ୍ରତିଷ୍ଠିତ କରାଇ ଦେଇଛି ...