କବି ବ୍ରଜରାଜ୍ ବଡ଼ଜେନାଙ୍କ ଦ୍ବାରା ରଚିତ ହାସ ବିନୋଦ ର ପ୍ରଥମାଂଶରୁ ପଢନ୍ତୁ ।
ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାରେ କି ଚମତ୍କାର ଭାବେ ସଂସ୍କୃତ ଛନ୍ଦର ସ୍ବର ଝଙ୍କାର ମିଶ୍ରଣ କରିଛନ୍ତି
- ଏ କେବଳ ହାସ୍ୟରସ ନୁହେଁ, ଆତ୍ମ-ସମାଲୋଚନା ର ଏକ ଅପୂର୍ବ
ଉଦାହରଣ ।
“ବୈଦ୍ୟ ବାପୁଡା଼ର କରାମତି କିନ୍ତୁ କମ୍ ନୁହେଁ,ତା କଥା ଶୁଣନ୍ତୁ ..”
ପିଉସା ଦେହେ ମୋ ପିତ୍ତ ବଢି଼ଲା ପ୍ରବଳେ
ପକାଇଲୁଁ ତାହାଙ୍କୁ ପହଡେ଼ ଖରାବେଳେ ।
ପଳେ ସଜନା ଟାଙ୍କରେ ଦେଲୁଁ ଚିତାମୂଳ
ପାଟି ପାକୁ ପାକୁ କରି ପିଉସା ନିଶ୍ଚଳ ।
ପିତ୍ତ ନାଶିରେ,
ପତି ପତି ବୋଲି ପୁଣି କାନ୍ଦନ୍ତି ମାଉସୀ ରେ ।।୧।।
ଆମବାତ ଧରିଥିଲା ମୋ ଦାଦୀର ଅଣ୍ଟା
ଆଠଦିନ ବିର୍ହୀ ଡାଲି ତେଲୀ ସାରୁ ଘଣ୍ଟା ।
ଖୁଡି଼ ଆଣି ଦିଅନ୍ତି ମଇଁଷି ଘୋଳ ଦହି
ଆଖିବାଟେ ବାତ ଗଲା ଧଇଁସଇଁ ହୋଇ ।
ଆହେ ଶୁଣ ହେ,
ଆମବାତ ମଳୁଖିଆ ନାମ ଏ ପାଚନ ହେ ।।୨।।
ଦୂର୍ବଳ ଦେହ ବଢ଼ଇ ଏ ଔଷଧ ବଳେ
ଦିବସରେ ଖାଇବ ମୃତ୍ତିକା ପଳେ ପଳେ ।
ଦୁଇ ଦିନ ଘୋଳ ଦହି ନିଶିରେ ପିଇବ
ଦେଖୁ ଦେଖୁ ଗଣେଷ ଥନ୍ତଲ ପେଟ ହେବ ।
ଦେଢ଼ ମାସରେ ,
ଦଶ ଦଶ କି ତା' ଖଟ ଉଠାଇବେ ଲେଶରେ ।
No comments:
Post a Comment