ପୃଥିଵୀରେ ପୂର୍ଵେ ପ୍ରାୟତଃ ଅଧିକାଂଶ ଅଞ୍ଚଳରେ ବାଲ୍ୟଵିଵାହ ପ୍ରଥା ପ୍ରଚଳିତ ଥିଵାର ଅନେକ ଐତିହାସିକ ପ୍ରମାଣ ମିଳେ । ଏକ ରିପୋର୍ଟ ଅନୁସାରେ ପ୍ରତିଵର୍ଷ ଵିଶ୍ଵରେ ବାର ମିଲିଅନରୁ ଅଧିକ କନ୍ୟା ୧୮ ଵର୍ଷରୁ ଅଳ୍ପ ଵୟସରେ ଵିଵାହ କରୁଛନ୍ତି ଵା ସେମାନଙ୍କର ଯୋର୍ କରି ଵିଵାହ କରାଇ ଦିଆଯାଉଛି । ପୃଥିଵୀରେ ୨୧% ମହିଳା ୧୮ ଵର୍ଷରୁ କମ୍ ଵୟସରେ ଵିଵାହ କରନ୍ତି ଵା ସେମାନଙ୍କୁ ଵାଧ୍ୟ କରାଯାଏ ! ୬୫୦ ମଲିଅନ୍ରୁ ଅଧିକ ଜୀଵିତ ଥିଵା ମହିଳା ଓ କନ୍ୟା ଅଠର ଵର୍ଷରୁ କମ୍ ଵୟସରେ ଵିଵାହ କରିଛନ୍ତି ।
ଵର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ ସର୍ଵାଧିକ ବାଲ୍ୟ ଵିଵାହ ନାଇଜର,ଚାଡ୍,ମାଲି, ବଙ୍ଗଳାଦେଶ,ଗୁଏନା , ମଧ୍ୟ ଆଫ୍ରିକା ଗଣତନ୍ତ୍ର,ଏଥିଓପିଆ,ମୋଜାମ୍ବିକ ତଥା ନେପାଳରେ ଦେଖିଵାକୁ ମିଳେ । ଏହି ସବୁ ଦେଶମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ସର୍ଵାଧିକ ବାଲ୍ୟଵିଵାହ ନାଇଜର ଦେଶରେ ହୋଇଥାଏ । ଆଫ୍ରିକାର ସାହାରା ମରୁଭୂମି ଅଞ୍ଚଳରେ 37% କନ୍ୟା ବାଲ୍ୟଵିଵାହ କରିଥାନ୍ତି । ନାଇଜର,ମଧ୍ୟ ଆଫ୍ରିକା ଗଣତନ୍ତ୍ର, ଓ ଚାଡ୍ ଭଳି ଦେଶରେ ୦% କନ୍ୟା ୧୮ ଵର୍ଷ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଅଵିଵାହିତ ରୁହନ୍ତି ।
ବଙ୍ଗଳାଦେଶ,ପାକିସ୍ଥାନ ଓ ଆଫଗାନିସ୍ତାନ ଭଳି ମୁସଲମାନମାନଙ୍କ ଦେଶରେ ଛୋଟ ଛୋଟ ଝିଅମାନଙ୍କୁ ଅଳ୍ପ ଵୟସରେ ଵିଵାହ କରିଵାକୁ ଵାଧ୍ୟ କରାଯାଉଛି । ଆଫଗାନିସ୍ତାନରେ ତ କନ୍ୟା ଓ ମହିଳାମାନଙ୍କର ଅଵସ୍ଥା ସର୍ଵାଧିକ ଶୋଚନୀୟ । ପାକିସ୍ଥାନରେ ଅଳ୍ପସଂଖ୍ୟକ ହିନ୍ଦୁମାନଙ୍କର ଅଳ୍ପ ଵୟସ୍କା କନ୍ୟାମାନଙ୍କୁ ଅପହରଣ କରି ଧର୍ମାନ୍ତରୀକରଣ ତଥା ଯୋର ଯଵରଦସ୍ତି ମୁସଲମାନ ଯୁଵକ ତଥା ପ୍ରୌଢ଼ମାନଙ୍କ ସହିତ ଵିଵାହ କରାଯିଵାର ସମ୍ଵାଦ ମଧ୍ୟ ଦୁର୍ଲଭ ନୁହେଁ ।
ଭାରତରେ ବି ରାଜସ୍ଥାନ ଠାରୁ ଉତ୍ତର ପ୍ରଦେଶ ଯାଏଁ ଆଉ ମହାରାଷ୍ଟ୍ର ଠାରୁ କେରଳ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଆଜି ବି ଅନେକ ସ୍ଥାନରେ ଲୁଚାଛପା ହେଉ ଵା ପ୍ରକାଶ୍ଯରେ ହେଉ ଅନେକ ବାଲ୍ୟ ଵିଵାହ କରାଯାଉଛି । ଭାରତର କେତେ ଜନଜାତିରେ ଆଜି ବି ବାଲ୍ୟ ଵିଵାହ ପ୍ରଥା ପ୍ରଚଳିତ ସେହିପରି ତଥାକଥିତ ଶିକ୍ଷିତ ରାଜ୍ୟ କେରଳରେ ଏବେ ବି ବାଲ୍ୟ ଵିଵାହ ପ୍ରଥା ରହିଛି । ଆଜି ବି ଭାରତରେ ୪୯% କନ୍ୟାମାନଙ୍କୁ ୧୮ ଵର୍ଷ ପୂର୍ଵରୁ ଵିଵାହ କରେଇ ଦିଆଯାଏ । ମିଳିତ ଜାତିସଂଘର ଆନ୍ତର୍ଜାତୀୟ ବାଳ ଆପାତ ନିଧି(ୟୁନିସେଫ୍)ର ଏକ ରିପୋର୍ଟ ଅନୁସାରେ ଭାରତରେ ସର୍ଵାଧିକ ବାଳଵିଵାହର ଘଟଣା ବିହାର ରାଜ୍ୟରେ(୬୮%) ଓ ସର୍ଵନିମ୍ନ ବାଳଵିଵାହ ଘଟଣା ହିମାଚଳ ପ୍ରଦେଶରେ(୯%) ହୋଇଥାଏ । ତେବେ ଗତ ଦଶନ୍ଧିରେ 25 ମିଲିଅନ୍ ବାଲ୍ୟଵିଵାହ କମିଛି ଏଵଂ ଵିଶେଷକରି ଦକ୍ଷିଣ ଏସିଆରେ ବାଲ୍ୟଵିଵାହ ସବୁଠାରୁ କମ୍ ହୋଇଛି ଏଵଂ ଏହାର ସ୍ତର ୪୯%ରୁ ୩୦%କୁ କମି ଯାଇଛି ।
ଯେତେବେଳେ ଭାରତଵର୍ଷରେ ଵାହ୍ୟ ଶତ୍ରୁ ଆକ୍ରମଣ କମ୍ ଥିଲା ସେତେବେଳେ ବାଳଵିଵାହ ପ୍ରଥା ପ୍ରଚଳିତ ନଥିଲା । ଋକଵେଦରେ ବାଳଵିଵାହ ପ୍ରଥା ଵିଷୟରେ କୌଣସି ଉଲ୍ଲେଖ ନଥିଵାରୁ କେହି କେହି ଅନୁମାନ କରନ୍ତି ଯେ ଵୈଦିକ ଯୁଗରେ ବାଳଵିଵାହ ପ୍ରଥା ନଥିଲା ଵରଂ ଯୁଵତୀ ଵିଵାହକୁ ଅଗ୍ରାଧିକାର ଦିଆଯାଉଥିଲା ।
ଧିରେ ଧିରେ ଭାରତ ଧନୀକମାଳଙ୍କର ଦେଶ ହେଵାକୁ ଲାଗିଲା ଏଠାକାର ଧନଧାନ୍ୟ ଦ୍ଵାରା ଆକର୍ଷିତ ହୋଇ ଯଵନମାନେ ଭାରତ ଉପରେ ଘନ ଘନ ଆକ୍ରମଣ କଲେ । ମଧ୍ୟଯୁଗରେ ଯେତେବେଳେ ଭାରତକୁ ମୁସଲମାନ ଆସିଲେ ସେମାନେ ସ୍ଵଭାଵତଃ କ୍ରୁର ହୋଇଥିଵାରୁ ତଥା ନାରୀ ଵିଶେଷତଃ ଅଵିଵାହିତ ମହିଳାମାନଙ୍କର ବଳାତ୍କାର ଓ ଅପହରଣ କରି ନେଉଥିଵାରୁ ଭାରତୀୟ ସମାଜରେ ବାଲ୍ୟ ଵିଵାହ ତଥା ପରଦା ପ୍ରଥା ପ୍ରଚଳିତ ହେଲା । ନିଜ ଘରର ଝିଅ ଵୋହୂଙ୍କୁ ରାକ୍ଷସ ସ୍ଵଭାଵର ମୁସଲମାନମାନଙ୍କଠାରୁ ରକ୍ଷା କରିଵା ପାଇଁ ଭାରତୀୟ ସନାତନୀମାନେ ବାଲ୍ଯ ଵିଵାହ ପ୍ରଥା ପ୍ରଚଳନ ତ କରିଦେଲେ କିନ୍ତୁ ଏଥିଯୋଗୁଁ ସମାଜରେ ଅଜ୍ଞାନୀ ଓ ରୁଗ୍ଣ ସନ୍ତାନମାନେ ଅଧିକ ସଂଖ୍ୟାରେ ଜନ୍ମ ଲଭିଲେ । କାରଣ ଅଳ୍ପ ଵୟସରେ ଵିଵାହ କରୁଥିଵାରୁ କନ୍ୟାମାନେ ଉଚିତ୍ ଶିକ୍ଷା ପାଇପାରିଲେ ନାହିଁ ଫଳରେ ତାଙ୍କର ସନ୍ତାନମାନେ ମଧ୍ୟ ବାଳୁତ କାଳରେ ମାଆଠାରୁ ଵିଶେଷ କିଛି ଜାଣିଵାକୁ ପାଇଲେ ନାହିଁ । ପୁଣି ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଭାବେ ଶିଶୁ ଜନ୍ମ କରିଵାକୁ ଯୋଗ୍ୟ ନହୋଇ ଥିଵା ସମୟରେ କନ୍ୟାମାନେ ଶିଶୁ ଜନ୍ମ ଦେଉଥିଵା ହେତୁ ତତ୍କାଳୀନ ନାରୀ ତଥା ଶିଶୁମାନେ ରୁଗ୍ଣ ହେଵାକୁ ଲାଗିଲେ । ଏଥିଯୋଗୁଁ ଭାରତରେ ଶକ୍ତିଶାଳୀ ବଳଵାନ ସନାତନୀମାନଙ୍କ ସଂଖ୍ୟା ହ୍ରାସ ପାଇଲା ଯାହାର ଲାଭ ଆକ୍ରାନ୍ତା ମୁସଲମାନମାନଙ୍କୁ ମିଳିଲା । ମାଂସ ଭକ୍ଷକ ଅସୁରମାନେ ଭାରତଵର୍ଷର ଅଧିକାଂଶ ଅଞ୍ଚଳରେ ନିଜର ପ୍ରଭାଵ ଵିସ୍ତାର କରିଵା ଆରମ୍ଭ କରିଦେଲେ । ପଞ୍ଜାବ, ରାଜସ୍ଥାନ , ଉତ୍ତର ପ୍ରଦେଶ , ଦକ୍ଷିଣ ଭାରତ ଓ ବଙ୍ଗ ଦେଶର ଲୋକେ ସର୍ଵପ୍ରଥମେ ମୁସଲମାନମାନଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ଶାସିତ ହେଲେ । କିନ୍ତୁ ଓଡ଼ିଶା ଅକ୍ତିଆର କରିଵାକୁ ମୁସଲମାନମାନଙ୍କୁ ପାଞ୍ଚଶହ ଵର୍ଷ ଲାଗିଗଲା କାରଣ ଓଡ଼ିଶାରେ ପନ୍ଦରଶହ ଶତାବ୍ଦୀ ପରେ ସମାଜ ମୌଳିଵାଦୀ ହେଵାକୁ ଲାଗିଲା । ଏହି ସମୟଠାରୁ କ୍ରମଶଃ ଓଡ଼ିଶାରେ ଜାତିପ୍ରଥା,ସତୀଦାହପ୍ରଥା,ବାଲ୍ୟଵିଵାହ ଓ ପରଦାପ୍ରଥା ଭଳି ଉତ୍ତର ଭାରତୀୟ ପରମ୍ପରା ପ୍ରଚଳନ ହେଵାକୁ ଲାଗିଲା କାରଣ ପନ୍ଦରଶହ ଶତାବ୍ଦୀ ବେଳକୁ ଧିରେ ଧିରେ ଓଡ଼ିଶାରେ ମୁସଲମାନ ଆକ୍ରମଣ ବଢି଼ଵାକୁ ଲାଗିଥିଲା, ଓଡ଼ିଆ ଝିଅ ଵୋହୂଙ୍କର ଅପହରଣ ବୃଦ୍ଧି ପାଇଵାକୁ ଲାଗିଥିଲା ।
ସେ ଯାହା ହେଉ ସମାଜରେ କନ୍ୟାମାନେ ବାଲ୍ୟ ଵିଵାହ ଯୋଗୁଁ ଅଶିକ୍ଷିତ ହେଵାକୁ ଲାଗିଲେ ଏଵଂ ସେମାନେ ସଂସ୍କୃତ ଓ ପ୍ରାକୃତ ଭାଷାରେ ଜ୍ଞାନ ଲାଭ କରିପାରିଲେ ନାହିଁ । ଫଳତଃ ସମାଜରେ
ସଂସ୍କୃତ ଭାଷାରେ ଉପଲବ୍ଧ ଶିକ୍ଷାର ସ୍ତର ହ୍ରାସ ପାଇଵାକୁ ଲାଗିଲା ଏଵଂ ଅଠରଶହ ଶତାବ୍ଦୀ ବେଳକୁ ସଂସ୍କୃତ କେଵଳ ପଣ୍ଡିତଙ୍କ ଭାଷା ହୋଇ ରହିଯାଇଥିଲା ।
ସମାଜର ସାଧାରଣ ଵର୍ଗଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ସଂସ୍କୃତ ଓ ପ୍ରାକୃତ ଉଭୟ ଭାଷା ମହତ୍ତ୍ଵ ହରାଇଵାରୁ ପ୍ରାକୃତ ଭାଷା ମୂଳର ଉଡ୍ରଭାଷା,କନୌଜୀ,ଅଵଧୀ,ମଗହୀ,ମୈଥିଳୀ,ସୌରାଷ୍ଟ୍ରୀ,ମହାରାଷ୍ଟ୍ରୀ ଭଳି ଵିଭିନ୍ନ କଥିତ ଶୈଳୀକୁ ସମାଜରେ ପ୍ରତିଷ୍ଠିତ ହେଵାକୁ ସୁଵର୍ଣ୍ଣ ସୁଯୋଗ ମିଳିଗଲା । ଭାରତରେ ତତ୍କାଳୀନ ଵିଭିନ୍ନ ଆଞ୍ଚଳିକ ଭାଷାରେ ସାହିତ୍ୟ ରଚନା ଆରମ୍ଭ ହୋଇଥିଲା ଫଳତଃ ସଂସ୍କୃତ ଓ ପ୍ରାକୃତ ଜାଣିନଥିଵା ମାଆମାନେ ସେସବୁ କାଵ୍ୟ କଵିତାମାନ ଶୁଣି ମନେ ରଖି ଆପଣା ଛୁଆଙ୍କୁ ଶୁଣାଉଥିଲେ । ସେହିପରି ସମାଜରେ ସଂସ୍କୃତ ଭାଷାର ଜ୍ଞାନ ନଥିଵା ଏହି ମାଆମାନେ ହିଁ ଆଞ୍ଚଳିକଭାଷାରେ ପ୍ରଥମେ ସାହିତ୍ୟ ରୂପ ଲୋକଗୀତ,ଲୋକକଥା ଓ ଢଗଢମାଳି ଆଦିର ସୃଷ୍ଟି କରି ଆପଣାର ସନ୍ତାନ ସନ୍ତତିମାନଙ୍କୁ ଶୁଣାଉଥିଲେ ଯାହା ପରେ ଭାରତରେ ଭାଷା ଵିପ୍ଳଵର ସୂତ୍ରପାତ କରିଥିଲା । ସମାଜରେ ମାଆମାନେ ବହୁ ସଂଖ୍ୟାରେ ଅଶିକ୍ଷିତ ହୋଇଯିଵାରୁ ଵା ସଂସ୍କୃତ ଓ ପ୍ରାକୃତ ଭାଷାରେ ଜ୍ଞାନ ଶୂନ୍ୟ ହୋଇଯିଵାରୁ ସ୍ଥାନୀୟ ଭାଷାଗୁଡି଼କୁ ପ୍ରାଧାନ୍ୟ ଦେଲେ ଫଳତଃ ଏକ ପକ୍ଷରେ ସମାଜରୁ ସଂସ୍କୃତ ଭାଷାର ଏକାଧିପତ୍ୟ ଲୋପ ପାଇଲା ଏଵଂ ଓଡ଼ିଆ, ତାମିଲ,ମରାଠୀ,ଅଵଧୀ,ମଗହୀ ଓ ମୈଥିଳୀ ଭଳି ଭାଷାରେ ସାହିତ୍ୟ ସର୍ଜନା ହେଵାକୁ ଲାଗିଲା । କେହି କେହି ଗଵେଷକ ଏଥିପାଇଁ କୁହନ୍ତି ଯେ ପରୋକ୍ଷ ଭାବରେ ବାଲ୍ୟଵିଵାହ ପ୍ରଥା ସଂସ୍କୃତ ଭାଷାର କ୍ଷମତା ହ୍ରାସର କାରଣ ହୋଇଥିଲା ।
ଆଉ କିଛି ଗଵେଷକ କୁହନ୍ତି ବାଲ୍ୟ ଵିଵାହ ପ୍ରଥାର ଅନ୍ୟ ଏକ ଦିଗ ମଧ୍ୟ ରହିଛି । ଏହି ଦିଗଟି ହେଉଛି ଭାରତୀୟ ସମାଜର ଅଧୋଃପତନ । ଆମ ସମାଜରେ ଆଗେ ମହିଳାମାନଙ୍କୁ ସମାନ ଅଧିକାର ପ୍ରାପ୍ତ ଥିଲା କିନ୍ତୁ ପରେ ଭାରତୀୟ ସମାଜ ପୁରୁଷଵାଦୀ ହେଵାକୁ ଲାଗିଲା । ଲୋକେ କନ୍ୟାମାନଙ୍କୁ ଭାର ଵିଚାର କରିଵାକୁ ଲାଗିଲେ ଫଳତଃ ସେମାନଙ୍କର ଯଥାଶୀଘ୍ର ଵିଵାହ କରାଇଦେଲେ ଜଞ୍ଜାଳ ତୁଟିଵ ବୋଲି ଭାବିଵାକୁ ଲାଗିଲେ । ପରେ ସମାଜରେ ଅନ୍ଧଵିଶ୍ଵାସ ଓ ଋଢ଼ିଵାଦ ଯୋଗୁଁ ଏହା ଆହୁରି ଉତ୍କଟ ରୂପ ଧାରଣ କଲା ।
ପୂର୍ଣ୍ଣଚନ୍ଦ୍ର ଭାଷାକୋଷରେ ଆଗେ ପ୍ରଚଳିତ ଥିଵା ବାଲ୍ୟଵିଵାହ ପ୍ରଥା ସମ୍ବନ୍ଧରେ କେତେକ ତଥ୍ୟ ପଢି଼ଵାକୁ ମିଳିଥାଏ । ଏଥିରୁ ଜଣାଯାଏ ଯେ ଓଡ଼ିଶାର କେତେକ ଜାତିରେ ଓ କେତେକ ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ଅଞ୍ଚଳରେ ଆଗେ ବାଲ୍ୟଵିଵାହ ପ୍ରଥା ପ୍ରଚଳିତ ଥିଲା । ସେତେବେଳେ ବାଲ୍ୟଵିଵାହିତା କନ୍ୟା ରଜୋଵତୀ ନହେଲା ଯାଏଁ ପିତୃଗୃହରେ ଵାସ କରୁଥିଲେ ।
ଯେଉଁ ବାଳିକା ରଜସ୍ୱଳା ହେଵା ପୂର୍ଵରୁ ଵିଵାହିତା ହେଉଥିଲା ତାକୁ ସେକାଳରେ ବାଳୁତ କନ୍ୟା ଵା ବାଳୁତ କନିଆଁ କୁହାଯାଉଥିଲା ।
ପୂର୍ଵେ ବ୍ରାହ୍ମଣ, ବଣିଆ ଆଦି ଯେଉଁ ସମାଜରେ ବାଳିକା ଵିଵାହ ପ୍ରଥା ଚଳୁଥିଲା ସେ ସମାଜର କୌଣସି କନ୍ୟା ଅଵିଵାହିତା ଥାଇ ରଜସ୍ୱଳା ହେଲେ ତାକୁ ସମାଜଚ୍ୟୂତ କରି ଗ୍ରାମମୁଣ୍ଡର କିଛି ଦୂରରେ ଯେଉଁ ନିର୍ଜନ ପ୍ରାନ୍ତରକୁ ନିର୍ଵାସିତ କରାଯାଉଥିଲା ତାକୁ "ଅଭିଆଡ଼ୀପଦା" କୁହାଯାଉଥିଲା । ପରେ ସେହି ଅଵିଵାହିତ ରଜସ୍ୱଳା କନ୍ୟାର ଵିଵାହ ହେଵା ପରେ ଯାଇ ସେ ସେହି ଅଭିଆଡ଼ୀପଦାରୁ ମୁକୁଳି ସ୍ଵାମୀଘରକୁ ଯାଉଥିଲା ।
ପିତୃ ଗୃହରେ ପ୍ରଥମ ରଜୋଦର୍ଶନ ହେଲେ ଯେଉଁ ହଳଦୀବୋଳା ତାଳ ପତ୍ରରେ ଏ ସମ୍ବାଦ ସ୍ୱାମୀଙ୍କ ଗୃହକୁ ପ୍ରେରିତ ହେଉଥିଲା ତାକୁ ହଳହିଆ ପତ୍ର
କୁହାଯାଉଥିଲା ।
ବାଲ୍ୟଵିଵାହିତା କନ୍ୟା ରଜୋଵତୀ ହେଵା ପରେ ପରେ ଶୁଭ ଦିନ ଧରାଯାଇ ହୋମାଦି ମଙ୍ଗଳ ଅନୁଷ୍ଠାନ ପରେ ସ୍ୱାମୀସ୍ତ୍ରୀଙ୍କର ମିଳନ ହେଉଥିଲା ଯାହାକୁ ଆଶୀର୍ଵାଦଘର କୁହାଯାଉଥିଲା ।
ବାଲ୍ୟଵିଵାହିତା କନ୍ଯା ରଜସ୍ୱଳା ହେଵା ପରେ ପ୍ରଥମେ ଶ୍ୱଶୁରାଳୟକୁ ଯିଵାକୁ ଆଗେ ପହିଲିପାଳି ଯିଵା,ଭାର ଘେନି ଯିବା,ଖଟି ଯିଵା,ପୁଆଣି,ଡୋଲିରେ ବସିଵା ଆଦି କୁହାଯାଉଥିଲା ।
କେତେକ ଅଞ୍ଚଳରେ ବାଲ୍ୟ ଵିଵାହିତା କନ୍ୟା ରଜସ୍ୱଳା ହେଵା ପରେ ପ୍ରଥମେ ଶ୍ୱଶୁରାଳୟକୁ ସମ୍ଭାର ସହିତ ଯାତ୍ରା କରୁଥିଲା ତାକୁ ସାଧାରଣ ଭାଷାରେ "ପଇଲି ପାଳି ଵା ପହିଲିପାଳି" ଯାତ୍ରା ତଥା ନଵଵଧୂ ଯାତ୍ରା କୁହାଯାଉଥିଲା ।
ବାଲ୍ୟ ଵିଵାହରେ ଓଡ଼ିଶାରେ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ଅଞ୍ଚଳରେ ଵିଭିନ୍ନ ନାମ ଥିଲା ଯଥା— କନିଆଁ ବାହା, କନିଆଁ ବିହା,ବାଳୁତ ବିଭା ,ବାଳୁତ ଵିଵାହ ଓ ବାଳ ବିଭା ଇତ୍ୟାଦି ।
ପରାଧୀନ ଭାରତରେ ୧୯୨୯ରେ
ବାଲ୍ଯ ଵିଵାହ ନିରୋଧକ ଆଇନ ପ୍ରଣୟନ ହୋଇଥିଲା । ଏହି ଆଇନ୍ ହରବିଳାସ ଶାରଦାଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ଅଣାଯାଇଥିଵାରୁ ଏହାକୁ ଶାରଦା ଆଇନ୍ କୁହାଯାଏ । ଏ ଆଇନ ଅନୁସାରେ ସେବେଠାରୁ ଅଠର ଵର୍ଷରୁ ଅଳ୍ପ ଵୟସ୍କ ବାଳକ ତଥା ଚଉଦରୁ ଅଳ୍ପ ଵୟସ୍କା ବାଳିକାମାନଙ୍କର ଵିଵାହ ଆଇନ୍ ଦ୍ଵାରା ନିଷିଦ୍ଧ କରାଯାଇଥିଲା ।
ଆଇନ୍ ଥାଇ ମଧ୍ୟ ଆଜି ବି ଭାରତରେ ବାଲ୍ୟଵିଵାହ ହେଉଛି ଏଵଂ ଵିଶେଷତଃ ରାଜସ୍ଥାନ, ମଧ୍ୟପ୍ରଦେଶ, ଉତ୍ତର ପ୍ରଦେଶ, ବିହାର, ଝାଡ଼ଖଣ୍ଡ, ପଶ୍ଚିମ ବଙ୍ଗ, ଆନ୍ଧ୍ରପ୍ରଦେଶ, ତେଲେଙ୍ଗାନା,କର୍ଣ୍ଣାଟକ, ଛତିଶଗଡ଼ ଓ ମହାରାଷ୍ଟ୍ର ଅଞ୍ଚଳରେ ହେଉଛି ।
ବାଲ୍ୟଵିଵାହ ସମାଜକୁ ରୁଗ୍ଣ କରିଦିଏ ,ଶକ୍ତିହୀନ ତଥା ଅଶିକ୍ଷିତ କରିଦିଏ । ବାଲ୍ୟଵିଵାହ ପ୍ରଥା ଯୋଗୁଁ ଅତୀତରେ ସଂସ୍କୃତ ଭଳି ସମୃଦ୍ଧ ଭାଷା ମଧ୍ୟ ଅଳ୍ପ କେତେକ ଦଶନ୍ଧି ମଧ୍ୟରେ ଧରାଶାୟୀ ହୋଇଯାଇଛି । ବାଲ୍ୟଵିଵାହ ପ୍ରଥା ଯୋଗୁଁ ଭାରତୀୟମାନେ କ୍ରମଶଃ ଶକ୍ତିହୀନ ହୋଇଯାଇଥିଲେ ଫଳତଃ ମୁସଲମାନ ଓ ଖ୍ରୀଷ୍ଟିଆନମାନଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ଅନେକ ଶତ ଵର୍ଷ ଧରି ପରାଧୀନ ହୋଇ ରହିଥିଲେ । ଏହା ହିଁ ବାଲ୍ୟଵିଵାହ ପ୍ରଥାର ସବୁଠାରୁ ଭୟଙ୍କର ରୂପ ।
No comments:
Post a Comment