ତୁ ଆତ୍ମା ସର୍ବଭୂତେ ପୂରି,
ବସୁ ଗୁପତ ରୂପ ଧରି ।
ସକଳ ଦେଖୁ ତୁ ନୟନେ,
ତୋତେ ନ ଦେଖେ ସର୍ବଜନେ ।
କେ ତୋତେ ତ୍ରୀଭୂବନେ ଜାଣେ,
କେ ଅବା ସୁଷ୍ମରେଣୁ ଗଣେ ।
ତୁ ପ୍ରଭୁ ଜଗତ ଜୀବନ,
ଦରିଦ୍ର ପ୍ରାଣିଙ୍କର ଧନ ।
ଅଶେଷ ଭୂବନ-କାରଣ,
ତୁ ନାଥ ଜଗତ ତାରଣ ।
ଯାଠାରେ ହେଉ ତୁ ସଦୟ,
ଜ୍ଞାନ ତା ହୃଦରୁ ଉଦୟ ।
ତୁ ଆତ୍ମା ସର୍ବଜୀବ ପତି,
ସୁଗୁରୁ–ଜ୍ଞାନ–ଗମ୍ୟ–ଗତି ।
ସାଧୁଙ୍କୁ ଦିଶୁ ତୁ ନିର୍ମଳ,
ଖଳ ଲୋଚନେ ଯେହ୍ନେ କାଳ ।
ତୋହର ଆଦି ଅନ୍ତ ନାହିଁ,
ପ୍ରକୃତି ତୋତେ ନ ଜାଣଇ ।
ଭୂତ-ଭବିଷ୍ୟ-ବର୍ତ୍ତମାନ,
ସୃଜନ ତୋର ଭଗବାନ ।
ତୋହର ଶତ୍ରୁ ମିତ୍ର ନାହିଁ,
ତୋର ଭିଆଣ ସର୍ବଦେହୀ ।
ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ମାଳ ମାଳ ହୋଇ,
ତୋ ଲୋମକୂପେ ବିରାଜଇ ।
ମୋ ଦେହେ ଜାଳି ଜ୍ଞାନ ଦୀପ,
ଅଜ୍ଞାନ ଖଣ୍ଡ ବିଶ୍ଵରୂପ ।
No comments:
Post a Comment