କୌଣସି ଏକ ଗ୍ରାମରେ ଜଣେ ଶିଳ୍ପକାର ଥାଏ ।
ଦିନେ ସେ ଜଙ୍ଗଲରୁ ଏକ ଶୁଭ୍ର ସ୍ପଟିକ ପଥର ପାଇଲା ।
ଉକ୍ତ ବିଶିଷ୍ଟ ପଥରକୁ ସେ ଘରକୁ ନେଇଆସିଲା ଏବଂ ଅନେକ ଦିନଯାଏଁ ତହିଁରୁ ମୂର୍ତ୍ତି ଗଢିବାକୁ ଲାଗିଥାଏ ।
ସେ ପଥରର ସବୁଠାରୁ ବଡ଼ ଦୋଷ ଥିଲା ତହିଁରେ
ସାମାନ୍ୟ ଅନ୍ୟମନସ୍କ ହେଲେ ତାହା ଭାଙ୍ଗି ଯାଉଥିଲା ।
ତଥାପି ଶିଳ୍ପକାର ଯେନତେନ ପ୍ରକାରେ
ଉକ୍ତ ସ୍ପଟିକକୁ ଏକ ମୂର୍ତ୍ତି ରେ ପରିଣତ କରିବାରେ
ସଫଳ ହୋଇଗଲା ।
ମୂର୍ତ୍ତି ତିଆରି ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ହେଲାରୁ
ଶିଳ୍ପକାର ସେହି ମୂର୍ତ୍ତିଟି ଏକ ବଡ଼ମନ୍ଦିରକୁ ପ୍ରଦାନ କରିଦେଲା ।
ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ଦିନ ଶୁଭ ଲଗ୍ନାଦି ଦେଖି
ସେହି ମୂର୍ତ୍ତି କୁ ମନ୍ଦିରରେ ପ୍ରତିଷ୍ଠା କରାଗଲା ।
ଦେଶଯାକର ଲୋକେ ସେହି ମୂର୍ତ୍ତି କୁ ଦେଖି
ବାଃ ବାଃ କଲେ ।
ଏ କାନରୁ ସେ କାନ ହୋଇ
ମୂର୍ତ୍ତି କଥା
ସେ ଦେଶର ରଜାଙ୍କ କାନକୁ ଗଲା.....
ଦିନେ ରାଜା ମନ୍ଦିର ବିଜେ କଲେ
ଏବଂ ସେ ମଧ୍ୟ ଉକ୍ତ ଉତ୍କୃଷ୍ଟ ସ୍ପଟିକ ବିଗ୍ରହ ଦେଖି
ମୁଗ୍ଧ ହୋଇଗଲେ ।
ରାଜା ଶିଳ୍ପକାର କୁ ପୁରସ୍କାର ଦେବାପାଇଁ ଚାହୁଁଥିଲେ ।
ସେ ଶିଳ୍ପକାର କୁ ଦୂତ ଦ୍ବାରା ଡକାଇ ପଠାଇଲେ ।
ଶିଳ୍ପକାର ଆସି ପହଞ୍ଚିଲା
ରାଜା ତା’ର କାର୍ଯ୍ୟ ର ଖୁବ୍ ପ୍ରଶଂସା କଲେ ।
ରାଜାଙ୍କ କଥା ଶୁଣି
ଶିଳ୍ପକାର ସହଜ ସ୍ଵରରେ କହିଲା
“ମଣିମା,
ମୁଁ ତ କିଛି ବି କରିନାହିଁ
ସେ ପଥରରେ ତ ଈଶ୍ଵର ପୂର୍ବରୁ ଥିଲେ
ମୁଁ ଖାଲି କେତୋଟି ପଥର ମାତ୍ର କାଟିଛି !
ପ୍ରକୃତରେ ଯାହା ବି ହୁଏ ସବୁ ସେହି ପରମେଶ୍ବରଙ୍କର ଇଛାରେ ହିଁ ହୋଇଥାଏ”
ରାଜା ସେହି ଶିଳ୍ପକାରର ବିନମ୍ର ଧର୍ମଯୁକ୍ତ ବଚନ ଶୁଣି ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇ ତାକୁ ଅନେକ ଧନଧାନ୍ୟ ପ୍ରଦାନ ପୂର୍ବକ ବିଦା କଲେ.....
No comments:
Post a Comment