ଦାନେ କୁଣ୍ଠିତ କାହିଁକି ଵରଷା,
ତୁ ଯେ ମହୀର ସକଳ ଭରସା ।
ତୁ କି ଏମନ୍ତ ଭାଵିଥାଉ ମନେ,
ମହୀ ରହିଛି ସାଗରଵେଷ୍ଟନେ;
ତାକୁ ନଥିଵ ଜଳର ଅଭାଵ,
ତେଵେ ନଜାଣୁ ତୁ ଲୋକସ୍ଵଭାଵ ।
ବଡ଼ ହେଲେହେଁ ଯେ ନୀଚହୃଦୟ,
କେଵେ ହୋଇଛି କି ପରେ ସଦୟ ?
ମହୀ ମଲେହେଁ ହୋଇ ଶୁଷ୍କକଣ୍ଠ,
ସିନ୍ଧୁ ସଲିଳ ଵିନ୍ଦୁ ଲାଭ କଷ୍ଟ ।
କ୍ଷୁଦ୍ର ହେଲେହେଁ ମହୀକି ଅଚଳ
ଉଚ୍ଚହୃଦୟ ହେତୁ ଦିଏ ଜଳ ।
ମେଘମାନେ ତୋ ଉତ୍ତମ ଚାକର,
ଅତି ଉନ୍ନତ ହୃଦୟ ତାଙ୍କର ।
ମହୀ ଜୀଵନ ରକ୍ଷା ଚିରକାଳ
କରୁଅଛନ୍ତି ଵିତରି କୀଲାଳ ।
ତୋର ଆଦେଶ ପାଇଵା ମାତରେ
ଦାନକରିଵେ ଜଳ ଅକାତରେ ।
କେହି ବୋଲିଵେ ସିନା ସିନ୍ଧୁନୀର
ଶୋଷି ହୋଇଛି ସିନା ଦାନଵୀର ।
ନିଜେ ଵିତରି ନଜାଣେ କୃପଣ,
ଖଣ୍ଟେ ନିଅନ୍ତି ବଳେ ତା'ର ଧନ ।
ଖଣ୍ଟ ହେଲେହେଁ ପରକୁ ପ୍ରଦାନ
କରି ଜାଣେ ଯେ ସେ ଲୋକ ପ୍ରଧାନ ।
ନିଜେ ତୁ କରିନାହୁଁ ଖଣ୍ଟପଣ,
ଗ୍ରୀଷ୍ମ କରିଛି ତୋ କରେ ଅର୍ପଣ ।
ତୁହି ମହୀକି ଦେବୁ ଯେତେ ଜଳ,
ଦେଵ ସିନ୍ଧୁକୁ ନଥୋଇ ସକଳ ।
ନୀଚହୃଦୟ ସଞ୍ଚି ରଖେ ଧନ,
ସାଧୁ ସାଧଇ ଲୋକପ୍ରୟୋଜନ ।
ଫଳ ପ୍ରସୂନ ଵସ୍ତ୍ର ଉପାଦାନ
ମହୀ କରିଵ ଜୀଵକୁଳେ ଦାନ ।
ଵି:ଦ୍ର—ସ୍ଵଭାଵକଵି ଗଙ୍ଗାଧର ମେହେରଙ୍କ
ଵର୍ଷାଋତୁ କଵିତାାାା
No comments:
Post a Comment