###ଖଲୀଲ୍_ଜି଼ବ୍ରାନ୍###
ମୋ ଜୀବନରେ ମୁଁ ଅନେକ ଯାତ୍ରା କରିଥିବି ତେବେ ଥରେ ଗୋଟେ ଦ୍ଵୀପରେ ଏମିତି ଏକ ଜୀଵ ଦେଖିଥିଲି ଯାହାର ମୁଣ୍ଡ ତ ମନୁଷ୍ୟ ପରି ଥିଲା କିନ୍ତୁ ତା ପିଠି ଟା ଲୁହାର ଥିଲା ।
ସେ କ୍ଷଣେ କ୍ଷଣେ ମାଟି ଖାଇଚାଲିଥିଲା ଆଉ ସମୁଦ୍ରର ପାଣି ପିଇ ଚାଲିଥିଲା ।
ମୁଁ ବହୁତ ସମୟ ଯାଏଁ ତାକୁ ସ୍ଥାଣୁ ଭଳି ଛିଡ଼ା ହୋଇ ଦେଖୁଥାଏ....
ଶେଷରେ ତା ପାଖକୁ ଯାଇ ପଚାରିଲି
ଏତେ ପଣଡଣିଆ ଭଳିଆ କିମ୍ପାଇଁ ହଉଚ କିଓ ତମେତିକି କିୟଣ ଖଖିବାକେ ମିଳୁନଥିଲା କିୟେ ? ନା ଯେତେ ଖାଇଲେ ବି ତମ ଭୋକ ଶୋଷ କେବେବି ଶାନ୍ତ ହୁଏ ନାହିଁ ବୋଲି ତମେ ସବୁବେଳେ ଏମନ୍ତ ଖାଇ ଚାଲିଛ ?
ସେ ଜୀଵଟା କହିଲା―ହଁ ମୁଁ ତୃପ୍ତ । ଆଦୌ ଭୋକିଲା ନୁହେଁ, ଖାଇ ଖାଇ ନୟାନ୍ତ ହେଲିଣି । ହେଲେ ମୋର ଖାଲି ଗୋଟାଏ କଥାକୁ ଡର―କାଲି ପାଇଁ ଖାଇବାକୁ ମାଟି ଓ ପିଇବାକୁ ସମୁଦ୍ର ରହିଥିବ ତ ???????
No comments:
Post a Comment