ଥରେ ଈଶ୍ଵର ଦୁନିଆରେ ବୁଲିବାକୁ ଆସିଥାନ୍ତି ବାଟରେ ଗୋଟାଏ କଟିଛୁଆକୁ ଦେଖିଲେ ।
ଈଶ୍ଵର ସେ କଟିଛୁଆର ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ଦର୍ଶନ ଇଛା ଜାଣି ତାକୁ ଆପଣା ପରିଚ଼ୟ ଦେଲେ ଆଉ ବୋଇଲେ ଦେଖ ବାଳକ ଆମ୍ଭେ ଏହିପରି ଜଗତ ଭ୍ରମଣାର୍ଥେ ବୁଲି ଆସିଥାଉ ।
କଟିଛୁଆ କହିଲା-
ଆପଣ ଏତେ ସତର୍କ,ତଥାପି ଦୁନିଆରେ ଏତେ ଖରାପ କାହିଁକି ?
ଈଶ୍ୱର ପିଲା କଥା ଶୁଣି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ
ବୋଇଲେ...
“କ’ଣ ଅସଙ୍ଗତି ଅଛି କୁହ ତ ଆମ୍ଭେ ତାହାକୁ ଶିଘ୍ରାତିଶିଘ୍ର ସଜାଡ଼ି ଦେଇ ଯିବୁ ।”
କଟିଛୁଆ କହିଲା-ଦେଖନ୍ତୁ, ଆଜି ସଖାଳର କଥା । ମୋ ପାପା ଚକଲେଟି ଡବାଏ ଆଣିଥିଲେ
ଯେ ମୋର ବଡ଼ ଦେଈ ସବୁ ଚକଲେଟ ନେଇଯାଇ ମୋତେ ଖାଲି ଦୁଇଟି ଦେଲା ।"
ଓହୋ ! ଏମନ୍ତ କଥା”,ଈଶ୍ୱର ବୋଇଲେ,
ଦେଖ୍ ବାବୁ,ଚକଲେଟ ମଜାଳିଆ ସତ ହେଲେ
ଅଧିକ ଖାଇଲେ ଦାନ୍ତ ମଧ୍ଯ ପୋକରା ହୋଇଯାଇପାରେ, ସେଥିପାଇଁ ତୁମେ ଆନନ୍ଦ ଅନୁଭବ କର, କିୟଣ ବେଲେ ତମ ଠାରୁ ତମ ଦେଈ ଦାନ୍ତ ଶିଘ୍ର ଖରାପ ହବ ଏକା !”
ସେଇଠୁଁ
କଟିଛୁଆଟା କହିଲା “ଆଛା,ତେବେ ଆପଣ ଵି ନିଜକୁ ଏମିତି ବୋଧକରାନ୍ତି ନା କିସ ଯେ”
ଈଶ୍ୱର ନିରୁତ୍ତର ହେଇ ଆଗକୁ ବଢିଗଲେ ।
ଶବ୍ଦାର୍ଥ::କଟିଛୁଆ=ଛୋଟ ପିଲା(ବାଲେଶ୍ବର)
କିୟଣ=କଣ୍ (ଗଞ୍ଜାମ)
କିସ=ବାଲେଶ୍ବର)
ସଖାଳ=ସକାଳ(କଟକ ଆଦି ଅଞ୍ଚଳ)
(ହିନ୍ଦୀ ଲେଖକ प्रबोध कुमार गोविल ଙ୍କର କ୍ଷୁଦ୍ରଗଳ୍ପ-निरुत्तर ର ଓଡ଼ିଆ ଭାଵାନୁଵାଦ)
No comments:
Post a Comment