ରାଜ୍ଯାଭିଷେକ ପରେ ବାଇବ୍ଲେସ୍ ନଗରର ରାଜା ନିଜ ସୁନାର ଉଆସକୁ ଚାଲିଗଲେ ଯାହାକୁ ତିନିଜଣ ଏକାନ୍ତଵାସୀ ଜାଦୁଗର ତାଙ୍କ ପାଇଁ ଗଢ଼ିଥିଲେ ।
ରାଜା ନିଜର ମୁକୁଟ ଓ ପାଟଵସନ ଓହ୍ଲାଇ ପକାଇ ନିଜ ଵିଷୟରେ ଭାଵିଵାକୁ ଲାଗିଲେ ।
“ଏବେ ମୁଁ ବାଇବ୍ଲେସ୍ ର ଶକ୍ତିଶାଳୀ ଶାସକ ହୋଇ ଯାଇଛି।”
ହଠାତ୍ ସେ ଦେଖିଲେ ରାଜମାତାଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ପ୍ରଦତ୍ତ ଆରସୀରୁ ଏକ ଉଲଗ୍ନ ଵ୍ଯକ୍ତି ବାହାରକୁ ଵାହରୁଛି ।
ରାଜା ସେ ଲୋକକୁ ଚଢା଼ଗଳାରେ କହିଲେ ‘‘ତୁମେ କଣ ଚାହୁଁଛ ?’’
ଉଲଗ୍ନ ଵ୍ଯକ୍ତିଟି ଉତ୍ତର ଦେଲା,
‘‘କୁଛ ବି ନୁହଁ ! ତେବେ ସେ ଲୋକେ ତୁମକୁ ମୁକୁଟ କାହିଁକି ପିନ୍ଧେଇ ଦେଲେ ଯେ ?”
ରାଜା କହିଲେ, ‘
“ମୁଁ ଏ ଦେଶର ସବୁଠାରୁ ମହାନ ଵ୍ଯକ୍ତି ସେଇଥିପାଇଁ ।’’
ଉଲଗ୍ନ ଵ୍ଯକ୍ତି—‘‘ହେଲେ ତୁମେ ଏହାଠାରୁ ବି ମହାନ ହୋଇଥିଲେ ହେଁ ରାଜା ହେଵା ଯୋଗ୍ୟ ତ ନଥିଲ।’’
ରାଜା—, ‘‘ମୁଁ ଦେଶର ସବୁଠାରୁ ବୁଦ୍ଧିମାନ ଵ୍ଯକ୍ତି ତ ସେଇଥିପାଇଁ ସେମାନେ ମୋତେ ମୁକୁଟ ପିନ୍ଧେଇ ଦେଇଛନ୍ତି ।”
ଉଲଗ୍ନ ଵ୍ଯକ୍ତି— “ ତୁମେ ଯେତେ ଅଧିକ ବୁଦ୍ଧିମାନ ହୋଇଥିଲେ ବି ରାଜା ତୟନ
କରାଯିଵାର ଯୋଗ୍ଯ ତ ନଥିଲ।’’
ରାଜା ଆଉ ସହିପାରିଲେନି
ସେ ଚଟାଣ ଉପରେ ମୁଣ୍ଡ ନଇଁକରି ବସିପଡି଼ଲେ ଆଉ ଠିକ୍ ଛୋଟ ପିଲାଟିଏ ପରି କାନ୍ଦିଵାକୁ ଲାଗିଲେ ।
ଉଲଗ୍ନ ଵ୍ଯକ୍ତିଟି ନତମସ୍ତକ ପ୍ରାୟ ବସିରହିଥିଵା ସେହି ଲୋକଟି ଆଡ଼େ କେତେକ କ୍ଷଣ ଚାହିଁଲା । ତହିଁପରେ ତା ମୁଣ୍ଡରୁ ଖସିପଡି଼ଥିଵା ମୁକଟଟି ତାକୁ ପିନ୍ଧେଇ ଦେଇ ସ୍ନେହବୋଳା ଦୃଷ୍ଟିରେ ଅନେଇ ଅନେଇ ସେହି ଦର୍ପଣ ମଧ୍ୟରେ ପଶିଗଲା ।
ରାଜା ହଟାତ୍ ଚମକି ପଡି଼ଲେ। ସେ ଦର୍ପଣ ପାଖକୁ ଦୌଡି଼ଗଲେ ଆଉ ତା ଭିତରକୁ ଦେଖିଵାକୁ ଲାଗିଲେ । ସେଥିରେ ସେ ଏଵେ ସ୍ଵୟଂକୁ ମୁକୁଟ ପିନ୍ଧି ଛିଡା଼ ହୋଇଥିଵାର ଦେଖିଵାକୁ ପାଇଲେ ।
(ଲେଵାନନର ପ୍ରଶିଦ୍ଧ ଲେଖକ ଖଲୀଲ୍ ଜୀବ୍ରାନଙ୍କର ଏକ କ୍ଷୁଦ୍ରଗଳ୍ପର ଭାଵାନୁଵାଦ)
No comments:
Post a Comment