ଅତି ପୁରାକାଳରେ ପୂର୍ବଖଣ୍ଡରାଜ୍ୟରେ ମାଣିକେଶ୍ଵର ବୋଲି ଜଣେ ରାଜା ଥିଲେ ।
ପ୍ରତିଦିନ ଏକମାଳାକାର ତାଙ୍କୁ ପୁଷ୍ପମାଳା ପ୍ରଦାନ କରୁଥିଲେ ।
ଦିନେ ଉକ୍ତ ମାଳାକାର ପ୍ରତ୍ୟୁଷରୁ
ଋଷିକୂଲ୍ୟା ନଦୀକୁ ଯାଇ ସ୍ନାନ କରିବା ନିମନ୍ତେ
ନଦୀଜଳ ଆଲୋଡନ କରିବା ସମୟରେ
ତାରା ତାରିଣୀ ଦୁଇଗୋଟି ଦେବକନ୍ୟା ରୂପରେ
ଜଳ ମଧ୍ୟରୁ ଉଠି ଆସିଲେ ।
ମାଳାକାର ର କେହି ସନ୍ତାନ ନଥିବାରୁ
ସେ ସେହି ଦେବକନ୍ୟା ଦ୍ଵୟଙ୍କୁ ନେଇ ନିଜ ଗୃହରେ ପାଳନ କଲା ।
ସବୁଦିନ ତ ମାଳାକାର ଫୁଲମାଳା ଗୁନ୍ଥି ରାଜାଙ୍କୁ
ଦିଏ ଦିନେ କୌଣସି କାର୍ଯ୍ୟ ବସତଃ ସେ ଫୁଲ ଗୁନ୍ଥି ନ ପାରିଲାରୁ ସେ ଦେବକନ୍ୟା ଦ୍ଵୟ ଫୁଲ ଗୁନ୍ଥି ପୁଷ୍ପମାଳା କରିଦେଲେ...।
ରାଜାଙ୍କ ପାଖକୁ ସେ ପୁଷ୍ପମାଳା ଗଲା....।
ରାଜା ମାଣିକେଶ୍ଵର ଆଗରୁ ଏଭଳି ପୁଷ୍ପମାଳା କେଭେ ଦେଖିନଥିଲେ ।
ତାଙ୍କର ସନ୍ଦେହ ହେଲା
ସେ ମାଳାକାର କୁ ପଚାରିଲେ
ସତ ସତ କହ ଏ ଫୁଲମାଳ କେଉଁଠୁ ଆଣିଲୁ, ସ୍ଵର୍ଗର ନନ୍ଦନକାନନ ବନରୁ ଯାଇ ପୁଷ୍ପ ଆଣି ଏ ଫୁଲମାଳ କରିବା ତୋ ପାଇଁ କଷ୍ଟସାଧ୍ୟ କଥା
ତେବେ ତୋତେ ଏ ଫୁଲମାଳ କଣ୍ ସ୍ଵର୍ଗର କେହି ଦେବୀ କି ଦେବତା ଦେଇଗଲେ ?
ମାଳାକାର ବିଚରା ଦୋଛକିରେ ପଡି ରାଜାଙ୍କୁ
ସବୁ ସତକଥା କହିବାକୁ ବାଧ୍ୟ ହେଲା ।
ରାଜା ସବୁ ଶୁଣି ମାଳାକାର କୁ କହିଲେ
ତୋ କଥା ସତ କି ମିଛ ଜାଣିବା ପାଇଁ ମୁଁ କାଲି ତୋହର ଘରକୁ ଯିବି.....।
ରାଜା ତାଙ୍କୁ ଦେଖିବାକୁ ଆସୁଛନ୍ତି ଜାଣି
ଦୁଇ ଦେବକନ୍ୟା ତାରାତାରିଣୀ ପଳାୟନ କଲେ ।
ରାଜା ସେମାନଙ୍କୁ ଧରିବା ଇଛାରେ ପଶ୍ଚାତ୍ ରେ ଧାବନ କଲାରୁ କନ୍ୟା ଦ୍ଵୟ ତାରିଣୀ ପର୍ବତ ଶିଖରରେ
ଶିଳାର ଆକାର ଧାରଣ କଲେ ।
ସେହିଦିନ ଠାରୁ ସେମାନେ ସେ ପର୍ବତରେ ପାଉଛନ୍ତି ବୋଲି କିମ୍ବଦନ୍ତୀ ପ୍ରଚଳିତ ଅଛି
No comments:
Post a Comment